Werk & Studie
alle pijlers
Binding met collega's : hoeveel moeite er nog in stoppen?
dinsdag 26 mei 2020 om 19:09
Hoi allemaal,
Ik werk sinds 3 jaar voor één hetzelfde bedrijf, waarvan ongeveer 2.5 jaar gedetacheerd.
De detacheringsperiode was geweldig. We hadden een kleine team dat elkaar opzocht, met elkaar zaken bespraken, elkaar hielp en vooral veel met elkaar lachte.
Uiteindelijk ben ik overgenomen en daar was ik blij mee (ik doe mijn werk graag).
Ik werk hier sinds vijf maanden en inderdaad, er hangt een hele andere sfeer als waar ik vandaan kom.
Ik ben dit team ingestapt met een positieve en open houding. Bij lunchafspraken aangesloten, ingehaakt op gesprekken, vragen gesteld, gezocht naar gemeenschappelijkheden, ben altijd even vriendelijk geweest. Ik heb mensen gevraagd mee te kijken in zaken en andersom heb ik bij hen meegekeken.
Na deze 5 / bijna 6 maanden ben ik nog steeds niet happy. De lol die ik voorheen had met collega's is er niet. Ik heb niet het idee dat men anderzijds in mij geïnteresseerd is. Een band opbouwen met iemand is lastig. Ik had na 5/6 maanden verwacht dat er tenminste één iemand bij zou zitten waar ik het heel goed mee zou kunnen vinden.
*Lol, plezier en binding blijkt belangrijk voor mij.
Een collega gaf nog als tip om meer mensen mee te vragen in zaken. Dit kan ik doen als laatste optie, maar het staat mijn gevoel tegen. Het lijkt wel alsof ik van alles uit de kast moet halen om maar een beetje binding te krijgen met mensen.
Hebben jullie ooit in dezelfde situatie gezeten en hebben jullie verandering kunnen bewerkstelligen?
Ik werk sinds 3 jaar voor één hetzelfde bedrijf, waarvan ongeveer 2.5 jaar gedetacheerd.
De detacheringsperiode was geweldig. We hadden een kleine team dat elkaar opzocht, met elkaar zaken bespraken, elkaar hielp en vooral veel met elkaar lachte.
Uiteindelijk ben ik overgenomen en daar was ik blij mee (ik doe mijn werk graag).
Ik werk hier sinds vijf maanden en inderdaad, er hangt een hele andere sfeer als waar ik vandaan kom.
Ik ben dit team ingestapt met een positieve en open houding. Bij lunchafspraken aangesloten, ingehaakt op gesprekken, vragen gesteld, gezocht naar gemeenschappelijkheden, ben altijd even vriendelijk geweest. Ik heb mensen gevraagd mee te kijken in zaken en andersom heb ik bij hen meegekeken.
Na deze 5 / bijna 6 maanden ben ik nog steeds niet happy. De lol die ik voorheen had met collega's is er niet. Ik heb niet het idee dat men anderzijds in mij geïnteresseerd is. Een band opbouwen met iemand is lastig. Ik had na 5/6 maanden verwacht dat er tenminste één iemand bij zou zitten waar ik het heel goed mee zou kunnen vinden.
*Lol, plezier en binding blijkt belangrijk voor mij.
Een collega gaf nog als tip om meer mensen mee te vragen in zaken. Dit kan ik doen als laatste optie, maar het staat mijn gevoel tegen. Het lijkt wel alsof ik van alles uit de kast moet halen om maar een beetje binding te krijgen met mensen.
Hebben jullie ooit in dezelfde situatie gezeten en hebben jullie verandering kunnen bewerkstelligen?
dinsdag 26 mei 2020 om 19:29
Ik heb ergens een tijdje gewerkt waar ik eerst begon als vrijwilligster totdat ik werd benaderd voor een betaalde functie. Ik keek er erg naar uit, want ik kende het bedrijf al en ik wist ook wie mijn collega's zouden worden.
Vlak voordat ik er in die functie begon, werd ik gewaarschuwd voor mijn collega's. Ik dacht dat het wel mee zou vallen en begon vol goede moed in die functie.
