Kinderen
alle pijlers
Studeren en op kamers, nog niet klaar er voor
vrijdag 25 april 2025 om 13:30
Lastige titel, die ik graag verduidelijk. Mijn 17-jarige doet dit jaar eindexamen en wil gaan studeren in een andere stad. Met het OV reizen is qua tijd bijna niet te doen, dus kind zal op kamers gaan (mits die er zijn). Hartstikke leuk, kind is derde kind dat gaat studeren en kind vindt het spannend, maar ook heel leuk.
Ik maak mij wel zorgen, kind is kwetsbaar en naar mijn gevoel er nog niet aan toe. Aan studeren niet, aan op kamers gaan niet. Kind wil ook geen tussenjaar nemen, wat mijn voorkeur zou hebben en ik volg daarin de wens van mijn kind.
Maar kind is niet zo zelfstandig, maakt niet makkelijk contact en slaat soms dicht. Hier thuis gaat het nu heel goed: kind heeft een paar goede vrienden, een soort van sociaal leven en wordt gezien door de omgeving. Kind gaat wel een studie met een hoog nerd-karakter doen, maar toch maak ik mij zorgen, ben bang dat kind een beetje overweldigd raakt door alles en een beetje verpietert.
Iemand die dit herkent? Het is anders dan mijn oudere kinderen, alhoewel mijn oudste ook pas sinds een jaar echt aan het op kamers zijn toe is (de eerste 2 jaar waren ook te vroeg).
Ik herken het zo goed van mijzelf, ik ging met 18 jaar uit huis en dat was eigenlijk te vroeg. Mijn kinderen lijken ook relatief laat volwassen te worden (puberteit was bij alle kinderen ook laat, dochters waren laat ongesteld).
Ik maak mij wel zorgen, kind is kwetsbaar en naar mijn gevoel er nog niet aan toe. Aan studeren niet, aan op kamers gaan niet. Kind wil ook geen tussenjaar nemen, wat mijn voorkeur zou hebben en ik volg daarin de wens van mijn kind.
Maar kind is niet zo zelfstandig, maakt niet makkelijk contact en slaat soms dicht. Hier thuis gaat het nu heel goed: kind heeft een paar goede vrienden, een soort van sociaal leven en wordt gezien door de omgeving. Kind gaat wel een studie met een hoog nerd-karakter doen, maar toch maak ik mij zorgen, ben bang dat kind een beetje overweldigd raakt door alles en een beetje verpietert.
Iemand die dit herkent? Het is anders dan mijn oudere kinderen, alhoewel mijn oudste ook pas sinds een jaar echt aan het op kamers zijn toe is (de eerste 2 jaar waren ook te vroeg).
Ik herken het zo goed van mijzelf, ik ging met 18 jaar uit huis en dat was eigenlijk te vroeg. Mijn kinderen lijken ook relatief laat volwassen te worden (puberteit was bij alle kinderen ook laat, dochters waren laat ongesteld).
vrijdag 25 april 2025 om 22:06
Tja, ik was ook pas 17 toen ik op kamers ging. Ik had er niet perse zin in maar had gezien de reistijd weinig keuze. Ik ben niet zo sociaal, behoorlijk introvert etc. Maar ik had een prima huis, geen groot studentenhuis ofzo, gewoon een appartementje met 2 andere meiden. Daar deed ik verder weinig mee, we hadden geen mega klik, maar het was prima. Op de studie ging het goed, leuke contacten gehad. Maar er was geen studentenvereniging ofzo. Dus ik had een rustig, misschien wat saai leven als student op kamers. Maar goed, het was fijn zo, heb een prima tijd gehad. Denk dat mijn ouders ook wel zoiets hadden van: zo jong al in je eentje in zo'n grote stad.. maar het is gelukt haha. Kwam wel elk weekend lekker naar huis.
vrijdag 25 april 2025 om 22:09
Dat is wel bekend, zus heeft nu eindelijk na 3 jaar rondzwerven een vaste kamer...Lady*Voldemort schreef: ↑25-04-2025 17:42Misschien gaat je 17-jarige je nog wel verbazen, je weet het niet. Ik zou hem echt het voordeel van de twijfel gunnen hoor, juist omdat ie zo graag wil. Ik hoop trouwens wel dat ie weet dat de kamers niet voor het opscheppen liggen.
vrijdag 25 april 2025 om 22:12
Het ligt zeker deels bij mij. Anderzijds heb ik bij mijn andere kinderen nauwelijks twijfels (gehad). Andere kinderen, minder kwetsbaar, wat steviger in de schoenen.Sierlijk schreef: ↑25-04-2025 17:58Ik heb het idee dat het vooral je eigen projectie en angsten zijn, en dat je alles op hem projecteert. Het zijn jouw angsten. Hij wil graag, laat hem dan lekker gaan. Hij zou je best eens kunnen verbazen. Heb vertrouwen in hem.
