Werk & Studie
alle pijlers
Help ik heb iets vreselijks gedaan
donderdag 20 november 2008 om 20:03
Ik ben laatst ergens aangenomen. Op de derde werkdag, vandaag dus liet ik per ongeluk een vol karretje met servies erop ergens tegen aan knallen. Een groot aantal borden, glazen en bekers is toen gebroken. Iemand maakte een grapje dat dit van mijn salaris af zou worden getrokken. Ik schrok. Ze stelden me daarna gerust dat het maar een grapje is en iedereen weleens is overkomen.
Nu vind ik het werk stiekem eigenlijk niet leuk en wil niet meer komen opdagen, natuurlijk wel door eerst netjes af te bellen. Ik zit in de proeftijd dus ik heb alle recht om weg te gaan. Alleen ik voel me rot vanwege dat stomme ongelukje. Vind ineens dat ik het niet kan maken door niet meer te komen werken, maar langer blijven is ook weer zo tegen mijn zin in. Ik vind het werk echt vreselijk.
Nu ben ik bang dat als ik ineens wegga, dat ze dan wel kosten in rekening brengen voor het gebroken servies. Of maak ik me zorgen om niets?
EDIT:
Veel mensen willen weten wat de reden is dat ik weg wil. De reden dat ik weg wil heeft niets met het ongelukje te maken. Ik moet voor mijn werk in de horeca onder andere zaalontvangst doen en dus een toespraak houden. Ik vind het vreselijk. Ik heb daar veel meer moeite mee dan ik dacht en durf gewoon niet meer nadat ik blokkeerde en een black out kreeg. Ik kan dit gewoon niet en het voelt niet prettig. Ik merk dat ik mezelf ga dwingen en dat is nooit goed. Ik kan helaas niet onder die taak uit en wil dus weg. Ik wil dit best eerlijk zeggen tegen de leidinggevende, maar het maakt dat stomme ongelukje niet goed. Ik kost ze alleen maar geld. Ik heb een hoop verpest en nu ren ik weg. Daar zit ik mee.
Nu vind ik het werk stiekem eigenlijk niet leuk en wil niet meer komen opdagen, natuurlijk wel door eerst netjes af te bellen. Ik zit in de proeftijd dus ik heb alle recht om weg te gaan. Alleen ik voel me rot vanwege dat stomme ongelukje. Vind ineens dat ik het niet kan maken door niet meer te komen werken, maar langer blijven is ook weer zo tegen mijn zin in. Ik vind het werk echt vreselijk.
Nu ben ik bang dat als ik ineens wegga, dat ze dan wel kosten in rekening brengen voor het gebroken servies. Of maak ik me zorgen om niets?
EDIT:
Veel mensen willen weten wat de reden is dat ik weg wil. De reden dat ik weg wil heeft niets met het ongelukje te maken. Ik moet voor mijn werk in de horeca onder andere zaalontvangst doen en dus een toespraak houden. Ik vind het vreselijk. Ik heb daar veel meer moeite mee dan ik dacht en durf gewoon niet meer nadat ik blokkeerde en een black out kreeg. Ik kan dit gewoon niet en het voelt niet prettig. Ik merk dat ik mezelf ga dwingen en dat is nooit goed. Ik kan helaas niet onder die taak uit en wil dus weg. Ik wil dit best eerlijk zeggen tegen de leidinggevende, maar het maakt dat stomme ongelukje niet goed. Ik kost ze alleen maar geld. Ik heb een hoop verpest en nu ren ik weg. Daar zit ik mee.
donderdag 20 november 2008 om 20:07
Ik zou niet ineens weg gaan maar gewoon netjes aangeven bij je leidinggevende dat je baan eigenlijk niet aan je verwachtingen voldoet en dat je liever wat anders gaat zoeken.
Er zijn inderdaad wel ergere dingen dan een karretje servies laten stuiteren. Zeker als dat bv bij Blokker was en niet bij Rosenthal.
Iemand die heel ongemotiveerd aan de slag blijft kost uiteindelijk meer denk ik.
Er zijn inderdaad wel ergere dingen dan een karretje servies laten stuiteren. Zeker als dat bv bij Blokker was en niet bij Rosenthal.
