Thuis
alle pijlers
Overhaast kat in laten slapen?
dinsdag 22 juli 2025 om 19:44
Hoi allemaal,
Ik heb vandaag mijn kat van 14 jaar in laten slapen.
Het is allemaal zo snel gegaan, en ik voel me nu heel schuldig.
Ik heb mijn kat 3 jaar geleden uit het asiel gehaald. Een echte knuffelkoning was het. Ik woon alleen en we waren aan elkaar verknocht. Ik praatte tegen hem, hij kletste terug en wilde altijd op/bij/in mij zijn.
Zo'n half jaar geleden begon had hij een beetje snot. Hij begon ook te hoesten (geen haarbalhoest, maar echt hoesten). Ik met hem naar de dierenarts.
Daar een antibioticum gekregen, wat een heel gevecht was om steeds naar binnen te krijgen. Maar, de snot en het hoesten werden minder.
Tot een paar weken geleden. Weer veel hoesten en snotterig. Ook ging hij regelmatig in een soort hurkzit zitten en voor zich uit staren. Hij was ook onrustiger dan normaal. Hij maakte ook af en toe geluid bij het ademen (geen bekkie open, maar een beetje een kreungeluid). Ik keek het even aan, maar toch een afspraak gemaakt bij de dierenarts.
Tijdens het consult voelde de arts geen verdikkingen bij darmen of nieren. Wel hoorde ze dat er iets met het hart was.
Ze schrok van zijn bekkie, want daar was een tand in afgebroken en het zag er ontstoken uit. Ze adviseerde om de restant tand volledig te laten verwijderen en de andere tanden ook te laten trekken, want ook dat zag er niet best uit. De kans was groot dat er een ontsteking over de hele kaak zat die doortrok in zijn koppie.
Máár, voor we dat eventueel zouden doen, moest er eerst een hartecho worden gemaakt. Het tanden trekken zou onder narcose gebeuren, en omdat zijn hart niet goed klonk, wilde ze zeker weten of de kat de narcose zou aankunnen.
Vanochtend was het dan zover, de hartecho werd gemaakt.
De echoscopist zei dat het er slecht uit zag. De boezem was op beeld meer dan 2 x te groot, en dat was "slechts 2-dimensioneel, stel je voor hoe groot het 3-dimensionaal is". Een narcose zou geheid zijn dood betekenen.
Het hoesten en kreunend ademen waren tekenen van vocht in de longen door de hartproblemen.
Daar zouden plaspillen tegen kunnen worden voorgeschreven. Daarnaast zouden er 2 antistollingsmiddelen moeten worden voorgeschreven, want de kans op stolsels was groot.
De dierenarts belde me later om de resultaten nogmaals door te nemen, en liet doorschemeren dat het laten inslapen ook iets was om te overwegen. Ik schrok daarvan, het was nog blijkbaar niet tot met doorgedrongen dat we zó ver waren.
De vraag was wat de plaspillen en antistollingsmiddelen zouden opleveren en hoe zich dat verhield tot de stress van het naar binnen werken van de middelen. Daarnaast was er nog het gebit. Een ingreep daarop was niet mogelijk en pijnstillingsmiddelen om de pijn te onderdrukken mochten niet worden gegeven in combinatie met zijn hartconditie.
Ze vroeg me om hierover na te denken.
Na een uur te hebben gepiekerd heb ik besloten het traject niet voort te zetten. Dat klinkt heel verstandelijk, en dat was het ook op een of andere manier. Ik wilde die stress en die onzekerheid niet, voor de kat niet en ook voor mezelf niet. Ik heb de arts gebeld en gezegd dat ik het beter vond mn kat in te laten slapen. Dat vond zij ook en ik kon direct langskomen. Ik ben direct daarheen gegaan met de kat en de euthanasie is uitgevoerd. Ik heb de poes geaaid en tegen hem gekletst door het hele proces heen. En toen was hij in ene dood.
En ik snap: dat gebeurt bij euthanasie, maar direct ging ik twijfelen. Ik vroeg aan de arts: het was toch wel het goede besluit? Ze zei van wel en dat ik hem veel lijden had bespaard.
Maar toch ben ik de rest van de dag al woest op mezelf dat ik "zo makkelijk" deze beslissing heb genomen. Waarom heb ik de plaspillen niet geprobeerd? Ik had hem in ieder geval eerst nog een paar dagen goed kunnen verwennen met knuffels en lekkere hapjes voor ik deze beslissing nam.
Ik heb eerder katten in moeten laten slapen en ook al had ik altijd veel verdriet, ik had er wel vrede mee. En die vrede heb ik nu niet. Maar de genomen beslissing is onomkeerbaar. En het is mijn eigen schuld geweest.
Ik weet niet wat ik hiermee wil. Sorry voor de mega lap tekst. Het voelt wel fijn om het van me af te schrijven.
Misschien zijn er mensen die dit gevoel herkennen?
En hoe zijn ze hiermee om gegaan?
