Werk & Studie
alle pijlers
Wat zal ik hiermee doen...?
maandag 26 mei 2008 om 17:26
Ik zit met een kwestie waar ik even niet zo goed meer mee weet wat ik er mee aan moet!
Sinds twee maanden ben ik werkzaam bij een nieuw bedrijfje. Ik heb hiervoor echt lang gesolliciteerd, dus was blij dat ik was aangenomen.
Ik was eerst echt super enthousiast over alles wat met mijn nieuwe baan te maken had, maar nu gaan me een tweetal dingen vreselijk tegenstaan. Ten eerste de mentaliteit van mijn baas. Hij is maar 4 jaar ouder dan ik zelf ben en hij is ontzettend aanwezig. Constant hardop reageren tegen zijn mail, soms zijn het vreugdekreten en dan weer loopt hij ineens weer te schelden en te tieren, afhankelijk van de inhoud van zijn email. En dat de hele dag door. Hij zit veelvuldig ongegeneerd keihard te boeren en te roggelen, soms wel tien keer per dag. Hij kan ontzettend vloeken (o.a. met het K woord, waar ik een ontzettende hekel aan heb aangezien ik mijn vader hierdoor pas verloren heb)
Wat verder ook heel storend is, is dat hij heel arrogant is...echt een stoer mannetje zeg maar. Hij vindt zichzelf heel wat en loopt hier ook zo rond. Hij kan mijn collega’s echt op een hele nare neerbuigende manier aanspreken. Bij mij doet hij dat (nog) niet, ten eerste omdat ik net nieuw ben en ten tweede omdat ik hier de enige vrouw ben..maar ik weet zeker dat als ik hier langer zit hij misschien ook zo tegen mij gaat doen. Ik ken mezelf, ik stap dan meteen op. Daar kan ik namelijk ECHT niet tegen!!
Nou goed, ten tweede vind ik het dus achteraf gezien toch best moeilijk dat ik de enige vrouw hier ben. Ik mis het om een vrouwelijke collega te hebben en ik voel me soms toch wat ongemakkelijk op een werkvloer met allemaal mannen. Ik ben geen onzeker tiep, en sta mijn mannetje (vrouwtje) wel, maar toch...het voelt soms gewoon niet goed. De hele sfeer is anders dan ik gewend ben vanuit mijn vorige baan. Er wordt bijvoorbeeld tussen het werk door gevoetbalt en ik schrik altijd van de bal die keihard tegen de deur wordt getrapt, er staat altijd keiharde muziek op (van harde techno in de vroege ochtend word ik niet echt ontspannen) en de jongens onderling bekken elkaar altijd (voor de grap) af, met van die typische mannengrappen. Tegen mij doen ze allemaal netjes en aardig, maar dat is dus gewoon omdat ik een vrouw ben.
Het is niet dat ik met tegenzin naar mijn werk ga nu, want mijn werkzaamheden zijn wel heel leuk, daarnaast heb ik een goed salaris en ook mijn doorgroei mogelijkheden zijn erg uitgebreid..maar toch ben ik bang dat dit wel eens groot probleem word voor mezelf. Ik ben namelijk erg sfeergevoelig en dit kan bepalend zijn voor mijn humeur en gedrag. Sinds twee weken ben ik deze tegenzin echt sterk gaan voelen en het lijkt steeds erger te worden. Het zijn momenten, dus ik loop me niet de hele dag te irriteren, maar toch.
Wat moet ik doen? Moet ik dit bespreekbaar maken? Dat is moeilijk, het gaat namelijk over de persoonlijkheid van mijn baas, en wie ben IK om daar iets van te gaan zeggen als nieuweling?Moet ik gewoon onderstussen naar iets nieuws gaan zoeken? Of moet ik het nog even aankijken en me er gewoon niet aan storen?
Ik weet het echt ff niet meer..Wat zouden jullie doen in deze situatie?
Sinds twee maanden ben ik werkzaam bij een nieuw bedrijfje. Ik heb hiervoor echt lang gesolliciteerd, dus was blij dat ik was aangenomen.
Ik was eerst echt super enthousiast over alles wat met mijn nieuwe baan te maken had, maar nu gaan me een tweetal dingen vreselijk tegenstaan. Ten eerste de mentaliteit van mijn baas. Hij is maar 4 jaar ouder dan ik zelf ben en hij is ontzettend aanwezig. Constant hardop reageren tegen zijn mail, soms zijn het vreugdekreten en dan weer loopt hij ineens weer te schelden en te tieren, afhankelijk van de inhoud van zijn email. En dat de hele dag door. Hij zit veelvuldig ongegeneerd keihard te boeren en te roggelen, soms wel tien keer per dag. Hij kan ontzettend vloeken (o.a. met het K woord, waar ik een ontzettende hekel aan heb aangezien ik mijn vader hierdoor pas verloren heb)
Wat verder ook heel storend is, is dat hij heel arrogant is...echt een stoer mannetje zeg maar. Hij vindt zichzelf heel wat en loopt hier ook zo rond. Hij kan mijn collega’s echt op een hele nare neerbuigende manier aanspreken. Bij mij doet hij dat (nog) niet, ten eerste omdat ik net nieuw ben en ten tweede omdat ik hier de enige vrouw ben..maar ik weet zeker dat als ik hier langer zit hij misschien ook zo tegen mij gaat doen. Ik ken mezelf, ik stap dan meteen op. Daar kan ik namelijk ECHT niet tegen!!
