Relaties
alle pijlers
Man met b*****line
dinsdag 25 januari 2022 om 15:49
Helaas iets misgegaan en mijn hele topic is weg, dus even een nieuwe poging.
Sinds 2 jaar ben ik (38) samen met een man (37) (niet samenwonend)
Aan de ene kant is het fantastisch. Als hij me aankijkt, vasthoudt, met me praat, dan voel ik me de meest bijzondere waardevolle persoon die er bestaat. Alles lijkt dan te kloppen, we liggen heel erg op 1 lijn, het is intens en we genieten van elkaar gezelschap.
Helaas is er ook een 'andere kant'. Een kant waarbij hij, als hij achteraf hoort dat ik bv een avondje bij een vriendin was, me allemaal verwijten maakt. Ik deel niks met hem, ik zou expres dingen voor hem achterhouden, was ik echt wel bij die vriendin? Er is van zijn kant wantrouwen, achterdocht, soms op het paranoïde af. Verwijten dat er andere mannen zijn.
Als we aan de 'andere kant' zitten dan roept hij dat hij niet goed genoeg is voor me, dat ik meer verdien, dat hij me niet waard is.
Uit onmacht word ik dan ook wel eens boos en zeg in emotie dingen die ik niet moet zeggen. En daar houdt hij aan vast. Dat is het enige wat er in zijn hoofd blijft hangen, alle negatieve dingen.
Hij roept dan dingen als dat het beter is om er een punt achter te zetten en elkaar niet meer te zien. Er is dan ook echt geen gesprek met hem te voeren. Reageert niet op de app, laat mijn telefoontjes onbeantwoord, hij kan me dan echt een paar dagen negeren.
Ook het omdraaien van situaties gebeurd heel veel. Dan krijg ik een onterecht verwijt en uiteindelijk ligt het aan mij, ben ik de schuldige en heb ik het gedaan.
Dit zijn natuurlijk maar hele beperkte voorbeelden omdat het topic anders wel erg lang zou worden.
Dan gaat het weer even leuk, is het weer zoals eerst.
Maar als ik dan na enige tijd het zoveelste onterechte verwijt naar mijn hoofd krijg en bovenstaande weer gebeurt, en ik geef aan dat het misschien inderdaad beter is om elkaar los te laten dan komt er van zijn kant een paniek reaktie: Ik wil je niet kwijt, ik hou van je, ik weet dat alleen het negatieve in mijn hoofd blijft hangen maar ik ben gewoon bang.
Hij heeft behoorlijke vertrouwens issues en dit wist ik vanaf het begin. Hij was tegen mij verbazingwekkend open over zijn verleden, zijn emoties en zijn gevoelens.
Hij geeft ook aan dat hij zichzelf nog nooit zo bloot heeft gegeven aan iemand, zo open is geweest. Hij wilde deze relatie anders aanpakken, ik ben zijn soulmate en hij vertrouwde me in het begin genoeg om dus al die dingen met me te delen. We hebben echt wel een hele bijzondere band opgebouwd. Maar daarbij zegt hij ook dat niemand hem zo kan raken, zo kan kwetsen en zoveel verdriet kan doen als dat ik kan. En daar is hij bang voor, dus zodra hij kwetsbaar is, sluit hij zich af, trekt zijn stalen muur weer omhoog. En wat ik ook doe, het wordt steeds lastiger om zijn vertrouwen weer terug te krijgen.
Nu ben ik zelf al jaren werkzaam in de psychiatrie en herken heel veel borderline kenmerken in zijn gedrag, in zijn denken. (hij zal zich nooit laten diagnosticeren of hier hulp voor zoeken, in jonge jaren wel ADHD gediagnostiseerd maar niet erkend door hem)
Misschien zit ik er te dicht op, zit mijn gevoel voor hem teveel in de weg.
Maar het lukt me soms niet meer om rationeel te handelen en te reageren.
Mijn hoofd zegt: TOXIC, rennen, wegwezen, dit is niet gezond.
