Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 5
zaterdag 10 mei 2025 om 21:03
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en empathisch besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom geldt hier de regel: 'NIET QUOOTEN' zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en empathisch besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom geldt hier de regel: 'NIET QUOOTEN' zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
zondag 6 juli 2025 om 00:02
Het is ook mijn eigen pakkie aan. Ik zeg niet dat ik alles heel zwart zie.
Ik zeg niet dat ik nu hulp moet.
Ik zeg af en toe een op een dat iets niet zo fijn is. K vraag soms of iemand met me ..
Ik zou vast duidelijker moeten zijn. Maar ik wil geen overlast geven. Geen zeikerd zijn.
Als ik niet leuk kan zijn dan heb ik helemaal geen meerwaarde en kan ik me beter terugtrekken om ze niet helemaal af te stoten.
Ik wil niet dat mensen denken dat ik overal ongewenst ben of alleen of godverhoede zielig.
Maar ergens snak ik naar wat steun of begrip of iemand die uitreikt.
Tsja. En dat werkt niet zo.
Degene die stant pede hulp van alle kanten krijgt is degene die open is, 200% leuk, maar ook 200% sneu en graag dingen uitbesteed.
Haar feestjes zijn geliefd, snap ik. Alles erop eraan. Mijn dingen zijn een moetje, en ik durf ze eigenlijk niet te organiseren of mensen te vragen omdat het zon slap aftreksel is.
Ik heb ook ontzettend het gevoel dat ik voor coach en moetje ben afgelopen half jaar. Een last die claimerig is.
Dat ligt niet aan haar. Maar allejezus, als iemand al dik drie jaar zeurt, zanikt en elke keer huilt.
Steeds weer als je denkt dat er een stap is eigenlijk wel klaar is....
Ik kan me zo voorstellen dat iedereen er klaar mee is.
Lief, die nu ook s zomers een lege nietsnut heeft, coach die zich af moet vragen waarom ze er überhaupt nog tijd en moeite insteekt, vrienden die gewoon gezelligheid en leut willen, werk die toe is aan een betrouwbaar iemand, niet iemand die elke twee maanden een keer afmeldt terwijl ze maar zo weinig werkt...
Nee, ik ga geen poging doen oid. Geen optie, de kinderen. Zo erg wil ik niet falen.
Maar ik vraag me wel af wie we nou met zijn allen voor de gek houden.
Want het is al jaren gejank, en ik geloof eigenlijk niet dat het nog wat wordt. Ja, met vlagen en periodes. Om dan weer het oude liedje op te pakken.
Stemmen, beelden, dromen, de hele dag op alle manieren duidelijk gemaakt worden dat je niets waard bent, overlast, minder dan vuil.
Ik geloof dat ik de pijn niet eens meer voel. Of de machteloosheid. Het verdriet.
Ik ben alleen maar moe en leeg.
En zo ontzettend zat om iedereen tot last te zijn en te parasiteren op mensen die te lief zijn om te zeggen hoe het echt zit.
Ik zeg niet dat ik nu hulp moet.
Ik zeg af en toe een op een dat iets niet zo fijn is. K vraag soms of iemand met me ..
Ik zou vast duidelijker moeten zijn. Maar ik wil geen overlast geven. Geen zeikerd zijn.
Als ik niet leuk kan zijn dan heb ik helemaal geen meerwaarde en kan ik me beter terugtrekken om ze niet helemaal af te stoten.
Ik wil niet dat mensen denken dat ik overal ongewenst ben of alleen of godverhoede zielig.
Maar ergens snak ik naar wat steun of begrip of iemand die uitreikt.
Tsja. En dat werkt niet zo.
Degene die stant pede hulp van alle kanten krijgt is degene die open is, 200% leuk, maar ook 200% sneu en graag dingen uitbesteed.
Haar feestjes zijn geliefd, snap ik. Alles erop eraan. Mijn dingen zijn een moetje, en ik durf ze eigenlijk niet te organiseren of mensen te vragen omdat het zon slap aftreksel is.
Ik heb ook ontzettend het gevoel dat ik voor coach en moetje ben afgelopen half jaar. Een last die claimerig is.
Dat ligt niet aan haar. Maar allejezus, als iemand al dik drie jaar zeurt, zanikt en elke keer huilt.
Steeds weer als je denkt dat er een stap is eigenlijk wel klaar is....
