Relaties
alle pijlers
Negatieve man beïnvloedt mijn stemming
maandag 28 april 2025 om 08:40
Sorry voor dit lange verhaal, ik kan niet meer helder denken en hopelijk hebben jullie goede adviezen.
Mijn man en ik zijn 12 jaar samen, met kinderen van 9 en 6.
Al sinds ik hem ken is hij geen prater. Er kan gerust een dag voorbij gaan waarbij hij vrijwel niets zegt. Als ik aangeef bijvoorbeeld iets niet fijn te vinden blijft het bij een “ok” of “sorry”, als ik hem naar zijn mening of gevoel vraag is het meestal “ik weet het niet”. Gevoel toont hij ook eigenlijk niet, behalve chagrijnigheid en boosheid. Ik heb hem al jaren niet meer zien lachen thuis; sowieso niet sinds de kinderen er zijn.
Ik vond dit altijd heel lastig, maar dacht dat dit was hoe hij is en dat ik daar maar mee moest dealen. Tot een jaar of 3 geleden, toen hij een collega leerde kennen op werk. Ze had thuis problemen en hij maakte zich erg druk om haar. Hele dag appen, ‘s avonds laat bellen, ze kwam (zonder dat te zeggen) hier thuis, etc. Hij maakte zich druk om haar, en dat geloof ik wel, maar ik vond het moeilijk om te zien dat hij blijkbaar wel met haar kon praten en niet met mij. Na iets van een jaar kregen ze erge ruzie en wilde ze hem niet meer zien. Hij was hier compleet van overstuur, wist niet wat hem overkwam. Dit heeft mij erg geraakt; om mij of de kinderen toont hij vrijwel geen emoties en om haar gaat hij helemaal kapot. Ik heb hem gevraagd of hij wel gelukkig was bij ons, omdat wij hem niet zo veel lijken te doen als zij. Hij antwoordde daarop dat hij dacht nog nooit echt gelukkig te zijn. En ik denk eigenlijk dat dit waar is…
Hij is vrijwel elke dag boos op de kinderen want ze maken troep, lawaai, luisteren niet of storen hem. Hij is weken achtereen chagrijnig, waarbij hij bijna niet praat. Hij heeft geen interesse in bijvoorbeeld mijn dag (ik heb hem bijvoorbeeld moeten leren dat ik het fijn vind als hij vraagt hoe mijn dag was als ik thuis kom), als ik stofzuig, kook of iets anders doe in huis doet hij het direct daarna nog een keer over omdat het niet goed genoeg is, enzovoort. Als ik hem vraag wat hem gelukkig maakt is het “een opgeruimd huis”.
Hij is al ruim 10 jaar bezig met een studie waar hij elk jaar meer dan €3000 voor betaald, hij is er al een aantal keer bijna door ontslagen, maar haalt al jaren geen enkele punt. Als ik hem vraag hoe hij het voor zich ziet? “Ik weet het niet.”
Sinds een maand of 4 lijkt er wat geknapt bij mij. Hij maakte (niet voor het eerst) de oudste aan het huilen met zijn gevit, en stond erbij en keek ernaar. Diezelfde dag ging ik naar een andere stad om de volgende dag een halve marathon te lopen; de derde keer sinds de kinderen er zijn dat ik een nacht weg was. Hij was al een week extra chagrijnig. De dag van de marathon kreeg ik berichtjes van vrienden en bekenden met “succes!” en na de tijd “hoe was het??” en van hem? Een appje hoe laat ik thuis dacht te zijn en een enorme app met dat de kinderen zo vreselijk vervelend zijn. Niets over mijn halve of wat dan ook.
Een jaar geleden ben ik naar de POH gegaan omdat ik niet meer wist hoe ik met zijn buien om moest gaan, ze trekken mij mee naar beneden en ik heb er enorm last van. Die man vroeg waarom ik eigenlijk nog bij hem bleef…..En ik weet het niet meer. Ik ben moe van zijn eeuwige negatieve stemming, zijn gemok om alles in huis en om/op de kinderen, zijn onmogelijkheid om over dingen te praten en zijn laksheid. Zonder kinderen was ik al lang weg geweest, maar ja…Die kinderen hebben we wel…
Mijn man en ik zijn 12 jaar samen, met kinderen van 9 en 6.
Al sinds ik hem ken is hij geen prater. Er kan gerust een dag voorbij gaan waarbij hij vrijwel niets zegt. Als ik aangeef bijvoorbeeld iets niet fijn te vinden blijft het bij een “ok” of “sorry”, als ik hem naar zijn mening of gevoel vraag is het meestal “ik weet het niet”. Gevoel toont hij ook eigenlijk niet, behalve chagrijnigheid en boosheid. Ik heb hem al jaren niet meer zien lachen thuis; sowieso niet sinds de kinderen er zijn.
