Werk & Studie
alle pijlers
Heb jij wel eens gehuild op je werk?
zaterdag 17 december 2022 om 11:51
Ik had het er met mijn schoonzus over en het bleek dat we beiden wel eens bij onze baas hebben moeten huilen over iets heftigs (we zijn beiden leidinggevenden). En toen zei ze: maar vroeger huilde ik veel vaker.
Ik haat het als ik in een professionele setting huil. Ik vind het ook zo typisch vrouwelijk. Ik heb gehuild uit boosheid en ook wel een keer uit vermoeidheid bij kritiek over een situatie die voor mij emotioneel was.
En jullie. Wat vinden jullie van janken op het werk?
Ik haat het als ik in een professionele setting huil. Ik vind het ook zo typisch vrouwelijk. Ik heb gehuild uit boosheid en ook wel een keer uit vermoeidheid bij kritiek over een situatie die voor mij emotioneel was.
En jullie. Wat vinden jullie van janken op het werk?
zaterdag 17 december 2022 om 21:15
O, wauw. Wat ontzettend raar en naar.Moiren schreef: ↑17-12-2022 21:06Ja, ze had niet haar beste dag zullen we maar zeggen. Trok ook de diagnose in twijfel, wie dat dan wel niet gesteld had, dat dat helemaal niet kon, daarbij echt zo onbeschoft was etc. En dan erbij dat een telefoongesprek voeren ontzettend moeilijk is momenteel en toen helemaal heel erg ontzettend moeilijk en dat mens me zo veel stress gaf dat ik er wakker van lag. Dus besloten er mee te stoppen en toen kon ik iig weer slapen
Die van mij vroeg zelfs nog om de bonnetjes van de Kruidvat Paracetamol om die te kunnen declareren.
Je krijgt in Nederland niet veel voor psychisch leed, hoor. Je schijnt wel weer meer te krijgen als je een hobby - tijdelijk- niet uit kunt voeren of als anderen voor je moeten mantelzorgen . ( als je een week niet met 2 blauwe ogen naar de bakker durfde en je buurvrouw dat voor je deed )
Maar het is wel fijn als dingen zwart op wit staan. Stel dat je over 5 jaar ineens iets krijgt wat het gevolg is van deze klappen en de schooldirecteur van nu werkt er niet meer ; wordt het toch lastig.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zaterdag 17 december 2022 om 21:19
zaterdag 17 december 2022 om 21:26
O, top !Moiren schreef: ↑17-12-2022 21:19Ik ga mijn werkgever wel aansprakelijk stellen. Vooral omdat als het verzuim dan langer dan een jaar duurt mijn salaris wel wordt aangevuld tot 100%. Gelukkig gaat alles in goed overleg.
Kilometers die voor mij gereden worden, paracetamol, hulpmiddelen etc worden vergoed.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zaterdag 17 december 2022 om 23:55
Ik heb ook eens gehuild toen we in lockdown zaten. Manager vond het nodig om mij 2 dagen per week thuis te houden maar er werd geen computer voorzien met de nodige programma’s dus moest hetzelfde werk doen op kantoor op 3 dagen tijd wat natuurlijk onrealistisch is. Had haar nog gevraagd of ik toch nog kon komen werken die 2 dagen op kantoor maar nee ging niet volgens haar 
Ik kreeg daardoor meer en meer stress want liep zwaar achter met mijn werk en moest bijna op bevallingsverlof.
Baas was niet tevreden en vroeg mij op gesprek omdat hij zag dat ik achter stond met werk maar blijkbaar werd er niet gecommuniceerd met manager over hoe zij de boel heeft aangepakt. Bleek dat manager -dus diegene die mij thuis hield- mij verweet dat ik achter stond met werk en dat zij mij bijna een aangetekend brief ging opsturen met een waarschuwing. Echt ik viel nog net niet van mijn stoel en zei haar dat ik haar verschillende keren had gevraagd om toch te mogen komen op kantoor maar plots ontkende ze alles omdat ze naast de baas zat en geen gezichtsverlies wou lijden dus
was het mijn schuld en ik moest haar maar hebben gevraagd dus uit onmacht ben ik beginnen huilen en de dag daarna heb ik mijn ontslag genomen.
