Sprankelend sollicitatiegesprek introvert

En oefen op de vragen die je zou kunnen krijgen zodat de antwoorden gemakkelijk komen. Dat geeft zelfvertrouwen en dat straal je uit.
Antwoord ook gewoon eerlijk en zeg wat je vindt. Niet wat je denkt te moeten vinden.

Ik ben eens zeker weten ergens aangenomen omdat ze het zo leuk vonden dat ik meteen eerlijk zei dat ik iets dat best belangrijk was in de functie helemaal niet kon (maar dat ik het met alle plezier wilde leren).

En verder wat iedereen al zegt: heldere kleding die je geen grijze muis laat lijken, maar die wel lekker zit.

b-haatje schreef: ↑

30-03-2022 22:50

Overigens vind ik "sprankelend" dus niet per se "extravert" betekenen. Eerder dat iemand oplicht als ze ergens over vragen waar ze enthousiast van worden. Dat doen introverten ook, we zijn heus niet mat in ons voorkomen. Maar misschien dat andere mensen juist weer een ander beeld hebben bij "sprankelend".

True. Ik ben ook een introvert, maar tijdens een sollicitatiegesprek kan ik echt super enthousiast worden als iets me interesseert. Zowel inhoudelijk als toen het een keer over katten ging

Het is een misverstand dat introverte mensen altijd verlegen en stil zijn, de kat uit de boom kijken etc.

dertien schreef: ↑

31-03-2022 18:34

True. Ik ben ook een introvert, maar tijdens een sollicitatiegesprek kan ik echt super enthousiast worden als iets me interesseert. Zowel inhoudelijk als toen het een keer over katten ging

Het is een misverstand dat introverte mensen altijd verlegen en stil zijn, de kat uit de boom kijken etc.

Dit is voor mij als introvert heel herkenbaar.

MrsDuck schreef: ↑

30-03-2022 22:55

En als ze vragen naar je zwakke punt; ik ben niet goed in mijzelf verkopen, dus ik laat mijn werk voor mij spreken . Werkt niet bij alle functies maar het is wel de waarheid

Zonder de toegevoegde 'dus' zeg je dat het werk voor je laten spreken de oorzaak is.

b-haatje schreef: ↑

30-03-2022 12:43

Ik zou het "sprankelende" meer zoeken in de manier waarop je praat over dingen die je leuk vindt, of dat nou in het vakgebied is, de functie, het bedrijf of persoonlijk. Dan gaan mensen vaak automatisch net wat enthousiaster of vrolijker praten.

Dit kun je gerust afwisselen met je bedachtzame zelf, goed nadenken over antwoorden op vragen, etc. Je moet immers wel jezelf blijven en kunnen zijn.

Dit is ook mijn ervaring. Het sprankelende in het praten over je nieuwe functie die je zo graag wilt krijgen. Ik ben ook erg introvert en behoudend in mijn voorkomen. Een paar jaar geleden solliciteerde ik op een vrij hoog gegrepen functie, combinatie werken en een hbo-opleiding. Maar dit is iets wat mij zo leuk leek ( en nog steeds leuk lijkt). Het gesprek begon vrij formeel met voorstellen, motivatie. Op de een of andere manier was er een klik met de medewerkers en dit lokte bij mij een hele duidelijk uit wat mij zo interessant en leuk leek. Ik kon ook “ out of the blue” hele relevante vragen stellen aan een persoon die ook op wat oudere leeftijd ingestroomd was en de studie erbij heeft moeten doen. Eigenlijk al heel snel ging het gesprek alleen nog maar over mijn hobbies, die vonden ze zo apart en leuk.
Uiteindelijk ben ik het niet geworden, ze wilden mij en een andere kandidaat beiden graag aannemen maar ik had geen natuurkunde in mijn pakket wat de opleiding lastig zou maken en dus een risico voor het bedrijf. Maar het eerste wat ze zei aan de telefoon was : “ Jouw enthousiasme spatte ervan af, we zagen echt dat je dit heel graag wil en wat de sfeer betrof pas je er zo bij.”
Daar heb ik nog lang aan terug gedacht, want dat heb ik eigenlijk nooit, dat ik in 1 keer een aansluiting voel, want ik ervaarde het ook zo, dat ik met deze mensen heel goed over de pad kon.
En ik heb echt niet een toneelstukje hoeven spelen of vreselijk hard mijn best gedaan, het gesprek liep gewoon als een trein.
Ik wens je alle succes, geloof in jezelf!!

