Werk & Studie
alle pijlers
Glazen plafond, stiekem wel prima
maandag 21 mei 2007 om 14:05
In Viva 21 vertelt powerfeministe Heleen Mees over het deeltijdfeminisme, een nieuwe hype in Nedreland. Deeltijdfeminisme omschrijft Heleen als volgt: "Jonge vrouwen stromen wel massaal toe tot de arbeidsmarkt en maken zich druk over vrouwenkwesties als besnijdenissen en ander vrouwenonrecht, terwijl ze zelf, als puntje bij paaltje komt, kiezen voor een baantje in de marge en alle feministische standpunten laten varen.” Is dat zo? Vinden wij het stiekem wel prima om een glazen plafond te hebben? Praat mee.
maandag 21 mei 2007 om 15:39
Het één heeft toch niets met het andere te maken? Ik maak me ook druk over de genoemde zaken EN over het glazen plafond. Maar ik weet helemaal nog niet of ik een mega-carriere of zo'n "baantje in de marge" wil :o Het gaat mij erom de mogelijkheid tot zo'n carriere te hebben. Dat zou een lekker resultaat van de emancipatie zijn: allemaal gedwongen tot een topfunctie.... (en wie moet dan die 'baantjes in de marge' uitvoeren? de mannen?)
En wat is een 'powerfeministe' in godesnaam?
(lijkt me op zich ook wel lekker, zo'n plafond. Maar niet als ik dan de hele dag tegen de gore zweetvoeten van mijn bovenbuurman aankijk)
En wat is een 'powerfeministe' in godesnaam?
(lijkt me op zich ook wel lekker, zo'n plafond. Maar niet als ik dan de hele dag tegen de gore zweetvoeten van mijn bovenbuurman aankijk)
Dat zeg ik....
maandag 21 mei 2007 om 18:45
Bizar dat mensen kennelijk geen middengebied kennen tussen een topcarriere of een baantje in de marge. Nee, er bestaat niets tussen CEO en legeflessenmachinebediende :o. Wat is er mis met gewoon een serieuze baan, waar je een normaal (dwz je kunt er van leven) inkomen mee verdient?
En verder: vrouwen eten graag van twee walletjes. De meeste vrouwen willen zélf graag de keuzevrijheid hebben om alsnog lekker thuis bij de kinderen te blijven zitten, maar vinden het heel normaal dat een man wel een gezinsinkomen verdient of althans die verdiencapaciteit heeft en niet zegt "gut schat, ga jij de komende 20 jaar maar eens het geld verdienen, dan word ik huisman". Want die keuzevrijheid heeft hij alleen met háár goedvinden, dat is geen vanzelfsprekend recht.
En de meeste vrouwen vinden dat het helemaal niet stereotiep is dat vrouwen een halve baan hebben en mannen een hele, het is gewoon heel toevallig dat dat altijd zo uitkomt ;).
En verder: vrouwen eten graag van twee walletjes. De meeste vrouwen willen zélf graag de keuzevrijheid hebben om alsnog lekker thuis bij de kinderen te blijven zitten, maar vinden het heel normaal dat een man wel een gezinsinkomen verdient of althans die verdiencapaciteit heeft en niet zegt "gut schat, ga jij de komende 20 jaar maar eens het geld verdienen, dan word ik huisman". Want die keuzevrijheid heeft hij alleen met háár goedvinden, dat is geen vanzelfsprekend recht.
En de meeste vrouwen vinden dat het helemaal niet stereotiep is dat vrouwen een halve baan hebben en mannen een hele, het is gewoon heel toevallig dat dat altijd zo uitkomt ;).
dinsdag 22 mei 2007 om 09:55
Naar mijn idee gaat het om keuzes die wij vrouwen zelf maken. Helaas merk ik in de praktijk dat vrouwen zich over deze keuzes laten beinvloeden door allerlei omgevingsfactoren: een mannelijk mgmt, een ambitieuze partner, vriendinnen e.d. Als je als vrouw inzicht kan krijgen in wat jezelf echt wilt en wie je bent kan je oprecht een keuze maken. Het is niet egoistisch om voor jezelf te kiezen, immers heeft dat ook met innerlijk geluk te maken!!!