Iemand die heel ongemotiveerd aan de slag blijft kost uiteindelijk meer denk ik.
donderdag 20 november 2008 om 20:08
Zolang er geen opzet in het spel is kan de werkgever deze kosten niet op jou verhalen.
Een heel andere vraag is of je vandaag de beslissing zou moeten nemen om weg te gaan. Ik begrijp dat je je opgelaten voelt en baalt van wat er gebeurd is. Is het daarom niet verstandiger om alles even rustig te laten bedaren en over een week te zien hoe je het werk dan vindt? Je kunt ook later nog de beslissing nemen om te vertrekken.
Een heel andere vraag is of je vandaag de beslissing zou moeten nemen om weg te gaan. Ik begrijp dat je je opgelaten voelt en baalt van wat er gebeurd is. Is het daarom niet verstandiger om alles even rustig te laten bedaren en over een week te zien hoe je het werk dan vindt? Je kunt ook later nog de beslissing nemen om te vertrekken.
donderdag 20 november 2008 om 20:10
Je werkt er 3 dagen en dan weet je al dat je het niets vind? Beetje vroeg maar het kan....
Had je het gevoel dat je wegwilde de afgelopen 2 werkdagen ook? Of komt het omdat je per ongeluk wat servies heb gebroken? Weglopen lost niets op en je wordt er ook echt niet gelukkiger door.....
Alleen wat wil je dan als je toch weg wilt? Ik zou niet zomaar weg blijven en ook niet na het te melden. Ik zou toch gewoon door blijven werken en ondertussen verder zoeken. Je proeftijd duurt 2 maanden dus je hebt nog alle tijd....
Had je het gevoel dat je wegwilde de afgelopen 2 werkdagen ook? Of komt het omdat je per ongeluk wat servies heb gebroken? Weglopen lost niets op en je wordt er ook echt niet gelukkiger door.....
Alleen wat wil je dan als je toch weg wilt? Ik zou niet zomaar weg blijven en ook niet na het te melden. Ik zou toch gewoon door blijven werken en ondertussen verder zoeken. Je proeftijd duurt 2 maanden dus je hebt nog alle tijd....
donderdag 20 november 2008 om 20:19
De reden dat ik weg wil ligt heel anders. Ik moet voor mijn werk in de horeca onder andere zaalontvangst doen en dus een toespraak houden. Ik vind het vreselijk. Ik heb daar veel meer moeite mee dan ik dacht en durf gewoon niet meer nadat ik blokkeerde en een black out kreeg. Ik kan dit gewoon niet en het voelt niet prettig. Ik merk dat ik mezelf ga dwingen en dat is nooit goed. Ik kan helaas niet onder die taak uit en wil dus weg. Ik wil dit best eerlijk zeggen tegen de leidinggevende, maar het maakt dat stomme ongelukje niet goed. Ik kost ze alleen maar geld.
donderdag 20 november 2008 om 20:33
En weglopen bij deze werkgever helpt je over je angst voor het spreken heen? Niemand vind toespraken echt heel erg leuk om te doen. En de meeste zijn gespannen als ze dit doen. Enige voordeel wat je hebt is dat hoe vaker je het doet je er steeds beter in wordt en minder last van zenuwen hebt en de bijbehorende bijverschijnselen (zoals blokkeren of blackout)
Als je het mij vraagt vind ik het een beetje "makkelijk" om vanwege deze reden op te stappen. Snap je als een berg er tegenop ziet, maar als je dat nu eens zegt tegen je werkgever kan hij/ zij je helpen met tips en trucs en kun jij je angst gaan overwinnen. Dat helpt je meer, en je zult zien dan kun je trots zijn op jezelf! Want je bent niet weggelopen voor iets waar je bang van wordt. En je laat aan je werkgever zien dat je een goede werkneemster bent. Als je wegloopt dan maak je en jezelf niet blij want je geeft op. Dus voel je je niet zo happy hieronder. En je werkgever zal ook niet zo vrolijk zijn als je vanwege deze reden (waar echt wat aan te doen is als je wilt) opstapt. Maar het is jouw keuze!
