Relaties
alle pijlers
Am I the asshole?
donderdag 27 februari 2025 om 08:59
Op Reddit heb je een hele pijler die draait om de vraag Am I the asshole? Ik vind dit wel toepasselijk voor de volgende situatie.
Mijn zus heeft momenteel veel verdriet over het overlijden van een ouder op school. Dit is iemand met wie ze nauwelijks contact had. Hun kinderen spelen niet meer samen en waren nooit hecht. Toch is zus, zoals ze het zelf zegt, gebroken door dit bericht.
Ik heb begrip voor het verdriet dat deze situatie oproept. En wil ook best praten over waarom dit haar zo ontzettend aangrijpt, of hoe ze dit wat meer van zich af kan zetten. Ik wil echter niets horen over het leven van deze mevrouw, haar ziektebed, de kinderen die ze achterlaat etc. Zus kende haar amper en heeft veel van horen zeggen. Het voelt voor mij als je wentelen in andermans ellende.
Gisteren had ik een afspraak met zus waarbij zij aangaf dat ze ervaart dat ik er in deze situatie niet voor haar ben. Ik stond met mijn mond vol tanden en wist niet goed hoe te reageren. Ben ik zo'n koude, koele kikker? Am I the asshole?
Mijn zus heeft momenteel veel verdriet over het overlijden van een ouder op school. Dit is iemand met wie ze nauwelijks contact had. Hun kinderen spelen niet meer samen en waren nooit hecht. Toch is zus, zoals ze het zelf zegt, gebroken door dit bericht.
Ik heb begrip voor het verdriet dat deze situatie oproept. En wil ook best praten over waarom dit haar zo ontzettend aangrijpt, of hoe ze dit wat meer van zich af kan zetten. Ik wil echter niets horen over het leven van deze mevrouw, haar ziektebed, de kinderen die ze achterlaat etc. Zus kende haar amper en heeft veel van horen zeggen. Het voelt voor mij als je wentelen in andermans ellende.
Gisteren had ik een afspraak met zus waarbij zij aangaf dat ze ervaart dat ik er in deze situatie niet voor haar ben. Ik stond met mijn mond vol tanden en wist niet goed hoe te reageren. Ben ik zo'n koude, koele kikker? Am I the asshole?
donderdag 27 februari 2025 om 18:53
Ik snap dit vanuit zus wel, omdat het heel psychologiserend aan kan voelen, juist als je merkt dat iemand het niet begrijpt of niet hetzelfde voelt.
Daarmee hoor je mij absoluut niet zeggen dat jij je moet aanpassen hoor! Jij hebt alle recht op jouw eigen deel hierin zeg maar.
Als ik verdrietig ben en ik merk dat iemand er eigenlijk niet echt voor me is, maar die gaat me wel 'sturen' met vragen, heb ik daar ook geen zin in. Want er speelt een bepaald ongeloof onder. Heel zwart wit voel/denk jij: "ik kan me niet voorstellen dat je hier echt zo verdrietig om bent, maar kom, je bent mijn zus, ik stap wel over mijn weerstand heen, vertel". Hoe goed bedoeld ook, dat zou voor mij op geen enkele manier veilig meer voelen om me kwetsbaar op te stellen. Want dan is het meer alsof je moet beargumenteren waarom je verdrietig bent.
donderdag 27 februari 2025 om 19:06
Als TO's zus recht heeft op verdriet om iemand die ze niet kent, dan heeft TO ook recht om niet met dat verdriet mee te gaan.
Ik heb heel slechte ervaringen met mensen die extreem meeleven met onbekendere mensen. Ik heb als kind weleens mensen getroost, omdat zij zo verdrietig waren over mijn situatie. Die mensen zullen zichzelf ook heel empathisch gevonden hebben.
