Werk & Studie
alle pijlers
Scriptie: de wanhoop nabij/voorbij
zaterdag 29 februari 2020 om 17:18
Ik moet dus een scriptie schrijven, zoals zoveel studenten. Ik heb voor mijn bachelor ook een kleine scriptie geschreven en in mijn master ook eens iets vergelijkbaars. Ik doe een technische studie waarbij het vooral gaat om de inhoud (beschrijven wat ik gedaan heb en conclusies trekken) en veel minder over schrijfstijl en dergelijke. De oorspronkelijke deadline was augustus 2019. En toch zit ik hier nu nog steeds voor de zoveelste dag op rij huilend achter mijn beeldscherm.
Wat gaat er mis? Het is denk ik vooral de druk die ik voel doordat mijn scriptie-duur steeds langer wordt. Verder ben ik onzeker over mijn scriptieproject. Ik heb niet de doelen bereikt die ik wilde bereiken. Mijn begeleiders zien alsnog wel waarde in wat ik wél gedaan heb en waren best positief over mijn hoofdstukken tot nu toe. Zelf durf ik die hoofdstukken op dit moment niet eens te herlezen. Het is denk ik daarnaast ook de teleurstelling in mezelf. Ik heb in het verleden veel angstklachten gehad, maar die heb ik nooit écht mijn leven laten beïnvloeden en heb hard aan mezelf gewerkt. Ik dacht dat ik sterk was, maar nu laat ik zoiets sufs als een scriptie mijn hele leven beïnvloeden. Zodra ik weer aan mijn scriptie 'moet', verdwijnt al mijn energie, ik val letterlijk in slaap, ik word angstig voor/door de gekste dingen, ik krijg paniekaanvallen, duizeligheid, piekeren, zeer sterke neiging tot ontwijkend gedrag. En ja, regelmatig doe ik dan uiteindelijk niks aan mijn scriptie. (maar soms ook wel, hoewel altijd zonder écht succes/nut aangezien mijn hoofd dan nog steeds weigert om normaal te functioneren).
Ik weet dat uitstellen/vermijden juist datgene is wat je juist niet moet doen bij angst. Ik weet dat ik moet doorzetten, dat ik de angst niet moet laten winnen, maar het lukt (vaak) gewoon echt niet meer. Ik heb er al enorm vaak over gepraat met mijn psycholoog, met mijn moeder, met mijn vriend en met allerlei andere mensen. Mijn psycholoog weet het ook niet meer en begon laatst over medicatie (maar dat wil ik echt niet). Ik heb al zo'n beetje in alle openbare gebouwen van mijn stad gezeten, in de hoop dat het dáár beter lukt dan thuis. Ik ben samen met iemand gaan zitten schrijven (die ook met zijn scriptie bezig was), maar zijn scriptie is inmiddels al lang af natuurlijk. Ik heb pomodoro timers gebruikt. Ik heb het scriptie-schrijven een tijdje zelfs helemaal beperkt tot een half uur per dag en toen dat zelfs niet lukte tot 5 minuten per dag. Ik heb bewust een afspraak met mijn begeleiders gehad in de hoop dat hun (positieve) feedback en hulp mij weer op weg zou helpen. En sinds deze week heb ik zelfs een ambulant begeleider vanwege dit probleem, maar ik weet eigenlijk (nog) niet hoe zij mij zou kunnen helpen.
Heeft iemand nog suggesties die ik nog kan proberen? Ik wil echt (op korte termijn) die scriptie afronden, want veel langer hou ik dit gewoon niet vol. Ik moet alleen nog de laatste twee (zeer korte) hoofdstukken en nog wat kleine verbeteringen en toevoegingen in de andere hoofdstukken.
Wat gaat er mis? Het is denk ik vooral de druk die ik voel doordat mijn scriptie-duur steeds langer wordt. Verder ben ik onzeker over mijn scriptieproject. Ik heb niet de doelen bereikt die ik wilde bereiken. Mijn begeleiders zien alsnog wel waarde in wat ik wél gedaan heb en waren best positief over mijn hoofdstukken tot nu toe. Zelf durf ik die hoofdstukken op dit moment niet eens te herlezen. Het is denk ik daarnaast ook de teleurstelling in mezelf. Ik heb in het verleden veel angstklachten gehad, maar die heb ik nooit écht mijn leven laten beïnvloeden en heb hard aan mezelf gewerkt. Ik dacht dat ik sterk was, maar nu laat ik zoiets sufs als een scriptie mijn hele leven beïnvloeden. Zodra ik weer aan mijn scriptie 'moet', verdwijnt al mijn energie, ik val letterlijk in slaap, ik word angstig voor/door de gekste dingen, ik krijg paniekaanvallen, duizeligheid, piekeren, zeer sterke neiging tot ontwijkend gedrag. En ja, regelmatig doe ik dan uiteindelijk niks aan mijn scriptie. (maar soms ook wel, hoewel altijd zonder écht succes/nut aangezien mijn hoofd dan nog steeds weigert om normaal te functioneren).
