Glazen plafond, stiekem wel prima

Ik vind het allemaal zo'n flauwekul. Waarom MOETEN vrouwen carriere maken, en MOET kinderopvang gratis worden om dit mogelijk te maken, en waarom MOETEN we per se hetzelfde kunnen/doen/willen als mannen.

Komt het er niet gewoon op neer dat je als vrouw een keus hebt? Je kiest zelf je studie, je partner, wel of geen kinderen etc. Er zijn keuzes genoeg, en die hoef je niet bij iemand in z'n strot te drukken.

Ik voel me prima, en zie mezelf als een zelfstandige vrouw, ook al ben ik 'maar' een thuisblijfmoeder, vang ik oppaskinderen en pleegkinderen op, en werk ik af en toe in de gehandicaptenzorg op invalbasis. So what? Ik ben gelukkig zo, heb er totaal geen moeite mee dat ik niet hetzelfde salaris binnenbreng als mijn vriend, en mijn kindjes doen het super. Heb genoeg vrije tijd, doe dingen die ik leuk vind etc. Daar gaat het om!



Mamarleen

Heb je de voorgaande postings gelezen Marleen? Of is het je ergens ontgaan dat vrouwen juist meer keuzevrijheid hebben dan mannen in dezen?



Hoe dan ook: wat jij doet moet je lekker helemaal zelf weten. Het zal mij boeien of jij liever werkt of liever thuismoedert. Alleen: 1 op de 3 huwelijken eindigt in een scheiding, dan moet je ook niet gaan zeuren als je in de bijstand op een flatje komt en na je 65e alleen AOW hebt om van rond te komen. Dat was jouw keuze, weet je nog? Consequenties blijven ook over 30 jaar nog steeds gelden. En dat je niet van plan bent om te gaan scheiden, prima, alleen dat gold voor die 1 op de 3 ook.



Vergezocht? Nou, ik las het laatst weer op een ander forum. Vrouw werd verlaten door haar man, zocht uit wat haar financiele positie was. Haar uitroep "Dit kan toch niet waar zijn!" illustreerde wat ik bedoel te zeggen: ze kon niet geloven dat ze vrijwel alles kwijtraakte terwijl ze nog zo hard dacht "hij is net zo afhankelijk van mij als ik van hem".

Ik snap best dat je, als je net aande kids begint, graag thuis wilt blijven of op zijn minst minder wil gaan werken.

Wat ik niet snap is dat je op zó'n moment blijkbaar helemaal niet meer rationeel denkt en niet aan je toekomst denkt.

Want wat als je partner wegvalt? Wat als hij werkeloos wordt? Wat als hij of jij na een jaar of wat willen scheiden?

Dan sta je daar, geen baan, een gat op je CV en in je uppie met de kids.

Al blijf je 'maar' parttime werken, zorg er alsjeblieft voor dat je jezelf altijd kunt redden.

Ik heb de vorige postings wel gelezen hoor, en was ook niet zozeer een reactie daarop, maar vooral op wat men in de politiek en vanuit feministisch oogpunt allemaal wil.



En idd, ik zal niet mopperen als er in de toekomst iets gebeurd. Het is namelijk MIJN keus, en dus ook mijn consequentie...

En ik heb het meegemaakt hoor. Ben kind van gescheiden ouders. Mijn moeder heeft na de scheiding geen cent gehad (huwelijkse voorwaarden). Maar wat ben ik trots op mijn moeder! Dat ze ons zelf heeft grootgebracht, een studie is gaan doen, een goede baan heeft nu, een eigen huis heeft gekocht, en dat zonder ooit 1 minuut te klagen...

En ik ben enorm blij dat ze toen wij klein waren ons op de 1e plaats heeft gezet. Spijt heeft ze niet, ook al zou ze nu niet weer dezelfde fout maken. En ik heb er ook van geleerd. Ben niet getrouwd, maar we hebben wel alles vastgelegd bij de notaris, zodat ik bij het verbreken van de relatie niet op straat sta met de kinderen.

En... ik heb mijn eigen financiele plan. Ik spaar geld, op mijn naam, voor later, omdat ik nu geen pensioen opbouw (heel minmaal maar...) Daar kan ik straks enorm leuke dingen mee doen. En als we dan nog bij elkaar zijn gaan we samen leuke dingen doen :D Prachtig toch!