Ik heb heel slechte ervaringen met mensen die extreem meeleven met onbekendere mensen. Ik heb als kind weleens mensen getroost, omdat zij zo verdrietig waren over mijn situatie. Die mensen zullen zichzelf ook heel empathisch gevonden hebben.
Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.
donderdag 27 februari 2025 om 20:37
meisje85 schreef: ↑27-02-2025 18:15Maar die weerstand is toch interessant? Ik bedoel: dat zegt iets over jou, over iets dat deze situatie in jou oproept en dat kan je onderzoeken. Helemaal los van je zus, haar situatie en haar emoties. Je vraagt je af waarom het haar zo raakt, maar is de vraag waarom deze situatie jou raakt niet veel interessanter voor je? Waarom krijg jij er de kriebels van als ze zich (omdat ze dat nu kennelijk nodig heeft) "wentelt in andermans verdriet"? Waarom wil jij pertinent niks horen over het leven van die vrouw, je hoeft er verder toch niks mee? Kortom, ik zou de focus van zus naar mezelf verplaatsen.
Waarom vind je dat interessant? Ik zou dit niet zo interessant vinden. Bij sommige dingen voelen mensen weerstand, omdat ze iets niet willen. Het is goed om naar je gevoel te luisteren. TO is er vrij duidelijk over, wentelen in andermans verdriet. Ik zou dit niet nodig vinden om voor mezelf uit te pluizen. Om in zo'n geval nu een hele zelfstudie te doen lijkt mij flink over de top.
Creativiteit is de adem van de ziel – dus adem elke dag!
donderdag 27 februari 2025 om 20:49
Je hoeft het niet uit te pluizen om hetzelfde te gaan voelen, maar ik zou het wel interessant vinden om te weten waar de weerstand vandaan komt. Je hoeft niet te wentelen in andermans verdriet, maar waarom voelt het ongemakkelijk? En is het de weerstand dat anderen dat wel doen, of dat je dat zelf niet wilt? Daar zit natuurlijk wat onder. Het gaat dan niet om hetzelfde te voelen als de zus, maar meer waarom je zelf iets voelt.Sierlijk schreef: ↑27-02-2025 20:37Waarom vind je dat interessant? Ik zou dit niet zo interessant vinden. Bij sommige dingen voelen mensen weerstand, omdat ze iets niet willen. Het is goed om naar je gevoel te luisteren. TO is er vrij duidelijk over, wentelen in andermans verdriet. Ik zou dit niet nodig vinden om voor mezelf uit te pluizen. Om in zo'n geval nu een hele zelfstudie te doen lijkt mij flink over de top.
Overigens; ik moest ook denken aan het overlijden van Eva van Over Mijn Lijk, daarbij waren ook veel mensen erg verdrietig, ondanks dat niet heel Nederland haar (persoonlijk) kende. Een soort maatschappelijk verdriet misschien?
donderdag 27 februari 2025 om 20:53
Heb je je zus al je bevindingen gedeeld? Dat je moeite hebt met inleven in haar verdriet, omdat je niet goed kan begrijpen waarom ze zo ontdaan is van deze situatie, waarbij ze de ander eigenlijk amper kende en er geen relatie mee had en waarom dit haar dan zo aangrijpt? Misschien kan ze het je uitleggen? Misschien is het iets dat haar triggert?
donderdag 27 februari 2025 om 21:51
Waarom is het erg als mensen over je praten als je ziek bent? Los van dat je er totaal geen invloed over hebt wat mensen wel of niet over praten aan hun keukentafel, wat heb jij er voor concrete last van?
Wat heeft deze persoon er voor last van dat jouw zus hier zo door geraakt is?
Dus waarom zo’n oordeel dat je zus hier niet over mag ‘zwelgen’? Als je het zelf niet prettig vindt hoef je er niet aan mee te doen, maar wat maakt het eigenlijk uit?
Wat heeft deze persoon er voor last van dat jouw zus hier zo door geraakt is?
