Werk & Studie
alle pijlers
Stoppen met promoveren
woensdag 15 januari 2020 om 22:19
woensdag 15 januari 2020 om 22:23
Beste Nova,
Rot dat je je zo voelt.
Ik ben in 2005 gestopt maar bij mij wad de situatie anders. Ik moest stoppen.
Ik ben het hele traject bang geweest dat het niet goed genoeg was en dat ik ontslagen zou worden. Toen het uiteindelijk gebeurde was het een enorme opluchting. Bij mij was het de Erasmus Universiteit.
Ik zou ermee stoppen. Je wordt hier op geen enkele manier beter van.
Mijn schoonzus is wel doorgegaan en heeft een burn out gekregen.
Ieder traject is anders maar stoppen is ook durven en kan heel moeilijk zijn.
Wat is je vakgebied?
Sterkte en laat je niet gek maken. Geluk en gezondheid zijn belangrijker dan een boekje schrijven.
Rot dat je je zo voelt.
Ik ben in 2005 gestopt maar bij mij wad de situatie anders. Ik moest stoppen.
Ik ben het hele traject bang geweest dat het niet goed genoeg was en dat ik ontslagen zou worden. Toen het uiteindelijk gebeurde was het een enorme opluchting. Bij mij was het de Erasmus Universiteit.
Ik zou ermee stoppen. Je wordt hier op geen enkele manier beter van.
Mijn schoonzus is wel doorgegaan en heeft een burn out gekregen.
Ieder traject is anders maar stoppen is ook durven en kan heel moeilijk zijn.
Wat is je vakgebied?
Sterkte en laat je niet gek maken. Geluk en gezondheid zijn belangrijker dan een boekje schrijven.
woensdag 15 januari 2020 om 22:27
Een maand totaal stoppen en desnoods vakantie / ziekteverlof / onbetaald verlof nemen is geen optie?
Ga 4 weken op reis, ga uitwaaien op 't strand, maar doe niks dat in de buurt komt van de unief of je onderzoek. (Beantwoord ook geen mails en dergelijke, de boel ligt gewoon minstens een maand stil.)
Na je vakantie kan je dan kijken of je het echt definitief opgeeft en een andere job gaat zoeken.
Ga 4 weken op reis, ga uitwaaien op 't strand, maar doe niks dat in de buurt komt van de unief of je onderzoek. (Beantwoord ook geen mails en dergelijke, de boel ligt gewoon minstens een maand stil.)
Na je vakantie kan je dan kijken of je het echt definitief opgeeft en een andere job gaat zoeken.
woensdag 15 januari 2020 om 22:35
Inhoudelijk is dit natuurlijk niet te beoordelen als buitenstaander, maar het klinkt alsof je serieus bent, het echt geprobeerd hebt, ook geprobeerd heb je twijfels bespreekbaar te maken en alsof je er goed over na hebt gedacht.
Ik ben zelf ook gepromoveerd en dat is niet altijd leuk, en ik heb zelf ook echt wel serieus getwijfeld om te stoppen, maar ik had wel vertrouwen in de methoden, ik vond de onderzoeksvragen wel een soort van zinnig en ik had vertrouwen in mijn begeleiding, en die kreeg ik ook. Dat is bij jou toch een ander verhaal.
Ik ben (ook) perfectionistisch, 2 masters etc, alles ging altijd goed, en heb voor mijn gevoel 'gefaald' in mijn vorige baan. Ik was ook bang voor wat voor consequenties het zou hebben voor mijn verdere carrière. Het is nog niet eens lang geleden, maar ik kan zeggen dat er geen haan naar kraait.
Wat je ook niet wilt is een 'slecht' promotieonderzoek op je naam. Die bestaan ook gewoon en dat wil je niet meedragen (alhoewel daar waarschijnlijk ook geen haan naar kraait, maar meer voor jezelf). Ik vind het juist sterk en dapper als je de keus durft te maken om te stoppen als je geen vertrouwen hebt in het onderzoek.