Ik weet dat uitstellen/vermijden juist datgene is wat je juist niet moet doen bij angst. Ik weet dat ik moet doorzetten, dat ik de angst niet moet laten winnen, maar het lukt (vaak) gewoon echt niet meer. Ik heb er al enorm vaak over gepraat met mijn psycholoog, met mijn moeder, met mijn vriend en met allerlei andere mensen. Mijn psycholoog weet het ook niet meer en begon laatst over medicatie (maar dat wil ik echt niet). Ik heb al zo'n beetje in alle openbare gebouwen van mijn stad gezeten, in de hoop dat het dáár beter lukt dan thuis. Ik ben samen met iemand gaan zitten schrijven (die ook met zijn scriptie bezig was), maar zijn scriptie is inmiddels al lang af natuurlijk. Ik heb pomodoro timers gebruikt. Ik heb het scriptie-schrijven een tijdje zelfs helemaal beperkt tot een half uur per dag en toen dat zelfs niet lukte tot 5 minuten per dag. Ik heb bewust een afspraak met mijn begeleiders gehad in de hoop dat hun (positieve) feedback en hulp mij weer op weg zou helpen. En sinds deze week heb ik zelfs een ambulant begeleider vanwege dit probleem, maar ik weet eigenlijk (nog) niet hoe zij mij zou kunnen helpen.
Heeft iemand nog suggesties die ik nog kan proberen? Ik wil echt (op korte termijn) die scriptie afronden, want veel langer hou ik dit gewoon niet vol. Ik moet alleen nog de laatste twee (zeer korte) hoofdstukken en nog wat kleine verbeteringen en toevoegingen in de andere hoofdstukken.
zaterdag 29 februari 2020 om 17:37
Wat vervelend dat het als zo'n belemmering aanvoelt. Je bent in ieder geval wel een heel eind zo te lezen! Misschien helpt het om dat te beseffen, dat je al zo'n eind gekomen bent. Als je er elke dag een beetje tijd aan besteed (al is het maar kort) dan kan het niet anders of je zult het een keer volledig afronden. Ik heb in januari net als jij de laatste hoofdstukken met veel tegenzin geschreven. En nu is het af en goedgekeurd! Dus dat gaat bij jou ook echt gebeuren.
Kan je helaas geen tips geven die het schrijven veel leuker maken, maar wat mij hielp is gewoon er elke dag toch voor gaan zitten. Ook al schrijf je maar twee zinnen per uur en voelt het soms nogal frustrerend. In de wetenschap en vertrouwen dat het uiteindelijk goedkomt. Ik zette ook altijd muziek op want bracht me in concentratie. Moet je wel de juiste muziek opzetten natuurlijk. Nog maar twee korte hoofdstukken gaat jou echt lukken!!
Kan je helaas geen tips geven die het schrijven veel leuker maken, maar wat mij hielp is gewoon er elke dag toch voor gaan zitten. Ook al schrijf je maar twee zinnen per uur en voelt het soms nogal frustrerend. In de wetenschap en vertrouwen dat het uiteindelijk goedkomt. Ik zette ook altijd muziek op want bracht me in concentratie. Moet je wel de juiste muziek opzetten natuurlijk. Nog maar twee korte hoofdstukken gaat jou echt lukken!!
zaterdag 29 februari 2020 om 17:42
Lastig TO, sterkte. Wat hielp tot nu toe? Als het bijvoorbeeld hielp om met een vriend te zitten, dan kan je natuurlijk wie dan ook vragen om naast je te zitten terwijl ze een boek lezen / werk doen / wat dan ook. Misschien vind je het zelfs wel fijn om met je begeleider of psycholoog ernaast aan de slag te gaan. Misschien belemmert het je om een volledige scriptie te zien, je kan dan ieder hoofdstuk apart opslaan. Zo zijn het visueel toch kleinere doelen. Ik zou ook zeker nadenken over medicatie. Gewoon totdat je scriptie af is!
