Overhoop met regels binnen bedrijf

Bij het bedrijf waar ik werk is ook wel zoiets aan de hand. Mijn team is het enige team met een heel andere werkstructuur dan de honderden anderen. Daar is ooit bewust (hogerhand) voor gekozen. Maar wij voldoen ook zelden aan de geldende bedrijfsregels om aan nodige producten te komen om ons werk uit te voeren. Mijn manager moet er iedere keer enorm voor door het stof om ervoor te kunnen zorgen dat wij ons werk kunnen doen. Uiteindelijk heeft hij er voor gekozen om iets anders te gaan doen. Hij had geen zin om dit nog langer vol te houden. Ikzelf ga ook elders werken trouwens, bij een bedrijf waar mijn werkstructuur wel lijkt op die van mijn collega's.



Je zou kunnen proberen om afspraken te maken met jouw direct leidinggevende. Hij/zij moet jou fasciliteren om je werk te kunnen doen. Wanneer er geen verbetering is binnen een bepaalde termijn dan zou ik gewoon opstappen. Er zijn zat andere bedrijven met andere regels. Ook in dezelfde sector, bij mij tenminste wel.

Ja, voor mij was deze situatie ook de reden om te stoppen. Toevallig kreeg ik een aanbieding van een ander bedrijf. Maar de enige reden waarom ik dus wegga is het feit dat ik niet tegen de bierkaai wil vechten. Heb dat ooit eens in een andere baan gedaan en dat heeft me op een gegeven moment echt wel opgebroken. Niet dat ik een burn out kreeg ofzo, werd onuitstaanbaar, ook voor mezelf.



Ik heb dus twee keer in de pionierssituatie gezeten. Als het managementniveau wat daarvoor nodig is niet wil, dan houdt het op een gegeven moment op. Ik ben iedere keer met ontzettend veel zin begonnen (eerste keer duurde het 4 jaar, tweede keer 1,5 jaar) en de tweede keer heb ik het niet zo ver laten komen als de eerste keer.



De eerste keer gaf ik mijzelf ook de schuld en mijn direct leidinggevende ook trouwens. Dat ik niet op de juiste manier communiceerde, dat ik mijzelf beter moest verkopen enz. Wel jammer dat juist hij mij telkens dwars zat. Op een gegevend moment ben ik met een coach gaan praten. Dat heeft me geholpen om wat objectiever naar de situatie te kijken. Die coach heeft me helemaal niet overgehaald om wat anders te gaan doen hoor, maar heeft me wel geholpen om persoonlijk te groeien en me handvaten gegeven om mijn grenzen te bewaken bijvoorbeeld.

Toen ik mijn ontslag indiende voelde het bij mij echt alsof ik een relatie uitmaakte. Het voelde bij mij ook enorm als falen. Maar nu weet ik dat het een heel goede beslissing was geweest, ik was daar gewoon klaar uiteindelijk.



Mijn huidige baas, nou ja, hij is net weg, voelde dat ook zo. Hij had het er heel moeilijk mee. Hij vond het ook vreselijk dat hij niet meer kon betekenen voor zijn team. Toen ik de aanbieding kreeg van dat andere bedrijf twijfelde ik heel erg, ik wilde hem ook niet in de steek laten, we waren toch met zijn allen iets aan het opzetten. Op een gegeven moment vertelde mijn manager me dat hij een andere baan had gevonden. Heb de volgende dag mijn ontslag ingediend en het aanbod van de ander geaccepteerd. Ik dacht "als hij het al niet trekt, dan zie ik niet zo snel een collega het wel trekken en ik wil niet weer in die situatie komen".



De meest pionierspogingen zijn geen lang leven beschoren. Het lukt slechts een enkele keer wel. En ik ben er van overtuigd dat de hele lijn er dan achter moet staan en dat er geen sprake moet zijn van (hidden) agenda's die de plannen kunnen dwarsbomen.



Je faalt echt niet hoor. Nooit proberen is veel erger.

Goed motto trouwens. Toen ik de situatie van de juiste afstand bekeek kon ik het pas zien en een beslissing nemen waar ik achter stond.

