Werk & Studie
alle pijlers
ik ongevoelig of zij te emotioneel?
dinsdag 13 januari 2009 om 19:46
Ik wil toch graag even horen of ik nou zo'n ongevoelige b*tch ben of dat mijn collega wat stabieler zou mogen worden...
Het zit zo:
Ik heb sinds enkele maanden een baan waarin ik met een bepaalde collega intensief samen moet werken. Wij moeten uiteindelijk zelfs in staat zijn elkaars werk over te nemen.
Vandaag werkte zij thuis en toen ik haar belde nadat ik een mailtje ontving van haar waarin uit de toon bleek dat ze nogal down was kwam uiteindelijk het hoge woord eruit. Bleek dat ze vandaag zelfs helemaal naar de huisarts was gegaan voor het volgende:
Ze had moeite met mijn manier van werken. Ze gaf aan dat wij heel verschillend zijn (is ook zo). Zij is een stuk ouder dan ik maar erg gevoelig en gericht op emoties en de manier waarop iets gedaan wordt. Hier is ze zich van bewust bleek ook uit allerlei info die ze nog gaf over dingen die ze vroeger had meegemaakt.
Ze had verder de indruk dat ik soms boos op haar ben, geirriteerd of dat ik haar als persoon of professioneel niet goed genoeg vind terwijl ik dat soort emoties nog nooit richting haar heb gehad, ik vind haar een schat die misschien af en toe wat meer pit zou mogen tonen maar dat is alles.
Ik heb begripvol gereageerd en gaf aan dat ze als ze dat denkt gewoon op het moment zelf aan me moet vragen hoe het zit zodat ik gelijk kan zeggen dat dat niet zo is. Ik besef me nu dat ze blijkbaar gelijk conclusies trekt als ze ziet dat ik bij voorbeeld even niet breeduit lach of als ik kordaat actie onderneem op iets kleins ipv uitgebreid iedereen te consulteren.
Ik ben direct en doelgericht en houd me op het werk minder dan zij bezig met wie wat waarover vindt. Ik kan me wel in haar verplaatsen omdat ik op zich wel heel gevoelig ben alleen op het werk schakel ik dat uit omdat ik heb geleerd dat je jezelf anders helemaal gek maakt en je nu eenmaal niet met iedereen dikke vriendjes kan zijn. Vijf jaar geleden was ik zelf nog zo: ik had hetzelfde probleem met mijn toenmalige baas maar ben emotioneel gegroeid. Zij is echter veel ouder en ik verbaas me erover dat mensen van die leeftijd nog zo onzeker kunnen zijn. Aan de andere kant wil ik daar niet gelijk over oordelen want ik weet de achtergrond niet. (maar stiekum stoort het me dus wel)
Het stoort me bovendien dat ik lekker bezig ben met mijn/ons werk en ik me van geen kwaad bewust ben, waarna ik dan geconfronteerd wordt met iets wat zo groot is geworden doordat zij zo enorm lang (ik denk een paar weken) heeft gewacht met mij vragen hoe ik de dingen zie of hoe ze in elkaar steken. Wat mij betreft was alles prima in orde maar ineens loop ik de hele dag rond met een k*tgevoel doordat ze me niet naar verduidelijking durft te vragen of op mijn plek durft te zetten op het moment dat het speelt...
Morgen zitten we weer samen op 1 kamer en nu vrees ik dat ik voortaan bij alles wat ik zeg, doe, uitstraal etc bang moet zijn om wat zij eventueel wel niet zou kunnen denken over mijn humeur en mijn ideeen over haar.
Al met al vind ik dit een heel vervelende situatie omdat werkplezier voor mij het belangrijkste is aan het werk dat je doet en zo wordt dat wel erg bemoeilijkt.
Dusss, wat vinden jullie?
Het zit zo:
Ik heb sinds enkele maanden een baan waarin ik met een bepaalde collega intensief samen moet werken. Wij moeten uiteindelijk zelfs in staat zijn elkaars werk over te nemen.
Vandaag werkte zij thuis en toen ik haar belde nadat ik een mailtje ontving van haar waarin uit de toon bleek dat ze nogal down was kwam uiteindelijk het hoge woord eruit. Bleek dat ze vandaag zelfs helemaal naar de huisarts was gegaan voor het volgende:
Ze had moeite met mijn manier van werken. Ze gaf aan dat wij heel verschillend zijn (is ook zo). Zij is een stuk ouder dan ik maar erg gevoelig en gericht op emoties en de manier waarop iets gedaan wordt. Hier is ze zich van bewust bleek ook uit allerlei info die ze nog gaf over dingen die ze vroeger had meegemaakt.
Ze had verder de indruk dat ik soms boos op haar ben, geirriteerd of dat ik haar als persoon of professioneel niet goed genoeg vind terwijl ik dat soort emoties nog nooit richting haar heb gehad, ik vind haar een schat die misschien af en toe wat meer pit zou mogen tonen maar dat is alles.
