Werk & Studie
alle pijlers
Onderaan beginnen. Hoe ver onderaan?
dinsdag 4 februari 2020 om 15:33
Ik ben na 5 jaar een eigen bedrijf te hebben gehad al langere tijd weer op zoek naar een baan.
Ik heb een WO Bachelor afgerond in een richting waarin ik geen baan kan vinden vanwege geen werkervaring in deze branche.
Ik ben al langere tijd aan het solliciteren, voornamelijk via uitzendbureaus (o.a. een uitzendbureau voor HBO/WO afgestudeerden).
Ik snap dat ik in principe een starter ben op de arbeidsmarkt, aangezien ik enkel werkervaring heb die ik met bijbanen naast mijn studie heb opgedaan, en dus een eigen bedrijf heb gehad, en dat ik dus onderaan moet beginnen. Maar ik merk dat de banen die ik krijg aangeboden, zonder daar op te willen neerkijken, wel heel erg onder mijn niveau liggen. Callcenterwerk, administratief werk, etc.
Buiten dat daar mijn interesse niet ligt, en ik in dit soort werk uitdaging ga missen, zijn de uurlonen vaak ook erg laag (denk aan 10-13 euro per uur). Ik ben inmiddels 35 en ik heb 2 kinderen, dus er gaan ook nog wat opvangkosten vanaf, wat erop neerkomt dat ik dan voor minder dan 10 euro netto ergens aan het werk zou moeten gaan.
Banen op een hoger niveau zijn 9 van de 10 keer fulltime of vragen een aantal jaren werkervaring. Ik heb het wel een aantal keer geprobeerd, maar ben nog nooit uitgenodigd voor een gesprek.
Momenteel zit ik middenin een sollicitatieprocedure die inmiddels al weken duurt. Binnenkort heb ik een 2e gesprek samen met nog 4 andere kandiaten en dit gaat dus om een heel simpele baan (voornamelijk gegevens invoeren). De eisen vanuit het bedrijf zijn torenhoog, het salaris weet ik nog niet eens (word vaag over gedaan), en tijdens het 1e gesprek werd de procedure door 1 van de dames waarmee ik het gesprek had vergeleken met The Voice of Holland. Het gaat om ongeschoold werk en er werd ook nog even tussendoor aangehaald dat ik "maar" een bachelor heb.
Het is al de zoveelste keer dat ik een hoop moeite moet doen voor een baan waarvoor ik eigenlijk te hoog ben opgeleid, en ik merk dat het me begint te irriteren dat ik naar mijn gevoel niet op waarde word geschat. Vooral ook omdat ik al een flink aantal keren ben afgewezen (de laatste afwijzing kwam vanuit een kledingwinkel, de reden was te weinig werkervaring. Het ging om kleding opvouwen en kassa draaien).
Doe ik iets verkeerd of is dit de normale gang van zaken tegenwoordig?
Ik heb een WO Bachelor afgerond in een richting waarin ik geen baan kan vinden vanwege geen werkervaring in deze branche.
Ik ben al langere tijd aan het solliciteren, voornamelijk via uitzendbureaus (o.a. een uitzendbureau voor HBO/WO afgestudeerden).
Ik snap dat ik in principe een starter ben op de arbeidsmarkt, aangezien ik enkel werkervaring heb die ik met bijbanen naast mijn studie heb opgedaan, en dus een eigen bedrijf heb gehad, en dat ik dus onderaan moet beginnen. Maar ik merk dat de banen die ik krijg aangeboden, zonder daar op te willen neerkijken, wel heel erg onder mijn niveau liggen. Callcenterwerk, administratief werk, etc.
Buiten dat daar mijn interesse niet ligt, en ik in dit soort werk uitdaging ga missen, zijn de uurlonen vaak ook erg laag (denk aan 10-13 euro per uur). Ik ben inmiddels 35 en ik heb 2 kinderen, dus er gaan ook nog wat opvangkosten vanaf, wat erop neerkomt dat ik dan voor minder dan 10 euro netto ergens aan het werk zou moeten gaan.
