Werk & Studie
alle pijlers
Wat te doen
zaterdag 27 januari 2024 om 11:44
Beste forummers,
Ik heb speciaal een account aangemaakt ivm privacy.
Afgelopen week is een collega woedend geworden op mij. Dit was ´s ochtends vroeg, voordat de andere collega´s er waren.
Dit is iemand met wie ik in mijn vrije tijd ook wel eens wandel, ik noem haar altijd collega/ vriendin. Nou is vriendin is eigenlijk een te groot woord, maar we spreken soms in onze vrije tijd af om te wandelen, en praten daarbij ook over privé-dingen. Daarom is ze wel iets meer dan een collega.
Ik sprak haar die ochtend aan op iets en dit was al eens eerder ter sprake gekomen. Destijds reageerde ze in eerste instantie vrij fel. Ze maakte het heel groot, wilde meteen het contact naast het werk verbreken, ging in de tegenaanval en begon mij allerlei verwijten te maken, enz.
Echter kwam ze er toen vrij snel op terug, bood haar excuses aan en vroeg me zelfs om haar erop te attenderen als het weer gebeurde.
Dit was ongeveer een half jaar geleden.
Afgelopen week vertoonde ze datzelfde weer, en behoorlijk extreem ook. Ik dacht; dit is een gelegenheid om haar hierop te wijzen. Voorzichtig boorde ik het aan omdat ik weet dat dit gevoelig ligt.
Haar reactie was zo extreem. Ze werd boos, begon steeds harder te praten. Met alles wat ik zei werd ze bozer, ging weer in de tegenaanval, begon mij verwijten te maken, het werd van kwaad tot erger.
Ik durfde niets meer te zeggen want ze wond zich steeds meer op, en ik wilde weglopen uit de situatie. Daarop gooide ze de deur voor mijn neus dicht, ging ervoor staan en schreeuwde in mijn gezicht. Ik schrok enorm, kende haar zo niet terug, ze stond als een furie voor me, haar ogen schoten vuur en haar gezicht was vuurrood.
Toen ik een beetje bij de deur wegging, deed zij ook een stap achteruit, daarop ben ik alsnog snel weggeglipt. Ik ben even ergens anders gaan zitten met mijn laptop en dacht eerst nog; ik keer wel terug als de andere collega´s er ook zijn. Maar dit lukte me niet, ik bleef in shock door het voorval en zag mijzelf ook niet met andere collega´s erbij terugkeren naar mijn werkplek en doen alsof er niets gebeurd was.
Ik heb daarop mijn jas en tas gepakt, ben naar huis gegaan en heb mijn leidinggevende ge-appt dat ik die dag thuis ging werken. Even later heeft mijn leidinggevende mij gebeld via Teams en heb ik verteld wat er gebeurd was. Deze zou (uiteraard) graag zien dat mijn collega en ik het samen uitpraten.
Nu heeft deze collega mij later die dag een bericht gestuurd waarin ze aangeeft dat ze hier niet iets groots van wil maken en hoopt dat we volgende week gewoon weer met z´n tweeën kunnen werken. En dat ze open staat voor een gesprek. Even later krijg ik een appje waarin ze vraagt of ik wil gaan lopen, en dat ze dat vraagt als vriendin.
Ik heb op beide nog niet geantwoord want ik merk dat ik dit niet kan. En dat is niets voor mij. Als iemand tegen mij aanloopt dan ben ik nog degene die sorry zegt, bij wijze van spreken. Maar ik blijf haar gezicht voor me zien, zoals ze voor die deur stond. Ik ben me kapot geschrokken, dacht dat ze me aan zou vliegen. Het laatste wat ik wil is nog vriendschappelijk met haar afspreken. Maar ik moet wel met haar kunnen werken volgende week. Ik weet nu gewoon niet wat te doen. Voel me onder druk gezet door mijn leidinggevende om met haar in gesprek te gaan. Maar ze is zo over mijn grens gegaan dat ik hier nog 0 behoefte toe voel.
Ik heb speciaal een account aangemaakt ivm privacy.
Afgelopen week is een collega woedend geworden op mij. Dit was ´s ochtends vroeg, voordat de andere collega´s er waren.
Dit is iemand met wie ik in mijn vrije tijd ook wel eens wandel, ik noem haar altijd collega/ vriendin. Nou is vriendin is eigenlijk een te groot woord, maar we spreken soms in onze vrije tijd af om te wandelen, en praten daarbij ook over privé-dingen. Daarom is ze wel iets meer dan een collega.
Ik sprak haar die ochtend aan op iets en dit was al eens eerder ter sprake gekomen. Destijds reageerde ze in eerste instantie vrij fel. Ze maakte het heel groot, wilde meteen het contact naast het werk verbreken, ging in de tegenaanval en begon mij allerlei verwijten te maken, enz.
Echter kwam ze er toen vrij snel op terug, bood haar excuses aan en vroeg me zelfs om haar erop te attenderen als het weer gebeurde.
Dit was ongeveer een half jaar geleden.
Afgelopen week vertoonde ze datzelfde weer, en behoorlijk extreem ook. Ik dacht; dit is een gelegenheid om haar hierop te wijzen. Voorzichtig boorde ik het aan omdat ik weet dat dit gevoelig ligt.
