Werk & Studie
alle pijlers
Loskomen van baan
zaterdag 28 december 2019 om 15:52
Ik stof even dit account af, voor een werkgerelateerd issue. Gebruik normaal een andere nick, maar anders word het te herkenbaar.
Ik heb een aantal maanden geleden ontslag genomen bij mijn vorige werkgever. In vorig topic wat ik hier over schreef staat iets beschreven over de arbeidsvoorwaarden daar. Nu is dat gaan ontwikkelen naar een situatie waarin ik soms 65 uur werkte exclusief administratietijd, minimaal was het altijd 40. Er was continu druk dat er 'omzet gedraaid moest worden'.
Ik heb daarover meerdere gesprekken gevoerd, beloftes dat er veranderingen kwamen. Echter werd me na gesprekken met collega's duidelijk dat het niet zo gaan gebeuren en heb ik de knoop doorgehakt om ontslag te nemen.
Na mijn exit-gesprek werd ik eigenlijk direct beroerd: licht in het hoofd, draaierig en misselijk. Niet dat ik er spijt van had, totaal niet. Ik besefte me ineens dat ik al ongeveer een jaar ongelofelijk moe ben. Er komt niks uit mijn handen in mijn eigen tijd, geen zin in sociale activiteiten. In mijn vakantie droomde ik nog over mijn werk.
Ik heb een fijnere nieuwe baan waar minder druk ligt op omzetten draaien, maar toch moet ik mezelf tot de orde roepen dat het niet uit maakt. Als ik zie dat ik een week minder werk heb, maak ik me druk. Als denk aam vakantie opnemen, zit ik nog steeds in de modus: ' dat moet in een rustige periode anders kost het me teveel salaris.' terwijl dat helemaal niet meer nodig is.
Heeft dit nu gewoon tijd nodig om weer normaal te gaan functioneren?
Ik ben zelf al aan de gang gegaan met gezonder eten en weer sporten, het lijkt iets te helpen maar bij vlagen voel ik me nog steeds zo ontzettend moe. Iemand ervaring hoe lang zoiets kan duren?
Ik heb een aantal maanden geleden ontslag genomen bij mijn vorige werkgever. In vorig topic wat ik hier over schreef staat iets beschreven over de arbeidsvoorwaarden daar. Nu is dat gaan ontwikkelen naar een situatie waarin ik soms 65 uur werkte exclusief administratietijd, minimaal was het altijd 40. Er was continu druk dat er 'omzet gedraaid moest worden'.
Ik heb daarover meerdere gesprekken gevoerd, beloftes dat er veranderingen kwamen. Echter werd me na gesprekken met collega's duidelijk dat het niet zo gaan gebeuren en heb ik de knoop doorgehakt om ontslag te nemen.
Na mijn exit-gesprek werd ik eigenlijk direct beroerd: licht in het hoofd, draaierig en misselijk. Niet dat ik er spijt van had, totaal niet. Ik besefte me ineens dat ik al ongeveer een jaar ongelofelijk moe ben. Er komt niks uit mijn handen in mijn eigen tijd, geen zin in sociale activiteiten. In mijn vakantie droomde ik nog over mijn werk.
Ik heb een fijnere nieuwe baan waar minder druk ligt op omzetten draaien, maar toch moet ik mezelf tot de orde roepen dat het niet uit maakt. Als ik zie dat ik een week minder werk heb, maak ik me druk. Als denk aam vakantie opnemen, zit ik nog steeds in de modus: ' dat moet in een rustige periode anders kost het me teveel salaris.' terwijl dat helemaal niet meer nodig is.
Heeft dit nu gewoon tijd nodig om weer normaal te gaan functioneren?
Ik ben zelf al aan de gang gegaan met gezonder eten en weer sporten, het lijkt iets te helpen maar bij vlagen voel ik me nog steeds zo ontzettend moe. Iemand ervaring hoe lang zoiets kan duren?
zaterdag 28 december 2019 om 15:58
Ja dat is wel een goede maar meestal vinden ze nauwelijks iets voor 'moe'. Zo'n spijt dat ik daar niet veel eerder weggegaan ben...
zaterdag 28 december 2019 om 16:06
zaterdag 28 december 2019 om 16:13
Ja hier heb ik dus moeite mee. In mijn hoofd is het nog heel vaak 'oei, de omzet', terwijl dat niet nodig is.Because schreef: ↑28-12-2019 16:06Geen spijt hebben over iets wat geweest is.