Je kan ook een hulp service inschakelen zoals een kennis of scribber (volgens mij, niet 100% zeker) om je scriptie uiteindelijk na te lezen op taal en stijl. Ik heb een BA Engels en heb dit ook gedaan voor vrienden.
Mijn zus heeft door een chronische ziekte en zelfde soort klachten uiteindelijk 3 jaar over haar scriptie gedaan. Maak je geen zorgen over de duur, zij heeft nu gewoon een baan en een iets hogere studieschuld. Dat valt allemaal wel te verwaarlozen zolang je je diploma maar haalt. Sterkte
Je kan ook een hulp service inschakelen zoals een kennis of scribber (volgens mij, niet 100% zeker) om je scriptie uiteindelijk na te lezen op taal en stijl. Ik heb een BA Engels en heb dit ook gedaan voor vrienden.
Mijn zus heeft door een chronische ziekte en zelfde soort klachten uiteindelijk 3 jaar over haar scriptie gedaan. Maak je geen zorgen over de duur, zij heeft nu gewoon een baan en een iets hogere studieschuld. Dat valt allemaal wel te verwaarlozen zolang je je diploma maar haalt. Sterkte
anoniem_387473 wijzigde dit bericht op 29-02-2020 17:45
Reden: Zinsvolgorde
Reden: Zinsvolgorde
10.72% gewijzigd
zaterdag 29 februari 2020 om 18:17
Ik ken het. Uiteindelijk kwam het erop neer tanden op elkaar en doorgaan. Het is ook wel gelukt maar makkelijker gezegd dan gedaan.
Wat ik wel heb gedaan is contact opgenomen met mijn studieadviseur. Zij had tips die voor mij werkte en het is altijd een goed idee om contact te blijven houden. Dan kunnen er afspraken gemaakt worden.
Ook contact blijven houden is belangrijk. Ik liet op een gegeven moment een half jaar niets meer horen en ik kan je zeggen: na zo een lange periode weer contact opnemen zorgt voor een enorme drempel wat het niet makkelijker maakt.
Dus mijn tip nu: mail je studieadviseur, leg uit waar je tegen aan loopt en vraag om een afspraak.
Wat ik wel heb gedaan is contact opgenomen met mijn studieadviseur. Zij had tips die voor mij werkte en het is altijd een goed idee om contact te blijven houden. Dan kunnen er afspraken gemaakt worden.
Ook contact blijven houden is belangrijk. Ik liet op een gegeven moment een half jaar niets meer horen en ik kan je zeggen: na zo een lange periode weer contact opnemen zorgt voor een enorme drempel wat het niet makkelijker maakt.
Dus mijn tip nu: mail je studieadviseur, leg uit waar je tegen aan loopt en vraag om een afspraak.
zaterdag 29 februari 2020 om 18:35
Wat ik me nou afvraag is: dan heb je straks met hangen en wurgen die scriptie af, en dan krijg je een baan. En in die baan moet je dan bepaalde zaken op schrift stellen, zaken die je moet uitzoeken/onderzoeken, daar een analyse op loslaten, enz. En dat document moet binnen twee maanden op tafel liggen. Denk je dan dat je het ook kunt maken om 6 maanden na dato nóg niks op papier te hebben en dan alleen maar je te beroepen op je persoonlijke issues en dat de werkgever dan zegt: Oh, nee joh, als het zo zit, neem je tijd, dan zien we je bijdrage volgend jaar wel een keer...
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
zaterdag 29 februari 2020 om 18:36
Ik heb laatst iemand geholpen door er gewoon naast te gaan zitten en stomme vragen te stellen. Waar gaat het over, hoe heb je het onderzocht, welke veronderstelling had je, wat zijn de resultaten, hoe kun je zoiets nog verder onderzoeken, waarom heb je niet voor die en die strategie gekozen, wat zou je een volgende keer anders doen, etc.
Doordat ik echt 0,0 afwist van het onderwerp (iets met berekenen van draagkracht bruggen) moest de scriptieschrijver echt terug naar de basics. En daardoor stof samenvatten, kort uitleggen, bruggetjes bedenken, etc.
Misschien helpt jou zoiets ook? Dat je door het uitleggen/vertellen niet zo bezig bent met de angst/teleurstelling?