Dus waarom zo’n oordeel dat je zus hier niet over mag ‘zwelgen’? Als je het zelf niet prettig vindt hoef je er niet aan mee te doen, maar wat maakt het eigenlijk uit?
donderdag 27 februari 2025 om 21:56
Ik ben ook niet van mening dat je zus recht heeft op jouw medeleven. Of je hebt het of je hebt het niet. En als zij je niet goed kan uitleggen waarom het voor haar belangrijk is, kun je hooguit respectvol zijn.
Ik weet ook niet of ik medeleven kan opbrengen voor iemand waarvan ik het gevoel heb dat deze zwelgt. Maar vermoedelijk heb ik dan wel vaker het gevoel gehad dat iemand steeds redenen zoekt om te zwelgen en is dat dan een bepaald type gedrag waar ik niet zoveel mee kan. Als het nu de eerste keer is dat iemand zo van de leg is om redenen die voor mij onnavolgbaar zijn, zou ik er vermoedelijk minder moeite mee hebben. Hooguit beetje verbaasd. Maar als het een terugkerend patroon is, mag je daar best wat afstand van nemen. Kan zus vervelend vinden, maar dan is dat maar zo.
Ik weet ook niet of ik medeleven kan opbrengen voor iemand waarvan ik het gevoel heb dat deze zwelgt. Maar vermoedelijk heb ik dan wel vaker het gevoel gehad dat iemand steeds redenen zoekt om te zwelgen en is dat dan een bepaald type gedrag waar ik niet zoveel mee kan. Als het nu de eerste keer is dat iemand zo van de leg is om redenen die voor mij onnavolgbaar zijn, zou ik er vermoedelijk minder moeite mee hebben. Hooguit beetje verbaasd. Maar als het een terugkerend patroon is, mag je daar best wat afstand van nemen. Kan zus vervelend vinden, maar dan is dat maar zo.
donderdag 27 februari 2025 om 23:34
Dit zou ik dan weer wel doen idd.Jesco schreef: ↑27-02-2025 16:13Ik zou het ook apart vinden als mijn zus extreem verdrietig is over het overlijden van iemand met wie ze eigenlijk maar weinig heeft.
Anderzijds zou ik denken, als ik haar kan helpen, dan hoor ik het (complete) verhaal wel even aan. Jij geeft vrij stellig aan dat je over een specifiek deel dan absoluut niets wil horen. Dat is prima verder maar maakt het ook wel complexer. Ik zou denken, mijn zus kent dat mens nauwelijks, ik ken haar helemaal niet dus wat boeit het verder. Laat haar babbelen, hoor het aan en daarna, hopelijk, klaar.
Gewoon even aanhoren, op de juiste momenten "ach gos" zeggen en dan is zus het kwijt en kan de aanhoorder het weer vergeten.
Frankly my dear, I don"t give a damn
donderdag 27 februari 2025 om 23:34
Dit zou ik dan weer wel doen idd.Jesco schreef: ↑27-02-2025 16:13Ik zou het ook apart vinden als mijn zus extreem verdrietig is over het overlijden van iemand met wie ze eigenlijk maar weinig heeft.
Anderzijds zou ik denken, als ik haar kan helpen, dan hoor ik het (complete) verhaal wel even aan. Jij geeft vrij stellig aan dat je over een specifiek deel dan absoluut niets wil horen. Dat is prima verder maar maakt het ook wel complexer. Ik zou denken, mijn zus kent dat mens nauwelijks, ik ken haar helemaal niet dus wat boeit het verder. Laat haar babbelen, hoor het aan en daarna, hopelijk, klaar.
Gewoon even aanhoren, op de juiste momenten "ach gos" zeggen en dan is zus het kwijt en kan de aanhoorder het weer vergeten.
Frankly my dear, I don"t give a damn
vrijdag 28 februari 2025 om 00:54
NTA. Maar goed, ik ben dan ook bevooroordeeld. Ik heb een schoonzus die ook zo is.