Ik vond dit altijd heel lastig, maar dacht dat dit was hoe hij is en dat ik daar maar mee moest dealen. Tot een jaar of 3 geleden, toen hij een collega leerde kennen op werk. Ze had thuis problemen en hij maakte zich erg druk om haar. Hele dag appen, ‘s avonds laat bellen, ze kwam (zonder dat te zeggen) hier thuis, etc. Hij maakte zich druk om haar, en dat geloof ik wel, maar ik vond het moeilijk om te zien dat hij blijkbaar wel met haar kon praten en niet met mij. Na iets van een jaar kregen ze erge ruzie en wilde ze hem niet meer zien. Hij was hier compleet van overstuur, wist niet wat hem overkwam. Dit heeft mij erg geraakt; om mij of de kinderen toont hij vrijwel geen emoties en om haar gaat hij helemaal kapot. Ik heb hem gevraagd of hij wel gelukkig was bij ons, omdat wij hem niet zo veel lijken te doen als zij. Hij antwoordde daarop dat hij dacht nog nooit echt gelukkig te zijn. En ik denk eigenlijk dat dit waar is…
Hij is vrijwel elke dag boos op de kinderen want ze maken troep, lawaai, luisteren niet of storen hem. Hij is weken achtereen chagrijnig, waarbij hij bijna niet praat. Hij heeft geen interesse in bijvoorbeeld mijn dag (ik heb hem bijvoorbeeld moeten leren dat ik het fijn vind als hij vraagt hoe mijn dag was als ik thuis kom), als ik stofzuig, kook of iets anders doe in huis doet hij het direct daarna nog een keer over omdat het niet goed genoeg is, enzovoort. Als ik hem vraag wat hem gelukkig maakt is het “een opgeruimd huis”.
Hij is al ruim 10 jaar bezig met een studie waar hij elk jaar meer dan €3000 voor betaald, hij is er al een aantal keer bijna door ontslagen, maar haalt al jaren geen enkele punt. Als ik hem vraag hoe hij het voor zich ziet? “Ik weet het niet.”
Sinds een maand of 4 lijkt er wat geknapt bij mij. Hij maakte (niet voor het eerst) de oudste aan het huilen met zijn gevit, en stond erbij en keek ernaar. Diezelfde dag ging ik naar een andere stad om de volgende dag een halve marathon te lopen; de derde keer sinds de kinderen er zijn dat ik een nacht weg was. Hij was al een week extra chagrijnig. De dag van de marathon kreeg ik berichtjes van vrienden en bekenden met “succes!” en na de tijd “hoe was het??” en van hem? Een appje hoe laat ik thuis dacht te zijn en een enorme app met dat de kinderen zo vreselijk vervelend zijn. Niets over mijn halve of wat dan ook.
Een jaar geleden ben ik naar de POH gegaan omdat ik niet meer wist hoe ik met zijn buien om moest gaan, ze trekken mij mee naar beneden en ik heb er enorm last van. Die man vroeg waarom ik eigenlijk nog bij hem bleef…..En ik weet het niet meer. Ik ben moe van zijn eeuwige negatieve stemming, zijn gemok om alles in huis en om/op de kinderen, zijn onmogelijkheid om over dingen te praten en zijn laksheid. Zonder kinderen was ik al lang weg geweest, maar ja…Die kinderen hebben we wel…
maandag 28 april 2025 om 18:20
Oh nog een aanvulling over scheiden: ik ben bang dat het de kinderen erg beschadigd, en weet niet goed wanneer het punt is bereikt dat scheiden minder erg zou zijn dan blijven. En wat moet ik hem zeggen? “Ik wil weg want je bent alleen maar negatief”? Wat als hij niet weggaat? Ik ben eigenlijk vooral ook heel bang dat hij me ompraat, dat ik zijn hart breek, dat het een klotescheiding wordt, wat allemaal wel niet…
maandag 28 april 2025 om 18:21
Wat een herkenbaarheid. Had geen kinderen maar wel zo'n ex. Vond het uitmaken ook lastig. Al zo lang samen, fijn huis die ik erg ging missen maar kwam er steeds meer achter dat het het allemaal niet meer waard was. Hoewel ik het huis nog wel mis nu. Het is verwonderlijk hoe licht het leven is zonder zo'n dood paard wat je moet trekken.
