Werk & Studie
alle pijlers
Wat zou jij doen? ‘Klikken’ of ‘negeren’
zondag 12 mei 2024 om 09:49
Ik werk al geruime tijd op een buitenlocatie. Sinds een paar jaar veel veranderingen in personeel en in leidinggevende.
Leidinggevende vind ik persoonlijk niet capabel, jong, onervaren en lijkt te gedijen op status, maar van hogeraf lijkt ze alle vrijheid te krijgen en is het niet zichtbaar wat op werkvloer gebeurd omdat management ook niet op werkvloer komt.
Wat ik nu continu om me heen zie gebeuren is dat collega’s echt structureel eerder naar huis gaan, laatst een collega zelfs na een halve werkdag al.
Omdat leidinggevende zelfs nauwelijks zichtbaar is wordt het dus ook niet zichtbaar (of ze laat het gebeuren, dat kan ook).
Maar nu zou teamleider zelf onlangs een hele dag op een andere locatie invallen, bleek er toch een dubbele dienst te zijn en is leidinggevende door collega (waar zij zelf leiding aan geeft) naar huis gestuurd.
Dit heeft leidinggevende dus ook gedaan, genoten van een extra dagje vrij. Dat vermoeden was er vaker al dat ze vooral op vrijdagen na een halve dag al niet meer of heel slecht te bereiken was terwijl agenda volledig leeg is.
Ik ben echt een beetje flabbergasted en weet niet zo goed wat hiermee te doen.
Enerzijds zou je denken, lekker ook gewoon doen! Maar ik kan het niet zo goed die drempel over merk ik.
Ik vind de locatie en het werk ontzettend leuk. Het beïnvloedt mijn eigen werk inhoudelijk niet echt, het teamwerk lijdt er wel enigszins onder omdat collega’s afhankelijk van elkaar een andere verantwoordelijkheid voelen. De helft voelt het wel, dus de basis wordt daarmee wel neergezet.
Wat zouden jullie doen?
Melden bij HR/management boven haar, met de kans dat er niks mee wordt gedaan en de sfeer voor mij ongemakkelijk wordt, of het laten gaan?
Leidinggevende vind ik persoonlijk niet capabel, jong, onervaren en lijkt te gedijen op status, maar van hogeraf lijkt ze alle vrijheid te krijgen en is het niet zichtbaar wat op werkvloer gebeurd omdat management ook niet op werkvloer komt.
Wat ik nu continu om me heen zie gebeuren is dat collega’s echt structureel eerder naar huis gaan, laatst een collega zelfs na een halve werkdag al.
Omdat leidinggevende zelfs nauwelijks zichtbaar is wordt het dus ook niet zichtbaar (of ze laat het gebeuren, dat kan ook).
Maar nu zou teamleider zelf onlangs een hele dag op een andere locatie invallen, bleek er toch een dubbele dienst te zijn en is leidinggevende door collega (waar zij zelf leiding aan geeft) naar huis gestuurd.
Dit heeft leidinggevende dus ook gedaan, genoten van een extra dagje vrij. Dat vermoeden was er vaker al dat ze vooral op vrijdagen na een halve dag al niet meer of heel slecht te bereiken was terwijl agenda volledig leeg is.
Ik ben echt een beetje flabbergasted en weet niet zo goed wat hiermee te doen.
Enerzijds zou je denken, lekker ook gewoon doen! Maar ik kan het niet zo goed die drempel over merk ik.
Ik vind de locatie en het werk ontzettend leuk. Het beïnvloedt mijn eigen werk inhoudelijk niet echt, het teamwerk lijdt er wel enigszins onder omdat collega’s afhankelijk van elkaar een andere verantwoordelijkheid voelen. De helft voelt het wel, dus de basis wordt daarmee wel neergezet.
Wat zouden jullie doen?
Melden bij HR/management boven haar, met de kans dat er niks mee wordt gedaan en de sfeer voor mij ongemakkelijk wordt, of het laten gaan?
maandag 13 mei 2024 om 15:04
Na wat mij ( op kantoor) is overkomen ( zie mijn topic) zeg ik: rode vlag, niet bemoeien en solliciteren maar! Je bent helemaal niemand iets verschuldigd, ook je zorgafhankelijke cliënten niet. Echt niet.