Als je het mij vraagt vind ik het een beetje "makkelijk" om vanwege deze reden op te stappen. Snap je als een berg er tegenop ziet, maar als je dat nu eens zegt tegen je werkgever kan hij/ zij je helpen met tips en trucs en kun jij je angst gaan overwinnen. Dat helpt je meer, en je zult zien dan kun je trots zijn op jezelf! Want je bent niet weggelopen voor iets waar je bang van wordt. En je laat aan je werkgever zien dat je een goede werkneemster bent. Als je wegloopt dan maak je en jezelf niet blij want je geeft op. Dus voel je je niet zo happy hieronder. En je werkgever zal ook niet zo vrolijk zijn als je vanwege deze reden (waar echt wat aan te doen is als je wilt) opstapt. Maar het is jouw keuze!
donderdag 20 november 2008 om 20:35
Iets heel ergs gedaan,
ik dacht dat je minstens iemand om zeep had geholpen
wat trouwens wel heel erg zou zijn, en ook heel onbeschoft, gewoon niet op komen dagen. Dus praat met je leidinggevende en neem netjes afscheid. Lijkt me zeker zo prettig voor je verdere loopbaan, waar dan ook, Je weet nooit hoe mensen erachter komen dat jij zonder meer weg bent gegaan, dat is geen goede binnenkomer in een ander bedrijf,
ik dacht dat je minstens iemand om zeep had geholpen
wat trouwens wel heel erg zou zijn, en ook heel onbeschoft, gewoon niet op komen dagen. Dus praat met je leidinggevende en neem netjes afscheid. Lijkt me zeker zo prettig voor je verdere loopbaan, waar dan ook, Je weet nooit hoe mensen erachter komen dat jij zonder meer weg bent gegaan, dat is geen goede binnenkomer in een ander bedrijf,
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
donderdag 20 november 2008 om 20:37
quote:Manon1983 schreef op 20 november 2008 @ 20:19:
De reden dat ik weg wil ligt heel anders. Ik moet voor mijn werk in de horeca onder andere zaalontvangst doen en dus een toespraak houden. Ik vind het vreselijk. Ik heb daar veel meer moeite mee dan ik dacht en durf gewoon niet meer nadat ik blokkeerde en een black out kreeg. Ik kan dit gewoon niet en het voelt niet prettig. Ik merk dat ik mezelf ga dwingen en dat is nooit goed. Ik kan helaas niet onder die taak uit en wil dus weg. Ik wil dit best eerlijk zeggen tegen de leidinggevende, maar het maakt dat stomme ongelukje niet goed. Ik kost ze alleen maar geld.In veel gevallen is het wel degelijk goed om jezelf te dwingen verder te komen en nieuwe vaardigheden aan te leren. Presenteren is niets anders dan een vaardigheid die je kunt aanleren. Weglopen kan altijd nog toch?
De reden dat ik weg wil ligt heel anders. Ik moet voor mijn werk in de horeca onder andere zaalontvangst doen en dus een toespraak houden. Ik vind het vreselijk. Ik heb daar veel meer moeite mee dan ik dacht en durf gewoon niet meer nadat ik blokkeerde en een black out kreeg. Ik kan dit gewoon niet en het voelt niet prettig. Ik merk dat ik mezelf ga dwingen en dat is nooit goed. Ik kan helaas niet onder die taak uit en wil dus weg. Ik wil dit best eerlijk zeggen tegen de leidinggevende, maar het maakt dat stomme ongelukje niet goed. Ik kost ze alleen maar geld.In veel gevallen is het wel degelijk goed om jezelf te dwingen verder te komen en nieuwe vaardigheden aan te leren. Presenteren is niets anders dan een vaardigheid die je kunt aanleren. Weglopen kan altijd nog toch?