Oh, ik bedenk net dat ik in het nieuwe bedrijf bij een tak ga werken die ook net nieuw is, en zich nog moet bewijzen enzo.



Help, ik ben een draaideurpionier!

Anderhalf jaar is lang hoor als je nu al bijna moet huilen om tegenslagen. Ik denk dat ik de eerste keer vanaf dat moment een jaar heb gewacht met mijn ontslag. En dat was geen moment te laat voor mij.



Ik zie het inderdaad wel als een uitdaging. Ik kon ook beginnen in een oudere tak van het nieuwe bedrijf, maar de jongere lijkt me leuker. Het past ook wel bij me, kennelijk vinden degenen die mij aannemen dat ook.



Het is wel zo dat ik nu heel anders tegen werksituaties aankijk dan bij de eerste keer. Ik vat dingen minder persoonlijk op en kan beter aangeven wat ik nodig heb om mijn werk goed te doen. Vroeger vond ik bijvoorbeeld dat ik eigenlijk alles moest kunnen voordat ik er aan begon, nu sta ik iets relaxter in het leven. Leuker voor mijn collega's en leuker voor mijzelf.



Het feit dat ik nu weg ga zie ik ook helemaal niet als persoonlijk falen in tegenstelling tot de eerste keer. Toen stond ik meer in de schoenen van mijn manager, dat scheelt natuurlijk ook.



Mijn nieuwe baan is wel pionieren maar niet in de mate van wat ik heb gedaan. Ik ga nu een functie bekleden die zeg maar een nieuwe markt aanboort, product is vergelijkbaar met dat voor de andere markten . Bij mijn huidige functie boren we niet alleen een nieuwe markt aan maar zetten ook een voor dit bedrijf onbekend product neer. Mijn vorige functie leek qua rol wel een beetje op de jouwe, als onderzoeker in een bedrijf waar nog nooit wat was onderzocht zeg maar.



Achteraf heb ik meer geleerd van stoppen met mijn eerste baan dan met er mee doorgaan denk ik.

Samen met mijn coach had ik vastgesteld dat ik twee opties had:



1) Blijven en mijn weg vinden in de situatie zodat deze voor mij acceptabel is

2) Weggaan



Toen heb ik uiteengezet wat voor mij acceptabel (ondergrens) is op de werkvloer en wat niet. Wat zijn de dingen waar ik in zou willen/kunnen veranderen en welke niet. Waar zou ik niet mee willen leven? Waar wordt ik blij van? Waar krijg ik energie van?

Met als uitgangspunt dat ik anderen niet kan veranderen, alleen mijzelf. (Heb wel erg geprobeerd om anderen te veranderen, vandaar mijn onuitstaanbare gedrag wat ik schreef in de eerste post).



Vervolgens bleek de werkwijze van de lijn managers boven mij er niet eentje te zijn waar ik mee wilde leven, het kostte mij structureel meer dan dat het me opbracht. En dat heeft me doen besluiten om voor optie 2 te kiezen.



Voordat ik met een coach in gesprek ging, vond ik altijd dat er nog een derde optie was: Blijven, en zorgen dat de rest verandert. Maar dat is helemaal geen reele optie, iig niet eentje die het wachten waard is, en bovendien een groot risico met zich mee brengt (zie weer onuitstaanbaarheid).



Ik heb gezegd dat de koek op was en dat ik zou vertrekken zodra ik een andere baan had. En dat heb ik gedaan. Ik durfde wel op andere banen te solliciteren en daar heb ik bovenstaande ook aangehaald als men over mijn valkuilen/minpunten vroeg. Ik had best snel een andere baan, eentje die ik ook heel erg graag wilde, financieel ging ik er enorm op vooruit trouwens. Had ik nooit aan gedacht.



Mijn toekomstige baan is trouwens ongeveer dezelfde als die ik nu heb alleen dan bij een ander bedrijf.