Ik zou er nog een weekend goed over nadenken (3 maanden is lang genoeg geweest) en je vrije dagen mooi aan het eind opnemen. Om bij te komen, iets leuks te doen en wellicht vast te kijken naar een andere baan. Twee weken vrij om na te denken is zonde van je vrije dagen, en dat worden geen leuke 14 dagen. En inderdaad gewoon een gesprek aanvragen en het mededelen. Het is geen overhaast besluit en je hebt het al meerdere keren besproken. Als ze dit hadden willen voorkomen hadden ze je na het uitspreken van je twijfels beter moeten begeleiden, je hebt die kans gegeven. Natuurlijk zul je tegengas krijgen want het heeft financiële consequenties voor de universiteit. Maar het is jouw leven. Burnout klachten zijn niet goed.
Ik ben zelf ook gepromoveerd en dat is niet altijd leuk, en ik heb zelf ook echt wel serieus getwijfeld om te stoppen, maar ik had wel vertrouwen in de methoden, ik vond de onderzoeksvragen wel een soort van zinnig en ik had vertrouwen in mijn begeleiding, en die kreeg ik ook. Dat is bij jou toch een ander verhaal.
Ik ben (ook) perfectionistisch, 2 masters etc, alles ging altijd goed, en heb voor mijn gevoel 'gefaald' in mijn vorige baan. Ik was ook bang voor wat voor consequenties het zou hebben voor mijn verdere carrière. Het is nog niet eens lang geleden, maar ik kan zeggen dat er geen haan naar kraait.
Wat je ook niet wilt is een 'slecht' promotieonderzoek op je naam. Die bestaan ook gewoon en dat wil je niet meedragen (alhoewel daar waarschijnlijk ook geen haan naar kraait, maar meer voor jezelf). Ik vind het juist sterk en dapper als je de keus durft te maken om te stoppen als je geen vertrouwen hebt in het onderzoek.
Ik zou er nog een weekend goed over nadenken (3 maanden is lang genoeg geweest) en je vrije dagen mooi aan het eind opnemen. Om bij te komen, iets leuks te doen en wellicht vast te kijken naar een andere baan. Twee weken vrij om na te denken is zonde van je vrije dagen, en dat worden geen leuke 14 dagen. En inderdaad gewoon een gesprek aanvragen en het mededelen. Het is geen overhaast besluit en je hebt het al meerdere keren besproken. Als ze dit hadden willen voorkomen hadden ze je na het uitspreken van je twijfels beter moeten begeleiden, je hebt die kans gegeven. Natuurlijk zul je tegengas krijgen want het heeft financiële consequenties voor de universiteit. Maar het is jouw leven. Burnout klachten zijn niet goed.
woensdag 15 januari 2020 om 23:00
Is het een optie om het gewoon op je eigen manier te doen? Onderzoeksvraag die jou zinnig lijkt, met methoden die jouw zinnig lijken, zonder al teveel begeleiding van je huidige begeleiders verder?
Ik ben zelf gepromoveerd in een tijd dat er helemaal niet zoveel begeleid werd, ik had gelukkig wel erg goede begeleiders maar die lieten me wel ook heel vrij. En ik ken ook wel mensen die het eigenlijk zonder begeleiding gedaan hebben (natuurlijk wel met andere onderzoekers gepraat, helemaal in je eentje geisoleerd werken is een slecht idee - maar met anderen praten doe je al).
Over falen, een baan vinden etc moet je je geen zorgen maken, dat komt allemaal echt wel goed. Doorgaan of stoppen maakt daarvoor niet uit.
Maar het klinkt alsof je eigenlijk zelf prima weet wat je wel zou willen doen, maar dat je begeleiders het laten afweten (geen tijd waarschijnlijk) en dat je daar onzeker van wordt. Misschien kun je het idee loslaten dat je wat aan die begeleiders zult hebben, en gewoon je eigen pad volgen.
Ik ben zelf gepromoveerd in een tijd dat er helemaal niet zoveel begeleid werd, ik had gelukkig wel erg goede begeleiders maar die lieten me wel ook heel vrij. En ik ken ook wel mensen die het eigenlijk zonder begeleiding gedaan hebben (natuurlijk wel met andere onderzoekers gepraat, helemaal in je eentje geisoleerd werken is een slecht idee - maar met anderen praten doe je al).