Banen op een hoger niveau zijn 9 van de 10 keer fulltime of vragen een aantal jaren werkervaring. Ik heb het wel een aantal keer geprobeerd, maar ben nog nooit uitgenodigd voor een gesprek.
Momenteel zit ik middenin een sollicitatieprocedure die inmiddels al weken duurt. Binnenkort heb ik een 2e gesprek samen met nog 4 andere kandiaten en dit gaat dus om een heel simpele baan (voornamelijk gegevens invoeren). De eisen vanuit het bedrijf zijn torenhoog, het salaris weet ik nog niet eens (word vaag over gedaan), en tijdens het 1e gesprek werd de procedure door 1 van de dames waarmee ik het gesprek had vergeleken met The Voice of Holland. Het gaat om ongeschoold werk en er werd ook nog even tussendoor aangehaald dat ik "maar" een bachelor heb.
Het is al de zoveelste keer dat ik een hoop moeite moet doen voor een baan waarvoor ik eigenlijk te hoog ben opgeleid, en ik merk dat het me begint te irriteren dat ik naar mijn gevoel niet op waarde word geschat. Vooral ook omdat ik al een flink aantal keren ben afgewezen (de laatste afwijzing kwam vanuit een kledingwinkel, de reden was te weinig werkervaring. Het ging om kleding opvouwen en kassa draaien).
Doe ik iets verkeerd of is dit de normale gang van zaken tegenwoordig?
donderdag 6 februari 2020 om 12:29
Ben ik het mee eens. Maar een studie kost de maatschappij gewoon ontzettend veel geld. Als iemand van te voren weet dat je toch niks met die studie gaat doen, waarom kies je er dan voor? Al helemaal als je meerdere studies niet hebt afgemaakt.handigmetgeld schreef: ↑06-02-2020 11:35Ga je lekker?
Ten eerste geeft TO aan dat ze een succesvol bedrijf heeft gehad, gestopt is vanwege medische omstandigheden. Niet zo gek dat als je dan weer begint, je niet meteen fulltime carrieretijger wordt, toch, maar even rustig opbouwt?
Ten tweede, mogen mensen alsjeblieft hun eigen keuzes maken? Leuk voor jullie dat jullie allebei 32 uur werken, maar was het idee van emancipatie niet dat vrouwen voortaan de vrijheid hadden om te kiezen voor wat ze leuk vinden, in plaats van van verplicht huisvrouw zijn ineens verplicht carriere moeten maken en de zorg voor hun kinderen uitbesteden? Elk stel maakt hun eigen keuzes, laat ze daar vooral vrij in.
Dat geld dat je betaalt als collegegeld, is maar een fractie van de werkelijke kosten die gemaakt worden voor jou..
donderdag 6 februari 2020 om 12:30
donderdag 6 februari 2020 om 12:34
Kom op, als je echt een succesvol bedrijf hebt gehad, dan kun je dat omzetten in een baan op niveau. Geen probleem. Ze heeft toch wel vaardigheden opgedaan? Stel: ze had een start-up en bouwde een app. Dan kan ze nu ergens als programmeur aan de slag. Dan hoeft ze toch niet in een callcenter te gaan zitten?handigmetgeld schreef: ↑06-02-2020 11:35Ten tweede, mogen mensen alsjeblieft hun eigen keuzes maken? Leuk voor jullie dat jullie allebei 32 uur werken, maar was het idee van emancipatie niet dat vrouwen voortaan de vrijheid hadden om te kiezen voor wat ze leuk vinden?
Ik vind het prima als vrouwen kiezen voor thuisblijven. Maar dan moeten ze vervolgens niet op het viva-forum lopen miepen dat ze geen baan op academisch niveau kunnen vinden.