Zelf ben ik nu 30 jaar en WO opgeleid, er zijn in het werk en in mijn prive leven allerlei rituelen, waarden en normen waarop ik ervoor kan kiezen om mijn carriere minder ambitieus te laten verlopen, echter heb ik ervoor gekozen om mijn eigen geluk na te streven. Dit zorgt ervoor dat ik lekker in mijn vel zit, kan genieten van mijn werk en een leuke partner ben voor mijn man.
Nog niet alles loopt daarmee op rolletjes, ook ik wordt in de praktijk geconfronteerd met mannen die mij als een bedreiging zien. Zo zei de directeur van een beursgenoteerd bedrijf tegen mij nadat hij mij had benaderd om bij hem te komen werken: is dat jouw salaris, wat hoog! Mijn zoon is even oud en verdient dat zelfs niet!!! Waarop ik zei: dat kan, ik weet niet wat de achtergrond van je zoon is en verder lijkt me dit geen relevant vergelijk. Je had hem moeten zien kijken!!!!
Tja, zo kan ik er ook de humor wel weer van in zien!!!
Kom op meiden, kies voor jezelf en zorg ervoor dat je nergens spijt van hebt!!!!
Zelf ben ik nu 30 jaar en WO opgeleid, er zijn in het werk en in mijn prive leven allerlei rituelen, waarden en normen waarop ik ervoor kan kiezen om mijn carriere minder ambitieus te laten verlopen, echter heb ik ervoor gekozen om mijn eigen geluk na te streven. Dit zorgt ervoor dat ik lekker in mijn vel zit, kan genieten van mijn werk en een leuke partner ben voor mijn man.
Nog niet alles loopt daarmee op rolletjes, ook ik wordt in de praktijk geconfronteerd met mannen die mij als een bedreiging zien. Zo zei de directeur van een beursgenoteerd bedrijf tegen mij nadat hij mij had benaderd om bij hem te komen werken: is dat jouw salaris, wat hoog! Mijn zoon is even oud en verdient dat zelfs niet!!! Waarop ik zei: dat kan, ik weet niet wat de achtergrond van je zoon is en verder lijkt me dit geen relevant vergelijk. Je had hem moeten zien kijken!!!!
Tja, zo kan ik er ook de humor wel weer van in zien!!!
Kom op meiden, kies voor jezelf en zorg ervoor dat je nergens spijt van hebt!!!!
dinsdag 22 mei 2007 om 10:08
<div class="forumquote">quote: ellen2_ reageerde <script language='javascript' type='text/javascript'>document.write(friendlyDateTimeFromStr('21-05-2007 18:45:04'));</script>
<hr class="forumhr" />
<br />En de meeste vrouwen vinden dat het helemaal niet stereotiep is dat vrouwen een halve baan hebben en mannen een hele, het is gewoon heel toevallig dat dat altijd zo uitkomt <span><img src="/viva/emoticons/04_wink.gif" border="0" /></span>. <br /><br /><font color="#ff00ff">Nee hoor , dat is helemal niet " toevallig". vrouwen hebben de neiging om een relatie te krijgen met een man die net een paar jaar ouder is en ook 1 of 2 graadjes hoger opgeleid. terwijl mannen graag een vrouw hebben die iets jonger is en iets lager opgeleid ( vandaar ook die verhalen van single hoogopgeleide carrierevrouwen die niet meer aan de man komen omdat mannen ze bedreigend vinden). Gevolg hiervan is dat bij het aangaan van de relatie de man vaak meer inkomen heeft dan de vrouw. Ergo als de man minder gaat werken kost dat het gezin meer dan wanneer de vrouw minder gaat werken. Is dus puur een kwestievan rekenen. In gezinnen waar man evenveel of minder verdiend dan de vrouw zie je vaken dat beide partners 4 dagen werken of dat e man thuisblijft.<br /></font><br /></div>
<br />
<br />
<hr class="forumhr" />
<br />En de meeste vrouwen vinden dat het helemaal niet stereotiep is dat vrouwen een halve baan hebben en mannen een hele, het is gewoon heel toevallig dat dat altijd zo uitkomt <span><img src="/viva/emoticons/04_wink.gif" border="0" /></span>. <br /><br /><font color="#ff00ff">Nee hoor , dat is helemal niet " toevallig". vrouwen hebben de neiging om een relatie te krijgen met een man die net een paar jaar ouder is en ook 1 of 2 graadjes hoger opgeleid. terwijl mannen graag een vrouw hebben die iets jonger is en iets lager opgeleid ( vandaar ook die verhalen van single hoogopgeleide carrierevrouwen die niet meer aan de man komen omdat mannen ze bedreigend vinden). Gevolg hiervan is dat bij het aangaan van de relatie de man vaak meer inkomen heeft dan de vrouw. Ergo als de man minder gaat werken kost dat het gezin meer dan wanneer de vrouw minder gaat werken. Is dus puur een kwestievan rekenen. In gezinnen waar man evenveel of minder verdiend dan de vrouw zie je vaken dat beide partners 4 dagen werken of dat e man thuisblijft.<br /></font><br /></div>
<br />
<br />
dinsdag 22 mei 2007 om 10:34
Ik denk dat er wel wat in zit, dit keer, deze stelling van Viva.