Zij vindt zichzelf een heel gevoelig en meelevend mens, omringd door kille klootzakken (ik ben de ergste). Ik vind het naast een ziekelijke zucht naar aandacht/bodemloze put syndroom ook gewoon zwaar gênant. En ik vrees iedere keer weer dat dit terecht komt bij familie van de persoon waar ze zich nu weer op heeft gefixeerd.
Zij vindt zichzelf een heel gevoelig en meelevend mens, omringd door kille klootzakken (ik ben de ergste). Ik vind het naast een ziekelijke zucht naar aandacht/bodemloze put syndroom ook gewoon zwaar gênant. En ik vrees iedere keer weer dat dit terecht komt bij familie van de persoon waar ze zich nu weer op heeft gefixeerd.
vrijdag 28 februari 2025 om 08:03
Zus is verdrietig om een overlijden in haar omgeving. De meeste mensen die overlijden hebben superveel steun in hun laatste dagen en een mooie uitvaart, er zijn ook mensen die eenzaam en alleen sterven en door iedereen in de steek zijn gelaten.
Zus vertelt aan to dat ze overstuur is van het overlijden. To heeft er geen zin in. Rara waarom zus nav het overlijden wat realisaties onder ogen ziet, ik kan wel wat invullen eigenlijk.
Zus vertelt aan to dat ze overstuur is van het overlijden. To heeft er geen zin in. Rara waarom zus nav het overlijden wat realisaties onder ogen ziet, ik kan wel wat invullen eigenlijk.
Firm believer in: you shouldn't have bothered me to begin with.
vrijdag 28 februari 2025 om 08:34
Op wie kan ik terugvallen als ik het moeilijk heb.
Wie gaat er verdrietig zijn als ik doodga.
Etc.
Firm believer in: you shouldn't have bothered me to begin with.
vrijdag 28 februari 2025 om 08:40
Och kom op zeg! Omdat TO geen zin heeft om te luisteren naar gezwelg zonder dat zus een beetje context geeft van waarom het haar raakt moet haar zus maar de conclusie trekken dat TO niet rouwig zal zijn als ze doodgaat?! Over drama gesproken….
vrijdag 28 februari 2025 om 09:09
Het is een beetje een brisante mening, dus ik begrijp het best als mensen me onbeschoft vinden, maar ik vind zoveel lijden aan andermans leed juist een heel egoistische eigenschap. Blijkbaar moet jij andermans enorme verdriet jouw verdriet maken. Dat is helemaal jouw plek niet. Ik heb geen positieve ervaringen met mensen die hun leven zo leiden en heb ook niet de ervaring dat ze er voor je zijn als je echt iets hebt. Van de zijkant ach en wee roepen is verder niet helpend, ofzo.
Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.
vrijdag 28 februari 2025 om 09:36
Het gaat in eerste instantie denk om de vraag of je zus wil helpen door aan te horen, of niet. Even los van je eigen analyses, meningen of hoe je het zelf zou doen. Ik ga ervanuit dat zus haar verhaal kwijt wil en dat dat dan oplucht. Ze zit dan denk niet op een analyse te wachten of iets als 'ok, vertel eens, behalve het deel waar ik niets over wil horen'.
Dus of je zet je eigen mening of analyse even aan de kant en hoort aan. Of je ziet van het hele verhaal af. Denk ik dan.
Dus of je zet je eigen mening of analyse even aan de kant en hoort aan. Of je ziet van het hele verhaal af. Denk ik dan.
.
vrijdag 28 februari 2025 om 09:50
idd erg ver gezocht.
Hoe je iets totaal uit verband kan rukken en een waarde kan geven dat nergens geschreven staat
vrijdag 28 februari 2025 om 09:55
Zo, dat vind ik wel heel heftig. Kom op zeg! Natuurlijk zal ik intens verdrietig zijn als mijn zus overlijdt. Ik moet er niet aan denken.