Je hebt een goede beslissing genomen en je bent je leefstijl aan het verbeteren, heel goed. Je hoofd en lijf zullen hier snel aan gaan wennen.
Fijn, nieuwe baan, meer lucht, de dagen worden langzaam korter en het leven lacht je toe. Kijk vooruit!
Ik heb er veel van geleerd, alleen spijt dat ik mezelf zo lang in zo'n stressvolle situatie neergezet heb.
zaterdag 28 december 2019 om 16:31
Voor mij is dit enorm herkenbaar. Ben zeven jaar blijven hangen bij zo'n werkgever en toen ook nog op een hele nare manier weggegaan. Inmiddels ben ik al twee jaar daar weg waarvan één jaar weer aan het werk. Het jaar daartussen heb ik een dochter gekregen.
Toen ik vertrok was ik al zwanger. En helaas merk ik nu nog de naweeën van zo'n werkgever. Een minimaal foutje zorgt er voor dat ik wakker lig, ik wil te snel en te graag of werk door zonder dat iemand het verwacht bij mijn huidige werk. Ben bewust een totaal andere kant op gegaan, van marketing in detailhandel & online naar een baan waarvan mensen altijd zeggen dat je de hele dag naar buiten kunt kijken.
Nog steeds speel ik met het idee in mijn hoofd om eens een paar gesprekken in te plannen met een psycholoog of maatschappelijk werker om de werkbeleving weer normaal te laten zijn en voelen. Misschien is dat voor jou ook iets - probeer de verwachting van een redelijke werkgever te begrijpen in plaats van de ideeën die je nu als 'normaal' beschouwd. Misschien heb je daar de helft al mee gewonnen.
Hopelijk wordt het snel beter!
Toen ik vertrok was ik al zwanger. En helaas merk ik nu nog de naweeën van zo'n werkgever. Een minimaal foutje zorgt er voor dat ik wakker lig, ik wil te snel en te graag of werk door zonder dat iemand het verwacht bij mijn huidige werk. Ben bewust een totaal andere kant op gegaan, van marketing in detailhandel & online naar een baan waarvan mensen altijd zeggen dat je de hele dag naar buiten kunt kijken.
Nog steeds speel ik met het idee in mijn hoofd om eens een paar gesprekken in te plannen met een psycholoog of maatschappelijk werker om de werkbeleving weer normaal te laten zijn en voelen. Misschien is dat voor jou ook iets - probeer de verwachting van een redelijke werkgever te begrijpen in plaats van de ideeën die je nu als 'normaal' beschouwd. Misschien heb je daar de helft al mee gewonnen.
Hopelijk wordt het snel beter!
zaterdag 28 december 2019 om 16:47
Wow ja jij verwoord het beter dan ik. Het zijn die verwachtingen die nog steeds in mijn hoofd en gedrag zitten. Terwijl mijn huidige werkgever dat helemaal niet verwacht, maar wel heel erg waardeert.JessMariano_1986 schreef: ↑28-12-2019 16:31Voor mij is dit enorm herkenbaar. Ben zeven jaar blijven hangen bij zo'n werkgever en toen ook nog op een hele nare manier weggegaan. Inmiddels ben ik al twee jaar daar weg waarvan één jaar weer aan het werk. Het jaar daartussen heb ik een dochter gekregen.
Toen ik vertrok was ik al zwanger. En helaas merk ik nu nog de naweeën van zo'n werkgever. Een minimaal foutje zorgt er voor dat ik wakker lig, ik wil te snel en te graag of werk door zonder dat iemand het verwacht bij mijn huidige werk. Ben bewust een totaal andere kant op gegaan, van marketing in detailhandel & online naar een baan waarvan mensen altijd zeggen dat je de hele dag naar buiten kunt kijken.