Dat mens spoorde gewoon niet met haar leugens en manipulatie
Ik kreeg daardoor meer en meer stress want liep zwaar achter met mijn werk en moest bijna op bevallingsverlof.Baas was niet tevreden en vroeg mij op gesprek omdat hij zag dat ik achter stond met werk maar blijkbaar werd er niet gecommuniceerd met manager over hoe zij de boel heeft aangepakt. Bleek dat manager -dus diegene die mij thuis hield- mij verweet dat ik achter stond met werk en dat zij mij bijna een aangetekend brief ging opsturen met een waarschuwing. Echt ik viel nog net niet van mijn stoel en zei haar dat ik haar verschillende keren had gevraagd om toch te mogen komen op kantoor maar plots ontkende ze alles omdat ze naast de baas zat en geen gezichtsverlies wou lijden dus
was het mijn schuld en ik moest haar maar hebben gevraagd dus uit onmacht ben ik beginnen huilen en de dag daarna heb ik mijn ontslag genomen.
Dat mens spoorde gewoon niet met haar leugens en manipulatie
zondag 18 december 2022 om 08:48
Ik heb wel een paar keer gehuild tijdens mijn werk. Gelukkig ben ik niet zo van het gierende snot dus liepen er alleen tranen over mijn wangen. Wat geen van de kinderen vreemd leek te vinden.
De eerste keer dat ik weer kwam werken maar het plotselinge overlijden van mijn ouder, Ik vertelde ze wat er gebeurd was en ineens stond er eentje op voor een stille knuffel en volgde vrijwel de hele klas voor een groepsknuffel. Toen hield ik het niet droog.
Of toen ik aan de hele klas en hun ouders moest vertellen dat de ouder van een klasgenootje net overleden was.
En een keer tijdens een oudergesprek. Een kind met ENORME struggles op bepaald vlak, waar ouders de noodzaak van hulp niet inzagen omdat ze niet zagen hoe dit ‘op te lossen’ was. Dat ging me zo enorm aan het hart, dat de tranen van frustratie ineens tevoorschijn kwamen. (SNAP nou eens dat ik dit alleen maar vraag omdat ik jullie kind zie struggelen en ik het haar zo ontzettend gun dat het allemaal ietsjes makkelijker wordt!! En dat KAN met je juiste hulp!!). Volgens mij schrokken ouders zich kapot en zijn ze daarom maar op mijn verzoek in gegaan.
Later kwamen ouders opnieuw op gesprek en toen was het hun beurt voor tranen, van dankbaarheid omdat het zo ontzettend goed ging met hun kind.
Verder zulke fijne collega’s dat iedereen zich vrij genoeg voelt om in de pauze dingen met elkaar te delen uit privéleven. Daarbij vloeien ook wel eens tranen. Maar dat vindt iedereen eigenlijk heel gewoon. We zijn net echte mensen!
De eerste keer dat ik weer kwam werken maar het plotselinge overlijden van mijn ouder, Ik vertelde ze wat er gebeurd was en ineens stond er eentje op voor een stille knuffel en volgde vrijwel de hele klas voor een groepsknuffel. Toen hield ik het niet droog.
Of toen ik aan de hele klas en hun ouders moest vertellen dat de ouder van een klasgenootje net overleden was.
En een keer tijdens een oudergesprek. Een kind met ENORME struggles op bepaald vlak, waar ouders de noodzaak van hulp niet inzagen omdat ze niet zagen hoe dit ‘op te lossen’ was. Dat ging me zo enorm aan het hart, dat de tranen van frustratie ineens tevoorschijn kwamen. (SNAP nou eens dat ik dit alleen maar vraag omdat ik jullie kind zie struggelen en ik het haar zo ontzettend gun dat het allemaal ietsjes makkelijker wordt!! En dat KAN met je juiste hulp!!). Volgens mij schrokken ouders zich kapot en zijn ze daarom maar op mijn verzoek in gegaan.
Later kwamen ouders opnieuw op gesprek en toen was het hun beurt voor tranen, van dankbaarheid omdat het zo ontzettend goed ging met hun kind.