Haar reactie was zo extreem. Ze werd boos, begon steeds harder te praten. Met alles wat ik zei werd ze bozer, ging weer in de tegenaanval, begon mij verwijten te maken, het werd van kwaad tot erger.
Ik durfde niets meer te zeggen want ze wond zich steeds meer op, en ik wilde weglopen uit de situatie. Daarop gooide ze de deur voor mijn neus dicht, ging ervoor staan en schreeuwde in mijn gezicht. Ik schrok enorm, kende haar zo niet terug, ze stond als een furie voor me, haar ogen schoten vuur en haar gezicht was vuurrood.
Toen ik een beetje bij de deur wegging, deed zij ook een stap achteruit, daarop ben ik alsnog snel weggeglipt. Ik ben even ergens anders gaan zitten met mijn laptop en dacht eerst nog; ik keer wel terug als de andere collega´s er ook zijn. Maar dit lukte me niet, ik bleef in shock door het voorval en zag mijzelf ook niet met andere collega´s erbij terugkeren naar mijn werkplek en doen alsof er niets gebeurd was.
Ik heb daarop mijn jas en tas gepakt, ben naar huis gegaan en heb mijn leidinggevende ge-appt dat ik die dag thuis ging werken. Even later heeft mijn leidinggevende mij gebeld via Teams en heb ik verteld wat er gebeurd was. Deze zou (uiteraard) graag zien dat mijn collega en ik het samen uitpraten.
Nu heeft deze collega mij later die dag een bericht gestuurd waarin ze aangeeft dat ze hier niet iets groots van wil maken en hoopt dat we volgende week gewoon weer met z´n tweeën kunnen werken. En dat ze open staat voor een gesprek. Even later krijg ik een appje waarin ze vraagt of ik wil gaan lopen, en dat ze dat vraagt als vriendin.
Ik heb op beide nog niet geantwoord want ik merk dat ik dit niet kan. En dat is niets voor mij. Als iemand tegen mij aanloopt dan ben ik nog degene die sorry zegt, bij wijze van spreken. Maar ik blijf haar gezicht voor me zien, zoals ze voor die deur stond. Ik ben me kapot geschrokken, dacht dat ze me aan zou vliegen. Het laatste wat ik wil is nog vriendschappelijk met haar afspreken. Maar ik moet wel met haar kunnen werken volgende week. Ik weet nu gewoon niet wat te doen. Voel me onder druk gezet door mijn leidinggevende om met haar in gesprek te gaan. Maar ze is zo over mijn grens gegaan dat ik hier nog 0 behoefte toe voel.
wattedoen123 wijzigde dit bericht op 27-01-2024 14:01
7.23% gewijzigd
zondag 28 januari 2024 om 18:54
Het was zeker niet bedoeld om haar ´op het matje te roepen´. En ook niet om belerend te zijn. Ze had me een aantal maanden geleden gevraagd om haar hier voortaan op te wijzen. Dit heb ik niet meer gedaan.
Niet omdat het niet gebeurde, maar omdat ik weet dat ze hier wel moeite mee heeft. Al die tijd heb ik mijn schouders erover opgehaald, dan gingen we het maar verder over haar hebben. Ik vind het geen leuke eigenschap, er is geen plezierige balans en ik heb dan ook vaak geen zin om zelf nog iets te vertellen, maar ik accepteerde het maar een beetje.
Deze ochtend was zo opvallend. Na mijn binnenkomst zei ik 3 dingen, en bij alledrie ging ze er meteen overheen. En toen dacht ik; dit is nou wel een heel mooi voorbeeld van hoe ons gesprek vaak gaat. En ik bracht het juist op deze manier omdat ik het voorzichtig wilde inkleden.
Dat viel inderdaad niet goed.
Niet omdat het niet gebeurde, maar omdat ik weet dat ze hier wel moeite mee heeft. Al die tijd heb ik mijn schouders erover opgehaald, dan gingen we het maar verder over haar hebben. Ik vind het geen leuke eigenschap, er is geen plezierige balans en ik heb dan ook vaak geen zin om zelf nog iets te vertellen, maar ik accepteerde het maar een beetje.
Deze ochtend was zo opvallend. Na mijn binnenkomst zei ik 3 dingen, en bij alledrie ging ze er meteen overheen. En toen dacht ik; dit is nou wel een heel mooi voorbeeld van hoe ons gesprek vaak gaat. En ik bracht het juist op deze manier omdat ik het voorzichtig wilde inkleden.
Dat viel inderdaad niet goed.
zondag 28 januari 2024 om 19:13
Niet zelf het gesprek met haar aangaan, maar met leidinggevende of vertrouwenspersoon erbij en notities laten maken. Neem het eventueel ook zelf op. Ik kan me goed voorstellen dat je minimaal een excuses van haar wil. Natuurlijk kan iemand een keer boos/bozig zijn, maar haar reactie was extreem en agressief. Daar zijn geen excuses voor.
Voor de toekomst, je kun haar vermijden, maar ik zou me niet laten wegjagen als jij ook nog vroeg wilt beginnen. Wel zou ik dan in eerste instantie een werkplek zoeken die niet bij haar in de buurt is. Mocht ze weer gek gaan doen, neem het op!