Natuurlijk, er zijn wel degelijk vrouwen die carrière willen maken en echt problemen ondervinden van dat glazen plafond.
Maar ik denk dat het merendeel van de vrouwen niet zo nodig hoeft. Waar 'm dat precies inzit? Een paar gokjes....
- Vrouwen zoeken in hun werk meer uitdaging in de persoonlijke ontwikkeling en wat minder in het bereiken van status en inkomen.
- Vrouwen zijn minder competatief en hebben wellicht minder met 'bigger, better, faster, more'
- Vrouwen zijn van het 'multitasken' en in dat kader wellicht ook wat meer van het aanbrengen van balans tussen werk en privé; door goed te willen zijn op beide vlakken, is 100% gaan voor een carrière bijzonder moeilijk.
- Vrouwen zijn degenen die baren. Hoe je het ook wendt of keert; vrouwen zijn degenen die - in het geval van kinderen - minimaal 4 maanden uit het arbeidsproces verdwijnen. En zij zijn degenen die onderhevig zijn aan hormoonveranderingen in het lichaam en het daarbij behorende 'zorginstinct'.
Ik kan me er soms wel eens iets bij voorstellen dat bedrijven voorkeur hebben voor een man in sommige functies. Want zodra er kinderen in het spel komen, wordt het hoe dan ook inleveren voor een bedrijf. Zwangerschapsverlof is een prachtig gegeven, maar het zorgt ervoor dat bedrijven hoe dan ook extra werk voor hun kiezen krijgen, al was het maar vanwege het inwerken van de vervang(st)er... en dan nog maar afwachten of de kersverse moeder na die 4 maanden op dezelfde manier terugkomt.
(ik kan het niet nalaten om tijdens solli's altijd nog ff tussen neus en lippen door te melden dat ik geen kinderwens heb. Ze mogen zich er niet door laten beïnvloeden..... maar hee, wie checkt dat?)
Natuurlijk, er zijn wel degelijk vrouwen die carrière willen maken en echt problemen ondervinden van dat glazen plafond.
Maar ik denk dat het merendeel van de vrouwen niet zo nodig hoeft. Waar 'm dat precies inzit? Een paar gokjes....
- Vrouwen zoeken in hun werk meer uitdaging in de persoonlijke ontwikkeling en wat minder in het bereiken van status en inkomen.
- Vrouwen zijn minder competatief en hebben wellicht minder met 'bigger, better, faster, more'
- Vrouwen zijn van het 'multitasken' en in dat kader wellicht ook wat meer van het aanbrengen van balans tussen werk en privé; door goed te willen zijn op beide vlakken, is 100% gaan voor een carrière bijzonder moeilijk.
- Vrouwen zijn degenen die baren. Hoe je het ook wendt of keert; vrouwen zijn degenen die - in het geval van kinderen - minimaal 4 maanden uit het arbeidsproces verdwijnen. En zij zijn degenen die onderhevig zijn aan hormoonveranderingen in het lichaam en het daarbij behorende 'zorginstinct'.