donderdag 20 november 2008 om 21:24
Ik zou je adviseren om in elk geval morgen nog te werken, al is het alleen maar om met een goede dag af te sluiten en niet een slechte. Vervolgens zou ik je willen adviseren om met de leidinggevende in gesprek te gaan. Is het spreken het enige wat je niet leuk vindt aan de baan? Misschien kunnen ze je er bij helpen om dat te leren? En kun je op die manier een negatieve ervaring om zetten in een goede leerervaring die bovendien leuk meegenomen is voor je zelfvertrouwen en goed staat op je CV (want spreken in gezelschap vinden veel mensen naar, maar het is wel iets waar je in heel veel banen heel veel aan kunt hebben).
donderdag 20 november 2008 om 21:44
Ja, vreselijk he, toespraken met veel mensen! Maar je kunt het wel leren, en je hoeft het ook niet de hele dag te doen, toch? Kijk, ik vind telefoneren afschuwelijk, da's veel lastiger, want dat moet wel de hele dag.
Kunnen we je helpen met tips voor zo'n zaaltoespraak? Voor hoeveel mensen is het? Hoe lang duurt het? Wat vind je het moeilijkst eraan? Hoe is het afgelopen toen je die blackout kreeg?
Kunnen we je helpen met tips voor zo'n zaaltoespraak? Voor hoeveel mensen is het? Hoe lang duurt het? Wat vind je het moeilijkst eraan? Hoe is het afgelopen toen je die blackout kreeg?
donderdag 20 november 2008 om 22:05
Maar als je nu toevallig in een bioscoop werkt waar je die zaal moet toespreken is het echt niet eng hoor! Altijd beter dan die but/reclames. Dus als je in de bios werkt zou ik het toch iets langer proberen en niet al na 3 dagen opgeven.
Ruil hem in voor een ED! Veilig en warm. Dat is wat je nodig hebt!
donderdag 20 november 2008 om 22:52
Weglopen voor dat spreken lijkt me inderdaad niet de beste weg.. dan loop je er voor weg. Toespraken houden kom je echt ergens anders wel weer tegen. Leer het te doen ipv weglopen of jezelf dwingen. Oefen met iemand anders ofzo.
Maargoed, verder ben ik altijd heel erg van: als je het ergens niet ziet zitten, zoek je een alternatief.
Leuk feitje: angst om in het openbaar te spreken staat in enquetes altijd boven de angst om te sterven. Echt!
Gelukkig zelf geen last van, presentaties/toespraken zijn super
Maargoed, verder ben ik altijd heel erg van: als je het ergens niet ziet zitten, zoek je een alternatief.
Leuk feitje: angst om in het openbaar te spreken staat in enquetes altijd boven de angst om te sterven. Echt!
Gelukkig zelf geen last van, presentaties/toespraken zijn super
vrijdag 21 november 2008 om 10:04
Ik zou in ieder geval je werkgever spreken over dat je toch moeite hebt met die toespraken en kijken of daar iets mogelijk voor is qua cursussen in de toekomst of zo. Als dat namelijk het enige is in je baan waar je moeite mee hebt en het is niet een essentieel groot onderdeel van je baan, is het zonde om nu al op te geven zonder te proberen er over heen te komen met een beetje hulp.
En wat kan je gebeuren door het aan je werkgever te vertellen? Worstcase zegt de werkgever dan dat de proeftijd voorbij is (maar op dat punt sta je zelf ook al dus je hebt niks te verliezen) maar als je geluk hebt wil de werkgever je op de een of andere manier daarin begeleiden en heb je voor de rest van je leven daar weer wat aan.
En wat kan je gebeuren door het aan je werkgever te vertellen? Worstcase zegt de werkgever dan dat de proeftijd voorbij is (maar op dat punt sta je zelf ook al dus je hebt niks te verliezen) maar als je geluk hebt wil de werkgever je op de een of andere manier daarin begeleiden en heb je voor de rest van je leven daar weer wat aan.
dinsdag 25 november 2008 om 16:40
Hallo Manon,
Ten eerste hoef je je niet schuldig te voelen omdat je weg wilt en wat servies gebroken hebt. Risico van het vak, het kan de beste overkomen. Je hierover druk maken heeft geen enkele zin.