Over falen, een baan vinden etc moet je je geen zorgen maken, dat komt allemaal echt wel goed. Doorgaan of stoppen maakt daarvoor niet uit.
Maar het klinkt alsof je eigenlijk zelf prima weet wat je wel zou willen doen, maar dat je begeleiders het laten afweten (geen tijd waarschijnlijk) en dat je daar onzeker van wordt. Misschien kun je het idee loslaten dat je wat aan die begeleiders zult hebben, en gewoon je eigen pad volgen.
kweepeer wijzigde dit bericht op 15-01-2020 23:05
1.81% gewijzigd
woensdag 15 januari 2020 om 23:01
Ik ben zelf gepromoveerd, en begeleid nu anderen. Normaal gesproken schrijf ik in dit soort situaties ‘ga praten met je begeleiders, geef aan waar je mee zit en wat je nodig hebt, haal er desnoods extern iemand bij’. Alleen is dat dus precies wat je al hebt gedaan (dat mag je overigens als compliment opvatten, dat je zo duidelijk bent geweest in wat er mis ging, is een teken dat je je mond open durft te doen).
Dus in dit geval, en met de kanttekening dat ik je helemaal niet ken en alleen op dit verhaal af kan gaan, zou ik eigenlijk zeggen: ik zou stoppen. Als je nu alles om gaat gooien, begin je dus eigenlijk opnieuw. Als je er dan geen vertrouwen in hebt, moet je het niet doen.
Het klinkt echt niet alsof jij hier gelukkig van gaat worden, dus wat schiet je er dan mee op. Dan promoveer je wellicht uiteindelijk wel, op een onderzoek waar je niet blij mee bent, en waar je dus ook niet super veel hebt qua opstap.
Ik snap heel goed dat het als falen voelt, maar ergens mee stoppen wat gewoon niet goed is, is vaak veel lastiger en daardoor moediger dan dom door ploeteren. Hoe reageren mensen hier als een vrouw weg gaat bij een eikel die haar slecht behandelt? Zeggen ze dan: sukkel, je hebt gefaald? Of zeggen ze: goed zo, je bent een sterke vrouw, we zijn trots op je? Waarom zou dat anders zijn in een slechte professionele relatie?
En nu misschien nog wat vroeg, maar je hoeft een phd niet meteen helemaal af te sluiten toch? Je kunt altijd elders en/of later een onderzoek gaan doen waar je wél achter staat. Ik ken best wat mensen die twee keer zijn begonnen. Het zal wellicht wat uitleg vragen, maar het is niet onmogelijk.
Dus in dit geval, en met de kanttekening dat ik je helemaal niet ken en alleen op dit verhaal af kan gaan, zou ik eigenlijk zeggen: ik zou stoppen. Als je nu alles om gaat gooien, begin je dus eigenlijk opnieuw. Als je er dan geen vertrouwen in hebt, moet je het niet doen.
Het klinkt echt niet alsof jij hier gelukkig van gaat worden, dus wat schiet je er dan mee op. Dan promoveer je wellicht uiteindelijk wel, op een onderzoek waar je niet blij mee bent, en waar je dus ook niet super veel hebt qua opstap.
Ik snap heel goed dat het als falen voelt, maar ergens mee stoppen wat gewoon niet goed is, is vaak veel lastiger en daardoor moediger dan dom door ploeteren. Hoe reageren mensen hier als een vrouw weg gaat bij een eikel die haar slecht behandelt? Zeggen ze dan: sukkel, je hebt gefaald? Of zeggen ze: goed zo, je bent een sterke vrouw, we zijn trots op je? Waarom zou dat anders zijn in een slechte professionele relatie?
En nu misschien nog wat vroeg, maar je hoeft een phd niet meteen helemaal af te sluiten toch? Je kunt altijd elders en/of later een onderzoek gaan doen waar je wél achter staat. Ik ken best wat mensen die twee keer zijn begonnen. Het zal wellicht wat uitleg vragen, maar het is niet onmogelijk.
woensdag 15 januari 2020 om 23:09
Dit stuk uit de Folia is me lang bij gebleven:
“Ik vind dat mijn begeleiders zich bewust moeten zijn van wat ze op deze manier van promovendi vragen. Ik zou nooit opnieuw promoveren. Ik had al die jaren een veel gelukkiger mens kunnen zijn.”
https://www.folia.nl/actueel/115450/als ... -hel-wordt
Succes met de keuze. 2,5 jaar (of langer) is een lange tijd om ongelukkig te zijn.