Ik kan me er soms wel eens iets bij voorstellen dat bedrijven voorkeur hebben voor een man in sommige functies. Want zodra er kinderen in het spel komen, wordt het hoe dan ook inleveren voor een bedrijf. Zwangerschapsverlof is een prachtig gegeven, maar het zorgt ervoor dat bedrijven hoe dan ook extra werk voor hun kiezen krijgen, al was het maar vanwege het inwerken van de vervang(st)er... en dan nog maar afwachten of de kersverse moeder na die 4 maanden op dezelfde manier terugkomt.
(ik kan het niet nalaten om tijdens solli's altijd nog ff tussen neus en lippen door te melden dat ik geen kinderwens heb. Ze mogen zich er niet door laten beïnvloeden..... maar hee, wie checkt dat?)
Ik geloof niet meer in sprookjes.
dinsdag 22 mei 2007 om 11:10
Dat laatste is helaas maar al te waar. Om die reden is de prtneralimentatie bedacht. misschien heel vervelend voor een vent dat ie nog voor zijn vrouw moet betalen jarenlang nadat de relatie geeindigd is, mar dat is dus de consequentie van die taakverdeling bij een scheiding.<br /><br />Het zou overigens niet mijn keuze zijn hoor. Ik vind mijn werk veel te leuk om op te geven om een beetje te gaan thuismoederen. heb gen supercarriere, werk nu 4 dagen in de week (4x9) en ben heel erg blij met die extra vrije dag.<br />Ik zou er niet tegnkunnen om financieel afhankelijk te zijn, maar kennelijk zijn er genoeg vrouwen die daar geen probleem mee hebben. Bij en scheiding kunnen die er bekaaid afkomen ja, maar misschien weegt dat niet op tegen jarenlang betaalt thuismoederen?
dinsdag 22 mei 2007 om 11:26
Tja, de beste les die ik geleerd heb naar aanleiding van de scheiding van mijn ouders is: altijd financieel onafhankelijk zijn!
Verder ben ik wel erg 'vrouwelijk'; ik zoek in mijn werk met name een boeiende tijdsbesteding, zelfontplooiing en voldoende geld om leuk te kunnen leven... en dat met name in balans met een prettig privéleven.
Verder ben ik wel erg 'vrouwelijk'; ik zoek in mijn werk met name een boeiende tijdsbesteding, zelfontplooiing en voldoende geld om leuk te kunnen leven... en dat met name in balans met een prettig privéleven.
Ik geloof niet meer in sprookjes.
dinsdag 22 mei 2007 om 12:10
Heleen Mees gaat er van uit dat iedereen zo maar een topbaan kan en wil hebben. Ook lijkt zij te vergeten dat mensen meerdere passies kunnen hebben dan werken (hobby, vrijwilligerswerk). Ik geloof er ook in dat je je passie moet volgen. Natuurlijk is het wel handig dat je na een scheiding je eigen broek op kan houden. In mijn geval is het zo dat ik nu een baantje in de marge heb, maar me prima zelfstandig zou kunnen onderhouden, en ook makkelijk mijn uren kan uitbreiden.
Eerlijk gezegd vind ik dat Heleen Mees mij een beetje te gemakkelijk denkt. Laatst las ik ook ergens dat ze geen relatie wil omdat ze veel reist en werkt. Geweldig voor haar, en dat meen ik echt, maar dit is niet mijn levensdoel. Mensen denken op hun sterfbed nooit: 'Had ik maar meer uren gewerkt/ zakelijk meer gepresteerd'.
Eerlijk gezegd vind ik dat Heleen Mees mij een beetje te gemakkelijk denkt. Laatst las ik ook ergens dat ze geen relatie wil omdat ze veel reist en werkt. Geweldig voor haar, en dat meen ik echt, maar dit is niet mijn levensdoel. Mensen denken op hun sterfbed nooit: 'Had ik maar meer uren gewerkt/ zakelijk meer gepresteerd'.
dinsdag 22 mei 2007 om 15:22
quote: Doornroosje75 reageerde
(ik kan het niet nalaten om tijdens solli's altijd nog ff tussen neus en lippen door te melden dat ik geen kinderwens heb. Ze mogen zich er niet door laten beïnvloeden..... maar hee, wie checkt dat?)
En ik maar denken dat ik de enige was met deze "originele" toegift!!!
(ik kan het niet nalaten om tijdens solli's altijd nog ff tussen neus en lippen door te melden dat ik geen kinderwens heb. Ze mogen zich er niet door laten beïnvloeden..... maar hee, wie checkt dat?)
