Neurodiversiteit --> Algemeen topic ❤

Oh,wat staat er weer heel veel en wat een herkenbaarheid! Ik ben enorm blij dat ik niet de enige ben,echt waar. Nu zit ik volkomen in het acceptatieproces. En dat gaat met vallen en opstaan. Ik zal iedereen ff kwoten. Dat is makkelijker.

auroraatje schreef: ↑

04-06-2025 17:49

ja dat maak ik ook vaak mee, dat mensen het niet van me verwachten. Maar andersom soms ook: ooo dat verklaart ..... <noem iets randoms> . Ik weet niet wat ik erger vind


Sinds anderhalve maand weten we dat onze zoon ook autistisch is, trouwens.

Krijgt je zoon nog autisme-onderzoek?

aliana schreef: ↑

04-06-2025 18:20

>> Ik vraag me trouwens ook af hoe vaak het voorkomt dat mensen zowel autisme als ook ADHD hebben. Soms kan ik het niet geloven en ga ik het zelf ontkennen en denk dat ik iets anders heb.

Madame Bijoux, ik heb het zo begrepen: Autisme en ADHD liggen heel dicht bij elkaar. Je diagnostiseert het niet met een simpele bloedtest ofzo, maar het is een beschrijving van gedrag. Daarom hangt diagnose heel erg af van wat je afspreekt over de diagnose. In Nederland is het nu zo, dat als je autisme diagnose hebt, je NIET een ADHD diagnose kan krijgen. Gewoon omdat je al iets hebt.

Alsof... Als iets een camper is, kan ik niet ook testen of het een auto is, omdat dat al zo is...

Daarom zul je (in Nederland) heel weinig mensen treffen met een autisme diagnose EN een ADHD diagnose.

In andere landen zijn die regels anders. Ik begreep van mensen in de UK dat 50% van de autisten daar ook ADHD heeft. En vroeger was dat misschien ook anders.

Daarom dus dat mijn dochter autisme heeft en ADHD medicatie, omdat het zo dicht bij elkaar ligt....

Ik heb me gisteren ingelezen erover. Zag op een ander forum dat sommigen ook een dubbele diagnose hebben. Ook bij face-book-vrienden 2 tegemoet gekomen die beide hebben. Ik ben opgelucht dat ik eindelijk een verklaring heb maar het is aan de andere kant ook confronterend. De
onderzoeksmethodes zullen waarschijnlijk in ieder land anders zijn.

Bo-Katan schreef: ↑

04-06-2025 20:00

Ik ga heel slecht met plotselinge veranderingen om maar het ligt wel een beetje aan hoe het die dag met mij gaat en wat het is.

Als ik een lunchafspraak heb die niet doorgaat, vind ik dat minder ingrijpend dat ineens iets van een collega over moeten nemen terrwijl mijn dag er in mijn hoofd anders uitziet.

We gaan nu bv verhuizen met het werk van locatie. Ik weet dat al een jaar maar zie er enorm tegenop omdat de nieuwe locatie niet fijn is, te druk, minder stilteplekken e.d.

Hoe is dat bij jou?

Bedankt voor je reactie! Als je ineens een extra taak moet gaan overnemen verlies je dan ook het overzicht? Dat valt zeker onder een plotselinge verandering. Ik snap volkomen dat verhuizen met het werk van locatie erg lastig is. ik stel dan altijd veel vragen,schrijf het op en loop te analyseren. Ik wil altijd duidelijkheid. Heb jij ook de ervaring dat je veel analyseert?

Hoe dat bij mij zit: Als ik uit eten ga en een bepaald gerecht is niet meer te meer te krijgen dan vind ik dat geen probleem en kies ik voor iets anders. En als een vriendin afzegt dan doe ik iets anders.

Maar als iemand zomaar iets inplant dan moet ik ineens snel schakelen en inderdaad afhankelijk ervan hoe vol mijn hoofd is kan het wel eens snel lastig zijn. Het voelt dan als een verplichting en aan de ene kant wil ik niemand teleurstellen maar aan de andere kant wil ik ook mijn grenzen aangeven omdat ik niet,zoals de maatschappij het verwacht,op een standaard manier mee kan draaien of reageren. Ik heb dan ook veel tijd nodig om me op bepaalde situaties in te laten.