Ik wil ook graag iets zeggen over je angst om voor mensen te spreken. Wanneer je bang bent voor een situatie die eigenlijk niet angstaanjagend is (er is geen brand, er gaat niemand dood etc.), dan is dat een irreëele angst. Niettemin zullen de meesten met je meevoelen en het ook eng vinden om voor een groep een praatje te houden. Als je bang bent, voelt dat onprettig. De enige manier om hier overheen te komen is door 'er doorheen' te gaan. Dan zul je nl merken dat het allemaal wel meevalt. Dat mensen luisteren naar wat je zegt en dat je het best kunt. Dat geeft meer vertrouwen voor de volgende keer, waardoor het weer wat beter gaat. Je hebt jezelf nu bang gemaakt voor het spreken voor een groep, dat is jammer en onnodig. En bovendien vind ik het zonde om hiervoor je baan op te geven. In de toekomst zul je vast nog vaker voor mensen moeten spreken. Beter nu die angst overwinnen!
Ten eerste hoef je je niet schuldig te voelen omdat je weg wilt en wat servies gebroken hebt. Risico van het vak, het kan de beste overkomen. Je hierover druk maken heeft geen enkele zin.
Ik wil ook graag iets zeggen over je angst om voor mensen te spreken. Wanneer je bang bent voor een situatie die eigenlijk niet angstaanjagend is (er is geen brand, er gaat niemand dood etc.), dan is dat een irreëele angst. Niettemin zullen de meesten met je meevoelen en het ook eng vinden om voor een groep een praatje te houden. Als je bang bent, voelt dat onprettig. De enige manier om hier overheen te komen is door 'er doorheen' te gaan. Dan zul je nl merken dat het allemaal wel meevalt. Dat mensen luisteren naar wat je zegt en dat je het best kunt. Dat geeft meer vertrouwen voor de volgende keer, waardoor het weer wat beter gaat. Je hebt jezelf nu bang gemaakt voor het spreken voor een groep, dat is jammer en onnodig. En bovendien vind ik het zonde om hiervoor je baan op te geven. In de toekomst zul je vast nog vaker voor mensen moeten spreken. Beter nu die angst overwinnen!
dinsdag 25 november 2008 om 17:13
quote:Manon1983 schreef op 20 november 2008 @ 20:03
Ik ben laatst ergens aangenomen. Op de derde werkdag, vandaag dus liet ik per ongeluk een vol karretje met servies erop ergens tegen aan knallen. Een groot aantal borden, glazen en bekers is toen gebroken. Iemand maakte een grapje dat dit van mijn salaris af zou worden getrokken. Ik schrok. Ze stelden me daarna gerust dat het maar een grapje is en iedereen weleens is overkomen.
Nu vind ik het werk stiekem eigenlijk niet leuk en wil niet meer komen opdagen, natuurlijk wel door eerst netjes af te bellen.
Wat is er mis met netjes je leidinggevende melden dat je deze baan niet bij je vindt passen omdat je bang bent in het openbaar te spreken? Dat is netjes, afbellen niet!
Ik zit in de proeftijd dus ik heb alle recht om weg te gaan. Alleen ik voel me rot vanwege dat stomme ongelukje. Vind ineens dat ik het niet kan maken door niet meer te komen werken, maar langer blijven is ook weer zo tegen mijn zin in. Ik vind het werk echt vreselijk.
Ongeluk met servies is een smoesje, laat dat aub achterwege, je bent bang om een groep(je) mensen toe te spreken.
Nu ben ik bang dat als ik ineens wegga, dat ze dan wel kosten in rekening brengen voor het gebroken servies. Of maak ik me zorgen om niets?
EDIT:
Veel mensen willen weten wat de reden is dat ik weg wil. De reden dat ik weg wil heeft niets met het ongelukje te maken. Ik moet voor mijn werk in de horeca onder andere zaalontvangst doen en dus een toespraak houden.
Het een toespraak noemen maakt het groter dan het is. Je moet de gasten waarschijnlijk verwelkomen en ze vertellen waar en wanneer ze koffie/thee/eten krijgen.
Face the facts: die mensen komen daar niet heen voor jouw toespraak, ze komen voor een congres, bijeenkomst whatever. Ze komen NIET voor jou of jouw toespraak. Hou dat in gedachten, je bent die aardige dame die even kort hallo zegt en aangeeft hoe de gastronomische zaken geregeld zijn. That's it.. niet meer, niet minder. Je doet alsof je jouw bevindingen over de kwantum mechanica moet gaan verdedigen.