Als jij vanuit jezelf hier iets aan wil doen, doe het dan ook VOOR jezelf, niet uit schuldgevoel.
Daarbij, je kunt ook in de zorg werken ( toch dat mensen helpen) bij een instelling waar ze niet zo duidelijk de kantjes er af lopen.
Als jij vanuit jezelf hier iets aan wil doen, doe het dan ook VOOR jezelf, niet uit schuldgevoel.
Daarbij, je kunt ook in de zorg werken ( toch dat mensen helpen) bij een instelling waar ze niet zo duidelijk de kantjes er af lopen.
maandag 13 mei 2024 om 15:06
Wat de een professioneel en functioneel vindt, vindt de ander misschien klagen. Ik brand mijn vingers er niet meer aanherfst100 schreef: ↑13-05-2024 14:15Ik zie het andersom. Eerst stel je iets aan de kaak met de hoop dat zaken kunnen verbeteren. Niet alleen voor de cliënten, maar ook voor de collega's. Eerlijke werkverdeling is toch erg belangrijk. Als dit niet goed uitpakt of er verandert niks, kun je toch altijd nog naar een andere baan zoeken? Ik vind het vreemd dat je van tevoren al allemaal doemscenario's gaat bedenken en dan maar tot de conclusie komt dat het geen zin heeft. Zonder iets geprobeerd te hebben. En TO is echt niet de enige die zich hieraan stoort. Misschien kunnen ze dit met elkaar aan de kaak stellen. Het is ook de toon die de muziek maakt. Je kunt klagen of iets professioneel en functioneel als verbetering voorstellen.
maandag 13 mei 2024 om 15:21
Oh ze kan er zeker wat van zeggen hoor. Mijn ervaring is alleen dat het geen ene zak helpt, zeker niet als deze mentaliteit zich uitstrekt tot het management. Dus TO kan het proberen, maar ik zou de moeite sparen.herfst100 schreef: ↑13-05-2024 14:15Ik zie het andersom. Eerst stel je iets aan de kaak met de hoop dat zaken kunnen verbeteren. Niet alleen voor de cliënten, maar ook voor de collega's. Eerlijke werkverdeling is toch erg belangrijk. Als dit niet goed uitpakt of er verandert niks, kun je toch altijd nog naar een andere baan zoeken? Ik vind het vreemd dat je van tevoren al allemaal doemscenario's gaat bedenken en dan maar tot de conclusie komt dat het geen zin heeft. Zonder iets geprobeerd te hebben. En TO is echt niet de enige die zich hieraan stoort. Misschien kunnen ze dit met elkaar aan de kaak stellen. Het is ook de toon die de muziek maakt. Je kunt klagen of iets professioneel en functioneel als verbetering voorstellen.
maandag 13 mei 2024 om 15:50
Ik vind het heel rot dat dit jou is overkomen. Zo zou het niet mogen en moeten gaan. Maar dat dit bij jou zo gaat, wil toch niet zeggen dat dit overal zo gaat. We hebben het hier niet over een magazijn met aardappelen waar TO werkt, maar over een zorginstelling met mensen. Ik kan er in ieder geval niet om lachen.
Ik houd verder op met hier reageren. Ik denk dat dit onderwerp mij, als moeder van een kind met een zware handicap, veel meer raakt dan de meeste anderen die hier reageren. Ik hoop dat er toch een paar mensen zich gesterkt voelen dat het wel belangrijk is en dat het er wel toe doet. Ik merk dat ik vooral enorm verdrietig word dat er blijkbaar zo over de zorg voor mijn kind gesproken wordt. Ik steek mijn hoofd maar weer snel in het zand en blijf hopen dat de zorginstelling van mijn zoon wel een veilige sfeer heeft waarin zaken aan de kaak gesteld worden zonder mijn directe bemoeienis.