Als we b.v. op vakantie gaan dan maak ik altijd een grote lijst en deel het in stukjes in om het overzicht te behouden. Dan ben ik ook drukker in mijn hoofd en moet mijn aandacht er goed bij houden om niets te vergeten.

Vorig jaar vierde ik mijn verjaardag en alle boodschappen waren al in huis toen opeens 3 vriendinnen 2 uur van tevoren afzeiden omdat ze ziek waren. Toen schoot ik ff in de stres want ik was bang dat de rest ook niet zou komen want wat ging ik doen met de hapjes,hoe lang bleven ze goed,hoe moest ik ze gaan bewaren en ik wilde graag alles op orde houden in de koelkast... etc...ik heb me wel gelukkig op tijd herpakt en een paar van mijn opgeschreven tips gebruikt en de rest kwam gelukkig wel. Maar het werd een moment ff een beetje teveel.

Ik heb dan achteraf netjes aangegeven dat ik het bij een verjaardag fijn zou vinden als ze voor 12:00 aan zouden geven als ze niet komen i.v.m. de boodschappen en dat begrepen ze wel. Het is een ander verhaal als je valt je je bezeert,dat weet je niet van tevoren.

Wat plotselinge veranderingen betreft zo hangt het inderdaad van de verandering af en hoe ik me die dag voel. Ik ga mezelf zeker niet onder druk zetten om aan de maatschappelijke verwachtingen te voldoen want zo werkt mijn hoofd niet.

Ter aanvulling voor Elsy en Bo-Katan,´je ziet er niet autistisch eruit´ vind ik erg grof. Of dat we niet sociaal zouden zijn. Ik ben echt sociaal,maar het hangt ook van de situatie af.

Een lang verhaal,maar met mijn ADHD gebruik ik regelmatig veel woorden. Ik wordt vaak een spraakwaterval genoemd.

Over de dubbele diagnose: wat ik zei klopt wellicht niet met het DSM, misschien was dat het protocol van dat instituut ofzo. Ik weet het niet precies. Wat ik mij wel herinnner, dat veel mensen geen dubbele diagnose krijgen op papier, terwijl ze het wellicht wel hebben. En dat het soms verstandiger is om gewoon uit te gaan van de 2e diagnose (bijv door tips toe te passen en medicijnen te vragen), ookal heb je m niet op papier.

Over: 'je ziet er niet autistisch uit' - vroeger werd er minder getest. De diagnose 'autisme' kwam vaak meer bij ernstige gevallen, niet bij kinderen die nog best goed functioneerden. En vooral bij jongens, omdat meisjes het beter maskeerden.

Tegenwoordig zijn we beter in de diagnose en krijgen ook 'lichtere' gevallen een diagnose. Dat is heel goed, want deze kinderen / mensen hebben veel aan het zelfinzicht, tips en adviesen voor hun omgeving, en evt. medicijnen. Maar deze mensen zien er dus niet zo uit als "zeer ernsige autisten" die niet normaal kunnen functioneren, een beeld dat sommigen misschien hebben.

Daarnaast associeren veel mensen 'autistisch gedrag' met wat er gebeurt als je niet goed omgaat met je autisme. Als je alle tips toepast en dus beter kan functioneren, krijg je minder zichtbare problemen (woedeaanvallen, meltdowns, extreem fidgeten). Je kan begrijpen dat juist degenen bij wie de diagnose vroeg gesteld is, en die goede hulp hebben gekergen, er dus minder last van gaan hebben. En dus minder "stereotypisch autistisch probleemgedrag" gaan vertonen. Gelukkkig maar!

