Kinderen
alle pijlers
Kinderen die geen aanstalten maken om uit te vliegen
zaterdag 5 juli 2025 om 12:26
Er zijn wel eens topics van mensen met ‘lastige’ thuiswonende volwassen kinderen en dan luidt het advies vaak ‘tijd om op zichzelf te gaan wonen.’ Ik ben overigens zelf ook zo’n adviseur, maar in de praktijk werkt het waarschijnlijk heel anders.
Maar dan toch, wie heeft zijn kind met zachte dwang de deur uit geduwd en hoe heeft dat uitgepakt voor het kind en de onderlinge relatie? En wanneer kun je dat maken? Stel dat je kind 22 is en je wilt als ouder stappen maken met een nieuwe partner (met wie je al 15+ jaar lat). Mag het dan?
Maar dan toch, wie heeft zijn kind met zachte dwang de deur uit geduwd en hoe heeft dat uitgepakt voor het kind en de onderlinge relatie? En wanneer kun je dat maken? Stel dat je kind 22 is en je wilt als ouder stappen maken met een nieuwe partner (met wie je al 15+ jaar lat). Mag het dan?
maandag 7 juli 2025 om 17:35
Prima, dat kan ons kind ook. In zijn eigen ruimte bemoei ik me daar ook niet mee. Ik vraag hooguit een keer de vaat terug als de kast wat leeg raakt. Zoiets als de vaatwasser daar maken we ook geen ruzie over, maar de verwachting spreken we wel uit. En ook dat ons huis redelijk netjes is als wij thuiskomen van vakantie en hij is alleen thuis.
Ja hij woont hier ook, maar het is niet zijn huis. Wij bepalen de norm, in zijn huis bepaalt hij de norm. Tot die tijd moet hij zich enigszins aan onze norm houden.
maandag 7 juli 2025 om 17:35
Ja, dat lees ik vaker. Uitzonderingen daargelaten lijken een boel jongeren flinke issues te hebben met volwassen worden. Wat is dat uberhaupt? En waarom was pak 'm beet iedereen 80 jaar geleden wél volwassen met 15? Draaide volledig mee thuis, zorgde voor jongere broertjes of zusjes, droeg je je werkgeld af aan je ouders als je thuiswoonde en kreeg je een gezin met 22.Lila-Linda schreef: ↑07-07-2025 17:23Maar als dat kind nog niet volwassen is, moet je hem daar bij helpen.
Niet op straat zetten. Maar praten.
Niet dat ik dat wil promoten. Maar ik wil hier het onderwerp 'volwassenheid' graag in wat breder perspectief zien. Want waar word je volwassen van? Van alle ruimte en genieten en lage verwachtingen van jou als jongeling? Of van voor volwaardig gezien worden en daaraan ook verwachtingen koppelen die de meeste mensen binnen een maatschappij doodnormaal vinden? Je ziet daarin heel sterk culturele verschillen. Dat zegt mij meer dat volwassenheid samenhangt met een cultuur en norm, dan met een fysieke geestelijke vastgelegde ontwikkeling.
maandag 7 juli 2025 om 17:40
Je snapt dat ik weinig met dit gedachtegoed kan. Kinderen krijg je omdat je het een ontzettend mooie taak vindt om nieuwe mensen in je leven te verwelkomen en ze te mogen begeleiden naar volwassenheid, waarbij je geniet van alle stappen en fasen en hoopt dat je als goede ouder een fijn fundament legt zodat ze mettertijd op eigen beentjes kunnen staan.