Denk dat je het al wel weet maar er praktisch nog niet uit bent. Was ik ook niet trouwens, heb nadat het uitging bijna een jaar lang op huizen gepast, bij vrienden geslapen en uiteindelijk bij mn nieuwe relatie. Uit noodzaak want was nog pril. Nu een jaar later eigen plek. Verademing.
Denk dat je het al wel weet maar er praktisch nog niet uit bent. Was ik ook niet trouwens, heb nadat het uitging bijna een jaar lang op huizen gepast, bij vrienden geslapen en uiteindelijk bij mn nieuwe relatie. Uit noodzaak want was nog pril. Nu een jaar later eigen plek. Verademing.
maandag 28 april 2025 om 18:25
Misschien helpt het al om eerlijk tegen elkaar te zijn en hem te zeggen dat je een scheiding overweegt. Dan krijgt hij de kans iets te doen, nu het vijf voor twaalf is. En zo niet, kan hij vast wennen aan het idee voor als het voor jou wel zover is.ScullylovesM schreef: ↑28-04-2025 18:20Oh nog een aanvulling over scheiden: ik ben bang dat het de kinderen erg beschadigd, en weet niet goed wanneer het punt is bereikt dat scheiden minder erg zou zijn dan blijven. En wat moet ik hem zeggen? “Ik wil weg want je bent alleen maar negatief”? Wat als hij niet weggaat? Ik ben eigenlijk vooral ook heel bang dat hij me ompraat, dat ik zijn hart breek, dat het een klotescheiding wordt, wat allemaal wel niet…
maandag 28 april 2025 om 18:28
Ik zie het gewoon - zoals je hem momenteel omschrijft - niet gebeuren dat hij zelf meer dan weekend-vader wil worden.
50/50 klinkt heel leuk, maar je bent 1 dag weg en het lukt hem al niet.
Dan gaat het natuurlijk never nooit op dit moment een week lang lukken zonder dat iedereen - zowel hijzelf als de kinderen - er een zenuwinzinking aan overhoudt.
Eventueel wel als ze pubers zijn en zichzelf grotendeels redden.
Het nadeel is daarbij wel dat jij 11 à 12 dagen van de 14 verantwoordelijk wordt voor de kinderen. Elke keer maar zorgen dat je op tijd thuis bent van werk, dat je geen hobby's hebt, dat je niet afspreekt met vrienden (of enkel in die 2 dagen dat ze weg zijn), ... of voor élke stap buitenshuis opvang voorzien gaat er na een tijd bij sommigen inhakken.
Ik zou dus wel kijken wat er mogelijk is qua alimentatie en hoe het zit met jouw netwerk.
50/50 klinkt heel leuk, maar je bent 1 dag weg en het lukt hem al niet.
Dan gaat het natuurlijk never nooit op dit moment een week lang lukken zonder dat iedereen - zowel hijzelf als de kinderen - er een zenuwinzinking aan overhoudt.
Eventueel wel als ze pubers zijn en zichzelf grotendeels redden.
Het nadeel is daarbij wel dat jij 11 à 12 dagen van de 14 verantwoordelijk wordt voor de kinderen. Elke keer maar zorgen dat je op tijd thuis bent van werk, dat je geen hobby's hebt, dat je niet afspreekt met vrienden (of enkel in die 2 dagen dat ze weg zijn), ... of voor élke stap buitenshuis opvang voorzien gaat er na een tijd bij sommigen inhakken.
Ik zou dus wel kijken wat er mogelijk is qua alimentatie en hoe het zit met jouw netwerk.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
maandag 28 april 2025 om 18:28
Het is niet alsof bij elkaar blijven per definitie niet schadelijk is voor de kinderen.
Mijn ouders hadden geen fijn huwelijk en daardoor was de sfeer in huis nogal kil. Maar als kind had ik ook het gevoel dat als ik een leuk genoeg kind zou zijn dat het dan anders zou zijn. Persoonlijk vind ik dat ook schadelijk.
Mijn ouders hadden geen fijn huwelijk en daardoor was de sfeer in huis nogal kil. Maar als kind had ik ook het gevoel dat als ik een leuk genoeg kind zou zijn dat het dan anders zou zijn. Persoonlijk vind ik dat ook schadelijk.
maandag 28 april 2025 om 18:32
Ik had ook zo’n man. Zijn stemming beïnvloedde iedereen (ook 2 kinderen) en ik kon er niet meer tegen.
Ik werd er zelf ook negatief en somber van. Op elke feestdag, verjaardag e.d bepaalde hij de stemming want of teveel mensen, de kinderen te druk of de visite bleef te lang.