Of, over vijf jaar, klagen dat ze geen huurhuis kunnen betalen omdat blijkt dat hun man vreemdgaat. Ik verwacht wel wat zelfredzaamheid van vrouwen.
anoniem_63bbf1e807fcd wijzigde dit bericht op 06-02-2020 12:39
33.85% gewijzigd
donderdag 6 februari 2020 om 12:35
Nou, als een 18-jarige vwo-scholier niet wil studeren maar huisvrouw wil worden zou ik dat echt absurd vinden. Ik vind dat iedereen zijn best moet doen om zichzelf in ieder geval te kunnen onderhouden.hoii schreef: ↑06-02-2020 12:29Ben ik het mee eens. Maar een studie kost de maatschappij gewoon ontzettend veel geld. Als iemand van te voren weet dat je toch niks met die studie gaat doen, waarom kies je er dan voor? Al helemaal als je meerdere studies niet hebt afgemaakt.
Dat geld dat je betaalt als collegegeld, is maar een fractie van de werkelijke kosten die gemaakt worden voor jou..
donderdag 6 februari 2020 om 13:36
handigmetgeld schreef: ↑06-02-2020 11:35Ga je lekker?
Ten eerste geeft TO aan dat ze een succesvol bedrijf heeft gehad, gestopt is vanwege medische omstandigheden. Niet zo gek dat als je dan weer begint, je niet meteen fulltime carrieretijger wordt, toch, maar even rustig opbouwt?
Ten tweede, mogen mensen alsjeblieft hun eigen keuzes maken? Leuk voor jullie dat jullie allebei 32 uur werken, maar was het idee van emancipatie niet dat vrouwen voortaan de vrijheid hadden om te kiezen voor wat ze leuk vinden, in plaats van van verplicht huisvrouw zijn ineens verplicht carriere moeten maken en de zorg voor hun kinderen uitbesteden? Elk stel maakt hun eigen keuzes, laat ze daar vooral vrij in.
Nee, dat is niet het idee van emancipatie. Ik zie dat vaker zo worden misbruikt maar emancipatie betekent streven naar een gelijkwaardige plaats in de samenleving.
Emancipatie betekent niet 'de vrijheid om te kiezen voor een 16-urige werkweek'. Het is prima dat je kiest voor een 16-urige werkweek, maar dat is geen geëmancipeerde keuze.
Bovendien draait emancipatie niet alleen om vrouwen. De afschaffing van de slavernij kwam ook voort uit de emancipatie (van afro-amerikanen in dit geval). En er is ook zoiets als homo-emancipatie.
TO, is het beroepsonderwijs wellicht een optie? Iets oudere scholieren, gericht op jouw beroep (in het verlengde van je eigen bedrijf dus)?
donderdag 6 februari 2020 om 14:11
Ik heb niet alles meer gelezen maar waarschijnlijk is het aantal uren het echte probleem, niet jouw CV/ervaring.
Ik werk nu 24 uur in een HBO functie, maar dat komt doordat ik hier met meer uren binnen ben gekomen en daarna de kans heb gekregen om minder uren te gaan werken. Ik heb regelmatig om me heen gekeken voor anderen banen maar voor 24 uur zijn die amper tot niet te vinden.
Ik denk dus dat je voor jezelf de afweging moet maken: vind ik het waard om nu 32 uur te gaan werken zodat ik een baan op niveau kan vinden, of accepteer ik een minder uitdagende baan met minder uren?
donderdag 6 februari 2020 om 14:12
Eens. Maar 'volwaardig' is iets heel anders dan 'carrieretijger'. Een bewuste thuisblijfmoeder heeft ook een plaats in de samenleving. Uit vrije wil en met opgeheven hoofd. Dat is uiterst geemancipeerd. Net als bewuste thuisblijfvaders trouwens, vlak die niet uit!
Een geemancipeerde keuze is een keuze die in vrijheid gemaakt is, zonder (sociale) dwang. Ook als dat ene keus is die jij niet zou maken.Emancipatie betekent niet 'de vrijheid om te kiezen voor een 16-urige werkweek'. Het is prima dat je kiest voor een 16-urige werkweek, maar dat is geen geëmancipeerde keuze.
Eens.Bovendien draait emancipatie niet alleen om vrouwen. De afschaffing van de slavernij kwam ook voort uit de emancipatie (van afro-amerikanen in dit geval). En er is ook zoiets als homo-emancipatie.