Verder zulke fijne collega’s dat iedereen zich vrij genoeg voelt om in de pauze dingen met elkaar te delen uit privéleven. Daarbij vloeien ook wel eens tranen. Maar dat vindt iedereen eigenlijk heel gewoon. We zijn net echte mensen!
zondag 18 december 2022 om 09:01
Oh, dat herken ik. Dat de tranen prima te onderdrukken zijn, tot iemand je komt troosten. Jaren geleden moest ik een klas vol zestienjarigen vertellen dat hun juf, 38 jaar, niet meer beter zou worden. Ik was zelf pas negenentwintig. Pas toen een meisje me een omhelzing gaf, hield ik het niet meer droog.moizer schreef: ↑18-12-2022 08:48Ik heb wel een paar keer gehuild tijdens mijn werk. Gelukkig ben ik niet zo van het gierende snot dus liepen er alleen tranen over mijn wangen. Wat geen van de kinderen vreemd leek te vinden.
De eerste keer dat ik weer kwam werken maar het plotselinge overlijden van mijn ouder, Ik vertelde ze wat er gebeurd was en ineens stond er eentje op voor een stille knuffel en volgde vrijwel de hele klas voor een groepsknuffel. Toen hield ik het niet droog.
Of toen ik aan de hele klas en hun ouders moest vertellen dat de ouder van een klasgenootje net overleden was.
En een keer tijdens een oudergesprek. Een kind met ENORME struggles op bepaald vlak, waar ouders de noodzaak van hulp niet inzagen omdat ze niet zagen hoe dit ‘op te lossen’ was. Dat ging me zo enorm aan het hart, dat de tranen van frustratie ineens tevoorschijn kwamen. (SNAP nou eens dat ik dit alleen maar vraag omdat ik jullie kind zie struggelen en ik het haar zo ontzettend gun dat het allemaal ietsjes makkelijker wordt!! En dat KAN met je juiste hulp!!). Volgens mij schrokken ouders zich kapot en zijn ze daarom maar op mijn verzoek in gegaan.
Later kwamen ouders opnieuw op gesprek en toen was het hun beurt voor tranen, van dankbaarheid omdat het zo ontzettend goed ging met hun kind.
Verder zulke fijne collega’s dat iedereen zich vrij genoeg voelt om in de pauze dingen met elkaar te delen uit privéleven. Daarbij vloeien ook wel eens tranen. Maar dat vindt iedereen eigenlijk heel gewoon. We zijn net echte mensen!
zondag 18 december 2022 om 09:28
In de afgelopen 7 jaar 2x geloof ik.
De eerste keer was bij mijn beoordelingsgesprek. Er was beloofd dat ik zou doorgroeien naar senior. Toen ik de ruimte binnenkwam en het gezicht van mijn leidinggevende zag, wist ik al genoeg. De manager van mijn functierol had besloten dat er voorlopig geen seniors zouden komen. Woest was ik, want beloofd is beloofd en ik had al mijn ontwikkelpunten van het jaar daarvoor verbetert. Het heeft ook nog wel een staartje gehad. Zij werkt niet meer bij ons en ik ben senior.
De 2e keer was tijdens een zoom-meeting. Mijn oom was naar het ziekenhuis gebracht en vlak voor de vergadering begon, belde mijn moeder. Toen bleek dat we naar het ziekenhuis moesten om afscheid te nemen, omdat mijn oom een zware hersenbloeding had gehad en niet meer wakker zou worden. Collega's zagen me nog net instorten voor de camera voor ik hem uitzette en via de chat meldde wat er was.
De eerste keer was bij mijn beoordelingsgesprek. Er was beloofd dat ik zou doorgroeien naar senior. Toen ik de ruimte binnenkwam en het gezicht van mijn leidinggevende zag, wist ik al genoeg. De manager van mijn functierol had besloten dat er voorlopig geen seniors zouden komen. Woest was ik, want beloofd is beloofd en ik had al mijn ontwikkelpunten van het jaar daarvoor verbetert. Het heeft ook nog wel een staartje gehad. Zij werkt niet meer bij ons en ik ben senior.
De 2e keer was tijdens een zoom-meeting. Mijn oom was naar het ziekenhuis gebracht en vlak voor de vergadering begon, belde mijn moeder. Toen bleek dat we naar het ziekenhuis moesten om afscheid te nemen, omdat mijn oom een zware hersenbloeding had gehad en niet meer wakker zou worden. Collega's zagen me nog net instorten voor de camera voor ik hem uitzette en via de chat meldde wat er was.
zondag 18 december 2022 om 10:41
Ik ook nooit, totdat mijn dochter heel ziek werd en korte tijd daarna overleed.