“Ik vind dat mijn begeleiders zich bewust moeten zijn van wat ze op deze manier van promovendi vragen. Ik zou nooit opnieuw promoveren. Ik had al die jaren een veel gelukkiger mens kunnen zijn.”
https://www.folia.nl/actueel/115450/als ... -hel-wordt
Succes met de keuze. 2,5 jaar (of langer) is een lange tijd om ongelukkig te zijn.
woensdag 15 januari 2020 om 23:24
Kleine toevoeging: in mijn nabije omgeving is iemand totaal opgebrand door promotie. Bovendien is de universiteit in huidige vorm geen beste werkgever: veel onzekerheid, veel tijdelijke contracten en onderzoekstijd waar niemand aan toe komt door bergen onderwijs. Als je geen carrière in de wetenschap ambieert, bedenk dan dat er genoeg andere leuke banen zijn
woensdag 15 januari 2020 om 23:27
Bruschetta_ schreef: ↑15-01-2020 23:02Klinkt als een goed doordachte keuze, ik snap dat je weinig fiducie meer hebt in je begeleiders.
Is het nog een optie om een heel ander promotie-onderzoek te gaan doen? Incl ander promotieteam.
Ja bij die prof die kritiek uitte op je huidige traject. Is het een idee om daar te polsen? (Of zeg ik nu iets heel geks, mensen?)
Daarnaast sluit ik me aan bij de algemene bewoordingen van veel van de eerdere schrijfsters. Ik zou hier iig ook stoppen. Een PhD titel voegt niet per definitie iets moois toe aan je carrière, maw het levert niet zomaar carrièrekansen op. Ik heb zelfs weleens gelezen dat een PhD je carrièrekansen verslechtert.
woensdag 15 januari 2020 om 23:40
Dat hangt er helemaal vanaf wat je wilt gaan doen. Ik snap dat je TO een hart onder de riem wilt steken, maar dit is ook wel weer heel kort door de bocht. Er zijn zeker een hoop banen waar het een pre of gewoon een vereiste is. Laten we niet doen alsof dat niet zo is, TO schrijft zelf ‘toekomst op de universiteit’, dus die wilde waarschijnlijk wel in het onderzoek blijven.Bonnieux schreef: ↑15-01-2020 23:27Ja bij die prof die kritiek uitte op je huidige traject. Is het een idee om daar te polsen? (Of zeg ik nu iets heel geks, mensen?)
Daarnaast sluit ik me aan bij de algemene bewoordingen van veel van de eerdere schrijfsters. Ik zou hier iig ook stoppen. Een PhD titel voegt niet per definitie iets moois toe aan je carrière, maw het levert niet zomaar carrièrekansen op. Ik heb zelfs weleens gelezen dat een PhD je carrièrekansen verslechtert.
Wat realistischer is, is om je te blijven realiseren dat er naast die banen, ook nog andere banen zijn, waar het niet nodig is. Of dat het elders/later alsnog kan.
woensdag 15 januari 2020 om 23:50
Ik zou stoppen. Makkelijker gezegd dat gedaan natuurlijk. Je hebt er vanaf dag 1 al een slecht gevoel bij, krijgt onvoldoende begeleiding en als je eindelijk wel begeleiding hebt bereiden ze zich niet voor en luisteren zo slecht naar jouw twijfels dat ze pas na 1,5 jaar tot de conclussie komen dat je misschien toch wel een punt had en dat alles dus moeten worden omgegooid.
De financiele consequenties van jouw stoppen dienen ze zich dus vooral zelf aan te rekenen.
Een oud studie-vriendinnetje is na 2 jaar gestopt met haar promotie-traject. Vonden ze op de uni niet leuk, maar so be it. Ze constateerde dat een baan in de praktijk/midden in t leven haar gelukkiger maakte. Heeft ook gewoon n goede baan kunnen vinden.