Ik heb begripvol gereageerd en gaf aan dat ze als ze dat denkt gewoon op het moment zelf aan me moet vragen hoe het zit zodat ik gelijk kan zeggen dat dat niet zo is. Ik besef me nu dat ze blijkbaar gelijk conclusies trekt als ze ziet dat ik bij voorbeeld even niet breeduit lach of als ik kordaat actie onderneem op iets kleins ipv uitgebreid iedereen te consulteren.
Ik ben direct en doelgericht en houd me op het werk minder dan zij bezig met wie wat waarover vindt. Ik kan me wel in haar verplaatsen omdat ik op zich wel heel gevoelig ben alleen op het werk schakel ik dat uit omdat ik heb geleerd dat je jezelf anders helemaal gek maakt en je nu eenmaal niet met iedereen dikke vriendjes kan zijn. Vijf jaar geleden was ik zelf nog zo: ik had hetzelfde probleem met mijn toenmalige baas maar ben emotioneel gegroeid. Zij is echter veel ouder en ik verbaas me erover dat mensen van die leeftijd nog zo onzeker kunnen zijn. Aan de andere kant wil ik daar niet gelijk over oordelen want ik weet de achtergrond niet. (maar stiekum stoort het me dus wel)
Het stoort me bovendien dat ik lekker bezig ben met mijn/ons werk en ik me van geen kwaad bewust ben, waarna ik dan geconfronteerd wordt met iets wat zo groot is geworden doordat zij zo enorm lang (ik denk een paar weken) heeft gewacht met mij vragen hoe ik de dingen zie of hoe ze in elkaar steken. Wat mij betreft was alles prima in orde maar ineens loop ik de hele dag rond met een k*tgevoel doordat ze me niet naar verduidelijking durft te vragen of op mijn plek durft te zetten op het moment dat het speelt...
Morgen zitten we weer samen op 1 kamer en nu vrees ik dat ik voortaan bij alles wat ik zeg, doe, uitstraal etc bang moet zijn om wat zij eventueel wel niet zou kunnen denken over mijn humeur en mijn ideeen over haar.
Al met al vind ik dit een heel vervelende situatie omdat werkplezier voor mij het belangrijkste is aan het werk dat je doet en zo wordt dat wel erg bemoeilijkt.
Dusss, wat vinden jullie?
dinsdag 13 januari 2009 om 20:01
Spreek af dat julie voortaan eens in de veertien dagen samen lunchen en dan gelijk eventuele knelpunten in de samenwerking zullen bespreken. Maak een kort verslagje van de knelpunten die dan worden besproken en de oplosssingen die jullie hebben gevonden. Bij de eerstvolgende lunch bespreek je dan opnieuw hoe het gaat. Verder: zoveel mogelijk negeren. Het is tenslotte werk en jullie hoeven niet met elkaar op vakantie. het is al heel wat als jullie goed kunnen samenwerken en daarop zou de energie voorlopig gericht moeten zijn.
dinsdag 13 januari 2009 om 20:16
Wow, elke 14 dagen samen lunchen en vervolgens de problemen uitpraten?
...
Waarom zou zij zoveel tijd in iemand steken die zo onzeker is? Natuurlijk is het lief van je, dat je daar toe in staat bent, maar loop je jezelf dan niet voorbij? Waarschijnlijk ga je de aankomende tijd toch al op je tenen lopen omdat je wilt voorkomen dat ze zich niet nog rotter gaat voelen/ huilen etc.
Ik zou het even met je baas bespreken. Zoals je het omschrijft kom je helemaal niet als een koele kikker over, maar juist heel attent.
Succes morgen!
...
Waarom zou zij zoveel tijd in iemand steken die zo onzeker is? Natuurlijk is het lief van je, dat je daar toe in staat bent, maar loop je jezelf dan niet voorbij? Waarschijnlijk ga je de aankomende tijd toch al op je tenen lopen omdat je wilt voorkomen dat ze zich niet nog rotter gaat voelen/ huilen etc.
Ik zou het even met je baas bespreken. Zoals je het omschrijft kom je helemaal niet als een koele kikker over, maar juist heel attent.
Succes morgen!
Poelepoelepoelepoes!
dinsdag 13 januari 2009 om 20:24
Dat is idd een lastige situatie, maar ik vind het wel heel dapper van iemand die erg onzeker is om dit toch uit te spreken. Sommige mensen hebben dat gewoon en kunnen daar erg moeilijk mee om gaan, ook als zij zich daarvan bewust zijn. Ik denk dat je blij mag zijn dat ze in elk geval dat bewustzijn heeft, want dat is de enige manier om er iets aan te doen.
Voor wat betreft jouw gedrag denk ik dat je gewoon jezelf moet blijven. Jij bent wie je bent, dat hoef je niet te veranderen. En daar hoef jij je ook niet 8 uur per dag bewust van te zijn en alert op te wezen.
