Eerste baan wetenschap lastiger dan gedacht

Hoi!

Ik ben een jonge vrouw die afgelopen zomer is afgestudeerd (psychologie WO). Ik ben altijd een vrij wetenschappelijk/onderzoekend type geweest en mij studie ging me vrij gemakkelijk af, vooral mijn scriptieprojecten. Ik zou dan ook graag een carrière in de wetenschap hebben en een PhD leek me de ideale volgende stap.

In de zomer ben ik begonnen met kijken naar passende banen. Ik vond de pauze na zes jaar studie ook wel even lekker en keek op mijn gemak; ik was voor het eerst meer bezig met zelfontwikkeling (bijv. door meer te lezen, sporten, musea bezoeken, etc.) en dacht dat ik wanneer ik er klaar voor was gemakkelijk een juiste baan/PhD zou vinden. Hier heb ik me helaas flink op verkeken.

In de periode tot nu heb ik op veel PhD's en andere banen gereageerd, eerst sporadisch alleen op 'ideale posities' en inmiddels (ongeveer sinds het nieuwe jaar) erg fanatiek. Ik denk dat ik op ongeveer 30 banen gesolliciteerd heb en rond de 10-15 gesprekken heb gevoerd, zonder succes. PhD's (en überhaupt banen) in mijn interessegebied zijn erg gewild en ik heb naast stages natuurlijk nog geen ervaring. De gesprekken gaan meestal goed en de keren dat ik persoonlijke feedback ontving heb ik teruggekregen dat ik een goede kandidaat was, maar dat iemand anders meer ervaring had met bijv. een specifieke doelgroep. Dit zowel bij PhD's (waar ik drie keer 'bijna' was gekozen) als onderzoeksassistent banen, wat me toch ideaal lijkt om mee te starten en waarvan het me verbaast dat andere kandidaten al veel ervaring hebben. Ik heb helaas nooit feedback gekregen over iets wat ik kon verbeteren.

De moed begint me een beetje in de schoenen te zakken en ik weet niet zo goed wat ik kan doen om de situatie te veranderen. Ik denk dat het aan mijn competenties niet ligt. Wel ben ik niet heel sterk in mezelf 'verkopen', maar als ervaring het argument is zou dit misschien ook niet doorslaggevend zijn. Ik snap dat de inwerktijd korter is met een kandidaat die al veel relevante ervaring heeft, alleen als er altijd op die manier geselecteerd wordt dan krijgen pas afgestudeerden zoals ik toch nooit een plek? Dan is het eigenlijk wachten tot er in een procedure toevallig niemand is met exact de juiste achtergrond/ervaring. Dat geeft me best een machteloos gevoel.

Ik ben tijdens het zoeken ook een stuk minder kritisch geworden; ik heb ook op horecabanen en bijv. bijles geven gereageerd maar dit is ook niet gelukt (op één aanbod na met zeer slechte voorwaarden). Ik merk dat ik echt klaar ben om aan de slag te gaan, liefst natuurlijk wel in mijn vakgebied, maar het voelt alsof er geen plek voor me is/er teveel concurrentie is.

Persoonlijk is deze tijd ook niet super; ik heb regelmatig sollicitatiegesprekken en hoop dan telkens dat het deze keer wel lukt. Ondertussen kijk ik zeker verder, maar een groot deel van de tijd ben ik toch aan het 'wachten' op een telefoontje en sta ik niet te open om bijv. te starten met een nieuw project of vrijwilligerswerk. Terwijl dat in retrospect natuurlijk wel had gekund en ook heel goed was geweest tijdens deze periode. Ook voel ik schaamte om mensen te vertellen dat ik al zo lang aan het zoeken ben. Familieleden zien mij als 'de slimme' en roepen altijd dat ik mijn studie toch zo snel en succesvol heb afgerond. En dat ik nog zo jong ben, dus me geen zorgen hoef te maken en lekker moet gaan reizen ofzo. Dat wil ik dus niet . Ik wil graag werken!