En nee, ik ben niet van plan op mijn gat te blijven zitten, maar studeren kan ook later nog. En die leuke baan komt ook ooit wel. Mijn kindjes zijn nu het belangrijkste, en ik ben 'pas' 23.

Ik heb nog alle tijd voor wilde plannen, nu wil ik gewoon genieten van mijn keuzevrijheid.



Mamarleen

Hallo allemaal,

Wat heb ik me lopen ergeren aan dit stukje in de viva zeg! Ikzelf ben ook hooggeschoold en heb 2 eigen bedrijven en als ik dit stukje ( en ook andere stukjes van Heleen Mees ) mag geloven dan ben ik dus een soort über wezen en moeten mijn laaggeschoolde vriendinnen mijn kutklusjes maar opknappen omdat zij in haar idee minder zijn? Omdat ze toevallig, of een gezin hebben of na de mavo zijn gaan werken......

Daarbij vroeg ik mij af of ze over haar quote: "Maar om nou te zeggen dat borstvoeding maar overal en altijd moet kunnen" nagedacht heeft?

Want wetenschappelijk is het bewezen dat borstvoeding ervoor zorgt dat het kind de eerste maanden een betere weerstand heeft en het zorgt voor een hechtingsproces ( het voeden van je baby bedoel ik dan ) wat voor je baby in latere leeftijd heel belangrijk is.

Daarbij denken ze na over een jaar zorgverlof omdat veel vrouwen door de bevalling en zwangerschap nog niet genezen zijn en wanneer zij te snel beginnen een vergrote kans op verzakkingen e.d. hebben.

Daarbij raken steeds meer vrouwen overspannen omdat een carriere en een kind niet voor iedereen werkt.

Ik zou zeggen: kijk gewoon naar wat jou gelukkig maakt en laat een ander aub in zijn waarden want iedereen heeft zijn eigen leven en je leeft maar 1 keer.

O, en wat ik nog even neer wilde zetten over die opmerking van dat strijken niet leuk is en dat mannen het daarom niet doen:

Mijn man strijkt wel zelf ( evenals de rest van het huishouden )......:D

Ik denk dat je vrouwen kunt onderverdelen in groepen:



- vrouwen die geen enorme carriere ambieren, die kindloos zijn en niet zo blij zijn met hun baan. Zij zullen in het geval van kinderen dan eerder kiezen om thuis te blijven moederen, want blij omdat ze niet meer hoeven werken. Dit is dan een opluchting, immers er komt toch salaris binnen van de man. Natuurlijk is dit een korte termijn gedachte, maar voor nu is het voor hen een ideale situatie



- vrouwen die wel een carriere ambieren, gestudeerd hebben en hun eigen ontplooiing heel belangrijk vinden. Als er dan kinderen komen, stoppen ze niet met werken, maar wordt het ook lastiger om een topfunctie te bekleden. Extra lastige factor is het moederschap, en hoe graag ze ook willen, het combineren van moederen en werken zorgt voor complicaties

De gulden middenweg is dan parttime (4 dagen werken is ook parttime) werken. Op die manier geef je je eigen ambitie niet op en kan alles doorgaan.

Er zijn toch genoeg voorbeelden van vrouwen in topfuncties, waarbij een 32-urige werkweek goed te doen is. Wel denk ik dat deze vrouwen hun thuissituatie dusdanig hebben geregeld dat het niet erg is als er een paar uur extra gewerkt moet worden, of als een vergadering uitloopt.



Het is ook niet voor iedereen heel makkelijk om een carriere te combineren met zorgtaken. Denk dat veel van die vrouwen een goede achterwacht thuis hebben, in de vorm van oppassen, en niet te vergeten geld om het te betalen. Van een man zal veel gevraagd worden, wat ook niet mer dan normaal is.

Ik werk zelf vier dagen per week en het is altijd hangen en wurgen geweest. Heb een normale baan, ben daarmee onafhankelijk en moet het ook hebben van kinderopvang. Zoon is nu 8 en als hij wat ouder is zal ik waarschijnlijk meer gaan werken, en misschien in een wat betere functie. Want vind het zonde van mijn opleiding om thuis te zitten en daarbij, als je kind naar school gaat, wat doe je dan thuis de hele dag? Kun je toch beter geld verdienen? Ik ben doodsbang voor afhankelijkheid en voor een enorm gat in mijn CV. Ook toen ik nog samenwoonde, werkte ik vier dagen. Dan heb je het financieel goed, ook al was dat niet e reden om te willen werken. Nu ik alleen ben, ben ik alleen maar blij dat ik eigen inkomen had. Vanuit mijn beroep maak ik vaak mee dat vrouwen doodongelukkig zijn, puur alleen omdat ze het financieel zwaar hebben en de werkevaring missen om weer aan de bak te komen. Schrikbeeld voor mij, en ik doe er alles aan om dat te voorkomen. Bovendien moet je gewoon werken, je kunt niet meer thuisblivjen omdat je jonge kinderen hebt. Dat beeld moet echt bijgesteld worden onder vrouwen zonder partner en met uitkering, vaak is het ook een mentaliteitsprobleem.