En ik maar denken dat ik de enige was met deze "originele" toegift!!!
dinsdag 22 mei 2007 om 21:05
Allereerst vraag ik mij af wat iets als vrouwenbesnijdenis te maken heeft met het al dan niet carriere maken? Misschien kan de Viva mij dat duidelijk maken?
Ten tweede denk ik dat het feminisme veel meer draait om het idee dat vrouwen evenveel keuzevrijheid als mannen moeten hebben, en niet zozeer dat alle banen fifty-fifty verdeeld moeten worden. Waarom moet er krampachtig gestreefd worden naar evenveel vrouwen als mannen in topfuncties. Ik vind dat zo'n onzin.
Ten derde: ondanks alle dolle mina's en bh-verbrandingen: mannen en vrouwen zijn nou eenmaal verschillend, dus waarom moeten ze dan gelijkdenkend worden?
Ten tweede denk ik dat het feminisme veel meer draait om het idee dat vrouwen evenveel keuzevrijheid als mannen moeten hebben, en niet zozeer dat alle banen fifty-fifty verdeeld moeten worden. Waarom moet er krampachtig gestreefd worden naar evenveel vrouwen als mannen in topfuncties. Ik vind dat zo'n onzin.
Ten derde: ondanks alle dolle mina's en bh-verbrandingen: mannen en vrouwen zijn nou eenmaal verschillend, dus waarom moeten ze dan gelijkdenkend worden?
woensdag 23 mei 2007 om 11:29
Ik denk dat je als vrouw inderdaad een beetje gehersenspoeld wordt door je omgeving.:o Ben zelf een beetje tegendraads daarin. Mijn moeder heeft altijd thuisgezeten en vanuit die situatie ben ik ook zo'n beetje gaan denken dat ik dat ook wel wil. Want carrière en kinderen dat gaat natuurlijk niet samen. Was mijn mening in elk geval.
Ik hoor dat ook van mijn pleegmoeder. Zij is ook altijd thuisgebleven en begrijpt de vrouwen van tegenwoordig niet die dan zo nodig 3 dagen moeten werken en het kind op de cheche dumpen. Zij werkt samen met een collega die dat ook doet en moet constant haar werk overnemen.
Dus zei ik altijd heel stoer dat ik gewoon helemaal zou stoppen met werken.
Maar mijn man heeft mij met name gestimuleerd om te doen wat ik leuk vind en dan even niet te denken aan eventuele kinderen die dan nog ooit gaan komen. Heb de moed gehad de opleiding journalistiek te volgen in de avonduren.Hier heb ik na de middelbare school niet voor gekozen en hier heb ik altijd heel veel spijt van gehad. Gelukkig heb ik deze nu toch afgerond en meteen een geweldige baan gevonden!!! :D
Nu denk ik er heel anders over en als wij ooit aan kinderen beginnen, blijf ik zeker wel 4 dagen werken. Manlief is ook bereid 1 dag in te leveren en dit lijkt mij de perfecte balans.
Wel erg jammer dat je je altijd moet verdedigen.
Ideaalbeeld is namelijk 3 dagen werken. Want als je meer werkt, ben je een slechte moeder en als je stopt met werken ben je niet feministisch genoeg.
Echt belachelijk.:@ Dat moet ieder voor zich toch weten?
Ik hoor dat ook van mijn pleegmoeder. Zij is ook altijd thuisgebleven en begrijpt de vrouwen van tegenwoordig niet die dan zo nodig 3 dagen moeten werken en het kind op de cheche dumpen. Zij werkt samen met een collega die dat ook doet en moet constant haar werk overnemen.
Dus zei ik altijd heel stoer dat ik gewoon helemaal zou stoppen met werken.
Maar mijn man heeft mij met name gestimuleerd om te doen wat ik leuk vind en dan even niet te denken aan eventuele kinderen die dan nog ooit gaan komen. Heb de moed gehad de opleiding journalistiek te volgen in de avonduren.Hier heb ik na de middelbare school niet voor gekozen en hier heb ik altijd heel veel spijt van gehad. Gelukkig heb ik deze nu toch afgerond en meteen een geweldige baan gevonden!!! :D
Nu denk ik er heel anders over en als wij ooit aan kinderen beginnen, blijf ik zeker wel 4 dagen werken. Manlief is ook bereid 1 dag in te leveren en dit lijkt mij de perfecte balans.