Niet om tot je bejaarde lijf voor niet willende volwassenen te zorgen. Dat wil ik voor niemand. Dat vind ik heel onaantrekkelijk gedrag en zou ik niet accepteren. Niet van een partner én niet van kinderen. Met leeftijd komt verantwoordelijkheid en mijn kinderen zijn daarin geen uitzondering.
maandag 7 juli 2025 om 17:43
Lady*Voldemort schreef: ↑07-07-2025 17:28Mijn twintigjarige kreeg van zijn stagebedrijf werkelijk uiterst lovende kritieken qua inzet en werkhouding: een negen zelfs. Maar thuis voert ie geen flikker uit als we het hem niet vragen
Dat is hier ook wel een beetje. Hij heeft weinig verantwoordelijkheden voor wat betreft het huishouden. Wat we vragen doet hij, en dus de vaatwasser als hij dat ding schoon en vol aantreft, want dat is de afspraak. Wat niet vaak is, want ding draait meestal overdag en hij komt als laatste thuis.
Verder geldt:
Laat badkamer, keuken en toilet zo achter als je het zelf zou willen aantreffen.
Ruim op wat je morst of anderszins per ongeluk zo vuil maakt dat directe inzet noodzakelijk is.
maandag 7 juli 2025 om 17:46
Deels mee eens.... maar zelf voel ik het anders.NomenNescio schreef: ↑07-07-2025 17:40Je snapt dat ik weinig met dit gedachtegoed kan. Kinderen krijg je omdat je het een ontzettend mooie taak vindt om nieuwe mensen in je leven te verwelkomen en ze te mogen begeleiden naar volwassenheid, waarbij je geniet van alle stappen en fasen en hoopt dat je als goede ouder een fijn fundament legt zodat ze mettertijd op eigen beentjes kunnen staan.
Niet om tot je bejaarde lijf voor niet willende volwassenen te zorgen. Dat wil ik voor niemand. Dat vind ik heel onaantrekkelijk gedrag en zou ik niet accepteren. Niet van een partner én niet van kinderen. Met leeftijd komt verantwoordelijkheid en mijn kinderen zijn daarin geen uitzondering.
Ik wil ook niet voor onwillige volwassenen zorgen.
Wel kijk ik naar mijn moederrol als iets "onvoorwaardelijks" in het leven van mn kinderen. Mijn kinderen mogen "gebruik maken" van mijn huis, mogelijkheden en andere zaken als ze groot zijn (zo sta ik er nu in althans). En ik hoop dat ze daarmee dan net dat extra zetje in hun leven krijgen. Uit een stukje onvoorwaardelijke liefde. Je ouders zijn onvervangbaar qua liefde voor jou en als wij er niet meer zijn kunnen ze dat nooit meer van iemand anders krijgen.
Dus zolang ik leef mogen ze uitvliegen en op eigen benen staan, maar ook altijd weer terugkeren naar hotel mama. Ik verwacht wel op volwassen leeftijd beleefd gedrag en geen misbruik van mij
maandag 7 juli 2025 om 17:52
NomenNescio schreef: ↑07-07-2025 17:35Ja, dat lees ik vaker. Uitzonderingen daargelaten lijken een boel jongeren flinke issues te hebben met volwassen worden. Wat is dat uberhaupt? En waarom was pak 'm beet iedereen 80 jaar geleden wél volwassen met 15? Draaide volledig mee thuis, zorgde voor jongere broertjes of zusjes, droeg je je werkgeld af aan je ouders als je thuiswoonde en kreeg je een gezin met 22.
Niet dat ik dat wil promoten. Maar ik wil hier het onderwerp 'volwassenheid' graag in wat breder perspectief zien. Want waar word je volwassen van? Van alle ruimte en genieten en lage verwachtingen van jou als jongeling? Of van voor volwaardig gezien worden en daaraan ook verwachtingen koppelen die de meeste mensen binnen een maatschappij doodnormaal vinden? Je ziet daarin heel sterk culturele verschillen. Dat zegt mij meer dat volwassenheid samenhangt met een cultuur en norm, dan met een fysieke geestelijke vastgelegde ontwikkeling.
Verhaal van mijn ouders van 70 jaar geleden. Mijn moeder draaide mee in het gezin, had nog een baantje daarnaast, dus tot zo ver allemaal heel volwassen. Volgens jou maatstaf.