Nou goed, ten tweede vind ik het dus achteraf gezien toch best moeilijk dat ik de enige vrouw hier ben. Ik mis het om een vrouwelijke collega te hebben en ik voel me soms toch wat ongemakkelijk op een werkvloer met allemaal mannen. Ik ben geen onzeker tiep, en sta mijn mannetje (vrouwtje) wel, maar toch...het voelt soms gewoon niet goed. De hele sfeer is anders dan ik gewend ben vanuit mijn vorige baan. Er wordt bijvoorbeeld tussen het werk door gevoetbalt en ik schrik altijd van de bal die keihard tegen de deur wordt getrapt, er staat altijd keiharde muziek op (van harde techno in de vroege ochtend word ik niet echt ontspannen) en de jongens onderling bekken elkaar altijd (voor de grap) af, met van die typische mannengrappen. Tegen mij doen ze allemaal netjes en aardig, maar dat is dus gewoon omdat ik een vrouw ben.
Het is niet dat ik met tegenzin naar mijn werk ga nu, want mijn werkzaamheden zijn wel heel leuk, daarnaast heb ik een goed salaris en ook mijn doorgroei mogelijkheden zijn erg uitgebreid..maar toch ben ik bang dat dit wel eens groot probleem word voor mezelf. Ik ben namelijk erg sfeergevoelig en dit kan bepalend zijn voor mijn humeur en gedrag. Sinds twee weken ben ik deze tegenzin echt sterk gaan voelen en het lijkt steeds erger te worden. Het zijn momenten, dus ik loop me niet de hele dag te irriteren, maar toch.
Wat moet ik doen? Moet ik dit bespreekbaar maken? Dat is moeilijk, het gaat namelijk over de persoonlijkheid van mijn baas, en wie ben IK om daar iets van te gaan zeggen als nieuweling?Moet ik gewoon onderstussen naar iets nieuws gaan zoeken? Of moet ik het nog even aankijken en me er gewoon niet aan storen?
Ik weet het echt ff niet meer..Wat zouden jullie doen in deze situatie?
I`ve learned so much from my mistakes.. I`m thinking of making a few more.
maandag 26 mei 2008 om 17:32
Bespreek je twijfels met je baas en kijk ondertussen voor de zekerheid uit naar een andere baan. Want als je niets doet wordt het niet beter vrees ik.
Je kan het geheel onder de noemer 'professioneel bedrijf' aankaarten. Dat je een bepaalde visie hebt mbt werkhouding, en dat voetballen en techno en scheldwoorden daar niet in thuishoren.
Je zal zien dat die kerels zich daar echt wel wat van aantrekken. Gaan ze lekker buiten voetballen!
Je kan het geheel onder de noemer 'professioneel bedrijf' aankaarten. Dat je een bepaalde visie hebt mbt werkhouding, en dat voetballen en techno en scheldwoorden daar niet in thuishoren.
Je zal zien dat die kerels zich daar echt wel wat van aantrekken. Gaan ze lekker buiten voetballen!
maandag 26 mei 2008 om 20:04
Het gaat niet om de persoonlijkheid van je baas, het gaat om zijn gedrag. Misschien is het makkelijker om je twijfels bespreekbaar te maken als je praat over gedrag in plaats van over karakter of persoonlijkheid. Kies de twee zaken die de meeste ergernis bij je veroorzaken en bespreek die met hem. Geef aan wat je hebt waargenomen, welk gevoel jou dat geeft en hoe je het liever zou zien. Sterkte!
zondag 1 juni 2008 om 19:31
Het lijkt me een heel vervelend probleem.
Natuurlijk is het gesprek aangaan de meest voor de hand liggende optie, maar...je kunt er natuurlijk donder op zeggen dat je daarna de pineut bent. Let wel, het hoeft niet persé zo te lopen, maar het is wel je werkgever en hij is arrogant...zoals je zelf zegt.
Ik heb in het verleden mijn werkgever ook wel eens aangsproken op bepaald gedrag. Mijn collega's durven dat niet en hadden er ook problemen mee. Nu ben ik dus degene die compleet genegeerd wordt en de zwarte piet krijg toegespeeld.
Ik zou adviseren je eerst heel goed af te vragen of een andere baan niet iets is.
