Wat te doen

Beste forummers,
Ik heb speciaal een account aangemaakt ivm privacy.
Afgelopen week is een collega woedend geworden op mij. Dit was ´s ochtends vroeg, voordat de andere collega´s er waren.
Dit is iemand met wie ik in mijn vrije tijd ook wel eens wandel, ik noem haar altijd collega/ vriendin. Nou is vriendin is eigenlijk een te groot woord, maar we spreken soms in onze vrije tijd af om te wandelen, en praten daarbij ook over privé-dingen. Daarom is ze wel iets meer dan een collega.
Ik sprak haar die ochtend aan op iets en dit was al eens eerder ter sprake gekomen. Destijds reageerde ze in eerste instantie vrij fel. Ze maakte het heel groot, wilde meteen het contact naast het werk verbreken, ging in de tegenaanval en begon mij allerlei verwijten te maken, enz.
Echter kwam ze er toen vrij snel op terug, bood haar excuses aan en vroeg me zelfs om haar erop te attenderen als het weer gebeurde.
Dit was ongeveer een half jaar geleden.
Afgelopen week vertoonde ze datzelfde weer, en behoorlijk extreem ook. Ik dacht; dit is een gelegenheid om haar hierop te wijzen. Voorzichtig boorde ik het aan omdat ik weet dat dit gevoelig ligt.
Haar reactie was zo extreem. Ze werd boos, begon steeds harder te praten. Met alles wat ik zei werd ze bozer, ging weer in de tegenaanval, begon mij verwijten te maken, het werd van kwaad tot erger.
Ik durfde niets meer te zeggen want ze wond zich steeds meer op, en ik wilde weglopen uit de situatie. Daarop gooide ze de deur voor mijn neus dicht, ging ervoor staan en schreeuwde in mijn gezicht. Ik schrok enorm, kende haar zo niet terug, ze stond als een furie voor me, haar ogen schoten vuur en haar gezicht was vuurrood.
Toen ik een beetje bij de deur wegging, deed zij ook een stap achteruit, daarop ben ik alsnog snel weggeglipt. Ik ben even ergens anders gaan zitten met mijn laptop en dacht eerst nog; ik keer wel terug als de andere collega´s er ook zijn. Maar dit lukte me niet, ik bleef in shock door het voorval en zag mijzelf ook niet met andere collega´s erbij terugkeren naar mijn werkplek en doen alsof er niets gebeurd was.
Ik heb daarop mijn jas en tas gepakt, ben naar huis gegaan en heb mijn leidinggevende ge-appt dat ik die dag thuis ging werken. Even later heeft mijn leidinggevende mij gebeld via Teams en heb ik verteld wat er gebeurd was. Deze zou (uiteraard) graag zien dat mijn collega en ik het samen uitpraten.
Nu heeft deze collega mij later die dag een bericht gestuurd waarin ze aangeeft dat ze hier niet iets groots van wil maken en hoopt dat we volgende week gewoon weer met z´n tweeën kunnen werken. En dat ze open staat voor een gesprek. Even later krijg ik een appje waarin ze vraagt of ik wil gaan lopen, en dat ze dat vraagt als vriendin.
Ik heb op beide nog niet geantwoord want ik merk dat ik dit niet kan. En dat is niets voor mij. Als iemand tegen mij aanloopt dan ben ik nog degene die sorry zegt, bij wijze van spreken. Maar ik blijf haar gezicht voor me zien, zoals ze voor die deur stond. Ik ben me kapot geschrokken, dacht dat ze me aan zou vliegen. Het laatste wat ik wil is nog vriendschappelijk met haar afspreken. Maar ik moet wel met haar kunnen werken volgende week. Ik weet nu gewoon niet wat te doen. Voel me onder druk gezet door mijn leidinggevende om met haar in gesprek te gaan. Maar ze is zo over mijn grens gegaan dat ik hier nog 0 behoefte toe voel.

Zoals ik hierboven schreef ga ik voor (werk)geluk boven gelijk.
Ik heb betreffende collega ge-appt en we hebben elkaar even gezien en gesproken. Ik was al bang/ dacht al dat zij niet de waarheid zou vertellen, maar het is nog veel erger. Haar versie van het verhaal is zo ongeveer het mijne, maar dan andersom. Ik zou haar hebben uitgescholden. Dit heeft ze ook verteld tegen de collega´s die even later binnen kwamen. En later tegen onze leidinggevende. Ik was toen dus al aan het thuiswerken.
Het deur-incident herinnerde ze zich niet meer. Ik weet niet of dit echt zo is, of haar beter uitkomt. Het zou ook echt kunnen zijn want ze was zichzelf niet op dat moment, dat zag ik wel.
Maar wat moet ik hier nou mee. Ik heb haar wel gezegd dat mijn beleving net andersom is. Maar zij zit vast in haar eigen verhaal en gaat never nooit de waarheid vertellen. En zo ken ik haar ook, zij zal nooit excuus aanbieden en alles ligt aan de ander. En zij is hier heel star in. Ik ben niet zo, kan dat niet eens, ga dat dus ook nooit ´winnen´.
Ik had me vanavond dan ook al voorgenomen om niet in een welles nietes discussie te verzanden, erkenning van het daadwerkelijke gebeuren en excuses ga ik nooit krijgen, het hoogst haalbare was uit te spreken dat ik hoop dat het nooit weer gebeurd, en proberen weer samen te werken en vooruit te kijken. Dit heb ik haar ook gezegd. Hier ging ze in mee.
Ik schrok er wel erg van dat ze het met de andere collega´s had besproken, dit is dus ook wat ik voelde vanmiddag op kantoor. Ik voelde een spanning, daarom ben ik rond 13.00 uur vertrokken en verder thuis gaan werken. Waarmee ik niet zeg dat zij achter haar staan, dat weet ik niet. Maar ik kan mezelf niet verdedigen.
Ik ben boven mezelf (mijn ego) uitgestegen en de minste geweest voor de goede vrede. Het was dit, of het hoog opspelen. Maar de uitkomst van dat laatste was lastig geworden, zij is zo overtuigd van haar gelijk/ haar waarheid, geen idee waar dat geëindigd was. Daarbij ben ik ook geschrokken van de reactie van mijn leidinggevende vanochtend. Ik had voor mijn gevoel geen andere keuze dan dit, wil ik hier blijven werken.