Ik kan me zo voorstellen dat iedereen er klaar mee is.
Lief, die nu ook s zomers een lege nietsnut heeft, coach die zich af moet vragen waarom ze er überhaupt nog tijd en moeite insteekt, vrienden die gewoon gezelligheid en leut willen, werk die toe is aan een betrouwbaar iemand, niet iemand die elke twee maanden een keer afmeldt terwijl ze maar zo weinig werkt...
Nee, ik ga geen poging doen oid. Geen optie, de kinderen. Zo erg wil ik niet falen.
Maar ik vraag me wel af wie we nou met zijn allen voor de gek houden.
Want het is al jaren gejank, en ik geloof eigenlijk niet dat het nog wat wordt. Ja, met vlagen en periodes. Om dan weer het oude liedje op te pakken.
Stemmen, beelden, dromen, de hele dag op alle manieren duidelijk gemaakt worden dat je niets waard bent, overlast, minder dan vuil.
Ik geloof dat ik de pijn niet eens meer voel. Of de machteloosheid. Het verdriet.
Ik ben alleen maar moe en leeg.
En zo ontzettend zat om iedereen tot last te zijn en te parasiteren op mensen die te lief zijn om te zeggen hoe het echt zit.
zondag 6 juli 2025 om 10:39
zondag 6 juli 2025 om 10:54
Ik denk ook dat het een deel is, Avo, niet alles. En dat je momenteel in een hevige tweestrijd verkeert die alles van je vraagt. Waardoor je heel somber wordt, naar binnen keert en denkt dat niemand jou leuk of zelfs maar de moeite waard vindt.
Misschien kan dit topic, en alle andere met dezelfde naam, je een beetje op een andere idee brengen. Hier heb je namelijk een heel aantal mensen om je heen verzameld die jou dus wél de moeite waard vinden. En dan niet door Hysterische Hannie uit te hangen en overal vlaggetjes op te hangen, taart uit te delen en polonaises te organiseren, maar door jezelf echt te laten zien, in al je facetten, ook op momenten dat je heel diep zit.
Misschien betekent dat iets?
Misschien kan dit topic, en alle andere met dezelfde naam, je een beetje op een andere idee brengen. Hier heb je namelijk een heel aantal mensen om je heen verzameld die jou dus wél de moeite waard vinden. En dan niet door Hysterische Hannie uit te hangen en overal vlaggetjes op te hangen, taart uit te delen en polonaises te organiseren, maar door jezelf echt te laten zien, in al je facetten, ook op momenten dat je heel diep zit.
Misschien betekent dat iets?
zondag 6 juli 2025 om 19:54
Even tussendoor maar eigenlijk ook heel toepasselijk nu: deze video die het algoritme mij aanraadde wil ik delen.
https://youtube.com/shorts/Tr8n-qTfdgI? ... 1Iiekcs6v0
Gabor Maté over de eenzaamheid van trauma, aan de hand van een specifiek voorbeeld uit de jeugd van zijn gesprekspartner. Dus niet kijken als zo'n voorbeeld te hard binnenkomt (het wordt niet erg expliciet). Ik schoot ervan vol, op een goede manier.
Avo, je bent geen last en geen parasiet. Je draagt een last, en dat is iets heel anders. Zoals iemand tegen mij zei toen ik tijdens de emdr zo radeloos was en me een last voelde: jij torst een rotsblok mee, fn door te delen geef je ons een steentje te dragen.
Dat doen mensen die om je geven met liefde voor je. En dat jij bent gaan delen heeft veel betekend voor mensen hier. Het nodigt anderen uit ook te delen. Het maakt dat mensen met soortgelijk trauma zich minder gek en eenzaam voelen. Het maakt mensen zonder deze ervaring bewuster van hoe ze kunnen steunen, welke signalen ze kunnen oppikken.
https://youtube.com/shorts/Tr8n-qTfdgI? ... 1Iiekcs6v0
Gabor Maté over de eenzaamheid van trauma, aan de hand van een specifiek voorbeeld uit de jeugd van zijn gesprekspartner. Dus niet kijken als zo'n voorbeeld te hard binnenkomt (het wordt niet erg expliciet). Ik schoot ervan vol, op een goede manier.
Avo, je bent geen last en geen parasiet. Je draagt een last, en dat is iets heel anders. Zoals iemand tegen mij zei toen ik tijdens de emdr zo radeloos was en me een last voelde: jij torst een rotsblok mee, fn door te delen geef je ons een steentje te dragen.