Ik werk bij een middelgroot bedrijf en heb die tijd toen als heel dubbel ervaren. Je ontkomt niet aan menselijke interactie, iedereen leeft mee. Het is heel moeilijk om je op het werk staande te houden als er steeds wordt gevraagd hoe het gaat. Natuurlijk kon ik me daar wel voor afsluiten door bijvoorbeeld mijn kantoor dicht te houden, of door de vraag af te kappen, en op zich was ik ook heel goed in het feitelijk vertellen van de situatie, zonder emotioneel te worden. Maar lastig is het wel natuurlijk, want je wil eigenlijk gewoon functioneren en je werk doen en als je 'moet' vertellen hoe het prive gaat, is dat heel, heel moeilijk.
Maar toch, aan de andere kant, ik heb ook heel veel steun mogen ontvangen en dat was fijn, sommige collega's waren echt een steun in een hele moeilijke tijd. En natuurlijk heb ik toen ook gehuild, ik ben ook maar een mens.
Het mooie is dat ik toen ook verhalen van rouw, verdriet en zorg terug hoorde en dat voelde heel goed. Het voelde ook zo gek dat ik voorheen nooit geen weet had van dit verdriet bij collega's. Een voorbeeld was een collega,die mij vertelde over het verlies jaren geleden van haar achtjarige dochtertje. Zo goed kende ik haar helemaal niet, ik wist ook helemaal niet van haar verlies en dan opeens heb je een heel gesprek, een arm om je heen, en steun.
Ik werk bij een middelgroot bedrijf en heb die tijd toen als heel dubbel ervaren. Je ontkomt niet aan menselijke interactie, iedereen leeft mee. Het is heel moeilijk om je op het werk staande te houden als er steeds wordt gevraagd hoe het gaat. Natuurlijk kon ik me daar wel voor afsluiten door bijvoorbeeld mijn kantoor dicht te houden, of door de vraag af te kappen, en op zich was ik ook heel goed in het feitelijk vertellen van de situatie, zonder emotioneel te worden. Maar lastig is het wel natuurlijk, want je wil eigenlijk gewoon functioneren en je werk doen en als je 'moet' vertellen hoe het prive gaat, is dat heel, heel moeilijk.
Maar toch, aan de andere kant, ik heb ook heel veel steun mogen ontvangen en dat was fijn, sommige collega's waren echt een steun in een hele moeilijke tijd. En natuurlijk heb ik toen ook gehuild, ik ben ook maar een mens.
Het mooie is dat ik toen ook verhalen van rouw, verdriet en zorg terug hoorde en dat voelde heel goed. Het voelde ook zo gek dat ik voorheen nooit geen weet had van dit verdriet bij collega's. Een voorbeeld was een collega,die mij vertelde over het verlies jaren geleden van haar achtjarige dochtertje. Zo goed kende ik haar helemaal niet, ik wist ook helemaal niet van haar verlies en dan opeens heb je een heel gesprek, een arm om je heen, en steun.
A piece of my heart lives in heaven
zondag 18 december 2022 om 13:00
Jeetje heftig Teardrop. Ook al komen dit soort situaties voor in het leven, dit is wel de meest ingrijpende. Kan me voorstellen dat mensen willen weten hoe het met je gaat en naar je vragen, maar dat de enige manier bij momenten om uberhaupt de dag door te komen is door het ergens te moeten parkeren. Zou ook niet weten wat hierin een goed of fout is. We modderen allemaal maar wat aan.
zondag 18 december 2022 om 13:10
Wel vaak ja. Bij mijn vorige baan echt vaak.
Kwamen er apen binnen die er echt slecht aan toe waren: nadien even een potje huilen.
Kwamen er gesmokkelde baby's van vermoorde moeders binnen: huilen.
Werd zo'n bang babytje dan iets moediger en pakte voorzichtig mijn vinger vast als troost: huilen.
Sociaal lastige apen die het na maanden dan toch lukte om een vriendje te maken: huilen.
Sowieso dieren die dan steeds levendiger werden en opknapten: tranen van geluk.
Heel heftige agressie van een dier meemaken: achteraf adrenaline-huilen.
Bij mijn laatste dag heb ik geloof ik de hele dag lopen huilen.
Gelukkig gold het wel voor meerderen, ook bij overlijden was het collectief in tranen.
Ook ooit wel werk gehad dat ik zo afschuwelijk vond dat ik bijna moest huilen (en dat vaak op de wc ook even deed). Of dat je privé zo slecht in je vel zit dat je steeds tranen voelt branden.