Natuurlijk is het gesprek aangaan de meest voor de hand liggende optie, maar...je kunt er natuurlijk donder op zeggen dat je daarna de pineut bent. Let wel, het hoeft niet persé zo te lopen, maar het is wel je werkgever en hij is arrogant...zoals je zelf zegt.
Ik heb in het verleden mijn werkgever ook wel eens aangsproken op bepaald gedrag. Mijn collega's durven dat niet en hadden er ook problemen mee. Nu ben ik dus degene die compleet genegeerd wordt en de zwarte piet krijg toegespeeld.
Ik zou adviseren je eerst heel goed af te vragen of een andere baan niet iets is.
zondag 1 juni 2008 om 19:58
Wat een kinderachtig mannetje lijkt mij jouw baas. Iemand die geen manieren heeft en dat zo uit, daar zou ik al vrij snel wat van gezegd hebben. Ik trek dat nl. niet. Boeren e.d. moet je echt niet doen als ik in de buurt ben, dat vind ik smerig.
Afijn, ik zou die baas er dus op aanspreken, mocht dat verkeerd uitpakken, dan kun je altijd nog op zoek naar een andere baan.
Afijn, ik zou die baas er dus op aanspreken, mocht dat verkeerd uitpakken, dan kun je altijd nog op zoek naar een andere baan.
Cum non tum age
zondag 1 juni 2008 om 20:06
Beste TO, ik heb het idee dat jij de enige bent die er een probleem mee heeft dat de baas boert en scheldt en dat je collega's voetballen. Ik heb niet het idee dat die mannen er zo'n last van hebben. Ik zou niet de illusie hebben dat de hele bedrijfscultuur opeens wordt omgegooid omdat 1 nieuwe medewerkster het liever anders ziet. Als je het aankaart ben ik bang dat ze jou als het enige echte probleem gaan zien. Dat kan leiden tot een verstoorde arbeidsrelatie.
Als je het werk zelf echt heel leuk vindt zou ik het een poosje aankijken. Als de sfeer je over een paar maanden nog steeds niet aanstaat en je er echt niet thuis voelt dan kun je dan beter stilzwijgend alsnog een andere baan zoeken. Misschien valt het echter mee en raak je er aan gewend als je je collega's wat beter hebt leren kennen.
Ik kan me echter wel voorstellen dat je je een beetje verloren kunt voelen als je de enige vrouw bent. En ik heb ook nog niet eerder meegemaakt dat er werd gevoetbald op kantoor. En harde muziek ook niet. Wat als er een klant belt? Ik zou er ook wel gek van opkijken denk ik.
Kijk het even aan en ga tactisch te werk. Gooi liever niet je eigen glazen in. Straks ben jij de klos.
Als je het werk zelf echt heel leuk vindt zou ik het een poosje aankijken. Als de sfeer je over een paar maanden nog steeds niet aanstaat en je er echt niet thuis voelt dan kun je dan beter stilzwijgend alsnog een andere baan zoeken. Misschien valt het echter mee en raak je er aan gewend als je je collega's wat beter hebt leren kennen.
Ik kan me echter wel voorstellen dat je je een beetje verloren kunt voelen als je de enige vrouw bent. En ik heb ook nog niet eerder meegemaakt dat er werd gevoetbald op kantoor. En harde muziek ook niet. Wat als er een klant belt? Ik zou er ook wel gek van opkijken denk ik.
Kijk het even aan en ga tactisch te werk. Gooi liever niet je eigen glazen in. Straks ben jij de klos.
maandag 2 juni 2008 om 09:11
Gemengde gevoelens. Wat maakt het praten tegen zijn e-mails en het voetballen nou uit? Ik vind dat je dat bij jezelf moet zoeken.
Vloeken, boeren, rochelen, harde techno lijkt me niks. Waarom heb je hier tot nu toe nog niets over gezegd? Weet hij, dat je je vader recent verloren bent aan zijn favoriete scheldwoord? Wat voor bedrijf is het?
Zolang jij niets zegt, zal er sowieso niets veranderen. Maak eens een opmerking op de momenten zelf. "Zo, is een griepje ook goed?", "Gatverdamme man, ik vind boeren bij je collega's vies, wil je dit ergens anders doen", "Wil je die schrapers in de wc ophalen alsjeblieft, ik vind dat smerig" enzovoorts. Dat zijn geen opmerkingen waarmee je iemand kwaad doet, ook jezelf niet, want je blijft bij jouw gevoel erbij.
Als hij nooit tegengas krijgt, gaat hij ook niets aanpassen. Hij voelt zich hier waarschijnlijk prima bij. Is het bedrijf van hem zelf of is er nog een eigenaar/DGA?
En even nieuwsgierig; je geeft aan lang gesolliciteerd te hebben voor de baan. Was dus puur op de baan gericht, de branche, het bedrijf, je gevoel?
