Werk & Studie
alle pijlers
Presentatie
zaterdag 19 juli 2008 om 15:29
Ik werk nu sinds anderhalve week bij een gemeentehuis via een detacheringsbureau en nu belde mijn contactpersoon afgelopen vrijdag met de boodschap dat ze op mijn werk heel erg tevreden met me waren, maar dat ze nogal moeite hadden met mijn presentatie, ik denk dus mijn uiterlijk, mijn voorkomen.
Nu heb ik dus heel erg veel moeite met die opmerking en zit ik mezelf het hele weekend af te vragen wat ze daarmee bedoelen.
Ik zit de hele dag achter de balie, dus heb ik een publieke functie, maar ik probeer aardig en voorkomend tegen de klanten te zijn, ze te helpen waar ik ze kan en er zo ook wat bij te leren zodat ik ze nog beter van dienst kan zijn.
Dat is mijn werk en dat doe ik graag. Ik lever een dienst en dat probeer ik zo goed mogelijk te doen.
Daarbij douche ik elke dag, maar de leidinggevende had tegen het detacheringsbureau gezegd dat ze van iemand die via een detacheringsbureau was ingehuurd, wel wat meer hadden verwacht. Er moest daar iemand zitten, zeiden ze.
Ik heb bij deze opmerkingen allerlei gedachten. De eerste is: ben ik niet mooi genoeg? De tweede: zie ik er niet goed genoeg uit. De derde: so what, het hele fucking leven draait toch niet alleen maar om dat domme uiterlijk, wat achteraf zo vreselijk tegen kan vallen. Iemand kan er nog zo goed uitzien en acheraf een rotkreng zijn. En daarbij werk ik me de hele dag uit de naad, ik reis 3 uur per dag om daar te komen, ik stel me positief en open op en ik heb het gevoel dat dat veel en veel belangrijker is dan dat ik elke dag met een geverfde kop daarzit, dom en onwetend.
Wat vinden jullie hiervan?
Nu heb ik dus heel erg veel moeite met die opmerking en zit ik mezelf het hele weekend af te vragen wat ze daarmee bedoelen.
Ik zit de hele dag achter de balie, dus heb ik een publieke functie, maar ik probeer aardig en voorkomend tegen de klanten te zijn, ze te helpen waar ik ze kan en er zo ook wat bij te leren zodat ik ze nog beter van dienst kan zijn.
Dat is mijn werk en dat doe ik graag. Ik lever een dienst en dat probeer ik zo goed mogelijk te doen.
Daarbij douche ik elke dag, maar de leidinggevende had tegen het detacheringsbureau gezegd dat ze van iemand die via een detacheringsbureau was ingehuurd, wel wat meer hadden verwacht. Er moest daar iemand zitten, zeiden ze.
Ik heb bij deze opmerkingen allerlei gedachten. De eerste is: ben ik niet mooi genoeg? De tweede: zie ik er niet goed genoeg uit. De derde: so what, het hele fucking leven draait toch niet alleen maar om dat domme uiterlijk, wat achteraf zo vreselijk tegen kan vallen. Iemand kan er nog zo goed uitzien en acheraf een rotkreng zijn. En daarbij werk ik me de hele dag uit de naad, ik reis 3 uur per dag om daar te komen, ik stel me positief en open op en ik heb het gevoel dat dat veel en veel belangrijker is dan dat ik elke dag met een geverfde kop daarzit, dom en onwetend.
Wat vinden jullie hiervan?
maandag 21 juli 2008 om 20:06
Net zoals jouw gymlerares: mijn ouders hebben tegen mij ook wel gezegd: "Jij gaat het nog heel moeilijk krijgen in je leven". Achteraf vind ik dat onbegrijpelijk, dat heeft een enorme impact en het is ook enorm negatief. Sorry hoor dat ik een gevoelige, me onbegrepen voelende puber was, die zich ongenuanceerd uitliet over vanalles uit pure onmacht. Dus....stomme volwassenen ook.
Josefientje, je moet je geld nu eenmaal verdienen. Misschien moet je even je tijd uitzitten bij die gemeente. En uitkijken naar ander werk.