Kwamen er apen binnen die er echt slecht aan toe waren: nadien even een potje huilen.
Kwamen er gesmokkelde baby's van vermoorde moeders binnen: huilen.
Werd zo'n bang babytje dan iets moediger en pakte voorzichtig mijn vinger vast als troost: huilen.
Sociaal lastige apen die het na maanden dan toch lukte om een vriendje te maken: huilen.
Sowieso dieren die dan steeds levendiger werden en opknapten: tranen van geluk.
Heel heftige agressie van een dier meemaken: achteraf adrenaline-huilen.
Bij mijn laatste dag heb ik geloof ik de hele dag lopen huilen.
Gelukkig gold het wel voor meerderen, ook bij overlijden was het collectief in tranen.
Ook ooit wel werk gehad dat ik zo afschuwelijk vond dat ik bijna moest huilen (en dat vaak op de wc ook even deed). Of dat je privé zo slecht in je vel zit dat je steeds tranen voelt branden.
"Wine in the morning, and some breakfast at night. Oh baby, I'm beginning to see the light!"
zondag 18 december 2022 om 18:51
Ja, maar ik werk op huisartspraktijk en soms gebeuren er gewoon heftige dingen. Één keer gehuild nadat iemand met psychiatrische klachten vanuit een status van totale apathie totaal plotseling heel agressief werd tegenover me aan tafel en van alles naar me begon te gooien (inclusief grote zware dingen). Op dat moment rustig gebleven maar achteraf moest het er even uit. En één keer na een heel heel lastig gesprek met ongewenst zwangere patiënte in zeer ingewikkelde situatie. Dat was echt gewoon schrijnend voor moeder en ongeboren kind.
maandag 19 december 2022 om 19:22
maandag 19 december 2022 om 19:22
Ja, toen ik stage liep in een verzorgingstehuis op een gesloten afdeling voor mensen met dementie.
Meer dan eens zelfs... om de situatie van de mensen en om de manier hoe meerdere zorgverleners die mensen behandelen. Degoutant. (Ik wil euthanasie voor ik ooit naar een verzorgingstehuis moet)
Als patiënten die me nauw aan het hart liggen overlijden. Regelmatig dus en vrees dat dat niet zal veranderen.
Meer dan eens zelfs... om de situatie van de mensen en om de manier hoe meerdere zorgverleners die mensen behandelen. Degoutant. (Ik wil euthanasie voor ik ooit naar een verzorgingstehuis moet)
Als patiënten die me nauw aan het hart liggen overlijden. Regelmatig dus en vrees dat dat niet zal veranderen.
maandag 19 december 2022 om 21:01
Ik heb half november gehuild op het werk omdat het mij allemaal teveel werd.
Heb mij ook direct ziekgemeld en probeer nu weer alles op orde te krijgen.
Nog nooit zoiets meegemaakt. Wel tranen gelaten omdat er iets vreselijks was gebeurd met een van mijn ouders, of omdat een leerling of collega slecht nieuws vertelde. En daar schaam ik mij niet voor. Ik probeer de kinderen in mijn klas mee te geven, dat het delen van emoties oké is.
Maar nog nooit gehuild omdat ik het niet meer trok en dat voelt dan weer als falen.
Heb mij ook direct ziekgemeld en probeer nu weer alles op orde te krijgen.
Nog nooit zoiets meegemaakt. Wel tranen gelaten omdat er iets vreselijks was gebeurd met een van mijn ouders, of omdat een leerling of collega slecht nieuws vertelde. En daar schaam ik mij niet voor. Ik probeer de kinderen in mijn klas mee te geven, dat het delen van emoties oké is.
Maar nog nooit gehuild omdat ik het niet meer trok en dat voelt dan weer als falen.
dinsdag 20 december 2022 om 22:34
woensdag 21 december 2022 om 00:24
Jahoor, is me zeker wel eens gebeurd. Werkgerelateerd na suïcides van patiënten heb ik wel moeten huilen, eenmalig ook echt goed overstuur geweest toen het een patiënt betrof die we inmiddels goed kenden.
Ook wel eens omdat een collega ernstig ziek bleek. Of toen mijn vriend de avond ervoor rond 18:00 had geappt zich niet zo lekker te voelen en ik daarna geen contact meer met hem kreeg, het was inmiddels al 14:00 de volgende dag. Collega vroeg waarom ik zo zat te zenuwen en toen moest ik huilen van de spanning.