Terugkijkend zegt zij dat ze onze kinderen veel volwassener vindt dan ze zelf was op die leeftijd.
Van financiën regelen had ze dan nog helemaal geen weet. Ze had spaargeld, maar geen idee wat dingen kosten en wat ze moest regelen. Geen toekomstvisie verder dan trouwen en hopelijk kinderen krijgen. Geen ideeën over opvoeding, gewoon hetzelfde doen als je ouders. Altijd bang wat de buren er vonden en of haar ouders dat dan zouden horen.
Zij zat nog veel meer in de kindrol toen ze al getrouwd was dan goed voor haar was.
maandag 7 juli 2025 om 17:56
Valt allemaal reuze mee hoor:NomenNescio schreef: ↑07-07-2025 17:35Ja, dat lees ik vaker. Uitzonderingen daargelaten lijken een boel jongeren flinke issues te hebben met volwassen worden. Wat is dat uberhaupt? En waarom was pak 'm beet iedereen 80 jaar geleden wél volwassen met 15? Draaide volledig mee thuis, zorgde voor jongere broertjes of zusjes, droeg je je werkgeld af aan je ouders als je thuiswoonde en kreeg je een gezin met 22.
Niet dat ik dat wil promoten. Maar ik wil hier het onderwerp 'volwassenheid' graag in wat breder perspectief zien. Want waar word je volwassen van? Van alle ruimte en genieten en lage verwachtingen van jou als jongeling? Of van voor volwaardig gezien worden en daaraan ook verwachtingen koppelen die de meeste mensen binnen een maatschappij doodnormaal vinden? Je ziet daarin heel sterk culturele verschillen. Dat zegt mij meer dat volwassenheid samenhangt met een cultuur en norm, dan met een fysieke geestelijke vastgelegde ontwikkeling.
https://www.cbs.nl/nl-nl/visualisaties/ ... -huis-gaan
maandag 7 juli 2025 om 18:04
En nog een paar decennia daarvoor moesten die kinderen gewoon alles wat ze verdienden afgeven aan hun ouders die anders niet rond kwamen. Nee daar word je volwassen van.Kaarsjevoordesfeer schreef: ↑07-07-2025 17:52Verhaal van mijn ouders van 70 jaar geleden. Mijn moeder draaide mee in het gezin, had nog een baantje daarnaast, dus tot zo ver allemaal heel volwassen. Volgens jou maatstaf.
Terugkijkend zegt zij dat ze onze kinderen veel volwassener vindt dan ze zelf was op die leeftijd.
Van financiën regelen had ze dan nog helemaal geen weet. Ze had spaargeld, maar geen idee wat dingen kosten en wat ze moest regelen. Geen toekomstvisie verder dan trouwen en hopelijk kinderen krijgen. Geen ideeën over opvoeding, gewoon hetzelfde doen als je ouders. Altijd bang wat de buren er vonden en of haar ouders dat dan zouden horen.
Zij zat nog veel meer in de kindrol toen ze al getrouwd was dan goed voor haar was.
'Denk nou niet: "Ik ben te min, mijn leven heeft geen zin."
Want de kerst-klok luidt ook voor zo'n ei als jij.'
(Herman Finkers)
Want de kerst-klok luidt ook voor zo'n ei als jij.'