Wel erg jammer dat je je altijd moet verdedigen.
Ideaalbeeld is namelijk 3 dagen werken. Want als je meer werkt, ben je een slechte moeder en als je stopt met werken ben je niet feministisch genoeg.
Echt belachelijk.:@ Dat moet ieder voor zich toch weten?
woensdag 23 mei 2007 om 12:40
Ik denk dat mannen t.a.v. werken of zorgen minder keuzevrijheid hebben dan vrouwen, niet méér.
Iedereen vindt het doodnormaal dat vrouwen zelf kiezen of ze stoppen met werken of niet, als er kinderen komen. Maar ik ken maar weinig vrouwen die het net zo normaal vinden als hun man zou zeggen: "weet je wat, ik stop met werken en ga voor de kinderen zorgen. Zorg jij de komende 15 jaar maar dat er voldoende inkomen is om de hypotheek te betalen".
Dus wie heeft er nou keuzevrijheid?
woensdag 23 mei 2007 om 23:34
Maar inmiddels is het toch al bewezen dat mannen een hoger salaris hebben dan vrouwen in dezelfde functie en dito ervaring.
Veel gehoord argument bij de kwestie wie-'moet'-er-parttime -gaan-werken-als-de- kinderen-komen is de hoogte van de salarissen. Het is gebruikelijk (en logisch ook, als je 't mij vraagt) dat degene met het hoogste salaris en de beste vooruitzichten ook het meest blijft werken.
Verder is ook inmiddels wel bewezen dat vrouwen toch echt anders functioneren in lichamelijk opzicht en anders in de maatschappij staan, minder competitief dan mannen zijn. Tel daarbij op de hormonen die tijdens en na de zwangerschap door je lijf heen gieren en het 'oer-moeder-gevoel' dat veel vrouwen ervaren.
Ik ben het met je eens dat mannen ook weinig keuzevrijheid hebben. Maar ik denk dat we met zijn allen vastzitten in een rollenpatroon. En dat krijg je er niet zomaar uit. Ik denk dat er nog heel veel generaties overheen gaan voordat er net zoveel vrouwen als mannen in topfuncties zitten. Voor de ras-feministes misschien erg pessimistisch, maar volgens mij gewoon realistisch.
Als ik dit hele verhaal op mezelf betrek: ik heb mijn eigen moeder als voorbeeld gehad, zij was (en is nog) altijd thuis, huisvrouw, op vrijwilligerswerk na. Ik heb dat als ontzettend prettig ervaren, dat zij na school de thee klaar had en even tijd had voor een gesprekje (niet dat er iets zinnigs uit puberend zomerkind kwam, maar da's een ander verhaal). En ik wil het eigenlijk ook zo doen voor mijn kinderen.
In de tijd dat mijn moeder een werkbare leeftijd had was het eigenlijk not-done om als vrouw te gaan werken. Dat is tegenwoordig wel anders. Ik ben er trots op dat ik mijn eigen bedrijf heb, en nu meer verdien per uur dan wat ik (gezien mijn opleiding) bij een baas zou kunnen verdienen. Maar ik ben er ook ontzettend blij mee dat ik -net als mijn eigen moeder- mijn kinderen kan ophalen van school en na schooltijd een kopje thee met ze kan drinken voor ze los gaan in de speeltuin.
Maar wat voor voorbeeld stel ik nu voor mijn eigen kinderen? Juist ja, bijna hetzelfde als het voorbeeld wat mijn moeder voor mij was. Dus hoe komen we uit ons rollenpatroon?
