Stoppen met promoveren

Bonnieux schreef: ↑

16-01-2020 13:50

Helaas is het onder mijn vrienden, met uitzondering van degene die nu prof is en de medici zo dat ze er niet beter van zijn geworden door te promoveren. Degenen die meteen de academische wereld hebben verlaten boeren nu carrièretechnisch beter.

Natuurlijk is het zo dat in bepaalde hoeken een PhD een pre is, maar in de meeste andere (helaas?) niet.

Ik had het niet willen missen (ik deed ook heel erg leuk veldwerk, ook in mijn postdoc, waar ik enorm goed op terug kijk met waardevolle vrienschappen). Maar ik loop in mijn nieuw veld wel een paar jaar achter op mensen die er met een MSc begonnen zijn. In die zin heb er niet veel meer aan. Mijn PhD traject (in de UK) sloot ook niet aan bijde rest van de arbeidsmarkt, al is men daar nu wel meer mee bezig, dat er ook een nadruk op het ontwikkelen van skills is.

Bij de universiteit waar ik ben gepromoveerd geef ik ook wel eens workshops aand promovendie en post-docs over hoe je de switch kan maken, gebaseerd op mijn eigen ervaringen (wat wel en werkt bij niet-academische werkgevers, hoe je je ervaringen relevant maakt voor een ander sort baan) en het is altijd wel grappig om daar jongere versies van mezelf te zien .

Als ik vraag: "Wat denk je dat je een werkgever te beiden hebt"", zeggen ze vaak dat ze slim zijn. Eh, er zijn een hoop slimme mensen die juist níet promoveren, daar moet je het niet van hebben! De vorige keer zat er ook iemand bij die niks van me aan wilde nemen, want die zou toch professor worden (mij best, maar dat dacht ik ook altijd).

Ach jee, een burn out, klote!

eerst beter worden, en je onderzoek on hold zetten, beslissen over stoppen of herontwerp kunnen beter later als je weer aan de betere had bent.

Mij is nog niet duidelijk of onderzoek waarin je minder zwemt en zelf meer achter kunt staan jou wel zou passen. Je wrevel lijkt vooral te zitten in , ik voelde/wist dat het niet goed zat en heb gelijk gekregen. Waarom is het mij niet gelukt dit op zo;n manier te adresseren dat er serieus naar werd gekeken.

Of je nu verder gaat met promotie ( nu of ooit later) , je zult sowieso vaker in situaties komen waarin je onvoldoende support/richting krijgt en ook dat je moet in gaan tegen wat je zefl denkt dat goed is. Dus los van je beslissing zou ik dat eens verder gaan uitpluizen om drijfveren te ontrafelen en hoe je dat enigzins kan voorkomen...... enigzins..... want jij hebt niet alle controle over het resultaat. Het verloop van je onderzoek komt niet alleen door jou.

Nu eerst maar lekker wandelen, gezond eten en veel slapen . Take care TO
(mijn reactie is enigzins gekleurd door de hoop op meer vrouwelijke promovendi en hoogleraren etc. )

Je kunt met een burn-out nog best je bed uit hoor. Zelfs met een perfecte. Ik heb ook een burn-out gehad, en heb zelfs halve dagen doorgewerkt (naast gesprekken met psycholoog en wat andere aanpassingen, het gaat niet zomaar over).

Wat betreft opzeggen: als je nu een burn-out hebt, is dit eigenlijk niet het moment om dat te doen. Of om precies te zijn, om geen enkele grote beslissing te nemen. En eigenlijk moeten ze je opzegging niet eens aannemen dan.
Het vervelende is namelijk dat als je rust krijgt, het vaak nog even slechter met je gaat. Dat hoort erbij, is vervelend maar op zich een goed teken, want dat betekent dat je lijf de kans krijgt om te gaan herstellen. Maar het is niet echt lekker om dan tegelijk een nieuwe baan te moeten zoeken en ergens anders te moeten beginnen. Ik begrijp het wel hoor, dat is ook weer iets waar je tegenop ziet, en je wilt dat allemaal zo snel mogelijk achter de rug hebben.
Ik zou dus formeel nog even helemaal niks doen. Je kunt natuurlijk ondertussen zelf wel beslissen, en evt met je psycholoog overleggen. Maar geen officiële brieven oid.

Als de tijd daar wel geschikt voor is, zou ik een persoonlijk gesprek aangaan. Dat is niet leuk, want het is niet het soort gesprek waar je vrolijk naar binnen huppelt, maar ik zou het zelf heel erg vervelend vinden als iemand bij me weg zou willen, en die stuurde een mailtje. Dat is wat mij betreft eigenlijk alleen ok in het geval van een onveilige situatie (bedreigd door leidinggevende oid).

NovaMarlou schreef: ↑

18-01-2020 20:02

Wat leuk dat je nu workshops geeft over het maken van een switch. Heb je nog tips? Aangezien het er naar uit ziet dat ik de switch ga maken

Ik maak me zelf best zorgen over wat ik op m’n cv moet zetten. Wel de functie promovenda? Of junior-onderzoeker (ik was hiervoor junior-onderzoeker) Ook heb ik twijfels of ik eerlijk moet zijn over t afbreken van mn promotietraject straks of t beter moet zelf moet zeggen.

Ondanks dat jij je promotie wel hebt gehaald (jeej) weet jij hier misschien meer over?