Nog steeds speel ik met het idee in mijn hoofd om eens een paar gesprekken in te plannen met een psycholoog of maatschappelijk werker om de werkbeleving weer normaal te laten zijn en voelen. Misschien is dat voor jou ook iets - probeer de verwachting van een redelijke werkgever te begrijpen in plaats van de ideeën die je nu als 'normaal' beschouwd. Misschien heb je daar de helft al mee gewonnen.
Hopelijk wordt het snel beter!
Hoe ging dat bij jou met weggaan?
Ik heb dus als enige die daar vertrok verder geen afscheid gehad, de helft van de collega's heeft letterlijk me niet eens een hand gegeven toen ik ging. Maar vooral denk ik omdat ik wat kritische noten had over hun aandeel, ze zeiden letterlijk dat ze niks gingen doen ondanks dat ik het slachtoffer was van de situatie.
Van de baas kreeg ik een 'speech' dat hij dacht dat het goed voor mij was om weg te gaan. Terwijl hij tot op de laatste dag continu riep dat ik het mis had, verkeerd zag en dingen verdraaide. Kwam net over alsof dat hij blij was dat ik opdonderde, na alles wat ik gedaan had. (In mijn eigen tijd nog staan poetsen).
Aub niet quoten dat laatste haal ik ivm herkenbaarheid misschien weg
zaterdag 28 december 2019 om 16:50
Ik zou eens een afspraak met de huisarts maken, die kan je eventueel doorverwijzen naar de praktijk ondersteuner. Kost jou je eigen risico niet en wellicht ben je met wat gesprekken al geholpen. Zo niet, dan kan je doorverwezen worden.
Freedom is just another word for nothing left to lose - Janis Joplin
zaterdag 28 december 2019 om 17:08
Heel begrijpelijk, je hebt gewoon even tijd nodig om te "resetten". Evalueer op vrijdagmiddag bijvoorbeeld voor jezelf of je alle doelen die in de afgelopen week gehaald moesten worden, of alles wat afgehandeld moest worden, ook daadwerkelijk gedaan is. En als dan het hele lijstje afgevinkt kan worden, kan je met een gerust hart aan je weekend beginnen.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
zaterdag 28 december 2019 om 17:48
En in aanvulling hierop: ook kunnen relativeren als je een keer, door omstandigheden, níet het hele lijstje hebt kunnen afvinken.pejeka schreef: ↑28-12-2019 17:08Heel begrijpelijk, je hebt gewoon even tijd nodig om te "resetten". Evalueer op vrijdagmiddag bijvoorbeeld voor jezelf of je alle doelen die in de afgelopen week gehaald moesten worden, of alles wat afgehandeld moest worden, ook daadwerkelijk gedaan is. En als dan het hele lijstje afgevinkt kan worden, kan je met een gerust hart aan je weekend beginnen.
zaterdag 28 december 2019 om 18:46
Ik ben nog steeds zo naïef om een vreemd gevoel van loyaliteit te voelen aan de ex-werkgever.
Terwijl ik eigenlijk ook financieel tekort gedaan ben. Maar dat is een te complex (en te herkenbaar) verhaal voor hier. Als ik rechtsbijstand inschakel win ik, maar ik wil niet...
zaterdag 28 december 2019 om 18:50
Vaak doe ik dat in mijn hoofd wel. Het zijn in mijn vak variabele uren. In mijn vorige topic hebben een paar dat heel snel geraden en herkend. Eigenlijk is elke week onzeker. Financieel hoef ik me daar niet meer druk over te maken. Maar toch kijk ik op maandag en denk ik wel eens 'shit...' dan is dat binnen een halve dag weer vol dus einde van de week is meestal een opluchting zo van 'zie je, weer goed gekomen' maar toch begin ik maandags weer.pejeka schreef: ↑28-12-2019 17:08Heel begrijpelijk, je hebt gewoon even tijd nodig om te "resetten". Evalueer op vrijdagmiddag bijvoorbeeld voor jezelf of je alle doelen die in de afgelopen week gehaald moesten worden, of alles wat afgehandeld moest worden, ook daadwerkelijk gedaan is. En als dan het hele lijstje afgevinkt kan worden, kan je met een gerust hart aan je weekend beginnen.