Ik vind het vreselijk. Ik heb daar veel meer moeite mee dan ik dacht en durf gewoon niet meer nadat ik blokkeerde en een black out kreeg. Je viel flauw? Wist niets meer te zeggen, maar dan ook echt helemaal niets? Je rende huildend de zaal uit? In dat geval heeft je leidinggevende vast door dat je dit nog niet zo goed kan. Zo niet, geef jezelf een schop onder je kont en werk er aan...
Ik kan dit gewoon niet en het voelt niet prettig. Ik merk dat ik mezelf ga dwingen en dat is nooit goed. Kom zeg, nu niet aanstellen, jezelf dwingen soms wat te doen is echt niet erg, ga je niet dood aan. Niet prettig voelen, dan maar even doorbijten...
Ik kan helaas niet onder die taak uit en wil dus weg. Ik wil dit best eerlijk zeggen tegen de leidinggevende, maar het maakt dat stomme ongelukje niet goed. Ik kost ze alleen maar geld. Ik heb een hoop verpest en nu ren ik weg. Daar zit ik mee.
doe er dan wat aan. Je bent excuses aan het zoeken om weg te kunnen gaan. "je kost ze geld" is geen excuus. Je kost ook geld als je weg gaat, moeten ze een weer een procedure starten voor nieuw personeel... dat is lekker!
Stop met jammeren en smoesjes bedenken. Je vindt het eng om in het openbaar te spreken (toch een onderdeel van horeca werk, althans het verwelkomen van een groep mensen is een normale taak).
als je een grote meid bent leg je dit voor aan je leidinggevende en probeer alvast wat ideeen te bedenken hoe je dit gaat aanpakken. Je kan bijvoorbeeld een paar keer naast de collega gaan staan die het praatje houdt. zijn ook alle ogen op je gericht, kan er niets mis gaan.
Als je geen grote meid bent maar nog erg onvolwassen dan blijf je lekker thuis, meld je je telefonisch af en blijf je piepen over je angst en jezelf verbergen achter een gebroken-serviesgoed-smoes.
Keuze is aan jezelf...
Ik ben laatst ergens aangenomen. Op de derde werkdag, vandaag dus liet ik per ongeluk een vol karretje met servies erop ergens tegen aan knallen. Een groot aantal borden, glazen en bekers is toen gebroken. Iemand maakte een grapje dat dit van mijn salaris af zou worden getrokken. Ik schrok. Ze stelden me daarna gerust dat het maar een grapje is en iedereen weleens is overkomen.
Nu vind ik het werk stiekem eigenlijk niet leuk en wil niet meer komen opdagen, natuurlijk wel door eerst netjes af te bellen.
Wat is er mis met netjes je leidinggevende melden dat je deze baan niet bij je vindt passen omdat je bang bent in het openbaar te spreken? Dat is netjes, afbellen niet!
Ik zit in de proeftijd dus ik heb alle recht om weg te gaan. Alleen ik voel me rot vanwege dat stomme ongelukje. Vind ineens dat ik het niet kan maken door niet meer te komen werken, maar langer blijven is ook weer zo tegen mijn zin in. Ik vind het werk echt vreselijk.
Ongeluk met servies is een smoesje, laat dat aub achterwege, je bent bang om een groep(je) mensen toe te spreken.
Nu ben ik bang dat als ik ineens wegga, dat ze dan wel kosten in rekening brengen voor het gebroken servies. Of maak ik me zorgen om niets?
EDIT:
Veel mensen willen weten wat de reden is dat ik weg wil. De reden dat ik weg wil heeft niets met het ongelukje te maken. Ik moet voor mijn werk in de horeca onder andere zaalontvangst doen en dus een toespraak houden.
Het een toespraak noemen maakt het groter dan het is. Je moet de gasten waarschijnlijk verwelkomen en ze vertellen waar en wanneer ze koffie/thee/eten krijgen.