Doordat ik echt 0,0 afwist van het onderwerp (iets met berekenen van draagkracht bruggen) moest de scriptieschrijver echt terug naar de basics. En daardoor stof samenvatten, kort uitleggen, bruggetjes bedenken, etc.
Misschien helpt jou zoiets ook? Dat je door het uitleggen/vertellen niet zo bezig bent met de angst/teleurstelling?
zaterdag 29 februari 2020 om 18:59
Dan zit er geen enorme studieschuld en studie druk op, simpel. Mocht TO er wel nog zo last van hebben kan TO eventueel de ziektewet in. Een baan is echt een heel andere situatie.pejeka schreef: ↑29-02-2020 18:35Wat ik me nou afvraag is: dan heb je straks met hangen en wurgen die scriptie af, en dan krijg je een baan. En in die baan moet je dan bepaalde zaken op schrift stellen, zaken die je moet uitzoeken/onderzoeken, daar een analyse op loslaten, enz. En dat document moet binnen twee maanden op tafel liggen. Denk je dan dat je het ook kunt maken om 6 maanden na dato nóg niks op papier te hebben en dan alleen maar je te beroepen op je persoonlijke issues en dat de werkgever dan zegt: Oh, nee joh, als het zo zit, neem je tijd, dan zien we je bijdrage volgend jaar wel een keer...
zaterdag 29 februari 2020 om 19:03
Oh ja. Nog geen slag gewerkt en dan de ziektewet in. Nee, daar gaan we het mee redden in Nederland.realhwmakfsd schreef: ↑29-02-2020 18:59Dan zit er geen enorme studieschuld en studie druk op, simpel. Mocht TO er wel nog zo last van hebben kan TO eventueel de ziektewet in. Een baan is echt een heel andere situatie.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
zaterdag 29 februari 2020 om 19:10
TO doet er alles aan om beter om te gaan met angsten, waaronder de psycholoog en een ambulante begeleider. Ik refereerde naar het feit dat een ziektewet bestaat mocht TO mentaal nog steeds te ziek zijn om te werken na de studie. Roepen dat TO na de studie toch ook geen baan kan volhouden door angst klachten gaan de angst klachten ook niet helpen, het feit dat er een vangnet voor zieken bestaat wel. Maar deze TO is goed op weg om beter te worden.
zaterdag 29 februari 2020 om 20:00
Ik denk niet dat iemand hier met een oplossing komt die jij zelf niet allang bedacht zou kunnen hebben.
Lijkt me dat er niks anders op zit dan vrede te sluiten met de gedachte dat je waarschijnlijk een goede student bent, dat je het tot nu toe prima hebt gered, maar dat de scriptie je niet lukt.
En door.
(En als je dat niet ziet zitten: dan toch maar die twee kleine rothoofdstukjes tikken)
Lijkt me dat er niks anders op zit dan vrede te sluiten met de gedachte dat je waarschijnlijk een goede student bent, dat je het tot nu toe prima hebt gered, maar dat de scriptie je niet lukt.
En door.
(En als je dat niet ziet zitten: dan toch maar die twee kleine rothoofdstukjes tikken)
makreel wijzigde dit bericht op 29-02-2020 20:08
0.13% gewijzigd
Wat eten we vanavond?
zaterdag 29 februari 2020 om 20:02
Een scriptie schrijven is ook een leerproces, zodat je dit soort zaken leert om in je werk ook toe te passen.pejeka schreef: ↑29-02-2020 18:35Wat ik me nou afvraag is: dan heb je straks met hangen en wurgen die scriptie af, en dan krijg je een baan. En in die baan moet je dan bepaalde zaken op schrift stellen, zaken die je moet uitzoeken/onderzoeken, daar een analyse op loslaten, enz. En dat document moet binnen twee maanden op tafel liggen. Denk je dan dat je het ook kunt maken om 6 maanden na dato nóg niks op papier te hebben en dan alleen maar je te beroepen op je persoonlijke issues en dat de werkgever dan zegt: Oh, nee joh, als het zo zit, neem je tijd, dan zien we je bijdrage volgend jaar wel een keer...