Ik als ouder ga er in ieder geval mee door tot ik dood neerval om alles voor mijn kind zo goed mogelijk te doen. En mensen aanspreken in zijn zorginstelling is daar zeker een onderdeel van. Ik krijg overigens ook te horen van personeel dat ze zo blij zijn dat ik mijn mond opentrek als ouder. Zelf durven ze het soms niet of het maakt te weinig indruk. Het zijn vaak jonge mensen die ook bang zijn om problemen te krijgen. Ik probeer hen daarin ook te steunen door aan de bel te trekken en te bevestigen hoe belangrijk het is dat ze wel iets doen. Hoe belangrijk ze zijn voor mijn kind en voor ons. Zorgpersoneel krijgt ook vaak te weinig te horen hoeveel ze betekenen voor de cliënten en hun familie. Dan ontstaat er wat hier in dit topic omschreven wordt. Ik heb echt wel pittige gesprekken gehad met managers waarbij ik hen ook flink heb aangesproken. En dat heeft elke keer echt enorm geholpen en wel degelijk veel verschil gemaakt voor mijn zoon en het personeel. Dus dit sterkt me weer om hier vooral mee door te gaan.
herfst100 wijzigde dit bericht op 13-05-2024 16:32
45.28% gewijzigd
maandag 13 mei 2024 om 16:16
Zou je dit kunnen bespreken met collega's zonder verwijtend te klinken? Dus zonder een teamleider aan te spreken en zonder het te zien als 'klikken'? Ik heb geen recept daarvoor, als enorm conflictvermijdend type, maar het zou fijn zijn als je ze zou kunnen laten weten wat je waarneemt en dan daarover praten. Misschien zit het anders dan je denkt?
Ik heb wel gewerkt in teams die zo'n beetje werden verwaarloosd door hun manager, en daar sloop ook zo'n lamlendigheid in. Omdat het niks uitmaakte of je nou je werk buitengewoon goed deed of er maar zo'n beetje een slag naar sloeg. En bij een andere opdrachtgever zijn mensen een beetje in een achterover-leun-houding gekomen omdat ze een paar keer zijn teleurgesteld als ze wél initiatief namen.
Ik heb wel gewerkt in teams die zo'n beetje werden verwaarloosd door hun manager, en daar sloop ook zo'n lamlendigheid in. Omdat het niks uitmaakte of je nou je werk buitengewoon goed deed of er maar zo'n beetje een slag naar sloeg. En bij een andere opdrachtgever zijn mensen een beetje in een achterover-leun-houding gekomen omdat ze een paar keer zijn teleurgesteld als ze wél initiatief namen.
Wat eten we vanavond?
maandag 13 mei 2024 om 16:44
Ik durf op zich wel een kritisch te zijn over en in ons werk, werd voorheen ook gewoon gewaardeerd. Merk dat het nu samenstelling in team veranderd dat omdraait. Stom genoeg werkt het nu beter wanneer familie/naasten (stevig) feedback geven, dat zou ook niet zo moeten zijn.herfst100 schreef: ↑13-05-2024 15:50Ik vind het heel rot dat dit jou is overkomen. Zo zou het niet mogen en moeten gaan. Maar dat dit bij jou zo gaat, wil toch niet zeggen dat dit overal zo gaat. We hebben het hier niet over een magazijn met aardappelen waar TO werkt, maar over een zorginstelling met mensen. Ik kan er in ieder geval niet om lachen.
Ik houd verder op met hier reageren. Ik denk dat dit onderwerp mij, als moeder van een kind met een zware handicap, veel meer raakt dan de meeste anderen die hier reageren. Ik hoop dat er toch een paar mensen zich gesterkt voelen dat het wel belangrijk is en dat het er wel toe doet. Ik merk dat ik vooral enorm verdrietig word dat er blijkbaar zo over de zorg voor mijn kind gesproken wordt. Ik steek mijn hoofd maar weer snel in het zand en blijf hopen dat de zorginstelling van mijn zoon wel een veilige sfeer heeft waarin zaken aan de kaak gesteld worden zonder mijn directe bemoeienis.