b-haatje schreef: ↑

30-03-2022 12:43

Ik zou het "sprankelende" meer zoeken in de manier waarop je praat over dingen die je leuk vindt, of dat nou in het vakgebied is, de functie, het bedrijf of persoonlijk. Dan gaan mensen vaak automatisch net wat enthousiaster of vrolijker praten.

Dit kun je gerust afwisselen met je bedachtzame zelf, goed nadenken over antwoorden op vragen, etc. Je moet immers wel jezelf blijven en kunnen zijn.

Dit! Als je ergens enthousiast over bent, ben je dan niet vanzelf sprankelend?

Ai, ik zit echt wel meer aan de ‘toneelstukje’ kant van dingen. Hebben jullie als introverten niet een soort extraversie-masker? Dat gaat bij mij wel keihard op als ik sollicitatie gesprekken voer, eigenlijk zowel als kandidaat als interviewer. Ik kan inmiddels wel redelijk extravert gedrag veinzen voor een uurtje of wat, terwijl ik het liefst gewoon met m’n kat onder een dekentje zit te Netflixen in m’n eentje. Gelukkig is het in m’n werk zelf niet zo hard nodig, maar bij een sollicitatiegesprek is er niet echt ruimte om te wennen en mijn leuke introverte persoon te leren kennen, dus in die 30-60 minuten krijgt iemand gewoon alle toeters en bellen.

amby schreef: ↑

02-04-2022 00:41

Ai, ik zit echt wel meer aan de ‘toneelstukje’ kant van dingen. Hebben jullie als introverten niet een soort extraversie-masker? Dat gaat bij mij wel keihard op als ik sollicitatie gesprekken voer, eigenlijk zowel als kandidaat als interviewer. Ik kan inmiddels wel redelijk extravert gedrag veinzen voor een uurtje of wat, terwijl ik het liefst gewoon met m’n kat onder een dekentje zit te Netflixen in m’n eentje. Gelukkig is het in m’n werk zelf niet zo hard nodig, maar bij een sollicitatiegesprek is er niet echt ruimte om te wennen en mijn leuke introverte persoon te leren kennen, dus in die 30-60 minuten krijgt iemand gewoon alle toeters en bellen.

Heb je hierdoor al eens meegemaakt dat je op een werkplek terecht bent gekomen waar je achteraf gezien niet op je plek was?

Toen mijn kinderen klein waren heb ik eens gesolliciteerd op een baan die wel aansloot op mijn opleiding, maar waarbij de organisatie van de werkzaamheden wel erg het uiterste bleken te vergen van flexibiliteit en grenzen aan kunnen geven. Mijn kinderen waren best veel ziek in hun jonge jaren. Toch had ik de ambitie om ook mijn eigen ontwikkeling te ontplooien. Er werd 1 vraag gesteld waar ik achteraf gezien, heel blij mee was dat die werd gesteld. Ik besefte me heel goed dat ik met mijn “ kwakkelkindjes” op glad ijs begaf om aan een nieuwe baan te denken.
Op de vraag “ Hoe ga jij er mee om als bepaalde collega’s de lastigere routes verplaatsen of uitstellen naar jouw werkdag waardoor de reistijd voor jou oploopt en je dus echt later klaar bent?” Ik had heel het gesprek mezelf voorgedaan als uiterst flexibel persoon die de schouders eronder zet. Dat op zich is geheel naar waarheid, echter met kinderen die naast veel ziek zijn dus moeilijker onder te brengen zijn als ze niet naar de opvang mogen, is dat wel veel gevraagd. Mijn antwoord op die vraag was dan gelukkig wel heel eerlijk, dat ik wel ergens vanuit moet kunnen gaan qua eindtijd omdat mijn kinderen en een opvang/ oppas ook ergens op moet kunnen rekenen. Ik kreeg als feedback aan de telefoon dat ik het niet geworden was omdat ik naast een zeer enthousiaster dan begin van het gesprek, ineens met een grens kwam die dat enthousiasme teniet deed. Er bleek inderdaad een cultuur te heersen dat bepaalde medewerkers zichzelf privileges hadden toegeëigend in de loop van hun werkzame jaren. Achteraf was ik heel blij dat ik was afgewezen, want dit had inderdaad voor een enorme stressfactor gezorgd.