Ik geloof wel in een glazen plafond, maar ook in het klapstoeleffect.

Stukje bij beetje zie je een verschuiving; het wordt vrouwen makkelijker gemaakt om dor te breken in een topfunctie, vrouwen onderling moeten ook voorbeelden zien van vrouwen die dit voor elkaar krijgen. En dan wordt het ook meer algemeen geaccepteerd.

Julus,



Dat van die goede achterwacht valt best mee hoor, ik heb dat inmiddels wel en zo'n enorm topsalaris heb ik nou ook weer niet. Het zou een topsalaris zijn als er hier nog een salaris binnenkwam, maar in je eentje is het geen vetpot. En oppas is inderdaad een hele grote kostenpost, het kinderdagverblijf valt wel mee, maar daarnaast heb ik nog een zwarte oppas die elke dag kind ophaalt en het avondritueel doet.



Die heb ik inderdaad omdat ik daardoor ondanks het feit dat ik maar 32 uur werk nooit gedoe heb met meetings afkappen of overwerken, dat doe ik op haar dagen dus ook eigenlijk standaard. Die flexibiliteit geeft me ook de vrijheid om voor ziekenhuisbezoeken of oppas is ziek toestanden geen vrije uren op te hoeven nemen.



Ik denk inderdaad dat het niet willen of kunnen werken omdat je kinderen hebt vooral een mentaliteitskwestie is, want hoewel ik vantevoren ook wel dacht dat het allemaal zwaar zou zijn of veel gedoe en stress zou opleveren valt dat in de praktijk reuze mee eigenlijk. Als je ook een partner hebt is het dan volgens mij helemaal peanuts, want de grootste stressbron zit hem voor mij in het huishouden dat ook altijd maar weer gedaan moet worden en sociaal leven dat gewoon wat lastiger te organiseren is. Ik maak nu mijn afspraken op de oppasdagen, maar goed, die moet ik ook per uur betalen en als ik dat elke avond doe kost het me een fortuin. Met een partner die ook eens thuis blijft kun je dus volgens mij alles prima organiseren, als je het wil.

Toch wel typerend dat onze Helen Mees geen relatie en geen kinderen heeft.

Vind dat ze dan wel erg makkelijk praten heeft.



Maar ze heeft het al wel zover geschopt dat ze tot 11 uur in haar nest kan blijven liggen omdat ze vanuit huis/bed werkt.



Ik heb trouwens ook een deeltijdbaan, heb een partner, geen kinderen, maar ik heb door al mijn jaren ervaring inmiddels zo'n salaris dat ik daar alleen ook van rond kan komen, ben dus zelfstandig als het zou moeten.

Maar ik hecht nu eenmaal meer aan vrije tijd dan aan carriere maken, vind ik ook een vorm van feminisme.

Doen wat ik wil doen, niet iets wat wordt opgedragen door een of ander clubje, de feministen welteverstaan.

Vind dat ze af en toe erg doorslaan in hun gedachten.

Vrouwen kunnen heel wat bereiken al ze dit willen maar ze moeten het zelf doen.

Ik ken genoeg dames die in top functies zitten en die dat geweldig vinden, prima toch.

Volgens mij is er nog wel een verschil tussen gaan voor een topcarriere (waarvoor je echt veel moet doen en laten) en een baan waarmee je in elk geval financieel onafhankelijk bent.

Wat ik graag zou willen vragen aan degenen met een kleine baan: Vinden jullie het niet eng dat je financieel afhankelijk bent van je partner? Stel dat hij wil scheiden, dan val je wel ineens helemaal terug. Dat lijkt mij een heel eng idee, dat je dus afhankelijk bent van hoe die ander z'n pet staat (om het maar eens kort door de bocht te zeggen).