Aan de andere kant kan je maskeren, wat veel energie kost. Dan zie je dat als je stopt met maskeren (en het gaat daardoor eigenlijk beter met je), je juist meer aan je ziet (zoals bijv fidgeten, of nee zeggen tegen dingen). Dit zie je ook bij kinderen die zich op school voorbeeldig gedragen, en thuis daardoor doodmoe & overprikkeld zijn. De juf ervaart geen probleem, dus hoezo autisme? Terwijl het kind dicht bij een burnout zit (en de ouders onderussen ook). Bij mijn zoon met ADHD vertelde de school dat zij best mee wilden werken aan de diagnose, maar echt geen probleem hadden met zijn gedrag, anderen waren veel drukker. Maar ondertussen was hij ongelukkig.

Als iemand zou zeggen over mijn dochter dat ze er niet autistisch uitziet, zou ik denk ik zeggen: tja, het is geen gebroken been, het zit van binnen, niet van buiten.

Ik ben het ermee eens dat het heel grof is om zomaar te zeggen "je ziet er niet autistisch uit" , maar als ze het subtieler forumuleren (goh, dat wist ik niet, dat had ik niet verwacht) kan ik me voorstellen dat deze dingen meespelen.

aliana schreef: ↑

05-06-2025 10:14

Over de dubbele diagnose: wat ik zei klopt wellicht niet met het DSM, misschien was dat het protocol van dat instituut ofzo. Ik weet het niet precies. Wat ik mij wel herinnner, dat veel mensen geen dubbele diagnose krijgen op papier, terwijl ze het wellicht wel hebben. En dat het soms verstandiger is om gewoon uit te gaan van de 2e diagnose (bijv door tips toe te passen en medicijnen te vragen), ookal heb je m niet op papier.

Over: 'je ziet er niet autistisch uit' - vroeger werd er minder getest. De diagnose 'autisme' kwam vaak meer bij ernstige gevallen, niet bij kinderen die nog best goed functioneerden. En vooral bij jongens, omdat meisjes het beter maskeerden.

Tegenwoordig zijn we beter in de diagnose en krijgen ook 'lichtere' gevallen een diagnose. Dat is heel goed, want deze kinderen / mensen hebben veel aan het zelfinzicht, tips en adviesen voor hun omgeving, en evt. medicijnen. Maar deze mensen zien er dus niet zo uit als "zeer ernsige autisten" die niet normaal kunnen functioneren, een beeld dat sommigen misschien hebben.

Daarnaast associeren veel mensen 'autistisch gedrag' met wat er gebeurt als je niet goed omgaat met je autisme. Als je alle tips toepast en dus beter kan functioneren, krijg je minder zichtbare problemen (woedeaanvallen, meltdowns, extreem fidgeten). Je kan begrijpen dat juist degenen bij wie de diagnose vroeg gesteld is, en die goede hulp hebben gekergen, er dus minder last van gaan hebben. En dus minder "stereotypisch autistisch probleemgedrag" gaan vertonen. Gelukkkig maar!

Aan de andere kant kan je maskeren, wat veel energie kost. Dan zie je dat als je stopt met maskeren (en het gaat daardoor eigenlijk beter met je), je juist meer aan je ziet (zoals bijv fidgeten, of nee zeggen tegen dingen). Dit zie je ook bij kinderen die zich op school voorbeeldig gedragen, en thuis daardoor doodmoe & overprikkeld zijn. De juf ervaart geen probleem, dus hoezo autisme? Terwijl het kind dicht bij een burnout zit (en de ouders onderussen ook). Bij mijn zoon met ADHD vertelde de school dat zij best mee wilden werken aan de diagnose, maar echt geen probleem hadden met zijn gedrag, anderen waren veel drukker. Maar ondertussen was hij ongelukkig.

Als iemand zou zeggen over mijn dochter dat ze er niet autistisch uitziet, zou ik denk ik zeggen: tja, het is geen gebroken been, het zit van binnen, niet van buiten.

Ik heb ook het idee dat er nog steeds een bepaald idee is van hoe autisme eruit hoort te zien. Ik moet zeggen dat dat misschien ook de reden is dat ik er niet over nagedacht had om me een paar jaar geleden ook voor autisme te laten testen. Mijn neven hebben autisme en dat uit zich echt anders dan bij mij.