Mijn hart zegt: Dat houden van, dat intense, die mooie tijden zijn zo uniek. Daar moet je voor vechten. Niet zomaar de handdoek in de ring gooien.
Het doet me verdriet, echt heel veel verdriet. Dat de man van wie ik hou niet voldoende vertrouwen in me heeft. Die niet kan zien dat ik er ondanks al die shit nog steeds ben, nog steeds ontzettend veel van hem hou.
Zijn er hier mensen die een (succesvolle) relatie hebben met iemand met borderline of hebben gehad? Misschien zelf mensen die de reacties van mijn vriend begrijpen omdat ze zelf met hetzelfde worstelen?
Tips, tricks, ervaringen, alles is welkom!!
Groetjes
Sinds 2 jaar ben ik (38) samen met een man (37) (niet samenwonend)
Aan de ene kant is het fantastisch. Als hij me aankijkt, vasthoudt, met me praat, dan voel ik me de meest bijzondere waardevolle persoon die er bestaat. Alles lijkt dan te kloppen, we liggen heel erg op 1 lijn, het is intens en we genieten van elkaar gezelschap.
Helaas is er ook een 'andere kant'. Een kant waarbij hij, als hij achteraf hoort dat ik bv een avondje bij een vriendin was, me allemaal verwijten maakt. Ik deel niks met hem, ik zou expres dingen voor hem achterhouden, was ik echt wel bij die vriendin? Er is van zijn kant wantrouwen, achterdocht, soms op het paranoïde af. Verwijten dat er andere mannen zijn.
Als we aan de 'andere kant' zitten dan roept hij dat hij niet goed genoeg is voor me, dat ik meer verdien, dat hij me niet waard is.
Uit onmacht word ik dan ook wel eens boos en zeg in emotie dingen die ik niet moet zeggen. En daar houdt hij aan vast. Dat is het enige wat er in zijn hoofd blijft hangen, alle negatieve dingen.
Hij roept dan dingen als dat het beter is om er een punt achter te zetten en elkaar niet meer te zien. Er is dan ook echt geen gesprek met hem te voeren. Reageert niet op de app, laat mijn telefoontjes onbeantwoord, hij kan me dan echt een paar dagen negeren.
Ook het omdraaien van situaties gebeurd heel veel. Dan krijg ik een onterecht verwijt en uiteindelijk ligt het aan mij, ben ik de schuldige en heb ik het gedaan.
Dit zijn natuurlijk maar hele beperkte voorbeelden omdat het topic anders wel erg lang zou worden.
Dan gaat het weer even leuk, is het weer zoals eerst.
Maar als ik dan na enige tijd het zoveelste onterechte verwijt naar mijn hoofd krijg en bovenstaande weer gebeurt, en ik geef aan dat het misschien inderdaad beter is om elkaar los te laten dan komt er van zijn kant een paniek reaktie: Ik wil je niet kwijt, ik hou van je, ik weet dat alleen het negatieve in mijn hoofd blijft hangen maar ik ben gewoon bang.
Hij heeft behoorlijke vertrouwens issues en dit wist ik vanaf het begin. Hij was tegen mij verbazingwekkend open over zijn verleden, zijn emoties en zijn gevoelens.
Hij geeft ook aan dat hij zichzelf nog nooit zo bloot heeft gegeven aan iemand, zo open is geweest. Hij wilde deze relatie anders aanpakken, ik ben zijn soulmate en hij vertrouwde me in het begin genoeg om dus al die dingen met me te delen. We hebben echt wel een hele bijzondere band opgebouwd. Maar daarbij zegt hij ook dat niemand hem zo kan raken, zo kan kwetsen en zoveel verdriet kan doen als dat ik kan. En daar is hij bang voor, dus zodra hij kwetsbaar is, sluit hij zich af, trekt zijn stalen muur weer omhoog. En wat ik ook doe, het wordt steeds lastiger om zijn vertrouwen weer terug te krijgen.