Echter werd ik vanaf dag 1 al op 1 collega na, door iedereen genegeerd. Waarom? Geen idee. Ik ben van nature spontaan, ben geïnteresseerd, maar toch was er geen klik. Ook niet na een week, ook niet na 2, 3 weken.
Ik begon me steeds onzekerder te voelen en heb een paar keer aangegeven dat ik me niet welkom voelde en dat ik me genegeerd voelde. Het werd weggelachen 'dat dat echt niet zo was en dat ik me dat verbeeldde.' LG stond daar hetzelfde in, en leek er niet echt rouwig om dat ik me steeds slechter voelde.
Om nog een langer verhaal kort te houden, ik heb ontslag ingediend. Ik had godzijdank heel snel een andere baan, en tot op de dag van vandaag weet ik nog altijd niet waarom ze zo deden, alhoewel ik wel een vermoeden had. Via via hoorde ik dat er na mij nog veel andere collega's zijn gekomen, en ook weer zijn weggegaan.
Vlak voordat ik er in die functie begon, werd ik gewaarschuwd voor mijn collega's. Ik dacht dat het wel mee zou vallen en begon vol goede moed in die functie.
Echter werd ik vanaf dag 1 al op 1 collega na, door iedereen genegeerd. Waarom? Geen idee. Ik ben van nature spontaan, ben geïnteresseerd, maar toch was er geen klik. Ook niet na een week, ook niet na 2, 3 weken.
Ik begon me steeds onzekerder te voelen en heb een paar keer aangegeven dat ik me niet welkom voelde en dat ik me genegeerd voelde. Het werd weggelachen 'dat dat echt niet zo was en dat ik me dat verbeeldde.' LG stond daar hetzelfde in, en leek er niet echt rouwig om dat ik me steeds slechter voelde.
Om nog een langer verhaal kort te houden, ik heb ontslag ingediend. Ik had godzijdank heel snel een andere baan, en tot op de dag van vandaag weet ik nog altijd niet waarom ze zo deden, alhoewel ik wel een vermoeden had. Via via hoorde ik dat er na mij nog veel andere collega's zijn gekomen, en ook weer zijn weggegaan.
dinsdag 26 mei 2020 om 19:38
Mhh, jeetje zeg! Dit klinkt erg als pesten. Er is nooit een goede reden om te pesten. Wat erg!Kwebbeltje91 schreef: ↑26-05-2020 19:29Ik heb ergens een tijdje gewerkt waar ik eerst begon als vrijwilligster totdat ik werd benaderd voor een betaalde functie. Ik keek er erg naar uit, want ik kende het bedrijf al en ik wist ook wie mijn collega's zouden worden.
Vlak voordat ik er in die functie begon, werd ik gewaarschuwd voor mijn collega's. Ik dacht dat het wel mee zou vallen en begon vol goede moed in die functie.
Echter werd ik vanaf dag 1 al op 1 collega na, door iedereen genegeerd. Waarom? Geen idee. Ik ben van nature spontaan, ben geïnteresseerd, maar toch was er geen klik. Ook niet na een week, ook niet na 2, 3 weken.
Ik begon me steeds onzekerder te voelen en heb een paar keer aangegeven dat ik me niet welkom voelde en dat ik me genegeerd voelde. Het werd weggelachen 'dat dat echt niet zo was en dat ik me dat verbeeldde.' LG stond daar hetzelfde in, en leek er niet echt rouwig om dat ik me steeds slechter voelde.
Om nog een langer verhaal kort te houden, ik heb ontslag ingediend. Ik had godzijdank heel snel een andere baan, en tot op de dag van vandaag weet ik nog altijd niet waarom ze zo deden, alhoewel ik wel een vermoeden had. Via via hoorde ik dat er na mij nog veel andere collega's zijn gekomen, en ook weer zijn weggegaan.
Het is zo triest hoe het in een werkomgeving er aan toe kan gaan. Concurrentie en jaloezie heb ik al vaak bespeurd.