Wat je echter wel kan doen, is alert zijn op haar. Als je iets zegt, hoe reageert zij daar dan op. Door daar wat meer op te letten, kun je haar gericht vragen of de boodschap in de juiste context is ontvangen. (Een goede professional checkt in elke situatie of de boodschap zo is aangekomen als hij bedoelt was). Door alert te zijn en actief te reageren als je bang bent dat er iets verkeerd is geschoten, kun je al veel problemen voor zijn. Als zij belooft het zelf ook meteen aan te geven, dan lukt dat extra snel.
En in het begin zou ik er wat extra aandacht aan schenken. Vraag na een weekje eens hoe het is gegaan. En dan na 2 weken nog eens en een maandje later nog eens. Op die manier geef je aan dat je haar en jullie gesprek van vandaag serieus neemt, zonder dat het direct erg veel lading aan de samenwerking geeft.
En tot slot, probeer wat vaker uit te spreken als je positief bent. Kleine dingen als "dankjewel", "helemaal goed" of "super" kunnen voor een onzeker iemand ook een hele dag goed maken!
Voor wat betreft jouw gedrag denk ik dat je gewoon jezelf moet blijven. Jij bent wie je bent, dat hoef je niet te veranderen. En daar hoef jij je ook niet 8 uur per dag bewust van te zijn en alert op te wezen.
Wat je echter wel kan doen, is alert zijn op haar. Als je iets zegt, hoe reageert zij daar dan op. Door daar wat meer op te letten, kun je haar gericht vragen of de boodschap in de juiste context is ontvangen. (Een goede professional checkt in elke situatie of de boodschap zo is aangekomen als hij bedoelt was). Door alert te zijn en actief te reageren als je bang bent dat er iets verkeerd is geschoten, kun je al veel problemen voor zijn. Als zij belooft het zelf ook meteen aan te geven, dan lukt dat extra snel.
En in het begin zou ik er wat extra aandacht aan schenken. Vraag na een weekje eens hoe het is gegaan. En dan na 2 weken nog eens en een maandje later nog eens. Op die manier geef je aan dat je haar en jullie gesprek van vandaag serieus neemt, zonder dat het direct erg veel lading aan de samenwerking geeft.
En tot slot, probeer wat vaker uit te spreken als je positief bent. Kleine dingen als "dankjewel", "helemaal goed" of "super" kunnen voor een onzeker iemand ook een hele dag goed maken!
dinsdag 13 januari 2009 om 20:25
quote:heartwork schreef op 13 januari 2009 @ 20:16:
Wow, elke 14 dagen samen lunchen en vervolgens de problemen uitpraten?
...
Waarom zou zij zoveel tijd in iemand steken die zo onzeker is? Natuurlijk is het lief van je, dat je daar toe in staat bent, maar loop je jezelf dan niet voorbij? Waarschijnlijk ga je de aankomende tijd toch al op je tenen lopen omdat je wilt voorkomen dat ze zich niet nog rotter gaat voelen/ huilen etc.
Ik zou het even met je baas bespreken. Zoals je het omschrijft kom je helemaal niet als een koele kikker over, maar juist heel attent.
Succes morgen!
Ik geloof dat je niet helemaal begrijpt wat de achterliggende gedachte is.
De kern van mijn advies is dat je van tevoren afspreekt dat er eens in de veertien dagen ruimte is om de eventuele knelpunten te bespreken. Het eerste effect daarvan zal zijn dat eventuele probleempjes worden opgespaard waardoor ze op het moment van bespreken ineens niet meer zo belangrijk lijken. Het tweede effect is zij gaan investeren in wat hen bindt in plaats van wat hen doet verschillen van elkaar. Deze effecten samen versterken de samenwerking. Je zult al snel merken dat jullie steeds opnieuw moeten constateren dat er eigenlijk niet zoveel knelpunten zijn. Alleen dát al helpt om de sfeer te klaren. Ik heb goede ervaringen met dit soort afspraken. Of het daadwerkelijk zal helpen moet natuurlijk blijken.
Wow, elke 14 dagen samen lunchen en vervolgens de problemen uitpraten?
...
Waarom zou zij zoveel tijd in iemand steken die zo onzeker is? Natuurlijk is het lief van je, dat je daar toe in staat bent, maar loop je jezelf dan niet voorbij? Waarschijnlijk ga je de aankomende tijd toch al op je tenen lopen omdat je wilt voorkomen dat ze zich niet nog rotter gaat voelen/ huilen etc.
Ik zou het even met je baas bespreken. Zoals je het omschrijft kom je helemaal niet als een koele kikker over, maar juist heel attent.
Succes morgen!
Ik geloof dat je niet helemaal begrijpt wat de achterliggende gedachte is.