Vloeken, boeren, rochelen, harde techno lijkt me niks. Waarom heb je hier tot nu toe nog niets over gezegd? Weet hij, dat je je vader recent verloren bent aan zijn favoriete scheldwoord? Wat voor bedrijf is het?
Zolang jij niets zegt, zal er sowieso niets veranderen. Maak eens een opmerking op de momenten zelf. "Zo, is een griepje ook goed?", "Gatverdamme man, ik vind boeren bij je collega's vies, wil je dit ergens anders doen", "Wil je die schrapers in de wc ophalen alsjeblieft, ik vind dat smerig" enzovoorts. Dat zijn geen opmerkingen waarmee je iemand kwaad doet, ook jezelf niet, want je blijft bij jouw gevoel erbij.
Als hij nooit tegengas krijgt, gaat hij ook niets aanpassen. Hij voelt zich hier waarschijnlijk prima bij. Is het bedrijf van hem zelf of is er nog een eigenaar/DGA?
En even nieuwsgierig; je geeft aan lang gesolliciteerd te hebben voor de baan. Was dus puur op de baan gericht, de branche, het bedrijf, je gevoel?
woensdag 4 juni 2008 om 06:26
Hoi allemaal,
Sorry dat ik een tijdje niet heb terug gereageerd! Er is inmiddels weer aardig wat gebeurd en momenteel lig ik er gewoon wakker van. Mijn wekker gaat pas om 07.15 uur, maar ik lig al te piekeren sinds 05.00 uur. BAH!
Bedankt voor jullie reacties. Een soort gesprek aan gaan zal binnenkort toch wel moeten gebeuren denk ik, want ik ga me steeds meer irriteren en zoals bijvoorbeeld gisteren heb ik dit duidelijk met mijn lichaamstaal laten merken. Over het boeren heb ik een paar dagen terug op een 'grappige' manier een opmerking gemaakt, precies in zijn straatje, en ik moet zeggen dat het minder is geworden. Het enige waar ik me nu weer aan stoor, is dat als hij tóch boert, het nu met een opmerking gepaard gaat á la: 'Oops, sorry...oh ja, dat mag niet meer van La Vie hè ? ' Echt ZO kinderachtig!
Verder is er niets veranderd en ik krijg echt een aversie tegen hem. Ik mag hem gewoon niet, klaar.
Anyways, gisteren zat hij bij ons op de kamer, en ik heb me echt moeten inhouden de hele dag. Ik zou hem wel willen toeschreeuwen wat een ongelooflijk arrogant en irritant mannetje ik hem vind, een zelfingenomen klootzak, maar ja..dat gaat natuurlijk niet. Ik ben gisteren dan ook weer naar andere vacatures gaan kijken op het internet en daar vond ik zowaar een zeer interessante. Voor een soortgelijke functie, maar dan bij de gemeente van de stad waarin ik werk. Die werkomgeving zal me toch meer liggen, gewoon wat meer gestructureerd en wat professioneler. Ik heb dus meteen gisterenavond mijn brief en cv verstuurd en ik hoop op een gesprek.
Nu is mijn dilemma het volgende: zal ik eerlijk zijn en zeggen dat ik weer op zoek ga naar een andere baan? Zodat zij de tijd hebben om iemand anders te zoeken, en dat het niet als een totale verassing komt? Ik weet dat ze nu geen clue hebben dat ik er zo over denk (ja, mijn naaste collega misschien wel, waarmee ik op de kamer zit en waarmee ik het het best mee kan vinden) en daarnaast weet ik dat ze vreselijk zullen balen als ik weg zou gaan.
Ik ben het wel eens met Missy_M en Tubbeltje. Ik pas denk ik niet bij deze bedrijfscultuur en waarschijnlijk zal een gesprek niets opleveren. Ik zie het al voor me, dan gaan al die kerels geforceerd lopen doen om hun gedrag te veranderen. Dat gaat niet lukken in the long run. Het is inderdaad volgens mij ook zo dat alleen ik er een probleem mee heb. De illusie dat ik dit kan veranderen heb ik dan ook niet. Dan pak ik liever mijn spullen..
CL2..het praten tegen zijn e-mails maakt misschien ook niet veel uit, maar als je de gehele persoon al super irritant vind, dan gaat ineens alles je tegen staan. En sorry, hoe hij reageert tegen emails, dat heb ik nog nooit bij iemand gezien. Zó aanwezig, zó luidruchtig, echt...om gek van te worden.
Nee, dat van mijn vader weet hij niet, en ik ben ook niet van plan om zo'n gevoelig stukje van mezelf aan hem te vertellen na pas twee maanden en met de kans dat ik binnenkort weer weg ben. Dat gaat hem niets aan. Daarnaast is er kans op tranen (het is nog vers) en dat gun ik hem niet. No way!
