Werk & Studie
alle pijlers
Studie: moeite met doorvragen op taboe onderwerpen, tips?
zondag 7 juni 2009 om 13:53
Deze vraag zet ik bij ‘werk en studie’ omdat het te maken heeft met mijn studie.
Voor een studie die ik volg moeten we een hulpverleningsgesprek opnemen waarbij de cliënt (medestudent) een geweldsituatie heeft meegemaakt. Bijvoorbeeld huiselijk geweld of seksueel geweld. Voor dit gesprek is het belangrijk dat we in detail doorvragen naar de vorm van geweld en wat er precies gebeurd is. Bijvoorbeeld bij seksueel geweld, wat is er gebeurd, waar heeft hij je aangeraakt. Maar ook mag er gebruik worden gemaakt van suggestieve vragen (bv heeft hij je aan je vagina aangeraakt). Ik begrijp waarom dit is in een dergelijk gesprek en ik zie daar ook de voordelen van.
Maar met het specifieke doorvragen heb ik moeite. Vanuit mijn eigen socialisering en ‘preutsheid’ vind ik dit lastig. Ik krijg last van een soort van schaamte lijkt het wel. De zaken bij de naam noemen vind ik, wat dit onderwerp betreft, lastig.
Ik weet dat het essentieel is, ook voor mijn toekomstige werk, maar ik vind het wel lastig.
Volgens mij vinden heel veel mensen dit lastig, het zijn toch een soort van taboe onderwerpen.
Maar ik wil dit leren, ik wil leren om dit wel te doen en er makkelijker op door te kunnen vragen. Ik wil een goede hulpverlener worden en ik vind dat dit daar ook bij hoort..
We oefenen wel op school dergelijke gesprekken, maar dat is minimaal (1x per 2 weken een module lang). Er is weinig tijd op school om dit aan de docent te vragen, ik heb daar nog niet voldoende aan gehad.
In een ‘echt’ gesprek denk ik er minder moeite mee te hebben dan in een gespeeld gesprek, want dan zit je in een andere rol en van daar uit zou ik dit denk ik makkelijker kunnen. ‘Helaas’ heb ik dit soort gesprekken nog niet meegemaakt in mijn werk.
Heeft iemand tips of adviezen voor mij hoe ik dit kan aanpakken, dus hoe ik mij over mijn eigen schaamtegevoel kan zetten?
Voor een studie die ik volg moeten we een hulpverleningsgesprek opnemen waarbij de cliënt (medestudent) een geweldsituatie heeft meegemaakt. Bijvoorbeeld huiselijk geweld of seksueel geweld. Voor dit gesprek is het belangrijk dat we in detail doorvragen naar de vorm van geweld en wat er precies gebeurd is. Bijvoorbeeld bij seksueel geweld, wat is er gebeurd, waar heeft hij je aangeraakt. Maar ook mag er gebruik worden gemaakt van suggestieve vragen (bv heeft hij je aan je vagina aangeraakt). Ik begrijp waarom dit is in een dergelijk gesprek en ik zie daar ook de voordelen van.
Maar met het specifieke doorvragen heb ik moeite. Vanuit mijn eigen socialisering en ‘preutsheid’ vind ik dit lastig. Ik krijg last van een soort van schaamte lijkt het wel. De zaken bij de naam noemen vind ik, wat dit onderwerp betreft, lastig.
Ik weet dat het essentieel is, ook voor mijn toekomstige werk, maar ik vind het wel lastig.
Volgens mij vinden heel veel mensen dit lastig, het zijn toch een soort van taboe onderwerpen.
Maar ik wil dit leren, ik wil leren om dit wel te doen en er makkelijker op door te kunnen vragen. Ik wil een goede hulpverlener worden en ik vind dat dit daar ook bij hoort..
We oefenen wel op school dergelijke gesprekken, maar dat is minimaal (1x per 2 weken een module lang). Er is weinig tijd op school om dit aan de docent te vragen, ik heb daar nog niet voldoende aan gehad.
In een ‘echt’ gesprek denk ik er minder moeite mee te hebben dan in een gespeeld gesprek, want dan zit je in een andere rol en van daar uit zou ik dit denk ik makkelijker kunnen. ‘Helaas’ heb ik dit soort gesprekken nog niet meegemaakt in mijn werk.
Heeft iemand tips of adviezen voor mij hoe ik dit kan aanpakken, dus hoe ik mij over mijn eigen schaamtegevoel kan zetten?
zondag 7 juni 2009 om 14:14
Wat mij geholpen heeft, is het gesprek niet als echt gesprek te benaderen (dit klinkt heeeel vaag) maar als observatie.