Face the facts: die mensen komen daar niet heen voor jouw toespraak, ze komen voor een congres, bijeenkomst whatever. Ze komen NIET voor jou of jouw toespraak. Hou dat in gedachten, je bent die aardige dame die even kort hallo zegt en aangeeft hoe de gastronomische zaken geregeld zijn. That's it.. niet meer, niet minder. Je doet alsof je jouw bevindingen over de kwantum mechanica moet gaan verdedigen.
Ik vind het vreselijk. Ik heb daar veel meer moeite mee dan ik dacht en durf gewoon niet meer nadat ik blokkeerde en een black out kreeg. Je viel flauw? Wist niets meer te zeggen, maar dan ook echt helemaal niets? Je rende huildend de zaal uit? In dat geval heeft je leidinggevende vast door dat je dit nog niet zo goed kan. Zo niet, geef jezelf een schop onder je kont en werk er aan...
Ik kan dit gewoon niet en het voelt niet prettig. Ik merk dat ik mezelf ga dwingen en dat is nooit goed. Kom zeg, nu niet aanstellen, jezelf dwingen soms wat te doen is echt niet erg, ga je niet dood aan. Niet prettig voelen, dan maar even doorbijten...
Ik kan helaas niet onder die taak uit en wil dus weg. Ik wil dit best eerlijk zeggen tegen de leidinggevende, maar het maakt dat stomme ongelukje niet goed. Ik kost ze alleen maar geld. Ik heb een hoop verpest en nu ren ik weg. Daar zit ik mee.
doe er dan wat aan. Je bent excuses aan het zoeken om weg te kunnen gaan. "je kost ze geld" is geen excuus. Je kost ook geld als je weg gaat, moeten ze een weer een procedure starten voor nieuw personeel... dat is lekker!
Stop met jammeren en smoesjes bedenken. Je vindt het eng om in het openbaar te spreken (toch een onderdeel van horeca werk, althans het verwelkomen van een groep mensen is een normale taak).
als je een grote meid bent leg je dit voor aan je leidinggevende en probeer alvast wat ideeen te bedenken hoe je dit gaat aanpakken. Je kan bijvoorbeeld een paar keer naast de collega gaan staan die het praatje houdt. zijn ook alle ogen op je gericht, kan er niets mis gaan.
Als je geen grote meid bent maar nog erg onvolwassen dan blijf je lekker thuis, meld je je telefonisch af en blijf je piepen over je angst en jezelf verbergen achter een gebroken-serviesgoed-smoes.
Keuze is aan jezelf...
dinsdag 25 november 2008 om 19:48
als je gewoon niet goed bent in het geven van toespraken zou ik mezelf niet langer kwellen en ermee stoppen. Dan valt er vast een hele last van je schouders af en kun je met frisse moed weer ergens anders beginnen. Die schade kunnen ze echt niet op je verhalen, kan alleen in geval van opzet of bewuste roekeloosheid en dat is een erg zware toetsing voor werkgevers in de praktijk. Als je het werk voor de rest wel leuk vind kun je altijd nog een cursus presenteren gaan doen maar volgens mij krijg je momenteel alleen maar hoofdpijn van je werk en dat is niet leuk voor jouw en niet leuk voor je werkgever.
woensdag 26 november 2008 om 10:18
Vanwaar die onaadige toon mips? Wat wil je daarmee bereiken? Of heb je er moeite mee dat een angst iemand tegenhoudt in haar dagelijks leven? Want dat is wat hier aan de hand is m.i. Het is ontzettend vervelend en overkomt veel mensen.
Manon:
Door angstige situaties te vermijden (werk opzeggen), wordt de angst alleen maar groter. Wil je dat echt?
Je komt bovendien erg onzeker over. Kijk eens van een afstandje naar de situatie en wees niet zo streng voor jezelf. Is het écht zo erg of ligt de waarheid in het midden?
Manon:
Door angstige situaties te vermijden (werk opzeggen), wordt de angst alleen maar groter. Wil je dat echt?
Je komt bovendien erg onzeker over. Kijk eens van een afstandje naar de situatie en wees niet zo streng voor jezelf. Is het écht zo erg of ligt de waarheid in het midden?