Maar om op je vraag terug te komen, ik heb her en der gesolliciteerd en had er erg veel haast bij...toen ik hier op gesprek kwam klikte het meteen en ze waren dol enthousiast, net als ik zelf, en hebben me meteen aangenomen. Het salaris was ook erg goed, dus ik hoefde niet te twijfelen. Toen vond ik het nog een vlotte, gevatte jongen en die hele amicale sfeer leek me wel wat, in tegenstelling tot mijn vorige baan.
Maar goed, ik heb dus weer een brief de deur uit gedaan en heb overigens ook weer contact gehad met het uitzendbureau waarin ik dit probleem heb voorgelegd en waarin ik heb gevraagd me weer op te nemen in het bestand.
Nu dus de vraag; moet ik eerlijk zijn?? Ik wil niet schijnheilig overkomen en daarnaast ga ik binnenkort op een zakelijk tripje naar het buitenland. Ik wil niet dat ze denken dat ik hier van profiteer..
De kans is wel dat als ik inderdaad eerlijk ben en zeg dat ik een andere baan ga zoeken, het de werkrelatie niet ten goede komt en misschien ontslaat hij me per direct.
What to do , what to do??
Sorry dat ik een tijdje niet heb terug gereageerd! Er is inmiddels weer aardig wat gebeurd en momenteel lig ik er gewoon wakker van. Mijn wekker gaat pas om 07.15 uur, maar ik lig al te piekeren sinds 05.00 uur. BAH!
Bedankt voor jullie reacties. Een soort gesprek aan gaan zal binnenkort toch wel moeten gebeuren denk ik, want ik ga me steeds meer irriteren en zoals bijvoorbeeld gisteren heb ik dit duidelijk met mijn lichaamstaal laten merken. Over het boeren heb ik een paar dagen terug op een 'grappige' manier een opmerking gemaakt, precies in zijn straatje, en ik moet zeggen dat het minder is geworden. Het enige waar ik me nu weer aan stoor, is dat als hij tóch boert, het nu met een opmerking gepaard gaat á la: 'Oops, sorry...oh ja, dat mag niet meer van La Vie hè ? ' Echt ZO kinderachtig!
Verder is er niets veranderd en ik krijg echt een aversie tegen hem. Ik mag hem gewoon niet, klaar.
Anyways, gisteren zat hij bij ons op de kamer, en ik heb me echt moeten inhouden de hele dag. Ik zou hem wel willen toeschreeuwen wat een ongelooflijk arrogant en irritant mannetje ik hem vind, een zelfingenomen klootzak, maar ja..dat gaat natuurlijk niet. Ik ben gisteren dan ook weer naar andere vacatures gaan kijken op het internet en daar vond ik zowaar een zeer interessante. Voor een soortgelijke functie, maar dan bij de gemeente van de stad waarin ik werk. Die werkomgeving zal me toch meer liggen, gewoon wat meer gestructureerd en wat professioneler. Ik heb dus meteen gisterenavond mijn brief en cv verstuurd en ik hoop op een gesprek.
Nu is mijn dilemma het volgende: zal ik eerlijk zijn en zeggen dat ik weer op zoek ga naar een andere baan? Zodat zij de tijd hebben om iemand anders te zoeken, en dat het niet als een totale verassing komt? Ik weet dat ze nu geen clue hebben dat ik er zo over denk (ja, mijn naaste collega misschien wel, waarmee ik op de kamer zit en waarmee ik het het best mee kan vinden) en daarnaast weet ik dat ze vreselijk zullen balen als ik weg zou gaan.
Ik ben het wel eens met Missy_M en Tubbeltje. Ik pas denk ik niet bij deze bedrijfscultuur en waarschijnlijk zal een gesprek niets opleveren. Ik zie het al voor me, dan gaan al die kerels geforceerd lopen doen om hun gedrag te veranderen. Dat gaat niet lukken in the long run. Het is inderdaad volgens mij ook zo dat alleen ik er een probleem mee heb. De illusie dat ik dit kan veranderen heb ik dan ook niet. Dan pak ik liever mijn spullen..
CL2..het praten tegen zijn e-mails maakt misschien ook niet veel uit, maar als je de gehele persoon al super irritant vind, dan gaat ineens alles je tegen staan. En sorry, hoe hij reageert tegen emails, dat heb ik nog nooit bij iemand gezien. Zó aanwezig, zó luidruchtig, echt...om gek van te worden.
Nee, dat van mijn vader weet hij niet, en ik ben ook niet van plan om zo'n gevoelig stukje van mezelf aan hem te vertellen na pas twee maanden en met de kans dat ik binnenkort weer weg ben. Dat gaat hem niets aan. Daarnaast is er kans op tranen (het is nog vers) en dat gun ik hem niet. No way!