Josefientje, je moet je geld nu eenmaal verdienen. Misschien moet je even je tijd uitzitten bij die gemeente. En uitkijken naar ander werk.
maandag 21 juli 2008 om 21:11
Nou, om een heel erg lang verhaal kort te maken: ik heb het dus inderdaad vanochtend gevraagd wat de leidinggevende (die een ander is dan de leidinggevende zoals hierboven beschreven, dat was een situatie van 7 jaar geleden) met mijn presentatie bedoelde en het bleek heel erg eeenvoudig, ik had het weer eens enorm opgeblazen in m'n hoofd en er allerlei situaties bijgehaald, maar ja, dat heb je als je allerlei negatieve ervaringen heb op het werk waarbij je het gevoel hebt dat jij steeds het onderspit moet delven, maar dat kan ook aan mij persoonlijk liggen, hoe ik er toendertijd mee om ben gegaan, nu zou ik dat dus totaal anders doen en me eerst laten informeren zoals hier op het forum voordat ik naar de leidinggevende toe ren, ik ben wat voorzichtiger geworden, trek minder snel een oordeel etc.
Ik laat me aan de buitenkant minder opfokken, maar van binnen gaat het hele proces nog door, maar het ging dus om mijn haardracht, tjonge jonge heb ik me daar nu het hele weekend door laten opfokken etc.
Ik ben mijn haar lang aan het laten groeien en dat kan af en toe slordig overkomen. Ik fohn het niet altijd 's avonds, omdat het toch nooit glad gaat zitten en ik doe er 's ochtends schuim in waardoor ik denk dat het beter gaat zitten, maar dan lijkt het vettig volgens mijn leidinggevende. Ik voelde me gelukkig niet persoonlijk aangevallen, dat voelde ik me afgelopen vrijdag wel toen de contactpersoon van het detacheringsbureau het me vertelde, ik keek toen de hele tijd in de spiegel en ik dacht: zie je nu wel, ik ben te dik, etc en dat had ik dus vanmorgen ook en ik wilde het eerst niet navragen en gewoon doorwerken, dat leek me het beste om al te heftige emoties te vermijden, maar in de kleine pauze heb ik dus toch de stoute schoenen maar aangetrokken en het gevraagd en dit was dus het antwoord.
Ik laat me aan de buitenkant minder opfokken, maar van binnen gaat het hele proces nog door, maar het ging dus om mijn haardracht, tjonge jonge heb ik me daar nu het hele weekend door laten opfokken etc.
Ik ben mijn haar lang aan het laten groeien en dat kan af en toe slordig overkomen. Ik fohn het niet altijd 's avonds, omdat het toch nooit glad gaat zitten en ik doe er 's ochtends schuim in waardoor ik denk dat het beter gaat zitten, maar dan lijkt het vettig volgens mijn leidinggevende. Ik voelde me gelukkig niet persoonlijk aangevallen, dat voelde ik me afgelopen vrijdag wel toen de contactpersoon van het detacheringsbureau het me vertelde, ik keek toen de hele tijd in de spiegel en ik dacht: zie je nu wel, ik ben te dik, etc en dat had ik dus vanmorgen ook en ik wilde het eerst niet navragen en gewoon doorwerken, dat leek me het beste om al te heftige emoties te vermijden, maar in de kleine pauze heb ik dus toch de stoute schoenen maar aangetrokken en het gevraagd en dit was dus het antwoord.
maandag 21 juli 2008 om 21:14
Het bericht dat je schreef, CLC2 is redelijk confronterend, maar het is wel waar.
Lief van je trouwens dat je dat vroeg, aan een verhaal zitten nu eenmaal 2 kanten en ik heb altijd het gevoel gehad dat ik aan het korstste eind trok,maar ik heb mijn hele leven nu eenmaal altijd een probleem gehad met gezagsdragers etc en ik ben erg gevoelig voor kritiek etc, vroeger mocht ik dan niets terugzeggen, dan was datgene wat de leidinggevende zei, bindend en dan kromp ik van binnen en voelde ik me ontzettend machteloos, want ik mocht zeggen hoe ik erover dacht, daar werd gewoon domweg niet naar gevraagd en als er een ding is wat je dan voelt, is je nederig en ondergeschikt.
En dan vreet je je op van binnen, maar die negatieve emotie en die boosheid en machteloosheid en minderwaardigheid die je van binnen dan voelt, kan je nergens kwijt, niet op school en niet bij je ouders, want door hen voelde ik me gekleineerd, als ik op school werd gekleineerd, waren mijn ouders het vaak met de leraren eens en andersom ook, niet echt een leuke ervaring dus.
