Problemen combi werk en gezin

Fabienne88 vrijdag 17 juni 2022 om 23:03

Momenteel volg ik naast mijn werk (27 uur) vanuit mijn werk ook nog een opleiding van 4 jaar.
Ik zit in mijn derde jaar. Aan het einde van het eerste jaar kreeg ik een tweeling.
Ik merk dat de werk/studie/gezins combi me momenteel erg zwaar valt. Het moederschap bevalt me super en er gaat veel aandacht naar toe. Toch zou ik niet alleen maar moeder willen zijn.
Toch is het moeilijk voor me om me op mijn werk te richten, laat staan op mijn (veeleisende) studie.
Ik ben ongeconcentreerd, vergeet veel afspraken waardoor ik op mijn kop krijg en voel me zo ontzettend te kort schieten dat ik ook nog met weinig plezier naar het werk ga.
Ik weet dat ik het werk zelf na de opleiding leuk ga vinden, maar momenteel is het gewoon zo zwaar dat ik regelmatig in tranen ben.

Ik weet niet zo goed wat ik met dit bericht wil. Misschien herkenning of tips van mensen?

Kersensnoep vrijdag 17 juni 2022 om 23:11

Klinkt als een burnout 'waiting to happen'.
Kan je ergens in minderen? Studie uitsmeren, minder werken, huishouden/kinderen uitbesteden? Welke van die opties spreekt je het meest aan? Niet dat je dat nu hier moet beantwoorden, maar er moet wel iets veranderen lijkt me.

Magick88 vrijdag 17 juni 2022 om 23:11

Keuze maken om iets minder te doen? Bijvoorbeeld minder werken of de studie uitstellen tot de kinderen groter zijn?
Je kan niet alles tegelijk doen hé?

Anoniem_399866 vrijdag 17 juni 2022 om 23:17

Kun je ouderschapsverlof nemen zodat dit (laatste?) studiejaar wat makkelijker te behappen is Icm een gezin?

Wissewis vrijdag 17 juni 2022 om 23:23

Studie harder spreiden?
Waar zit partner in 't verhaal en kan die meer overnemen in huis?
Af en toe een week extra vakantie nemen om meters te maken qua studie?

Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben

Shero zaterdag 18 juni 2022 om 00:01

Ouderschapsverlof.
Studieverlof.

Kinderen uit logeren zodat je een paar dagen dóór kunt studeren.

Superknap dat je dit allemaal tegelijk doet, maar ook enorm zwaar. Mijn man zat er ook mee, die vond het ook erg pittig.

Of course your opinion matters. Just not to me.

Due-scimmie zaterdag 18 juni 2022 om 00:12

Kersensnoep schreef: ↑
17-06-2022 23:11
Klinkt als een burnout 'waiting to happen'.
Kan je ergens in minderen? Studie uitsmeren, minder werken, huishouden/kinderen uitbesteden? Welke van die opties spreekt je het meest aan? Niet dat je dat nu hier moet beantwoorden, maar er moet wel iets veranderen lijkt me.

Dit dus.

Je kan niet alles tegelijk doen to. Tijd om te prioriteren.

Fabienne88 zaterdag 18 juni 2022 om 02:11

Dank voor het meedenken!
Voor mijn gevoel zit ik “klem”. Ik zet het tussen haakjes omdat het natuurlijk ook mijn persoonlijke keuze is om de ballen hoog te houden en ik ook besef dat ik het hiermee in stand hou.

Mijn man is oogarts en hij heeft geprobeerd op zijn werk aan te geven dat hij graag parttime wil werken, maar tot nu toe wordt dit niet geaccepteerd door het ziekenhuis.

Na mijn opleiding willen we graag vertrekken om in het buitenland te gaan werken en wonen. Hoe langer mijn studie duurt, hoe langer we hierop moeten wachten.
Voor mijn opleiding moet ik ook praktijk uren maken op mijn werk. Sinds de geboorte van de kinderen doe ik hier al het minimaal aantal uur van. Minder werk of studie zou tijdelijk verlichting geven, maar zou er ook voor zorgen dat deze situatie alleen maar langer duurt.

Het liefst zou ik stoppen met de studie, maar ben al zo ver en het werk zelf past goed bij me…
Pff heb t gewoon echt zwaar nu. Gevoel op alle fronten te kort te schieten

. Echt een rotgevoel

Shero zaterdag 18 juni 2022 om 02:15

Dan is het waarschijnlijk het meest praktische om je kinderen meer naar de opvang of uit logeren te doen?
Jij hebt dan ruimte om te studeren.