De kern van mijn advies is dat je van tevoren afspreekt dat er eens in de veertien dagen ruimte is om de eventuele knelpunten te bespreken. Het eerste effect daarvan zal zijn dat eventuele probleempjes worden opgespaard waardoor ze op het moment van bespreken ineens niet meer zo belangrijk lijken. Het tweede effect is zij gaan investeren in wat hen bindt in plaats van wat hen doet verschillen van elkaar. Deze effecten samen versterken de samenwerking. Je zult al snel merken dat jullie steeds opnieuw moeten constateren dat er eigenlijk niet zoveel knelpunten zijn. Alleen dát al helpt om de sfeer te klaren. Ik heb goede ervaringen met dit soort afspraken. Of het daadwerkelijk zal helpen moet natuurlijk blijken.
dinsdag 13 januari 2009 om 20:59
ik vind het gedrag van je collega erg onprofessioneel.
ze legt haar probleem bij jou neer en maakt jouw werkdag onnodig moeilijk.
als je naast je werk ook nog eens elk woord en gebaar op een weegschaaltje moet leggen.....
dit is HAAR probleem.
het zou voor haar (en jou) beter zijn als ze kan regelen dat ze een kamer voor haarzelf krijgt.
als ze niet met jou kan werken, kan ze dat zeer waarschijnlijk ook niet met een andere medewerker.
dus denk ik dat dit dan de kortste klap is.
ze legt haar probleem bij jou neer en maakt jouw werkdag onnodig moeilijk.
als je naast je werk ook nog eens elk woord en gebaar op een weegschaaltje moet leggen.....
dit is HAAR probleem.
het zou voor haar (en jou) beter zijn als ze kan regelen dat ze een kamer voor haarzelf krijgt.
als ze niet met jou kan werken, kan ze dat zeer waarschijnlijk ook niet met een andere medewerker.
dus denk ik dat dit dan de kortste klap is.
dinsdag 13 januari 2009 om 21:00
Eens met Nummerzoveel en Wuiles.
Daarnaast, of als toevoeging op het alert zijn, is het denk ik heel belangrijk om de afspraak te maken, dat áls je je echt ergert aan haar, dat jij dat ook tijdig en duidelijk aangeeft. Dus "als ik me erger, dan zeg ik dat écht wel". Want als zij daarop kan vertrouwen en inziet dat dit geen grote gevolgen hoeft te hebben voor jullie samenwerking, kan ze misschien ook beter leren inschatten wanneer iets wel of niet van belang is en hoeft ze niet achter elke opmerking iets negatiefs te zoeken.
Daarnaast, of als toevoeging op het alert zijn, is het denk ik heel belangrijk om de afspraak te maken, dat áls je je echt ergert aan haar, dat jij dat ook tijdig en duidelijk aangeeft. Dus "als ik me erger, dan zeg ik dat écht wel". Want als zij daarop kan vertrouwen en inziet dat dit geen grote gevolgen hoeft te hebben voor jullie samenwerking, kan ze misschien ook beter leren inschatten wanneer iets wel of niet van belang is en hoeft ze niet achter elke opmerking iets negatiefs te zoeken.
dinsdag 13 januari 2009 om 21:02
@Danivo
Ik vind jouw reactie erg onprofessioneel. Los van het feit dat een kamer alleen in veel bedrijven niet haalbaar is, en je oplossing dus niet erg praktisch is, gaat het in werken nu eenmaal niet om werken alleen maar ook om samenwerken. En dat is nu eenmaal niet altijd alleen maar leuk en soms ook verdomd lastig. Het is voor iedere werknemer de kunst om ook daarmee om te leren gaan.
Ik vind jouw reactie erg onprofessioneel. Los van het feit dat een kamer alleen in veel bedrijven niet haalbaar is, en je oplossing dus niet erg praktisch is, gaat het in werken nu eenmaal niet om werken alleen maar ook om samenwerken. En dat is nu eenmaal niet altijd alleen maar leuk en soms ook verdomd lastig. Het is voor iedere werknemer de kunst om ook daarmee om te leren gaan.
dinsdag 13 januari 2009 om 21:12
quote:Soundpost schreef op 13 januari 2009 @ 21:00:
Eens met Nummerzoveel en Wuiles.
Daarnaast, of als toevoeging op het alert zijn, is het denk ik heel belangrijk om de afspraak te maken, dat áls je je echt ergert aan haar, dat jij dat ook tijdig en duidelijk aangeeft. Dus "als ik me erger, dan zeg ik dat écht wel". Want als zij daarop kan vertrouwen en inziet dat dit geen grote gevolgen hoeft te hebben voor jullie samenwerking, kan ze misschien ook beter leren inschatten wanneer iets wel of niet van belang is en hoeft ze niet achter elke opmerking iets negatiefs te zoeken.
Dat ben ik zeker van plan, anders zeg ik idd tegen haar dat ze alles op tafel moet gooien terwijl ik dat zelf niet doe.
Ik kan echter het eerste gedeelte van de reactie van Danivo ook wel begrijpen:
ik vind het gedrag van je collega erg onprofessioneel.
ze legt haar probleem bij jou neer en maakt jouw werkdag onnodig moeilijk.
als je naast je werk ook nog eens elk woord en gebaar op een weegschaaltje moet leggen.....
dit is HAAR probleem.
Omdat ZIJ emotioneel reageert moet IK het maar gaan oplossen, zo heb ik een beetje het gevoel. Ik heb wel altijd geleerd dat waar twee kijven er twee schuld hebben en van daaruit heb ik het idee dat ik mijn verantwoordelijkheid moet nemen, plus ik ben best een redelijk persoon maar stiekum vind ik t ook heel vervelend dat ik nu moet meehelpen de scherven op te ruimen om het maar zo te zeggen... Ik voel me meer haar manager dan haar collega op het moment.
