Werk & Studie
alle pijlers
lastige leidinggevende: hoe ga je ermee om?
donderdag 10 april 2008 om 19:40
Hallo forummers!
Ik kom net thuis van mijn werk en bedacht dat ik nu mijn gal toch eens kwijt moet, om het gemoed wat zuiver te houden.
Ik zal vast niet de enige zijn met een lastige leidinggevende, dus wie weet kunnen we elkaar wat ondersteunen en van tips voorzien.
Mijn verhaal:
Ik werk op een school en heb een leidinggevende die enerzijds briljant is in zijn vakgebied en veel ervaring heeft. Wat dat betreft heb ik een zeer hoge pet van hem op. Ook heeft hij mij in het verleden echt wel bijgestaan en geholpen en ook informeel hebben we leuke gesprekken gehad. Maar nu komt het:
de laatste tijd lijkt hij zichzelf wel ontmaskerd te hebben als een aandachtszieke, manipulatieve, egomane man. Hij maakt herhaaldelijk hatelijke, quasigrappige (zodat je denkt: meent hij dat nu of niet?) opmerkingen; dat gaat bij mij van mijn accent via mijn "dikke kont", door mijn beroepspraktijk en ervaring, vakkennis, etc, er is altijd wel wat aan te merken. ik heb er schoon genoeg van en trek mij terug. helaas ben ik een extravert mens en kan ik het slecht verhullen als iets mij niet zo goed bevalt (ik bijt wel vaak mijn tong eraf hoor, je kunt nu eenmaal niet alles zeggen). maar belangrijker nog: ik voel me kwetsbaar en onzeker.
nu hadden we de afgelopen week meerdere "aanvarinkjes" die nergens over gaan en waarin ik eigenlijk simpelweg liet weten dat ik het ergens niet mee eens ben. of ik kwam voor mijzelf op, of ik liet weten dat ik even druk was (hij heeft de gewoonte gesprekken te onderbreken, erg aanwezig te zijn in een ruimte, hard te praten, te zuigen om aandacht, etc.) en geen tijd voor hem had. dit alles in mijn ogen vrij beschaafd, maar direct. ik heb geprobeerd op mijn toon te letten.
en nu dit:
een gewaardeerde collega vertelde me vandaag dat hij -de leidinggevende- maandag woedend op me was omdat ik hem als een klein kind zou hebben behandeld. hij zei:"ik moet dit met haar bespreken!". hij heeft niets gezegd tegen mij en zoals het er nu uitziet gaat hij dat ook niet doen. hij kiest er dus voor zijn ongenoegen niet te uiten.
je denkt nu misschien: "so what? laat hem lekker, loop er met een grote boog omheen."
juist! vind ik ook. maar...... ik krijg binnenkort een beoordeling waaruit duidelijk wordt of ik een vast contract zal krijgen... hij is daarbij betrokken. eigenlijk voel ik mij nogal afhankelijk en onprettig bij deze situatie. ik ben dus erg bezig met de kwestie, probeer ook zeker naar mijzelf te kijken. heb ik geen gevoel voor heirarchie? is mijn toon verkeerd?
ik heb het gevoel dat ik moet buigen voor iets wat ik niet prettig vind en overzie het niet helemaal.
warrig verhaal misschien, maar wie weet hebben jullie adviezen, tips, gedeelde ervaringen? hoe gaan jullie hiermee om? waar moet ik op letten en wat vooral wel en niet doen?
ik zou er veel aan hebben op dit punt. constructieve kritiek is ook meer dan welkom!
alvast bedankt!
Noammeke
Ik kom net thuis van mijn werk en bedacht dat ik nu mijn gal toch eens kwijt moet, om het gemoed wat zuiver te houden.
Ik zal vast niet de enige zijn met een lastige leidinggevende, dus wie weet kunnen we elkaar wat ondersteunen en van tips voorzien.