Besteed dingen uit.
Neem een schoonmaakster, laat de boodschappen bezorgen.

Kook dubbele porties en vries de helft in.

Of course your opinion matters. Just not to me.

dweedledee zaterdag 18 juni 2022 om 04:18

Ik snap dat jullie graag snel richting het buitenland willen. Maar als jij straks wel in de kreukels ligt (en idd, het klinkt als een burn out in wording) dan ben je nog verder van huis en moet het plan sowieso op de lange baan.

Denk om jezelf nu. Want eenmaal opgebrand, duurt het wel even voordat je weer up and running bent.

Trouwens, werkgevers moeten zéér zwaarwegende redenen hebben om urenvermindering te weigeren. Ik zou als ik jullie was je toch ook écht richten op meer zorgtaken bij je man te beleggen.

Sterkte!

Anoniem_669679bf76515 zaterdag 18 juni 2022 om 05:12

aardbeienslof schreef: ↑
17-06-2022 23:17
Kun je ouderschapsverlof nemen zodat dit (laatste?) studiejaar wat makkelijker te behappen is Icm een gezin?

Hier dacht ik ook aan. Er zal ergens iets af moeten. Kinderen kunnen niet weg

, studie is belangrijk, wellicht kun je een tijd hier gebruik van maken. Dit gaat zo niet goed.

Anoniem_65b93a10517d3 zaterdag 18 juni 2022 om 06:10

Fabienne88 schreef: ↑
18-06-2022 02:11
Dank voor het meedenken!
Voor mijn gevoel zit ik “klem”. Ik zet het tussen haakjes omdat het natuurlijk ook mijn persoonlijke keuze is om de ballen hoog te houden en ik ook besef dat ik het hiermee in stand hou.

Mijn man is oogarts en hij heeft geprobeerd op zijn werk aan te geven dat hij graag parttime wil werken, maar tot nu toe wordt dit niet geaccepteerd door het ziekenhuis.

Na mijn opleiding willen we graag vertrekken om in het buitenland te gaan werken en wonen. Hoe langer mijn studie duurt, hoe langer we hierop moeten wachten.
Voor mijn opleiding moet ik ook praktijk uren maken op mijn werk. Sinds de geboorte van de kinderen doe ik hier al het minimaal aantal uur van. Minder werk of studie zou tijdelijk verlichting geven, maar zou er ook voor zorgen dat deze situatie alleen maar langer duurt.

Het liefst zou ik stoppen met de studie, maar ben al zo ver en het werk zelf past goed bij me…
Pff heb t gewoon echt zwaar nu. Gevoel op alle fronten te kort te schieten . Echt een rotgevoel

Heeft geprobeerd aan te geven dat hij graag........

Ouderschapsverlof is een recht, dat probeer je niet aan te geven. Dat vraag je gewoon aan in concrete woorden met concrete datum van ingang en einde. En dan moet de werkgever wel met heel serieuze bezwaren komen als dat niet kan worden gehonoreerd.

Stormke81 zaterdag 18 juni 2022 om 06:12

Uiteindelijk is het acceptatie.....de gegeven tips had je zelf ook al bedacht, maar wil je niet.

Dan is het rennen en accepteren dat je tekort schiet of het is keuzes maken eb accepteren en dat je er iets langer over doet.

In mijn optiek is iets langer over een studie doen een beter uitgangspunt dan een burnout.

En wat werk man betreft...zit hij in maatschap of in dienst ziekenhuis. Kan ook verschil maken.

Creatieveling zaterdag 18 juni 2022 om 07:15

Ik word al moe als ik je lees. Vind je zelf niet dat je heel veel tegelijk doet. Ik denk dat je je ergste vijand bent, in die zin dat je zelf vind dat je dit allemaal moet kunnen.

Veel mensen vinden een baan intensief genoeg. En dan nog eens een tweeling die heel jong is. En nog een studie. Ik hoop dat je beseft dat op een enkele wonderwoman na, bijna niemand die jarenlang volhoudt.

Dus maak keuzes. Alles kan niet. Of je gaat door en krijgt een burnout. Het is maar wat je wilt.

Waarom zo veel, tegelijk? Van wie moet dat?

aliva zaterdag 18 juni 2022 om 07:35

Fabienne88 schreef: ↑
18-06-2022 02:11

Na mijn opleiding willen we graag vertrekken om in het buitenland te gaan werken en wonen. Hoe langer mijn studie duurt, hoe langer we hierop moeten wachten.