Ik heb vandaag mijn kat van 14 jaar in laten slapen.
Het is allemaal zo snel gegaan, en ik voel me nu heel schuldig.
Ik heb mijn kat 3 jaar geleden uit het asiel gehaald. Een echte knuffelkoning was het. Ik woon alleen en we waren aan elkaar verknocht. Ik praatte tegen hem, hij kletste terug en wilde altijd op/bij/in mij zijn.
Zo'n half jaar geleden begon had hij een beetje snot. Hij begon ook te hoesten (geen haarbalhoest, maar echt hoesten). Ik met hem naar de dierenarts.
Daar een antibioticum gekregen, wat een heel gevecht was om steeds naar binnen te krijgen. Maar, de snot en het hoesten werden minder.
Tot een paar weken geleden. Weer veel hoesten en snotterig. Ook ging hij regelmatig in een soort hurkzit zitten en voor zich uit staren. Hij was ook onrustiger dan normaal. Hij maakte ook af en toe geluid bij het ademen (geen bekkie open, maar een beetje een kreungeluid). Ik keek het even aan, maar toch een afspraak gemaakt bij de dierenarts.
Tijdens het consult voelde de arts geen verdikkingen bij darmen of nieren. Wel hoorde ze dat er iets met het hart was.
Ze schrok van zijn bekkie, want daar was een tand in afgebroken en het zag er ontstoken uit. Ze adviseerde om de restant tand volledig te laten verwijderen en de andere tanden ook te laten trekken, want ook dat zag er niet best uit. De kans was groot dat er een ontsteking over de hele kaak zat die doortrok in zijn koppie.
Máár, voor we dat eventueel zouden doen, moest er eerst een hartecho worden gemaakt. Het tanden trekken zou onder narcose gebeuren, en omdat zijn hart niet goed klonk, wilde ze zeker weten of de kat de narcose zou aankunnen.
Vanochtend was het dan zover, de hartecho werd gemaakt.
De echoscopist zei dat het er slecht uit zag. De boezem was op beeld meer dan 2 x te groot, en dat was "slechts 2-dimensioneel, stel je voor hoe groot het 3-dimensionaal is". Een narcose zou geheid zijn dood betekenen.
Het hoesten en kreunend ademen waren tekenen van vocht in de longen door de hartproblemen.
Daar zouden plaspillen tegen kunnen worden voorgeschreven. Daarnaast zouden er 2 antistollingsmiddelen moeten worden voorgeschreven, want de kans op stolsels was groot.
De dierenarts belde me later om de resultaten nogmaals door te nemen, en liet doorschemeren dat het laten inslapen ook iets was om te overwegen. Ik schrok daarvan, het was nog blijkbaar niet tot met doorgedrongen dat we zó ver waren.
De vraag was wat de plaspillen en antistollingsmiddelen zouden opleveren en hoe zich dat verhield tot de stress van het naar binnen werken van de middelen. Daarnaast was er nog het gebit. Een ingreep daarop was niet mogelijk en pijnstillingsmiddelen om de pijn te onderdrukken mochten niet worden gegeven in combinatie met zijn hartconditie.
Ze vroeg me om hierover na te denken.
Na een uur te hebben gepiekerd heb ik besloten het traject niet voort te zetten. Dat klinkt heel verstandelijk, en dat was het ook op een of andere manier. Ik wilde die stress en die onzekerheid niet, voor de kat niet en ook voor mezelf niet. Ik heb de arts gebeld en gezegd dat ik het beter vond mn kat in te laten slapen. Dat vond zij ook en ik kon direct langskomen. Ik ben direct daarheen gegaan met de kat en de euthanasie is uitgevoerd. Ik heb de poes geaaid en tegen hem gekletst door het hele proces heen. En toen was hij in ene dood.
En ik snap: dat gebeurt bij euthanasie, maar direct ging ik twijfelen. Ik vroeg aan de arts: het was toch wel het goede besluit? Ze zei van wel en dat ik hem veel lijden had bespaard.
Maar toch ben ik de rest van de dag al woest op mezelf dat ik "zo makkelijk" deze beslissing heb genomen. Waarom heb ik de plaspillen niet geprobeerd? Ik had hem in ieder geval eerst nog een paar dagen goed kunnen verwennen met knuffels en lekkere hapjes voor ik deze beslissing nam.
Ik heb eerder katten in moeten laten slapen en ook al had ik altijd veel verdriet, ik had er wel vrede mee. En die vrede heb ik nu niet. Maar de genomen beslissing is onomkeerbaar. En het is mijn eigen schuld geweest.
Ik weet niet wat ik hiermee wil. Sorry voor de mega lap tekst. Het voelt wel fijn om het van me af te schrijven.
Misschien zijn er mensen die dit gevoel herkennen?
En hoe zijn ze hiermee om gegaan?
donderdag 24 juli 2025 om 23:02
Google maar eens op “schuldgevoel rouw huisdier”, dit hoort bij het rouwproces, ik herken dat ook, bij mij ging het ook snel en moest ik ineens de beslissing nemen.