amby schreef: ↑

02-04-2022 00:41

Ai, ik zit echt wel meer aan de ‘toneelstukje’ kant van dingen. Hebben jullie als introverten niet een soort extraversie-masker? Dat gaat bij mij wel keihard op als ik sollicitatie gesprekken voer, eigenlijk zowel als kandidaat als interviewer. Ik kan inmiddels wel redelijk extravert gedrag veinzen voor een uurtje of wat, terwijl ik het liefst gewoon met m’n kat onder een dekentje zit te Netflixen in m’n eentje. Gelukkig is het in m’n werk zelf niet zo hard nodig, maar bij een sollicitatiegesprek is er niet echt ruimte om te wennen en mijn leuke introverte persoon te leren kennen, dus in die 30-60 minuten krijgt iemand gewoon alle toeters en bellen.

Hmmm, ik snap wel wat je bedoelt, maar het is bij mij niet per se een masker. Er is simpelweg, zoals je zegt, niet de tijd om me te leren kennen als ik eerst de kat uit de boom kijk. En ik praat eigenlijk ook liever niet de hele tijd over mezelf en wat ik allemaal zo goed kan. Dus dat stukje moet ik van me af zetten. De persoon die ze zien, is niet nep of anders, maar moet op de praatstoel.

Misschien nog een hele open deur dit maar: neem een actieve houding aan en spreek duidelijk. Ik kreeg laatst een kandidaat die onderuitgezakt in een stoel binnensmonds mompelend zat te antwoorden.

En maak van tevoren een lijstje met vragen die jij wilt stellen, dat komt altijd geïnteresseerder over dan kandidaten die niks vragen.

caretta_01 schreef: ↑

02-04-2022 01:23

Heb je hierdoor al eens meegemaakt dat je op een werkplek terecht bent gekomen waar je achteraf gezien niet op je plek was?

Toen mijn kinderen klein waren heb ik eens gesolliciteerd op een baan die wel aansloot op mijn opleiding, maar waarbij de organisatie van de werkzaamheden wel erg het uiterste bleken te vergen van flexibiliteit en grenzen aan kunnen geven. Mijn kinderen waren best veel ziek in hun jonge jaren. Toch had ik de ambitie om ook mijn eigen ontwikkeling te ontplooien. Er werd 1 vraag gesteld waar ik achteraf gezien, heel blij mee was dat die werd gesteld. Ik besefte me heel goed dat ik met mijn “ kwakkelkindjes” op glad ijs begaf om aan een nieuwe baan te denken.
Op de vraag “ Hoe ga jij er mee om als bepaalde collega’s de lastigere routes verplaatsen of uitstellen naar jouw werkdag waardoor de reistijd voor jou oploopt en je dus echt later klaar bent?” Ik had heel het gesprek mezelf voorgedaan als uiterst flexibel persoon die de schouders eronder zet. Dat op zich is geheel naar waarheid, echter met kinderen die naast veel ziek zijn dus moeilijker onder te brengen zijn als ze niet naar de opvang mogen, is dat wel veel gevraagd. Mijn antwoord op die vraag was dan gelukkig wel heel eerlijk, dat ik wel ergens vanuit moet kunnen gaan qua eindtijd omdat mijn kinderen en een opvang/ oppas ook ergens op moet kunnen rekenen. Ik kreeg als feedback aan de telefoon dat ik het niet geworden was omdat ik naast een zeer enthousiaster dan begin van het gesprek, ineens met een grens kwam die dat enthousiasme teniet deed. Er bleek inderdaad een cultuur te heersen dat bepaalde medewerkers zichzelf privileges hadden toegeëigend in de loop van hun werkzame jaren. Achteraf was ik heel blij dat ik was afgewezen, want dit had inderdaad voor een enorme stressfactor gezorgd.