Bijvoorbeeld: ik zie dat je moeite hebt om je tranen binnen te houden, hoe komt dat? Wil je daar iets meer over vertellen?
Ik heb overigens geleerd dat ik nooit suggestieve vragen mag stellen. Dus niet: heeft hij je bij je borsten gepakt? Maar wel: heeft hij jou aangeraakt? En zo ja, waar dan? Hoe voelde dat? Wat deed hij daarna? Dan krijg je namelijk het verhaal van de ander, anders wordt het toch nog vermengd met jouw mening/visie/sturing. Kan me overigens voorstellen dat je er als hulpverlener wel af en toe een empatisch statement in gooit: daar mag je best om huilen, het is ook heel verdrietig. Zoiets.
Je kunt iets benoemen wat je ziet/hoort/ruikt en daar een wie/wat/waar/wanneer/hoe vraag aan koppelen.
Klinkt heel simpel, maar wat is het moeilijk om objectief te blijven zeg!
Oh en dat schaamtegevoel is heel logisch hoor. Wat je zou kunnen doen is aangeven dat je je voor kunt stellen dat het heel ongemakkelijk voelt voor de ander, maar dat je de vragen alleen stelt om de ander te helpen. Dat geeft ook bij de ander meteen aan dat je vooral ook mens bent. En dat is zó belangrijk. Ik hoop dat je er iets aan hebt, succes met je gesprek!
Bijvoorbeeld: ik zie dat je moeite hebt om je tranen binnen te houden, hoe komt dat? Wil je daar iets meer over vertellen?
Ik heb overigens geleerd dat ik nooit suggestieve vragen mag stellen. Dus niet: heeft hij je bij je borsten gepakt? Maar wel: heeft hij jou aangeraakt? En zo ja, waar dan? Hoe voelde dat? Wat deed hij daarna? Dan krijg je namelijk het verhaal van de ander, anders wordt het toch nog vermengd met jouw mening/visie/sturing. Kan me overigens voorstellen dat je er als hulpverlener wel af en toe een empatisch statement in gooit: daar mag je best om huilen, het is ook heel verdrietig. Zoiets.
Je kunt iets benoemen wat je ziet/hoort/ruikt en daar een wie/wat/waar/wanneer/hoe vraag aan koppelen.
Klinkt heel simpel, maar wat is het moeilijk om objectief te blijven zeg!
Oh en dat schaamtegevoel is heel logisch hoor. Wat je zou kunnen doen is aangeven dat je je voor kunt stellen dat het heel ongemakkelijk voelt voor de ander, maar dat je de vragen alleen stelt om de ander te helpen. Dat geeft ook bij de ander meteen aan dat je vooral ook mens bent. En dat is zó belangrijk. Ik hoop dat je er iets aan hebt, succes met je gesprek!
zondag 7 juni 2009 om 14:36
Ik sluit me bij Tientje aan. En als je het gesprek, en het doel van het gesprek, van tevoren goed uitlegt kan dat ook al veel drempels bij jou en de ander wegnemen. Dus vertel dat je heel gedetailleerde vragen gaat stellen, dat je af en toe door zal vragen omdat het belangrijk is dat... Zo bereid je de ander ook voor op wat er gaat komen, dat geeft wat meer controle en vertrouwen.
Is dit gesprek echt vanuit een hulpverlenersrol (dus niet in het kader van een politierapport oid), geef dan ook aan dat hij/zij altijd details voor zichzelf mag houden, totdat hij/zij er aan toe is om het wel te vertellen. De ander mag dus altijd de grens bepalen.
Is dit gesprek echt vanuit een hulpverlenersrol (dus niet in het kader van een politierapport oid), geef dan ook aan dat hij/zij altijd details voor zichzelf mag houden, totdat hij/zij er aan toe is om het wel te vertellen. De ander mag dus altijd de grens bepalen.
zondag 7 juni 2009 om 14:39
En dat laatste is ook voor jou, als hulpverlener, helpend. Je moet in die zin ook goed op de grenzen van de ander letten, maar het voorkomt dat het lijkt alsof je uit sensatiebelustheid of ongevoeligheid de vragen blijft stellen. Het geeft aan dat jij je ook realiseert dat het een pijnlijk onderwerp is en er schaamte mee kan spelen.
zondag 7 juni 2009 om 14:41
quote:Soundpost schreef op 07 juni 2009 @ 14:36:
Is dit gesprek echt vanuit een hulpverlenersrol (dus niet in het kader van een politierapport oid), geef dan ook aan dat hij/zij altijd details voor zichzelf mag houden, totdat hij/zij er aan toe is om het wel te vertellen. De ander mag dus altijd de grens bepalen.Een heel belangrijke aanvulling! Een hulpverlener mag best doorvragen, maar moet de grens van de ander altijd respecteren. Niet jouw grens, maar die van degene tegenover jou is leidend.