En die instelling van het moet altijd meer, meer omzet meer uren.. dat knaagt nog steeds. Dan was het ook altijd nog 'netwerken hier, netwerken daar' dus het weekend ga ik ook nog moeizaam 'uit'.
zaterdag 28 december 2019 om 18:56
Kan het je aanradenKingKong2705 schreef: ↑28-12-2019 18:46Ik ben nog steeds zo naïef om een vreemd gevoel van loyaliteit te voelen aan de ex-werkgever.
Terwijl ik eigenlijk ook financieel tekort gedaan ben. Maar dat is een te complex (en te herkenbaar) verhaal voor hier. Als ik rechtsbijstand inschakel win ik, maar ik wil niet...
zaterdag 28 december 2019 om 19:51
Ik ben heel naar vertrokken. Toen ik na jaren fertiliteitsbehandelingen zwanger bleek te zijn (altijd open geweest over behandelingen) kreeg ik op de dag van 12 weken echo een e-mail waarin in stond dat ik niet functioneerde & dat ik tijdens mijn zwangerschapsverlof zelf verantwoordelijk bleef voor mijn taken - dus vast moest gaan nadenken hoe ik dat ging doen. In perspectief: de dag er voor hadden we samen €600.000,- aan campagnes bedacht vol enthousiasme.
De volgende dag heb ik aangegeven dat wij nooit meer op één lijn zouden komen en toen was ik binnen 20 dagen de deur uit. 'Hier heb je een bos takken, tot ziens'.
Geen grapje - dat was de quote. Terwijl ik deze mensen in de zeven jaar dat ik daar werkte meer had gezien dan mijn partner.
Ik had de illusie dat het na mijn lange zwangerschapsverlof wel gesleten was, maar helaas, dat is echt nog niet het geval. Het blijft continu relativeren en ik spreek het tegenwoordig ook wel uit: dat ik soms anders denk door de vorige ervaring.
De vergelijking met een slechte relatie klopt wel denk ik.
En ik zou ook winnen als ik een rechtzaak zou aanspannen, het bedrijf waar ik werkte zou eigenlijk eens goed door de arbeidsinspectie bekeken moeten worden. Maar het is mijn energie niet waard.
Wel bizar, hoe dat door kan slaan en dat ik echt hartkloppingen kan krijgen als me opeens iets te binnen schiet wat nog moet gebeuren. Helemaal niets ernstigs of een grote deadline maar toch...
Ik ga 2020 er wel meer in investeren om niet altijd maar 'aan' te staan. Dat hoeft niemand van mij te vragen behalve mijn dochter en partner.
Uiteindelijk brengt de gedachte: 'en als het niet goed genoeg is, dan niet...' meer rust met zich mee. Immers: het komt wel weer op zijn pootjes terecht. Is het niet linksom, dan wel rechtsom.
De volgende dag heb ik aangegeven dat wij nooit meer op één lijn zouden komen en toen was ik binnen 20 dagen de deur uit. 'Hier heb je een bos takken, tot ziens'.
Geen grapje - dat was de quote. Terwijl ik deze mensen in de zeven jaar dat ik daar werkte meer had gezien dan mijn partner.
Ik had de illusie dat het na mijn lange zwangerschapsverlof wel gesleten was, maar helaas, dat is echt nog niet het geval. Het blijft continu relativeren en ik spreek het tegenwoordig ook wel uit: dat ik soms anders denk door de vorige ervaring.
De vergelijking met een slechte relatie klopt wel denk ik.
En ik zou ook winnen als ik een rechtzaak zou aanspannen, het bedrijf waar ik werkte zou eigenlijk eens goed door de arbeidsinspectie bekeken moeten worden. Maar het is mijn energie niet waard.
Wel bizar, hoe dat door kan slaan en dat ik echt hartkloppingen kan krijgen als me opeens iets te binnen schiet wat nog moet gebeuren. Helemaal niets ernstigs of een grote deadline maar toch...