Voor de toekomst, je kun haar vermijden, maar ik zou me niet laten wegjagen als jij ook nog vroeg wilt beginnen. Wel zou ik dan in eerste instantie een werkplek zoeken die niet bij haar in de buurt is. Mocht ze weer gek gaan doen, neem het op!
maandag 29 januari 2024 om 17:48
Een update. Vanochtend heb ik eerst telefonisch contact gehad met de vertrouwenspersoon. Ik heb er toch voor gekozen om dit met een externe vertrouwenspersoon te doen en niet met de vertrouwenspersoon die ook werkzaam is bij de HR. Deze vertrouwenspersoon heeft mij goed geadviseerd.
Later in de ochtend heb ik telefonisch contact gehad met mijn leidinggevende.
Ik heb daarin ook verteld dat ik contact had gehad met de vertrouwenspersoon. Hier kreeg ik nog wel wat vragen over (wie ik gesproken had, en wat voor advies ik gekregen heb, enz.).
De leidinggevende heeft mij later teruggebeld en een gesprek geïnitieerd tussen mij en betreffende collega, in aanwezigheid van deze leidinggevende.
Ik ben hiermee akkoord gegaan en dit gesprek vindt morgenochtend plaats. Daarvoor werk ik nog even thuis. (Maandag is altijd mijn thuiswerkdag dus vandaag was geen probleem.)
Het gevoel wat ik hieraan overhoudt is dat mijn leidinggevende het niet zo groot maakt, het ook positief vond dat deze collega mij bericht en geappt had, enz.
Maar ik las daarin geen excuses, sterker nog, zij deed in de mail voorkomen alsof wij beide debet waren aan het incident, wilde het niet groot maken, hoopte dat we gewoon weer verder konden werken. En daar blokkeerde ik op. Zij realiseert zich niet wat voor impact het gebeuren op mij had.
Ik ben er eerlijk gezegd nog steeds van van slag, merk ook dat ik nu emotioneel word als ik erover praat. Dat had ik donderdag na het voorval nog niet. Komt misschien ook omdat dit het hele weekend op mij gedrukt heeft. En ik hier geen raad mee wist. Ik kon gewoon niet reageren op de mail en app van betreffende collega, met haar wandelen, praten. Dit lukte mij gewoon niet, voelde alleen maar weerstand. En dat is zo niets voor mij. Normaal gesproken ben ik de eerste die sorry zegt, ook al is iets niet eens aan mij te wijten. Gewoon, om de sfeer. Maar nu lukte me dit niet en zo ken ik mijzelf ook niet terug.
Later in de ochtend heb ik telefonisch contact gehad met mijn leidinggevende.
Ik heb daarin ook verteld dat ik contact had gehad met de vertrouwenspersoon. Hier kreeg ik nog wel wat vragen over (wie ik gesproken had, en wat voor advies ik gekregen heb, enz.).
De leidinggevende heeft mij later teruggebeld en een gesprek geïnitieerd tussen mij en betreffende collega, in aanwezigheid van deze leidinggevende.
Ik ben hiermee akkoord gegaan en dit gesprek vindt morgenochtend plaats. Daarvoor werk ik nog even thuis. (Maandag is altijd mijn thuiswerkdag dus vandaag was geen probleem.)
Het gevoel wat ik hieraan overhoudt is dat mijn leidinggevende het niet zo groot maakt, het ook positief vond dat deze collega mij bericht en geappt had, enz.
Maar ik las daarin geen excuses, sterker nog, zij deed in de mail voorkomen alsof wij beide debet waren aan het incident, wilde het niet groot maken, hoopte dat we gewoon weer verder konden werken. En daar blokkeerde ik op. Zij realiseert zich niet wat voor impact het gebeuren op mij had.
Ik ben er eerlijk gezegd nog steeds van van slag, merk ook dat ik nu emotioneel word als ik erover praat. Dat had ik donderdag na het voorval nog niet. Komt misschien ook omdat dit het hele weekend op mij gedrukt heeft. En ik hier geen raad mee wist. Ik kon gewoon niet reageren op de mail en app van betreffende collega, met haar wandelen, praten. Dit lukte mij gewoon niet, voelde alleen maar weerstand. En dat is zo niets voor mij. Normaal gesproken ben ik de eerste die sorry zegt, ook al is iets niet eens aan mij te wijten. Gewoon, om de sfeer. Maar nu lukte me dit niet en zo ken ik mijzelf ook niet terug.
maandag 29 januari 2024 om 18:58
Wattedoen123 schreef: ↑29-01-2024 17:48Een update. Vanochtend heb ik eerst telefonisch contact gehad met de vertrouwenspersoon. Ik heb er toch voor gekozen om dit met een externe vertrouwenspersoon te doen en niet met de vertrouwenspersoon die ook werkzaam is bij de HR. Deze vertrouwenspersoon heeft mij goed geadviseerd.
Later in de ochtend heb ik telefonisch contact gehad met mijn leidinggevende.
Ik heb daarin ook verteld dat ik contact had gehad met de vertrouwenspersoon. Hier kreeg ik nog wel wat vragen over (wie ik gesproken had, en wat voor advies ik gekregen heb, enz.).
De leidinggevende heeft mij later teruggebeld en een gesprek geïnitieerd tussen mij en betreffende collega, in aanwezigheid van deze leidinggevende.