En weet je....promoveren kan misschien ook nog op een later moment in je leven als je dat echt wilt en je er weer klaar voor bent!
Xxx
De financiele consequenties van jouw stoppen dienen ze zich dus vooral zelf aan te rekenen.
Een oud studie-vriendinnetje is na 2 jaar gestopt met haar promotie-traject. Vonden ze op de uni niet leuk, maar so be it. Ze constateerde dat een baan in de praktijk/midden in t leven haar gelukkiger maakte. Heeft ook gewoon n goede baan kunnen vinden.
En weet je....promoveren kan misschien ook nog op een later moment in je leven als je dat echt wilt en je er weer klaar voor bent!
Xxx
donderdag 16 januari 2020 om 07:55
Ik zeg ook stoppen. Ik denk dat je het beste uit deze situatie kunt weggaan.
Stoppen met een phd is echt niet zeldzaam. Het is gewoon een baan, en die kan tegenvallen om verschillende redenen. Ik ken ook meerdere mensen die met een phd zijn gestopt, sommige zijn gewoon weer ergens anders aangenomen voor een nieuw promotietraject. En de anderen zijn elders ook goed terechtgekomen.
Stoppen met een phd is echt niet zeldzaam. Het is gewoon een baan, en die kan tegenvallen om verschillende redenen. Ik ken ook meerdere mensen die met een phd zijn gestopt, sommige zijn gewoon weer ergens anders aangenomen voor een nieuw promotietraject. En de anderen zijn elders ook goed terechtgekomen.
donderdag 16 januari 2020 om 09:05
Wat Belle zegt: eerst rust in het hoofd, dus meld je ziek.
En daarna wat Kweepeer zegt? Volgens mij kun je zelf aardig goed de vinger op de zere plek leggen. Mogelijk kom je verder als je zelf pro-actiever gaat aangeven hoe het volgens jou wel zou moeten.
Maar eerst rust in het hoofd! Ontslag nemen kan altijd nog.
En daarna wat Kweepeer zegt? Volgens mij kun je zelf aardig goed de vinger op de zere plek leggen. Mogelijk kom je verder als je zelf pro-actiever gaat aangeven hoe het volgens jou wel zou moeten.
Maar eerst rust in het hoofd! Ontslag nemen kan altijd nog.
Reik niet naar de hemel - maar haal hem naar je toe, Karin Bloemen.
donderdag 16 januari 2020 om 09:32
Mijn promotietraject was ook zwaar, deels door aanvankelijk belabberde begeleiding (ik ben uiteindelijk van begeleiders geswitcht, en dat hielp, maar dat moet maar net kunnen natuurlijk). Uiteindelijk heb ik het afgemaakt en daar ook geen spijt van want er waren ook veel aspecten aan promoveren die ik wél heel leuk vond (dat laatste mis ik in jouw verhaal, dus ik begrijp dat je stoppen overweegt, want zonder die drive ben je alleen maar aan het ploeteren).
Ik kan je niet vertellen of stoppen voor jou nou wel of niet de juiste keuze is, maar ik wil je dit wel meegeven: uit de wetenschap stappen is geen falen en een baan vind je heus wel. Ik heb een jaar na mijn promotie zelf de keus gemaakt uit de wetenschap te stappen, deels vanwege de slechte arbeidsomstandigheden, en heb nog geen dag spijt gehad. Ik heb een baan waarin ik me gelukkig voel, een veel betere werk-privé balans, en krijg doorlopend van mijn omgeving te horen dat ik zoveel gezonder en gelukkiger oog.
Het kan heel moeilijk zijn om dit soort keuzes te maken maar het leven is te kort om ongelukkig te zijn. Als je alles geprobeerd hebt en het echt niet meer ziet zitten is het juist moedig om voor jezelf te kiezen.