Het valt me ook op dat de jongens die ik ken die ADHD hebben juist ook op school heel druk zijn. Moeilijk luisteren. Ik heb al 2 keer gehoord dat de leraren dachten dat ze Oppositional defiant disorder hadden (ik weet de Nederlandse term niet). Terwijl als ik naar mezelf kijk ik vroeger juist op school rustig deed maar buiten school heel druk was. Dat zie ik bij m’n dochter ook. Maar het kwam er helaas op huis altijd met meltdowns uit.

MadameBijoux schreef: ↑

05-06-2025 08:28

Oh,wat staat er weer heel veel en wat een herkenbaarheid! Ik ben enorm blij dat ik niet de enige ben,echt waar. Nu zit ik volkomen in het acceptatieproces. En dat gaat met vallen en opstaan. Ik zal iedereen ff kwoten. Dat is makkelijker.

Wat superfijn voor jou! Daar ben ik nog lang niet, juist doordat er zoveel stomme opmerkingen gemaakt worden hou ik het nog even voor mezelf en alleen aan mensen die ik echt vertrouw.
Bovendien heb ik er heel veel last van, had het liever niet gehad zeg maar.

MadameBijoux schreef: ↑

05-06-2025 08:54

Bedankt voor je reactie! Als je ineens een extra taak moet gaan overnemen verlies je dan ook het overzicht? Dat valt zeker onder een plotselinge verandering. Ik snap volkomen dat verhuizen met het werk van locatie erg lastig is. ik stel dan altijd veel vragen,schrijf het op en loop te analyseren. Ik wil altijd duidelijkheid. Heb jij ook de ervaring dat je veel analyseert?

Hoe dat bij mij zit: Als ik uit eten ga en een bepaald gerecht is niet meer te meer te krijgen dan vind ik dat geen probleem en kies ik voor iets anders. En als een vriendin afzegt dan doe ik iets anders.

Maar als iemand zomaar iets inplant dan moet ik ineens snel schakelen en inderdaad afhankelijk ervan hoe vol mijn hoofd is kan het wel eens snel lastig zijn. Het voelt dan als een verplichting en aan de ene kant wil ik niemand teleurstellen maar aan de andere kant wil ik ook mijn grenzen aangeven omdat ik niet,zoals de maatschappij het verwacht,op een standaard manier mee kan draaien of reageren. Ik heb dan ook veel tijd nodig om me op bepaalde situaties in te laten.

Als we b.v. op vakantie gaan dan maak ik altijd een grote lijst en deel het in stukjes in om het overzicht te behouden. Dan ben ik ook drukker in mijn hoofd en moet mijn aandacht er goed bij houden om niets te vergeten.

Vorig jaar vierde ik mijn verjaardag en alle boodschappen waren al in huis toen opeens 3 vriendinnen 2 uur van tevoren afzeiden omdat ze ziek waren. Toen schoot ik ff in de stres want ik was bang dat de rest ook niet zou komen want wat ging ik doen met de hapjes,hoe lang bleven ze goed,hoe moest ik ze gaan bewaren en ik wilde graag alles op orde houden in de koelkast... etc...ik heb me wel gelukkig op tijd herpakt en een paar van mijn opgeschreven tips gebruikt en de rest kwam gelukkig wel. Maar het werd een moment ff een beetje teveel.

Ik heb dan achteraf netjes aangegeven dat ik het bij een verjaardag fijn zou vinden als ze voor 12:00 aan zouden geven als ze niet komen i.v.m. de boodschappen en dat begrepen ze wel. Het is een ander verhaal als je valt je je bezeert,dat weet je niet van tevoren.

Wat plotselinge veranderingen betreft zo hangt het inderdaad van de verandering af en hoe ik me die dag voel. Ik ga mezelf zeker niet onder druk zetten om aan de maatschappelijke verwachtingen te voldoen want zo werkt mijn hoofd niet.

Ter aanvulling voor Elsy en Bo-Katan,´je ziet er niet autistisch eruit´ vind ik erg grof. Of dat we niet sociaal zouden zijn. Ik ben echt sociaal,maar het hangt ook van de situatie af.

Een lang verhaal,maar met mijn ADHD gebruik ik regelmatig veel woorden. Ik wordt vaak een spraakwaterval genoemd.