Anarchie is leuk, maar je blijft van mijn kaas af
donderdag 6 februari 2020 om 15:41
Er zijn genoeg banen binnen de klantenservice waar je inderdaad een HBO opleiding voor nodig hebt, of waar het op zijn minst erg handig voor is. Denk maar eens aan klantenservices bij banken of verzekeringen, bij bijvoorbeeld een afdeling die gaat over hypotheken of beleggen. Daar werken gekwalificeerde adviseurs aan de telefoon. Ze doen hetzelfde werk als face-to-face, maar dan aan de telefoon. Ik vind dat je erg neerbuigend over callcenter werk praat en het ook nogal op één hoop gooit. En een startsalaris van zo'n €2000-€2500 is helemaal niet gek in het geval van een HBO startersfunctie. Misschien kan je iets hoger instromen vanwege je werkervaring, daar kun je natuurlijk gewoon over in gesprek.Manar schreef: ↑04-02-2020 21:20Ik heb een baby van pas 9 maanden waar ik veel bij wil zijn. Dat is een bewuste keuze. Financieel gezien is 32 uur ook niet nodig. Ik vind mijn gezin belangrijker dan mijn baan. Maar iets beters dan callcenterwerk, zou toch moeten lukken lijkt mij.
Ik heb geen interesse in een WO baan in de zin van onderzoek doen oid. HBO vind ik ook prima. Dat ze een HBO diploma vragen voor veel callcenterwerk vind ik echt belachelijk. Niet in de laatste plaats omdat er qua salaris weinig tegenover staat.
[...]
There is freedom waiting for you, on the breezes of the sky, and you ask: "What if I fall?" Oh but my darling, what if you fly? - Erin Hanson
donderdag 6 februari 2020 om 15:55
ik heb 10 jaar geleden ook alleen een WO bachelor gehaald. Midden in de crisis nog wel, waar een student met mijn studierichting echt niet aan de bak kwam.
Ik had door kunnen gaan met een master, maar dat wilde ik niet in de richting.
dus ik ben gaan werken. Op MBO niveau. ja dat was misschien onder mijn niveau maar ik vond dat ik gewoon ergens aan de slag moest en dus ben ik aan de slag gegaan. Heb die functie 3 jaar gedaan, toen kwam het bedrijf ineens of ik een vestiging wilde leiden (soort eerste medewerkers onder de medewerkers). geen echte leidinggevende maar een tussenlaag tussen de manager en medewerkers. Een jaar later een overstap kunnen maken naar een leidinggevende functie, nu 6 jaar geleden. En zo heb ik steeds een stapje omhoog kunnen doen, omdat ik gewoon aan de slag ging.
En toen ik na 3 jaar leidinggeven definitief besloot dat hier toch niet mijn hart ligt, ben ik wat anders gaan doen. Weer een stapje terug en een soort van onderaan beginnen, waardoor ik ervaring op deed en waardoor ik nu al ruim 2,5 als zzp-er aan de slag ben in iets dat ik echt leuk vind. En dat betekent dat ik het afgelopen jaar 'geluk' had rond de 24 uur te werken, even lekker relaxed en dat ik nu 5 dagen in de week werk en ben ik eindelijk begonnen met die masteropleiding.
Het is even zoals het is. Tijd met de kinderen pak ik in het weekend en even in de avonden, samen een boekje lezen, puzzelen enzovoorts. En daarna als ze in bed liggen weer aan de slag, met werk of studie.
En dat ik er binnenkort weer eens op een middag bij ze ben komt wel weer, studie duurt nog 1,5 jaar en als met een paar maanden deze opdrachten aflopen zoek ik hopelijk iets waardoor ik weer 1 dag in de week thuis ben. Heerlijk zo.
Ik had door kunnen gaan met een master, maar dat wilde ik niet in de richting.
dus ik ben gaan werken. Op MBO niveau. ja dat was misschien onder mijn niveau maar ik vond dat ik gewoon ergens aan de slag moest en dus ben ik aan de slag gegaan. Heb die functie 3 jaar gedaan, toen kwam het bedrijf ineens of ik een vestiging wilde leiden (soort eerste medewerkers onder de medewerkers). geen echte leidinggevende maar een tussenlaag tussen de manager en medewerkers. Een jaar later een overstap kunnen maken naar een leidinggevende functie, nu 6 jaar geleden. En zo heb ik steeds een stapje omhoog kunnen doen, omdat ik gewoon aan de slag ging.
