vastigheid en werkplezier

Omdat ik weet dat ik de neiging heb om principieel of vanuit de emotie te reageren ben ik even benieuwd naar mensen die wellicht een andere kijk op de situatie hebben. Gewoon om even kritisch naar mijn eigen denkproces te kijken.

Ik heb al een tijdje moeite met mijn werkgever, er zijn wat structurele problemen mbt capaciteit (en dus overuren, onbetaald), verwachtingen en waardering van personeel. Hoewel ik niet de illusie heb hier verandering in te kunnen brengen, ben ik hier redelijk vocaal/pro-actief in omdat ik ook zie dat de organisatie zelf worstelt met het groeien van een redelijk kleine naar een volwassen organisatie en in die zin vind ik het belangrijk om daar als werknemer ook in bij te dragen. Nu is er een situatie die voor mij eigenlijk de druppel is, en is definitief het besluit bij mij gevallen dat ik weg wil. Geluk bij een ongeluk, juist nu is er een vacature die heel goed bij mijn werkervaring aansluit en waarvan ik weet dat ik een goede kans maak, nadeel: het is per definitie een tijdelijke functie.

Na wat wikken en wegen neig ik steeds meer naar wel doen. Maar ergens voelt het onverstandig om mijn vaste baan op te geven voor een positie van een jaar, wetende dat ik over een jaar weer terug bij af ben. Ik zit in een zeer specialistische functie waar niet heel vaak vacatures in verschijnen.
Aan de andere kant, binnen een jaar kan veel gebeuren binnen een organisatie en wie weet welke kansen zich voordoen. En het idee van weggevallen van die vastigheid maakt juist ook dat ik weer begin te dromen merk ik. Ik heb altijd gezegd dat ik voordat mijn kindje leerplichtig is er misschien nog wel wat maanden tussenuit wil met het gezin, kind is 3 over een jaar dus de timing zou niet eens zo gek zijn. Ik ben ook niet perse van plan mijn hele leven in dit specialisme te blijven, dus misschien biedt dit wel weer een optie tot verbreding? Ik ben halverwege 30, dus het voelt ergens benauwend om vastigheid voor werkplezier te laten gaan terwijl ik nog mijn halve leven moet werken.
Maar toch, ik vind mijn werk inhoudelijk leuk, heb lieve collega's en ik deel nu mijn eigen uren in. Ik weet dat het gras niet perse groener gaat zijn...