Duidelijk verhaal hoor en herkenbaar.

Partner en ik leiden een rustig leven, geen kinderen, geen onverwachts bezoek, geen drukke baan. Maar ik heb wel een baan waarbij ik mensen spreek ( begeleiding naar werk zeg maar) . Leuk maar af en toe intensief. Manager denkt goed mee en ik wat aparte afspraken gemaakt omdat het anders niet te doen is. Ben er wel goed in, in mijn werk en vind het leuk.

Verjaardsgen vieren wij niet, dus dat stukje herken ik niet en kom ik niet tegen, we hebben ook weinig gepland bezoek. Ga liever ergens heen of ergens uit eten . Kan ik zelf bepalen wanneer het genoeg is en ik naar huis wil

Elsy schreef: ↑

05-06-2025 10:57

Ik heb ook het idee dat er nog steeds een bepaald idee is van hoe autisme eruit hoort te zien. Ik moet zeggen dat dat misschien ook de reden is dat ik er niet over nagedacht had om me een paar jaar geleden ook voor autisme te laten testen. Mijn neven hebben autisme en dat uit zich echt anders dan bij mij.

Het valt me ook op dat de jongens die ik ken die ADHD hebben juist ook op school heel druk zijn. Moeilijk luisteren. Ik heb al 2 keer gehoord dat de leraren dachten dat ze Oppositional defiant disorder hadden (ik weet de Nederlandse term niet). Terwijl als ik naar mezelf kijk ik vroeger juist op school rustig deed maar buiten school heel druk was. Dat zie ik bij m’n dochter ook. Maar het kwam er helaas op huis altijd met meltdowns uit.

Ik denk dat je het in de meeste gevallen helemaal niet ziet maar dat de mensen die heel dichtbij je staan het wel ‘zien’ of merken. Voor veel mensen (zeker ook voor mij) geldt dat ze bij gebrek aan een diagnose in hun jeugd hebben geleerd om met vallen en opstaan zo goed mogelijk om te gaan met dingen die ze veel moeilijker of vermoeiender vinden dan anderen, gewoon omdat ze denken dat het zo hoort. Anderen kunnen het toch ook? Nou dan!

Nu pas besef ik dat al mijn oude schoolrapporten (dromerig, afwezig, slechte concentratie, op het obsessieve af geïnteresseerd in dingen die ik leuk vond en goed kon) best verhelderend waren, maar destijds werd er geen aandacht aan besteed, en daar kwam bij dat mijn vader ook ADHD had, dus wij vonden onszelf helemaal niet anders.

Ik zeg bijna nooit dat ik ADHD heb omdat ik er zo lang mee heb leren leven dat ik er zelf nauwelijks bij stilsta, en gelukkig heb ik mijn leven zo ingericht (al voordat ik de diagnose kreeg) dat ik er goed mee kan omgaan. Maar áls ik het een keer tegen iemand zeg, is de reactie standaard: huh, jíj? Maar jij bent zo rustig! En jij hebt altijd alles goed op orde!

Het eerste (rustig) klopt en is bij ADD heel gebruikelijk, het tweede (alles op orde) klopt niet, ik ben een chaoot, maar ik heb geleerd om te doen alsof ik alles onder controle heb, óók om mezelf gerust te stellen en niet in paniek te raken, het is dus een vorm van fake it till you make it, en blijkbaar komt die act overtuigend over.

Ik heb alles zo ver gelezen en ga ff niet kwoten maar het gewoon allemaal in deze post zetten. Heeft iemand trouwens afgelopen zondag de uitzending met Jandino gekeken? Er waren 32 mensen met autisme te gast en allemaal waren ze verschillend. Ze stelden een hoop vragen en ik vond het prachtig om te zien hoe eerlijk iedereen was en gewoon zichzelf. Ik heb gelukkig nooit gecamoufleerd,alleen als ik mijn boosheid wilde uiten had ik moeite want dan ging ik of pleasen of impulsief reageren.