Wat een vervelende situatie Onderdezon! Ik heb in mijn werk wel meegemaakt dat wij als miniafdeling (3 mensen) werden overgeplaatst naar een andere afdeling, waar men ook totaal geen affiniteit had met ons werk (en ze het liefst zo snel mogelijk van ons af wilden). Iedere keer weer die discussies over wat we wel en niet nodig hadden...Dodelijk vermoeiend. Echt opgelost heb ik het niet (ben ook weggegaan na een jaar... maar ik was sowieso wel toe aan iets nieuws). Vechten tegen de bierkaai was zo ontzettend vermoeiend! We haalden we zo nu en dan 'kleine overwinninkjes' door volhouden. Mijn collega ging onrust scheppen door bij allerlei andere afdelingen te klagen. Dat hielp in het begin omdat onze afdeling zijn 'goede naam' niet wilde verliezen, maar uiteindelijk pakten ze hem gewoon terug in zijn functioneringsgesprek. Mijn tactiek was om met zoveel mogelijk mensen persoonlijke relaties op te bouwen (functioneel had ik niet met ze te maken, maar wel net als jij voor de praktische zaken...). Maar echt goed is het nooit geworden. Bij ons had onze leidinggevende een verborgen agenda (zo snel mogelijk weer van ons afkomen...) en dat was een publiek geheim. Heel frustrerend.



Zijn er binnen jouw instelling mensen bij andere afdelingen met een soortgelijke functie als die van jou? Of bij andere onderwijsinstellingen? Misschien zou je bij hen eens kunnen kijken hoe ze daar dingen regelen?



Als het echt gaat om van die praktische dingen... dan is het inderdaad te belachelijk voor woorden. Ik heb altijd in een superformele setting gewerkt, met een heleboel regeltjes, maar mijn ervaring is dat als een directeur iets wil er gemakkelijk van afgeweken wordt. Kun je niet eens een gesprek met hem aanvragen en je probleem voorleggen? Ga er niet bij voorbaad van uit dat het niet kan (ook als het in de regels staat, of je niet om de secretaresse heen komt). Tref je de directeur nooit bij een vergadering of in de lift? kun je hem niet 'per ongeluk' ergens tegenkomen? Jouw werk is nieuw binnen de organisatie maar klinkt ook als iets waar de instelling trots op kan zijn naar buiten toe. Kun je daar niets mee? Weet je wie er ooit besloten heeft dat je functie gecreëerd moest worden? Kun je geen gesprek aanknopen met deze persoon? Kun je jouw probleem niet zijn/haar probleem maken? Zijn er collega's die geinteresseerd zijn in je onderzoek en die al langer bij de instelling werken? Kun je je probleem misschien eens aan hen voorleggen? Misschien weten zij nog wegen om dingen te veranderen.



Wat mij nog wel eens geholpen heeft in problemen met schijnbaar onveranderlijke regels op het werk is kwaad worden op de juiste plek. (dus niet bij de mevrouw die de recorder moet uitlenen, maar bij haar baas). Ik ben zelf over het algemeen rustig, rationeel en kom met argumenten. De enkele keer (is 2 gebeurd in de 7 jaar dat ik gewerkt heb op verschillende plekken) dat ik echt kwaad naar een directeur ben toegestapt (gewoon binnengelopen) was hij zo onder indruk dat er meteen van alles geregeld heeft en informeerde hij later nog een enkele keer hoe het ging. Maar goed, dat werkt alleen als de directeur zelf geen verborgen agenda heeft.



Tenslotte, als het alleen om apperatuur gaat, is het dan geen idee om dat gewoon zelf aan te schaffen of ergens huren? Je kunt proberen om de rekening bij de instelling leggen met als argument dat je de apperatuur langer nodig hebt en zij daar niet aan kunnen voldoen. Als dat niet lukt kun je ook de aanschaf van de apperatuur misschien van de belasting aftrekken, je hebt het immers nodig voor je werk.



Heb je je probleem trouwens ooit in een functioneringsgesprek aangezwengeld?



Succes!



PS. Of topic... maar ik ben eigenlijk wel heel benieuwd naar de inhoud van je functie... Ik ben momenteel bezig met het verwerven van een promotieplek (In Ierland) en ik heb (op basis van je summiere omschrijving) het vermoeden dat deze qua richting lijkt op hetgeen jij aan het doen bent. Zou je misschien via de mail e.e.a. met me willen uitwisselen?

Kan me trouwens voorstellen dat je daar helemaal geen zin in hebt hoor....met al die negatieve ervaringen..