En toen ik na 3 jaar leidinggeven definitief besloot dat hier toch niet mijn hart ligt, ben ik wat anders gaan doen. Weer een stapje terug en een soort van onderaan beginnen, waardoor ik ervaring op deed en waardoor ik nu al ruim 2,5 als zzp-er aan de slag ben in iets dat ik echt leuk vind. En dat betekent dat ik het afgelopen jaar 'geluk' had rond de 24 uur te werken, even lekker relaxed en dat ik nu 5 dagen in de week werk en ben ik eindelijk begonnen met die masteropleiding.
Het is even zoals het is. Tijd met de kinderen pak ik in het weekend en even in de avonden, samen een boekje lezen, puzzelen enzovoorts. En daarna als ze in bed liggen weer aan de slag, met werk of studie.
En dat ik er binnenkort weer eens op een middag bij ze ben komt wel weer, studie duurt nog 1,5 jaar en als met een paar maanden deze opdrachten aflopen zoek ik hopelijk iets waardoor ik weer 1 dag in de week thuis ben. Heerlijk zo.
donderdag 6 februari 2020 om 16:49
TO, je schrijft: Financieel is 32 uur werken niet nodig. Wat veel mensen hier proberen te zeggen is: een baan van 16-24 uur heeft niet alleen de consequenties dat je minder betaald krijgt, maar ook dat het werk zelf minder complex kan zijn. Dus werk op lager niveau.
Bij veel werk wat complexer is, is er veel 'rond' het werk: met mensen overleggen, de grote lijn zien, nieuwe inzichten opdoen... en dan pas echt resultaat boeken. Hoe minder uur per week je werkt, hoe minder tijd er over blijft voor echt resultaat. Daarom geld: Minder dan 32 uur werk past (vaak) beter bij minder complex werk.
Dit is anders als je expert bent, jaren dezelfde baan doet en niet probeert door te groeien of teammanager te worden - ik denk aan banen in het onderwijs of de zorg.
Denk dus goed na wat je wilt, want het lijkt erop dat je iets in je hoofd hebt wat niet kan.
Bij veel werk wat complexer is, is er veel 'rond' het werk: met mensen overleggen, de grote lijn zien, nieuwe inzichten opdoen... en dan pas echt resultaat boeken. Hoe minder uur per week je werkt, hoe minder tijd er over blijft voor echt resultaat. Daarom geld: Minder dan 32 uur werk past (vaak) beter bij minder complex werk.
Dit is anders als je expert bent, jaren dezelfde baan doet en niet probeert door te groeien of teammanager te worden - ik denk aan banen in het onderwijs of de zorg.
Denk dus goed na wat je wilt, want het lijkt erop dat je iets in je hoofd hebt wat niet kan.
donderdag 6 februari 2020 om 18:33
ik begrijp het nog steeds niet meer werken is niet nodig en TO wil liever meer bij de baby zijn. Prima maar waarom kan je dan niet je succesvolle eigen bedrijf aanhouden met minder klanten.aliana schreef: ↑06-02-2020 16:49TO, je schrijft: Financieel is 32 uur werken niet nodig. Wat veel mensen hier proberen te zeggen is: een baan van 16-24 uur heeft niet alleen de consequenties dat je minder betaald krijgt, maar ook dat het werk zelf minder complex kan zijn. Dus werk op lager niveau.
Bij veel werk wat complexer is, is er veel 'rond' het werk: met mensen overleggen, de grote lijn zien, nieuwe inzichten opdoen... en dan pas echt resultaat boeken. Hoe minder uur per week je werkt, hoe minder tijd er over blijft voor echt resultaat. Daarom geld: Minder dan 32 uur werk past (vaak) beter bij minder complex werk.