(Herman Finkers)
maandag 7 juli 2025 om 18:04
Nou ja, jongeren hebben tegenwoordig ook veel vaker mentale problemen, burn-outs en zo. De druk is hoog, de verwachtingen die ze zichzelf opleggen ook. Ik weet niet precies waar het aan ligt. Maar de cijfers liegen niet. Ik kan me uit mijn studententijd niet herinneren dat er veel mensen met mentale klachten waren, natuurlijk hadden sommigen het wel eens zwaar, maar dan ging je naar de decaan en kreeg je uitstel. Ik geloof dat het tegenwoordig allemaal wat serieuzer en zwaarder is. En dan heb ik het alleen over studenten, hoe dat zit met werkende jongeren weet ik niet, maar waarschijnlijk hebben zij het ook zwaar. Dus ja, wat is volwassen worden? Ik denk dat mentale druk wel voor volwassenheid zorgt, de onbevangenheid en de zorgeloosheid zijn dan weg.NomenNescio schreef: ↑07-07-2025 17:35Ja, dat lees ik vaker. Uitzonderingen daargelaten lijken een boel jongeren flinke issues te hebben met volwassen worden. Wat is dat uberhaupt? En waarom was pak 'm beet iedereen 80 jaar geleden wél volwassen met 15? Draaide volledig mee thuis, zorgde voor jongere broertjes of zusjes, droeg je je werkgeld af aan je ouders als je thuiswoonde en kreeg je een gezin met 22.
Niet dat ik dat wil promoten. Maar ik wil hier het onderwerp 'volwassenheid' graag in wat breder perspectief zien. Want waar word je volwassen van? Van alle ruimte en genieten en lage verwachtingen van jou als jongeling? Of van voor volwaardig gezien worden en daaraan ook verwachtingen koppelen die de meeste mensen binnen een maatschappij doodnormaal vinden? Je ziet daarin heel sterk culturele verschillen. Dat zegt mij meer dat volwassenheid samenhangt met een cultuur en norm, dan met een fysieke geestelijke vastgelegde ontwikkeling.
maandag 7 juli 2025 om 18:04
Oh zeker, veel kinderen van nu zijn stukken wereldwijzer en weten doorgaans verdomd goed wat ze NIET willen. Waarmee ze niet automatisch weten wat ze WEL willen. En jongeren van nu vind ik gemiddeld genomen ook niet erg wijs in het regelen van dingen of wat het kost om een huishouden te runnen. Desalnietemin waren de verantwoordelijkheden voor de jongeren 80 jaar geleden veel meer afgestemd op volwassenen. Je kunt zeggen dat het speelkwartier voorbij was vanaf leeftijd x.Kaarsjevoordesfeer schreef: ↑07-07-2025 17:52Verhaal van mijn ouders van 70 jaar geleden. Mijn moeder draaide mee in het gezin, had nog een baantje daarnaast, dus tot zo ver allemaal heel volwassen. Volgens jou maatstaf.
Terugkijkend zegt zij dat ze onze kinderen veel volwassener vindt dan ze zelf was op die leeftijd.
Van financiën regelen had ze dan nog helemaal geen weet. Ze had spaargeld, maar geen idee wat dingen kosten en wat ze moest regelen. Geen toekomstvisie verder dan trouwen en hopelijk kinderen krijgen. Geen ideeën over opvoeding, gewoon hetzelfde doen als je ouders. Altijd bang wat de buren er vonden en of haar ouders dat dan zouden horen.
Zij zat nog veel meer in de kindrol toen ze al getrouwd was dan goed voor haar was.
Nogmaals, dit is géén pleidooi om het zo te doen. Dit is om het gesprek 'ja maar ze zijn nog helemaal niet volwassen' ter discussie te stellen. Wat is dat dan? Dat is vooral cultureel bepaald. Wie wat welke rol op zich neemt en vanaf welke leeftijd of zelfs geslacht is vooral wisselend in tijd en plaats en de daarbij geldende verwachtingen en geen fysiek vaststaand feit.
maandag 7 juli 2025 om 18:08
Kaarsjevoordesfeer schreef: ↑07-07-2025 16:13Financiële opvoeding is niet iets dat pas begint als ze een salaris krijgen.
We kunnen zoon zijn inkomen afromen door flink kostgeld te vragen zodat hij weinig leuks kan doen, net als hoe dat bij ons thuis ging, maar ik gun mijn kinderen iets anders.