Onderdezon schreef op 20 mei 2008 @ 14:20:

Dat laatste zinnetje vind ik wel heel erg mooi. Toch merk ik dat ik nog niet zo ver ben. Verstandelijk weet ik dat het beter is om te stoppen. Huilen is inderdaad geen goed teken, het feit dat ik de enige van mijn kleine clubje collega's ben die nog niet in de ziektewet zit, ook niet echt, waarschijnlijk . En toch durf ik die stap niet te nemen.

Oef.. Ik zie nu pas hoe ernstig de situatie bij jullie is... er zijn dus meer mensen met jouw probleem... Misschien is het dan inderdaad te laat voor de suggesties in mijn post en mijn laatste vraag is dan wat ongepast. Mijn excuses...

Wil je deze situatie wel accepteren? Je kunt 'm zelf niet veranderen, dat is een illusie. Als je niet overtuigd bent daarvan kun je eens aan je coach vragen "Hoe zou ik me anders op kunnen stellen zodat anderen veranderen?"

Zo nee, dan is dat geen falen, dan is dat je eigen grenzen respecteren. Zo ja, dan is het handig om de problemen daar te leggen waar ze zijn. Vertel je leidinggevende telkens waar je tegen aan loopt en wat de consequenties daarvan zijn. Dat betekent dus dat als hij/zij aan jou vraagt om iets te doen dat eigenlijk niet kan omdat je de juiste apparatuur oid mist, neem dan de opdracht niet zomaar aan.

Vertel iedere keer zo snel mogelijk aan je leidinggevende waar je tegenaanloopt. Zodat je niet telkens achteraf hoeft te zeggen waarom iets niet gelukt is. Dat voelt als falen, dan is het net alsof jij wel dacht het te kunnen doen, maar dat het niet is gelukt. Als je het vooraf zegt dan leg je het probleem direct bij hem en dat voorkomt een hoop stress.

Wat frustrerend zeg, al dat gedoe om praktische zaken. Niet te geloven dat ze medewerkers zo in de wielen rijden. Ik snap die dingen nooit. Heb ook wel eens het gevoel dat vooral jonge beginnende medewerkers vooral last hebben van dit soort gedrag. Lijkt wel een soort jaloezie (niet wetenschappelijk gefundeerd/misschien enige eigen frustratie.. ;) )



Heb je het gevoel dat Dhr Überbaas zich wel echt hard maakt voor jullie?



Heb je een promotor binnen de instelling of daarbuiten? Wat zegt hij/zij er van? Kun je je promotieonderzoek/proefschrift afmaken als je ermee zou stoppen? Het zou toch wel heel jammer zijn als je al zo ver bent dat je niet meer gaat promoveren.



Vind dat Vlinder goede dingen zegt.



PS. Je hebt mail...

Heel veel succes Onderdezon!

Onderdezon, ik lees zo hier en daar wat over de rotsituatie waar je in zit en wil je vooral sterkte wensen.



Ik lees dat het vooral de regels zijn die je dwars zitten. Wat let je om in je eentje van de regels af te wijken? Als je een recorder maar een dag mee mag, kun je hem dan niet voor een dag lenen en hem 's avonds domweg niet terugbrengen? Als je niet kunt printen, kun je dan niet tijdens het college melden dat je niets hebt kunnen printen, maar dat iedereen zich tot de secretaresse/directeur/jouw directe leidinggevende kan wenden, dat die ervoor zal zorgen dat iedereen alsnog de benodigde papieren krijgt?

Ergens een sleutel / toegangspasje achterover drukken? Printen op de prive-printer van de chef? Ik noem maar wat.



Als je je gewoon geen bal van welke regel dan ook aantrekt, wat kunnen ze doen? Je ontslaan? Je wilt toch al weg. Je op je lazer geven? Mooie aanleiding om het beleid ter discussie te stellen. Je nog meer regels opleggen? Nou, dan houd je je daar toch ook niet aan?



Misschien is het geen constructieve manier van werken. Maar dingen doen die niet "mogen" levert mijzelf altijd nieuwe energie op, als ik er doorheen zit. Heb je in elk geval nog een beetje lol.