Als ik echter hoor dat de zoon van de bakker is overleden dan vind ik dat een verdrietig gegeven, maar ga ik zelf geen rouwproces in.
vrijdag 28 februari 2025 om 09:57
Dat heet 'how can I make this about me'.Nana_Mouskouri schreef: ↑28-02-2025 09:09Het is een beetje een brisante mening, dus ik begrijp het best als mensen me onbeschoft vinden, maar ik vind zoveel lijden aan andermans leed juist een heel egoistische eigenschap. Blijkbaar moet jij andermans enorme verdriet jouw verdriet maken. Dat is helemaal jouw plek niet.
Idd zeer onaantrekkelijk.
Zat laatst televisie te kijken en het ging over dat Corona 5 jaar geleden begon in Nederland. Er was een korte opname van een stel, waarvan de man Corona had gekregen. Hij was doodziek geweest en opgenomen geweest op de IC. Gelukkig is hij na een paar weken opgeknapt en kon weer naar huis.
Deze korte opname draaide voor 100% om de vrouw. Dat zij snikkend zat te vertellen hoe zwaar het voor haar was en hoe schuldig ze zich voelde en hoeveel last ze er na 5 jaar nog van had.
Ik bedoel, ik snap best dat zoiets heftigs ook impact heeft op de partner. Die heeft zich grote zorgen gemaakt. Maar het hele stukje uitzending draaide om haar en haar gesnif en hoe zwaar het allemaal voor haar was en nog steeds is. Djeez.
vrijdag 28 februari 2025 om 09:59
Ja, dat is ook weer zo. Maar dat is iets anders. Ik kan er prima mee uit de voeten als iemand niet weet wat te zeggen of een onhandige opmerking maakt.
Maar het soort aandacht waar het in dit topic over gaat, is aan oppervlakte een bonbon met van binnen een zure haring.
Ars longa, vita brevis
vrijdag 28 februari 2025 om 17:11
Oh ik kan rustig een kaarsje branden en even aan iemand denken of een traantje laten als ik me verplaats in die bakker, of getuige ben geweest van het verdriet of die zoon ken.Mistborn schreef: ↑28-02-2025 09:55Zo, dat vind ik wel heel heftig. Kom op zeg! Natuurlijk zal ik intens verdrietig zijn als mijn zus overlijdt. Ik moet er niet aan denken.
Als ik echter hoor dat de zoon van de bakker is overleden dan vind ik dat een verdrietig gegeven, maar ga ik zelf geen rouwproces in.
Mijn zus werkt met oudere mensen en komt weleens bij mij buurten omdat een persoon medisch slecht gaat of soms een overlijden.
Dan raakt haar iets en dan praten we daarover en soms ook vaker dan eens.
Ze heeft het nog weleens over een meneer, ik ken de hele man niet maar van haar verhalen kan ik ook wel een traantje laten en begrijp ik heel goed wat haar verdriet is.
Dat was dus een man die ze eens per week een uur zag.
Ik heb zelf vorig jaar een overlijdensgeval gehad op werk, een jong iemand, dat raakte me ook en daar praat ik dan over. Liefst met mijn zus. Het is gewoon fijn om dat te kunnen uiten.
Maargoed, dat is dus een lelijke eigenschap leer ik hier.
Firm believer in: you shouldn't have bothered me to begin with.
vrijdag 28 februari 2025 om 17:19
Inlevingsvermogen is het probleem toch helemaal niet. Het probleem is doen alsof het voor jou net zo erg is als voor de nabestaanden. Als een ouder van een leerling plotseling overlijdt, vind ik dat heel verdrietig. Voor de leerling, voor partner, broers, zussen. Ik kan daar ook best even bij stilstaan. Maar mijn verdriet is nooit zo groot als dat van de familie. Andere mensen hoeven mij niet te troosten.Valtifest schreef: ↑28-02-2025 17:11Oh ik kan rustig een kaarsje branden en even aan iemand denken of een traantje laten als ik me verplaats in die bakker, of getuige ben geweest van het verdriet of die zoon ken.