Dat doen mensen die om je geven met liefde voor je. En dat jij bent gaan delen heeft veel betekend voor mensen hier. Het nodigt anderen uit ook te delen. Het maakt dat mensen met soortgelijk trauma zich minder gek en eenzaam voelen. Het maakt mensen zonder deze ervaring bewuster van hoe ze kunnen steunen, welke signalen ze kunnen oppikken.
What a nuanced anxiety
maandag 7 juli 2025 om 00:39
Jullie zijn lief.
Ja, het zou een deel kunnen zijn.
Iets om uit te gaan zoeken. Dankjewel.
De video bewaar ik even voor later, ik ben zeker benieuwd.
En zo lief dat jullie me het gevoel willen geven dat ik hier van meerwaarde ben. Dankjewel.
Vandaag gelukt om mezelf flinke schop te geven en dingen te doen.
Door alle moe en leeg heen toch naar buiten, toch schoonmaken, toch op verjaardag.
Het ging moeizaam en vaag en traag, en ik voelde en was enorm overlast, maar het is wel beter dan de dagen dat ik helemaal niets gedaan heb.
Een kind in elk geval erg blij gemaakt 'mama dit is de mooiste dag van mijn leven', een vriendin heel erg blij gemaakt met een cadeau dat ik toch had en zij zo graag wilde, qualitytijd met een ander kind liggend op de bank gehad. (Rug is nog steeds deaud)
Die lichtpuntjes neem ik mee vandaag, hoewel ik zo moe ben dat ik 5 weken kan slapen, eigenlijk mijn lijf niet echt meer voel, en ik klaarwakker en gespannen ben bij het idee dat ik morgen moet werken, maar dat zien we morgen wel.
Ik stop pas met dingen als mijn spieren weer stoppen of als ik weer steeds moet huilen.
(Help me onthouden deze week als het me allemaal weer totaal niet boeit)
Ik merk dat jullie peptalks over kinderen etc wel binnengekomen zijn, en ik als ik me schuldig moet voelen naar de kinderen over dood willen, ik ook meteen de beste moeder wil zijn weer.
Dus ik moet uit deze dip komen. Ik moet slingers ophangen, ik moet er zijn voor hen.
Voor mij is de moeder die elke keer op bed ligt, huilt, het huis echt vervuilt en niet moederig doet echt mijn schrikbeeld.
Ik had maar een doel, en anders wilde ik niet aan kinderen beginnen:
Een warme stabiele thuisbasis waar ze zich geen zorgen hoeven maken over hun veiligheid, hun ouders, of geldzaken. Waar ze zich nooit hoeven schamen (tenzij omdat ze puber zijn en ouders principieel gênant), ze mogen zijn, kunnen zijn.
Dus ik moet door. Verder. Dit kan niet.
Dank voor de wake up call. Xx
Ja, het zou een deel kunnen zijn.
Iets om uit te gaan zoeken. Dankjewel.
De video bewaar ik even voor later, ik ben zeker benieuwd.
En zo lief dat jullie me het gevoel willen geven dat ik hier van meerwaarde ben. Dankjewel.
Vandaag gelukt om mezelf flinke schop te geven en dingen te doen.
Door alle moe en leeg heen toch naar buiten, toch schoonmaken, toch op verjaardag.
Het ging moeizaam en vaag en traag, en ik voelde en was enorm overlast, maar het is wel beter dan de dagen dat ik helemaal niets gedaan heb.
Een kind in elk geval erg blij gemaakt 'mama dit is de mooiste dag van mijn leven', een vriendin heel erg blij gemaakt met een cadeau dat ik toch had en zij zo graag wilde, qualitytijd met een ander kind liggend op de bank gehad. (Rug is nog steeds deaud)
Die lichtpuntjes neem ik mee vandaag, hoewel ik zo moe ben dat ik 5 weken kan slapen, eigenlijk mijn lijf niet echt meer voel, en ik klaarwakker en gespannen ben bij het idee dat ik morgen moet werken, maar dat zien we morgen wel.
Ik stop pas met dingen als mijn spieren weer stoppen of als ik weer steeds moet huilen.