Dat er na jou vele anderen zijn weggegaan zegt wel iets over de werkomgeving.
dinsdag 26 mei 2020 om 19:42
Ja enorm triest dat mensen zo kunnen zijn. Ik ben er echt ziek van geweest. Voordat ik er kwam, waren er ook al wat collega's in korte tijd geweest zeiden ze (toen deden ze nog normaal). Achteraf gezien had ik er gewoon nooit moeten gaan werken, mijn zelfvertrouwen heeft destijds ook wel een deuk opgelopen.Koe1 schreef: ↑26-05-2020 19:38Mhh, jeetje zeg! Dit klinkt erg als pesten. Er is nooit een goede reden om te pesten. Wat erg!
Het is zo triest hoe het in een werkomgeving er aan toe kan gaan. Concurrentie en jaloezie heb ik al vaak bespeurd.
Dat er na jou vele anderen zijn weggegaan zegt wel iets over de werkomgeving.
Maargoed, dat is een tijdje geleden alweer. Daarom ben ik nu ook zo blij dat ik amper met collega's te maken heb (thuiszorg).
Hopelijk kom je tot een fijne oplossing. Laat in ieder geval niet over je heenlopen, op elke werkplek heb je er wel rotte appels tussenzitten helaas.
dinsdag 26 mei 2020 om 19:48
IK weet niet of ik me in mijn geval gepest moet voelen?Kwebbeltje91 schreef: ↑26-05-2020 19:42Ja enorm triest dat mensen zo kunnen zijn. Ik ben er echt ziek van geweest. Voordat ik er kwam, waren er ook al wat collega's in korte tijd geweest zeiden ze (toen deden ze nog normaal). Achteraf gezien had ik er gewoon nooit moeten gaan werken, mijn zelfvertrouwen heeft destijds ook wel een deuk opgelopen.
Maargoed, dat is een tijdje geleden alweer. Daarom ben ik nu ook zo blij dat ik amper met collega's te maken heb (thuiszorg).
Hopelijk kom je tot een fijne oplossing. Laat in ieder geval niet over je heenlopen, op elke werkplek heb je er wel rotte appels tussenzitten helaas.
dinsdag 26 mei 2020 om 19:52
Zo voelt het wel inderdaad. Mijn werkzaamheden vind ik leuk. Daarnaast kan ik er mijn kwaliteiten in kwijt. 't gepieker over het team/missen binding breekt wel op.Kwebbeltje91 schreef: ↑26-05-2020 19:50Hmm.. Denk het niet. Ik ken je natuurlijk niet maar op basis van wat je schrijft is er gewoon geen klik met je collega's. Heb je wel plezier in je werk?
dinsdag 26 mei 2020 om 19:56
Dat laatste kan ik me helemaal voorstellen.
Ik werkte toen (en nu ook uiteraard) met ouderen en het contact met hen was zo fijn en hartverwarmend. Daar hield ik me ook lang aan vast, maar wat het team betreft.. Echt niet tof. En dat ging me uiteindelijk opbreken. Het viel zelfs een bewoonster op, die zei dat ook tegen me. Ik schrok er echt van wat ze zei, maar daardoor wist ik het wel zeker.
Doe waar jij je goed bij voelt. Het is goed om te lezen dat je je werkzaamheden leuk vind, maar contact met collega's is ook erg belangrijk vind ik.
dinsdag 26 mei 2020 om 21:20
Dat zou kunnen. Ik denk dat ik het nog altijd fijn vind om op zijn minst met iemand te kunnen level-en en een dag te lachen op het werk.
dinsdag 26 mei 2020 om 21:26
Hoe oud ben je, als ik vragen mag? En hoe oud zijn je collega’s? Levensfase kan nogal een verschil maken. Of zijn het heel andere types? Maakt soms nogal verschil qua levelen.
woensdag 27 mei 2020 om 02:27
Ik denk dat het erg per persoon verschilt hoe belangrijk het sociale aspect op werk is. Zoals je al schrijft kom je er nu achter dat plezier en een band voelen voor jou blijkbaar belangrijk is. Hoe belangrijk en welke consequenties je eraan verbindt dat je dat nu mist kunnen wij natuurlijk niet voor je bepalen... Je kan je tijd daar uitzitten en je inhoudelijk op je werk focussen of uitkijken naar iets anders. Óf meer energie stoppen in het proberen op te bouwen van die verbinding die je zoekt. Denk je zelf dat daar nog wat te winnen valt? Of is het vooral verspilde energie die zal leiden tot frustratie?