Maar om op je vraag terug te komen, ik heb her en der gesolliciteerd en had er erg veel haast bij...toen ik hier op gesprek kwam klikte het meteen en ze waren dol enthousiast, net als ik zelf, en hebben me meteen aangenomen. Het salaris was ook erg goed, dus ik hoefde niet te twijfelen. Toen vond ik het nog een vlotte, gevatte jongen en die hele amicale sfeer leek me wel wat, in tegenstelling tot mijn vorige baan.
Maar goed, ik heb dus weer een brief de deur uit gedaan en heb overigens ook weer contact gehad met het uitzendbureau waarin ik dit probleem heb voorgelegd en waarin ik heb gevraagd me weer op te nemen in het bestand.
Nu dus de vraag; moet ik eerlijk zijn?? Ik wil niet schijnheilig overkomen en daarnaast ga ik binnenkort op een zakelijk tripje naar het buitenland. Ik wil niet dat ze denken dat ik hier van profiteer..
De kans is wel dat als ik inderdaad eerlijk ben en zeg dat ik een andere baan ga zoeken, het de werkrelatie niet ten goede komt en misschien ontslaat hij me per direct.
What to do , what to do??
I`ve learned so much from my mistakes.. I`m thinking of making a few more.
vrijdag 6 juni 2008 om 16:59
Wat ik niet snap is dat je tijdens je gesprek totaal niks gemerkt hebt van de macho-cultuur / wat voor een vlees je in de kuip had.
Zelf heb ik ook vele malen moeten solliciteren en meestal had ik al binnen 5 minuten door met wat voor een persoon ik te maken had (en zij omgekeerd waarschijnlijk ook)
Iemand die ZO macho is, dat moet je toch haast gemerkt hebben?
Nou ja je kan er nu weinig meer aan doen maar vraag bij je volgende gesprekken eens naar de onderlinge sfeer in het bedrijf..formeel/informeel, omgangsvormen etc.
Wie weet kom je dan wat meer te weten over de bedrijfscultuur
Overigens heb ik uit ervaring geleerd dat je bij kleine bedrijven altijd veel van dit soort types hebt rondlopen......daar kunnen ze namelijk lekker God spelen in hun eigen koninkrijkje. In grote bedrijven zijn dingen veel gestructureerder geregeld en wordt het niet getolereerd als men al boerend en scheldend over de gang loopt...........
Zelf heb ik ook vele malen moeten solliciteren en meestal had ik al binnen 5 minuten door met wat voor een persoon ik te maken had (en zij omgekeerd waarschijnlijk ook)
Iemand die ZO macho is, dat moet je toch haast gemerkt hebben?
Nou ja je kan er nu weinig meer aan doen maar vraag bij je volgende gesprekken eens naar de onderlinge sfeer in het bedrijf..formeel/informeel, omgangsvormen etc.
Wie weet kom je dan wat meer te weten over de bedrijfscultuur
Overigens heb ik uit ervaring geleerd dat je bij kleine bedrijven altijd veel van dit soort types hebt rondlopen......daar kunnen ze namelijk lekker God spelen in hun eigen koninkrijkje. In grote bedrijven zijn dingen veel gestructureerder geregeld en wordt het niet getolereerd als men al boerend en scheldend over de gang loopt...........
vrijdag 6 juni 2008 om 18:19
LVeR; ik zou het nog niet melden. Dan ga je denk ik een nog lastigere tijd tegemoet. Stel dat je er nog drie maanden over doet iets te vinden, dat bij je past en waarmee de onderhandelingen goed gaan. Dan vermoed ik, dat je drie maanden fijne opmerkingen te horen krijgt.
Moet je werken? Heb je een buffer of een partner waar je tijdelijk op terug kan vallen? Als het namelijk aan je gaat vreten en je naast het wakker liggen van nu nog meer klachten krijgt...denk daar even over na. Misschien moet je dan opzeggen zonder dat je iets nieuws hebt, maar dan moet je dat financieel natuurlijk wel kunnen bolwerken.
Je past inderdaad gewoon niet bij hem/hen. Geeft niet, gebeurt de beste wel eens hoor! Leer ervan en begin zodra het kan opnieuw. Laat je niet gek maken. Misschien helpt het als je in je hoofd houdt, dat je zodra het kan, weg bent. Misschien vind je dan wat meer rust. Dan hoef je je ook geen zorgen meer te maken over wat hij van je vindt e.d. En daarnaast zou ik in de meest storende situaties toch proberen een nette vraag te stellen; joh, ik krijg vliegers van die drukte van jou, vind je het heel erg om even in een andere kamer te gaan zitten? Ik wil me graag even concentreren. Of iets van die strekking.
Succes!
Moet je werken? Heb je een buffer of een partner waar je tijdelijk op terug kan vallen? Als het namelijk aan je gaat vreten en je naast het wakker liggen van nu nog meer klachten krijgt...denk daar even over na. Misschien moet je dan opzeggen zonder dat je iets nieuws hebt, maar dan moet je dat financieel natuurlijk wel kunnen bolwerken.
