Concentratieprobleem ivm ziekte dochter

Ik zit op mijn werk en kan mijn hoofd er totaal niet bijhouden.

Mijn dochter is al enige jaren bekend met spanningshoofdpijnen en gaf me vanochtend per Whatsapp door dat het weer goed fout is. Meer dan zeggen, doe rustig aan en pak een paracetamol kan ik helaas niet. Het frustreert me dat het lijkt dat ze hier steeds vaker last van heeft en dat we geen goede oplossing lijken te vinden met de behandelende artsen. Rationeel weet ik dat ik er niet veel aan kan veranderen op dit moment en dat ik vertrouwen moet hebben dat dit weer overgaat en goed komt. Het is niet alsof ik nu de oplossing bij mekaar kan gaan googelen. Maar toch is dat wat ik wel doe: weer eens zoeken op oorzaken, mogelijke oplossingen, etc. En ik kom niet in de flow van mijn werk. Mijn dochter is er niet mee geholpen en ik raak gefrustreerd dat ik haar probleem niet kan oplossen en tegelijkertijd zelf ook nog niet opschiet met mijn werk.

Hoe sluit je zo een "open tabblad" in je hoofd af ? Ik heb nu het gevoel dat ik "aansta" voor iets waar ik niets mee kan. Ik vind het super rot voor haar en zou het zo graag willen oplossen, maar dat toverstafje heb ik niet. Ik krijg er echt onrust door. Tegelijkertijd denk ik: het is geen levensbedreigende ziekte, dus stel je niet zo aan. Maar het lukt niet bepaald dus dat is blijkbaar ook geen helpende gedachte.

Tips en trucs van mensen die snappen wat ik bedoel ?
Ik hoef trouwens geen tips over de hoofdpijn - ze is er voor in behandeling en ik wil mijn onrust-monster niet voeden met allerlei aanvullende scenario's. Wel zoek ik een methode die me kan helpen om beter te focussen.

JackyBee schreef: ↑

22-02-2021 15:43

Ik herken het, al heeft mijn kind niets chronisch. Maar als er iets is met kind dan kan ik dat zeer moeilijk loslaten en krijg ik letterlijk buikpijn. Wat mij enigszins helpt is tegen mijzelf zeggen dat kind er mee om kan gaan, of in ieder geval de kracht heeft om met tegenslagen of ellende te leren omgaan, en dat kind dit echt kan. Dus eigenlijk helpt het mij om vertrouwen in kind te hebben. Klinkt een beetje vaag realiseer ik me, maar het helpt mij om los te laten.

Bedankt voor dat stukje herkenning. En voor de mooie gedachte. Ja die vind ik echt heel mooi om als mantra in mijn hoofd te houden.
Wat mij betreft een mooie afronding van het topic. Iedereen bedankt voor de verschillende invalshoeken.

lisbeth schreef: ↑

23-02-2021 06:47

Ik ben gisteren na een huilende puber aan de telefoon te hebben gehad op de fiets gestapt en naar huis gegaan. Er zijn momenten van loslaten en momenten van nou ja, niet loslaten.

oooh ja soms hebben ze je gewoon echt nog even nodig
hoop dat het weer een beetje gaat

TheEvilQueen schreef: ↑

23-02-2021 17:04

@To
Hoe is het vandaag? Heb je het wat los kunnen laten?

Ja dankjewel. Dat is een leerproces besef ik nu. Ik heb tot op heden nog niet vaak moeten dealen met iets waarvoor ik geen vat heb. Een lesje in loslaten dus. Ik dacht te veel in een "probleem" waar ik een oplossing voor zou moeten vinden/regelen. Ik heb geleerd dat met ziekte het soms ook een kwestie is van de situatie accepteren en vertrouwen te hebben.