Ik ben hiermee akkoord gegaan en dit gesprek vindt morgenochtend plaats. Daarvoor werk ik nog even thuis. (Maandag is altijd mijn thuiswerkdag dus vandaag was geen probleem.)
Het gevoel wat ik hieraan overhoudt is dat mijn leidinggevende het niet zo groot maakt, het ook positief vond dat deze collega mij bericht en geappt had, enz.
Maar ik las daarin geen excuses, sterker nog, zij deed in de mail voorkomen alsof wij beide debet waren aan het incident, wilde het niet groot maken, hoopte dat we gewoon weer verder konden werken. En daar blokkeerde ik op. Zij realiseert zich niet wat voor impact het gebeuren op mij had.
Ik ben er eerlijk gezegd nog steeds van van slag, merk ook dat ik nu emotioneel word als ik erover praat. Dat had ik donderdag na het voorval nog niet. Komt misschien ook omdat dit het hele weekend op mij gedrukt heeft. En ik hier geen raad mee wist. Ik kon gewoon niet reageren op de mail en app van betreffende collega, met haar wandelen, praten. Dit lukte mij gewoon niet, voelde alleen maar weerstand. En dat is zo niets voor mij. Normaal gesproken ben ik de eerste die sorry zegt, ook al is iets niet eens aan mij te wijten. Gewoon, om de sfeer. Maar nu lukte me dit niet en zo ken ik mijzelf ook niet terug.
Ik weet niet of je gevoel klopt, maar voor de LG zou het wel het makkelijkst zijn als het 'allemaal niet zo groot' is dus die neiging zou zeker te verklaren zijn. Wil absoluut niet zeggen dat jij daarin mee moet gaan.
Wat ik mij afvraag: maak jij het zelf ook 'niet te groot' naar je lg? Om maar niet al te lastig te zijn? Of omdat je bang bent dat lg (en anderen) vindt dat je overdrijft? Ik zie dat wel wat terug in jouw neiging om te zeggen dat jij dan maar niet meer vroeg kunt beginnen (ipv collega).
Het is in elk geval zo dat als jij het 'niet te groot' maakt, jouw lg ook minder genegen zal zijn om het serieuzer te nemen, die denkt dan: nou, gesprekje en klaar. Als jij echt serieus genomen wil worden zul je het ook zelf serieus moeten brengen. Doen hoor, je hebt er recht op om serieus genomen te worden hierin.
maandag 29 januari 2024 om 20:12
Bedankt voor jouw reactie S-Groot. En dat kan inderdaad wel kloppen.
Ik merkte ook dat mijn leidinggevende erg verrast was toen ik aangaf dat ik de vertrouwenspersoon had gesproken. Daarom werd daar ook zo over doorgevraagd,.Ik ben daar ook gewoon open over geweest, mijn leidinggevende mocht dit van mij best weten. Ik vind dit zelf namelijk wel iets waar ik niet zomaar overheen stap. Morgen zal ik dit nogmaals aangeven. Tegelijkertijd moeten we wel tot een werkbare situatie zien te komen. Want dat is ook wel een dingetje nu voor mij. Donderdagochtend was het incident en mijn collega heeft die dag en vandaag gewoon op kantoor gewerkt, met de andere collega´s, alsof er niets gebeurd is (want zij weten van niets) terwijl ik die donderdag na het incident verder thuis heb gewerkt, en vandaag ook. Dat voelt toch ook wel raar zo.
Dus ik wil morgen ook wel weer op kantoor kunnen werken.
Ik merkte ook dat mijn leidinggevende erg verrast was toen ik aangaf dat ik de vertrouwenspersoon had gesproken. Daarom werd daar ook zo over doorgevraagd,.Ik ben daar ook gewoon open over geweest, mijn leidinggevende mocht dit van mij best weten. Ik vind dit zelf namelijk wel iets waar ik niet zomaar overheen stap. Morgen zal ik dit nogmaals aangeven. Tegelijkertijd moeten we wel tot een werkbare situatie zien te komen. Want dat is ook wel een dingetje nu voor mij. Donderdagochtend was het incident en mijn collega heeft die dag en vandaag gewoon op kantoor gewerkt, met de andere collega´s, alsof er niets gebeurd is (want zij weten van niets) terwijl ik die donderdag na het incident verder thuis heb gewerkt, en vandaag ook. Dat voelt toch ook wel raar zo.
Dus ik wil morgen ook wel weer op kantoor kunnen werken.
dinsdag 30 januari 2024 om 13:39
Ik hoop dat hier nog wat mensen meelezen en willen reageren want ik kan wel wat advies gebruiken. Voel me behoorlijk ellendig nu.
Vanochtend zou het gesprek plaatsvinden tussen betreffende collega en mij, in bijzijn van onze leidinggevende. Ik was er, maar collega heeft zich afgemeld. Er heeft dus geen gesprek plaatsgevonden. Collega ging vandaag thuiswerken en leidinggevende ging ervan uit dat ik vandaag op kantoor bleef werken. Dit was ook mijn idee.