En hoe erg zou dat zijn, dat uitstel?
Ondertussen zijn je kinderen wat groter en zelfstandiger.

Verhuizen naar het buitenland is ook stresserend en vermoeiend.
Dus daar helemaal uitgeput aan beginnen is ook geen optie.

Dus
- nog eens met je man rond tafel ivm zijn deeltijds werk/ouderschapsverlof; het lijkt me stug dat er hier echt niks te halen valt
- kijken of je je studie wat kan uitsmeren
- stoppen met je studie zou ik in geen geval doen. Je bent nu al zo ver en je stelt jezelf veilig voor de toekomst. Ook dat is voor je kinderen zorgen.

Anoniem_678136683e576 zaterdag 18 juni 2022 om 07:45

Fabienne88 schreef: ↑
18-06-2022 02:11

Mijn man is oogarts en hij heeft geprobeerd op zijn werk aan te geven dat hij graag parttime wil werken, maar tot nu toe wordt dit niet geaccepteerd door het ziekenhuis.

Werknemers hebben het recht om minder te werken en dit mag alleen schriftelijk en met redenen omkleed worden geweigerd: https://wetten.overheid.nl/BWBR0011173/2016-01-01

Het is niet altijd makkelijk om van dit soort rechten ook daadwerkelijk gebruik te maken, zeker in een niet-ondersteunende werkomgeving, (maar soms komt het mn. mannelijke partners ook wel uit om te zeggen: "helaas, ligt aan hunnie").

Tunamelt zaterdag 18 juni 2022 om 08:15

Dat is ook gewoon veel, wat je doet, TO, en het lijkt me nu teveel worden, uit de beschrijving van hoe je je nu voelt.

Als je man niet minder wil of kan werken, en jullie laten dat zo, dan moeten jullie (hij, en jij zelf ook!) er dus mee akkoord gaan dat de buitenlandplannen iets langer gaan duren.

Het moet uit de lengte of de breedte komen.

Fabienne88 zaterdag 18 juni 2022 om 08:46

De reden dat we naar het buitenland zouden gaan is omdat de banenmarkt in nl voor hem erg slecht is. Hij doet nu een fellowship (soort extra skills leren), in het buitenland zou hij nog meer kunnen leren en vanuit daar een vaste plek willen zoeken in nl.
Door deze afhankelijke positie in de slechte banenmarkt heeft hij weinig te willen op zijn werk. Voelt voor ons erg klote. Hij heeft zelfs dienst moeten draaien in de week dat de tweeling werd geboren. Even om de sfeer aan te geven. Ik/we weten ook wel dat dat allemaal niet mag, maar door de afhankelijkheid wordt er meer gepikt. Dat maakt ook dat we snel naar het buitenland willen, waar tekorten zijn in zijn functie en daardoor hopelijk de werkdruk en sfeer ook beter.

De opmerking van wie “moet” dit is er eentje die wel raakt. Deze baan is gekoppeld aan de studie. Ik heb destijds (toen ik solliciteerde) dus gekozen voor werken + leren en heb daarbij volledig onderschat wat het krijgen van kinderen met mij zou doen en de tijd die er over zou blijven.

Zowel mijn partner en ik zitten eigenlijk deze jaren qua werk in een “overleef” stand omdat het voelt alsof we er bíjna zijn. Maar soms denk ik inderdaad, voor wie doe ik deze lijdensweg joh. Misschien moet
Mijn partner zich gewoon laten omscholen tot huisarts en ga ik een niveautje lager werken. Een relaxter leven is ook wat waard. Maar zoals gezegd voelt dat ook als veel verspilde energie.

Ik hoop dat jullie snappen dat ik jullie punten heel goed begrijp, maar dat ik het niet uit een soort onwil ofzo zo vorm geef.
Merk dat ik me een beetje aangevallen voel, terwijl ik me juist al erg rot voel. Maar misschien ben ik ook wel een tikje overgevoelig op dit moment.

viva-amber zaterdag 18 juni 2022 om 09:01

Veel mensen komen er gaande weg achter dat alles tegelijk niet werkt.

This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.

Anoniem_64fd9f1a16274 zaterdag 18 juni 2022 om 09:14

Maar als je man´s baan nu toch al niet geweldig is, en slechts een overbrugging tot het buitenland is, hoe erg is het dan om toch ouderschapsverlof of parttime werken af te dwingen?
En die buitenlandperiode, is dat ook echt iets wat jullie willen, of een moetje vanwege een betere baan in de toekomst?
Want een tijd in het buitenland kan een geweldige ervaring zijn, maar je moet er wel achterstaan. En met kinderen is dat toch weer anders dan met z´n tweeën.