Ik reageerde daarom op een gegeven moment of zeer agressief, defensief en/of aanvallend, terwijl ik me van binnen vreselijk klein en geintimideerd voelde, niet serieus genomen, totaal genegeerd in mijn behoeften, wensen en gevoelens, net alsof ik niet mocht bestaan.
Nu probeer ik dat anders te doen, maar het wantrouwen tov mensen met een leidinggevende positie is groot, af en toe nog te groot, want je ziet hoe ver mijn gedachten en gevoelens en ervaringen en herinneringen kunnen gaan door 1 opmerking, maar ook nu moet ik me hierdoor niet laten afwijzen, in ieder geval moet ik mezelf niet afwijzen dat ik deze emoties, deze handicap heb, want een handicap is het zeker, deze ervaringen en de houding die ik daardoor later heb ontwikkeld, heeft me meer vijanden dan vrienden opgeleverd en dat is een hele eenzame positie.
Lief van je trouwens dat je dat vroeg, aan een verhaal zitten nu eenmaal 2 kanten en ik heb altijd het gevoel gehad dat ik aan het korstste eind trok,maar ik heb mijn hele leven nu eenmaal altijd een probleem gehad met gezagsdragers etc en ik ben erg gevoelig voor kritiek etc, vroeger mocht ik dan niets terugzeggen, dan was datgene wat de leidinggevende zei, bindend en dan kromp ik van binnen en voelde ik me ontzettend machteloos, want ik mocht zeggen hoe ik erover dacht, daar werd gewoon domweg niet naar gevraagd en als er een ding is wat je dan voelt, is je nederig en ondergeschikt.
En dan vreet je je op van binnen, maar die negatieve emotie en die boosheid en machteloosheid en minderwaardigheid die je van binnen dan voelt, kan je nergens kwijt, niet op school en niet bij je ouders, want door hen voelde ik me gekleineerd, als ik op school werd gekleineerd, waren mijn ouders het vaak met de leraren eens en andersom ook, niet echt een leuke ervaring dus.
Ik reageerde daarom op een gegeven moment of zeer agressief, defensief en/of aanvallend, terwijl ik me van binnen vreselijk klein en geintimideerd voelde, niet serieus genomen, totaal genegeerd in mijn behoeften, wensen en gevoelens, net alsof ik niet mocht bestaan.
Nu probeer ik dat anders te doen, maar het wantrouwen tov mensen met een leidinggevende positie is groot, af en toe nog te groot, want je ziet hoe ver mijn gedachten en gevoelens en ervaringen en herinneringen kunnen gaan door 1 opmerking, maar ook nu moet ik me hierdoor niet laten afwijzen, in ieder geval moet ik mezelf niet afwijzen dat ik deze emoties, deze handicap heb, want een handicap is het zeker, deze ervaringen en de houding die ik daardoor later heb ontwikkeld, heeft me meer vijanden dan vrienden opgeleverd en dat is een hele eenzame positie.
maandag 21 juli 2008 om 21:45
Ik ben gewoon heel erg onzeker in het omgaan met mensen, niet om de hele tijd op vroeger terug te komen, maar als ik thuis wat fout deed, werd er daar niet zo fijngevoelig mee omgegaan, vooral door mijn vader niet. Die projecteerde zijn angsten en faalgevoelens gewoon heerlijk op zijn kinderen. Over overdracht gesproken!!!! En ik heb het heerlijk van hem overgenomen.
Als ik wat fout deed, werd dat gewoon publiekelijk aan tafel besproken en ik werd en publique uitgelachen door m'n eigen familie. Leuk.
Als ik wat fout deed, werd dat gewoon publiekelijk aan tafel besproken en ik werd en publique uitgelachen door m'n eigen familie. Leuk.
maandag 21 juli 2008 om 21:48
Hoe doen jullie dat trouwens op het werk? Voel je je gewaardeerd door je collega's/leidinggevende, heb je het gevoel dat je goed bezig bent en dat je ook goed betaald krijgt voor de prestaties die je levert?
Doe je je werk naar tevredenheid, ga je elke dag fluitend naar het werk of is het huilen met de pet op.
Graag zou ik jullie ervaringen wat dit betreft willen weten.
Doe je je werk naar tevredenheid, ga je elke dag fluitend naar het werk of is het huilen met de pet op.