Voorgaand aan gesprek, had ik nog een mail gestuurd aan leidinggevende waarin ik aangaf dat ik het incident wel hoog opneem en hoopte dat lg dit ook doet. En dat ik wel een beetje twijfel hieraan. Nou, dat viel dus ook helemaal verkeerd. Leidinggevende gaf aan erg teleurgesteld te zijn in mij, hij had toch ruim te tijd genomen, mij aangehoord, en hij vatte dit op als dat ik twijfel aan zijn integriteit. En of ik dacht dat ik alles maar zo klakkeloos op de mail kon zetten naar hem, en misschien ook wel naar anderen (Ik deed dit juist omdat ik dan beter mijn gedachten kan ordenen, en uiteraard alleen naar hem.)
Dus welkom tot de club. Nu zijn collega en leidinggevende boos op mij. Ik heb mijn excuses aangeboden aan hem, gezegd dat dit een beetje mijn gevoel was maar alleen maar blij ben als ik hiermee verkeerd zit, enz.
Vervolgens ben ik naar de afdeling gegaan, gewerkt met 2 collega´s op kantoor. En hier stikte ik zowat. Er werd bijna niets gezegd, ieder zat maar voor zichzelf te werken. Nu is het ook een drukke periode. Maar ik knapte gewoon bijna. Dit gaf me zoveel spanningen, gewoon werken alsof er niets gebeurd is, er natuurlijk niet over kunnen/ mogen praten met anderen. Ik hield het gewoon niet vol en zojuist ben ik met een smoes naar huis gegaan en toch maar weer thuis gaan werken.
Vanochtend zou het gesprek plaatsvinden tussen betreffende collega en mij, in bijzijn van onze leidinggevende. Ik was er, maar collega heeft zich afgemeld. Er heeft dus geen gesprek plaatsgevonden. Collega ging vandaag thuiswerken en leidinggevende ging ervan uit dat ik vandaag op kantoor bleef werken. Dit was ook mijn idee.
Voorgaand aan gesprek, had ik nog een mail gestuurd aan leidinggevende waarin ik aangaf dat ik het incident wel hoog opneem en hoopte dat lg dit ook doet. En dat ik wel een beetje twijfel hieraan. Nou, dat viel dus ook helemaal verkeerd. Leidinggevende gaf aan erg teleurgesteld te zijn in mij, hij had toch ruim te tijd genomen, mij aangehoord, en hij vatte dit op als dat ik twijfel aan zijn integriteit. En of ik dacht dat ik alles maar zo klakkeloos op de mail kon zetten naar hem, en misschien ook wel naar anderen (Ik deed dit juist omdat ik dan beter mijn gedachten kan ordenen, en uiteraard alleen naar hem.)
Dus welkom tot de club. Nu zijn collega en leidinggevende boos op mij. Ik heb mijn excuses aangeboden aan hem, gezegd dat dit een beetje mijn gevoel was maar alleen maar blij ben als ik hiermee verkeerd zit, enz.
Vervolgens ben ik naar de afdeling gegaan, gewerkt met 2 collega´s op kantoor. En hier stikte ik zowat. Er werd bijna niets gezegd, ieder zat maar voor zichzelf te werken. Nu is het ook een drukke periode. Maar ik knapte gewoon bijna. Dit gaf me zoveel spanningen, gewoon werken alsof er niets gebeurd is, er natuurlijk niet over kunnen/ mogen praten met anderen. Ik hield het gewoon niet vol en zojuist ben ik met een smoes naar huis gegaan en toch maar weer thuis gaan werken.
dinsdag 30 januari 2024 om 13:44
Ik wil je niet nog verder in de shit duwen, maar eigenlijk vind ik dat jet het inderdaad erg groot maakt. Je haalt er veel te veel gevoel bij én een leidinggevende én een vertrouwenspersoon én je stuurt haar nog een mail hoe hoog je het opneemt én er staat een gesprek gepland.Wattedoen123 schreef: ↑30-01-2024 13:39Ik hoop dat hier nog wat mensen meelezen en willen reageren want ik kan wel wat advies gebruiken. Voel me behoorlijk ellendig nu.
Vanochtend zou het gesprek plaatsvinden tussen betreffende collega en mij, in bijzijn van onze leidinggevende. Ik was er, maar collega heeft zich afgemeld. Er heeft dus geen gesprek plaatsgevonden. Collega ging vandaag thuiswerken en leidinggevende ging ervan uit dat ik vandaag op kantoor bleef werken. Dit was ook mijn idee.
Voorgaand aan gesprek, had ik nog een mail gestuurd aan leidinggevende waarin ik aangaf dat ik het incident wel hoog opneem en hoopte dat lg dit ook doet. En dat ik wel een beetje twijfel hieraan. Nou, dat viel dus ook helemaal verkeerd. Leidinggevende gaf aan erg teleurgesteld te zijn in mij, hij had toch ruim te tijd genomen, mij aangehoord, en hij vatte dit op als dat ik twijfel aan zijn integriteit. En dat ik dacht dat ik alles maar zo klakkeloos op de mail kon zetten naar hem, en misschien ook wel naar anderen (Ik deed dit juist omdat ik dan beter mijn gedachten kan ordenen, en uiteraard alleen naar hem.)
Dus welkom tot de club. Nu zijn collega en leidinggevende boos op mij. Ik heb mijn excuses aangeboden aan hem, gezegd dat dit een beetje mijn gevoel was maar alleen maar blij ben als ik hiermee verkeerd zit, enz.