Nu ben ik zelf al jaren werkzaam in de psychiatrie en herken heel veel borderline kenmerken in zijn gedrag, in zijn denken. (hij zal zich nooit laten diagnosticeren of hier hulp voor zoeken, in jonge jaren wel ADHD gediagnostiseerd maar niet erkend door hem)
Misschien zit ik er te dicht op, zit mijn gevoel voor hem teveel in de weg.
Maar het lukt me soms niet meer om rationeel te handelen en te reageren.
Mijn hoofd zegt: TOXIC, rennen, wegwezen, dit is niet gezond.
Mijn hart zegt: Dat houden van, dat intense, die mooie tijden zijn zo uniek. Daar moet je voor vechten. Niet zomaar de handdoek in de ring gooien.
Het doet me verdriet, echt heel veel verdriet. Dat de man van wie ik hou niet voldoende vertrouwen in me heeft. Die niet kan zien dat ik er ondanks al die shit nog steeds ben, nog steeds ontzettend veel van hem hou.
Zijn er hier mensen die een (succesvolle) relatie hebben met iemand met borderline of hebben gehad? Misschien zelf mensen die de reacties van mijn vriend begrijpen omdat ze zelf met hetzelfde worstelen?
Tips, tricks, ervaringen, alles is welkom!!
Groetjes
woensdag 26 januari 2022 om 08:38
Dame54321 schreef: ↑26-01-2022 06:58Fijn dat er ook herkenbaarheid is en bedankt voor alle reakties!!!
Ik denk dat de mensen die dit herkennen, net zo zijn meegezogen als dat ik heb laten doen. Als een vriendin van mij me dit verhaal zou vertellen beginnen er gelijk 100 red flags te waaien.
Ik ben zeker geen slappe hap waar het aankomt om voor mezelf op te komen, maar dit is zo geleidelijk gegaan. Het is toch anders als je er zelf inzit.
Nog een vraag voor de mensen met een vergelijkbare situatie:
Ik weet 100% dat hij me niet zonder slag of stoot zal laten gaan, hij gaat bij me aan de deur komen en dat zal niet bij 1x blijven. Hoe zijn jullie hiermee omgegaan?
Voor de deur laten staan en negeren? Opendoen? Of op straat?
Ik ben absoluut niet bang van hem, maar hoe blijf je sterk genoeg, hoe trap je er niet weer in? Hoe laat je je niet verleiden tot een nieuwe discussie? En hoelang heeft het geduurd voordat hij afhaakte en je met rust liet?
Als antwoord op je laatste vraag; geen problemen hier. Hij had binnen korte termijn al een ander slachtoffer.
Wat wel lelijk was, was dat hij direct ging samenwonen en al die 8 weken dat hij samen woonde, niet naar zijn kind omkeek.
Toen die Grote Liefde voorbij was, kon er pas een omgangsregeling worden vastgelegd.
woensdag 26 januari 2022 om 09:03
Ik wil je veel sterkte wensen TO. Je verhaal leest als mijn verhaal met mijn ex. Hij heeft ook geen diagnose, want hij weigerde hulp te zoeken. Maar het gevoel wat je omschrijft herken ik heel erg goed. De momenten dat alles goed gaat, zijn zo intens. Dat is voor iemand die dat niet heeft meegemaakt niet voor te stellen. Dan ineens uit het niks is de wereld heel anders, een hele donkere plek waarin je niks meer goed kunt doen. Ik zat met hem in een achtbaan van intens gelukkig naar mijn hart keer op keer gebroken. Iemand anders zei het hier als, dat intense geluk is verslavend. Je hoopt zo erg dat je daar terug naar toe kan en daar dan kan blijven. Dus je vergeeft het hem weer en probeert het nog eens. Voor mij was uiteindelijk de druppel dat hij me had voorgehouden op een wachtlijst te staan voor psychische hulp. En toen hij eindelijk aan de beurt zou zijn, ging hij niet. Toen besloot ik dat het genoeg was. Het was moeilijk om het contact te verbreken, dit kostte me veel wilskracht. Maar ik wist dat dit voor mijzelf de enige juiste keuze was, er zou nooit iets veranderen. Ik ben nu jaren verder en nog steeds mis ik dat intense gevoel dat hij me kon geven nog wel eens.
woensdag 26 januari 2022 om 10:23
Als hij weigert hulp te zoeken zal er nooit iets veranderen.