Ik kan er soms niet van slapen, dan ben ik alleen maar aan het piekeren of ik het goed heb gedaan.
Wees wat milder voor jezelf, je hebt zo goed voor je katje gezorgd en hem beschermd tegen verder lijden! Je hebt het goed gedaan!!
(Terwijl ik dit typ denk ik ineens dat ik dit wel tegen jou kan zeggen, maar niet tegen mezelf).
Ik denk dat het vooral tijd nodig heeft, je hebt nu aan de reacties gezien dat iedereen vindt dat je het goed hebt gedaan: nu jijzelf nog!
Nogmaals sterkte en liefs!
Wat mij trouwens ook heeft geholpen is het lezen van het boek “Dan neem je toch gewoon een nieuwe” (Ik weet niet of ik dat hier mag zetten, ander halen ze het maar weg). Dat gaat over een hondje, maar wel heel herkenbaar en veel informatie over de fases van rouw etc.
Ik kan er soms niet van slapen, dan ben ik alleen maar aan het piekeren of ik het goed heb gedaan.
Wees wat milder voor jezelf, je hebt zo goed voor je katje gezorgd en hem beschermd tegen verder lijden! Je hebt het goed gedaan!!
(Terwijl ik dit typ denk ik ineens dat ik dit wel tegen jou kan zeggen, maar niet tegen mezelf).
Ik denk dat het vooral tijd nodig heeft, je hebt nu aan de reacties gezien dat iedereen vindt dat je het goed hebt gedaan: nu jijzelf nog!
Nogmaals sterkte en liefs!
Wat mij trouwens ook heeft geholpen is het lezen van het boek “Dan neem je toch gewoon een nieuwe” (Ik weet niet of ik dat hier mag zetten, ander halen ze het maar weg). Dat gaat over een hondje, maar wel heel herkenbaar en veel informatie over de fases van rouw etc.
vrijdag 25 juli 2025 om 11:04
Een huisdier laten gaan is echt super ingrijpend en mega-verdrietig. Het wordt wel eens onderschat, maar zo'n beestje is echt je maatje. Ik heb onlangs afscheid moeten nemen van een van mijn katten en ik was echt one big mess...
Maar de dierenarts gaf toen wel aan dat we als mensen vaak te lang door (willen) gaan met sleutelen en dokteren aan een ziek dier, en dat het moment van inslapen daardoor vaak net iets te laat komt. Ik herkende dat zelf van onze vorige kat. Neem daarbij dat katten echt meesters zijn in het verbergen van hun pijn!
Je hebt de beste beslissing genomen voor je kat, je hebt hem behoed voor erger lijden. Je hebt het goed gedaan!
sterkte !
Maar de dierenarts gaf toen wel aan dat we als mensen vaak te lang door (willen) gaan met sleutelen en dokteren aan een ziek dier, en dat het moment van inslapen daardoor vaak net iets te laat komt. Ik herkende dat zelf van onze vorige kat. Neem daarbij dat katten echt meesters zijn in het verbergen van hun pijn!
Je hebt de beste beslissing genomen voor je kat, je hebt hem behoed voor erger lijden. Je hebt het goed gedaan!
sterkte !
En nú in één keer goed
maandag 28 juli 2025 om 15:11
Mijn gedachten gaan in rondjes en ik kom er niet uit.
Ik zie steeds voor me hoe hij tot het laatst was: goedgemutst, eetgraag, en knuffelig.
Ik vraag me af hoe veel hij echt leed. Ja zijn tand was afgebroken en wat ontstoken. En de KANS was dat dat doortrok naar zijn koppie.
En ja af en toe hoestte hij. Dat duurde dan 30 seconden, en dan ging hij weer verder waar hij mee bezig was.
De blije momenten waren er nog zoveel meer dan de "lijdende" momenten.
Ik snap niet wat er bij me is gebeurd tussen het moment van overwegen plaspillen en antistollingsmiddelen en het besluit tot euthenasie. Het lukt me ook echt niet om dit terug te halen.
De rouw is nog wel te hanteren, maar de spijt en schuld, ik word er gek van.
Ik zie steeds voor me hoe hij tot het laatst was: goedgemutst, eetgraag, en knuffelig.
Ik vraag me af hoe veel hij echt leed. Ja zijn tand was afgebroken en wat ontstoken. En de KANS was dat dat doortrok naar zijn koppie.
En ja af en toe hoestte hij. Dat duurde dan 30 seconden, en dan ging hij weer verder waar hij mee bezig was.
De blije momenten waren er nog zoveel meer dan de "lijdende" momenten.
Ik snap niet wat er bij me is gebeurd tussen het moment van overwegen plaspillen en antistollingsmiddelen en het besluit tot euthenasie. Het lukt me ook echt niet om dit terug te halen.