Ik als ouder ga er in ieder geval mee door tot ik dood neerval om alles voor mijn kind zo goed mogelijk te doen. En mensen aanspreken in zijn zorginstelling is daar zeker een onderdeel van. Ik krijg overigens ook te horen van personeel dat ze zo blij zijn dat ik mijn mond opentrek als ouder. Zelf durven ze het soms niet of het maakt te weinig indruk. Het zijn vaak jonge mensen die ook bang zijn om problemen te krijgen. Ik probeer hen daarin ook te steunen door aan de bel te trekken en te bevestigen hoe belangrijk het is dat ze wel iets doen. Hoe belangrijk ze zijn voor mijn kind en voor ons. Zorgpersoneel krijgt ook vaak te weinig te horen hoeveel ze betekenen voor de cliënten en hun familie. Dan ontstaat er wat hier in dit topic omschreven wordt. Ik heb echt wel pittige gesprekken gehad met managers waarbij ik hen ook flink heb aangesproken. En dat heeft elke keer echt enorm geholpen en wel degelijk veel verschil gemaakt voor mijn zoon en het personeel. Dus dit sterkt me weer om hier vooral mee door te gaan.
En waar ik cliënten altijd op het hart druk als ze niet tevreden te zijn en gesprek weinig uithaalt, ze altijd de keuzevrijheid hebben elders te gaan wonen waarbij ik ze dan ook help in die zoektocht, merk ik dat ik het zelf ook heel ontzettend lastig vind zaken op huidige werkplek los te laten.
Ik zie aan de andere kant bij mijn ouder de andere kant ook van 2 zorgorganisaties. Waarvan de nieuwe zorgorganisatie overwoog om na wat bel/app/mail-contact een 2e gesprekspartner aan te willen laten sluiten omdat ze met een andere verwachting gesprek met mij en zus inging. Ze was echt wat bang, terwijl we helemaal niet boos oid waren. Wel kritisch en in onze ogen terechte vragen hadden en er ook wel wat bovenop zaten na wat teleurstellingen gehad te hebben bij eerste zorgorganisatie.
Die vrouw was heel opgelucht toen ze in gesprek merkte dat onze intentie heel anders was, daarna biechtte ze dus op overwogen te hebben gesprek niet alleen te willen doen.
Maar ook hierin vind ik dat ik voor mijn ouder op mag komen als ik vind dat dingen niet deugen, daar zou ik ook niet in willen veranderen. Dus moet jij ook zeer zeker niet willen.
maandag 13 mei 2024 om 16:55
Het stomme is dat hoe minder geluid je maakt hoe makkelijker het verloopt voor je lijkt het nu zonder dat je er op afgerekend wordt als je wel geluid maakt. Feedback wordt ontvangen, maar vervolgens hoor of zie je er niks meer van. Bij navragen lijkt er dan weer een klein lampje te branden en wordt er soms wel/niet actie op ondernomen, maar wel half/half. Alsof LG geen eigen beslissing durft/kan nemen en alles moet navragen, maar soms de inhoud ook niet altijd helemaal snapt waardoor er een niet kloppend antwoord komt en het wederom elders nagevraagd moet worden.makreel schreef: ↑13-05-2024 16:16Zou je dit kunnen bespreken met collega's zonder verwijtend te klinken? Dus zonder een teamleider aan te spreken en zonder het te zien als 'klikken'? Ik heb geen recept daarvoor, als enorm conflictvermijdend type, maar het zou fijn zijn als je ze zou kunnen laten weten wat je waarneemt en dan daarover praten. Misschien zit het anders dan je denkt?
Ik heb wel gewerkt in teams die zo'n beetje werden verwaarloosd door hun manager, en daar sloop ook zo'n lamlendigheid in. Omdat het niks uitmaakte of je nou je werk buitengewoon goed deed of er maar zo'n beetje een slag naar sloeg. En bij een andere opdrachtgever zijn mensen een beetje in een achterover-leun-houding gekomen omdat ze een paar keer zijn teleurgesteld als ze wél initiatief namen.
Het zorgt ervoor dat dingen enorm vertragen en dit wat door lijkt te werken op de werkvloer. Het lastige vind ik inschatten is dit onervarenheid en wanneer mag je wat meer eigen leiderschap verwachten en wanneer mag je die verwachting laten varen.
