Re-integreren na kanker, wat als het niet lukt?

Eind januari ben ik gediagnosticeerd met blaaskanker en begin maart geopereerd. Gelukkig heeft de uroloog de hele tumor kunnen verwijderen en heb ik daarnaast een blaasspoeling gehad met chemo. Wel de komende 10 jaar regelmatig controles en helaas best een grote kans dat het weer terugkomt.

Ik ben dus sinds eind januari ziek gemeld en 6 weken na de operatie begonnen met re-integreren (vanuit huis, ik heb een administratieve functie). Inmiddels werk ik 4 dagen van 4 uur en zit daarmee echt aan mijn max. Vanaf vorige week had ik alweer een uur per dag moeten opbouwen maar ik red het niet. Ik ben nog steeds ontzettend moe en hou na een halve dag werken eigenlijk amper energie over om te koken, goed voor mezelf te zorgen en mijn huishouden te doen. Ook psychisch is de diagnose kanker me heel zwaar gevallen (ik sta inmiddels op de wachtlijst voor hulp).

Ik werkte 32 uur. Een paar maanden voordat ik ziek werd, heb ik één dag per week onbetaald verlof opgenomen omdat ik graag wat minder wilde werken en wilde kijken of dit financieel mogelijk was. Door mijn ziekte heb ik helaas het 'plan' ooit 24 uur te kunnen werken los moeten laten omdat, mocht de kanker terugkomen en ik zou arbeidsongeschikt raken, ik financieel niet rond ga komen van een uitkering over 24 uur. Ik sta weer op papier voor 32 uur dus, inclusief anderhalf uur per dag reistijd (op de fiets) mocht ik weer op locatie gaan werken.

Het opbouwen gaat moeizaam en valt me zwaar. De bedrijfsarts en mijn leidinggevende zetten me redelijk onder druk om verder op te bouwen en ik raak ervan in paniek. Er zijn namelijk dagen dat ik zo moe ben dat ik amper mijn ene been voor mijn andere kan zetten en ik slaap vreselijk slecht, wat natuurlijk de situatie ook niet beter maakt. Me concentreren op mijn werk lukt me tot nu toe best goed (ik vind mijn werk erg leuk) maar na die 4 uur is de koek echt op en ben ik 'knock out'.

Het feit dat ik in de nabije toekomst weer 32 uur op locatie zou moeten werken (of eigenlijk om sowieso 32 uur te moeten werken, ook al is dat 2 dagen vanuit huis en 2 dagen op locatie) geven me een lamgeslagen gevoel omdat ik echt geen idee heb hoe.... Ik vraag me dus af, hoe gaat het in zijn werk als ik het niet red meer of sneller op te bouwen? Ik lees op de site van het UWV over een WIA-uitkering aanvragen na 104 weken ziekte (gelukkig is dat nog niet zover) en percentages maar ik vind het ingewikkelde materie waarvan ik hoopte er nooit mee te maken te zullen krijgen.

Het blijft maar malen in mijn hoofd. Als het me niet lukt, zou ik dan uiteindelijk deels afgekeurd worden? Hoe gaat dit precies in zijn werk? En is het dan nog wel mogelijk bij mijn huidige werkgever te blijven werken (ik werk daar al 27 jaar) maar dan voor minder uren met een aanvullende uitkering? Laat ik voorop stellen dat afgekeurd worden het laatste wat ik wil, maar ik zie momenteel echt niet voor me waar ik de kracht vandaan moet halen om terug te gaan naar mijn volledige dienstverband. Dat de toekomst zo onzeker is maakt me verdrietig, geeft me een unheimisch gevoel en staat het werken aan mijn herstel in de weg omdat het zóveel energie kost.

Wat moet ik in hemelsnaam doen, mijn leven staat volledig op z'n kop en ik ben radeloos
Is er iemand die advies voor me heeft? Moet ik eerlijk zijn tegen de bedrijfsarts dat het me niet lukt sneller op te bouwen? Wat zijn de gevolgen etc.? Sorry voor het lange verhaal.