Mijn verhaal:
Ik werk op een school en heb een leidinggevende die enerzijds briljant is in zijn vakgebied en veel ervaring heeft. Wat dat betreft heb ik een zeer hoge pet van hem op. Ook heeft hij mij in het verleden echt wel bijgestaan en geholpen en ook informeel hebben we leuke gesprekken gehad. Maar nu komt het:
de laatste tijd lijkt hij zichzelf wel ontmaskerd te hebben als een aandachtszieke, manipulatieve, egomane man. Hij maakt herhaaldelijk hatelijke, quasigrappige (zodat je denkt: meent hij dat nu of niet?) opmerkingen; dat gaat bij mij van mijn accent via mijn "dikke kont", door mijn beroepspraktijk en ervaring, vakkennis, etc, er is altijd wel wat aan te merken. ik heb er schoon genoeg van en trek mij terug. helaas ben ik een extravert mens en kan ik het slecht verhullen als iets mij niet zo goed bevalt (ik bijt wel vaak mijn tong eraf hoor, je kunt nu eenmaal niet alles zeggen). maar belangrijker nog: ik voel me kwetsbaar en onzeker.
nu hadden we de afgelopen week meerdere "aanvarinkjes" die nergens over gaan en waarin ik eigenlijk simpelweg liet weten dat ik het ergens niet mee eens ben. of ik kwam voor mijzelf op, of ik liet weten dat ik even druk was (hij heeft de gewoonte gesprekken te onderbreken, erg aanwezig te zijn in een ruimte, hard te praten, te zuigen om aandacht, etc.) en geen tijd voor hem had. dit alles in mijn ogen vrij beschaafd, maar direct. ik heb geprobeerd op mijn toon te letten.
en nu dit:
een gewaardeerde collega vertelde me vandaag dat hij -de leidinggevende- maandag woedend op me was omdat ik hem als een klein kind zou hebben behandeld. hij zei:"ik moet dit met haar bespreken!". hij heeft niets gezegd tegen mij en zoals het er nu uitziet gaat hij dat ook niet doen. hij kiest er dus voor zijn ongenoegen niet te uiten.
je denkt nu misschien: "so what? laat hem lekker, loop er met een grote boog omheen."
juist! vind ik ook. maar...... ik krijg binnenkort een beoordeling waaruit duidelijk wordt of ik een vast contract zal krijgen... hij is daarbij betrokken. eigenlijk voel ik mij nogal afhankelijk en onprettig bij deze situatie. ik ben dus erg bezig met de kwestie, probeer ook zeker naar mijzelf te kijken. heb ik geen gevoel voor heirarchie? is mijn toon verkeerd?
ik heb het gevoel dat ik moet buigen voor iets wat ik niet prettig vind en overzie het niet helemaal.
warrig verhaal misschien, maar wie weet hebben jullie adviezen, tips, gedeelde ervaringen? hoe gaan jullie hiermee om? waar moet ik op letten en wat vooral wel en niet doen?
ik zou er veel aan hebben op dit punt. constructieve kritiek is ook meer dan welkom!
alvast bedankt!
Noammeke
donderdag 10 april 2008 om 19:56
Hoi Lobelia,
Dank voor je reactie, ik zat dat topic net te lezen. Ik herken er zeker wat in.
Echter, in deze situatie is er geen sprake van dat mijn leidinggevende 'gewipt' zou kunnen worden (wil ik ook niet), er zijn weliswaar meer mensen die zijn karakter lastig vinden, maar hij functioneert goed en is een een belangrijke persoon in de organisatie (op goede gronden). Een collega zei ooit: hij heeft twee gezichten, een man waar je respect voor hebt en iemand die je lastigvalt.
Bovendien; ik werk nog geen twee jaar in deze organisatie, en hij al jaren; de verhoudingen zijn vrij vaststaand.
Ik zit meer met de kwestie hoe ik het beste met hem om kan gaan in de bestaande verhoudingen. Ervan uitgaande dat hij waarschijnlijk niet meer zal veranderen, zoek ik eigenlijk een manier om mij met hem te verstaan die voor mij het minste nadeel oplevert. Wie weet heeft iemand daar ervaringen mee?
Dank voor je reactie, ik zat dat topic net te lezen. Ik herken er zeker wat in.
Echter, in deze situatie is er geen sprake van dat mijn leidinggevende 'gewipt' zou kunnen worden (wil ik ook niet), er zijn weliswaar meer mensen die zijn karakter lastig vinden, maar hij functioneert goed en is een een belangrijke persoon in de organisatie (op goede gronden). Een collega zei ooit: hij heeft twee gezichten, een man waar je respect voor hebt en iemand die je lastigvalt.