aliana,geeft niets hoor. Het ging vroeger gewoon heel anders met diagnosticeren. Ik wou dat ik mijn diagnoses als kind al had gehad. Dat had een hoop problemen gescheeld terwijl er aan de andere kant een hoop dingen gelukkig ook goed gingen. En nu ik erover nadenk dat als mensen zeggen ´je ziet er niet autistisch eruit´dan hangt het ervan af met welke toon iemand het zegt en wie het zegt. Waar ik enorme moeite mee heb is als er in nostalgie-groepen op face-book geschreven wordt ´dat autisme en ADHD vroeger niet bestonden en dat het moderne modeziektes zijn´. Dan schiet ik echt uit mijn slof en wordt heel boos. Daarnaast denken sommige mensen denken inderdaad nog steeds in stereotypes wat autisme en ADHD betreft. Zo zou het om jongens gaan die geen contact maken en beperkte interesses hebben en bij ADHD denken ze aan drukke jongens die in bomen klimmen of afgeleid zijn door een eekhoorn. Het is inderdaad goed dat men nu zoveel verder is met onderzoeken en diagnosticeren. Autisme en ADHD uit zich bij iedereen anders en meisjes en volwassenen hebben het ook. Bedankt voor je interessante uitleg!

Bo-Katan,het hangt ervan af. De ene keer accepteer ik het wel en richt ik me met name op de positieve kanten van autisme en ADHD. Maar ik loop ook tegen een hoop dingen aan en dan denk ik wel eens als ik geen autisme en ADHD had gehad dan had ik deze problemen niet gehad. Ik krijg WMO-hulp op bepaalde gebieden omdat ik daar hulpvragen heb. Als ik alleen zou wonen dan zou er chaos en paniek uitbreken en als ik eraan denk dan wordt ik bang. Die hulp heb ik hard nodig. Ik snap je trouwens ook volkomen en wat naar dat mensen er opmerkingen over maken. Dat zegt ook meer over hun dan over jou. Ik kreeg vroeger zelf wel eens gedragsregels op mijn werk opgelegd zoals:Niet door blijven gaan over kritiek,geen eigenwijs gedrag vertonen,niet teveel uit wijden ,rustiger in het contact worden en dat ik een irritant en naar mens was. Dat was enorm pijnlijk. Ik hoop en duim voor je dat jij je autisme ooit kunt accepteren. En wat ons leven betreft: Aan de ene kant heb ik structuur nodig,maar aan de andere kant raak ik door mijn ADHD sneller verveeld en zoek ik de prikkels weer op. Daar zoek ik dus naar een balans in. Verjaardag vieren vind ik leuk en uiteraard moet een ieder dat voor zich weten. Mijn partner en ik hebben ook geen kinderen,bewust ervoor gekozen,want anders wordt het teveel. Maar we zijn trotse oom en tante van 6 neven en nichten. Je baan klinkt erg interessant. Fijn dat je het daar na je zin hebt! Dat wil bij zonder hulp niet lukken. Ik krijg ook straks een traject waar ik wat beter tot mijn recht kom.

Claire45,een hoop mensen hadden het al lang voor me door dat ik autisme en ADHD had. Maar nooit heeft iemand tegen me gezegd ´er vallen me bepaalde dingen aan je op. Heb jij je wel eens laten onderzoeken op autisme en ADHD?´' Dan had ik me inderdaad eerder kunnen laten onderzoeken en de diagnoses eerder gehad wat een paar problemen had gescheeld. En een hoop dingen zijn al die jaren ook goed gegaan en die kwaliteiten wil ik graag ook weer kunnen benutten. Ik denk nog steeds soms dat ik het hoor te kunnen want een ander kant het toch ook. Maar daarmee zet ik mezelf onnodig onder druk en vergeet ik weer dat mijn hersenen anders werken. Ik heb het type C,de combinatie van onoplettendheid,hyperactiviteit en impulsiviteit. Als ik op school zat te dagdromen of uit het raam naar een vogel keek kreeg ik wel eens een sleutel tegen mijn hoofd gegooid of mijn docent ging wijdbeens voor me staan zodat ik niet uit het raam keek. Of ik ben de klas uit gestuurd omdat ik maar zat te kletsen en rondliep. Ik kon namelijk niet stil blijven zitten.