Ik zou me over het CV nog niet te druk maken. Een hoop mensen weten toch niet wat promoveren inhoudt. Ik zou het gewoon als een baan omschrijven waar je bent vertrokken. Bij vragen waarom kun je zegen: "het pastte niet bij me en ik wil graag mijn tijd besteden aan iets waarbij ik op een andere manier kan bijdragen aan x" Of zoiets. Maak het niet te negatief, maar verkoop het als een positief besluit omdat je liever iets anders doet/ je je kennis en skills liever anders inzet. Een werkgever die geïnteresseerd in je is zal je niet snel veroordelen op het stoppen van je promotie, mits uitgelegd als een positiev stap.

Bij mij heeft wel en tijdje geduurt de switch. Na een post-doc periode had ik een vaste baan (lecturer op Britse universiteit) die overtallig gemaakt werd omdat de onderzoeksafdeling werd opgedoekt, onverwacht. Toen was ik er zo ontzettend klaar mee. Had jaren mijn best gedaan, vaak verhuisd, hard gewerkt en zag het niet zitten wéér naar een ander land te verhuizen. Ik kreeg een pot geld mee en heb de tijd gebruikt om veel te spreken met mensen die werken in sector waar ik wilde komen. Daar heb ik heel veel aan gehad (en wat ik daarmee geleerd heb behandel ik dan ook in de workshop. Vooral ook spreken met mensen die mij potentieel zouden managen (die weten vaak beter wat ze zoeken dan iemand in de functie zelf). Ik vroeg wat ze als positief ervaren aan werknemers die gepromoveerd zijn (vaak is dat dat ze erg zelfstandig kunnen werken, dat ze grondig zijn) en negatief (soms teveel solo-gangers, niet altijd gericht op efficiëntie, weinig gevoel voor zaken hebben, etc). Zo kom je een hoop te weten.

Soms zijn mensen in het academische ook gewend dat als ze technisch maar heel goed zijn het ook wel goed komt. Terwijl werkgevers vaak ook kijken naar of iemand wbt persoonlijkheid wel in het team past en de social skills heeft. Als werkgevers iemand heel erg mogen is het technisch bijscholen vaak makkelijker dan andersom (een technisch perfecte loner proberen in het team te laten passen). Ligt uiteraard ook aan de werkgever, maar zoiets leer je niet op de universiteit..daar heb ik de grootste assholes (denk gevalletjes #metoo) en onaangepasten beloond zien worden voor hun technische skills. Op zich niet erg, maar in de rst van de wereld werkt het niet altijd zo.

Mijn tip is vooral de tijd nemen als het kan. En bedenk je wat je wil doen, wat je leuk vond aan het promoveren en niet leuk (en dus of je dat ook in en ander soort baan kan vinden), wat heb je nodig aan inkomsten, wat heb je te bieden aan persoonlijkheid, vaardigheden en kennis en waar hecht je waarde aan (autonomie, teamwerk, bijdragen aan iets nuttigs, avontuur/nieuwe dingen, status/prestige, mensen helpen). Er zijn geen foute antwoorden op zulke vragen. Vraag ook mensen die je goed kennen wat zij vinden dat je goed kan en waar je misschien aan kan werken.

NovaMarlou schreef: ↑

18-01-2020 20:12

Wat vervelend dat je een soortgelijke ervaring hebt maar ook fijn dat je nu happier bent! Ik ben heel benieuwd hoe ik mij straks voel.

Hoe heb jij het stoppen aangepakt als ik vragen mag? Heb je bij wijzen van naar binnen gelopen en dit medegedeeld of een mail gestuurd etc.

In mijn verhaal is er inmiddels een update:
Inmiddels bij de psych geweest en heb dus een burn out volgens haar. Maar er gelukkig wel vroeg bij waardoor ik niet totaal opgebrand ben. Ik wil t nog steeds niet geloven. Ga maandag ook naar de dokter om t te bevestigen. Mijn vriend moest lachen want vond zelfs hierin mijn perfectionisme/imposter syndroom doorklinken; ik heb geen “perfecte burn out” in mijn ogen (lees; ik kan wel gewoon mn bed nog uitkomen) dus wil ik t niet geloven. Naja het is een proces.

Wacht dat gesprek met mn dokter af en dan maandag ECHT contact opnemen met werk. Merk dat ik echt kamp met gevoelens van schaamte en falen en me erg zorgen maak om hun reactie, maarja... life

Fijn weekend allemaal!!

Bij mij wist het team wel al even dat ik twijfelde, en hadden we besloten dat ik op dag X een keuze gemaakt zou moeten hebben. Op die dag heb ik het persoonlijk iedereen verteld (of gebeld).

Kun je niet met je begeleider praten en dan zeggen dat je vorige keer je twijfels al had uitgesproken, en nu hebt besloten te stoppen? (Als je dat gaat doen) Voor jou een enorm ding, maar je moet maar bedenken dat het voor die begeleider een veel minder ingrijpende keuze is dan voor jou. Je hoeft je niet schuldig te voelen.

Sterkte!

Wat goed dat je voor iets hebt gekozen waarin je gelukkiger bent! En leuk dat je het ons nog even laat weten hier

Goed om te horen! En ik denk ook goed dat je even gewacht hebt met stoppen tot je wat hersteld was, dat scheelt later een hoop ‘misschien had ik toch....’.
Heel veel plezier in je nieuwe baan!

Leuk dat je nog even langskomt voor de update.

Veel plezier in je nieuwe baan!