De rouw is nog wel te hanteren, maar de spijt en schuld, ik word er gek van.
maandag 28 juli 2025 om 15:31
Ah Charlie, ik begrijp je gevoel, maar het is echt nergens voor nodig. Onze hond leek gezond, maar had wat pijn aan zijn rug, dus wij naar de dierenarts. We kregen medicatie en moesten na een paar dagen terugkomen.
Dat hebben we niet gehaald, want plots werd hij heel erg ziek en moest hij met spoed geopereerd worden. Toen hij de narcose kreeg, kreeg hij een hartstilstand. Ik heb me ook heel lang schuldig gevoeld. Had ik het moeten weten, zijn we te laat naar de dierenarts gegaan?
We hebben ook een gesprek met de dierenarts gehad en dat was goed.
Ik denk dat bij jou ook meespeelt dat het zo onverwachts was, net als bij ons.
Waar ik veel aan gehad heb en dat is al genoemd hier, is het boek “Dan neem je toch gewoon een nieuwe.” Ook heb ik veel gelezen over hoe dieren de dood ervaren. Het klinkt vast overdreven voor veel mensen, maar ik was echt in shock.
Je hoeft jezelf niets kwalijk te nemen. Je hebt het beste gedaan voor je kat.
Stel je voor dat je door een rietje moet ademen, want zo benauwd zou jouw kat het gekregen hebben.
Dat hebben we niet gehaald, want plots werd hij heel erg ziek en moest hij met spoed geopereerd worden. Toen hij de narcose kreeg, kreeg hij een hartstilstand. Ik heb me ook heel lang schuldig gevoeld. Had ik het moeten weten, zijn we te laat naar de dierenarts gegaan?
We hebben ook een gesprek met de dierenarts gehad en dat was goed.
Ik denk dat bij jou ook meespeelt dat het zo onverwachts was, net als bij ons.
Waar ik veel aan gehad heb en dat is al genoemd hier, is het boek “Dan neem je toch gewoon een nieuwe.” Ook heb ik veel gelezen over hoe dieren de dood ervaren. Het klinkt vast overdreven voor veel mensen, maar ik was echt in shock.
Je hoeft jezelf niets kwalijk te nemen. Je hebt het beste gedaan voor je kat.
Stel je voor dat je door een rietje moet ademen, want zo benauwd zou jouw kat het gekregen hebben.
Cum non tum age
maandag 28 juli 2025 om 15:41
Dank je wel Noa. En wat een verdrietige ervaring met je hond.
Ik heb het boek "dan neem je toch gewoon een nieuwe" meteen afgelopen weekend gelezen. De ervaringen en de rouw van en de shock waarin alle bekende dierenouders verkeerden, zijn herkenbaar. En die troosten op een of andere manier.
Maar dan lees ik ook het stuk waarin staat "wanneer weet je of euthanasie het beste is", en daar staat in dat euthanasie de goede beslissing is als het dier zichzelf niet meer is, niet eet, zichzelf niet goed verzorgt, zich terugtrekt, etc. En dat deed de mijne nog wel allemaal prima. En dan ben ik weer terug bij af met m'n gedachten.
Ik waardeer het heel erg dat je tijd neemt om aan me te typen!
Ik heb het boek "dan neem je toch gewoon een nieuwe" meteen afgelopen weekend gelezen. De ervaringen en de rouw van en de shock waarin alle bekende dierenouders verkeerden, zijn herkenbaar. En die troosten op een of andere manier.
Maar dan lees ik ook het stuk waarin staat "wanneer weet je of euthanasie het beste is", en daar staat in dat euthanasie de goede beslissing is als het dier zichzelf niet meer is, niet eet, zichzelf niet goed verzorgt, zich terugtrekt, etc. En dat deed de mijne nog wel allemaal prima. En dan ben ik weer terug bij af met m'n gedachten.
Ik waardeer het heel erg dat je tijd neemt om aan me te typen!
maandag 28 juli 2025 om 16:00
Dieren kunnen niet praten en daarmee aangeven hoe ze zich voelen en hoeveel pijn ze hebben. Ik voel me na meer dan twee maanden ook nog steeds zó schuldig. Mijn hond ging steeds minder goed lopen, ze leek wat stijf en ze wilde ook niet meer over haar buik gekrabbeld worden. Ik ging ervanuit dat ze gewoon wat ouder, stijver en gevoeliger werd.
Achteraf, bij een echo en biopt, bleek dat ze uitgezaaide kanker had en dat deze begonnen was in haar milt.
Was ik meteen maar naar de dierenarts gegaan toen ik merkte dat ze slechts heel kleine stukjes kon rennen. Ze zal pijn in haar milt hebben gevoeld, had ik dat maar laten onderzoeken.
En natuurlijk onderzocht de dierenarts bij elk bezoek even of er rare bobbels te voelen waren bij de honden, maar dat was niet zo.
Toch blijf ik me schuldig voelen.
Zoiets ervaar jij ook TO. De dierenarts die de euthanasie had uitgevoerd zei dat mijn hond echt niet meer beter was geworden.