donderdag 24 mei 2007 om 01:16
Mijn moeder is ook huisvrouw. En als kind gruwde ik daar juist altijd van. Ik wilde voor mezelf leren zorgen. En ik wilde een baan waarmee ik mezelf zou kunnen onderhouden. Ik zag wel degelijk hoe de rollen tussen mijn ouders verdeeld werden; vader werkt en brengt het geld in, moeder is onderdanig en doet het huishouden en dat terwijl ze genoeg geld voor een heel gezin zou kunnen verdienen met de baan die ze had en kon uitbouwen voordat ze trouwde. Als vrouwen in die tijd dezelfde kansen hadden gehad als mannen... Ik ben nu bijna klaar met een studie bouwkunde en zorg voor mezelf. Ik hoop in de toekomst mijn carriere te kunnen uitbouwen, terwijl mijn vriend ook een studie gaat doen, om een zinvol leven te kunnen hebben en samen voor een geweldige toekomst te kunnen zorgen. We willen dit 50/50 doen, een fijne carriere, werken, voor elkaar zorgen, voor eventuele kinderen zorgen, hobbies, vrijwilligerswerk etc. Ik wil een leven waarin ik mezelf kan ontplooien en hopelijk zit een glazen plafond me daar niet bij in de weg...
donderdag 24 mei 2007 om 20:51
@ellen2: ik begrijp je standpunt, zie er misschien ook wel wat in(!) Maar daar moet ik even over nadenken.
Puur voor mijzelf sprekend: ik ben blij met hoe ik op het moment werk en kinderen combineer, dus voor mij hoeft 't allemaal niet zo gepusht en gestimuleerd te worden. Ik ben in mijn hele leven nog nooit iemand geweest die voorin de linies en op de barricades heeft gestaan en zal het ook niet worden. De aard van het beestje laat zich moeilijk veranderen...:)
Puur voor mijzelf sprekend: ik ben blij met hoe ik op het moment werk en kinderen combineer, dus voor mij hoeft 't allemaal niet zo gepusht en gestimuleerd te worden. Ik ben in mijn hele leven nog nooit iemand geweest die voorin de linies en op de barricades heeft gestaan en zal het ook niet worden. De aard van het beestje laat zich moeilijk veranderen...:)
vrijdag 25 mei 2007 om 08:04
Het ligt misschien ook aan de aard van de arbeidsmarkt zelf. Ik woon in Duitsland en hier zijn geen parttimebanen. Als vrouw werk je dus fulltime of je werkt niet. Gevolg: een te laag geboortecijfer en over een aantal jaar problemen om de sociale voorzieningen te betalen. En het probleem is zelfs zo erg dat de regering nu een bonus geeft als je thuis blijft en kinderen krijgt. Je krijgt dan gedurende een jaar 70% van je laatst verdiende loon.
En het is ook niet aangetoond dat hier meer vrouwelijke topfunctionarissen en hoogleraren zijn.
Ik voor mezelf vind het systeem in Nederland ietsje beter. 3 dagen werken en 2 dagen thuis. Voor mijzelf zie ik dat als ideaal. Mijn man kan ondertussen aan zijn carriere bouwen want hij wil professor worden.
En het is ook niet aangetoond dat hier meer vrouwelijke topfunctionarissen en hoogleraren zijn.
Ik voor mezelf vind het systeem in Nederland ietsje beter. 3 dagen werken en 2 dagen thuis. Voor mijzelf zie ik dat als ideaal. Mijn man kan ondertussen aan zijn carriere bouwen want hij wil professor worden.
vrijdag 25 mei 2007 om 10:10
Waar woon je dan in Duitsland, want ik woon ook in Duitsland maar er zijn toch best veel moeders die deeltijd werken (5 dagen per week tot 12 of 13 uur) Maar in Nederland is het inderdaad beter geregeld voor vrouwen dan hier.
Ik ben zelf werkzoekend en stoot helaas vaak mijn hoofd tegen het glazen plafond: als ik mijn kind vermeld in mijn brief of cv wordt ik helemaal niet uitgenodigd, dus dat doe ik al maanden niet meer.
Als ik wel een gesprek heb dan vind ik het moeilijk mijn kind ter sprake te brengen. Altijd komt de vraag: wat doe je dan met je kind?
Volgens mij zouden ze dat aan een man nooit vragen.
Ik ben zelf werkzoekend en stoot helaas vaak mijn hoofd tegen het glazen plafond: als ik mijn kind vermeld in mijn brief of cv wordt ik helemaal niet uitgenodigd, dus dat doe ik al maanden niet meer.
Als ik wel een gesprek heb dan vind ik het moeilijk mijn kind ter sprake te brengen. Altijd komt de vraag: wat doe je dan met je kind?
Volgens mij zouden ze dat aan een man nooit vragen.