Julus,



Dat van die goede achterwacht valt best mee hoor, ik heb dat inmiddels wel en zo'n enorm topsalaris heb ik nou ook weer niet. Het zou een topsalaris zijn als er hier nog een salaris binnenkwam, maar in je eentje is het geen vetpot. En oppas is inderdaad een hele grote kostenpost, het kinderdagverblijf valt wel mee, maar daarnaast heb ik nog een zwarte oppas die elke dag kind ophaalt en het avondritueel doet.



Die heb ik inderdaad omdat ik daardoor ondanks het feit dat ik maar 32 uur werk nooit gedoe heb met meetings afkappen of overwerken, dat doe ik op haar dagen dus ook eigenlijk standaard. Die flexibiliteit geeft me ook de vrijheid om voor ziekenhuisbezoeken of oppas is ziek toestanden geen vrije uren op te hoeven nemen.



Ik denk inderdaad dat het niet willen of kunnen werken omdat je kinderen hebt vooral een mentaliteitskwestie is, want hoewel ik vantevoren ook wel dacht dat het allemaal zwaar zou zijn of veel gedoe en stress zou opleveren valt dat in de praktijk reuze mee eigenlijk. Als je ook een partner hebt is het dan volgens mij helemaal peanuts, want de grootste stressbron zit hem voor mij in het huishouden dat ook altijd maar weer gedaan moet worden en sociaal leven dat gewoon wat lastiger te organiseren is. Ik maak nu mijn afspraken op de oppasdagen, maar goed, die moet ik ook per uur betalen en als ik dat elke avond doe kost het me een fortuin. Met een partner die ook eens thuis blijft kun je dus volgens mij alles prima organiseren, als je het wil.

Een goede achterwacht met een redelijk normale baan is idd prima te doen, ook als je alleenstaande ouder bent. Maar ik doelde meer op de echte topfuncties, denk bijv aan politici, of aan een vrouw die een topkaderfunctie bekleedt in een grote organisatie. Dan lijkt het me dat er enorm veel van je gevraagd wordt, meer nog dan de uren die je volgens contract werkt. Vaak zullen ze ook na werktijd nog thuis eea moeten doen, misschien wel buitenshuis. Dan heb je of een partner nodig, of iemand die komt oppassen. Denk dat er in zulke gevallen wel een au-pair wordt ingeschakeld.

Heel eerlijk; een topfunctie lijkt mij een uitdaging, ik zou het een kick vinden als ik dat voor elkaar zou kunnen krijgen. Het feit dat men je daarvoor wil hebben en dat je iets groots voor elkaar kunt krijgen. Een groot bedrijf runnen, dat is toch niet zomaar iets. Het lijkt me ook dat werk en privé vaak door elkaar heen zal lopen, de druk van het presteren is hoog en dat moet je kunnen loslaten. Zou een vrouw met topfunctie eea kunnen scheiden, gezellig de eendjes voeren met kinderen en op zo'n moment echt niet aan haar werk denken?

Ik zie het al voor me dat ze tig keer wordt gebeld om allerlei zaken te bespreken, dat gaat toch ten koste van je quality time met kids?

Je kunt zo'n functie niet half doen, of er even met je gedachten niet bij zijn.

Dit geldt natuurlijk ook voor vrouwen zonder kids. Als je privé een crisis hebt, moet je dat kunnen loslaten en toch vol blijven presteren, daar word je voor betaald en dat verwachten mensen ook van je. Je zult sterk moeten zijn, en wat te denken van beslissingen nemen uit emotie? Denk dat zulke vrouwen altijd vanuit hun ratio handelen, er is geen ruimte voor emotionele beslissingen. Zijn het van die harde tante's?

Toch wel typerend dat onze Helen Mees geen relatie en geen kinderen heeft.

Vind dat ze dan wel erg makkelijk praten heeft.



Maar ze heeft het al wel zover geschopt dat ze tot 11 uur in haar nest kan blijven liggen omdat ze vanuit huis/bed werkt.



Ik heb trouwens ook een deeltijdbaan, heb een partner, geen kinderen, maar ik heb door al mijn jaren ervaring inmiddels zo'n salaris dat ik daar alleen ook van rond kan komen, ben dus zelfstandig als het zou moeten.

Maar ik hecht nu eenmaal meer aan vrije tijd dan aan carriere maken, vind ik ook een vorm van feminisme.