Dit is anders als je expert bent, jaren dezelfde baan doet en niet probeert door te groeien of teammanager te worden - ik denk aan banen in het onderwijs of de zorg.
Denk dus goed na wat je wilt, want het lijkt erop dat je iets in je hoofd hebt wat niet kan.
donderdag 6 februari 2020 om 21:42
Dit.mariposa2 schreef: ↑05-02-2020 06:51Als je geen 32uur wil werken dan heeft dat dus de consequentie dat je niet direct een hbo/wo baan zult krijgen. Dat is dus een keuze met bepaalde consequenties. Je kunt ook nog denken aan wel 32 uur gaan werken en dan na een jaar ouderschapsverlof inzetten. In de omgeving van de kassen zie ik ook nog wel eens vacatures voorbij komen die onder schooltijd zijn, geen idee welke regio je woont.
En probeer eens op junior functies te gaan solliciteren.
En probeer dan om een functie te krijgen voor 36 uur (4 x9). Kan prima met een gezin.
Breed denken is breed bereiken. Maar om een hbo functie, met je na 3 opleidingen behaalde diploma waar je niets mee kunt, te willen voor 16 uur per week omdat je thuis wil keutelen met een kind, spreekt een werkgever echt niet aan. Dan komt het toch echt over alsof het moet omdat je anders je boodschappen niet kunt betalen. Een werkgever neemt je niet aan om ervoor te zorgen dat je zelf niet tegen de muren opvliegt thuis, maar omdat er werk verzet moet worden en hij/zij daar een capabel en betrokken iemand voor wil inzetten.
Dus als je liever lui dan moe bent, of liever moe dan moe van het werken, zal er weinig interesse in je zijn vanuit werkgevers. En dat is begrijpelijk.
donderdag 6 februari 2020 om 21:58
Grappig deze discussie. Ik zat een paar jaar geleden een beetje in hetzelfde schuitje.
Ik ben toen op postcode en wat vind ik voor mezelf handig gaan zoeken, dus zonder status of salaris in gedachten.
Ben toen ineens voor verschillende dingen aangenomen en heb voor mijn huidige werkgever gekozen.
Die bood 16 uur per week, wel wat weinig maarja kon niet anders vanuit hen en ik had dezelfde ervaring als to: het leek wel alsof ik of in een vakgebied waar ik nou net uit wilde moest werken of verder niet eens bordenwasser kon worden.
Sowieso zijn uitzendbureaus en dat soort bedrijven heel fantasieloos.
Ik heb nu een vast contract voor 24 uur, ook weer met moeite want meer uren hadden ze niet.
en elk jaar weer halverwege het jaar gezeur of ik niet meer wil en al een paar keer tijdelijk meer uren gehad, maar ik vind die 24 uur nu wel best.
Ik had die baan trouwens wel gekregen omdat ik al een periode vrijwilligerswerk deed met die doelgroep. Naast mijn gezin.
Ik ben toen op postcode en wat vind ik voor mezelf handig gaan zoeken, dus zonder status of salaris in gedachten.
Ben toen ineens voor verschillende dingen aangenomen en heb voor mijn huidige werkgever gekozen.
Die bood 16 uur per week, wel wat weinig maarja kon niet anders vanuit hen en ik had dezelfde ervaring als to: het leek wel alsof ik of in een vakgebied waar ik nou net uit wilde moest werken of verder niet eens bordenwasser kon worden.
Sowieso zijn uitzendbureaus en dat soort bedrijven heel fantasieloos.
Ik heb nu een vast contract voor 24 uur, ook weer met moeite want meer uren hadden ze niet.
en elk jaar weer halverwege het jaar gezeur of ik niet meer wil en al een paar keer tijdelijk meer uren gehad, maar ik vind die 24 uur nu wel best.
Ik had die baan trouwens wel gekregen omdat ik al een periode vrijwilligerswerk deed met die doelgroep. Naast mijn gezin.
vrijdag 7 februari 2020 om 10:00
Ik heb trouwens een collega die van 32 uur naar 24 uur naar 16 uur gezakt is in een functie op universitair niveau. DIe nemen we eigenlijk niet serieus meer als collega. Ze pakt één project per week op en dat is het. Zelf noemt ze het haar 'bijbaantje'.