Mijn zus werkt met oudere mensen en komt weleens bij mij buurten omdat een persoon medisch slecht gaat of soms een overlijden.
Dan raakt haar iets en dan praten we daarover en soms ook vaker dan eens.
Ze heeft het nog weleens over een meneer, ik ken de hele man niet maar van haar verhalen kan ik ook wel een traantje laten en begrijp ik heel goed wat haar verdriet is.
Dat was dus een man die ze eens per week een uur zag.
Ik heb zelf vorig jaar een overlijdensgeval gehad op werk, een jong iemand, dat raakte me ook en daar praat ik dan over. Liefst met mijn zus. Het is gewoon fijn om dat te kunnen uiten.
Maargoed, dat is dus een lelijke eigenschap leer ik hier.
Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.
vrijdag 28 februari 2025 om 18:10
Ja, helemaal eens, en met je andere reacties ook. Ik voel soms zelfs iets van plaatsvervangende schaamte als bij een begrafenis een vage kennis boven iedereen uit huilt. Überhaupt mensen die veel huilen. Misschien zullen sommige mensen daar niet zo veel aan kunnen doen, maar het eist meteen alle aandacht op.Nana_Mouskouri schreef: ↑28-02-2025 17:19Inlevingsvermogen is het probleem toch helemaal niet. Het probleem is doen alsof het voor jou net zo erg is als voor de nabestaanden. Als een ouder van een leerling plotseling overlijdt, vind ik dat heel verdrietig. Voor de leerling, voor partner, broers, zussen. Ik kan daar ook best even bij stilstaan. Maar mijn verdriet is nooit zo groot als dat van de familie. Andere mensen hoeven mij niet te troosten.
Toen mijn zoon ernstig ziek was, leefde mijn moeder erg mee. Maar ze huilde vaak om de situatie. Bij mij, bedoel ik dan. Ik snap dat het haar raakte, maar ik was ook een beetje geïrriteerd dat ík drukker was met háár steunen dan andersom. Toen ze hem bezocht in het ziekenhuis, stond ze ook de hele tijd aan zijn bed te huilen. Toen heb ik haar, met haar chauffeur, naar de huiskamer in de gang gestuurd. Dat was niet wat mijn kind op dat moment nodig had. Het is haar kleinkind, ik snap wel dat het haar verdrietig maakte, maar zij had ook bij anderen kunnen uithuilen zodat er ruimte was om ons tot steun te zijn.
Als ik mensen niet persoonlijk ken, kan ik prima meeleven met een naar verhaal. En me in proberen te denken het voor die mensen moet zijn. En daarna laat ik het weer los, want het is niet van mij.
vrijdag 28 februari 2025 om 18:12
Maar 'jouw' mensen toch wel? Of in ieder geval medeleven?Nana_Mouskouri schreef: ↑28-02-2025 17:19Inlevingsvermogen is het probleem toch helemaal niet. Het probleem is doen alsof het voor jou net zo erg is als voor de nabestaanden. Als een ouder van een leerling plotseling overlijdt, vind ik dat heel verdrietig. Voor de leerling, voor partner, broers, zussen. Ik kan daar ook best even bij stilstaan. Maar mijn verdriet is nooit zo groot als dat van de familie. Andere mensen hoeven mij niet te troosten.
Die zus van to belt niet met de nabestaanden van die kennis maar wil met haar zus praten. Hier zijn dat soort dingen wel onderwerp van gesprek met mijn zus.
Maar ook wel de vraag 'waarom'. Dus we bedenken ook waarom van bepaalde mensen bepaald nieuws ons raakt. Dan gaat het inderdaad over mij of haar nav dat overlijden.
Firm believer in: you shouldn't have bothered me to begin with.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