Zoon heeft een woning gekocht door nog gebouwd moet worden. Heeft heel veel spaargeld, en heeft precies berekend of deze vakantie nu wel of niet kon. Het kon nu wel, want nog zeker twee jaar te sparen tot zijn huis wordt opgeleverd. Hij weet dus ook dat het daarna niet zomaar meer kan als zijn spaargeld in zijn huis is gestoken en hij er opnieuw voor moet gaan sparen.
Dit is voor mij juist de periode om zulke dingen te doen. Straks kan het even niet een dat weet hij nu al.
Weten en ervaren zijn twee verschillende dingen. Ik vind t niet verstandig. Jij doet t al, en je kunt jezelf nou eenmaal moeilijk niet verstandig vinden dus praat je t goed voor jezelf.
Snap sowieso niet dat je per se vanuit t ouderlijk huis gelijk naar een perfect verbouwde rijtjeswoning moet.
maandag 7 juli 2025 om 18:13
Lady*Voldemort schreef: ↑07-07-2025 18:04En nog een paar decennia daarvoor moesten die kinderen gewoon alles wat ze verdienden afgeven aan hun ouders die anders niet rond kwamen. Nee daar word je volwassen van.
Dat moesten ze ook. Vervolgens kregen alle volwassen kinderen evenveel zakgeld en spaargeld. Dus mijn moeder kon sparen doordat haar zus wel een salaris had. Zus haar salaris werd verdeeld over de zussen en mijn moeder hielp haar moeder in het huishouden. De derde zus was het daar niet mee eens, dus die stortte zichzelf heel jong in een ongelukkig huwelijk, alles beter dan je salaris delen met je ouders en zussen.
kaarsjevoordesfeer wijzigde dit bericht op 07-07-2025 18:19
0.30% gewijzigd
maandag 7 juli 2025 om 18:14
Mentale druk is zeker een dingetje. Than again heb ik vroeger regelmatig grappend serieus tegen mijn kinderen gezegd dat ze maar gewoon lekker moesten werken en bezig zijn, want van teveel vrije tijd werd niemand gelukkig. Dan heb je veel te veel tijd om na te denken en te piekeren en ik lees dat heel veel jongeren heel veel verschillende klussen en klusjes hebben, maar wel heel versnipperd en vaak met erg veel tijd die op socials wordt gespendeerd.
Dus dat betekent dat je weinig focus kunt aanbrengen, want je hoofd moet overal paraat zijn, dat kan leiden tot oppervlakkige verbinding, want wie weet doe je volgende week wel weer wat anders en als er iets leukers is ben ik weg en dan ook nog eens met veel vrije tijd. Niet elk mens kan goed omgaan met zoveel vrijheid, zoveel versnippering, zoveel los zand, zo lage verbondenheid, zo veel keuze vrijheid.
Past niet helemaal bij dit topic, maar voor mij een uitstapje over 'wat is volwassen en wat is die mentale balast'.
maandag 7 juli 2025 om 18:18
Taskmaster schreef: ↑07-07-2025 18:08Weten en ervaren zijn twee verschillende dingen. Ik vind t niet verstandig. Jij doet t al, en je kunt jezelf nou eenmaal moeilijk niet verstandig vinden dus praat je t goed voor jezelf.
Snap sowieso niet dat je per se vanuit t ouderlijk huis gelijk naar een perfect verbouwde rijtjeswoning moet.
Dat gaat hij niet, hij gaat naar een appartementje.