Het voelt nog steeds als mijn schuld.
Ik heb gelezen dat heel veel dierenbezitters achterblijven met een gevoel van schuld en de angst dat ze het niet goed hebben gedaan, of dat ze de verkeerde beslissing hebben genomen. En ik weet ook dat dierenartsen veel liever dieren beter maken dan ze in te laten slapen, dat zullen ze echt niet doen als ze nog levenswaardig perspectief zien.
Maar ik had veel alerter moeten zijn.
Achteraf, bij een echo en biopt, bleek dat ze uitgezaaide kanker had en dat deze begonnen was in haar milt.
Was ik meteen maar naar de dierenarts gegaan toen ik merkte dat ze slechts heel kleine stukjes kon rennen. Ze zal pijn in haar milt hebben gevoeld, had ik dat maar laten onderzoeken.
En natuurlijk onderzocht de dierenarts bij elk bezoek even of er rare bobbels te voelen waren bij de honden, maar dat was niet zo.
Toch blijf ik me schuldig voelen.
Zoiets ervaar jij ook TO. De dierenarts die de euthanasie had uitgevoerd zei dat mijn hond echt niet meer beter was geworden.
Het voelt nog steeds als mijn schuld.
Ik heb gelezen dat heel veel dierenbezitters achterblijven met een gevoel van schuld en de angst dat ze het niet goed hebben gedaan, of dat ze de verkeerde beslissing hebben genomen. En ik weet ook dat dierenartsen veel liever dieren beter maken dan ze in te laten slapen, dat zullen ze echt niet doen als ze nog levenswaardig perspectief zien.
Maar ik had veel alerter moeten zijn.
maandag 28 juli 2025 om 16:33
Ach lieve Lieneke, wat een verdriet en liefde spreekt er uit jouw berichten.
Je hebt het meest liefdevolle gedaan wat je kon met de kennis die je had.
Sommige signalen zijn ook zo vaag. Je kunt ook denken dat hij zich een beetje verstapt heeft en daarom even niet lang wil rennen. Plus hij wordt ouder, dus logisch dat hij niet meer als een jonge hinde sprint.
Ik wou dat ik je schuldgevoel kon weghalen, zodat de mooie herinneringen er zonder die smet konden zijn. En ik geloof oprecht dat het schuldgevoel minder zal worden.
Liefs
Je hebt het meest liefdevolle gedaan wat je kon met de kennis die je had.
Sommige signalen zijn ook zo vaag. Je kunt ook denken dat hij zich een beetje verstapt heeft en daarom even niet lang wil rennen. Plus hij wordt ouder, dus logisch dat hij niet meer als een jonge hinde sprint.
Ik wou dat ik je schuldgevoel kon weghalen, zodat de mooie herinneringen er zonder die smet konden zijn. En ik geloof oprecht dat het schuldgevoel minder zal worden.
Liefs
maandag 28 juli 2025 om 16:57
Dank je wel Charlie77, lief van je. Maar dat slechts kleine stukjes kunnen hardlopen en het niet meer op haar buik gekrabbeld willen worden speelde al meer dan een jaar. Verder was ze heel normaal en ze kon ook echt lange wandelingen maken.
Ik vind nu dat ik de dierenarts hier attent op had moeten maken, maar ik zag het als ouderdom, ze was ook al minstens 12 jaar toen ze overleed. Misschien al veel ouder, ze was een zwervertje geweest. En net als jij dat doet over je kat, blijf ik ook hierover maar piekeren.
Als ik jou lees dan zie ik heel duidelijk dat het niet fijn voor je kat zou zijn geweest om hem zo door te laten leven. Aan zijn gebit kon niets gedaan worden omdat hij niet onder narcose kon vanwege zijn hart en je kunt ook niet eindeloos doorgaan met antibiotica. En daarbij zou weer de extra stres zijn gekomen van het toedienen van de medicijnen. De dierenarts geeft ook duidelijk aan dat je echt de beste beslissing hebt genomen.
Mijn dierenarts deed dat ook hoor. Hij zei dat ik dit niet eerder had kunnen weten. Maar het blijft maar doormalen in mijn hoofd.
Ik wens jou ook alle sterkte en liefs. Wat is het verdrietig he, het verlies van je huisdier, ze horen zo bij je, het zijn je vriendjes en gezinsleden.
Ik vind nu dat ik de dierenarts hier attent op had moeten maken, maar ik zag het als ouderdom, ze was ook al minstens 12 jaar toen ze overleed. Misschien al veel ouder, ze was een zwervertje geweest. En net als jij dat doet over je kat, blijf ik ook hierover maar piekeren.
Als ik jou lees dan zie ik heel duidelijk dat het niet fijn voor je kat zou zijn geweest om hem zo door te laten leven. Aan zijn gebit kon niets gedaan worden omdat hij niet onder narcose kon vanwege zijn hart en je kunt ook niet eindeloos doorgaan met antibiotica. En daarbij zou weer de extra stres zijn gekomen van het toedienen van de medicijnen. De dierenarts geeft ook duidelijk aan dat je echt de beste beslissing hebt genomen.