Doen wat ik wil doen, niet iets wat wordt opgedragen door een of ander clubje, de feministen welteverstaan.

Vind dat ze af en toe erg doorslaan in hun gedachten.

Vrouwen kunnen heel wat bereiken al ze dit willen maar ze moeten het zelf doen.

Ik ken genoeg dames die in top functies zitten en die dat geweldig vinden, prima toch.

"vind dat ze af en toe erg doorslaan in hun gedachten".

Als een toppositie hebt bereikt, dan lijkt het me dat je gewend raakt aan die rol. Zal moeilijk zijn om opeens anders te staan in je verwachtingen. Immers, bij topfuncits horen topsalarissen. Daar raak je aan gewend, gaat ernaar leven. En dan nog de bijbehorende status, de lat ligt te allen tijde erg hoog en die lat zal hoog blijven liggen, tenzij je finaal burned out raakt, dan houdt het op. Deze vrouwen zullen er dan ook niet aan toegeven, dat hun batterij al veel te lang leeg is. Ze willen en kunnen dit niet accepteren, dat past niet in hun manier van leven, het presteren onder druk. Voor hen is dit normale dagelijkse kost. Naar de buitenwereld toe is het misschien een afgang, je geeft niet op want zo zit je niet in elkaar, dat heb je jarenlang bewezen. Dit wordt dus in stand gehouden door de kring waarin je je begeeft, m.i.

Ik denk zolang je het zelf als prettig ervaart, en je het kunt bolwerken, je een topfunctie prima kunt uitoefenen. Waarbij je wel wat hulp/steun van buitenaf nodig hebt, in allerlei vormen. Vergeet niet dat je van jezelf een beeld neerzet, waar je vervolgens zelf aan moet zien te voldoen. Dus topprestaties, jarenlang achtereen. Lukt dit niet meer vanwege externe factoren, dan heb je grote kans dat je wordt afgefikt, iets wat deze vrouwen niet gewend zijn. We blijven vrouwen, dus wat doet dit dan met je?

Wat ik in mijn omgeving vaak merk is dat hoogopgeleide vrouwen vaak feministischer van aard zijn dan hun minder opgeleide sexgenoten. Dit kan vooral verklaard worden vanuit het feit dat een hoge opleiding een groter uitzicht op een leuke uitdagende baan biedt. De vrouw verkrijgt meer haar identiteit door haar prestaties omdat ze gewend is hoge prestaties te leveren.



De minder opgeleide vrouw daarentegen voelt niet zo de noodzaak om een glansrijke carriere te maken omdat prestaties nooit een groot deel van haar eigenwaarde heeft bepaald. Haar eigenwaarde werd meer bepaald door een goede emotionele intelligentie. Ze hecht meer waarde aan een 'normaal' leven waarin ze net als haar moeder het grootste deel in de zorg voor haar kinderen neemt.



Natuurlijk zitten hier allerlei gradaties tussen maar ik zie toch vaak dat hoogopgeleide vrouwen meer de neiging hebben een baan op te eisen en voor hun gelijkheid te strijden. De andere vrouwen hebben hier weinig baat bij, gezien zij in hun beroepen vaak al gelijk behandeld worden en er thuis toch altijd de traditionele rolverdeling geldt wanneer de man meer werkt als de vrouw.

Mijn vriend is overigens lager opgeleid dan ik ben om bepaalde redenen. Hij ziet mij echter niet als bedreigend want ik stimuleer hem en we weten allebei dat we uiteindelijk gewoon voor ons zelf zorgen.

Haar eigenwaarde werd meer bepaald door een goede emotionele intelligentie.  

Dat is best mooi: een hoop emotionele intelligentie, en ook waardevol, maar je kunt er geen boterham mee beleggen en de huur ook niet mee betalen. En dat is wat ik bedoel, met een kleine baan ben je zo afhankelijk, ook al voel je je helemaal peppy thuis bij de kinderen...

En oppas is inderdaad een hele grote kostenpost, het kinderdagverblijf valt wel mee, maar daarnaast heb ik nog een zwarte oppas die elke dag kind ophaalt en het avondritueel doet.



Die heb ik inderdaad omdat ik daardoor ondanks het feit dat ik maar 32 uur werk nooit gedoe heb met meetings afkappen of overwerken, dat doe ik op haar dagen dus ook eigenlijk standaard. Die flexibiliteit geeft me ook de vrijheid om voor ziekenhuisbezoeken of oppas is ziek toestanden geen vrije uren op te hoeven nemen.