Ze kan nooit bijspringen, nooit iets overnemen of meedenken. Want ze is er nooit. Ze is niet populair.
Ze kan nooit bijspringen, nooit iets overnemen of meedenken. Want ze is er nooit. Ze is niet populair.
zaterdag 8 februari 2020 om 11:26
TO is het verschuldigd aan de maatschappij om fulltime te werken omdat ze een WO-studie heeft gedaan die de maatschappij geld gekost heeft? Wat een onzin. Ik hoop dat TO leeft voor zichzelf en haar eigen geluk. Ik lees hier echt een boel dingen waar ik me druk over kan maken.
Ik zit in dezelfde situatie. Om gezondheidsredenen kan ik een volle werkweek niet aan. Ik heb mijn vorige carriere vaarwel moeten zeggen omdat ik er heel ongelukkig van werd.
Wel een universitaire master gedaan en ik wil ook graag wel 32 uur werken, maar ik word niet uitgenodigd op gesprekken voor de vacatures die me écht leuk lijken. Ik heb tijdens mijn studie in een callcenter gewerkt en als ik had gedacht dat dat mijn uiteindelijk carriere zou worden, had ik mezelf niet met een enorme studieschuld opgezadeld, maar was ik daar destijds gebleven. Ben inmiddels ook 35 en alleenstaand.
Het moet toch niet zo zijn dat omdat we niet fulltime willen werken, we dan automatisch maar werk moeten doen waar we minder voldoening uit halen? Dat zou ik nou echt jammer vinden. Het zou mooi zijn als er binnen de arbeidsmarkt ook rekening gehouden wordt met mensen zoals TO, die haar prioriteiten niet op het werk heeft liggen. Ik wil dolgraag mijn steentje bijdragen, maar ik werk om te leven, ik leef niet om te werken.
Ik zit in dezelfde situatie. Om gezondheidsredenen kan ik een volle werkweek niet aan. Ik heb mijn vorige carriere vaarwel moeten zeggen omdat ik er heel ongelukkig van werd.
Wel een universitaire master gedaan en ik wil ook graag wel 32 uur werken, maar ik word niet uitgenodigd op gesprekken voor de vacatures die me écht leuk lijken. Ik heb tijdens mijn studie in een callcenter gewerkt en als ik had gedacht dat dat mijn uiteindelijk carriere zou worden, had ik mezelf niet met een enorme studieschuld opgezadeld, maar was ik daar destijds gebleven. Ben inmiddels ook 35 en alleenstaand.
Het moet toch niet zo zijn dat omdat we niet fulltime willen werken, we dan automatisch maar werk moeten doen waar we minder voldoening uit halen? Dat zou ik nou echt jammer vinden. Het zou mooi zijn als er binnen de arbeidsmarkt ook rekening gehouden wordt met mensen zoals TO, die haar prioriteiten niet op het werk heeft liggen. Ik wil dolgraag mijn steentje bijdragen, maar ik werk om te leven, ik leef niet om te werken.
zaterdag 8 februari 2020 om 12:25
Helaas werkt dat wel zo. 32 uur zou trouwens nog best moeten lukken, het is mij tot nu toe altijd gelukt om een fulltime functie terug te brengen tot 4 dagen. Dat is een kwestie van onderhandelen. ( Dus de volgende sollicitatie niet in je brief zetten, en pas ter sprake brengen als je een goed gevoel bij je gesprek hebt.).purpleorchid schreef: ↑08-02-2020 11:26
Het moet toch niet zo zijn dat omdat we niet fulltime willen werken, we dan automatisch maar werk moeten doen waar we minder voldoening uit halen? Dat zou ik nou echt jammer vinden. Het zou mooi zijn als er binnen de arbeidsmarkt ook rekening gehouden wordt met mensen zoals TO, die haar prioriteiten niet op het werk heeft liggen. Ik wil dolgraag mijn steentje bijdragen, maar ik werk om te leven, ik leef niet om te werken.