Mijn dierenarts deed dat ook hoor. Hij zei dat ik dit niet eerder had kunnen weten. Maar het blijft maar doormalen in mijn hoofd.
Ik wens jou ook alle sterkte en liefs. Wat is het verdrietig he, het verlies van je huisdier, ze horen zo bij je, het zijn je vriendjes en gezinsleden.
maandag 28 juli 2025 om 19:13
Charlie77 schreef: ↑28-07-2025 15:41Dank je wel Noa. En wat een verdrietige ervaring met je hond.
Ik heb het boek "dan neem je toch gewoon een nieuwe" meteen afgelopen weekend gelezen. De ervaringen en de rouw van en de shock waarin alle bekende dierenouders verkeerden, zijn herkenbaar. En die troosten op een of andere manier.
Maar dan lees ik ook het stuk waarin staat "wanneer weet je of euthanasie het beste is", en daar staat in dat euthanasie de goede beslissing is als het dier zichzelf niet meer is, niet eet, zichzelf niet goed verzorgt, zich terugtrekt, etc. En dat deed de mijne nog wel allemaal prima. En dan ben ik weer terug bij af met m'n gedachten.
Ik waardeer het heel erg dat je tijd neemt om aan me te typen!
Onthoud ook wat de dierenarts zei he. Die gaat niet een dier euthanaseren als het nog niet hoeft.
Ik weet nog dat ik bij de crematieplek kwam. Ik had mijn kat eerst nog een paar dagen thuis gehad, om afscheid te nemen. Daarna naar het crematorium gebracht. Toen zei de man die hem dan klaarlegde ofzo, dat hij er nog zo goed uitzag. Hij zal het vast niet zo bedoeld hebben, maar het klonk bijna verwijtend! En aan z'n vacht enzo zag je ook niks, het zat mis in zijn koppie. Ik voelde me daar echt zo rot over
Such fun!1
maandag 28 juli 2025 om 20:54
En stel nou dat het beestje inderdaad nog niet op dat punt zat. Dan was het wel bijna zo, en ging het onafwendbaar die kant uit.Charlie77 schreef: ↑28-07-2025 15:41Maar dan lees ik ook het stuk waarin staat "wanneer weet je of euthanasie het beste is", en daar staat in dat euthanasie de goede beslissing is als het dier zichzelf niet meer is, niet eet, zichzelf niet goed verzorgt, zich terugtrekt, etc. En dat deed de mijne nog wel allemaal prima. En dan ben ik weer terug bij af met m'n gedachten.
Ik waardeer het heel erg dat je tijd neemt om aan me te typen!
Was je nu dan niet juist precies op tijd?
Tandpijn is afschuwelijk en katten zijn meesters in het verbergen. Dus zo gauw je dat opmerkt heeft het beestje er al een fikse lijdensweg op zitten.
Is dat scenario niet veel erger?
dinsdag 29 juli 2025 om 00:43
Ik snap je gevoel heel goed maar je onderschat echt hoe goed katten zijn in het verbergen van pijn. Ik heb je al verteld over de hartproblemen, wat de dierenarts later ook tegen je zei. Maar ik kan je nog een voorbeeld geven. Een van mijn andere katten werd binnen een tijdbestek van 2 weken graatmager, het bloed zag er goed uit. Hij at en at, 4 blikken hills a/d per dag (wat extreem is). Het kwam er allemaal onverteerd aan de achterkant weer uit. Hij was uitgedroogd, ik gaf hem elke dag een onderhuids vochtinfuus wat helemaal niks deed. Hij werd nog magerder, echt een skeletje met een velletje, ondanks dat hij nog meer eetlust had en het bleef er onverteerd uitkomen, ik kon het verschil niet zien tussen braaksel en ontlasting. De medicatie die hij had (prednison) deed niks. Hij was op en aan het wegteren. Toch had hij nog momenten dat hij op zijn rug op het kussen lag voor de verwarming, lief spinnend terwijl hij mij liefdevol met dichtknijpende oogjes aankeek. Het leek alsof hij op dat momen intens lag te genieten. Iets dat eigenlijk gewoon niet kan in de toestand waarin hij verkeerde. Hij was echt doodziek. Het bleek darmkanker en ik heb hem vrij snel na die momenten ook moeten laten gaan. Het was het meest eerlijke dat ik voor hem kon doen.Charlie77 schreef: ↑28-07-2025 15:11Mijn gedachten gaan in rondjes en ik kom er niet uit.
Ik zie steeds voor me hoe hij tot het laatst was: goedgemutst, eetgraag, en knuffelig.
Ik vraag me af hoe veel hij echt leed. Ja zijn tand was afgebroken en wat ontstoken. En de KANS was dat dat doortrok naar zijn koppie.