En laat los hoe het voor jezelf was. Hij is hij, en niet jou.
vrijdag 25 april 2025 om 22:14
Ik aarzel niet om de keuze, die is er namelijk helemaal niet. Ik vind het wel spannend om kind los te laten. Kind is hier thuis heel erg op zichzelf. Contact gaat niet van kind uit komen, daar zal ik zelf achteraan moeten. Maar ik wil dat ook niet teveel doen.
vrijdag 25 april 2025 om 22:16
Ik heb eerder een beetje de indruk dat je je eigen negatieve ervaring op kind projecteert. Jij vond jezelf achteraf te jong en wil kind daar nu voor behoeden. Maar die moet zijn eigen ervaringen, positief en negatief, opdoen.
pina wijzigde dit bericht op 25-04-2025 22:18
13.73% gewijzigd
vrijdag 25 april 2025 om 22:17
Misschien wel. Ik heb serieus geen idee. Kind is erg op zichzelf en gesloten. Er te dicht opzitten is sowieso best lastig.
vrijdag 25 april 2025 om 22:20
Uiteraard doe ik dat. Het is ook bijna onmogelijk dat niet te doen denk ik, al dan niet onbewust. Ik vind het leuk voor kind, gun kind een goede en leuke studententijd, maar maak mij soms wel zorgen (die ik uiteraard niet met kind deel, want het zijn mijn zorgen).
vrijdag 25 april 2025 om 22:24
Lady*Voldemort schreef: ↑25-04-2025 21:58Die nog thuis wonen ja. En deze wil uitvliegen. Iets zegt me dat moeders daar zelf ook nog een beetje aan moet wennen. Wat helemaal niet gek is natuurlijk, maar het zou ook niet gek zijn als moeders het kind in ieder geval de kans zou geven haar ongelijk te bewijzen.
Kind is niet de eerste die uit huis gaat (ik heb er momenteel twee elders wonen, een tijdelijk in buitenland). Daar had ik geen moeite mee, alhoewel dit soms ook niet helemaal goed ging/gaat. Ik vind het ook best raar dat ik mij nu ineens zorgen maak (af en toe, bij vlagen).
presto wijzigde dit bericht op 25-04-2025 22:25
0.81% gewijzigd
vrijdag 25 april 2025 om 22:26
Bijna, ik heb nog een brugklasser thuis.
vrijdag 25 april 2025 om 23:06
Maar dat het jou toen niet goed bevallen is kan aan zoveel andere dingen hebben gelegen dan je leeftijd en je ontwikkeling.
Misschien bevalt het zoon straks prima, alleen op zijn kamertje met misschien weinig contacten, en is er geen sprake van verpieteren. Of misschien treft hij juist eindelijk gelijkgezinden en maakt hij meer vrienden dan ooit.
Hoe dan ook, twee mensen in dezelfde situatie kunnen dat ieder totaal anders ervaren.
zaterdag 26 april 2025 om 07:57
Er zijn ook mensen die senang zijn met rust en niet verpieteren als ze veel alleen zijn. Niet iedereen wil een wild studentenleven. Ook hij mag zijn zoals hij is. Het zit 'm natuurlijk wel erin of hij daarin gelukkig is, of niet.
Ik denk dat het voor jou een grote loslaatoefening is.
Hoe bedoel je dit precies? Je zult op deze leeftijd geen contacten voor hem kunnen aanleggen lijkt mij.
Hoe voelt hij zich onder zijn teruggetrokkenheid? Vind hij het prima, of is hij ongelukkig?
Ik denk dat het voor jou een grote loslaatoefening is.
Contact gaat niet van kind uit komen, daar zal ik zelf achteraan moeten. Maar ik wil dat ook niet teveel doen.
Hoe bedoel je dit precies? Je zult op deze leeftijd geen contacten voor hem kunnen aanleggen lijkt mij.
Hoe voelt hij zich onder zijn teruggetrokkenheid? Vind hij het prima, of is hij ongelukkig?
Creativiteit is de adem van de ziel – dus adem elke dag!
zaterdag 26 april 2025 om 08:35
Toch loslaten. Kind wil het en als het niet bevalt kan kind terug.Presto schreef: ↑25-04-2025 15:10Klopt. Ik ben alleen een beetje bang (dat is mijn ervaring met mijn andere kind dat ook een nerdige studie doet) dat er relatief veel eerstejaars nog thuiswonen. Dat was bij andere kind wel zo, en dat kan best eenzaam zijn, ook omdat je een heel nieuw sociaal leven moet opbouwen dan. Kind wil per se niet bij een studentenvereniging (past ook echt niet) en heeft ook een hekel aan alcohol. Mijn andere kind is heel actief bij een studievereniging, maar ook daar is de alcoholinname zeer hoog, dat was ook mijn eigen ervaring lang geleden bij mijn studievereniging.
Ik snap je onzekerheid best, loslaten is spannend en zo te lezen is het je laatste. Wel heel definitief.
Maar ik was 17, kneiterintrovert, beetje vreemd, dronk niet en heb de tijd van mijn leven gehad.
Ik hoop maar dat je je kind geen onzekerheid aanpraat. Het leest alsof je onbewust en onbedoeld behoorlijk zou kunnen saboteren met al je “ja maars”.
Wat is het ergste dat er kan gebeuren?
En hoe erg/onvermijdelijk/voorbehouden aan op kamers gaan is het?
zaterdag 26 april 2025 om 10:36
Ik heb allerlei kansen niet gehad omdat mijn ouders de veilige keuzes hebben gemaakt. Alles was nog te ver of te spannend voor mij want ik was te kwetsbaar. Als je op een verkeerde, minder goed passende opleiding dichtbij komt kom je bij een ander type mens dan jijzelf in de klas en is contact maken nog veel moeilijker. Ik was heel ongelukkig op de school dichtbij.
zaterdag 26 april 2025 om 11:05
Hij is 17, geen kleuter. Dan kun je nog zeggen: kom we gaan naar de buurvrouw/tante of weet ik wie, dan kun jij fijn met Pietje spelen terwijl ik koffie drink. Of ga maar op scouting, of voetbal.
Lukt nu niet meer, dus forceren kan niet meer
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
zaterdag 26 april 2025 om 15:48
Contact met thuis inderdaad. Met vriendschappen van kind houd ik mij al heel lang niet meer bezig.
zaterdag 26 april 2025 om 15:51
Dat gaat hij zeker niet doen. Kind vindt dat soort massale activiteiten vreselijk. Hij moet het meer hebben van eenD&D-groep of een band (muziek) of zoiets.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