Na mijn werkdag zijn geklaag en negativiteit ook nog moeten aanhoren. Zo vaak gesprekken gevoerd, niets hielp. Ik was leeg en op.
Ik ben inmiddels zo’n 1,5 jaar gescheiden en voel me weer vrolijk, ontspannen en mezelf.
Thuis is het weer gezellig met de kinderen en zij zijn ook vrolijker en minder gespannen.
Natuurlijk is een scheiding voor de kinderen niet fijn, maar dat was de thuissituatie met vader ook niet, en ik denk dat het schadelijker was voor ze om te blijven.
De oudste is nu 12 en heeft nu al vaker gezegd dat ze het zo fijn en leuk vindt thuis zonder papa, hoe triest dat ook eigenlijk is.
Ik werd er zelf ook negatief en somber van. Op elke feestdag, verjaardag e.d bepaalde hij de stemming want of teveel mensen, de kinderen te druk of de visite bleef te lang.
Na mijn werkdag zijn geklaag en negativiteit ook nog moeten aanhoren. Zo vaak gesprekken gevoerd, niets hielp. Ik was leeg en op.
Ik ben inmiddels zo’n 1,5 jaar gescheiden en voel me weer vrolijk, ontspannen en mezelf.
Thuis is het weer gezellig met de kinderen en zij zijn ook vrolijker en minder gespannen.
Natuurlijk is een scheiding voor de kinderen niet fijn, maar dat was de thuissituatie met vader ook niet, en ik denk dat het schadelijker was voor ze om te blijven.
De oudste is nu 12 en heeft nu al vaker gezegd dat ze het zo fijn en leuk vindt thuis zonder papa, hoe triest dat ook eigenlijk is.
maandag 28 april 2025 om 18:36
Dat is zwaar maar voor de kinderen wel beter dan 50/50 in dit geval, denk ik. En op een dag zijn ze zelfstandig en kun je weer gaan en staan waar je wilWissewis schreef: ↑28-04-2025 18:28Ik zie het gewoon - zoals je hem momenteel omschrijft - niet gebeuren dat hij zelf meer dan weekend-vader wil worden.
50/50 klinkt heel leuk, maar je bent 1 dag weg en het lukt hem al niet.
Dan gaat het natuurlijk never nooit op dit moment een week lang lukken zonder dat iedereen - zowel hijzelf als de kinderen - er een zenuwinzinking aan overhoudt.
Eventueel wel als ze pubers zijn en zichzelf grotendeels redden.
Het nadeel is daarbij wel dat jij 11 à 12 dagen van de 14 verantwoordelijk wordt voor de kinderen. Elke keer maar zorgen dat je op tijd thuis bent van werk, dat je geen hobby's hebt, dat je niet afspreekt met vrienden (of enkel in die 2 dagen dat ze weg zijn), ... of voor élke stap buitenshuis opvang voorzien gaat er na een tijd bij sommigen inhakken.
Ik zou dus wel kijken wat er mogelijk is qua alimentatie en hoe het zit met jouw netwerk.
maandag 28 april 2025 om 18:41
Ik zou het meer draaien op mezelf.ScullylovesM schreef: ↑28-04-2025 18:20Oh nog een aanvulling over scheiden: ik ben bang dat het de kinderen erg beschadigd, en weet niet goed wanneer het punt is bereikt dat scheiden minder erg zou zijn dan blijven. En wat moet ik hem zeggen? “Ik wil weg want je bent alleen maar negatief”? Wat als hij niet weggaat? Ik ben eigenlijk vooral ook heel bang dat hij me ompraat, dat ik zijn hart breek, dat het een klotescheiding wordt, wat allemaal wel niet…
Dat je - mogelijk - uit elkaar wil omdat jij niet meer gelukkig bent in deze relatie.
Dan kan je nog benoemen dat één van de facetten daarin zijn negatieve gedrag is.
Of dat het 5 voor 12 is want dat je niet weet hoe lang je dit nog trekt.
En hij kan altijd proberen je tijdelijk om te praten.
Dan praat hij ten minste een keer en doet ten minste een keer moeite voor zijn relatie
.Kan je nog altijd alsnog na een paar maanden vaststellen dat er mogelijk niet echt veel veranderd is.
Ik zou het erger vinden als hij bij het eerste gesprek al gelaten zegt "tja, dan gaan we maar uit elkaar".
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
maandag 28 april 2025 om 18:49
Klinkt alsof hij al heel lang niet gelukkig is, en hij maakt jou ook niet gelukkig. En de kinderen ook niet.