Ik kan je niet vertellen of stoppen voor jou nou wel of niet de juiste keuze is, maar ik wil je dit wel meegeven: uit de wetenschap stappen is geen falen en een baan vind je heus wel. Ik heb een jaar na mijn promotie zelf de keus gemaakt uit de wetenschap te stappen, deels vanwege de slechte arbeidsomstandigheden, en heb nog geen dag spijt gehad. Ik heb een baan waarin ik me gelukkig voel, een veel betere werk-privé balans, en krijg doorlopend van mijn omgeving te horen dat ik zoveel gezonder en gelukkiger oog.
Het kan heel moeilijk zijn om dit soort keuzes te maken maar het leven is te kort om ongelukkig te zijn. Als je alles geprobeerd hebt en het echt niet meer ziet zitten is het juist moedig om voor jezelf te kiezen.
donderdag 16 januari 2020 om 10:01
Ik was tijdens mijn traject heel ongelukkig en voelde me heel erg alleen. Geen vertrouwen in mezelf, geen goede begeleiding, pure eenzaamheid. Ik ben ook gestopt (geld van mijn beurs was op, ik moest een andere baan vinden). Ik had het er ook moeilijk mee, maar ik kan het je wel aanraden. Het is geen schande, maar juist verstandig om niet door te gaan op een doodlopende weg.
Overigens bleef het me wel dwarszitten dat ik gestopt was hoor. Ben jaren later in een heel ander vakgebied weer begonnen en heb het deze keer (natuurlijk) wel afgemaakt.
Overigens bleef het me wel dwarszitten dat ik gestopt was hoor. Ben jaren later in een heel ander vakgebied weer begonnen en heb het deze keer (natuurlijk) wel afgemaakt.
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
donderdag 16 januari 2020 om 10:08
Tja, er raken ook mensen overspannen na andere banen, dat zegt niks natuurlijk.naamloosjes schreef: ↑16-01-2020 09:10In mijn omgeving heeft iemand na t promoveren 2 jaar thuis gezeten met een burnout. Het zou mijn ding sowieso niet zijn. Misschien krijg je eer en glorie, maar dat boeit me persoonlijk niet zo veel.
En er promoveert echt niemand voor eer en glorie hoor. Die is er namelijk niet, en dat feestje van een dag kun je op veel makkelijkere manieren bereiken. Mensen promoveren omdat ze onderzoek doen leuk vinden, of het onderzoek belangrijk. Misschien heel soms omdat ze nou eenmaal niks anders wisten, of in de geneeskunde omdat ze het nodig hebben voor hun specialisatie plaats. Maar eer en glorie, eh nee.
Maar de vraag is niet of promoveren in het algemeen leuk/nuttig/goed/slecht is, de vraag is of TO door moet gaan met dit specifieke project.
donderdag 16 januari 2020 om 10:35
Hieronder mijn filosofische bespiegelingen. Kijk maar of je er iets aan hebt.
Ik ben tien jaar geleden gepromoveerd. Ik vond het hele traject één grote confrontatie met datgene wat ik het moeilijkst vind; en dat was niet het doen van onderzoek, maar mijn faalangst, imposter syndroom en mijn zelfbeeld. Mijn begeleiding was ook niet zo prettig en ik heb de vijf jaar die ik erover heb gedaan beleefd als uitermate zwaar.
Inmiddels begeleid ik anderen in hun promotietraject en ik zie bij hun hetzelfde proces: ook bij hun is onderzoek doen een confrontatie met dat wat zij het zwaarst vinden. Dat varieert van moeite om voor jezelf op te komen in een onevenwichtige relatie (in interactie met de promotor) en moeite om te plannen en te focussen (en niet 's nachts van deadline tot deadline te werken) tot extreme onzekerheid die zo verlammend werkt dat het alles in de weg staat.
Ik denk dat het doen van promotie-onderzoek een moderne vorm van religieuze afzondering is. Waar vroeger monniken en nonnen een tijdlang in een hut gingen zitten om zichzelf te overwinnen en kennis en wijsheid te vergaren, doen mensen nu een phd-traject: vier jaar lang gaan ze de eenzame confrontatie met hun grootste angsten aan op het pad naar kennis. Kluizenaarschap bestaat niet meer, maar een phd-traject is een passend alternatief in deze tijden waarin iedereen verbonden is. Het ontdoet je van de verbindingen die je had, van de ideeen die je had en het bouwt je opnieuw op. En niemand kan je daar effectief bij begeleiden, de crux zit hem in de eenzaamheid: zowel voor het product als het proces.