Vervolgens ben ik naar de afdeling gegaan, gewerkt met 2 collega´s op kantoor. En hier stikte ik zowat. Er werd bijna niets gezegd, ieder zat maar voor zichzelf te werken. Nu is het ook een drukke periode. Maar ik knapte gewoon bijna. Dit gaf me zoveel spanningen, gewoon werken alsof er niets gebeurd is, er natuurlijk niet over kunnen/ mogen praten met anderen. Ik hield het gewoon niet vol en zojuist ben ik met een smoes naar huis gegaan en toch maar weer thuis gaan werken.
Omdat er iemand tegen je geschreeuwd heeft. Terwijl je ook gewoon op een assertieve manier kan zeggen: dit wil ik niet, dit pik ik niet, en je verwijdert jezelf uit de situatie. Daarmee is dan de kous af, tot die persoon weer normaal kan praten.
Eerlijk gezegd vind ik inmiddels dat je, puur op basis van hoe je het incident beschrijft, er nu wel heel erg zwaar aan tilt en het inderdaad heel groot maakt.
dinsdag 30 januari 2024 om 13:44
Ik wil je niet nog verder in de shit duwen, maar eigenlijk vind ik dat jet het inderdaad erg groot maakt. Je haalt er veel te veel gevoel bij én een leidinggevende én een vertrouwenspersoon én je stuurt haar nog een mail hoe hoog je het opneemt én er staat een gesprek gepland.Wattedoen123 schreef: ↑30-01-2024 13:39Ik hoop dat hier nog wat mensen meelezen en willen reageren want ik kan wel wat advies gebruiken. Voel me behoorlijk ellendig nu.
Vanochtend zou het gesprek plaatsvinden tussen betreffende collega en mij, in bijzijn van onze leidinggevende. Ik was er, maar collega heeft zich afgemeld. Er heeft dus geen gesprek plaatsgevonden. Collega ging vandaag thuiswerken en leidinggevende ging ervan uit dat ik vandaag op kantoor bleef werken. Dit was ook mijn idee.
Voorgaand aan gesprek, had ik nog een mail gestuurd aan leidinggevende waarin ik aangaf dat ik het incident wel hoog opneem en hoopte dat lg dit ook doet. En dat ik wel een beetje twijfel hieraan. Nou, dat viel dus ook helemaal verkeerd. Leidinggevende gaf aan erg teleurgesteld te zijn in mij, hij had toch ruim te tijd genomen, mij aangehoord, en hij vatte dit op als dat ik twijfel aan zijn integriteit. En dat ik dacht dat ik alles maar zo klakkeloos op de mail kon zetten naar hem, en misschien ook wel naar anderen (Ik deed dit juist omdat ik dan beter mijn gedachten kan ordenen, en uiteraard alleen naar hem.)
Dus welkom tot de club. Nu zijn collega en leidinggevende boos op mij. Ik heb mijn excuses aangeboden aan hem, gezegd dat dit een beetje mijn gevoel was maar alleen maar blij ben als ik hiermee verkeerd zit, enz.
Vervolgens ben ik naar de afdeling gegaan, gewerkt met 2 collega´s op kantoor. En hier stikte ik zowat. Er werd bijna niets gezegd, ieder zat maar voor zichzelf te werken. Nu is het ook een drukke periode. Maar ik knapte gewoon bijna. Dit gaf me zoveel spanningen, gewoon werken alsof er niets gebeurd is, er natuurlijk niet over kunnen/ mogen praten met anderen. Ik hield het gewoon niet vol en zojuist ben ik met een smoes naar huis gegaan en toch maar weer thuis gaan werken.
Omdat er iemand tegen je geschreeuwd heeft. Terwijl je ook gewoon op een assertieve manier kan zeggen: dit wil ik niet, dit pik ik niet, en je verwijdert jezelf uit de situatie. Daarmee is dan de kous af, tot die persoon weer normaal kan praten.
Eerlijk gezegd vind ik inmiddels dat je, puur op basis van hoe je het incident beschrijft, er nu wel heel erg zwaar aan tilt en het inderdaad heel groot maakt.
dinsdag 30 januari 2024 om 14:01
Jouw reactie kan veel invloed hebben op de situatie. Als jij gewoon kalm kunt zeggen: ik ga nu, ik spreek je wel weer wanneer je me op een normale toon kan toespreken, dan is dat vele malen krachtiger dan het hele circus wat het nu wordt. Het raakt je echt veel harder dan wanneer je bovenstaande zou toepassen.
Fake it 'till you make it, dus ook al doe je dat de eerste keer met knikkende knieën, dat maakt niet uit.
Maar zien dat je eigen reactie ook wat buitenproportioneel is, kan je mogelijk helpen om de volgende keer krachtiger te reageren.
Ik heb zelf ook een collega die hier een neiging toe heeft. Dit is ook hoe ik dat bij haar doe; als ze mij niet op een normale manier kan toespreken, dan niet. Ik stop haar ook echt meteen als ze dat doet. Ik zeg dan iets als: Trudy, even stoppen. je mag me op een normale manier aanspreken als je ergens mee zit, maar niet zoals je nu doet.