Ik ga 2020 er wel meer in investeren om niet altijd maar 'aan' te staan. Dat hoeft niemand van mij te vragen behalve mijn dochter en partner.
Uiteindelijk brengt de gedachte: 'en als het niet goed genoeg is, dan niet...' meer rust met zich mee. Immers: het komt wel weer op zijn pootjes terecht. Is het niet linksom, dan wel rechtsom.
zaterdag 28 december 2019 om 21:06
Jezus, want een horken. Gelukkig kun je er nu zo in staan. Ik zou willen dat ik het zo van me af kon schudden. Maar inderdaad het is ook een relatie, werkrelatie dan, maar ik voel me gewoon altijd verantwoordelijk. Probeerde ook mijn collega's te helpen en kreeg dan terug dat ook al was ik het slachtoffer, ze toch niets meer gingen doen.
De sfeer was in het algemeen gewoon moeilijk. Twee leidinggevenden die elkaar niet konden luchten of zien. Continu waren ze het oneens. Dan weer verwijten van de een dat de andere alleen maar mensen van zijn gading aannam (ja echt kleuterschool gedrag). Daar zat je dan dus als werknemer tussenin. Omdat ik van leidinggevende a kwam, kon ik bij b niets goed doen. Terwijl er nooit iets is gebeurt tussen ons. Dat was al vanaf dag 1 zo.
Op mijn laatste dag kreeg ik een 'doei he' door een deur heen geroepen van hem. Nu had ik niets verwacht maar als leidinggevende kun je mans genoeg zijn om even een hand te geven.
Als hij iets lulligs deed en ik zei dat tegen leidinggevende a of verdedigde mezelf tov leidinggevende a, zei die 'jullie roddelen over mij'.
Hij zette me continu onder druk met zijn planningen (even loepen naar dat assertiviteits topic). Ik heb daar 3x zonder naam te noemen wat van gezegd. De 4e keer met naam in de vergadering, werd hij kwaad op mij. Met wegwerpgebaar en al.
Terwijl hij me daar 7 dagen die week inplande. Terwijl afgesproken was dat ik eigenlijk vakantie zou hebben.
De sfeer was in het algemeen gewoon moeilijk. Twee leidinggevenden die elkaar niet konden luchten of zien. Continu waren ze het oneens. Dan weer verwijten van de een dat de andere alleen maar mensen van zijn gading aannam (ja echt kleuterschool gedrag). Daar zat je dan dus als werknemer tussenin. Omdat ik van leidinggevende a kwam, kon ik bij b niets goed doen. Terwijl er nooit iets is gebeurt tussen ons. Dat was al vanaf dag 1 zo.
Op mijn laatste dag kreeg ik een 'doei he' door een deur heen geroepen van hem. Nu had ik niets verwacht maar als leidinggevende kun je mans genoeg zijn om even een hand te geven.
Als hij iets lulligs deed en ik zei dat tegen leidinggevende a of verdedigde mezelf tov leidinggevende a, zei die 'jullie roddelen over mij'.
Hij zette me continu onder druk met zijn planningen (even loepen naar dat assertiviteits topic). Ik heb daar 3x zonder naam te noemen wat van gezegd. De 4e keer met naam in de vergadering, werd hij kwaad op mij. Met wegwerpgebaar en al.
Terwijl hij me daar 7 dagen die week inplande. Terwijl afgesproken was dat ik eigenlijk vakantie zou hebben.
zaterdag 28 december 2019 om 21:13
Oh vreselijk. Heb het een beetje met je te doen. Gelukkig zit je inmiddels op een betere plek en kun je hier hopelijk je draai vinden en belangrijker: rust.
Blijf onthouden dat het echt niet aan jou lag / ligt. Sommige mensen zijn eikels. En in het geval van deze leidinggevenden, zowel die van jou als die van mij, hebben ze iets te compenseren wat ze ooit ergens gemist hebben.
Goed genoeg is prima, het hoeft niet altijd fantastisch. Succes!