Ik ben zo'n " borderliner" die al bijna 30 jaar samenwoont met de zelfde man. Ik heb van alles uitgespookt en geflikt en toch is mijn man er nog.
Waarom? Omdat ik elke therapie en psychiater afliep om te veranderen. En medicijnen slik om de boel in het gareel te houden.
Nu na jaren is het rustig bij ons thuis en zijn we blij dat we elkaar hebben.
Ik ben zo'n " borderliner" die al bijna 30 jaar samenwoont met de zelfde man. Ik heb van alles uitgespookt en geflikt en toch is mijn man er nog.
Waarom? Omdat ik elke therapie en psychiater afliep om te veranderen. En medicijnen slik om de boel in het gareel te houden.
Nu na jaren is het rustig bij ons thuis en zijn we blij dat we elkaar hebben.
woensdag 26 januari 2022 om 10:39
woensdag 26 januari 2022 om 10:42
Dank je!Dutchgirly schreef: ↑26-01-2022 10:39Goed van jou Joan! Dan heb je er alles aan gedaan. Je kan niet veranderen dat je borderline hebt en dat lijkt me vervelend genoeg. Goed dat je wel hulp hebt gezocht. En fijn te horen dat alles goed gaat in jouw relatie. Ik hoop dat mijn ex dat inmiddels ook heeft gedaan.
woensdag 26 januari 2022 om 11:41
Als jezelf zijn betekent dat je je als een idioot gevraagd ja... je kan nou eenmaal niet aan elke gril toegeven. Als je je niet aangepast wil gedragen moet je geen contacten aangaan.
woensdag 26 januari 2022 om 11:45
Google eens de Grey stone method. Dat betekent dat je je als een saaie grijze steen gedraagd. Dus duidelijk maken dat je het uitmaakt en dan al het contact overal verbreken. Nergens op reageren en als je wel in contact ergens om moet blijven je niet laten uitlokken. Niet vallen voor tranen of schreeuwpartijen. Als ie voor de deur staat niet open doen en de politie bellen. Als er geen drama te halen valt dan houdt het op. Hoogstwaarschijnlijk heb je dan op een gegeven moment afgedaan voor hem. Wordt ie heel kwaad en wil niks meer met je te maken hebben. En met een beetje geluk is er binnen no time een nieuwe soulmate die hem wel begrijpt bla bla.Dame54321 schreef: ↑26-01-2022 06:58Fijn dat er ook herkenbaarheid is en bedankt voor alle reakties!!!
Ik denk dat de mensen die dit herkennen, net zo zijn meegezogen als dat ik heb laten doen. Als een vriendin van mij me dit verhaal zou vertellen beginnen er gelijk 100 red flags te waaien.
Ik ben zeker geen slappe hap waar het aankomt om voor mezelf op te komen, maar dit is zo geleidelijk gegaan. Het is toch anders als je er zelf inzit.
Nog een vraag voor de mensen met een vergelijkbare situatie:
Ik weet 100% dat hij me niet zonder slag of stoot zal laten gaan, hij gaat bij me aan de deur komen en dat zal niet bij 1x blijven. Hoe zijn jullie hiermee omgegaan?
Voor de deur laten staan en negeren? Opendoen? Of op straat?
Ik ben absoluut niet bang van hem, maar hoe blijf je sterk genoeg, hoe trap je er niet weer in? Hoe laat je je niet verleiden tot een nieuwe discussie? En hoelang heeft het geduurd voordat hij afhaakte en je met rust liet?
woensdag 26 januari 2022 om 12:22
Ja, zo gaat dat Abracadabra. Je bent vaak voor een borderliner alles, of niets meer. Niets ertussenin. Ik heb dat met de vriend over wie ik schreef ook meegemaakt. Nu ik een bepaalde afstand handhaaf gaat het eigenlijk bijna altijd goed. Als er weer een "conflict" is neem ik vriendelijk afstand, het raakt me niet meer. En hij trekt altijd snel weer bij. Zo kunnen we een leuke vriendschap hebben.