(Help me onthouden deze week als het me allemaal weer totaal niet boeit)
Ik merk dat jullie peptalks over kinderen etc wel binnengekomen zijn, en ik als ik me schuldig moet voelen naar de kinderen over dood willen, ik ook meteen de beste moeder wil zijn weer.
Dus ik moet uit deze dip komen. Ik moet slingers ophangen, ik moet er zijn voor hen.
Voor mij is de moeder die elke keer op bed ligt, huilt, het huis echt vervuilt en niet moederig doet echt mijn schrikbeeld.
Ik had maar een doel, en anders wilde ik niet aan kinderen beginnen:
Een warme stabiele thuisbasis waar ze zich geen zorgen hoeven maken over hun veiligheid, hun ouders, of geldzaken. Waar ze zich nooit hoeven schamen (tenzij omdat ze puber zijn en ouders principieel gênant), ze mogen zijn, kunnen zijn.
Dus ik moet door. Verder. Dit kan niet.
Dank voor de wake up call. Xx
maandag 7 juli 2025 om 14:08
Hoe is het werken vandaag gegaan, avo?
Ik heb vrijdag huiswerk gekregen van de psych.
Naast een brief schrijven aan mijn moeder, heb ik nog een opdracht gekregen. Die ik me niet meer goed kan herinneren, maar het was iets in de trant van: maak een lijst van de soorten trauma die je thuis hebt opgelopen.
En te eerste: geen idee wat ik moet opschrijven. Maar ten tweede: het geeft me heel erg het gevoel dat er eigenlijk niets aan de hand was. Want wat is er nu eigenlijk daadwerkelijk gebeurd?
Hm. Ik vind het geen leuk huiswerk.
Ik heb vrijdag huiswerk gekregen van de psych.
Naast een brief schrijven aan mijn moeder, heb ik nog een opdracht gekregen. Die ik me niet meer goed kan herinneren, maar het was iets in de trant van: maak een lijst van de soorten trauma die je thuis hebt opgelopen.
En te eerste: geen idee wat ik moet opschrijven. Maar ten tweede: het geeft me heel erg het gevoel dat er eigenlijk niets aan de hand was. Want wat is er nu eigenlijk daadwerkelijk gebeurd?
Hm. Ik vind het geen leuk huiswerk.
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
maandag 7 juli 2025 om 15:17
Ontkenning is een taaie. En als je trauma er pas mag zijn als een ander je de bevestiging geeft, dan komt de mist
Snap ik wel. Zeker als je de methode van de vorige praktijk tegelijk los moet laten. Soort van vloeken in de kerk.
Soorten trauma. Bedoelen ze interpersoonlijk geweld?
Kan mishandeling zijn, verwaarlozing, kleineren, negeren, pesten, uitspelen tegen andere gezinsleden, je niet beschermen tegen gevaren buiten het gezin, onredelijke eisen aan je stellen, je betrekken in ruzies, naar je dreigen met 113 gedoe en daarin ook handelingen verrichten, verslaving meemaken, burenruzies, je onvoldoende verzorgen als je ziek bent, je financieel benadelen, schoolprestaties saboteren, het onmogelijk maken om vriendschappen te onderhouden.
Dat zijn dingen die ik op zo'n lijstje zou zetten.
Snap ik wel. Zeker als je de methode van de vorige praktijk tegelijk los moet laten. Soort van vloeken in de kerk.
Soorten trauma. Bedoelen ze interpersoonlijk geweld?
Kan mishandeling zijn, verwaarlozing, kleineren, negeren, pesten, uitspelen tegen andere gezinsleden, je niet beschermen tegen gevaren buiten het gezin, onredelijke eisen aan je stellen, je betrekken in ruzies, naar je dreigen met 113 gedoe en daarin ook handelingen verrichten, verslaving meemaken, burenruzies, je onvoldoende verzorgen als je ziek bent, je financieel benadelen, schoolprestaties saboteren, het onmogelijk maken om vriendschappen te onderhouden.