Verder vraag ik me af of je de hele Coronacrisis live hebt samengewerkt. Want op afstand werken is verre van de ideale situatie om elkaar te leren kennen natuurlijk...
Verder vraag ik me af of je de hele Coronacrisis live hebt samengewerkt. Want op afstand werken is verre van de ideale situatie om elkaar te leren kennen natuurlijk...
woensdag 27 mei 2020 om 02:35
woensdag 27 mei 2020 om 08:02
Toen ik gedetacheerd zat had ik nooit van doen met de collega's uit het vaste team.Argentovivo schreef: ↑27-05-2020 02:35Ik begrijp het ook niet helemaal. Eerst was je 2,5 jaar gedetacheerd en kwam toen in dienst bij de inlener waarbij je met dezelfde collega's bleef werken (dus niet die van het detacheringsbureau) of kan je op een andere afdeling bij de inlener?
woensdag 27 mei 2020 om 08:04
Het oude detacheringsteam bestaat niet meer. Terug gaan naar de detachering kan altijd, weliswaar werken voor een ander bedrijf (poel huidig bedrijf is opgeheven) . Is een overweging die ik dan kwa contract en financien zou moeten maken.Ladida1981 schreef: ↑27-05-2020 02:31Als ik het goed begrijp zit je nu dus in een ander team dan waar je detacheerd hebt gezeten? Is het een optie om te kijken of er mogelijkheden zijn in je oude team?
woensdag 27 mei 2020 om 08:06
Van een collega die mensen meer is gaan uitnodigen in zaken, begrijp ik dat 't contact beter is. Beter in de zin dat mensen haar nu ook meer dingen vragen. Kwa persoonlijke band lijkt er weinig groei. Men blijft zakelijk en professioneel.ollie-ollie schreef: ↑27-05-2020 02:27Ik denk dat het erg per persoon verschilt hoe belangrijk het sociale aspect op werk is. Zoals je al schrijft kom je er nu achter dat plezier en een band voelen voor jou blijkbaar belangrijk is. Hoe belangrijk en welke consequenties je eraan verbindt dat je dat nu mist kunnen wij natuurlijk niet voor je bepalen... Je kan je tijd daar uitzitten en je inhoudelijk op je werk focussen of uitkijken naar iets anders. Óf meer energie stoppen in het proberen op te bouwen van die verbinding die je zoekt. Denk je zelf dat daar nog wat te winnen valt? Of is het vooral verspilde energie die zal leiden tot frustratie?
Verder vraag ik me af of je de hele Coronacrisis live hebt samengewerkt. Want op afstand werken is verre van de ideale situatie om elkaar te leren kennen natuurlijk...
Ik werk vooral thuis. Kan wel bellen met collega's. Het is niet bevorderlijk. Daaraantegen mis ik ze ook niet.
woensdag 27 mei 2020 om 08:45
Ik heb diverse banen gehad, en als je ergens 1 of 2 mensen hebt, die voor je door het vuur gaan... is dat echt genoeg. Je hele team als 1 grote gezellige bende, neu, dat heb ik nooit meegemaakt.
Mijn laatste baan, was ik erg ingeburgerd, leuke uitjes etc. Maar als je dan afscheid neemt, valt op, dat je uiteindelijk 22n handjevol mensen leuk genoeg vindt, om nog af&toe te zien. De rest was "maar collega's"
Mijn laatste baan, was ik erg ingeburgerd, leuke uitjes etc. Maar als je dan afscheid neemt, valt op, dat je uiteindelijk 22n handjevol mensen leuk genoeg vindt, om nog af&toe te zien. De rest was "maar collega's"
woensdag 27 mei 2020 om 08:51
Precies dit. Ik hoeft niet met iedereen buddies te zijn, maar 1 of 2 mensen waarmee je kan levelen en eens goed kan lachen (al is dit op werkgebied), dat mis ik.lilalinda schreef: ↑27-05-2020 08:45Ik heb diverse banen gehad, en als je ergens 1 of 2 mensen hebt, die voor je door het vuur gaan... is dat echt genoeg. Je hele team als 1 grote gezellige bende, neu, dat heb ik nooit meegemaakt.