Overigens heb ik in mijn werk nooit meer zulke diepgaande dingen gedaan als in mijn scriptie.
zaterdag 29 februari 2020 om 20:07
Maar ook in je werk zul je dingen op papier moeten zetten en zit daar een deadline aan. Dan kan je toch ook niet aankomen met allerlei geneuzel dat het je niet gelukt is en je hele verleden erbij halen? Die papieren moeten er gewoon zijn op datum X, en dan heb je echt niet de luxe om eerst bij te komen van je persoonlijke flauwtes alvorens een jaar later eindelijk eens die papieren klaar te hebben.captain_hindsight schreef: ↑29-02-2020 20:02Een scriptie schrijven is ook een leerproces, zodat je dit soort zaken leert om in je werk ook toe te passen.
Overigens heb ik in mijn werk nooit meer zulke diepgaande dingen gedaan als in mijn scriptie.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
zaterdag 29 februari 2020 om 20:10
Dat geldt voor mijn werk zeker wel, wat dat betreft was mijn scriptie een hele goede voorbereiding op het werk dat ik nu doe.pejeka schreef: ↑29-02-2020 20:07Maar ook in je werk zul je dingen op papier moeten zetten en zit daar een deadline aan. Dan kan je toch ook niet aankomen met allerlei geneuzel dat het je niet gelukt is en je hele verleden erbij halen? Die papieren moeten er gewoon zijn op datum X, en dan heb je echt niet de luxe om eerst bij te komen van je persoonlijke flauwtes alvorens een jaar later eindelijk eens die papieren klaar te hebben.
Maar hoe zie je dat voor je bij een tandarts? Of een dierenarts?
Wat eten we vanavond?
zaterdag 29 februari 2020 om 20:10
Iedereen moet zoiets leren. En de meeste mensen leren dat tijdens hun opleiding, meestal tijdens het schrijven van hun scriptie.pejeka schreef: ↑29-02-2020 20:07Maar ook in je werk zul je dingen op papier moeten zetten en zit daar een deadline aan. Dan kan je toch ook niet aankomen met allerlei geneuzel dat het je niet gelukt is en je hele verleden erbij halen? Die papieren moeten er gewoon zijn op datum X, en dan heb je echt niet de luxe om eerst bij te komen van je persoonlijke flauwtes alvorens een jaar later eindelijk eens die papieren klaar te hebben.
zaterdag 29 februari 2020 om 20:13
Dat snap ik. Wat ik niet snap, is dat gemier, dat excuses zoeken om uit te stellen of "niet te kunnen".captain_hindsight schreef: ↑29-02-2020 20:10Iedereen moet zoiets leren. En de meeste mensen leren dat tijdens hun opleiding, meestal tijdens het schrijven van hun scriptie.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
zaterdag 29 februari 2020 om 20:46
Leg je de lat niet veel te hoog voor jezelf?
Ik weet nog dat ik mij kapot schaamde voor de inhoud van mijn scriptie, ik kon mij niet voorstellen dat je hiermee serieus af kon studeren. Uiteindelijk kreeg ik behoorlijk hoog cijfer en een aanbod voor een baan (nog altijd vind ik de inhoud zeer mager).
Later in mijn werk (bedrijfsleven) kwam ik achter iets belangrijks: iets heeft waarde als het redelijk goed is en binnen een redelijke termijn afgerond is. Veel meer waarde dan iets wat potentiële waarde heeft, maar waar je maar over door blijft emmeren, omdat je het zelf nog niet goed vindt.
Ik wou echt dat ik dat eerder ontdekt had.
Ik weet nog dat ik mij kapot schaamde voor de inhoud van mijn scriptie, ik kon mij niet voorstellen dat je hiermee serieus af kon studeren. Uiteindelijk kreeg ik behoorlijk hoog cijfer en een aanbod voor een baan (nog altijd vind ik de inhoud zeer mager).
Later in mijn werk (bedrijfsleven) kwam ik achter iets belangrijks: iets heeft waarde als het redelijk goed is en binnen een redelijke termijn afgerond is. Veel meer waarde dan iets wat potentiële waarde heeft, maar waar je maar over door blijft emmeren, omdat je het zelf nog niet goed vindt.
Ik wou echt dat ik dat eerder ontdekt had.
zaterdag 29 februari 2020 om 21:21
Het schrijven van mijn masterscriptie ging ook niet zonder slag of stoot. Zo te lezen heb je al veel dingen geprobeerd om vorderingen te maken en ben je wel redelijk op weg TO. Misschien moet je toch tijdelijk overwegen om medicatie te proberen, zolang je nog bezig bent. Zowel de scriptie als de medicatie hoef je niet eeuwig te nemen hé. En ik snap best dat je daad negatief en kritisch tegenover staat, maar als dit tijdelijk de oplossing is om je scriptie te volbrengen en niet met ene grote studieschuld achter te blijven, dan zou ik daar toch voor gaan.