Ik zou echt niet weten hoe ik de eerste twee jaar van onze tweeling had moeten combineren met een studie. Petje af voor je dus. Maar als ik jullie was zou ik wel iets veranderen, voordat je er aan onderdoor gaat. Dan maar een jaar later naar het buitenland. Of dan maar wat gezeik op je man´s huidige werk. Het is ook zonde om jarenlang op standje overleven te staan en alleen voor de toekomst te leven in plaats van ook te kunnen genieten van het nu.

ambra zaterdag 18 juni 2022 om 09:31

Kan meer hulp in huis helpen? Gastouder bij jullie thuis die wat licht huishoudelijk werk erbij doet?
Sterkte, het zijn lastige afwegingen.

Singlejingle zaterdag 18 juni 2022 om 10:14

Lente-S schreef: ↑
18-06-2022 07:45
Werknemers hebben het recht om minder te werken en dit mag alleen schriftelijk en met redenen omkleed worden geweigerd: https://wetten.overheid.nl/BWBR0011173/2016-01-01

Het is niet altijd makkelijk om van dit soort rechten ook daadwerkelijk gebruik te maken, zeker in een niet-ondersteunende werkomgeving, (maar soms komt het mn. mannelijke partners ook wel uit om te zeggen: "helaas, ligt aan hunnie").

Niet om lullig te doen over je man. Masr mijn ervaring is ook dat veel mannen "magnie vd baas" als excuus te gebruiken. Ze hebben liever een gefrustreerde vrouw dan een baas die het niet leuk vindt en/of collega's die er een mening over hebben.
Zeer waarschijnlijk heeft je man er recht op. Maar dan moet hij bereid zijn om dat recht te claimen.

En verder lees ik een boel wensen en een boel feiten. Maar ja, je snapt zelf ook wel dat wij op dit forum niet met een toverstokje kunnen gaan zwaaien om een aantal feiten zo te veranderen, dat al jouw wensen onaangetast blijven.

Het is minder werken, minder studeren of minder kinderen of een combinatie. Dat zijn nl. de feiten. Minder kinderen kan door meer opvang/man meer thuis. Minder studeren kan door de studie te stoppen of over een langere periode uit te smeren. Minder werken kan geloof ik niet echt binnen je huidige functie. Dus dan zou het een andere functie moeten worden, überhaupt een andere baan al dan niet met accepteren van een boete voor je studie.

Lieve vrouw, meer smaken zijn er gewoon niet. Met deze feiten zul je moeten gaan goochelen als je je leven niet over een andere boeg wil gooien.

singlejingle wijzigde dit bericht op 18-06-2022 10:25

1.64% gewijzigd

Singlejingle zaterdag 18 juni 2022 om 10:23

Fabienne88 schreef: ↑
18-06-2022 08:46
Maar soms denk ik inderdaad, voor wie doe ik deze lijdensweg joh. Misschien moet
Mijn partner zich gewoon laten omscholen tot huisarts en ga ik een niveautje lager werken. Een relaxter leven is ook wat waard. Maar zoals gezegd voelt dat ook als veel verspilde energie.

Ik denk dat je hier iets heel belangrijks mee te pakken hebt. Het is goed om stil te staan bij balans. Je kunt heel hard willen dat iets slaagt en een dikke keutel door een smalle trechter willen duwen. Maar als je een stapje achteruit doet, en er meer licht valt op jullie situatie, krijg je een groter perspectief. Andere banen zonder studies met meer tijd kan jullie erg veel lucht geven. De kinderen zijn maar 1 x klein en energie is nooit verspild. Niemand zegt dat je niet later opnieuw een studie kunt oppakken. Alles wat je geleerd hebt is ook wat je geleerd hebt over jezelf, je waarden, vaardigheden die je op een andere manier kunt inzetten.

Haal adem, de markt is gunstig voor een andere baan dus laat je blik niet vertroebelen. En wat nu niet kan, wil niet zeggen dat het over 5 jaar wel kan.

Frizz zaterdag 18 juni 2022 om 10:26

Och TO, je bent vast inderdaad gevoelig nu. Dat is ook heel passend bij het volledig overvraagd zijn. Ik lees vooral heel veel bezorgde reacties, en jij denkt waarschijnlijk bij alles: ja maar HOE dan?!
Ook dat is passend bij overvraagd zijn; je hebt simpelweg geen mogelijkheid meer om alles goed te overzien en af te wegen. En ook niet om goed grenzen te voelen en te stellen.