Ik praat het niet goed, het gaat goed zoals het nu gaat. Twee oudere kinderen zijn geen voor gegaan, ging ook goed. Deze is in financieel opzicht in verhouding de rijkste en de verstandigste.
maandag 7 juli 2025 om 18:23
Ja, dat klopt denk ik wel. Maar wat doe je eraan? Het hele sociale leven loopt via sociale media en mobiel, ik vrees dat het zwemmen of verzuipen is. Misschien toch nog een reden om op kamers gaan te promoten; dan is echte interactie/contact met leeftijdsgenoten onvermijdelijk en ontstaat er (meestal) echte verbinding met huisgenoten. Dat is er thuis ook, maar toch anders.NomenNescio schreef: ↑07-07-2025 18:14Mentale druk is zeker een dingetje. Than again heb ik vroeger regelmatig grappend serieus tegen mijn kinderen gezegd dat ze maar gewoon lekker moesten werken en bezig zijn, want van teveel vrije tijd werd niemand gelukkig. Dan heb je veel te veel tijd om na te denken en te piekeren en ik lees dat heel veel jongeren heel veel verschillende klussen en klusjes hebben, maar wel heel versnipperd en vaak met erg veel tijd die op socials wordt gespendeerd.
Dus dat betekent dat je weinig focus kunt aanbrengen, want je hoofd moet overal paraat zijn, dat kan leiden tot oppervlakkige verbinding, want wie weet doe je volgende week wel weer wat anders en als er iets leukers is ben ik weg en dan ook nog eens met veel vrije tijd. Niet elk mens kan goed omgaan met zoveel vrijheid, zoveel versnippering, zoveel los zand, zo lage verbondenheid, zo veel keuze vrijheid.
Past niet helemaal bij dit topic, maar voor mij een uitstapje over 'wat is volwassen en wat is die mentale balast'.
maandag 7 juli 2025 om 18:27
Claire45 schreef: ↑07-07-2025 18:04Nou ja, jongeren hebben tegenwoordig ook veel vaker mentale problemen, burn-outs en zo. De druk is hoog, de verwachtingen die ze zichzelf opleggen ook. Ik weet niet precies waar het aan ligt. Maar de cijfers liegen niet. Ik kan me uit mijn studententijd niet herinneren dat er veel mensen met mentale klachten waren, natuurlijk hadden sommigen het wel eens zwaar, maar dan ging je naar de decaan en kreeg je uitstel. Ik geloof dat het tegenwoordig allemaal wat serieuzer en zwaarder is. En dan heb ik het alleen over studenten, hoe dat zit met werkende jongeren weet ik niet, maar waarschijnlijk hebben zij het ook zwaar. Dus ja, wat is volwassen worden? Ik denk dat mentale druk wel voor volwassenheid zorgt, de onbevangenheid en de zorgeloosheid zijn dan weg.
Ik wel. Prestatiedruk (vanuit de ouders/school/vrienden/sociale media), eenzaamheid, een woning is niet meer vanzelfsprekend, zorgen om de toekomst (klimaat/oorlogen). Ik vergeet er vast nog een paar.
Maar vooral die prestatiedruk. Hier een leuk filmpje waar leerlingen zelf daarover vertellen:
https://youtu.be/L37bi4DrfH0
Ik weet nog toen ik "uitvloog"; ik had binnen twee maanden een flat via de woningbouwvereniging. Dat is nu ondenkbaar. In dat geval had ik ook langer bij mijn ouders moeten blijven.
To the end of my days; I will follow.
maandag 7 juli 2025 om 18:34
Maar jij hebt dus ook wel een bepaalde leeftijd in gedachten (globaal) waarop je mee zou gaan kijken wanneer ze de vleugels gaan uitslaan. Dat is jouw goed recht maar als een ander denkt 22 (of weer een ander 36) dan maakt diegene daarin ook een keuze.Wissewis schreef: ↑07-07-2025 17:31De vraag is dan natuurlijk waarom je kinderen op de wereld zet.
Als je ze na 18 à 20 à 22 jaar weer zat bent en ze zo snel mogelijk het huis uitjaagt.
"Omdat je weer verder wil met je eigen leven."
Begin dan gewoon niet aan kinderen.
Blijkbaar vind je je eigen kinderen zo niet-tof dat je er niet als volwassenen mee onder één dak kan / wil wonen.