Bovendien; ik werk nog geen twee jaar in deze organisatie, en hij al jaren; de verhoudingen zijn vrij vaststaand.
Ik zit meer met de kwestie hoe ik het beste met hem om kan gaan in de bestaande verhoudingen. Ervan uitgaande dat hij waarschijnlijk niet meer zal veranderen, zoek ik eigenlijk een manier om mij met hem te verstaan die voor mij het minste nadeel oplevert. Wie weet heeft iemand daar ervaringen mee?
donderdag 10 april 2008 om 20:12
Ik zou zelf het initiatief nemen en een gesprek aanknopen. Vanuit jezelf praten, dus ik vind, ik denk, etc. Geef aan wat je irriteert of hindert aan zijn gedrag. Als voorbeeld, dat hij je onderbreekt in gesprekken. Zeg dan; ik vind het niet zo fijn als je mijn aandacht vraagt, terwijl ik in een gesprek zit. Kunnen we afspreken, dat je even wacht tot ik uit gesprek ben of dat je een briefje op mijn bureau legt met de tekst 'wil je na dit gesprek even bij me langs komen'. Leg uit, dat het er niet om gaat, dat je niet naar hem wil luisteren, maar dat je graag je aandacht wil houden bij het gesprek.
Zo kun je de andere punten ook omschrijven en benoemen. Je kunt ook gewoon heel eerlijk zijn hoor en zeggen 'ik merk, dat we soms wat verschillend over iets denken. dat geeft niet, maar zullen we dan samen in gesprek blijven hoe we dit naar beider tevredenheid kunnen oplossen?'.
Vergeet in dit rijtje ook niet zijn 'leuke' grapjes. Geef hem in dit gesprek aan, dat jij deze grapjes niet kunt waarderen en het fijn zou vinden, dat hij hier mee ophoudt.
Irritaties niet uitspreken en voor jezelf houden gaan zitten etteren. Je non-verbale communicatie geeft dan hoogstwaarschijnlijk een beeld af, wat je niet af wil geven. Hij kan ook niet ruiken wat jou irriteert, als je het niet bij hem aangeeft. Als jullie dit tegen elkaar op blijven hanteren, barst de bom een keer en kom je in een situatie die niet altijd meer is op te lossen.
Zo kun je de andere punten ook omschrijven en benoemen. Je kunt ook gewoon heel eerlijk zijn hoor en zeggen 'ik merk, dat we soms wat verschillend over iets denken. dat geeft niet, maar zullen we dan samen in gesprek blijven hoe we dit naar beider tevredenheid kunnen oplossen?'.
Vergeet in dit rijtje ook niet zijn 'leuke' grapjes. Geef hem in dit gesprek aan, dat jij deze grapjes niet kunt waarderen en het fijn zou vinden, dat hij hier mee ophoudt.
Irritaties niet uitspreken en voor jezelf houden gaan zitten etteren. Je non-verbale communicatie geeft dan hoogstwaarschijnlijk een beeld af, wat je niet af wil geven. Hij kan ook niet ruiken wat jou irriteert, als je het niet bij hem aangeeft. Als jullie dit tegen elkaar op blijven hanteren, barst de bom een keer en kom je in een situatie die niet altijd meer is op te lossen.
maandag 14 april 2008 om 22:43
@ CL2
Dank voor je advies. Ik ben het met je eens dat je irritaties niet moet opkroppen, ik ken mezelf en ik zal idd vanuit die irritatie reageren inmiddels. Ik weet dat hij niet snel initiatief zal nemen en zo direct zal communiceren. Ik wacht op een geschikt moment en raap wat moed bijeen om het aan de orde te stellen.
Hmmmzzz, best griezelig, maar een goede oefening...
Dank voor je advies. Ik ben het met je eens dat je irritaties niet moet opkroppen, ik ken mezelf en ik zal idd vanuit die irritatie reageren inmiddels. Ik weet dat hij niet snel initiatief zal nemen en zo direct zal communiceren. Ik wacht op een geschikt moment en raap wat moed bijeen om het aan de orde te stellen.
Hmmmzzz, best griezelig, maar een goede oefening...