Maar zodra je je de drama's aan gaat trekken is het niet te doen. Toen mijn vriend jonger was was er ook veel meer drama, naarmate hij ouder werd is het minder geworden.
Maar zodra je je de drama's aan gaat trekken is het niet te doen. Toen mijn vriend jonger was was er ook veel meer drama, naarmate hij ouder werd is het minder geworden.
Ob moona ka kaprio oj danse qu plate!
woensdag 26 januari 2022 om 12:57
woensdag 26 januari 2022 om 13:01
Bij mijn vriendin is het juist erger geworden. Hoe ouder ze word hoe hysterischer ze is geworden. Eerst was ze gewoon een beetje gevoelig en snel aangebrand. Nu loopt ze te gillen en schreeuwen tegen iedereen, heeft met iedereen ruzie. De buren bellen regelmatig de politie vanwege haar hysterische gegil.Stouteboel schreef: ↑26-01-2022 12:22Ja, zo gaat dat Abracadabra. Je bent vaak voor een borderliner alles, of niets meer. Niets ertussenin. Ik heb dat met de vriend over wie ik schreef ook meegemaakt. Nu ik een bepaalde afstand handhaaf gaat het eigenlijk bijna altijd goed. Als er weer een "conflict" is neem ik vriendelijk afstand, het raakt me niet meer. En hij trekt altijd snel weer bij. Zo kunnen we een leuke vriendschap hebben.
Maar zodra je je de drama's aan gaat trekken is het niet te doen. Toen mijn vriend jonger was was er ook veel meer drama, naarmate hij ouder werd is het minder geworden.
Ik las laatst iets waar ik me wel in kom vinden. Mensen met borderline denken dat andere mensen/gebeurtenissen verantwoordelijk zijn voor hun gevoel. Een ander doet iets dus zij voelen zich verschrikkelijk. Het is de ander zijn schuld. Dat de ander dat helemaal niet zo bedoelde boeit niet. Ik heb zo vaak Iets gezegd wat helemaal omgedraaid werd en dan werd ze helemaal hysterisch omdat ik haar bewust kwetste. Maar wat ik zei was niks bijzonders. En dat was dan altijd mijn schuld en ik werd dan altijd gestraft door een paar dagen op de negeer en dan belde ze me een paar dagen later alsof er niks aan de hand was omdat ze weer een ander drama had (zeg alsjeblieft dat jij nog van me houdt want niemand houdt van me snik snik snik hysterisch gedrag).
En het gekke is... je zou het niet van haar verwachten. Ze is een nette vrouw die alles op orde heeft met een goede baan. En ze zegt soms ook wel dingen die heel logisch lijken dus een buitenstaander zal het niet snel zien. Tot je te dichtbij komt.
Ik was echt heel gek op haar meer dan 20 jaar lang. Maar nu zou ik nooit meer iemand zo dichtbij laten met zo een stoornis. Continu rekening moeten houden met een ander zijn grillen en op eieren moeten lopen en het dan nog niet goed kunnen doen... dat wil ik gewoon niet meer. En dat is alleen nog maar een vriendschap.
Ik heb ook een jaar een relatie gehad met iemand met borderline kenmerken en die werd ook onwijs jaloers. Begon als een beetje gezonde jaloezie maar werd erger en erger en erger. Dan moest ik foto's sturen als ik bij een vriendin was of ik daar wel echt was. Zocht ie op op internet of het bedrijf waar ik heen ging wel echt open was etc, werd super kwaad als ik iemand die ik kende tegen kwam en daar een praatje mee maakte (want ik zal vast achter zijn rug om liggen neuken etc). En dan vervolgens weer heel lief. Wij hadden iets unieks. Dit was ware liefde. Niemand kon ooit tussen ons komen etc. En dat duurde maar een jaar. Na een jaar was het ineens over en was ik niks meer voor hem. Achteraf ben ik echt blij dat ik er vanaf ben. En ja het begon natuurlijk niet zo.