Dat zijn dingen die ik op zo'n lijstje zou zetten.
maandag 7 juli 2025 om 15:37
O, die kan ik kopieren 
. Minus verslaving en schoolprestaties saboteren, plus ziektes geven die ik niet heb en onmogelijke verwachtingen op schoolgebied en moeten presteren boven mijn kunnen. En misschien nog parentificeren erbij (verzorgen van oudere zus, versntwoordelijk zijn voor haar vrije tijdsbesteding en met haar mee moeten op jonge leeftijd naar haar ouders, terwijl mijn ouders wisten dat ze onder andere uit huis was geplaatst vanwege misbruik en verwaarlozing. Dus mij in een onveilige situatie plaatsen met als doel (zonder dat ik dat wist, want ik was 6-12 jaar oud) dat mijn zus niet misbruikt zou worden (en ik weet dat ik gezien heb dat het gebeurde. Ik kan me alleen met geen mogelijkheid herinneren wat er gebeurde toen ik het zag (als in: ben ik weggelopen? Moest ik komen? Zijn ze gestopt? Ik weet het echt niet meer...).
Maar fijn, jouw voorzetje.
Merk dat ik ondertussen erken dat mijn jeugd echt niet veilig was en mijn ouders ook niet. Maar het dan op moeten schrijven is echt weer een stap verder...
. Minus verslaving en schoolprestaties saboteren, plus ziektes geven die ik niet heb en onmogelijke verwachtingen op schoolgebied en moeten presteren boven mijn kunnen. En misschien nog parentificeren erbij (verzorgen van oudere zus, versntwoordelijk zijn voor haar vrije tijdsbesteding en met haar mee moeten op jonge leeftijd naar haar ouders, terwijl mijn ouders wisten dat ze onder andere uit huis was geplaatst vanwege misbruik en verwaarlozing. Dus mij in een onveilige situatie plaatsen met als doel (zonder dat ik dat wist, want ik was 6-12 jaar oud) dat mijn zus niet misbruikt zou worden (en ik weet dat ik gezien heb dat het gebeurde. Ik kan me alleen met geen mogelijkheid herinneren wat er gebeurde toen ik het zag (als in: ben ik weggelopen? Moest ik komen? Zijn ze gestopt? Ik weet het echt niet meer...).Maar fijn, jouw voorzetje.
Merk dat ik ondertussen erken dat mijn jeugd echt niet veilig was en mijn ouders ook niet. Maar het dan op moeten schrijven is echt weer een stap verder...
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
maandag 7 juli 2025 om 19:06
Het was geen optie niet te gaan. Kan me ook niet herinneren dat ik met mijn moeder heb gedeeld wat ik gezien heb hoor. Deelde sowieso niets thuis.
Weliswaar een heel stuk minder heftig, en misschien doodnormaal, maar mijn pleegzus wilde paardrijden. Dus moest ik ook op paardrijden, ook al was ik doodsbang voor die beesten. Pas nadat ik 3x vanaf was gegooid en ik echt begon te huilen als we richting manage gingen, mocht ik eraf.
Volgens mij vond mijn moeder mijn pleegzus niet perse een leuk kind, maar ze kon het naaf de buitenwereld niet maken om haar weg te sturen (en ze kon er mooie sier mee maken naar de buitenwereld hoe goed ze bezig was enzo, voor de maafschappij). Dus was ik verantwoordelijk voor mijn (2 jaar oudere) zus. Zij had geen vrienden, dus moest ze verplicht mee naar mijn speelafspraakjes. Ik moest haar brood smeren voor school. Ik moest zorgen dat ze op tijd haar bed uit kwam, want mijn moeder stond niet voor ons op. Als ze snachts in bed plaste (tot een jaar of 9 was ze niet zindelijk) verschoonde ik haar bed (en als mijn moeder wel wakker werd, werd of zij, of ik, of allebei) onder de koude douche gezet.
(Edit: nu ik dit schrijf: ik weet niet of het moest eigenlijk. Maar als ik het niet deed, dan werd mijn zus constant verrot gescholden omdat ze het niet had gedaan. Ik denk eigenlijk dat ik het ben gaan doen, het voelde als mijn verantwoordelijkheid om mijn moeder niet boos te maken. Zelfs als het was boorkomen dat ze boos was op een ander gezinslid ..)
En dat terwijl ik helemaal niet goed op kon schieten met mijn zus. Ze was onvoorspelbaar (achteraf, sinds ik volwassen bent, snap ik het. Als baby verwaarloosd, vanaf 3 misbruikt, tussen 4-8 jaar in 7 verschillende pleeggezinnen gezeten, had meervoudig persoonlijkheidssyndroom) en in haar boosheid heeft ze wel eens mijn keel dichtknepen dat ik dacht dat het over was. Gelukkig kwam mijn broer toen net binnen, toen liet ze los.