Ook wel eens omdat een collega ernstig ziek bleek. Of toen mijn vriend de avond ervoor rond 18:00 had geappt zich niet zo lekker te voelen en ik daarna geen contact meer met hem kreeg, het was inmiddels al 14:00 de volgende dag. Collega vroeg waarom ik zo zat te zenuwen en toen moest ik huilen van de spanning.
woensdag 21 december 2022 om 21:10
Ja, nu ik er over nadenk wel meerdere keren.
- een behoorlijke discussie met een collega die mij hele gemene dingen (onwaarheden) voor de voeten gooide en finaal afbrandde in het bijzijn van meerdere collega’s. Achteraf wel uitgepraat en het is ‘klaar’.
Als in ‘ik doe oppervlakkig aardig tegen haar, maar vertrouw haar gewoon niet meer’.
- eikel van een nieuwe leidinggevende waarbij ik in zijn ogen alles verkeerd deed (ik werkte er al meer dan 10 jaar, nooit opmerkingen gehad). Hij kon me ook niet vertellen wanneer het dan wél goed was of wat ik moest veranderen. De werkdruk was enorm hoog. De emoties hoog, dus ik moest huilen en zelfs daarover moest hij nog zeggen; ‘doet me niks hoor dat je nu tegenover me zit te janken’.
Lang verhaal kort; hij is weg, ik werk er nog steeds.
- toen een collega heel ziek was. Zij was stervende, wij werkten gewoon door maar er kwam natuurlijk niks uit onze handen. We zaten eigenlijk te wachten tot we officieel bericht kregen dat ze was overleden. Die dag is er heel wat afgesnotterd.
- een behoorlijke discussie met een collega die mij hele gemene dingen (onwaarheden) voor de voeten gooide en finaal afbrandde in het bijzijn van meerdere collega’s. Achteraf wel uitgepraat en het is ‘klaar’.
Als in ‘ik doe oppervlakkig aardig tegen haar, maar vertrouw haar gewoon niet meer’.
- eikel van een nieuwe leidinggevende waarbij ik in zijn ogen alles verkeerd deed (ik werkte er al meer dan 10 jaar, nooit opmerkingen gehad). Hij kon me ook niet vertellen wanneer het dan wél goed was of wat ik moest veranderen. De werkdruk was enorm hoog. De emoties hoog, dus ik moest huilen en zelfs daarover moest hij nog zeggen; ‘doet me niks hoor dat je nu tegenover me zit te janken’.
Lang verhaal kort; hij is weg, ik werk er nog steeds.
- toen een collega heel ziek was. Zij was stervende, wij werkten gewoon door maar er kwam natuurlijk niks uit onze handen. We zaten eigenlijk te wachten tot we officieel bericht kregen dat ze was overleden. Die dag is er heel wat afgesnotterd.
woensdag 21 december 2022 om 21:28
Ik geef mijzelf op alle vlakken van mijn leven, dus ook op het werk. En dan krijgen ze 100% dus soms ook mijn tranen.
Mijn werk is intensief en persoonlijk. Dus soms is het lastig om emoties niet te tonen. Natuurlijk probeer ik het te voorkomen door op tijd op mijn rem te stappen maar dat lukt niet altijd. Er is gelukkig ruimte voor.
Ik huil niet snel, maar wel als frustratie of vermoeidheid hoog zitten. Of omdat ik tijdens het werk hoorde van het overlijden van een dierbare. En soms heb ik meeghuild met een ander. Dat is dan een ontsnapte traan, zonder uithalen. Minder professioneel maar wel begrijpelijk. Gelukkig zeldzaam en ik ben er nog nooit op afgerekend.
Mijn werk is intensief en persoonlijk. Dus soms is het lastig om emoties niet te tonen. Natuurlijk probeer ik het te voorkomen door op tijd op mijn rem te stappen maar dat lukt niet altijd. Er is gelukkig ruimte voor.
Ik huil niet snel, maar wel als frustratie of vermoeidheid hoog zitten. Of omdat ik tijdens het werk hoorde van het overlijden van een dierbare. En soms heb ik meeghuild met een ander. Dat is dan een ontsnapte traan, zonder uithalen. Minder professioneel maar wel begrijpelijk. Gelukkig zeldzaam en ik ben er nog nooit op afgerekend.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