Ik heb geen kinderen en dat is een bewuste keuze.
Als ik wel kinderen had gehad wist ik dat ik daar gewoon de rest van mijn leven aan vast hang en rekening mee moet houden.
En dus inderdaad niet zomaar meer kan verhuizen.
Waarbij ik tegen hun 27ste eventueel het gesprek aan ga hoe ik hen kan helpen hun vleugels uit te slaan.
Maar ik zou me de rest van mijn leven verantwoordelijk voelen want ik heb ze op de wereld gezet, dus als er echt een reden is dat ze blijven zitten ... so be it en dan maken we het gewoon gezellig en maken we afspraken.
Waarom vind jij 27 beter dan 22? Dan werkt een kind misschien al een paar jaar. Dan is het verleidelijk er nóg een jaartje (of twee, drie) aan vast te plakken want nog meer sparen, nog meer mogelijkheden.
Ik wil helpen met de vleugels uitslaan als er nog niet (al) teveel mogelijkheden zijn. Voornamelijk vanwege de voordelen die ik voor kind zie (vrijheid) maar omdat ik echt denk dat als iemand al vijf, zes jaar in het arbeidsproces zit en véél spaart het alleen maar verleidelijker wordt voor het kind om nog een beetje uit te stellen, want dan is dat droomhuis zo dichtbij dat je nog net zo goed nog een jaartje kunt doorsparen.
maandag 7 juli 2025 om 18:34
Och, mijn kinderen zijn prima terrecht gekomen en ik was zo'n ander cultureel mens. 1 kind met zijn vriendin tot zijn 29 in huis gehad. Kind kon sparen. Vriendin ook want het scheelde 1200 euro huur. Kind 1 heeft ons huis gekocht. Kind 2 alleenstaande stond ingeschreven is bij broer gebleven en kan waarschijnlijk in december in zijn nieuwbouw appartement en nu goed sparen voor zijn inrichting. Ik heb nooit een cent gevraagd, want niet nodig. Ik snap dat dat ook anders kan zijn. Maar ze zijn allebei hardwerkend en financieel echt niet dom. Het kan verkeren hé.
maandag 7 juli 2025 om 18:35
Hell, ik had in 1988 zelfs binnen drie weken een appartement. En een uitkering en huursubsidie ook nog. Dat is wel makkelijk uitvliegen natuurlijk.
'Denk nou niet: "Ik ben te min, mijn leven heeft geen zin."
Want de kerst-klok luidt ook voor zo'n ei als jij.'
(Herman Finkers)
Want de kerst-klok luidt ook voor zo'n ei als jij.'
(Herman Finkers)
maandag 7 juli 2025 om 18:53
Ik denk helemaal niet dat er vroeger minder mentale problemen waren.NomenNescio schreef: ↑07-07-2025 18:14Mentale druk is zeker een dingetje. Then again heb ik vroeger regelmatig grappend serieus tegen mijn kinderen gezegd dat ze maar gewoon lekker moesten werken en bezig zijn, want van teveel vrije tijd werd niemand gelukkig. Dan heb je veel te veel tijd om na te denken en te piekeren en ik lees dat heel veel jongeren heel veel verschillende klussen en klusjes hebben, maar wel heel versnipperd en vaak met erg veel tijd die op socials wordt gespendeerd.
Dus dat betekent dat je weinig focus kunt aanbrengen, want je hoofd moet overal paraat zijn, dat kan leiden tot oppervlakkige verbinding, want wie weet doe je volgende week wel weer wat anders en als er iets leukers is ben ik weg en dan ook nog eens met veel vrije tijd. Niet elk mens kan goed omgaan met zoveel vrijheid, zoveel versnippering, zoveel los zand, zo lage verbondenheid, zo veel keuze vrijheid.