De eerste 'pauze' periode na studie zonder werk was echt goed voor mijn welzijn, maar nu begint het me tegen te werken. Ik ben nu elke dag bezig met solliciteren en had laatst bijv. vijf gesprekken in een week, allemaal niet gelukt. Ik denk steeds dat ik heel dichtbij ben en heb vaak leuke gesprekken, maar dat is dus al heel lang. Ik blijf zeker verder zoeken en heb er vertrouwen in dat het uiteindelijk wel goedkomt, ik zit ook verder niet slecht of onzeker in mijn vel. Maar het onderwerp 'werk zoeken' is inmiddels wel erg beladen geworden.

Waar ik hier eigenlijk naar op zoek ben na dit lange verhaal is vooral mijn ei kwijt kunnen, maar misschien ook advies van mensen die wellicht werkzaam zijn in de wetenschap. Hoe kan ik zonder werkervaring toch zo'n goede indruk achterlaten om wel gekozen te worden?
En wat kan ik vertellen op een sollicitatie over wat ik de afgelopen tijd heb gedaan? Ik werk soms via uitzendbureaus, maar dit vind ik niet heel relevant te benoemen. Kan ik liegen over dat ik gereisd heb, of eerlijk zeggen dat ik al lang een vaste baan zoek? En hoe zorg ik dat ik het hier niet te veel over hoef te hebben met mensen om mij heen? Met goede vrienden bespreek ik natuurlijk dat het werk zoeken tegenvalt, alleen het is niet mijn favoriete onderwerp (ook uit een soort trots). Ik merk dat mensen snel goedbedoeld, maar ongevraagd advies geven ('Heb je al op Indeed gekeken?') waar ik echt niet op zit te wachten. Ik weet van mezelf dat ik echt mijn best doe met het solliciteren en dat ik in veel gevallen ook een geschikte kandidaat was, maar simpelweg pech heb gehad.

Moet ik nog minder kritisch zijn en bij wijze van spreken gaan vakkenvullen, of wel blijven focussen op banen in het wetenschappelijk onderzoek? En hoe zorg ik dat ik wat meer zingeving aan mijn dagen geef? Ik heb kortgeleden ook gereageerd op bijbanen oa in de ouderenzorg en het lijkt me dat daar wel plek is, maar dat dacht ik in het verleden dus vaak ook... .

Alle persoonlijke ervaringen/tips/geruststellende woorden/hard advies zijn hier uiteraard wel gewenst!

Liefs

Bedankt voor alle reacties en ervaringen! Zitten veel goede tips tussen en heeft me laten inzien dat ik meer kan doen dan ik zelf had bedacht. En fijn om te horen dat ik niet de enige ben voor wie het pad hobbelig is en waarbij er bij gebrek aan beter random werk tussendoor komt. Dat is nu voor mij trouwens (was misschien niet duidelijk) uitzendwerk via bijv. temper, een hond die ik uitlaat en administratie voor m'n vaders bedrijf, dat soort dingen. Mijn eerste post ging vooral over de frustratie en schaamte die deze fase met zich meebrengt voor mij, idd niet veel over mijn interesses en achtergrond. Fijn dat er zoveel mensen zijn met ervaring in de (sociale) wetenschap. Ik zal proberen een beeld te schetsen:

Ik heb de master klinische neuropsychologie gedaan, geen onderzoeksmaster, maar wel met een onderzoeksstage ipv klinische waar je leert diagnosticeren en behandelen. Een carrière als GZ-psycholoog of therapeut is dus niet meer voor de hand liggend, en ik denk dat dat ook niet bij mij past. Wel sta ik ervoor open met patiënten te werken zonder dat het neuro-gerelateerd is! Ik koos deze master omdat ik graag wilde leren over de ziektebeelden en ook een klinisch pad niet uit wilde sluiten. Gaandeweg is de wetenschap me steeds meer gaan aanspreken.

Ik schreef mijn scriptie bij een UMC over gedragsproblemen bij een bepaald epileptisch syndroom. Mijn begeleiders waren artsen in opleiding en met mijn scriptiebegeleider van de uni had ik maar heel sporadisch contact. Ik weet niet of zij nu veel voor mij kunnen betekenen, maar het valt te proberen.