Zeker een voordeel van Corona, maar het blijft nog wel even spannend want mijn werkgever is er nog niet uit of we in de nabije toekomst allemaal weer naar kantoor moeten komen of ook thuiswerkdagen krijgen. Ik hoop het echt want 4 dagen per week weer op de fiets naar mijn werk vind ik nu (nog) wel wat teveel van het goede.

Dank jullie wel

Wat een fijne reacties!

viva-amber schreef: ↑

14-07-2021 20:27

Wat goed om te horen dat je tevreden bent over Re-turn. Ik verwijs best vaak naar dat bedrijf en ik ben niet in de positie om daar veel over terug te horen. Mooi dat jij positief bent en een heel goed resultaat door je harde werken.

Voor jou dus extra leuk om eens feedback te krijgen over het bedrijf waar je naar doorverwijst
Ik geef Re-turn een dikke 10. Zonder hulp van mijn coach was het nooit gelukt. En ik heb inderdaad zelf ook keihard gewerkt maar het is zo fijn om daarbij ondersteund te worden.

Alex_34 schreef: ↑

14-07-2021 20:22

Hoi CalamityCat,

Heb je enige tips voor iemand die net 2 maanden klaar is met zijn behandeling? Ik heb nog geen werk, maar al het werk dat ik zie is allemaal 30+ uur en ik weet niet goed of ik daar nu al zo snel aan zou kunnen beginnen. Lichamelijk gezien ben ik in orde, maar psychisch is het nog best moeilijk

Dat is nog maar heel kort geleden dat je klaar bent met je behandeling. Ik ken natuurlijk je financiële situatie niet, maar 30 uur werken lijkt me best veel als je psychisch nog niet in orde bent. Ik vond de psychische kant ook echt het zwaarste en het duurt echt wel een tijd voordat je alles verwerkt hebt. Ik kan je een psycholoog die ervaring heeft met kankerpatiënten van harte aanbevelen.

ollie-ollie schreef: ↑

14-07-2021 20:24

Wat fijn om te lezen dat je leven zoveel veranderd/verbeterd is het afgelopen jaar!

Geeft mij ook wat moed, ik zit nu zelf in een terugslag van re-integratie. Andere situatie, maar volgens mij sta ik ongeveer op hetzelfde punt als jij destijds: nu het medisch gezien rustiger is komen er psychische klachten om de hoek kijken. Ik ben vooral héél érg moe en heb geen puf en zin meer voor wat dan ook. Volgende week gesprek met POH.

Goed dat je een afspraak hebt met de POH. Psychische klachten worden helaas nog zo vaak onderschat. En het wordt echt wel beter maar zoals ik hier net al zei, het heeft (veel) tijd nodig en de juiste hulp natuurlijk. Ik probeerde, zeker in het begin, alles alleen te doen maar was er al snel achter dat het niet werkte en ik er echt hulp bij nodig had. Dus schroom vooral niet die te vragen.
Doe het rustig aan en veel sterkte

Alex_34 schreef: ↑

14-07-2021 22:26

Ik wacht nog steeds op oncologische psychiatrie Ze hebben de nazorg na twee maanden nog niet opgestart omdat de oncoloog dit had moeten aanvragen en niet mijn behandelend psychiater + een enorme onderbezetting i.v.m. corona. Ik wil per 1 januari 2022 nu eindelijk eens gaan werken. Het is dan bijna 2 jaar geleden dat ik afstudeerde. Ik hoop niet dat het psychische aspect langer dan die tijd gaat duren... ik wacht al zo lang om mijn leven te beginnen.

Oh bah, wat een vervelende samenloop van omstandigheden. Januari 2022 duurt nog best een tijdje, dus ik hoop voor jou dat je nu snel de juiste hulp krijgt en weer naar de toekomst kunt kijken met hopelijk een fijne baan in het vooruitzicht. Succes en sterkte

Zo is het Alex en dat is natuurlijk het allerbelangrijkste. We komen er wel, waarschijnlijk nog wel een tijdje met vallen en opstaan, maar we komen er. Ik wens je een fantastische toekomst