Fashionvictim,

Is het een idee om jouw zwarte oppas via een gastouderbureau te laten werken? Kun je gewoon dezelfde oppas houden, en heb je daarnaast recht op kinderopvangtoeslag (mits je kunt aantonen dat het werkgerelateerd is en dat kun je (deels)) waarschijnlijk wel. Dan zou het nog wel eens mee kunnen vallen. Informeer eens bij een gastouderbureau!

Ik ben het er deels mee eens. Ik lees hier dat vrouwen de keuze moeten maken tussen "aanlegvrouw" en carriere vrouw. Wij hebben die keuze inmiddels (gelukkig) en verschuilen ons soms-vaak achter deze mogelijkheid. Ik draai hem graag om. Hebben de mannen ook echt deze mogelijkheid? Technisch wel, maar maatschappelijk gezien?

Een carriere vrouw wordt, mi, nog steeds als haaibaai gezien. Je maakt weinig vrienden met de beslissingen of sucessen die een top carriere met zich mee brengt (weinig vrouwelijk, of je zal wel je gebit uit je mond hebben getrokken en op je knietjes onder het bureau van je baas hebben gezeten) Maatschappelijk gezien bestaat het glazen plafond wel degelijk. Ik heb hem niet, ik trek me er niets van aan en ik heb een top carriere. Ik hou van mijn werk en laat me niet tegenhouden door de maatschappij, maar ervaar het wel, het kwets me wel, maar stoppen doe ik niet. De voldoening is geweldig en ik hou van de verantwoordelijkheid.

N.a.v dit topic heb ik het interview nogmaals gelezen en eerlijk gezegd blijft deze vrouw mij verbazen.

Wat een partij vreemde uitspraken doet ze toch.

2 voorbeelden:



* klusjes kunnen heel goed door lager opgeleide vrouwen of allochtonen gedaan worden, net alsof allochtonen niet hoog opgeleid kunnen zijn.???



* voor wat de liefde betreft, het moet wel een bijzonder iemand zijn wil ze haar leven daar voor opgeven, net alsof liefde zich laat leiden, dat overkomt je, ze benaderd het wel erg zakelijk.



En dan ook nog de opmerking over kinderen, dat kan ze er makkelijk bij doen, ze kan nu al tot 11 uur op bed blijven liggen, dus zo'n baby zal ook wel lukken.

Net alsof een baby geen regelmaat nodig heeft.



Deze vrouw staat naar mijn mening heel erg buiten de realiteit.



Excuses als de gequote stukken niet helemaal kloppen, heb het blad niet hier bij me liggen.

Als mevrouw Mees zorgt voor een middel dat mannen ook zwanger kunnen worden dan zal alles pas anders worden!



Wat heb ik me geërgerd aan de uitspraken van haar. Ze heeft zelf geen kinderen maar meent wel te weten hoe vrouwen met kinderen het allemaal moeten regelen. Want Amerikaanse vrouwen zeuren ook niet..........:?

Ik heb zojuist een interview van mevr. Mees in de Intermediar gelezen en de haren rijzen mij ten berge. Wat een onzin! Zo vergelijkt zij Amerika met Nederland. Volgens mij heeft mevr. Mees, zoals een van de reageerders opmerkte, al veel te lang in de Amerikaanse upperclass geleefd. De sociale laag waar vrouwen werken maar ook kindermeisjes, chauffeurs etc hebben. En dit is goed voor de economie want je helpt lageropgeleiden aan een baan:o. Voort zegt ze dat ze houdt van haar taxichauffeur en haar manicure. Ik denk niet zozeer dat ze daar van houdt maar het gewoon nuttig vindt omdat het haar leven luxueuzer maakt. Mevr. Mees, bent u wel eens buiten de Central Park ring in Ny geweest?

Ik heb de afgelopen 2 jaar elke week 50 uur in de IT gewerkt en never nooit niet dat ik daar nog eens vrijwillig voor zou kiezen. Ik werk om te leven en ik leef niet om te werken. Geen tijd meer voor hobby's, geen tijd meer voor jezelf: Ik pas ervoor. Ik vind  3 dagen in de week werken met kind voor mij prima en ik laat me vooral niet dicteren door wat zo'n wannabe New Yorkse ervan vind.

Liubi, ben het volledig, maar dan ook volledig met je eens!