Werkt prima. Geeft iemand ook nul ruimte. Geen ruimte om tegenargumenten te geven en geen ruimte om boos te worden. En zou dat wel gebeuren: prima, dan verwijder je je uit de situatie. Waarom raakt het je zo hard? Er heeft 'alleen maar' iemand tegen je geschreeuwd. Waarom ben je daar zo enorm door van slag?
Fake it 'till you make it, dus ook al doe je dat de eerste keer met knikkende knieën, dat maakt niet uit.
Maar zien dat je eigen reactie ook wat buitenproportioneel is, kan je mogelijk helpen om de volgende keer krachtiger te reageren.
Ik heb zelf ook een collega die hier een neiging toe heeft. Dit is ook hoe ik dat bij haar doe; als ze mij niet op een normale manier kan toespreken, dan niet. Ik stop haar ook echt meteen als ze dat doet. Ik zeg dan iets als: Trudy, even stoppen. je mag me op een normale manier aanspreken als je ergens mee zit, maar niet zoals je nu doet.
Werkt prima. Geeft iemand ook nul ruimte. Geen ruimte om tegenargumenten te geven en geen ruimte om boos te worden. En zou dat wel gebeuren: prima, dan verwijder je je uit de situatie. Waarom raakt het je zo hard? Er heeft 'alleen maar' iemand tegen je geschreeuwd. Waarom ben je daar zo enorm door van slag?
dinsdag 30 januari 2024 om 14:04
Even los van wat TO er allemaal bij voelt: er is tegen haar geschreeuwd door een collega en die collega heeft haar willen blokkeren door de deur voor haar neus dicht te gooien. Dat is NOOIT oké. Dat is verbale en bijna fysieke agressie. Ik vind het best kwalijk dat je TO nu aan probeert te praten dat haar gevoelens onterecht zijn en dat ze er zelf meer aan had moeten doen eigenlijk.Jufjoke schreef: ↑30-01-2024 13:44Ik wil je niet nog verder in de shit duwen, maar eigenlijk vind ik dat jet het inderdaad erg groot maakt. Je haalt er veel te veel gevoel bij én een leidinggevende én een vertrouwenspersoon én je stuurt haar nog een mail hoe hoog je het opneemt én er staat een gesprek gepland.
Omdat er iemand tegen je geschreeuwd heeft. Terwijl je ook gewoon op een assertieve manier kan zeggen: dit wil ik niet, dit pik ik niet, en je verwijdert jezelf uit de situatie. Daarmee is dan de kous af, tot die persoon weer normaal kan praten.
Eerlijk gezegd vind ik inmiddels dat je, puur op basis van hoe je het incident beschrijft, er nu wel heel erg zwaar aan tilt en het inderdaad heel groot maakt.
dinsdag 30 januari 2024 om 14:12
Dan begrijp of lees je me echt niet goed. Ik heb niet gezegd dat dat oké is. In mijn eerdere reacties heb je dat ook kunnen lezen. Ik zelf pik het ook absoluut niet als wie dan ook tegen me schreeuwt. dat is inderdaad nooit oké.Honingbij_ schreef: ↑30-01-2024 14:04Even los van wat TO er allemaal bij voelt: er is tegen haar geschreeuwd door een collega en die collega heeft haar willen blokkeren door de deur voor haar neus dicht te gooien. Dat is NOOIT oké. Dat is verbale en bijna fysieke agressie. Ik vind het best kwalijk dat je TO nu aan probeert te praten dat haar gevoelens onterecht zijn en dat ze er zelf meer aan had moeten doen eigenlijk.
Ik probeer to op geen enkele manier aan te praten dat haar gevoelens onterecht zijn. Maar ze wil iets bereiken, toch? Dat doet ze in mijn ogen niet door al die vervolgacties. Daarom vraagt ze ook om advies, toch?
Ik heb ook niet gezegd dat to meer had moeten doen.
Dus je maakt echt wel je eigen ding van mijn reactie. To doet dat gelukkig niet, dus ik denk dat mijn advies nog steeds nuttig is.
Zeggen dat ik vind dat ze teveel vervolgacties onderneemt, is verre van zeggen dat verbale agressie oké is. ik vind het nogal een stretch om dat zo te interpreteren.
dinsdag 30 januari 2024 om 14:13
Ik snap TO's gevoelens ook, ik zou me ook helemaal kapot schrikken en nog lang gespannen blijven. Aan de andere kant: je hebt je grens aangegeven, er komt een gesprek. De uitbarsting van verbaal geweld is niet jouw schuld, maar je moet toch door. Je kunt dit zo groot maken dat het eindigt met een 'zij eruit of ik eruit', maar het klinkt niet of het structureel onveilig is voor jou. Deze uitbarsting kwam blijkbaar omdat jij haar op persoonlijk (niet zakelijk) niveau ergens op aansprak. Dat aanspreken was gezien jullie relatie niet gek. Maar nu is jullie persoonlijke relatie wel klaar en in zakelijke context zal ze niet zo uit haar plaat gaan.
Als ik jou was zou ik aan de ene kant accepteren dat je zo gespannen bent: die spanning is er. Die zal er voorlopig nog steeds zijn. Dat zit in je lijf en dat voelt naar. Tegelijkertijd kun je je best doen die spanning iets omlaag te brengen: ademhalingsoefeningen, mindfullnes, dingen doen waar je rustig van wordt.