Eens met Nummerzoveel en Wuiles.
Daarnaast, of als toevoeging op het alert zijn, is het denk ik heel belangrijk om de afspraak te maken, dat áls je je echt ergert aan haar, dat jij dat ook tijdig en duidelijk aangeeft. Dus "als ik me erger, dan zeg ik dat écht wel". Want als zij daarop kan vertrouwen en inziet dat dit geen grote gevolgen hoeft te hebben voor jullie samenwerking, kan ze misschien ook beter leren inschatten wanneer iets wel of niet van belang is en hoeft ze niet achter elke opmerking iets negatiefs te zoeken.
Dat ben ik zeker van plan, anders zeg ik idd tegen haar dat ze alles op tafel moet gooien terwijl ik dat zelf niet doe.
Ik kan echter het eerste gedeelte van de reactie van Danivo ook wel begrijpen:
ik vind het gedrag van je collega erg onprofessioneel.
ze legt haar probleem bij jou neer en maakt jouw werkdag onnodig moeilijk.
als je naast je werk ook nog eens elk woord en gebaar op een weegschaaltje moet leggen.....
dit is HAAR probleem.
Omdat ZIJ emotioneel reageert moet IK het maar gaan oplossen, zo heb ik een beetje het gevoel. Ik heb wel altijd geleerd dat waar twee kijven er twee schuld hebben en van daaruit heb ik het idee dat ik mijn verantwoordelijkheid moet nemen, plus ik ben best een redelijk persoon maar stiekum vind ik t ook heel vervelend dat ik nu moet meehelpen de scherven op te ruimen om het maar zo te zeggen... Ik voel me meer haar manager dan haar collega op het moment.
dinsdag 13 januari 2009 om 21:17
@10tje81
Alhoewel ik je gevoelens wel begrijp, kan ik niet anders dan concluderen dat het werkende leven nu eenmaal zo in elkaar steekt. Ieder mens is anders en soms moet je wat meer moeite voor elkaar doen om het leuk te hebben of te houden. Misschien moet zij volgend jaar wel extra hard werken omdat jij bijvoorbeeld opeens intensieve medische zorg nodig hebt. Het leven is nu eenmaal geven en nemen, ook op de werkvloer.
En draai het eens om. Stel nu eens dat ze dit niet met jou besproken zou hebben en er uiteindelijk overspannen door zou zijn geraakt. En dat jij dan achteraf had moeten horen dat het o.a. kwam doordat ze erg veel moeite had met jou! Ik denk dat jij je dan nog lulliger zou hebben gevoeld, denk je ook niet?
Alhoewel ik je gevoelens wel begrijp, kan ik niet anders dan concluderen dat het werkende leven nu eenmaal zo in elkaar steekt. Ieder mens is anders en soms moet je wat meer moeite voor elkaar doen om het leuk te hebben of te houden. Misschien moet zij volgend jaar wel extra hard werken omdat jij bijvoorbeeld opeens intensieve medische zorg nodig hebt. Het leven is nu eenmaal geven en nemen, ook op de werkvloer.
En draai het eens om. Stel nu eens dat ze dit niet met jou besproken zou hebben en er uiteindelijk overspannen door zou zijn geraakt. En dat jij dan achteraf had moeten horen dat het o.a. kwam doordat ze erg veel moeite had met jou! Ik denk dat jij je dan nog lulliger zou hebben gevoeld, denk je ook niet?
dinsdag 13 januari 2009 om 21:33
quote:10tje81 schreef op 13 januari 2009 @ 19:46:
Ik ben direct en doelgericht en houd me op het werk minder dan zij bezig met wie wat waarover vindt. Ik kan me wel in haar verplaatsen omdat ik op zich wel heel gevoelig ben alleen op het werk schakel ik dat uit omdat ik heb geleerd dat je jezelf anders helemaal gek maakt en je nu eenmaal niet met iedereen dikke vriendjes kan zijn.
Hm, heb toch nog even zitten nadenken over "jezelf blijven". Voor een deel is dat natuurlijk belangrijk, maar aan de andere kant is het ook goed altijd je eigen aandeel te bekijken. Inderdaad " waar twee kijven.."
Ikzelf kan (kon) bijvoorbeeld in drukke periodes bot overkomen, en ook al heeft daar nog nooit iemand over geklaagd heb ik mezelf wel aangeleerd daar rekening mee te houden bij mensen die mij (nog) minder goed kennen. Gewoon door bepaalde dingen goed aan te geven bij mensen waar je nauw mee samenwerkt (druk=botter dan gebruikelijk) en waarbij het contact langer duurt dan een telefoontje of een groet in het voorbijgaan.
Je hoeft geen goede vriendjes te worden inderdaad, maar het je " in anderen verplaatsen" uitschakelen is wel een ander uiterste, helemaal als je zo intensief met iemand samenwerkt. Sociaal gedrag hoort ook bij (het meeste) werk, goed kunnen overleggen/onderhandelen/samenwerken met verschillende mensen is van groot belang (de basis) en onderschat de impact daarvan niet.