En nouja, ik moest dus ook mee naar haar ouders tijdens vakanties enzo. Wat achteraf echt best wel raar is. Maar dat besef ik me pas sinds kort, dat dat raar is.omdat mijn vorige psych me raar zat aan te kijken toen ik het vertelde.
(En dit allemaal wis ik straks weer).
Weliswaar een heel stuk minder heftig, en misschien doodnormaal, maar mijn pleegzus wilde paardrijden. Dus moest ik ook op paardrijden, ook al was ik doodsbang voor die beesten. Pas nadat ik 3x vanaf was gegooid en ik echt begon te huilen als we richting manage gingen, mocht ik eraf.
Volgens mij vond mijn moeder mijn pleegzus niet perse een leuk kind, maar ze kon het naaf de buitenwereld niet maken om haar weg te sturen (en ze kon er mooie sier mee maken naar de buitenwereld hoe goed ze bezig was enzo, voor de maafschappij). Dus was ik verantwoordelijk voor mijn (2 jaar oudere) zus. Zij had geen vrienden, dus moest ze verplicht mee naar mijn speelafspraakjes. Ik moest haar brood smeren voor school. Ik moest zorgen dat ze op tijd haar bed uit kwam, want mijn moeder stond niet voor ons op. Als ze snachts in bed plaste (tot een jaar of 9 was ze niet zindelijk) verschoonde ik haar bed (en als mijn moeder wel wakker werd, werd of zij, of ik, of allebei) onder de koude douche gezet.
(Edit: nu ik dit schrijf: ik weet niet of het moest eigenlijk. Maar als ik het niet deed, dan werd mijn zus constant verrot gescholden omdat ze het niet had gedaan. Ik denk eigenlijk dat ik het ben gaan doen, het voelde als mijn verantwoordelijkheid om mijn moeder niet boos te maken. Zelfs als het was boorkomen dat ze boos was op een ander gezinslid ..)
En dat terwijl ik helemaal niet goed op kon schieten met mijn zus. Ze was onvoorspelbaar (achteraf, sinds ik volwassen bent, snap ik het. Als baby verwaarloosd, vanaf 3 misbruikt, tussen 4-8 jaar in 7 verschillende pleeggezinnen gezeten, had meervoudig persoonlijkheidssyndroom) en in haar boosheid heeft ze wel eens mijn keel dichtknepen dat ik dacht dat het over was. Gelukkig kwam mijn broer toen net binnen, toen liet ze los.
En nouja, ik moest dus ook mee naar haar ouders tijdens vakanties enzo. Wat achteraf echt best wel raar is. Maar dat besef ik me pas sinds kort, dat dat raar is.omdat mijn vorige psych me raar zat aan te kijken toen ik het vertelde.
(En dit allemaal wis ik straks weer).
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
maandag 7 juli 2025 om 19:31
Gelezen. GTST is er niks bij. Vooral de achteloosheid waarmee jij ingezet werd als secondant. Geen veiligheid. Vervaging van grenzen en rollen duidelijkheid, geen stabiliteit.
Ook het fysieke wat je hebt moeten ervaren, ik houd het even lekker vaag ivm wissen.
Wat een kuthuiswerk.
En al helemaal als je alleen staat in je ervaring, want rest vh gezin van herkomst ervaart het anders.
Het verbroedert wel hier. Elluk nadeel hep sijn voordeehl sulle we maer segge.
Ook het fysieke wat je hebt moeten ervaren, ik houd het even lekker vaag ivm wissen.
Wat een kuthuiswerk.
En al helemaal als je alleen staat in je ervaring, want rest vh gezin van herkomst ervaart het anders.
Het verbroedert wel hier. Elluk nadeel hep sijn voordeehl sulle we maer segge.
maandag 7 juli 2025 om 19:41
Nu ik het teruglees lijkt het net of we een of ander tokkiegezin waren.
Denk niet dat dat voor de buitenwereld zo was. 3 volwassenen met een universitair diploma en bijbehorende baan, groot hoekhuis (we konden er makkelijk met z'n 8-en wonen), mijn moeder zat in ongeveer alle oudercommissies op school (lagere en middelbare) en in het dorp en deed veel vrijwilligerswerk.
Denk dat wat er achter de voordeur gebeurde voor veel mensen niet zichtbaar was. En dat mijn moeder mijn stiefvader opving, zich over zijn pleegdochter ontfermde en zijn zoon die verslaafd was... dat was alleen maar extra lof natuurlijk. Zo opofferend.