Buiten dat, blijft het natuurlijk wel gek gedrag om zo met je uren om te gaan.
maandag 13 mei 2024 om 17:36
herfst100 schreef: ↑13-05-2024 10:10Hoe kun je dit nou zeggen? To werkt met zorgafhankelijke mensen. Kwetsbare mensen! Als je in de zorg werkt heb je toch een morele plicht om dit soort zaken aan de kaak te stellen? Jij hebt als zorgmedewerker direct invloed op de kwaliteit van leven van mensen die niet voor zichzelf op kunnen komen. Het zal je eigen kind of ouder maar zijn die onvoldoende zorgt krijgt door dit soort mensen, terwijl jij als ouder of kind/familie erop vertrouwt dat de zorg er wel is. Echt om te huilen dit soort adviezen.
TO kan dit in haar eentje niet veranderen, zeker niet als de leidinggevende zich net zo opstelt. Natuurlijk zou ik het shit vinden als de medewerkers van de instelling waar mijn ouder verblijft zich zo opstellen. En dan zou ik dat ook aan de kaak stellen. Als werknemer heeft TO minder macht om de houding van de rest van het team te veranderen. Dus zou ik fijn ergens gaan werken waar anderen dezelfde instelling hebben als TO.
Mooi dat jij nieuwe zorgmedewerkers hier anders in opleidt. Ik hoop echt dat iedereen TO's instelling richting bewoners heeft. En wel collegiaal is. Maar voor TO's eigen bestwil kan ze echt beter vertrekken dan vechten tegen de bierkaai.
Coffee is never my cup of tea
maandag 13 mei 2024 om 17:45
Ik hoop echt dat je trots bent op jezelf hoe jij in dit beroep staat. Was iedereen maar zo als jij. Ik laat mijn kind echt met een gerust hart bij mensen met een instelling zoals die van jou.Hoelahoep schreef: ↑13-05-2024 16:44Ik durf op zich wel een kritisch te zijn over en in ons werk, werd voorheen ook gewoon gewaardeerd. Merk dat het nu samenstelling in team veranderd dat omdraait. Stom genoeg werkt het nu beter wanneer familie/naasten (stevig) feedback geven, dat zou ook niet zo moeten zijn.
En waar ik cliënten altijd op het hart druk als ze niet tevreden te zijn en gesprek weinig uithaalt, ze altijd de keuzevrijheid hebben elders te gaan wonen waarbij ik ze dan ook help in die zoektocht, merk ik dat ik het zelf ook heel ontzettend lastig vind zaken op huidige werkplek los te laten.
Ik zie aan de andere kant bij mijn ouder de andere kant ook van 2 zorgorganisaties. Waarvan de nieuwe zorgorganisatie overwoog om na wat bel/app/mail-contact een 2e gesprekspartner aan te willen laten sluiten omdat ze met een andere verwachting gesprek met mij en zus inging. Ze was echt wat bang, terwijl we helemaal niet boos oid waren. Wel kritisch en in onze ogen terechte vragen hadden en er ook wel wat bovenop zaten na wat teleurstellingen gehad te hebben bij eerste zorgorganisatie.
Die vrouw was heel opgelucht toen ze in gesprek merkte dat onze intentie heel anders was, daarna biechtte ze dus op overwogen te hebben gesprek niet alleen te willen doen.
Maar ook hierin vind ik dat ik voor mijn ouder op mag komen als ik vind dat dingen niet deugen, daar zou ik ook niet in willen veranderen. Dus moet jij ook zeer zeker niet willen.
Het is ook herkenbaar wat je schrijft over loslaten. Mijn zoon zit inmiddels al 13 jaar bij deze zorginstelling. Ik heb al heel wat managers en teams langs zien komen. Wij hebben ook wel periodes gehad dat ik echt heel erg ontevreden was en heb rondgekeken naar een andere plek. Maar het punt is dat je hier weet wat je hebt. En ik had toch veel angst om over te stappen en weer in dezelfde sores terecht te komen. Dus ook als ouder/cliënt is loslaten heel lastig. Ik heb er tot nu toe steeds voor gekozen om te vechten voor betere zorg. Wat uiteindelijk ook steeds gelukt is. Pittige gesprekken gehad, maar gewoon niet opgeheven.