You can breathe, you can blink, you can cry. Hell, you’re all gonna be doing that.
zaterdag 29 februari 2020 om 22:16
Wat fijn zoveel nuttige reacties, daar heb ik echt wat aan. 
Dit klinkt vast raar, maar ik ben vanavond ineens wel 3 uur bezig geweest met de verbeteringen en aanvullingen, focussen lukte heel goed en ik ben zelfs tevreden met wat ik geschreven heb. Tegelijkertijd heb ik natuurlijk de rest van de dag veel energie en tijd verspild aan stress/paniek/etcetera (en de vele dagen hiervoor), dus echt tevreden zijn lukt niet echt en ik heb ook niet echt vertrouwen dat het morgen weer lukt om om verder te gaan. Maar goed, het is iets.
Om even wat vragen te beantwoorden:
- Wat helpt mij? Tsja, nou meestal alleen dit dus. Extreem gefrustreerd raken, het delen met iemand (of een forum), daardoor nog meer schaamte en frustratie voelen en dan kan ik mij (soms) ineens wel compleet over de angst heen zetten, omdat de frustratie nog sterker is dan de angst. Ik heb geen idee of dit ergens op slaat en ik besef mij ook dat het totaal geen gezonde 'oplossing' is voor de lange termijn.
- Studieschuld/collegegeld: Ik doe nog een andere studie dus collegegeld betaal ik sowieso en ik heb een bijbaan dus op dit moment bouw ik (vrijwel) geen studieschuld op. Gelukkig. Die druk wilde ik er niet bij hebben, vandaar de extra studie én de bijbaan (maar dat levert natuurlijk wel weer andere uitdagingen op qua planning/tijd...) Ook neemt het de druk van de studievertraging niet weg. Dat is immers iets wat voor altijd op mijn CV zichtbaar zal blijven.
- Contact met mijn begeleiders heb ik nog wel zo af en toe, maar aan de studieadviseur had ik nog niet gedacht. Kan misschien wel nuttig zijn inderdaad.
- Pejeka: Ik heb al een bijbaan die vergelijkbaar is met het werk dat ik ga doen na mijn studie(s), waarin ik ook onderzoekjes moet uitvoeren en verslagen moet schrijven en daar doe ik zeker geen jaar over.
Uiteraard zitten mijn perfectionisme en angsten mij wel eens in de weg, maar hier werk ik wel aan en dat gaat steeds beter.
- Iemand die vragen stelt: Dat lijkt mij heel handig! Aangezien ik een technische studie doe durf ik dat vaak niet en anderen durven vaak ook niet veel te vragen, maar bruggenbouwen is ook technisch, dus misschien toch maar eens proberen om wat inhoudelijke dingen met mijn ambulant begeleider te bespreken/vertellen.
Dit klinkt vast raar, maar ik ben vanavond ineens wel 3 uur bezig geweest met de verbeteringen en aanvullingen, focussen lukte heel goed en ik ben zelfs tevreden met wat ik geschreven heb. Tegelijkertijd heb ik natuurlijk de rest van de dag veel energie en tijd verspild aan stress/paniek/etcetera (en de vele dagen hiervoor), dus echt tevreden zijn lukt niet echt en ik heb ook niet echt vertrouwen dat het morgen weer lukt om om verder te gaan. Maar goed, het is iets.
Om even wat vragen te beantwoorden:
- Wat helpt mij? Tsja, nou meestal alleen dit dus. Extreem gefrustreerd raken, het delen met iemand (of een forum), daardoor nog meer schaamte en frustratie voelen en dan kan ik mij (soms) ineens wel compleet over de angst heen zetten, omdat de frustratie nog sterker is dan de angst. Ik heb geen idee of dit ergens op slaat en ik besef mij ook dat het totaal geen gezonde 'oplossing' is voor de lange termijn.
- Studieschuld/collegegeld: Ik doe nog een andere studie dus collegegeld betaal ik sowieso en ik heb een bijbaan dus op dit moment bouw ik (vrijwel) geen studieschuld op. Gelukkig. Die druk wilde ik er niet bij hebben, vandaar de extra studie én de bijbaan (maar dat levert natuurlijk wel weer andere uitdagingen op qua planning/tijd...) Ook neemt het de druk van de studievertraging niet weg. Dat is immers iets wat voor altijd op mijn CV zichtbaar zal blijven.