Denk niet dat dat voor de buitenwereld zo was. 3 volwassenen met een universitair diploma en bijbehorende baan, groot hoekhuis (we konden er makkelijk met z'n 8-en wonen), mijn moeder zat in ongeveer alle oudercommissies op school (lagere en middelbare) en in het dorp en deed veel vrijwilligerswerk.
Denk dat wat er achter de voordeur gebeurde voor veel mensen niet zichtbaar was. En dat mijn moeder mijn stiefvader opving, zich over zijn pleegdochter ontfermde en zijn zoon die verslaafd was... dat was alleen maar extra lof natuurlijk. Zo opofferend.
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
maandag 7 juli 2025 om 19:58
Lucy ik word nu met terugwerkende kracht een beetje nijdig op je vorige behandelaars.
Niet leerbaar?? Na al deze shit?! Echt hoor. Ik denk dat je nu echt op een betere plek zit. Het huiswetk is niet leuk, maar wel goed. Al is het maar dat je opmerkt dat je eerste reactie 'was het echt wel noemenswaardig' is, en dat er dan dit allemaal achter zit... Verschuift dat ook jouw eigen blik op hoe echt het is?
Niet leerbaar?? Na al deze shit?! Echt hoor. Ik denk dat je nu echt op een betere plek zit. Het huiswetk is niet leuk, maar wel goed. Al is het maar dat je opmerkt dat je eerste reactie 'was het echt wel noemenswaardig' is, en dat er dan dit allemaal achter zit... Verschuift dat ook jouw eigen blik op hoe echt het is?
What a nuanced anxiety
maandag 7 juli 2025 om 20:00
Cadeautje: wat je aan Lucie post geldt ook voor jou: Dat het aan jou lag, werd er je ingewreven 
@Lucy: Als het je lukt, gooit het er hier uit! Iedereen kan het overslaan als het te hard binnenkomt. Maar iedereen kan er op een of andere manier iets voor zichzelf mee. Al zou het maar zijn dat er herkenning is in het hoe je je iets herinnert.
Dat laatste vind ik soms echt moeilijk. Mijn zussen zien mij nog steeds als het 'verwende' kind. Terwijl ik in ons gezin alleen stond, de vreemde eend in de kudde was. Ik ben qua karakter echt zo verschillend van mijn zussen maar ook mijn omstandigheden waren zo verschillend. Waar zij tot bijna na hun afstuderen best zorgeloos door het leven konden, was ik van kleinsaf chronisch ziek en liep tegen allerlei vooroordelen van artsen op. Logisch dat Maman bezig was om voor mijn kwaliteit van leven te strijden. Maar verwennen was dat echt niet.
En toen werd mijn vader ongeneselijk ziek toen ik 12 was en heb ik in die pubertijd, toen mijn ziekte enorm opspeelde eigenlijk alleen maar theater gespeeld want papa was zo ziek dus ik vond dat ik niet mocht miepen. En toen kwam klojo om de hoek. Waarna ik helemaal niet meer miepte. Verwend he?
@Lucy: Als het je lukt, gooit het er hier uit! Iedereen kan het overslaan als het te hard binnenkomt. Maar iedereen kan er op een of andere manier iets voor zichzelf mee. Al zou het maar zijn dat er herkenning is in het hoe je je iets herinnert.
Dat laatste vind ik soms echt moeilijk. Mijn zussen zien mij nog steeds als het 'verwende' kind. Terwijl ik in ons gezin alleen stond, de vreemde eend in de kudde was. Ik ben qua karakter echt zo verschillend van mijn zussen maar ook mijn omstandigheden waren zo verschillend. Waar zij tot bijna na hun afstuderen best zorgeloos door het leven konden, was ik van kleinsaf chronisch ziek en liep tegen allerlei vooroordelen van artsen op. Logisch dat Maman bezig was om voor mijn kwaliteit van leven te strijden. Maar verwennen was dat echt niet.
En toen werd mijn vader ongeneselijk ziek toen ik 12 was en heb ik in die pubertijd, toen mijn ziekte enorm opspeelde eigenlijk alleen maar theater gespeeld want papa was zo ziek dus ik vond dat ik niet mocht miepen. En toen kwam klojo om de hoek. Waarna ik helemaal niet meer miepte. Verwend he?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