Goeie vraag. Met m’n introversie valt dat wel mee, want dat manifesteert zich bij mij vooral in dat mijn sociale batterij op raakt in de loop van de dag, en extra hard als ik moet praten met mensen die ik niet ken en/of over oppervlakkigheden. Ik heb ook wel bewust een carrière gekozen waar dat niet (vaak) hoeft, maar bij een sollicitatie kan je hier ook wel een idee van krijgen door te vragen hoe een gemiddelde dag eruit ziet. Bedrijven waar je een paria wordt als je de vrijmibo of jaarlijkse ski-vakantie mist mijd ik als de pest, maar die zijn er gelukkig niet veel.

Het is, in tegenstelling tot jouw voorbeeld, ook wat beter te middelen denk ik; voor jou was elke dag dat je niet op tijd thuis kon zijn waarschijnlijk behoorlijk vervelend geweest, zeker als je er geen invloed op hebt wanneer het gebeurt. Ik kan meestal prima m’n eigen agenda beheren, en als een dag dan wat te veel voor me is, dan compenseer ik dat de volgende dag wel door in stilte thuis te werken.

Ik heb overigens wel andere eigenschappen die me op de verkeerde plek hebben gebracht die wat moeilijker te toetsen zijn. Ik ben bijv. heel gevoelig voor sfeer, ik kan de zaken niet positief bekijken als mensen om me heen dat niet doen. Maar geen werkgever die gaat zeggen dat de sfeer echt kut is ofwel omdat ze dat niet willen toegeven of omdat zij dat niet zo ervaren als ik.

caretta_01 schreef: ↑

02-04-2022 01:23

Er bleek inderdaad een cultuur te heersen dat bepaalde medewerkers zichzelf privileges hadden toegeëigend in de loop van hun werkzame jaren. Achteraf was ik heel blij dat ik was afgewezen, want dit had inderdaad voor een enorme stressfactor gezorgd.

Dit zegt ook iets over de organisatie van het bedrijf waarbij medewerkers niet gelijk behandeld worden en de routes die ze zelf niet willen bij een ander over de muur gooien en geen rekening houden met de grenzen van die ander. Daar zou m.i. een leidinggevende op in moeten grijpen. Bovendien vind ik het oncollegiaal gedrag om structureel dingen bij een ander te leggen die wel bij jouw werk horen, maar waar je zelf geen zin in hebt (om wat voor reden dan ook). Dat vind ik een heel ongezonde werkomgeving.
En soms gaat het ook mis als je die grens wel hebt aangegeven. Door eerdere ervaringen heb ik bij een sollicitatiegesprek vragen gesteld over organisatie van het werk, flexibiliteit, overuren enzovoort. In de antwoorden was het allemaal prima geregeld.
Ik nam de baan aan en ben er ook weer weg gegaan.
Reden: boze manager als ik mijn zakelijke telefoon thuis laat liggen in mijn vrije tijd, organisatorisch een puinhoop, werk wordt niet gepland, maar over de muur gegooid (en zie maar hoe je het oplost als je er geen tijd voor hebt). Heel flexibel tot je grenzen gaat trekken, omdat het werk je prive leven tot in het absurde beïnvloed, overuren niet mogen schrijven (bij een heel normaal salaris) en boze reacties als je dan geen overuren meer wilt maken enzovoort.