Deze 2 ervaringen zijn voor mij genoeg voor een heel leven. Ik begin er niet meer aan. Ja borderliners hebben het moeilijk met zichzelf en het is heel rot als je het hebt maar ze trekken een spoor van vernieling achter zich aan en elk zelfinzicht ontbreekt. Ik heb van deze ervaringen geleerd dat ik niet verantwoordelijk ben voor de gevoelens van een ander. Ja het js rot dat die mensen niemand hebben maar ik ben niet degene die mijn gemoedstoestand en rust hoef op te geven voor hun. Als ze er echt mee zitten kunnen ze ook hulp zoeken. En er zijn uitzonderingen zoals joan hierboven die wel zelf hulp zoekt en er alles aan doet. Maar de meeste borderliners zijn toch echt zorgmijdend. Het ligt altijd aan een ander nooit aan hun. Mijn vriendin ging ik keer naar een poher en die zei "als je met zo veel mensen steeds ruzie hebt dan kan ik het niet alleen maar aan al die andere mensen liggen". Exit poher want die begreep haar niet en het was onzin. En ze had toch geen therapie nodig.
woensdag 26 januari 2022 om 13:51
Er valt gewoon niet mee te leven, met een borderliner, of iemand met een ander persoonlijkheidsstoornis.
Steeds is er drama, en ze zuigen daardoor alle energie uit je, waardoor je er zelf, zowel psychisch als lichamelijk, aan onderdoor gaat op een gegeven moment.
En of hij het bewust of onbewust doet (ik denk dat het een combi is; het is zijn of haar natuurlijke gedrag, hij weet niet beter en kan ook niet anders handelen, het gaat "vanzelf" zeg maar), doet er eigenlijk ook niet toe.
Of iemand jou onbewust, per ongeluk, omdat ie bijvoorbeeld steeds uitglijdt door evenwichtsstoornissen en tegen je aanvalt en je daardoor steeds een klap in je gezicht geeft, of dat iemand je bewust, expres, steeds een keiharde klap geeft, BEIDE klappen doen EVENVEEL zeer, he..
Steeds is er drama, en ze zuigen daardoor alle energie uit je, waardoor je er zelf, zowel psychisch als lichamelijk, aan onderdoor gaat op een gegeven moment.
En of hij het bewust of onbewust doet (ik denk dat het een combi is; het is zijn of haar natuurlijke gedrag, hij weet niet beter en kan ook niet anders handelen, het gaat "vanzelf" zeg maar), doet er eigenlijk ook niet toe.
Of iemand jou onbewust, per ongeluk, omdat ie bijvoorbeeld steeds uitglijdt door evenwichtsstoornissen en tegen je aanvalt en je daardoor steeds een klap in je gezicht geeft, of dat iemand je bewust, expres, steeds een keiharde klap geeft, BEIDE klappen doen EVENVEEL zeer, he..
woensdag 26 januari 2022 om 14:12
Wat een vreemde vraag. Waar is je vakkennis en ervaring gebleven?Dame54321 schreef: ↑26-01-2022 08:13Dank je wel voor je reaktie.
Je zegt dat jouw relatie vergelijkbaar was als met wat ik beschrijf. Wat ik me dan afvraag is of je je er bewust van was wat je deed? Of je dit expres deed of niet?
Mocht je het vervelend vinden om hier te antwoorden, sta ik ook open voor een eventueel pb.
Groetjes
Je weet toch wel wat een persoonlijkheidsstoornis inhoud?
Hij heeft geen basis veiligheid en eigenliefde ontwikkeld. Hij heeft zijn persoonlijkheid en gedrag opgebouwd om deze leegte extern te vullen. Liefde en gedrag zal hij vooral inzetten op eigen belang/wat krijg ik ervoor terug?
Zijn emoties kan hij niet zelf reguleren maar zal via anderen lopen. Hij zal je meetrekken in zijn moeras van leegte.