Mijn tweede stage was bij een MRI onderzoek naar ADHD-medicatie, waar ik als soort onderzoeksassistent werkte. Dit was super waardevol, ik kreeg veel verantwoordelijkheden zoals inclusie van deelnemers, neuropsychologisch testen uitvoeren, interviews/screenings, data verzamelen en invoeren, testdagen in goede banen leiden en deelnemers in de MRI begeleiden. Ik denk dat deze stage me goed heeft voorbereid op het onderzoeksveld. Na mij kwamen er nieuwe stagiaires en was er helaas geen mogelijkheid betaald of onbetaald te blijven hangen. Wel heeft mijn dagelijkste begeleider van deze stage vorige maand een hele positieve referentiebrief geschreven voor een PhD sollicitatie. Het lijkt me een goed idee diegene een update te sturen dat het helaas niet gelukt is en ook gelijk te vragen om tips of openingen op die werkplek. Ik denk dat het project van destijds nog steeds geen plek heeft, maar misschien kan die supervisor mij ergens anders aanbevelen. Ik ging er vanuit dat ik alle vacatures online zie, maar zo te lezen heb ik de kracht van via via onderschat!

Mijn scripties en stages zijn becijferd tussen de 8-8,5 en master gemiddeld met en 7.9. Ook heb ik van supervisors teruggekregen dat ik talent heb voor onderzoek (door bijv. met goede onderzoeksvragen te komen) en een goede academische schrijfstijl. Statistiek gaat me prima af, maar coderen in R was helaas geen onderdeel van mijn studie. Zeker een goede tip om mezelf hierin te trainen, dat lijkt me ook leuk om te doen.

Ik ben erg gedreven om mijn eigen onderzoek te doen en heb een passie voor wetenschappelijk onderzoek, maar ben inderdaad niet al jarenlang alles op alles aan het zetten om mijzelf voor te bereiden op een PhD, zoals in sommige posts terecht benoemd. Mijn beide stages tegen het einde van mijn studie waren 6 maanden lang fulltime en onbetaald, waardoor ik in dat jaar geen ruimte zag voor extra projecten/bijbanen in het werkveld. Ik had tijdens mijn studie lang een bijbaan in de horeca. Wel heb ik bij de studievereniging en het SPS-NIP commissies gedaan en ben ik mentor geweest voor eerstejaars en internationale studenten. Ook ben ik zelf een halfjaar naar het buitenland gegaan, gunstig voor mijn Engels. Ik denk dus dat mijn CV in orde is, maar niet de allerbeste voor een PhD.

Gelukkig word ik wel regelmatig uitgenodigd. Ik hoop dat dit niet voor spek en bonen is en dat ze altijd al een bekende favoriet op het oog hebben, maar ben daar wel een beetje bang voor. En ook dat ik idd mijn 'window of opportunity' al gemist heb als ik nu op de reguliere manier solliciteer zonder al iemand te kennen. Voor één procedure heb ik een onderzoeksvoorstel moeten schrijven in de laatste ronde, waar ik erg enthousiast van werd en waar de professoren ook tevreden over leken. De PhD sollicitaties die ik heb gehad lieten mijn hart echt sneller kloppen en hoewel ik weet dat de academische wereld hard kan zijn is het wel echt wat ik wil.

Een PhD in het buitenland werd ook genoemd, daar sta ik ook zeker voor open! (In NL trouwens ook om te verhuizen, woon nu in Utrecht maar ben bereid te verhuizen voor een leuke positie). Ik heb een sollicitatie gehad voor een PhD in Parijs/Amsterdam gecombineerd. Het kwam over alsof PhD'ers daar iets meer als student worden gezien, maar dat is niet perse een probleem. Engeland heeft ook veel maar daar moet je soms zelf funding regelen, weet iemand hoe dat in zijn werk gaat? Wel fijn om te horen dat in het buitenland wellicht meer kansen liggen.