Blijf onthouden dat het echt niet aan jou lag / ligt. Sommige mensen zijn eikels. En in het geval van deze leidinggevenden, zowel die van jou als die van mij, hebben ze iets te compenseren wat ze ooit ergens gemist hebben.
Goed genoeg is prima, het hoeft niet altijd fantastisch. Succes!
zaterdag 28 december 2019 om 21:45
Ik heb gedaan wat ik kon tot de allerlaatste dag. En toen kreeg ik nog allerlei verwijten , werd achter mijn rug om besproken dat ik in de gaten gehouden moest worden of ik niet expres een janboel van mijn werk zou maken. (Wat heb ik daar voor belang bij).
Ik heb mijn draai wel redelijk gevonden nu, maar toch voel ik de onrust in mijn lijf en ben gewoon nog zo vaak moe.
Die opmerking: 'ik denk dat het goed is voor je dat je verder gaat. ' in die context van mijn afscheid zit me ook wel dwars. Het roept gewoon wat frustratie op alsof wat ik heb gedaan niet goed genoeg was. Ik heb gelukkig van klanten wel enorm veel waardering gekregen. Er moesten er huilen dat ik wegging, inclusief een hele leuke speech
Ik heb mijn draai wel redelijk gevonden nu, maar toch voel ik de onrust in mijn lijf en ben gewoon nog zo vaak moe.
Die opmerking: 'ik denk dat het goed is voor je dat je verder gaat. ' in die context van mijn afscheid zit me ook wel dwars. Het roept gewoon wat frustratie op alsof wat ik heb gedaan niet goed genoeg was. Ik heb gelukkig van klanten wel enorm veel waardering gekregen. Er moesten er huilen dat ik wegging, inclusief een hele leuke speech
zaterdag 28 december 2019 om 22:13
Ik ben ook onlangs van baan gewisseld en merk dat ik ook nog last van wat oud zeer heb. Frustraties waren anders dan die van jou, resultaat wel hetzelfde. Ik moet nog het eea loslaten. Het kan me na een paar maanden nog steeds bezig houden. Terwijl dat mij niks brengt. Eerder het tegenovergestelde. De nieuwe plek lijkt fijn, ik wil me daar op focussen. Dus geen tips, wel herkenning. Ik denk er ook aan om misschien nog eens een gesprek met iemand er over te hebben. Ik wil dit gevoel namelijk echt niet meetrekken de nieuwe baan in.
zaterdag 28 december 2019 om 22:15
Herkenning is ook fijn. Gelukkig is er ook wel herkenning bij nieuwe collega's dus die begrijpen het wel. Aan de andere kan wat beangstigend dat in het wereldje dat de 'norm' is.wollentrui schreef: ↑28-12-2019 22:13Ik ben ook onlangs van baan gewisseld en merk dat ik ook nog last van wat oud zeer heb. Frustraties waren anders dan die van jou, resultaat wel hetzelfde. Ik moet nog het eea loslaten. Het kan me na een paar maanden nog steeds bezig houden. Terwijl dat mij niks brengt. Eerder het tegenovergestelde. De nieuwe plek lijkt fijn, ik wil me daar op focussen. Dus geen tips, wel herkenning. Ik denk er ook aan om misschien nog eens een gesprek met iemand er over te hebben. Ik wil dit gevoel namelijk echt niet meetrekken de nieuwe baan in.
maandag 30 december 2019 om 14:11
Herkenbaar. Ik kan alleen helaas niet loskomen van mijn werkgever. De omstandigheden maakten me ziek. En 9 maanden later zit de spanning nog in m'n systeem. Ik ben dus nog steeds ziek. Een andere baan is in mijn geval daarom nog onverstandig. Maar m'n gevoel zegt: Run Forrest, run! Ik ben continu op m'n hoede, daar m'n onberekenbare werkgever ineens kan uit/aanvallen. Inmiddels bijt ik wel steeds meer van me af. Dat helpt enigszins om van de spanning af te komen. Ik hoop dat ik er op een dag weer helemaal van af ben.
Met een doekkie erover zijn de meeste dingen toch beter
