Disbalans werk en privé

PlayingTheAngel schreef: ↑

21-12-2021 12:04

Wat voor mijn man werkt, als je werkzaken te binnen schieten in privé tijd, schrijf ze op. Dan zijn ze uit je hoofd, maar vergeet je ze niet en kun je ze later oppakken.

Of even naar je werkmail sturen helpt ook goed vind ik.

Kun je misschien eens een gesprek aanvragen met HR?

PlayingTheAngel schreef: ↑

21-12-2021 12:04

Wat voor mijn man werkt, als je werkzaken te binnen schieten in privé tijd, schrijf ze op. Dan zijn ze uit je hoofd, maar vergeet je ze niet en kun je ze later oppakken.

dat doe ik ook, heb een kladblokje naast mijn bed. Gelukkig al lang niet nodig gehad

ik gaf ook altijd 100%.. het probleem ervan is, is dat mensen eraan wennen en jouw 100% voor hun normaal is..
De meeste mensen geven minder dan 100%, omdat het gewoonweg niet gezond is op lange termijn.
Het probleem met zoveel geven, is ook dat je als er dan een keer iets extra's bijkomt, je daar geen ruimte meer voor hebt, of dat als je een flutdag hebt en maar 50% kunt geven, je een enorm verschil hebt.

Ik ben, na echt met m'n neus op de feiten gedrukt te zijn na een enorm medisch probleem, echt minder hard m'n best gaan doen. Dit betekent niet dat ik lanterfanter op m'n werk, maar wel dat ik soms eventjes klets met een collega, een paar minuten uit het raam kijk, en dat ik ook niet alle taken meer naar me toetrek. Ik geef anderen daar nu meer de gelegenheid toe en voel me ook niet meer geroepen om altijd de probleemoplosser te zijn. Soms is het goed om de organisatie tegen een probleem aan te laten lopen, zodat er soms een andere oplossing komt (zoals meer personeel, een andere werkwijze)

Ik presteer nu meestal op 70-80 procent. Ik doe dan alsnog meer dan de meeste collega's qua ''productie'', dus m'n werkgever is nog steeds vol lof. Wel merk ik dat ik hierdoor bij piekdrukte een keer echt kan knallen en dat het dan ook echt opvalt dat ik een stap harder loop, bij een mindere dag, valt het verschil dan ook ietsje minder op. Voordeel is ook, dat ik een stuk relaxter in m'n schoenen sta en thuis het werk ook meer los kan laten.

aanvulling: een werkgever heeft niks aan een werknemer die opgebrand raakt en daardoor helemaal niet meer inzetbaar is. Dus dan kan je beter ietsje minder van jezelf verlangen dan áltijd het uiterste en wél inzetbaar blijven, dan in korte periode helemaal tot het gaatje gaan en erna langdurig uitvallen

Ik ben een extreem nuchter mens met een zware antipathie richting spiritualiteit, maar de mindfulness op Netflix (het heet Headspace) past en helpt mij goed.

Woll*Stone schreef: ↑

21-12-2021 11:13

Ik denk dat jouw grote verantwoordelijkheidsgevoel gevoed wordt door je onzekerheid. Je heb bevestiging van anderen nodig, dus doe je eigenijk teveel. Mijn eerste, maar moeilijke, tip is om je onzekerheid aan te pakken. Dan kun je ook veel beter gaan zien dat goed ook echt goed genoeg is.
Mijn tweede, iets praktischere tip: leer nee zeggen. Dat is in het begin misschien lastig en eng, maar je went er wel aan. En dan bedoel ik niet "wat vervelend, ik wou dat ik kon, jeetje ik vind het echt erg, weet je wat ik kijk of ik het toch kan doen" nee. Maar gewoon "nee, daar heb ik geen tijd voor" nee. Vrouwen hebben nogal de neiging om zich heel erg schuldig te voelen en zich dus ook te verontschuldigen als ze nee zeggen. Maar dat is niet nodig.
Verder: zorg voor ontspanning thuis en leer jezelf om je niet mee te laten slepen in het piekeren. Meditatie kan daarbij helpen.

Hier sluit ik me bij aan.

Als je iets doet dat eigenlijk te veel is, niet jouw taak is, in je vrije tijd is... Wat houdt je op dat moment tegen om het niet te doen? Wat probeer je te voorkomen door steeds zo hard te rennen? Wat denk je dat er gebeurt (of wordt gedacht over jou) als je nee zegt?