Is dit gesprek echt vanuit een hulpverlenersrol (dus niet in het kader van een politierapport oid), geef dan ook aan dat hij/zij altijd details voor zichzelf mag houden, totdat hij/zij er aan toe is om het wel te vertellen. De ander mag dus altijd de grens bepalen.Een heel belangrijke aanvulling! Een hulpverlener mag best doorvragen, maar moet de grens van de ander altijd respecteren. Niet jouw grens, maar die van degene tegenover jou is leidend.
zondag 7 juni 2009 om 14:48
Ik sluit me bij 10 en SP aan.
Nog 1 aanvulling: je vult in dit soort zaken al snel voor de ander in. Je doet dat zelf ook al door te zeggen dat heel veel mensen dit soort gesprekken lastig vinden. Niet doen. Wat ik ooit heb meegekregen toen ik een gesprek had met iemand van de zedenpolitie is dat slachtoffers het juist prettig (verkeerd woord maar je begrijpt me wel) ervaren als er wordt doorgevraagd door iemand die wat 'afstandelijker' is. De 'plastische' vragen (heeft jij je aangeraakt? Waar? Je zegt dat hij je vagina aanraakte, wat deed hij? Hoe vond jij dat?) maken juist dat zij hun verhaal beter kunnen vertellen.
Succes ermee en goed dat je hiermee aan de slag gaat!
Nog 1 aanvulling: je vult in dit soort zaken al snel voor de ander in. Je doet dat zelf ook al door te zeggen dat heel veel mensen dit soort gesprekken lastig vinden. Niet doen. Wat ik ooit heb meegekregen toen ik een gesprek had met iemand van de zedenpolitie is dat slachtoffers het juist prettig (verkeerd woord maar je begrijpt me wel) ervaren als er wordt doorgevraagd door iemand die wat 'afstandelijker' is. De 'plastische' vragen (heeft jij je aangeraakt? Waar? Je zegt dat hij je vagina aanraakte, wat deed hij? Hoe vond jij dat?) maken juist dat zij hun verhaal beter kunnen vertellen.
Succes ermee en goed dat je hiermee aan de slag gaat!
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
zondag 7 juni 2009 om 16:52
'Vïeze' woorden leren zeggen zonder problemen, ik doe dat met mijn studenten via een spelletje waarin o.a. alle seksuele woorden zitten, maar ook andere woorden. Zij gaan de jeugdhulpverlening in en moeten dus kinderen en jongeren dingen uit kunnen leggen.
Niet alleen wat een penis of vagina (of een lul of kut) is of wat pijpen en neuken is, maar ook wat een ondertoezichtstelling inhoudt, wat omgangsrecht enz. Een heel aantal van die woorden heb ik op kaartjes geschreven (stapel 1) en op stapel 2 liggen kaartjes met geslacht/rol en leeftijd. Soms wordt dat hilarisch, want leg maar s aan een 4 jarig meisje uit wat een loonheffingsverklaring is. Maar goed, ik eindig mijn onderwijs altijd met een rondje van die begrippen en ik merk dat sindsdien de beladen onderwerpen beter gaan in de rollenspelen.
Wellicht wat om voor jezelf of met een groepje medestudenten te doen...
Niet alleen wat een penis of vagina (of een lul of kut) is of wat pijpen en neuken is, maar ook wat een ondertoezichtstelling inhoudt, wat omgangsrecht enz. Een heel aantal van die woorden heb ik op kaartjes geschreven (stapel 1) en op stapel 2 liggen kaartjes met geslacht/rol en leeftijd. Soms wordt dat hilarisch, want leg maar s aan een 4 jarig meisje uit wat een loonheffingsverklaring is. Maar goed, ik eindig mijn onderwijs altijd met een rondje van die begrippen en ik merk dat sindsdien de beladen onderwerpen beter gaan in de rollenspelen.
Wellicht wat om voor jezelf of met een groepje medestudenten te doen...
Er zijn momenten waar je intens van geniet, tel die momenten en je leeft!
zondag 7 juni 2009 om 18:13