Enerzijds vind ik wel dat een vader aan zijn gezin verplicht is om het gezellig te maken, en dat is een partner aan zijn echtgenoot ook. Je hoeft heus niet 24/7 door het huis te huppelen, maar je moet wel je best doen. Uit jouw verhaal maak ik niet op dat hij daar zijn best voor heeft gedaan. Het is duidelijk dat die collega iets in hem los heeft gemaakt. Als je man geen prater is, is dat wel spijtig, want therapie zou wel een uitkomst bieden.
Een breuk gaat niet over één nacht ijs, maar ik denk dat je met hem in gesprek kan gaan of hij het ziet als een probleem, en of hij bereid is er iets aan te doen. Als dat niet zo is, dan zou ik weggaan. Want niemand verdient dit. Misschien wordt iedereen wel veel gelukkiger als jullie niet meer allemaal onder hetzelfde dak wonen. Zoals je al zei, jullie hebben ook fijne dingen samen, misschien past het beter als co-ouders dan als stel.
Heel veel sterkte!
Enerzijds vind ik wel dat een vader aan zijn gezin verplicht is om het gezellig te maken, en dat is een partner aan zijn echtgenoot ook. Je hoeft heus niet 24/7 door het huis te huppelen, maar je moet wel je best doen. Uit jouw verhaal maak ik niet op dat hij daar zijn best voor heeft gedaan. Het is duidelijk dat die collega iets in hem los heeft gemaakt. Als je man geen prater is, is dat wel spijtig, want therapie zou wel een uitkomst bieden.
Een breuk gaat niet over één nacht ijs, maar ik denk dat je met hem in gesprek kan gaan of hij het ziet als een probleem, en of hij bereid is er iets aan te doen. Als dat niet zo is, dan zou ik weggaan. Want niemand verdient dit. Misschien wordt iedereen wel veel gelukkiger als jullie niet meer allemaal onder hetzelfde dak wonen. Zoals je al zei, jullie hebben ook fijne dingen samen, misschien past het beter als co-ouders dan als stel.
Heel veel sterkte!
maandag 28 april 2025 om 18:50
Eens met Wissewis.Wissewis schreef: ↑28-04-2025 18:41Ik zou het meer draaien op mezelf.
Dat je - mogelijk - uit elkaar wil omdat jij niet meer gelukkig bent in deze relatie.
Dan kan je nog benoemen dat één van de facetten daarin zijn negatieve gedrag is.
Of dat het 5 voor 12 is want dat je niet weet hoe lang je dit nog trekt.
En hij kan altijd proberen je tijdelijk om te praten.
Dan praat hij ten minste een keer en doet ten minste een keer moeite voor zijn relatie
Kan je nog altijd alsnog na een paar maanden vaststellen dat er mogelijk niet echt veel veranderd is.
Ik zou het erger vinden als hij bij het eerste gesprek al gelaten zegt "tja, dan gaan we maar uit elkaar".
maandag 28 april 2025 om 19:04
In mijn tijd dacht ik gewoon dat mijn ouders bij elkaar hoorde ik weet niet of dat vandaag de dag nog zo is.
Maar het mooiste cadeau voor een kind is om hun moeder gelukkig te zien.
Tevens zijn we een product van onze opvoeding en een situatie waar ze nu inzitten kan zeker schadelijk zijn voor je kinderen ….. ik spreek uit eigen ervaring.
Maar het mooiste cadeau voor een kind is om hun moeder gelukkig te zien.
Tevens zijn we een product van onze opvoeding en een situatie waar ze nu inzitten kan zeker schadelijk zijn voor je kinderen ….. ik spreek uit eigen ervaring.
maandag 28 april 2025 om 19:08
Als je kinderen niet veilig zijn bij hun eigen vader ben je dat punt eigenlijk allang voorbij. Als je ziet dat je kinderen bang worden van hem, moeten huilen door hem. Als jij een appje krijgt vol met "vervelend" gedrag van je kinderen van degene die niet bij machte is zijn kinderen een veilige jeugd aan te doen.ScullylovesM schreef: ↑28-04-2025 18:20ik ben bang dat het de kinderen erg beschadigd, en weet niet goed wanneer het punt is bereikt dat scheiden minder erg zou zijn dan blijven.
Je klinkt bang van hem, bang van zijn emoties, bang van zijn eventuele hakken in het zand bij een scheiding.
Bang dat hij je ompraat, op je gemoed gaat inpraten.
Wat is het ergste dat kan gebeuren? Waar ben je nou precies bang voor?