Mijn laatste baan, was ik erg ingeburgerd, leuke uitjes etc. Maar als je dan afscheid neemt, valt op, dat je uiteindelijk 22n handjevol mensen leuk genoeg vindt, om nog af&toe te zien. De rest was "maar collega's"
woensdag 27 mei 2020 om 08:54
misschien op een andere afdeling?
lastige tijden ook, nu met Corona
en niet een keer een Borrel ofzo, om mensen eens anders te leren kennen
woensdag 27 mei 2020 om 09:17
Ik heb best wat werkgevers gehad en bijna overal kon ik wel iemand vinden om gezellig mee te kletsen of zo. Dit waren niet altijd mensen van mijn eigen team of afdeling. Wel vaak mensen van het secretariaat.
Maar ik heb wel gemerkt dat er zoveel verschil in zit. Want het ene team is het andere team niet.
Maar geef het tijd, als mensen al lang een groep vormen is het soms lastig om erbij te komen. Zolang ze wel normaal/vriendelijk tegen je doen, is het misschien niet top, maar dan zul je de belangrijkste sociale verbintenissen buiten jouw werk moeten zoeken.
Maar ik heb wel gemerkt dat er zoveel verschil in zit. Want het ene team is het andere team niet.
Maar geef het tijd, als mensen al lang een groep vormen is het soms lastig om erbij te komen. Zolang ze wel normaal/vriendelijk tegen je doen, is het misschien niet top, maar dan zul je de belangrijkste sociale verbintenissen buiten jouw werk moeten zoeken.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
woensdag 27 mei 2020 om 09:28
woensdag 27 mei 2020 om 10:23
Ik ben wel benieuwd op de antwoorden op de vragen van Tillif. Ik heb ook met niemand van mijn werk echt een klik, maar dat komt voor mijn gevoel voor 90% door het leeftijdsverschil van minstens 10 jaar met al mijn collega's, dus ik heb me er nooit bijzonder rouwig om gevoeld. Ook al is er geen groot leeftijdsverschil, dan kan het alsnog eraan liggen dat zij al getrouwd met kinderen zijn en jij het single leven leidt bijvoorbeeld. Dan kun je altijd leuk en normaal met elkaar omgaan, maar is het moeilijk om veel meer te worden dan "maar collega's" inderdaad.
woensdag 27 mei 2020 om 14:04
Ik ben 31. De mensen in de nabijheid van mijn leeftijd zijn getrouwd en of hebben kinderen. Ik zelf ben single. Het lijkt soms alsof ik betere gesprekken heb met de wat oudere werknemers, echter ook niet veel contactgroei persoonlijk, wellicht vanwege leeftijds verschil.vampierprinsesje schreef: ↑27-05-2020 10:23Ik ben wel benieuwd op de antwoorden op de vragen van Tillif. Ik heb ook met niemand van mijn werk echt een klik, maar dat komt voor mijn gevoel voor 90% door het leeftijdsverschil van minstens 10 jaar met al mijn collega's, dus ik heb me er nooit bijzonder rouwig om gevoeld. Ook al is er geen groot leeftijdsverschil, dan kan het alsnog eraan liggen dat zij al getrouwd met kinderen zijn en jij het single leven leidt bijvoorbeeld. Dan kun je altijd leuk en normaal met elkaar omgaan, maar is het moeilijk om veel meer te worden dan "maar collega's" inderdaad.
Ik ervaar mijn werkomgeving als 'snel :snel handelen', zakelijk, prestatie cultuur.
Er zijn inderdaad groepen mensen die een bepaald soort humor hebben. Een groep waarin je niet zomaar wordt opgenomen.