Het alternatief is dat je denk ik nog heel lang in een vechtstand gaat om erkenning te krijgen voor wat je is aangedaan (want dat wil ik niet bagatelliseren). Ik zou dat niet willen, maar als het voor jou onverteerbaar is om 'zomaar' door te gaan met zakelijk samenwerken met je collega, kun je dat doen. De vraag is wel of je dan over een halfjaar nog dezelfde baan hebt en een prettige verstandhouding met leidinggevende en andere collega's.
Als ik jou was zou ik aan de ene kant accepteren dat je zo gespannen bent: die spanning is er. Die zal er voorlopig nog steeds zijn. Dat zit in je lijf en dat voelt naar. Tegelijkertijd kun je je best doen die spanning iets omlaag te brengen: ademhalingsoefeningen, mindfullnes, dingen doen waar je rustig van wordt.
Het alternatief is dat je denk ik nog heel lang in een vechtstand gaat om erkenning te krijgen voor wat je is aangedaan (want dat wil ik niet bagatelliseren). Ik zou dat niet willen, maar als het voor jou onverteerbaar is om 'zomaar' door te gaan met zakelijk samenwerken met je collega, kun je dat doen. De vraag is wel of je dan over een halfjaar nog dezelfde baan hebt en een prettige verstandhouding met leidinggevende en andere collega's.
-helena- wijzigde dit bericht op 30-01-2024 14:15
0.82% gewijzigd
dinsdag 30 januari 2024 om 14:19
Bedankt voor jullie reacties. Allen.
Ik wilde inderdaad graag advies dus neem dit graag mee. Ook als het betekent dat ik het beter anders kan zien/ aanpakken.
Ik vind het zelf heel lastig. Ik wil graag naar een constructieve oplossing. Tegelijkertijd wil ik hierin ook erkenning van het gebeurde en een oprechte excuses. Het lijkt erop dat ik deze niet ga krijgen. Ik heb inmiddels wel begrepen dat collega een ander verhaal heeft.
Ik wilde inderdaad graag advies dus neem dit graag mee. Ook als het betekent dat ik het beter anders kan zien/ aanpakken.
Ik vind het zelf heel lastig. Ik wil graag naar een constructieve oplossing. Tegelijkertijd wil ik hierin ook erkenning van het gebeurde en een oprechte excuses. Het lijkt erop dat ik deze niet ga krijgen. Ik heb inmiddels wel begrepen dat collega een ander verhaal heeft.
dinsdag 30 januari 2024 om 16:40
Ik snap helemaal dat je erkenning en excuses wil. Dat ligt alleen niet binnen jouw invloedssfeer. Ik zou daarom je energie richten op hoe jij met de situatie omgaat. En nadenken wat je wilt als excuses en erkenning er niet in zitten. Doorwerken in een werkbare verhouding met collega? Andere baan? Ander team? En dan richten op wat jij kan doen om dat te bereikenWattedoen123 schreef: ↑30-01-2024 14:19Bedankt voor jullie reacties. Allen.
Ik wilde inderdaad graag advies dus neem dit graag mee. Ook als het betekent dat ik het beter anders kan zien/ aanpakken.
Ik vind het zelf heel lastig. Ik wil graag naar een constructieve oplossing. Tegelijkertijd wil ik hierin ook erkenning van het gebeurde en een oprechte excuses. Het lijkt erop dat ik deze niet ga krijgen. Ik heb inmiddels wel begrepen dat collega een ander verhaal heeft.
dinsdag 30 januari 2024 om 17:37
To, wat nog bij mij opkomt, met jouw verleden zou het logisch zijn als er iets van vroeger getriggerd wordt. Dus dan maak je het niet heel erg groot, het ís heel erg groot. Vervolgens is het wel goed om te beseffen dat je collega of leidinggevende daarvan niet de oorzaak is, die ligt in het verleden. Helpt dat om wat inzicht te krijgen?
Nog een andere gedachte: wat heb je gedaan om de spanning donderdag kwijt te raken? Iets met flinke fysieke inspanning werkt vaak goed.
Nog een andere gedachte: wat heb je gedaan om de spanning donderdag kwijt te raken? Iets met flinke fysieke inspanning werkt vaak goed.
dinsdag 30 januari 2024 om 18:31
Nee sorry, en daarom noemde ik dit ook niet, ik haal dit echt niet door elkaar. Het incident was gewoon bedreigend, ongeacht mijn verleden.
Door ervaringen uit mijn verleden wilde ik wel uit de situatie. En reageerde ik niet meer op haar aantijgingen (want ze ging na mijn opmerking enorm in de tegenaanval). Dit deed ik om te de-escaleren. Want bij alles wat ik eerst nog zei wond ze zich meer en meer op.
Ik heb die donderdag eerst nog gewoon gewerkt (thuis) en later die middag ben ik gaan wandelen. Op de dijk, hoofd in de wind.
Door ervaringen uit mijn verleden wilde ik wel uit de situatie. En reageerde ik niet meer op haar aantijgingen (want ze ging na mijn opmerking enorm in de tegenaanval). Dit deed ik om te de-escaleren. Want bij alles wat ik eerst nog zei wond ze zich meer en meer op.
Ik heb die donderdag eerst nog gewoon gewerkt (thuis) en later die middag ben ik gaan wandelen. Op de dijk, hoofd in de wind.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