Mijn idee over promoveren is dat het zelden vooral leuk is. Het is zwaar, het is eenzaam, het is pijnlijk. Maar het leidt tot inzichten die je anders niet gekregen zou hebben. Ik vind die inzichten achteraf gezien heel waardevol en hoewel ik mijn promotietijd afschuwelijk vond, denk ik dat ik er een beter mens van ben geworden. Liefdevoller, begripvoller en milder. Voor mezelf en voor anderen. En dat had ik nodig.
Maar wat de uitkomsten zijn, weet je pas achteraf. De vraag is of je deze ellende over hebt voor een onzeker resultaat. En 'nee' is een prima antwoord. Je bent vrij te kiezen wat bij jou past en je hoeft aan niemand verantwoording af te leggen, alleen maar aan jezelf.
Sterkte met je besluit
Ik ben tien jaar geleden gepromoveerd. Ik vond het hele traject één grote confrontatie met datgene wat ik het moeilijkst vind; en dat was niet het doen van onderzoek, maar mijn faalangst, imposter syndroom en mijn zelfbeeld. Mijn begeleiding was ook niet zo prettig en ik heb de vijf jaar die ik erover heb gedaan beleefd als uitermate zwaar.
Inmiddels begeleid ik anderen in hun promotietraject en ik zie bij hun hetzelfde proces: ook bij hun is onderzoek doen een confrontatie met dat wat zij het zwaarst vinden. Dat varieert van moeite om voor jezelf op te komen in een onevenwichtige relatie (in interactie met de promotor) en moeite om te plannen en te focussen (en niet 's nachts van deadline tot deadline te werken) tot extreme onzekerheid die zo verlammend werkt dat het alles in de weg staat.
Ik denk dat het doen van promotie-onderzoek een moderne vorm van religieuze afzondering is. Waar vroeger monniken en nonnen een tijdlang in een hut gingen zitten om zichzelf te overwinnen en kennis en wijsheid te vergaren, doen mensen nu een phd-traject: vier jaar lang gaan ze de eenzame confrontatie met hun grootste angsten aan op het pad naar kennis. Kluizenaarschap bestaat niet meer, maar een phd-traject is een passend alternatief in deze tijden waarin iedereen verbonden is. Het ontdoet je van de verbindingen die je had, van de ideeen die je had en het bouwt je opnieuw op. En niemand kan je daar effectief bij begeleiden, de crux zit hem in de eenzaamheid: zowel voor het product als het proces.
Mijn idee over promoveren is dat het zelden vooral leuk is. Het is zwaar, het is eenzaam, het is pijnlijk. Maar het leidt tot inzichten die je anders niet gekregen zou hebben. Ik vind die inzichten achteraf gezien heel waardevol en hoewel ik mijn promotietijd afschuwelijk vond, denk ik dat ik er een beter mens van ben geworden. Liefdevoller, begripvoller en milder. Voor mezelf en voor anderen. En dat had ik nodig.
Maar wat de uitkomsten zijn, weet je pas achteraf. De vraag is of je deze ellende over hebt voor een onzeker resultaat. En 'nee' is een prima antwoord. Je bent vrij te kiezen wat bij jou past en je hoeft aan niemand verantwoording af te leggen, alleen maar aan jezelf.
Sterkte met je besluit
donderdag 16 januari 2020 om 10:36
Ik heb geen ervaring met promoveren, wel met een langdurig onderzoekstraject op mijn werk. Ik was hiervoor verantwoordelijk, maar het onderzoek was mij min of meer in de schoenen geschoven. Vanaf het begin had ik mijn twijfels over de haalbaarheid van het traject en naarmate ik meer onderzoek verricht had, kon ik dit ook beter onderschrijven en onderbouwen.
Mijn leidinggevende ging hier echter niet in mee, daar het hele onderzoek zijn paradepaardje was en hij niet wilde horen dat zijn idee niet haalbaar was. Dus moest ik nog maar eens beter kijken en meer mensen inhuren en creatiever zijn.