.
maandag 28 april 2025 om 19:09
Je bent misschien ook wel een beetje bang dat hij helemaal niet zo erg in de stress schiet als je het over scheiden gaat hebben? Het is 1 ding om te vermoeden dat het niet zo diep zit, het moeten ervaren is wat anders natuurlijk.... maar er zit eigenlijk niks anders op, dit gaat echt geen normale fijne relatie meer worden hoor met hem. Je weet al genoeg.
maandag 28 april 2025 om 19:16
Ik was ook bang/huiverig om weg te gaan trouwens, bang voor een vechtscheiding- wat het dus ook werd omdat hij zich niet kon neerleggen bij mijn besluit. Maar alsnog gaat die periode over, en die duurt minder lang dan een leven lang vol spanning, somberheid en negativiteit.
Ondanks mijn angst en onzekerheid wist ik dat ik dit moest doen, juíst voor en om de kinderen. Ik wilde ze niet meer laten opgroeien met zo'n sfeer en spanning in huis.
En ik zie (en hoor van oudste dochter) dat het de juiste beslissing is geweest. We zijn echt veel gelukkiger nu. Er viel echt een last van me af toen ik bij hem weg was.
Ik heb me wel van tevoren wat voorbereid; ik ben wat meer gaan werken zodat ik zeker wist dat ik me helemaal alleen kon redden met de kinderen, ook als hij moeilijk zou gaan doen.
Ondanks mijn angst en onzekerheid wist ik dat ik dit moest doen, juíst voor en om de kinderen. Ik wilde ze niet meer laten opgroeien met zo'n sfeer en spanning in huis.
En ik zie (en hoor van oudste dochter) dat het de juiste beslissing is geweest. We zijn echt veel gelukkiger nu. Er viel echt een last van me af toen ik bij hem weg was.
Ik heb me wel van tevoren wat voorbereid; ik ben wat meer gaan werken zodat ik zeker wist dat ik me helemaal alleen kon redden met de kinderen, ook als hij moeilijk zou gaan doen.
maandag 28 april 2025 om 19:17
Maar wees eens echt eerlijk, tegenover jezelf vooral. Deze situatie is toch ook schadelijk?ScullylovesM schreef: ↑28-04-2025 18:20Oh nog een aanvulling over scheiden: ik ben bang dat het de kinderen erg beschadigd, en weet niet goed wanneer het punt is bereikt dat scheiden minder erg zou zijn dan blijven. En wat moet ik hem zeggen? “Ik wil weg want je bent alleen maar negatief”? Wat als hij niet weggaat? Ik ben eigenlijk vooral ook heel bang dat hij me ompraat, dat ik zijn hart breek, dat het een klotescheiding wordt, wat allemaal wel niet…
Ik denk dat het tweede deel ban je uitleg dichter bij de werkelijkheid ligt.
vivalafete25 wijzigde dit bericht op 28-04-2025 19:23
6.69% gewijzigd
maandag 28 april 2025 om 19:20
Lieve TO, wat een ontzettend verdrietig verhaal. Ik lees een man die alle ontevredenheid over het leven uitdraagt op zijn kinderen en op zijn vrouw die alle ballen hooghoudt. Ik lees een man die misschien niet zelf durft weg te gaan en daarom jullie wegpest...totdat de maat vol is en dan kan zeggen "ik ben verlaten". Een man die dus gevoelens voor een andere vrouw toont binnen zijn gezin. Echt respectloos.
Als je de kracht vind en een stap zet, alle respect voor, want zo behandeld worden door je partner is gewoon een vorm van mishandeling.
Als je de kracht vind en een stap zet, alle respect voor, want zo behandeld worden door je partner is gewoon een vorm van mishandeling.
Zwijgen is geen zwakte maar een sterkte.
maandag 28 april 2025 om 19:21
Dat geloof ik echt niet. Dit gebruiken ouders vaak als ze bepaalde keuzes maken.Andre schreef: ↑28-04-2025 19:04In mijn tijd dacht ik gewoon dat mijn ouders bij elkaar hoorde ik weet niet of dat vandaag de dag nog zo is.
Maar het mooiste cadeau voor een kind is om hun moeder gelukkig te zien.
Tevens zijn we een product van onze opvoeding en een situatie waar ze nu inzitten kan zeker schadelijk zijn voor je kinderen ….. ik spreek uit eigen ervaring.
Kinderen zijn vrij egocentrisch, als zijzelf gewoon een leuk en veilig leven hebben, vinden ze het wel prima. Mooiste cadeau is ook wel erg overdreven.
maandag 28 april 2025 om 19:25
Rome is trouwens niet op 1 dag gebouwd. Je relatie ook niet.