Past niet helemaal bij dit topic, maar voor mij een uitstapje over 'wat is volwassen en wat is die mentale balast'.
maandag 7 juli 2025 om 18:54
Tuurlijk, maar ik vraag me af of het kind van TO wel uit zou vliegen als zich nu een flatje aandiende.Lady*Voldemort schreef: ↑07-07-2025 18:35Hell, ik had in 1988 zelfs binnen drie weken een appartement. En een uitkering en huursubsidie ook nog. Dat is wel makkelijk uitvliegen natuurlijk.
maandag 7 juli 2025 om 18:55
Ik vloog uit in 1989, direct eigen appartementje van de woningbouw. Alles voor mezelf. 225 gulden. (Zeg 100 euro)
Mijn blagen moesten vaak hospiteren (dat zou verboden moeten worden) voor mini-kamertjes. Voor 5x meer euro's.
En ik houd er rekening mee, dat ze na de studie (tijdelijk) weer bij ons terecht komen.
Het is geen 1989 meer
Mijn blagen moesten vaak hospiteren (dat zou verboden moeten worden) voor mini-kamertjes. Voor 5x meer euro's.
En ik houd er rekening mee, dat ze na de studie (tijdelijk) weer bij ons terecht komen.
Het is geen 1989 meer
maandag 7 juli 2025 om 18:59
Zowel ik als mijn zus studeerden nog op ons 22ste.Dala schreef: ↑07-07-2025 18:34Maar jij hebt dus ook wel een bepaalde leeftijd in gedachten (globaal) waarop je mee zou gaan kijken wanneer ze de vleugels gaan uitslaan. Dat is jouw goed recht maar als een ander denkt 22 (of weer een ander 36) dan maakt diegene daarin ook een keuze.
Waarom vind jij 27 beter dan 22? Dan werkt een kind misschien al een paar jaar. Dan is het verleidelijk er nóg een jaartje (of twee, drie) aan vast te plakken want nog meer sparen, nog meer mogelijkheden.
Ik wil helpen met de vleugels uitslaan als er nog niet (al) teveel mogelijkheden zijn. Voornamelijk vanwege de voordelen die ik voor kind zie (vrijheid) maar omdat ik echt denk dat als iemand al vijf, zes jaar in het arbeidsproces zit en véél spaart het alleen maar verleidelijker wordt voor het kind om nog een beetje uit te stellen, want dan is dat droomhuis zo dichtbij dat je nog net zo goed nog een jaartje kunt doorsparen.
Ik was 23 toen ik afstudeerde, zus was 25 of 26.
Ik vind kinderen bij 22 definitief het huis uitjagen zonder dat ze daar zelf voor kiezen gewoon belachelijk veel te jong.
Geef ze tijd om rustig af te studeren, een job te zoeken, de kans om fouten te maken wat betreft hun eerste job, ... zonder dat er gelijk een deurwaarder voor de deur staat.
Waarbij ik dus wel pro ben dat ze minstens een 4/5de job zoeken eens ze afgestudeerd zijn.
Je blijft - behoudens uitzonderingen - niet hangen in een parttime halve studentenjob van 20u.
En dan kunnen we het - eens je een vaste job en wat zekerheid en financiën hebt - na een paar jaar eens hebben over je vleugels uitslaan.
Als je intussen nog geen partner hebt en zelf vertrokken bent.
En op een bepaald moment vreet je mijn / onze koelkast ook niet meer continu gratis leeg.
Dan mag je toch echt bijleggen voor de boodschappen.
Net zoals een vriend of een vriendin best welkom is als hij / zij zich gedraagt. Maar ook mag meebetalen als ie 3 nachten per week half inwoont en een eigen loon heeft.
wissewis wijzigde dit bericht op 07-07-2025 19:03
8.45% gewijzigd
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
maandag 7 juli 2025 om 18:59
Oh vast wel! TO schrijft ergens dat de situatie nu is dat dochter vaak het rijk voor zich alleen heeft dus die kan zich toch ook prima redden als zich een flatje aandient?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