Kort verhaal lang, het hele onderzoek ging mij steeds meer dwars zitten en vanuit de moederfirma in het buitenland werd ik aangesproken op het uitblijven van resultaten (terwijl ik al lang meldde dat de resultaten niet haalbaar en/of hoopgevend waren).
Toen een beloofde promotie ook nog aan mijn neus voorbij leek te gaan (het is nooit gezegd, maar ik wist bijna zeker dat het hier mee te maken had) heb ik besloten om ontslag te nemen. Achteraf vond ik het alleen maar jammer dat ik dat niet 1 jaar eerder had gedaan!
Ik kan voor jou niet beslissen, maar ik wens je alle sterkte met deze lastige beslissing.
Mijn leidinggevende ging hier echter niet in mee, daar het hele onderzoek zijn paradepaardje was en hij niet wilde horen dat zijn idee niet haalbaar was. Dus moest ik nog maar eens beter kijken en meer mensen inhuren en creatiever zijn.
Kort verhaal lang, het hele onderzoek ging mij steeds meer dwars zitten en vanuit de moederfirma in het buitenland werd ik aangesproken op het uitblijven van resultaten (terwijl ik al lang meldde dat de resultaten niet haalbaar en/of hoopgevend waren).
Toen een beloofde promotie ook nog aan mijn neus voorbij leek te gaan (het is nooit gezegd, maar ik wist bijna zeker dat het hier mee te maken had) heb ik besloten om ontslag te nemen. Achteraf vond ik het alleen maar jammer dat ik dat niet 1 jaar eerder had gedaan!
Ik kan voor jou niet beslissen, maar ik wens je alle sterkte met deze lastige beslissing.
donderdag 16 januari 2020 om 10:41
Belangrijkste bij een langdurig traject als promoveren is dat je gelooft in je onderzoeksvraag. Twijfels over alle bijkomende zaken lijken mij volkomen normaal. Dat je onderzoeksvraag gekunsteld aanvoelt vind ik wel een alarmsignaal, je moet voorkomen dat je in een "trekken aan een dood paard"-achtige setting komt.
Ik weet verder onvoldoende van promoveren en jouw situatie om te kunnen beoordelen of dit nog recht te trekken is.
Ik weet verder onvoldoende van promoveren en jouw situatie om te kunnen beoordelen of dit nog recht te trekken is.
donderdag 16 januari 2020 om 10:49
Ik heb ook de indruk dat het probleem vooral is dat de begeleiders slecht zijn, en de vraagsteller geen geschikt onderwerp heeft om te onderzoeken.
Dan zou een promotie-traject bij een andere begeleider m.i. wel kunnen slagen.
Maar eerst een maand vakantie lijkt mij dan geen overbodige luxe.
(of een PHD meer kans op werk biedt? Bij sommige vacatures heeft dit inderdaad de voorkeur, maar dat zal per vakgebied schelen.
Als Shell iemand zoekt voor geologisch onderzoek, kan een PhD ijn die richting wel een plus zijn, denk ik. En ook als Philips een robot wil maken die op basis van röngen-scans gaat opereren of dergelijke science fiction).
Wat is de vraag die ik niet weet maar wel moet stellen?
donderdag 16 januari 2020 om 11:22
Ik ben het op zich wel eens met Pandax, je komt jezelf sowieso tegen tijdens een promotietraject. Maar het hoeft geen eenzame lijdensweg te zijn. Ik kan mijn beide projecten vergelijken. De tweede keer was ik veel ouder en een stukje wijzer, stond relaxter in het leven en wist beter wat ik wilde. Als mijn begeleiding slecht was geweest, had ik nu wél aan de bel durven trekken. Ik wist ook dat stoppen niet het einde van de wereld zou betekenen én dat dit MIJN boek zou worden, niet het verlengde ego van een of andere professor. Al die kleine inzichten helpen een hoop.
Een maand vrij/vakantie van je project lijkt me geen slecht idee. Een definitieve beslissing nemen kan ook later nog.
Een maand vrij/vakantie van je project lijkt me geen slecht idee. Een definitieve beslissing nemen kan ook later nog.
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