Onderzoeksassistent werd trouwens ook vaak genoemd, dat is idd voor de hand liggend op dit moment. Ik heb een aantal leuke gesprekken gehad voor zo'n functie maar helaas had iemand anders dan ook telkens meer ervaring met bijv. een specifieke doelgroep. Ik zou wel verder kunnen kijken naar onderzoeksgroepen die mij leuk lijken over ADHD (omdat ik daar dus wel wat ervaring mee heb) en dan een open sollicitatie proberen. Ik heb dit een aantal maanden geleden al wel geprobeerd maar een wat proactievere herhaalde aanpak kan vast geen kwaad.

Het liefst doe ik neuromaging onderzoek (EEG of MRI) of iets met psychofarmacologie net als tijdens mijn stage. Wel is het nu zaak dat ik überhaupt praktijkervaring opdoe dus ik ga ook wat breder kijken naar sociotherapeut, gehandicaptenzorg en vrijwilligerswerk.

Over de pauze na het afstuderen (ik snap dat dit verwend of lui kon klinken). Tijdens studie heb ik mij natuurlijk persoonlijk ook enorm ontwikkeld. Maar na een jaar onbetaald stage lopen + bijbaan in het weekend was een adempauze niet verkeerd. Ik reageerde zeker al op posities, maar vond het niet erg om nog een paar maanden te moeten wachten/proberen tot het lukte en focuste me idd meer op zelfontwikkeling. Inmiddels mis ik echt intellectuele uitdaging en is die 'rust' dus omgeslagen in onrust. Ik heb me de gehele periode ingezet om iets te vinden maar het is helaas niet zo snel gegaan als ik hoopte. En achteraf denk ik dat het voor mijn eigen welzijn ook niet per se ideaal was geweest om direct aan de slag te gaan met bijv. een PhD, en is het afgelopen halfjaar ook op een manier waardevol geweest (bijv. leren omgaan met tegenslagen etc).

Kortom, ik ga breder inzetten en heb ook weer wat moed gekregen door de tips. Ik ben benieuwd hoe het verder gaat en zal ook blijven meepraten over wat er de komende tijd voor ontwikkelingen zijn!

Liefs

Ladyinred schreef: ↑

24-04-2024 17:36

Voor iemand die de hele dag niets te doen heeft is het raar om niet meer te reageren. Daarbij vraag ik me af of je überhaupt gewerkt hebt naast je studie. Mijn ervaring is dat je vanuit de uni, met name als je gaat afstuderen, vaak een soort van gevraagd wordt voor een PHD. Omdat ze dan al hebben gezien dat jij de geschikte kandidaat bent. Dat je nu een jaar niets hebt zitten doen is natuurlijk jouw eigen keuze, maar niet echt bevordelijk voor je CV. Ik geloof zeker dat je je studie als niet te moeilijk hebt ervaren, maar dat zegt eigenlijk niks over hoe je in een baan presteert. Ik heb het gevoel dat je je nu blind zit te staren op het hoogste niveau maar vaak is het beter om gewoon ergens te beginnen, werkervaring opdoen! En het zou handig zijn als je nog wat meer info geeft.

Ik heb alle reacties vanmiddag gelezen en het kostte even tijd de info op een rijtje te zetten . Ik had niet zo snel en veel reacties verwacht, wat natuurlijk super fijn is! Ik begrijp dat een dag tussen twee berichten wat lang is voor Viva-begrippen, excuus, zal het beter in de gaten houden. Ik ben trouwens in september afgestudeerd, dus ik zit nu ongeveer driekwart jaar zonder vaste baan. Wel werk ik dus als freelancer en stop ik veel energie in het solliciteren dus ik zie het zelf zeker niet als de hele dag niets doen. Maar dat het zo lang duurt is idd wel een pijnlijk punt waar ik mij voor schaam en dat had ik zelf liever ook anders gezien. Ik doe mijn best, en ben ook niet zo kritisch meer qua niveau, maar het wil helaas nog steeds niet lukken. Vandaar ook dit topic!