Het uitleg wat ik van mijn psycholoog over de vormen van autisme en ADHD kreeg vind ik erg interessant. Zo kreeg ik te horen dat autisme tegenwoordig een heel spectrum is en dat er 3 vormen van ADHD zijn. Sommige mensen zeggen nog ´PDD-NOS of het syndroom van Asperger´ of ´ADD´. Zo is ADD een subtype van ADHD en ben je dan met name onoplettend. Het type hyperactiviteit/impulsiviteit komt het minst voor waarbij je erg druk bent en het combinatie-type wat ik dus heb (hyperactiviteit/impulsiviteit/onoplettendheid) het meest. Ik vind het zelf prima als mensen deze benamingen gebruiken die hier in dat laatste stukje staan.

O ja, interessant MadameBijoux. Ik zei altijd dat ik ADD had maar tegenwoordig heet dat ‘gewoon’ ADHD. Jouw variant ken ik vooral van jongens/mannen, al weet ik dat vrouwen ook hyperactief kunnen zijn: druk, energiek, met veel behoefte (zeker op jongere leeftijd) aan beweging om die enorme energie kwijt te raken, en op school was daar geen ruimte voor, triest genoeg.

Mijn dochter en ik hebben allebei de ADD-variant, al moet zij nog getest worden, maar ik herken veel in haar gedrag. Veel behoefte aan afzondering en stilte, hypergeconcentreerd als iets interessant is en volledig geblokkeerd en afgestompt als iets níet interessant is. En ook: absoluut geen 2 dingen tegelijk kunnen doen, dus wij horen het niet als iemand iets aan ons vraagt als onze gedachten ergens anders zijn. Zelfs tijdens het koken moet niemand tegen me praten want dan raak ik het spoor bijster

Claire45 schreef: ↑

03-06-2025 19:07

Pfff wat lang! Ik zal me erbij neerleggen, het is blijkbaar niet anders (en mijn zorgverzekeraar heeft, zag ik in het overzichtje van Elsy, de langste wachtlijst van allemaal), maar ik ga wel proberen om via bevriende psychiaters en psychologen een short cut te regelen. Hopelijk levert dat nog iets op. En anders duurt het een jaar. Ik krijg wel de indruk dat 3/4 van Nederland ADHD heeft, of duurt zo’n test anderhalve maand? Ik ben zelf destijds in een uurtje getest. Van lange wachttijden was ook geen sprake, kon dezelfde week nog terecht. Rare tijden

Ik kwam, op zoek naar info voor eigen adhd kind, deze informatie tegen

https://adhdcentraaljeugd.nl

Met nieuwe locaties en snel terecht kunnen.

Claire45 schreef: ↑

05-06-2025 15:15

O ja, interessant MadameBijoux. Ik zei altijd dat ik ADD had maar tegenwoordig heet dat ‘gewoon’ ADHD. Jouw variant ken ik vooral van jongens/mannen, al weet ik dat vrouwen ook hyperactief kunnen zijn: druk, energiek, met veel behoefte (zeker op jongere leeftijd) aan beweging om die enorme energie kwijt te raken, en op school was daar geen ruimte voor, triest genoeg.

Mijn dochter en ik hebben allebei de ADD-variant, al moet zij nog getest worden, maar ik herken veel in haar gedrag. Veel behoefte aan afzondering en stilte, hypergeconcentreerd als iets interessant is en volledig geblokkeerd en afgestompt als iets níet interessant is. En ook: absoluut geen 2 dingen tegelijk kunnen doen, dus wij horen het niet als iemand iets aan ons vraagt als onze gedachten ergens anders zijn. Zelfs tijdens het koken moet niemand tegen me praten want dan raak ik het spoor bijster