Ik ben direct en doelgericht en houd me op het werk minder dan zij bezig met wie wat waarover vindt. Ik kan me wel in haar verplaatsen omdat ik op zich wel heel gevoelig ben alleen op het werk schakel ik dat uit omdat ik heb geleerd dat je jezelf anders helemaal gek maakt en je nu eenmaal niet met iedereen dikke vriendjes kan zijn.
Hm, heb toch nog even zitten nadenken over "jezelf blijven". Voor een deel is dat natuurlijk belangrijk, maar aan de andere kant is het ook goed altijd je eigen aandeel te bekijken. Inderdaad " waar twee kijven.."
Ikzelf kan (kon) bijvoorbeeld in drukke periodes bot overkomen, en ook al heeft daar nog nooit iemand over geklaagd heb ik mezelf wel aangeleerd daar rekening mee te houden bij mensen die mij (nog) minder goed kennen. Gewoon door bepaalde dingen goed aan te geven bij mensen waar je nauw mee samenwerkt (druk=botter dan gebruikelijk) en waarbij het contact langer duurt dan een telefoontje of een groet in het voorbijgaan.
Je hoeft geen goede vriendjes te worden inderdaad, maar het je " in anderen verplaatsen" uitschakelen is wel een ander uiterste, helemaal als je zo intensief met iemand samenwerkt. Sociaal gedrag hoort ook bij (het meeste) werk, goed kunnen overleggen/onderhandelen/samenwerken met verschillende mensen is van groot belang (de basis) en onderschat de impact daarvan niet.
dinsdag 13 januari 2009 om 21:54
quote:Soundpost schreef op 13 januari 2009 @ 21:33:
[...]
Je hoeft geen goede vriendjes te worden inderdaad, maar het je " in anderen verplaatsen" uitschakelen is wel een ander uiterste, helemaal als je zo intensief met iemand samenwerkt. Sociaal gedrag hoort ook bij (het meeste) werk, goed kunnen overleggen/onderhandelen/samenwerken met verschillende mensen is van groot belang (de basis) en onderschat de impact daarvan niet.
Ja das ook nog een puntje: ik ben het met je eens dat ik me in haar moet kunnen en blijven verplaatsen. Maar ik heb dus juist het idee dat ik dat wel doe! Ik begrijp haar gedachtengang echt, zeker gezien het feit dat ik vroeger net zo kon reageren op dingen die vooral alleen in mijn eigen hoofd speelden. Dat heb ik ook tegen haar gezegd. Bovendien denk ik dat we op zich prima kunnen overleggen en samenwerken. Maar waar ligt de grens? De situatie moet wel werkbaar blijven. Als het erop uitdraait dat ik bij vanalles nog eens extra moet gaan nadenken of zij het wellicht niet goed (lees negatief) interpreteert of bij al mijn uitspraken een geruststellende toevoeging moet gaan geven gaat het me te ver... Ik ben dus eigenlijk wel van mening dat we er allebei iets mee moeten maar dat het meeste werk van haar zal moeten komen.
Nou ja, ik zal er morgen inderdaad nog eens met haar over spreken en in de komende tijd nog een paar keer. En dan hoop ik dat ze me wat beter leert kennen en inschatten...
[...]
Je hoeft geen goede vriendjes te worden inderdaad, maar het je " in anderen verplaatsen" uitschakelen is wel een ander uiterste, helemaal als je zo intensief met iemand samenwerkt. Sociaal gedrag hoort ook bij (het meeste) werk, goed kunnen overleggen/onderhandelen/samenwerken met verschillende mensen is van groot belang (de basis) en onderschat de impact daarvan niet.
Ja das ook nog een puntje: ik ben het met je eens dat ik me in haar moet kunnen en blijven verplaatsen. Maar ik heb dus juist het idee dat ik dat wel doe! Ik begrijp haar gedachtengang echt, zeker gezien het feit dat ik vroeger net zo kon reageren op dingen die vooral alleen in mijn eigen hoofd speelden. Dat heb ik ook tegen haar gezegd. Bovendien denk ik dat we op zich prima kunnen overleggen en samenwerken. Maar waar ligt de grens? De situatie moet wel werkbaar blijven. Als het erop uitdraait dat ik bij vanalles nog eens extra moet gaan nadenken of zij het wellicht niet goed (lees negatief) interpreteert of bij al mijn uitspraken een geruststellende toevoeging moet gaan geven gaat het me te ver... Ik ben dus eigenlijk wel van mening dat we er allebei iets mee moeten maar dat het meeste werk van haar zal moeten komen.