Maar werkgevers vinden mensen drie dagen of minder op een hogere functie zitten lastig, inderdaad omdat er dan relatief veel tijd verloren gaat aan overleg, administratie en andere randzaken. Dus die vacatures zijn er weinig en dan maak je geen kans als je ook al niet de juiste diploma’s en ervaring hebt.
Maar ergens binnenkomen, een jaartje of 2 32 uur werken en dan terug als jeje bewezen hebt in functie en organisatie, lukt misschien wel.
zaterdag 8 februari 2020 om 12:45
Vroeger bouwden mensen minder schuld op tijdens een studie.VesperLynd schreef: ↑05-02-2020 07:06‘In mijn tijd’ was je bachelor halen niets bijzonders, dat was gewoon de eerste drie jaar van de studie en een noodzakelijkheid om verder te kunnen richting afrondingsfase, oftewel masterjaar. Stopte je voor je master, dan was je een college drop-out. De laatste jaren is men daar ineens anders naar gaan kijken, maar waarom?
Verder denk ik dat sommige mensen terechtkwamen in functies waarvoor een bachelor ook genoeg geweest was.
Dit gecombineerd, is het stoppen met een bachelor op zak een begrijpelijke keuze.
Maar voor sommige beroepen (arts, sterrenkundige) is een bachelor natuurlijk niet voldoende.
Wat is de vraag die ik niet weet maar wel moet stellen?
zaterdag 8 februari 2020 om 12:58
1 project per week? Zijn dat projecten die ze in 16 uur af krijgt?boerinnetje-van-buuten schreef: ↑07-02-2020 10:00Ik heb trouwens een collega die van 32 uur naar 24 uur naar 16 uur gezakt is in een functie op universitair niveau. DIe nemen we eigenlijk niet serieus meer als collega. Ze pakt één project per week op en dat is het. Zelf noemt ze het haar 'bijbaantje'.
Ze kan nooit bijspringen, nooit iets overnemen of meedenken. Want ze is er nooit. Ze is niet populair.
Wat is de vraag die ik niet weet maar wel moet stellen?
zaterdag 8 februari 2020 om 13:49
boerinnetje-van-buuten schreef: ↑07-02-2020 10:00Ik heb trouwens een collega die van 32 uur naar 24 uur naar 16 uur gezakt is in een functie op universitair niveau. DIe nemen we eigenlijk niet serieus meer als collega. Ze pakt één project per week op en dat is het. Zelf noemt ze het haar 'bijbaantje'.
Ze kan nooit bijspringen, nooit iets overnemen of meedenken. Want ze is er nooit. Ze is niet populair.
Zo'n collega heb ik ook. HBO/WO functie maar door een regeling werkt ze nog maar 18 uur per week. Voorheen zat ze op 28 uur, wat voor onze functie al vrij weinig is, maar ze is ooit fulltime begonnen.
Ik vind het echt een aardige vrouw maar ze telt eigenlijk niet meer mee. Dat vindt ze zelf ook erg vervelend en heeft ze ook onderschat. Wij moeten soms erg snel schakelen en kunnen vaak niet wachten tot zij weer eens werkt, dus ondernemen we vaak actie zonder haar erin te betrekken. En die actie kan haar wel degelijk raken..
Ze is zelf ook het plezier wel kwijtgeraakt en dat is best jammer. Nog een jaar en dan gaat ze met pensioen.
TO, ik denk dat je keuzes moet maken als je in jouw gewenste sector niet aan de bak komt met 16 tot max 24 uur.
I'm not lazy
I'm on energy saving mode
I'm on energy saving mode
zaterdag 8 februari 2020 om 15:33
Ja, en als je dat al zo zeker weet, dan had je misschien ook gewoon beter voor hoger beroepsonderwijs kunnen kiezen dan voor wetenschappelijk onderwijs.
Je hoort de vogels weer, je ruikt de regen nog
zaterdag 8 februari 2020 om 20:31
We hebben inderdaad veel kortlopende taken.haarklover schreef: ↑08-02-2020 12:581 project per week? Zijn dat projecten die ze in 16 uur af krijgt?