Je past inderdaad gewoon niet bij hem/hen. Geeft niet, gebeurt de beste wel eens hoor! Leer ervan en begin zodra het kan opnieuw. Laat je niet gek maken. Misschien helpt het als je in je hoofd houdt, dat je zodra het kan, weg bent. Misschien vind je dan wat meer rust. Dan hoef je je ook geen zorgen meer te maken over wat hij van je vindt e.d. En daarnaast zou ik in de meest storende situaties toch proberen een nette vraag te stellen; joh, ik krijg vliegers van die drukte van jou, vind je het heel erg om even in een andere kamer te gaan zitten? Ik wil me graag even concentreren. Of iets van die strekking.
Succes!
vrijdag 6 juni 2008 om 20:33
Americagirl..
Bij mijn sollicitatiegesprek heb ik uiteraard wel wát gemerkt van een machocultuur dat er eventueel aanwezig kon zijn, maar om dat écht te ervaren doe je niet bij een sollicitatiegesprek.
Net zoals jij jezelf het beste doet voorkomen in zo'n gesprek, doet zo'n baas dat ook..
Hij zat niet te schelden, boeren of roggelen in dat gesprek. En ook stond er geen keiharde techno aan. Dat komt pas later, als het ijs gebroken is en je jezelf wat meer op je gemak voelt.
Ja, ik heb me er op verkeken...ik heb impulsief gehandeld...ik had langer moeten nadenken... Maar dit alles kwam ook omdat ik echt dringend op zoek was naar een nieuwe baan. En dan bedoel ik ook echt HEEL dringend.
Maar wat je zegt over gestructureerd...dat is precies wat ik bedoel en dat is ook precies wat ik toch eigenlijk wil in een job. Heb ik nu gemerkt!!
CL2..
Bedankt voor je lieve reactie..
Helaas heb ik geen buffer, of een zekerheid in de richting waar jij het over hebt. Mijn thuis situatie is op dit moment ook alles behalve stabiel en het ziet er naar uit dat ik weer alleen kom te staan. (dit heeft misschien dus ook te maken dat ik veel stress ervaar en dus ook niet die irriterende aspecten van mijn werk kan verdragen)
Het lijkt me idd het beste (ook na overleg met familie en vrienden) om nog even niks te zeggen.. Maar toch speelt mijn schuldgevoel een rol...zo ben ik namelijk niet . Als mij iets dwars zit, dan zeg ik het meteen.. Qua werk ligt dat blijkbaar toch wat anders.
Wat me voornamelijk dwars zit, is het feit dat ik binnenkort op dat zakelijke tripje ga, zoals ik als in mijn laatste reactie aangaf. Ik wil hier absoluut niet van profiteren! Ik wil ook niet dat ze dénken dat ik dit doe, want dit is echt niet mijn intentie. Dit zaken reisje, naar het hoofdkantoor van mijn bedrijf, was gewoon nodig en daarom ga ik ook..en is er ook al voor mij geboekt.
Maar ja, mijn intenties om er nog wat van te maken liggen anders..
Moet ik dus alsnog gewoon gaan en doen alsof mijn neus bloed?? Dit gaat zo tegen mijn principes in eigenlijk...maar ja, in mijn positie kan ik mijn baan en inkomsten niet voortijds verliezen..
Bij mijn sollicitatiegesprek heb ik uiteraard wel wát gemerkt van een machocultuur dat er eventueel aanwezig kon zijn, maar om dat écht te ervaren doe je niet bij een sollicitatiegesprek.
Net zoals jij jezelf het beste doet voorkomen in zo'n gesprek, doet zo'n baas dat ook..
Hij zat niet te schelden, boeren of roggelen in dat gesprek. En ook stond er geen keiharde techno aan. Dat komt pas later, als het ijs gebroken is en je jezelf wat meer op je gemak voelt.
Ja, ik heb me er op verkeken...ik heb impulsief gehandeld...ik had langer moeten nadenken... Maar dit alles kwam ook omdat ik echt dringend op zoek was naar een nieuwe baan. En dan bedoel ik ook echt HEEL dringend.
Maar wat je zegt over gestructureerd...dat is precies wat ik bedoel en dat is ook precies wat ik toch eigenlijk wil in een job. Heb ik nu gemerkt!!
CL2..
Bedankt voor je lieve reactie..