Nou ja, ik zal er morgen inderdaad nog eens met haar over spreken en in de komende tijd nog een paar keer. En dan hoop ik dat ze me wat beter leert kennen en inschatten...
dinsdag 13 januari 2009 om 22:34
quote:nummerzoveel schreef op 13 januari 2009 @ 21:02:
@Danivo
Ik vind jouw reactie erg onprofessioneel. Los van het feit dat een kamer alleen in veel bedrijven niet haalbaar is, en je oplossing dus niet erg praktisch is, gaat het in werken nu eenmaal niet om werken alleen maar ook om samenwerken. En dat is nu eenmaal niet altijd alleen maar leuk en soms ook verdomd lastig. Het is voor iedere werknemer de kunst om ook daarmee om te leren gaan.
als het om gewone omgangsvormen zou gaan, gaf ik je direct gelijk.
deze mevrouw heeft een probleem met haar onzekerheid en dat weet ze zelf ook.
nu legt ze het probleem bij 10tje81....
ik weet zeker dat ik hier in mijn beroep (detailhandel) niet mee weg zou komen.
problemen laat je thuis.
ik besef ook dat dit niet altijd mogelijk is, maar in dit geval gaat het om een structureel probleem, waar deze mevrouw zelf van op de hoogte is.
en waar ze dus zelf mee moet 'dealen'.
@Danivo
Ik vind jouw reactie erg onprofessioneel. Los van het feit dat een kamer alleen in veel bedrijven niet haalbaar is, en je oplossing dus niet erg praktisch is, gaat het in werken nu eenmaal niet om werken alleen maar ook om samenwerken. En dat is nu eenmaal niet altijd alleen maar leuk en soms ook verdomd lastig. Het is voor iedere werknemer de kunst om ook daarmee om te leren gaan.
als het om gewone omgangsvormen zou gaan, gaf ik je direct gelijk.
deze mevrouw heeft een probleem met haar onzekerheid en dat weet ze zelf ook.
nu legt ze het probleem bij 10tje81....
ik weet zeker dat ik hier in mijn beroep (detailhandel) niet mee weg zou komen.
problemen laat je thuis.
ik besef ook dat dit niet altijd mogelijk is, maar in dit geval gaat het om een structureel probleem, waar deze mevrouw zelf van op de hoogte is.
en waar ze dus zelf mee moet 'dealen'.
dinsdag 13 januari 2009 om 22:49
Lastig probleem, ik kan me voorstellen dat je bang bent dat er een gespannen sfeer ontstaat bij jou en op je werk. Ik vind de oplossing van Wuiles wel heel goed klinken, met name voor een fijne samenwerking. Het zorgt er ook voor dat jij niet op je tenen hoeft te lopen, want je weet dat over een x aantal dagen de samenwerking besproken wordt. Daarnaast krijg jij de ruimte om je collega te vertellen waarneer zij ze ziet vliegen. Uiteindelijk leren jullie elkaar beter kennen en zal je collega jouw verbale en nonverbale communicatie leren begrijpen.
Ik snap dat je hiervoor behoorlijk wat moet investeren, omdat het inderdaad háár probleem is en niet van jou. Maar je bent er inmiddels al deelgenoot van gemaakt en dan zijn die gesprekken misschien helemaal geen slecht idee. Misschien kun je dit voorstellen aan je collega morgenochtend bij de koffie?
Ik snap dat je hiervoor behoorlijk wat moet investeren, omdat het inderdaad háár probleem is en niet van jou. Maar je bent er inmiddels al deelgenoot van gemaakt en dan zijn die gesprekken misschien helemaal geen slecht idee. Misschien kun je dit voorstellen aan je collega morgenochtend bij de koffie?
vrijdag 16 januari 2009 om 12:06
Je schrijft dat je 5 jaar geleden ook nog "zo" was. Ben je misschien doorgeslagen in het beschermen van je eigen ik dat je daardoor als een bitch overkomt, terwijl je dat niet echt bent?
Ik hoop dat het goed is gegaan jullie eerste bespreking weer samen. Breek het open en maak ook goed duidelijk wat je bedoelt en voelt en wenst in plaats van ervan uit te gaan dat ze je door en door kent. Die fase komt vanzelf als je langer samen werkt. Ga even een stap terug in je eigen beleving en pas je tijdelijk aan aan haar niveau/beleving. Vanuit daar kan je samen weer verder en door stoten naar een super goede samenwerking! Veel succes!
Ik hoop dat het goed is gegaan jullie eerste bespreking weer samen. Breek het open en maak ook goed duidelijk wat je bedoelt en voelt en wenst in plaats van ervan uit te gaan dat ze je door en door kent. Die fase komt vanzelf als je langer samen werkt. Ga even een stap terug in je eigen beleving en pas je tijdelijk aan aan haar niveau/beleving. Vanuit daar kan je samen weer verder en door stoten naar een super goede samenwerking! Veel succes!
Volg je hart. Dat klopt.
vrijdag 16 januari 2009 om 15:14
quote:10tje81 schreef op 13 januari 2009 @ 21:12:
Omdat ZIJ emotioneel reageert moet IK het maar gaan oplossen, zo heb ik een beetje het gevoel. Ik heb wel altijd geleerd dat waar twee kijven er twee schuld hebben en van daaruit heb ik het idee dat ik mijn verantwoordelijkheid moet nemen, plus ik ben best een redelijk persoon maar stiekum vind ik t ook heel vervelend dat ik nu moet meehelpen de scherven op te ruimen om het maar zo te zeggen... Ik voel me meer haar manager dan haar collega op het moment.