Verder sluit ik me helemaal aan bij Rosalind.

Rosalind* schreef: ↑
18-06-2022 09:14
Maar als ik jullie was zou ik wel iets veranderen, voordat je er aan onderdoor gaat. Dan maar een jaar later naar het buitenland. Of dan maar wat gezeik op je man´s huidige werk. Het is ook zonde om jarenlang op standje overleven te staan en alleen voor de toekomst te leven in plaats van ook te kunnen genieten van het nu.

Is dit hoe je later wil terugkijken op de eerste jaren met de kinderen?

•

Tunamelt zaterdag 18 juni 2022 om 10:29

Fabienne88 schreef: ↑
18-06-2022 08:46
De reden dat we naar het buitenland zouden gaan is omdat de banenmarkt in nl voor hem erg slecht is. Hij doet nu een fellowship (soort extra skills leren), in het buitenland zou hij nog meer kunnen leren en vanuit daar een vaste plek willen zoeken in nl.
Door deze afhankelijke positie in de slechte banenmarkt heeft hij weinig te willen op zijn werk. Voelt voor ons erg klote. Hij heeft zelfs dienst moeten draaien in de week dat de tweeling werd geboren. Even om de sfeer aan te geven. Ik/we weten ook wel dat dat allemaal niet mag, maar door de afhankelijkheid wordt er meer gepikt. Dat maakt ook dat we snel naar het buitenland willen, waar tekorten zijn in zijn functie en daardoor hopelijk de werkdruk en sfeer ook beter.

De opmerking van wie “moet” dit is er eentje die wel raakt. Deze baan is gekoppeld aan de studie. Ik heb destijds (toen ik solliciteerde) dus gekozen voor werken + leren en heb daarbij volledig onderschat wat het krijgen van kinderen met mij zou doen en de tijd die er over zou blijven.

Zowel mijn partner en ik zitten eigenlijk deze jaren qua werk in een “overleef” stand omdat het voelt alsof we er bíjna zijn. Maar soms denk ik inderdaad, voor wie doe ik deze lijdensweg joh. Misschien moet
Mijn partner zich gewoon laten omscholen tot huisarts en ga ik een niveautje lager werken. Een relaxter leven is ook wat waard. Maar zoals gezegd voelt dat ook als veel verspilde energie.

Ik hoop dat jullie snappen dat ik jullie punten heel goed begrijp, maar dat ik het niet uit een soort onwil ofzo zo vorm geef.
Merk dat ik me een beetje aangevallen voel, terwijl ik me juist al erg rot voel. Maar misschien ben ik ook wel een tikje overgevoelig op dit moment.

Niet de bedoeling om je rot te laten voelen.

Wat jij zegt, dat het voelt of je "er bijna bent", dat herken ik wel. Hier een partner met een eigen bedrijf in een spannende fase (opschalen) en ik met de competitie voor een vaste baan aan de universiteit, in dezelfde jaren dat onze kinderen geboren werden.

Als je allebei bepaalde ambities hebt waarvoor (je het gevoel hebt dat) je huidige inzet cruciaal is, dan blijft het jongleren, goochelen, en inderdaad ook soms afzien. De vraag is of je dat trekt, en of je dat nog steeds allebei wil.

Onze oudste is nu vier; eerlijk gezegd ben ik het "we zijn er bijna"-gevoel nog niet kwijt, al heb ik een vaste aanstelling. Voor wat het waard is; ik denk dat er altijd nieuwe doelen en horizonten komen.

Vanaf mijn comfortabele afstand klinkt het eerlijk gezegd alsof het werk, de plannen en traject, en gevoel ten opzichte daarvan, voor jouw man ongewijzigd zijn sinds jullie tweeling, maar bij jou het gevoel, en de werk- en zorglast wel ingrijpend veranderd zijn. Niet zo gek om te bezien of je plannen dan niet ook kunnen, of misschien wel moeten, wijzigen.

Dat is ook weer lastig, want je hebt een plaatje in je hoofd en het is niet leuk om daaraan te schaven.

Maar het klinkt nu alsof je overbelast (aan het raken) bent, dus ik zou toch het gesprek en de gedachten aangaan, voordat je echt uit de bocht vliegt. Niet makkelijk!

Problemen combi werk en gezin

Actieve topics