Nogmaals wat is jouw levensverhaal dat je dit zo graag wil?
woensdag 26 januari 2022 om 14:38
Anderlicht schreef: ↑26-01-2022 14:12Wat een vreemde vraag. Waar is je vakkennis en ervaring gebleven?
Je weet toch wel wat een persoonlijkheidsstoornis inhoud?
Hij heeft geen basis veiligheid en eigenliefde ontwikkeld. Hij heeft zijn persoonlijkheid en gedrag opgebouwd om deze leegte extern te vullen. Liefde en gedrag zal hij vooral inzetten op eigen belang/wat krijg ik ervoor terug?
Zijn emoties kan hij niet zelf reguleren maar zal via anderen lopen. Hij zal je meetrekken in zijn moeras van leegte.
Nogmaals wat is jouw levensverhaal dat je dit zo graag wil?
Het is idd geven, geven, geven, en niks terugkrijgen....
Er is geen wederkerigheid, geen tweerichtingsverkeer..
Deze mensen weten niet wat liefde is en kunnen niet van anderen houden.
Ze kunnen alleen maar nemen.
Soort parasieten dus..
woensdag 26 januari 2022 om 14:45
@Yep Iemand met een persoonlijkheidsstoornis is een soort parasiet?
Wat een nare reactie voor mensen die een persoonlijkheidsstoornis hebben of in de familie hebben. En dat zijn er best wat, want 4,4-13% van de volwassen bevolking heeft een persoonlijkheidsstoornis.
Wat een nare reactie voor mensen die een persoonlijkheidsstoornis hebben of in de familie hebben. En dat zijn er best wat, want 4,4-13% van de volwassen bevolking heeft een persoonlijkheidsstoornis.
Who wants to clear the fog and all the smog in your mirrors
When you could just fall back and wait?
~Doechii~
woensdag 26 januari 2022 om 14:57
Idd, niet leuk om te horen, maar wel de waarheid.
Ze kunnen er vaak niks aan doen, het wordt vaak getriggerd door een jeugdtrauma.
Ze zijn zelf doodongelukkig en maken de mensen om hen heen ook doodongelukkig..
Heel erg voor hen, maar ook heel erg voor hun omgeving.
Probleem is dat ze geen zelfinzicht hebben en geen hulp willen zoeken.
Ze gebruiken andere mensen, parasiteren op andere mensen, om zichzelf beter te voelen, om hun eigen pijn niet te voelen, maar laten wel een spoor van vernieling achter...
Triest, maar waar, vooral omdat deze mensen zeer moeilijk tot niet behandelbaar zijn..
Ze kunnen er vaak niks aan doen, het wordt vaak getriggerd door een jeugdtrauma.
Ze zijn zelf doodongelukkig en maken de mensen om hen heen ook doodongelukkig..
Heel erg voor hen, maar ook heel erg voor hun omgeving.
Probleem is dat ze geen zelfinzicht hebben en geen hulp willen zoeken.
Ze gebruiken andere mensen, parasiteren op andere mensen, om zichzelf beter te voelen, om hun eigen pijn niet te voelen, maar laten wel een spoor van vernieling achter...
Triest, maar waar, vooral omdat deze mensen zeer moeilijk tot niet behandelbaar zijn..
woensdag 26 januari 2022 om 14:58
Het was een behoefte en daardoor ging het grotendeels onbewust, in de loop der jaren ben ik mij steeds bewuster geworden van het verkeerde eraan en steeds harder mijn best gedaan de behoefte te beheersen. Helaas werkt dit niet voor mijzelf en ben ik nu gereduceerd tot een wrak.Dame54321 schreef: ↑26-01-2022 08:13Dank je wel voor je reaktie.
Je zegt dat jouw relatie vergelijkbaar was als met wat ik beschrijf. Wat ik me dan afvraag is of je je er bewust van was wat je deed? Of je dit expres deed of niet?
Mocht je het vervelend vinden om hier te antwoorden, sta ik ook open voor een eventueel pb.