Je hoeft dus ook niet instant morgen al de de definitieve beslissing te nemen.
Je kan eerst rustig alle voors en tegens afwegen, gesprekken voeren, financiën bekijken, huisvesting bekijken, de relatie toch nog een kans geven, ...
Al doe je er desnoods 5 jaar over voor je effectief uit elkaar bent.
Het klinkt op dit moment sowieso niet de man waarmee je als de kinderen de deur uit zijn op hun 25ste op dat moment nog lang mee samenblijft. De vraag is dus vooral of je écht nog 20 jaar wil wachten.
Je hoeft dus ook niet instant morgen al de de definitieve beslissing te nemen.
Je kan eerst rustig alle voors en tegens afwegen, gesprekken voeren, financiën bekijken, huisvesting bekijken, de relatie toch nog een kans geven, ...
Al doe je er desnoods 5 jaar over voor je effectief uit elkaar bent.
Het klinkt op dit moment sowieso niet de man waarmee je als de kinderen de deur uit zijn op hun 25ste op dat moment nog lang mee samenblijft. De vraag is dus vooral of je écht nog 20 jaar wil wachten.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
maandag 28 april 2025 om 19:31
De meeste alleenstaande moeders waarvan de kids alleen om het weekend bij vader zijn zijn meestal niet heel energiek. Maar misschien valt er wel een last van haar schouders.
maandag 28 april 2025 om 19:50
Dankjewel weer allemaal, ik zit door jullie letterlijk met tranen. Heel fijn ook om ervaringen te lezen over hetzelfde type mannen; ik vind het zwak van mezelf dat ik het niet trek en het is goed om te horen dat ik dus niet de enige ben.
Wissewis, het op mezelf betrekken en dat zo tegen hem zeggen is waar ik naar zocht maar geen woorden voor kon vinden, dankjewel daarvoor.
Ik ben ook bang dat ik niet duidelijk genoeg gezegd heb dat ik het niet trek op deze manier en dat het dan voor hem uit de lucht komt vallen. Dat vind ik een rotstreek en wil ik niet op mijn geweten hebben, maar heel eerlijk wil ik gewoon niet meer verder. Ik heb hem al een paar keer gezegd dat ik hem moeilijk vind om mee te leven, dat hij echt meer moet praten, dat hij niet zo tegen de kinderen moet doen. Maar is dat genoeg? Hoe oneerlijk is het wel niet als ik zo “ineens” de stekker eruit trek? Overigens komt bij hem weggaan al een paar jaar zo nu en dan naar boven, helaas speelt het al zo lang..
Mijn fijne huis ga ik ook heel erg missen. Ik wil hier niet weg, ik wil geen ruzie met zijn familie. -knip ivm herkenning-
Ik ben inderdaad ook bang dat hij zegt “prima, dan gaan we uit elkaar, ik wil ook niet meer”.
Maar inderdaad, dit is ook schadelijk. De oudste vroeg laatst toen ik haar ophaalde van een vriendinnetje of papa thuis was, want ze mocht niet spelen omdat ze haar sleutel kwijt was en ze had van hem de hele middag moeten zoeken ipv spelen, maar ze wou zo graag spelen dat ze dat mij niet gezegd had en nu was ze bang dat hij boos zou zijn. Onvoorstelbaar.
Wissewis, het op mezelf betrekken en dat zo tegen hem zeggen is waar ik naar zocht maar geen woorden voor kon vinden, dankjewel daarvoor.
Ik ben ook bang dat ik niet duidelijk genoeg gezegd heb dat ik het niet trek op deze manier en dat het dan voor hem uit de lucht komt vallen. Dat vind ik een rotstreek en wil ik niet op mijn geweten hebben, maar heel eerlijk wil ik gewoon niet meer verder. Ik heb hem al een paar keer gezegd dat ik hem moeilijk vind om mee te leven, dat hij echt meer moet praten, dat hij niet zo tegen de kinderen moet doen. Maar is dat genoeg? Hoe oneerlijk is het wel niet als ik zo “ineens” de stekker eruit trek? Overigens komt bij hem weggaan al een paar jaar zo nu en dan naar boven, helaas speelt het al zo lang..
Mijn fijne huis ga ik ook heel erg missen. Ik wil hier niet weg, ik wil geen ruzie met zijn familie. -knip ivm herkenning-
Ik ben inderdaad ook bang dat hij zegt “prima, dan gaan we uit elkaar, ik wil ook niet meer”.