Helaas heb ik geen buffer, of een zekerheid in de richting waar jij het over hebt. Mijn thuis situatie is op dit moment ook alles behalve stabiel en het ziet er naar uit dat ik weer alleen kom te staan. (dit heeft misschien dus ook te maken dat ik veel stress ervaar en dus ook niet die irriterende aspecten van mijn werk kan verdragen)
Het lijkt me idd het beste (ook na overleg met familie en vrienden) om nog even niks te zeggen.. Maar toch speelt mijn schuldgevoel een rol...zo ben ik namelijk niet . Als mij iets dwars zit, dan zeg ik het meteen.. Qua werk ligt dat blijkbaar toch wat anders.
Wat me voornamelijk dwars zit, is het feit dat ik binnenkort op dat zakelijke tripje ga, zoals ik als in mijn laatste reactie aangaf. Ik wil hier absoluut niet van profiteren! Ik wil ook niet dat ze dénken dat ik dit doe, want dit is echt niet mijn intentie. Dit zaken reisje, naar het hoofdkantoor van mijn bedrijf, was gewoon nodig en daarom ga ik ook..en is er ook al voor mij geboekt.
Maar ja, mijn intenties om er nog wat van te maken liggen anders..
Moet ik dus alsnog gewoon gaan en doen alsof mijn neus bloed?? Dit gaat zo tegen mijn principes in eigenlijk...maar ja, in mijn positie kan ik mijn baan en inkomsten niet voortijds verliezen..
I`ve learned so much from my mistakes.. I`m thinking of making a few more.
vrijdag 6 juni 2008 om 22:29
Hoi hoi,
Ja, ik zou inderdaad gaan en doen alsof je neus bloedt. Wat ik eerder al zei, je weet gewoon niet hoelang het duurt voordat je een leuke baan hebt gevonden. En je zit ook niet in de situatie, dat je het even op kunt vangen qua financiën.
Het siert je, dat je er gevoelsmatig zoveel problemen mee hebt. Dat zit in je aard, dus zal je niet verleren. Dit 'moet' gewoon even. Je moet nu even kiezen tussen wat opties en zorgen, dat je hier zelf het beste uit komt zonder dat je mensonterend, crimineel of lomp bezig bent. En dat ben je niet. Het is niet helemaal netjes, dat ben ik met je eens, maar meid, je hebt even niet zo heel veel keus en het is ook weer niet vreselijk schokkend. Maak voor jezelf duidelijk waarom je hiervoor kiest en probeer het zakelijk te zien.
Jouw werkgever is immers ook niet helemaal eerlijk naar jou toe geweest. Hij heeft zich anders voorgedaan in het sollicitatiegesprek met jou, heeft jou ook niet op de hoogte gesteld van het schelden, boeren, etc. Daarnaast zal een werkgever ook altijd voor zichzelf kiezen als hij 'met jou in zijn maag zit'. Zij overleven het geld voor een vliegticket waarschijnlijk een stuk makkelijker dan jij het verlies van je maandsalaris.
Accepteer dat dit je situatie nu is, je kunt niet zonder inkomen, je wil zo snel mogelijk een andere baan zoeken/aannemen en tot die tijd moet je hier dus blijven werken.
Maak er het beste van en verlies je gezondheid niet uit het oog. Zeker ook als je thuissituatie momenteel zo hectisch is. Probeer een beetje rust te creëren.
Sterkte en succes!
Ja, ik zou inderdaad gaan en doen alsof je neus bloedt. Wat ik eerder al zei, je weet gewoon niet hoelang het duurt voordat je een leuke baan hebt gevonden. En je zit ook niet in de situatie, dat je het even op kunt vangen qua financiën.
Het siert je, dat je er gevoelsmatig zoveel problemen mee hebt. Dat zit in je aard, dus zal je niet verleren. Dit 'moet' gewoon even. Je moet nu even kiezen tussen wat opties en zorgen, dat je hier zelf het beste uit komt zonder dat je mensonterend, crimineel of lomp bezig bent. En dat ben je niet. Het is niet helemaal netjes, dat ben ik met je eens, maar meid, je hebt even niet zo heel veel keus en het is ook weer niet vreselijk schokkend. Maak voor jezelf duidelijk waarom je hiervoor kiest en probeer het zakelijk te zien.
Jouw werkgever is immers ook niet helemaal eerlijk naar jou toe geweest. Hij heeft zich anders voorgedaan in het sollicitatiegesprek met jou, heeft jou ook niet op de hoogte gesteld van het schelden, boeren, etc. Daarnaast zal een werkgever ook altijd voor zichzelf kiezen als hij 'met jou in zijn maag zit'. Zij overleven het geld voor een vliegticket waarschijnlijk een stuk makkelijker dan jij het verlies van je maandsalaris.
Accepteer dat dit je situatie nu is, je kunt niet zonder inkomen, je wil zo snel mogelijk een andere baan zoeken/aannemen en tot die tijd moet je hier dus blijven werken.
Maak er het beste van en verlies je gezondheid niet uit het oog. Zeker ook als je thuissituatie momenteel zo hectisch is. Probeer een beetje rust te creëren.
Sterkte en succes!