Ik snap dat dit als werknemer heel anders is. Ik heb ook wel goede mensen zien vertrekken waar ik echt wel verdriet om had. Maar aan de andere kant is het soms ook beter om los te laten als je vecht tegen de bierkaai. Dit geeft ook weer ruimte voor nieuwe mensen met nieuwe energie. En jij kunt jouw energie weer kwijt in een nieuwe organisatie waarbij het hopelijk meer effect heeft.
maandag 13 mei 2024 om 18:48
Je omschrijft het goed, ik weet wat ik hier heb (en vooral hoe fijn ik het hier heb gehad en hoe goed ze voor mij geweest zijn). Ondertussen is 80% van team veranderd, dus niet zo gek dat het rommelig is en gaat. Misschien tegen beter weten in hoop ik dat er nog wat van te maken valt.herfst100 schreef: ↑13-05-2024 17:45Ik hoop echt dat je trots bent op jezelf hoe jij in dit beroep staat. Was iedereen maar zo als jij. Ik laat mijn kind echt met een gerust hart bij mensen met een instelling zoals die van jou.
Het is ook herkenbaar wat je schrijft over loslaten. Mijn zoon zit inmiddels al 13 jaar bij deze zorginstelling. Ik heb al heel wat managers en teams langs zien komen. Wij hebben ook wel periodes gehad dat ik echt heel erg ontevreden was en heb rondgekeken naar een andere plek. Maar het punt is dat je hier weet wat je hebt. En ik had toch veel angst om over te stappen en weer in dezelfde sores terecht te komen. Dus ook als ouder/cliënt is loslaten heel lastig. Ik heb er tot nu toe steeds voor gekozen om te vechten voor betere zorg. Wat uiteindelijk ook steeds gelukt is. Pittige gesprekken gehad, maar gewoon niet opgeheven.
Ik snap dat dit als werknemer heel anders is. Ik heb ook wel goede mensen zien vertrekken waar ik echt wel verdriet om had. Maar aan de andere kant is het soms ook beter om los te laten als je vecht tegen de bierkaai. Dit geeft ook weer ruimte voor nieuwe mensen met nieuwe energie. En jij kunt jouw energie weer kwijt in een nieuwe organisatie waarbij het hopelijk meer effect heeft.
Sowieso van nature loyaal type, meestal blij mee, maar in dit geval zit het me ook in de weg om in mijn overwegingen een keuze te maken.
En ook wel beetje de angst dat de hele mentaliteit in de zorg sowieso veranderd is en ik er niks mee win. Was half jaar geleden al zowat aangenomen bij een organisatie die het heel goed leek te doen, maar zelf niet door laten gaan en nu blij mee omdat in de tussentijd daar ook wat zaken zijn voor gevallen waarbij bleek dat werkgever toch niet zo leuk bleek als gedacht. En ik had me echt wel goed verdiept, kennis die er werkt flink uitgehoord, meeloopdag gehad, enz. En toch goed op verkeken.
maandag 13 mei 2024 om 19:00
Ik snap je helemaal, ik heb zelf ook een zorgafhankelijke naaste. Maar 'de jongste bediende' verantwoordelijk maken voor de cultuur binnen een gehele toko, kan natuurlijk niet. En het is een patroon, een cultuur.herfst100 schreef: ↑13-05-2024 15:50Ik vind het heel rot dat dit jou is overkomen. Zo zou het niet mogen en moeten gaan. Maar dat dit bij jou zo gaat, wil toch niet zeggen dat dit overal zo gaat. We hebben het hier niet over een magazijn met aardappelen waar TO werkt, maar over een zorginstelling met mensen. Ik kan er in ieder geval niet om lachen.
Ik houd verder op met hier reageren. Ik denk dat dit onderwerp mij, als moeder van een kind met een zware handicap, veel meer raakt dan de meeste anderen die hier reageren. Ik hoop dat er toch een paar mensen zich gesterkt voelen dat het wel belangrijk is en dat het er wel toe doet. Ik merk dat ik vooral enorm verdrietig word dat er blijkbaar zo over de zorg voor mijn kind gesproken wordt. Ik steek mijn hoofd maar weer snel in het zand en blijf hopen dat de zorginstelling van mijn zoon wel een veilige sfeer heeft waarin zaken aan de kaak gesteld worden zonder mijn directe bemoeienis.