Maar inderdaad, dit is ook schadelijk. De oudste vroeg laatst toen ik haar ophaalde van een vriendinnetje of papa thuis was, want ze mocht niet spelen omdat ze haar sleutel kwijt was en ze had van hem de hele middag moeten zoeken ipv spelen, maar ze wou zo graag spelen dat ze dat mij niet gezegd had en nu was ze bang dat hij boos zou zijn. Onvoorstelbaar.
scullylovesm wijzigde dit bericht op 29-04-2025 08:43
7.34% gewijzigd
maandag 28 april 2025 om 19:55
Overigens is er nu (al een tijdje) weer een nieuwe collega waar hij heel gezellig vrijwel dagelijks mee appt. Maar als ik hem zeg dat ik dat bijzonder vind (niet dat hij vrouwelijke vrienden heeft, dat vind ik prima, ik heb ook mannelijke vrienden, maar wel dat hij met haar blijkbaar veel te praten heeft en met mij niet) vraagt hij wat mijn probleem nu eigenlijk is en dat hij toch gewoon vrienden mag hebben…
maandag 28 april 2025 om 19:57
Niet altijd hoor. Mijn vader is eenzelfde soort man als die van TO en was mijn hele jeugd eenzelfde soort vader. Zijn gedrag heeft me gevormd maar ook erg beschadigd, en toen ik een jaar of 12 was heb ik mijn moeder gevraagd waarom ze nog bij hem bleef. Duurde uiteindelijk nog jaren voor ze echt scheidden maar ik heb toen wel een zaadje geplant omdat zij ook dacht voor de kinderen samen te moeten blijven, terwijl de kinderen dus echt wel door hadden dat het beter zou zijn als ze weg konden uit de situatie.Vivalafete25 schreef: ↑28-04-2025 19:21Dat geloof ik echt niet. Dit gebruiken ouders vaak als ze bepaalde keuzes maken.
Kinderen zijn vrij egocentrisch, als zijzelf gewoon een leuk en veilig leven hebben, vinden ze het wel prima. Mooiste cadeau is ook wel erg overdreven.
Was het egocentrisch om te hopen dat mijn moeder wegging? Deels wel, want het ging ook om mijn eigen veiligheid en plezier. Maar ook absoluut om dat van mijn moeder en siblings. Nu mijn ouders gescheiden van elkaar hun levens goed op de rit hebben, ben ik ook echt heel blij dat het zo gelopen is. Zelfs als je gezinsbasis wegvalt en een scheiding ook voor jou als kind niet leuk is. Hopelijk ziet TO in dat de kinderen sowieso beschadigen, of het nu door de scheiding komt of door hun vader. En ik denk dat blijven ze op lange termijn meer schade berokkend dan weggaan.
maandag 28 april 2025 om 19:58
Ja lieve TO, dat is genoeg. Je trekt niet ineens de stekker er uit, je hebt al jaren moeten dealen met zijn nukkige gedrag. En het is ook niet alsof je er nooit iets over hebt gezegd. Het voorbeeld over je dochter is zo pijnlijk, dat kan toch niet?! Jouw dochter verdient ook een veilige thuisomgeving, waar ze fouten mag maken en waar van haar gehouden wordt. En jij ook.
Snap dat consequenties spannend lijken, dat is logisch. Maar hoe het ook loopt, je kan gedrag van anderen niet altijd beïnvloeden. Maar je eigen gedrag vorm je zelf. Misschien kan je voor ze een kans hebben om te reageren zelf aangeven hoe jij erin staat (op een positieve manier). Tegelijkertijd: het kan niet zo zijn dat jij nu ongelukkig bent omdat je bang bent voor de reacties van anderen.
Snap dat consequenties spannend lijken, dat is logisch. Maar hoe het ook loopt, je kan gedrag van anderen niet altijd beïnvloeden. Maar je eigen gedrag vorm je zelf. Misschien kan je voor ze een kans hebben om te reageren zelf aangeven hoe jij erin staat (op een positieve manier). Tegelijkertijd: het kan niet zo zijn dat jij nu ongelukkig bent omdat je bang bent voor de reacties van anderen.
maandag 28 april 2025 om 20:00
Is dat zo? Niet sarcastisch bedoeld hoor, maar vraag me af of dat zo vaak voorkomt.
De kinderen zijn altijd bij mij en ik voel me prima en energiek, veel meer dan toen ik bij mijn ex was juist, omdat er inderdaad een last en zorg van mijn schouders is gevallen.
Ik werk 4 dagen en ja, het is weleens druk in combinatie met sportclubs e.d, maar verder vind ik het eigenlijk prima te doen, juist minder zwaar dan ik dacht.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