Groetjes
Betreffende de diagnose moet je wel voorzichtig zijn, ik heb 20 jaar bij 1e en 2e lijns GGZ gelopen en heel veel diagnoses gekregen maar nooit borderline. Pas vorig jaar heb ik deze diagnose gekregen vanuit de 3e lijns GGZ.
Voor mij voorlopig geen relatie, ik zal eerst zelf beter met mijn problematiek om moeten kunnen gaan.
woensdag 26 januari 2022 om 14:59
dit klopt nietYep schreef: ↑26-01-2022 14:57Idd, niet leuk om te horen, maar wel de waarheid.
Ze kunnen er vaak niks aan doen, het wordt vaak getriggerd door een jeugdtrauma.
Ze zijn zelf doodongelukkig en maken de mensen om hen heen ook doodongelukkig..
Heel erg voor hen, maar ook heel erg voor hun omgeving.
Probleem is dat ze geen zelfinzicht hebben en geen hulp willen zoeken.
Ze gebruiken andere mensen, parasiteren op andere mensen, om zichzelf beter te voelen, om hun eigen pijn niet te voelen, maar laten wel een spoor van vernieling achter...
Triest, maar waar, vooral omdat deze mensen zeer moeilijk tot niet behandelbaar zijn..
er is wel behandeling
woensdag 26 januari 2022 om 14:59
woensdag 26 januari 2022 om 15:07
Oké, ik trek het mss te ver door.
Ik heb t over mensen met een narcistische persoonlijkheidsstoornis,
mensen die hier aan lijden zijn niet behandelbaar want zij zien niet in dat ze een probleem hebben.
Voor borderliners is t wellicht anders, over borderline heb ik veel minder kennis; mss is borderline dus wel behandelbaar (?).
woensdag 26 januari 2022 om 15:24
Voor borderline is er wel therapie. Maar daarvoor moet iemand dus eerst hulp zoeken en de diagnose aanvaarden en er dan ook nog wat aan Willen doen en keihard willen werken. Fouten toegeven etc. Het overgrote deel van de mensen met borderline zoekt geen hulp of alleen voor andere dingen als bijv verslavingen of laagdrempelige hulp zoals een praktijkondersteuner. Als er een diagnose wordt gesteld zijn ze het er vaak niet mee eens en bij een behandeling vinden ze al snel dat het niet werkt en ze het zelf beter worden.
Het is mogelijk om vrijwel helemaal van borderline af te komen door middel van schematherapie. Maar er is maar een heel klein gedeelte bij wie dit daadwerkelijk lukt. Verder is er ook nog iets als een pannetjestraining wat je leert beter emoties te reguleren (hoe hoger je emoties oplopen hoe hoger je in een "pannetje" zit en bij elk pannetje hoort dan een manier om te zorgen dat het niet escaleert. Dit kan het een beetje beter maken maar is meestal niet genoeg om een rustig normaal leven te leiden.
De kans dat iemand met borderline inziet dat hij hulp nodig heeft vanwege een relatie, die hulp daadwerkelijk zoekt, ermee aan de slag gaat, zichzelf erin herkent en keihard werkt tot het afgerond is is nihil. De kans dat een partner van een borderliner denkt dat het gaat lukken is echter heel groot.
Het is mogelijk om vrijwel helemaal van borderline af te komen door middel van schematherapie. Maar er is maar een heel klein gedeelte bij wie dit daadwerkelijk lukt. Verder is er ook nog iets als een pannetjestraining wat je leert beter emoties te reguleren (hoe hoger je emoties oplopen hoe hoger je in een "pannetje" zit en bij elk pannetje hoort dan een manier om te zorgen dat het niet escaleert. Dit kan het een beetje beter maken maar is meestal niet genoeg om een rustig normaal leven te leiden.
De kans dat iemand met borderline inziet dat hij hulp nodig heeft vanwege een relatie, die hulp daadwerkelijk zoekt, ermee aan de slag gaat, zichzelf erin herkent en keihard werkt tot het afgerond is is nihil. De kans dat een partner van een borderliner denkt dat het gaat lukken is echter heel groot.