Ik vind het prima als iemand de benamingen PDD-NOS,syndroom van Asperger,ADD gebruikt. Het gecombineerde type van ADHD uit zich bij vrouwen vooral door afgeleid zijn,dagdromen,taken niet af kunnen maken,druk zijn met praten,van de hak op tak springen,wiebelen,dingen eruit flappen,mensen onderbreken,impulsaankopen doen... Ik ben wel eens de klas uitgestuurd omdat ik maar bleef praten of rondliep in de klas en mijn klasgenoten stoorde. Mijn onderbuurman heeft ook type C,vermoed ik,en heeft een keer buiten op het balkon gestaan en legale rookbommen aangestoken. Groene,stinkende rook trok langs en de brandweer is gebeld,de auto doorzocht...nu had hij staan blowen met een maat van hem,dus of het nou alleen daardoor kwam of een combi met zijn ADHD,dat weet ik niet. Zelf zou dat nooit in me opkomen,maar wel de spoedlijn van de huisarts bellen omdat ik gelijk de urine uitslag wilde hebben. Ik was vergeten dat het al na 16:00 was en ik alleen de spoedlijn kon bereiken.

Wanneer wordt je dochter getest? Zoals ik het goed lees wordt jij gauw afgeleid en speelt dit bij je dochter ook. Die hyperfocus heb ik ook en de tijd vergeten. En soms moet mijn vriend 3 keer roepen ´hallo,waar ben jij met je gedachten?´ Het is net alsof mijn auto geparkeerd staat met de lichten uit. Ik liep daar ook een keer rond met een pak bananen bij de A.H. en was afgeleid. Toen moest mijn vriend ook weer roepen. Ik ben het met je eens dat het triest is dat er vroeger op school/werk geen ruimte was om je energie kwijt te raken. Ik had vandaag psycho-educatie en mijn
regiebehandelaar heeft zelf ook ADHD. Ze zei dat het wiebelen of met iets spelen haar juist hielp om haar aandacht erbij te houden. Ik doe het zelf ook of af en toe tussendoor opstaan om weer energie bij te tanken of saaie taken indelen in stukjes en meteen doen en niet uitstellen. Dat je het spoor bijster raakt als iemand met aanspreekt tijdens het koken dat snap ik want dan is het lastig om de taak weer op te pakken.

Voor de mensen met autisme en ADHD onder ons: Hebben jullie ook vaak specifieke interesses waar jullie je in verdiepen/verliezen in vorm van een hyperfocus of waar jullie erg creatief in zijn? En hebben jullie daar wel eens opmerkingen over gehad?

Ik heb dat gisteren meegemaakt toen ik een kennis opbelde om verhaal te halen omdat zij enige tijd geleden rare kritiek op een van mijn zelfgeschreven gedichten had gegeven. (Gedichten zijn een van mijn interesses en daar ben ik creatief in).

Ik vroeg op een normale manier wat er aan de hand was. Toen ging ze tegen me schreeuwen dat ik het altijd over dezelfde interesses had,mijn creativiteit haar niet aanstond,dat ik egoistisch was,altijd met mijn telefoon speelde,ze niet naar mijn lunch kwam (had haar uitgenodigd)...dingen die trouwens niet kloppen. Toen ik tegen haar zei dat ik me niet prettig voelde en haar toon me niet aanstond ging ze nog harder schreeuwen. Ik heb gelijk de hoorn erop gegooid,haar geblokt en wil met haar niets meer te maken hebben. Prima,als je niets met me hebt,maar dat kan je toch ook op een normale manier verwoorden.

Wat aan het telefoongesprek voorafging: Ik wilde duidelijkheid waarom ze zo had gedaan en toen heb ik opgeschreven wat ik wilde zeggen. Sommige telefoongesprekken vind ik spannend wat o.a. ook met mijn autisme te maken heeft.

Vandaag heb ik het met mijn regiebehandelaar besproken,ook dat dit o.a. faalangst triggerde en ze zei dat dit een normaal gevoel was i.v.m. mijn acceptatieproces waar ik op dit moment doorheen ga. Ik kreeg uitleg in verschillende stappen zoals 1) de gebeurtenis,2) wat ik had gedaan (dus alles wat in mijn macht stond) en 3) dat wat die kennis deed haar verantwoording was. Ik had goed en moedig gehandeld vond zij en dat was positief...en dat terwijl ik zoiets echt spannend vind.