- Contact met mijn begeleiders heb ik nog wel zo af en toe, maar aan de studieadviseur had ik nog niet gedacht. Kan misschien wel nuttig zijn inderdaad.
- Pejeka: Ik heb al een bijbaan die vergelijkbaar is met het werk dat ik ga doen na mijn studie(s), waarin ik ook onderzoekjes moet uitvoeren en verslagen moet schrijven en daar doe ik zeker geen jaar over.
Uiteraard zitten mijn perfectionisme en angsten mij wel eens in de weg, maar hier werk ik wel aan en dat gaat steeds beter. - Iemand die vragen stelt: Dat lijkt mij heel handig! Aangezien ik een technische studie doe durf ik dat vaak niet en anderen durven vaak ook niet veel te vragen, maar bruggenbouwen is ook technisch, dus misschien toch maar eens proberen om wat inhoudelijke dingen met mijn ambulant begeleider te bespreken/vertellen.
enwatnu wijzigde dit bericht op 29-02-2020 22:32
4.51% gewijzigd
zaterdag 29 februari 2020 om 22:27
@ violetskies
Het lastige met 'oplossingen' als medicatie is dat er (waarschijnlijk) ook weer een aantal weken overheen gaan voor ik terecht kan bij een psychiater en voor de dosis goed afgesteld is (vermoed ik, ik heb nog nooit medicatie gebruikt). Zoveel tijd heb heb ik voor mijn gevoel niet.
Ook is de werking van de hersenen één van mijn interesses en aangezien er nog zoveel onbekend over is vertrouw ik medicatie niet zo. Ik ben bang dat het blijvend dingen kan veranderen.
En ik worstel er nu al erg mee dat ik zoveel moeite heb met mijn scriptie. Ik ben bang dat (bijvoorbeeld) mijn ouders en mijn vriend mij altijd zullen blijven zien als een 'zwak' persoon omdat ik zoveel moeite heb gehad met mijn scriptie en daar zelfs hulp voor nodig gehad heb. Als ik daarbij ook nog 'hulp' krijg in de vorm van medicatie maakt die schaamte nog groter.
Vandaar dat ik geen medicatie wil.
Het lastige met 'oplossingen' als medicatie is dat er (waarschijnlijk) ook weer een aantal weken overheen gaan voor ik terecht kan bij een psychiater en voor de dosis goed afgesteld is (vermoed ik, ik heb nog nooit medicatie gebruikt). Zoveel tijd heb heb ik voor mijn gevoel niet.
Ook is de werking van de hersenen één van mijn interesses en aangezien er nog zoveel onbekend over is vertrouw ik medicatie niet zo. Ik ben bang dat het blijvend dingen kan veranderen.
En ik worstel er nu al erg mee dat ik zoveel moeite heb met mijn scriptie. Ik ben bang dat (bijvoorbeeld) mijn ouders en mijn vriend mij altijd zullen blijven zien als een 'zwak' persoon omdat ik zoveel moeite heb gehad met mijn scriptie en daar zelfs hulp voor nodig gehad heb. Als ik daarbij ook nog 'hulp' krijg in de vorm van medicatie maakt die schaamte nog groter.
Vandaar dat ik geen medicatie wil.
zaterdag 29 februari 2020 om 22:48
@enwatnut: jij hoeft helemaal niet af te studeren hoor, maak het maar het wat kleiner,
je moet morgen 1 alinea schrijven
als dat te groot is, ga je in ieder geval een half uur achter pc zitten met je scriptie open....
Maak gewoon veel kleinere stapjes dat kan je brein makkelijker overwinnen, na die alinea mag je stoppen. met veel kleine stapjes kom je er ook. en gun je jezelf om weer in het afstudeerritme te komen.
( zegt degene die ook zwaar achterloopt)
je moet morgen 1 alinea schrijven
als dat te groot is, ga je in ieder geval een half uur achter pc zitten met je scriptie open....
Maak gewoon veel kleinere stapjes dat kan je brein makkelijker overwinnen, na die alinea mag je stoppen. met veel kleine stapjes kom je er ook. en gun je jezelf om weer in het afstudeerritme te komen.