Leef je eens in in de andere kant:
Stel je eens voor dat je een vrouw van 40 bent, die al 10 jaar ervaring heeft op deze afdeling. Opeens komt er een knappe, vlotte vrouw van 27 op de afdeling werken. Deze vrouw krijgt alle aandacht van haar collega's en ze krijgt alle complimenten van de leidinggevende, omdat het werk zo vlot doet.
Nadat je haar met veel moeite hebt ingewerkt, overlegt ze niet meer met jou over de te volgen aanpak. Vanuit je ervaring weet je dat collega Jan altijd graag betrokken wordt bij voorstellen, omdat hij anders later dwars gaat liggen. Je geeft daarom bij je nieuwe collega aan dat ze mogelijk beter met collega Jan kan overleggen om zo het draagvlak voor het voorstel te vergroten, maar in plaats van je te bedanken voor het advies, reageert ze geirriteerd en kijkt ze je aan met een hautaine blik, waaruit duidelijk blijkt dat ze vindt dat je zeurt. Je voelt je niet gewaardeerd en na een paar maanden ben je het plezier in je werk kwijt...
Tips:
- Waardeer je collega als ervaren professional en vraag advies. Denk niet dat je alles weet als je er pas drie maanden werkt
- Toon interesse in je collega als mens en vraag naar familie, hobbies, weekend
- Waardeer je collega als collega ook al is ze anders als jij. Communiceer geweldloos: herhaal wat zij heeft gezegd in eigen woorden, vraag of je het goed begrepen hebt en vertel jouw mening en andersom vertel wat jij vindt, vraag naar haar visie en hoe je samen het probleem aan kan pakken.
- Verwacht niet dat je collega hetzelfde kan communiceren als jou. Jij komt verbaal sterk over, dus het is niet reeel om te verwachten dat de onzekere collega jou in een gesprek op je plek kan zetten. Mogelijk kan het een oplossing zijn dat jullie afspreken dat zij een teken geeft als jij haar grenzen overschrijdt. Hierdoor hoef jij niet al je woorden te wegen, maar kan zij ook tijdig aangeven als er iets mis is, zodat jij daarop door kan vragen.
Omdat ZIJ emotioneel reageert moet IK het maar gaan oplossen, zo heb ik een beetje het gevoel. Ik heb wel altijd geleerd dat waar twee kijven er twee schuld hebben en van daaruit heb ik het idee dat ik mijn verantwoordelijkheid moet nemen, plus ik ben best een redelijk persoon maar stiekum vind ik t ook heel vervelend dat ik nu moet meehelpen de scherven op te ruimen om het maar zo te zeggen... Ik voel me meer haar manager dan haar collega op het moment.
Leef je eens in in de andere kant:
Stel je eens voor dat je een vrouw van 40 bent, die al 10 jaar ervaring heeft op deze afdeling. Opeens komt er een knappe, vlotte vrouw van 27 op de afdeling werken. Deze vrouw krijgt alle aandacht van haar collega's en ze krijgt alle complimenten van de leidinggevende, omdat het werk zo vlot doet.
Nadat je haar met veel moeite hebt ingewerkt, overlegt ze niet meer met jou over de te volgen aanpak. Vanuit je ervaring weet je dat collega Jan altijd graag betrokken wordt bij voorstellen, omdat hij anders later dwars gaat liggen. Je geeft daarom bij je nieuwe collega aan dat ze mogelijk beter met collega Jan kan overleggen om zo het draagvlak voor het voorstel te vergroten, maar in plaats van je te bedanken voor het advies, reageert ze geirriteerd en kijkt ze je aan met een hautaine blik, waaruit duidelijk blijkt dat ze vindt dat je zeurt. Je voelt je niet gewaardeerd en na een paar maanden ben je het plezier in je werk kwijt...
Tips:
- Waardeer je collega als ervaren professional en vraag advies. Denk niet dat je alles weet als je er pas drie maanden werkt
- Toon interesse in je collega als mens en vraag naar familie, hobbies, weekend
- Waardeer je collega als collega ook al is ze anders als jij. Communiceer geweldloos: herhaal wat zij heeft gezegd in eigen woorden, vraag of je het goed begrepen hebt en vertel jouw mening en andersom vertel wat jij vindt, vraag naar haar visie en hoe je samen het probleem aan kan pakken.
- Verwacht niet dat je collega hetzelfde kan communiceren als jou. Jij komt verbaal sterk over, dus het is niet reeel om te verwachten dat de onzekere collega jou in een gesprek op je plek kan zetten. Mogelijk kan het een oplossing zijn dat jullie afspreken dat zij een teken geeft als jij haar grenzen overschrijdt. Hierdoor hoef jij niet al je woorden te wegen, maar kan zij ook tijdig aangeven als er iets mis is, zodat jij daarop door kan vragen.