Ik als ouder ga er in ieder geval mee door tot ik dood neerval om alles voor mijn kind zo goed mogelijk te doen. En mensen aanspreken in zijn zorginstelling is daar zeker een onderdeel van. Ik krijg overigens ook te horen van personeel dat ze zo blij zijn dat ik mijn mond opentrek als ouder. Zelf durven ze het soms niet of het maakt te weinig indruk. Het zijn vaak jonge mensen die ook bang zijn om problemen te krijgen. Ik probeer hen daarin ook te steunen door aan de bel te trekken en te bevestigen hoe belangrijk het is dat ze wel iets doen. Hoe belangrijk ze zijn voor mijn kind en voor ons. Zorgpersoneel krijgt ook vaak te weinig te horen hoeveel ze betekenen voor de cliënten en hun familie. Dan ontstaat er wat hier in dit topic omschreven wordt. Ik heb echt wel pittige gesprekken gehad met managers waarbij ik hen ook flink heb aangesproken. En dat heeft elke keer echt enorm geholpen en wel degelijk veel verschil gemaakt voor mijn zoon en het personeel. Dus dit sterkt me weer om hier vooral mee door te gaan.
Je zegt zelf ook dat je naar de managers gaat. En als je daar een pittig gesprek mee hebt gehad ga je weer naar huis en heb je met die persoon niks meer te maken tot het volgende gesprek. TO moet de volgende dag weer: goedemorgen! Chit chat... Fijne avond! Tegen iemand die ( logischerwijs) giftig is want aangesproken door de jongste bediende.... En regelmatig afgesnauwd worden op je werk is niet zo goed voor je.
maandag 13 mei 2024 om 19:15
Wat kan een vertrouwenspersoon hiermee? Wel ingelezen, maar ik lees daar vooral dat zij je verwijzen wat te doen, welke opties er zijn, en dan kom ik op dezelfde opties zoals die hier aangedragen worden, maar dan zonder ervaringsverhalen.
Wellicht verkeerd geïnformeerd hoor, als het anders is hoor ik dat graag.
maandag 13 mei 2024 om 20:31
maandag 13 mei 2024 om 23:47
Dit.Irish_Wasser_Woman schreef: ↑12-05-2024 10:48Je kan, mijn inziens, best eens aangeven dat het je opvalt dat de bezetting in de middag structureel (te?) laag lijkt te zijn, alsof *noem een aantal* collega's allemaal tegelijk vrij hebben genomen. En/of dat er vanaf *bepaald tijdstip* amper/niet meer op mail wordt gereageerd en dat dat ten koste gaat van de werkbaarheid op de vloer.
Ik zou zoiets doen.
Algemeen benoemen/ informeren/bespreken.
In de zorg vind ik dit beslist niet oké.
Daar werk ik zelf, en ik zou zeker wel zoiets aangeven.
dinsdag 14 mei 2024 om 07:39
Je denkt toch niet echt dat die medewerkers op tijdstippen dat TO het niet ziet terugkomen om te mensergerjenieten, samen naar favoriete muziek te luisteren of een wandeling in het park te maken?
dinsdag 14 mei 2024 om 07:47
herfst100 schreef: ↑13-05-2024 15:50Ik houd verder op met hier reageren. Ik denk dat dit onderwerp mij, als moeder van een kind met een zware handicap, veel meer raakt dan de meeste anderen die hier reageren. Ik hoop dat er toch een paar mensen zich gesterkt voelen dat het wel belangrijk is en dat het er wel toe doet.
Ik begrijp je. Ik hou van mensen die hun werk zichtbaar met plezier en overgave doen, sowieso, maar in de zorg is dat toch eigenlijk een must?
Ik vind het erg dat er momenten zijn waarop jij daarvoor moet vechten.
dinsdag 14 mei 2024 om 07:47
justagirly schreef: ↑13-05-2024 23:47Dit.
Ik zou zoiets doen.
Algemeen benoemen/ informeren/bespreken.
In de zorg vind ik dit beslist niet oké.
Daar werk ik zelf, en ik zou zeker wel zoiets aangeven.
dinsdag 14 mei 2024 om 16:27
Tuurlijk niet. En dat is juist kwaliteit van zorg. Er is altijd iets te doen.
Ik vind het eerlijk gezegd ronduit schandalig. Blij dat ik niet bij zo'n organisatie werk, zeg.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