( zegt degene die ook zwaar achterloopt)
zaterdag 29 februari 2020 om 23:10
Zo herkenbaar! Ik moets een onderzoeksverslag afschrijven, maar ontweek dat zo erg dat ik op een gegeven moment get idee gad dat ik echt niet meer wist waarover het ging.
Ik liep vast op de opleiding en ze dreigden me nooit af te laten studeren, ik had al zoveel uitstel gevraagd. Best zonde van 5 jaar hard werken!
Ik ben al eerder met de studentenpsycholoog gaan praten, als die er niet is op je opleiding, spreek dan met je decaan of studiebegeleider. Er werd mij een scriptieschrijfgroep aangeraden (ik was helaas zo eigenwijs dit niet te doen want ik vond dat mijn probleem heel anders was, vrij dom achteraf gezien) met meerdere mensen die vastliepen. Mijn vriend wilde ook met mij samen het schrijven, kon ook niet in mijn beleving...
De dreiging dat ik met lege handen achter zou blijven was wel de reden om aan de slag te gaan voor mij. Ik heb het bijna niet durven te lezen wat ik al had, maar de stukken die nog moesten met grote vaart getypt. En ingeleverd. En ik was er goddank van af. En had verrassend een 8, waarbij ik heel sterk het gevoel had het niet verdiend te hebben, maar goed.
Een aantal jaar later zou ik mezelf aanraden om wel hulp toe te laten. Dua zon begeleidingsgroep te doen. Maar beter nog, gewoon met iemand die je niet al te persoonlijk kent, te lezen wat je tot nu toe hebt en te schrijven wat nog mist. Dat samen schriiven heb ik bijvoorbeeld wel met mijn man gedaan bij verslagen en scripties. Het schrijft veel sneller en je voelt je zekerder erover. Zelf zou ik kijken naar een onafhankelijk persoon die je inhuurt, dan heb je die afspraken staan en hoef je het starten eraan niey uit het puntje van je tenen te halen. Heb je iemand die bijlessen geeft op je studie of juist een jongerejaars die je kunt vragen?
Oh en medicatie voor angst kan heel goed werken. Ertegen blijven vechten terwijl het een heel serieus probleem is wat je beperkt, dat is ook niet zo stoer en het brengt je niet veel verder. Anderzijds viel er bij mij na afronding verslag een hoop stress en angst weg.
Ik liep vast op de opleiding en ze dreigden me nooit af te laten studeren, ik had al zoveel uitstel gevraagd. Best zonde van 5 jaar hard werken!
Ik ben al eerder met de studentenpsycholoog gaan praten, als die er niet is op je opleiding, spreek dan met je decaan of studiebegeleider. Er werd mij een scriptieschrijfgroep aangeraden (ik was helaas zo eigenwijs dit niet te doen want ik vond dat mijn probleem heel anders was, vrij dom achteraf gezien) met meerdere mensen die vastliepen. Mijn vriend wilde ook met mij samen het schrijven, kon ook niet in mijn beleving...
De dreiging dat ik met lege handen achter zou blijven was wel de reden om aan de slag te gaan voor mij. Ik heb het bijna niet durven te lezen wat ik al had, maar de stukken die nog moesten met grote vaart getypt. En ingeleverd. En ik was er goddank van af. En had verrassend een 8, waarbij ik heel sterk het gevoel had het niet verdiend te hebben, maar goed.
Een aantal jaar later zou ik mezelf aanraden om wel hulp toe te laten. Dua zon begeleidingsgroep te doen. Maar beter nog, gewoon met iemand die je niet al te persoonlijk kent, te lezen wat je tot nu toe hebt en te schrijven wat nog mist. Dat samen schriiven heb ik bijvoorbeeld wel met mijn man gedaan bij verslagen en scripties. Het schrijft veel sneller en je voelt je zekerder erover. Zelf zou ik kijken naar een onafhankelijk persoon die je inhuurt, dan heb je die afspraken staan en hoef je het starten eraan niey uit het puntje van je tenen te halen. Heb je iemand die bijlessen geeft op je studie of juist een jongerejaars die je kunt vragen?
Oh en medicatie voor angst kan heel goed werken. Ertegen blijven vechten terwijl het een heel serieus probleem is wat je beperkt, dat is ook niet zo stoer en het brengt je niet veel verder. Anderzijds viel er bij mij na afronding verslag een hoop stress en angst weg.