Over piekeren: dat is een lastiger punt om zomaar stop te zetten. Jezelf er bewust van zijn en je realiseren dat het zinloos is, is stap 1. Je kunt een notitieblok bij de hand houden, maar dan geef je eigenlijk nog steeds toe aan de neiging om met werk bezig te zijn.
Probeer de piekergedachten als zodanig te labelen. Dus als er opkomt 'Joop is jarig en iemand moet nog iets regelen' bewust denken: hé, een werkgedachte. Daar hoef ik niets mee. Ik hoor maandag wel wat collega's die nu aan het werk zijn voor Joop hebben bedacht. Ik ga een puzzel maken/sporten/filmpjes van baby-egels kijken.

Atypical schreef: ↑

21-12-2021 11:14

Nou dat is wel erg kort door de bocht. Voor een heel belangrijk overleg of een scholing kom ik gewoon op mijn vrije dag hoor. Maar dat compenseer ik uiteraard wel bij voorkeur in diezelfde week nog met een andere vrije dag.

Dat zou ik dus niet zomaar doen. Je doet alsof dat normaal is.
Ok, als het echt, echt niet anders kan dan doe ik een training op mijn parttime dag, maar dat moet ik dan wel ruim vantevoren weten en ik ga er wel het gesprek over aan, ik doe dat niet klakkeloos. Een overleg sowieso nooit, ze nemen het maar op en dan kijk ik het in werktijd terug of ze sturen me de notulen en ik geef vantevoren schriftelijk door wat ik in te brengen heb.

Ik heb jonge kinderen, dus het kan simpelweg niet anders. Maar ook voordat ik kinderen had was dit mijn instelling. Ik heb een vast vrije dag, daar ben ik op ingesteld, dan heb ik mijn sport, privé afspraken.

Het valt me op dat medewerkers in de zorg en onderwijs veel dingen in vrije tijd doen en belachelijk flexibel zijn. Daar krijg je niet genoeg voor betaald hoor. Niet doen. Dat is nu waar de arbeidsmarkt in die sectoren onder lijdt. De belachelijke inroosteringen en al het stilzwijgende overwerk en onuitgesproken verwachting dat je altijd maar je privé agenda omgooit voor een of ander overleg op je vrije dag. Ik snap wel dat mensen die wat meer grenzen hebben, niet in die sectoren willen werken. De té betrokken, té harde werkers houden die cultuur in stand.

Katoenenslip schreef: ↑

21-12-2021 12:29

Ik ben een extreem nuchter mens met een zware antipathie richting spiritualiteit, maar de mindfulness op Netflix (het heet Headspace) past en helpt mij goed.

Mindfulness heeft dan ook geen reet met spiritualiteit te maken. Het is een wetenschappelijk onderbouwde methode om door aandachtsoefeningen je hersengedeeltes te stimuleren die zich bezighouden met emotieregulatie.

Tegen piekeren helpt:

-realiseren dat je piekert: "Hey, ik pieker!" en zonder oordeel daarover tegen jezelf te kunnen zeggen: "ach ja, blijkbaar maak ik me druk. Wat ik nu écht nodig heb is een wandeling of een gesprekje met mijn vriendin".
- je realiseren dat piekeren een vorm van jezelf voor de gek houden is: je bent in feite in je hoofd bezig een probleem aan het proberen op te lossen. Dat gaat helemaal niet, problemen los je op in de echte wereld en maar zeer zelden in je hoofd, maar doordat je hoofd er zo druk mee is heb je toch een gevoel dat je er iets aan doet. Dat geeft een gevoel van controle, je hoofd probeert je te helpen, te anticiperen: als je nou dit, wat als nou dat, let op dit. Maar een echte oplossing is dat niet.
- zoek de oplossing waar hij ligt. Niet in je hoofd, maar in de echte wereld. Pieker je over een confrontatie die je gehad hebt op je werk: bespreek het met die persoon of met iemand van wie je goede raad verwacht. Pieker je over je planning: Plan het eerste kwartier op je werkdag voor het maken van die planning of beter nog: ga met je leidinggevende bespreken datje thuis piekert over je planning en het overzicht kwijtraakt.
- En zeg stop. Pieker je, zit je de hele tijd in je hoofd: zeg: nu even niet en dwing jezelf naar buiten te kijken naar dat vogeltje, of dat takje dat beweegt in de wind. Een wolk die voorbij drijft. Het gewicht van een kop thee in je handen. Keer op keer je aandacht verplaatsen. Uit je hoofd, naar iets tastbaars of zichtbaars in het hier en nu.