En ja af en toe hoestte hij. Dat duurde dan 30 seconden, en dan ging hij weer verder waar hij mee bezig was.
De blije momenten waren er nog zoveel meer dan de "lijdende" momenten.
Ik snap niet wat er bij me is gebeurd tussen het moment van overwegen plaspillen en antistollingsmiddelen en het besluit tot euthenasie. Het lukt me ook echt niet om dit terug te halen.
De rouw is nog wel te hanteren, maar de spijt en schuld, ik word er gek van.
Bij hartproblemen is het allemaal nog moeilijker, juist ook omdat de klachten heel lang ontzichtbaar kunnen zijn en dan ineens.. Bijvoorbeeld die bloedprop met helse pijn en verlamming als gevolg. Ook plotse dood was heel aannemelijk geweest. Dan had je jezelf nog meer voor je hoofd geslagen, niet wetend of hij pijn gevoeld heeft, of juist wetende dat hij gegaan is in helse pijnen, en mogelijk was hij helemaal alleen gestorven zonder jou erbij. Of had hij een lange tijd verlamd gelegen in helse pijn omdat jij aan het werk was, of boodschappen doen of op de koffie bij een vriendin etc.
Ik begrijp je schuldgevoel heel erg goed, maar het is echt heel ongegrond. Het feit dat jij dingen niet zag, maakt niet dat ze er niet waren. Dit bedoel ik absoluut niet als verwijt, maar om aan te geven dat hij zich waarschijnlijk een stuk waardelozer heeft gevoeld dan hij heeft laten blijken. Nogmaals, katten zijn meesters in het verbergen van pijn.
dinsdag 29 juli 2025 om 00:51
Je hebt een goede beslissing genomen. De dierenarts zegt niet voor de grap dat inslapen ook een optie is, anders was het alleen maar tijd rekken en mogelijk meer pijn.
Het zou mooi zijn als deze manier van rustig inslapen ook normaal zou worden bij mensen. Helaas moet je dan letterlijk sterven ipv overlijden.
Het zou mooi zijn als deze manier van rustig inslapen ook normaal zou worden bij mensen. Helaas moet je dan letterlijk sterven ipv overlijden.
dinsdag 29 juli 2025 om 10:35
Lieve TO, ik begrijp je twijfel en je schuldgevoel. Het is zo naar dit!
Ik heb drie weken geleden een van mijn katten laten inslapen. Ze had schildklierproblemen en ik wist dat haar klachten erger zouden worden. Ook hartfalen waarschijnlijk. Op het moment dat ze meer begon te drinken, niet meer op de kast klom naar haar lievelingsslaapplek, haar vacht er slecht uit begon te zien en ze soms wat benauwd leek, heb ik de beslissing genomen. Op de dag dat de dierenarts thuis zou komen aan het einde van zijn dienst, lag ze nog heerlijk in de tuin in het zonnetje, kwam ze spinnend naar me toe en lag ze op het terras te rollen.
Voor mij was dat juist fijn. Ze heeft tot op het laatst kunnen genieten, zonder stress van plots in een mandje moeten naar een vreemde dierenarts die spoeddienst had, ze is niet heel benauwd geworden, heeft niet teveel pijn gehad. Het zou toch gaan gebeuren en ik ben blij dat ik niet heb gewacht tot het niet meer ging. Zíj weet niet of ze 15 jaar en 4 maanden is geworden of 15 jaar en vijf maanden. Zij wist alleen 'vandaag en vandaag is een stressvrije fijne dag!'. Haar langer houden had ik alleen voor mezelf gedaan, met het risico dat ze echt nare laatste dagen had gehad.
Misschien helpt het je om er zo naar te kijken? Jouw beestje had echt grote problemen. Je hebt nu voorkomen dat hij echt benauwd zou zijn geworden of nog meer pijn had gekregen. Hij is nu ergens in de poezenhemel met als laatste gedachte: we hebben nog zo fijn geknuffeld en ik heb nog zo lekker gegeten!
Sterkte!
Ik heb drie weken geleden een van mijn katten laten inslapen. Ze had schildklierproblemen en ik wist dat haar klachten erger zouden worden. Ook hartfalen waarschijnlijk. Op het moment dat ze meer begon te drinken, niet meer op de kast klom naar haar lievelingsslaapplek, haar vacht er slecht uit begon te zien en ze soms wat benauwd leek, heb ik de beslissing genomen. Op de dag dat de dierenarts thuis zou komen aan het einde van zijn dienst, lag ze nog heerlijk in de tuin in het zonnetje, kwam ze spinnend naar me toe en lag ze op het terras te rollen.
Voor mij was dat juist fijn. Ze heeft tot op het laatst kunnen genieten, zonder stress van plots in een mandje moeten naar een vreemde dierenarts die spoeddienst had, ze is niet heel benauwd geworden, heeft niet teveel pijn gehad. Het zou toch gaan gebeuren en ik ben blij dat ik niet heb gewacht tot het niet meer ging. Zíj weet niet of ze 15 jaar en 4 maanden is geworden of 15 jaar en vijf maanden. Zij wist alleen 'vandaag en vandaag is een stressvrije fijne dag!'. Haar langer houden had ik alleen voor mezelf gedaan, met het risico dat ze echt nare laatste dagen had gehad.