Graag zou ik jullie ervaringen wat dit betreft willen weten.
maandag 21 juli 2008 om 22:26
Om op jouw vraag een antwoord te geven. Ja ik voel me gewaardeerd door collega's en leidinggevenden. Heb ook het gevoel meestal wel goed bezig te zijn en ik krijg ook goed betaald voor de prestaties die ik lever. Mijn werk is naar tevredenheid en ga meestal fluitend naar mijn werk...
Maar dat betekent niet dat ik nooit kritiek krijg, soms keihard de waarheid te horen krijg en als ik iets niet goed doe, dit ook heel duidelijk te horen krijg. Dat gaat altijd met respect, respect wat ik ook teruggeef. Als de kritiek echt heel duidelijk onredelijk is, zonder twijfel, dan zeg ik dat. Vaak is het wel terecht en ookal moet ik dan even slikken, ik neem het mee.
Ik heb eigenlijk nog nooit een baan gehad die niet leuk was. Van fabriekswerk tot verantwoordelijk werk wat ik nu doe.
Ik herken overigens veel in jou. Ik heb een zelfde soort achtergrond en tot een paar jaar geleden een heel onzeker persoontje. Op een gegeven moment wilde ik niet meer zo leven en heb mezelf hard aangepakt. Net als jij. Wat je dan krijgt is dat je voor het eerst in je leven voor jezelf op durft te komen. En dat kan er fel aan toe gaan. Een fiks oordeel klaar hebben en eigenlijk een beetje doorslaan. Dat is niet erg, je krijgt het vanzelf op je neus waardoor je weer verder gaat nadenken. Vanzelf komt er dan een balans en daar zit jij nu midden in denk ik.
Je zit nu midden in het herbeleven en een plek geven van je verleden, vandaar dat je het er veel over hebt. Ook dat ga je een plekje geven. Kost wel tijd, maar dat plekje krijgt het. En dan ga je langzaam volwassen worden. Je bent een beetje je pubertijd aan het inhalen, waarin je moet leren volwassen te worden en te reageren. Je gaat je ook afzetten tegen je afkomst, met de nodige boosheid van dien. Tot je kunt relativeren. En jezelf los gaat zien van een situatie.
Je bent hard op weg en daar heb ik respect voor. Je gaat inderdaad nog veel vallen, maar elke keer weer opstaan en verder. Steeds een stapje verder. Soms weer een terugval, en dan weer een stapje verder.
Heel veel sterkte!
Maar dat betekent niet dat ik nooit kritiek krijg, soms keihard de waarheid te horen krijg en als ik iets niet goed doe, dit ook heel duidelijk te horen krijg. Dat gaat altijd met respect, respect wat ik ook teruggeef. Als de kritiek echt heel duidelijk onredelijk is, zonder twijfel, dan zeg ik dat. Vaak is het wel terecht en ookal moet ik dan even slikken, ik neem het mee.
Ik heb eigenlijk nog nooit een baan gehad die niet leuk was. Van fabriekswerk tot verantwoordelijk werk wat ik nu doe.
Ik herken overigens veel in jou. Ik heb een zelfde soort achtergrond en tot een paar jaar geleden een heel onzeker persoontje. Op een gegeven moment wilde ik niet meer zo leven en heb mezelf hard aangepakt. Net als jij. Wat je dan krijgt is dat je voor het eerst in je leven voor jezelf op durft te komen. En dat kan er fel aan toe gaan. Een fiks oordeel klaar hebben en eigenlijk een beetje doorslaan. Dat is niet erg, je krijgt het vanzelf op je neus waardoor je weer verder gaat nadenken. Vanzelf komt er dan een balans en daar zit jij nu midden in denk ik.
Je zit nu midden in het herbeleven en een plek geven van je verleden, vandaar dat je het er veel over hebt. Ook dat ga je een plekje geven. Kost wel tijd, maar dat plekje krijgt het. En dan ga je langzaam volwassen worden. Je bent een beetje je pubertijd aan het inhalen, waarin je moet leren volwassen te worden en te reageren. Je gaat je ook afzetten tegen je afkomst, met de nodige boosheid van dien. Tot je kunt relativeren. En jezelf los gaat zien van een situatie.
Je bent hard op weg en daar heb ik respect voor. Je gaat inderdaad nog veel vallen, maar elke keer weer opstaan en verder. Steeds een stapje verder. Soms weer een terugval, en dan weer een stapje verder.
Heel veel sterkte!