Misschien helpt het je om er zo naar te kijken? Jouw beestje had echt grote problemen. Je hebt nu voorkomen dat hij echt benauwd zou zijn geworden of nog meer pijn had gekregen. Hij is nu ergens in de poezenhemel met als laatste gedachte: we hebben nog zo fijn geknuffeld en ik heb nog zo lekker gegeten!
Sterkte!
We're just two lost souls
dinsdag 29 juli 2025 om 11:12
Net als Lieneke verloor ik heel plotseling mijn hond aan miltkanker.
Ze was al wat ouder en ze werd wat rustiger. Wilde minder ver lopen, deed niet meer zo wild.
Maar dat heb ik allemaal pas achteraf gelinkt aan de kanker. Ook ik dacht dat ik gewoon te maken had met een ouder wordende hond.
Tot ze op een ochtend van de bak sprong en kermde van de pijn. Een uur daarvoor had ze nog vol enthousiasme de eendjes de sloot in gejaagd.
We zijn gelijk naar de dierenarts gereden en daar bleek dat haar milt gescheurd was.
Op foto’s bleek dat er uitzaaiingen waren en we hebben terplekke besloten haar in te laten slapen.
Ik ben er kapot van geweest. En in mijn geval heb ik vooral heel veel schuldgevoel gehad dat ik het niet heb doorgehad.
Dat is gelukkig beter geworden na een gesprek met de dierenarts die me heeft vertelt dat miltkanker vrijwel nooit echt klachten geeft, tot het te laat is.
Ik wens je heel veel sterkte. Ik denk dat als je je huisdier zo plotseling verliest, het best logisch is dat je aan van alles gaat twijfelen. Je hoofd probeert wanhopig een verklaring te vinden voor het plotselinge verlies van je maatje.
En blijkbaar is jezelf de schuld geven voor veel mensen een ‘normale’ reactie.
Ik denk echt dat je het goed hebt gedaan.
Net als kattentuintje denk ik dat te laat zeker wel bestaat (helaas uit eigen ervaring en daar voel ik me nog altijd schuldig over), maar te vroeg vooral in onze hoofden bestaat.
Ik heb van het echt te laat in laten slapen van een van mijn katten (meerdere hersenbloedingen met steeds heftigere gevolgen) echt geleerd dat ik dat nooit meer wil.
Dus ik denk dat je het echt heel goed hebt gedaan en je kat heel veel (extra) lijden hebt bespaard.
Maar ik snap dat je hoofd daar nog niet aan wil.
Heel veel sterkte, je huisdier verliezen doet gewoon heel veel pijn.
Ze was al wat ouder en ze werd wat rustiger. Wilde minder ver lopen, deed niet meer zo wild.
Maar dat heb ik allemaal pas achteraf gelinkt aan de kanker. Ook ik dacht dat ik gewoon te maken had met een ouder wordende hond.
Tot ze op een ochtend van de bak sprong en kermde van de pijn. Een uur daarvoor had ze nog vol enthousiasme de eendjes de sloot in gejaagd.
We zijn gelijk naar de dierenarts gereden en daar bleek dat haar milt gescheurd was.
Op foto’s bleek dat er uitzaaiingen waren en we hebben terplekke besloten haar in te laten slapen.
Ik ben er kapot van geweest. En in mijn geval heb ik vooral heel veel schuldgevoel gehad dat ik het niet heb doorgehad.
Dat is gelukkig beter geworden na een gesprek met de dierenarts die me heeft vertelt dat miltkanker vrijwel nooit echt klachten geeft, tot het te laat is.
Ik wens je heel veel sterkte. Ik denk dat als je je huisdier zo plotseling verliest, het best logisch is dat je aan van alles gaat twijfelen. Je hoofd probeert wanhopig een verklaring te vinden voor het plotselinge verlies van je maatje.
En blijkbaar is jezelf de schuld geven voor veel mensen een ‘normale’ reactie.
Ik denk echt dat je het goed hebt gedaan.
Net als kattentuintje denk ik dat te laat zeker wel bestaat (helaas uit eigen ervaring en daar voel ik me nog altijd schuldig over), maar te vroeg vooral in onze hoofden bestaat.
Ik heb van het echt te laat in laten slapen van een van mijn katten (meerdere hersenbloedingen met steeds heftigere gevolgen) echt geleerd dat ik dat nooit meer wil.
Dus ik denk dat je het echt heel goed hebt gedaan en je kat heel veel (extra) lijden hebt bespaard.
Maar ik snap dat je hoofd daar nog niet aan wil.
Heel veel sterkte, je huisdier verliezen doet gewoon heel veel pijn.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
