Werk & Studie
alle pijlers
Werken/stage in ontwikkelingslanden?
donderdag 6 december 2007 om 15:50
Ik heb een paar maanden in een ontwikkelingsland gewoond, en daar ook in het ziekenhuis rondgekeken. Ik kende daar een aantal mensen die hun coschappen liepen in dat ziekenhuis. De omstandigheden waren echt mensonterend daar.
Het koste mij geen moeite om er mee om te gaan dat mensen zo arm zijn, ik realiseerde me hoe weinig je nodig hebt om gelukkig te zijn (hoe stom dat misschien ook klinkt). Als je er eenmaal middenin zit, kun je niet anders dan er mee omgaan. Natuurlijk waren er momenten dat de tranen in mijn ogen sprongen (en het ziekenhuis was niet gemakkelijk). Maar ook dat schijnt te wennen.
Het koste mij geen moeite om er mee om te gaan dat mensen zo arm zijn, ik realiseerde me hoe weinig je nodig hebt om gelukkig te zijn (hoe stom dat misschien ook klinkt). Als je er eenmaal middenin zit, kun je niet anders dan er mee omgaan. Natuurlijk waren er momenten dat de tranen in mijn ogen sprongen (en het ziekenhuis was niet gemakkelijk). Maar ook dat schijnt te wennen.
donderdag 6 december 2007 om 15:55
het is net zoals mijn voorgangster hiervoor zegt. De armoede zet je met beide benen op de grond. Als je ziet dat de kinderen tussendoor te eten krijgen omdat ze het thuis niet krijgen en dat ze allemaal in kapotte schooluniformen lopen ben je dankbaar voor wat je hebt.
Ik had in het begin moeite met de manier waarop we aangesproken werden en hoe strikt er werd omgegaan met de godsdienst en het slaan van de kinderen. Maar ook dat went (hoe hard dat misschien ook klinkt). Ik heb nooit geslagen maar die kinderen net dat stukje extra aandacht gegeven.
Het enige wat mij erg tegen de borst stuitte was hun manier om kinderen te behoeden voor gangs. Als er tegen vierjarigen verteld wordt dat vrouwen in de gevangenis elkaar bevredigen door wortels ergens in te stoppen dat gaat me te ver
Mijn zusje heeft co-schappen gelopen (ook in zuid afrika) en hoewel ze eerst liever niet wilde wil ze nu weer meteen terug. Ze wil zelfs tropenarts worden. Ondanks het verdriet en de sterfgevallen.
Je moet soms vallen om weer leren op te staan
donderdag 6 december 2007 om 16:08
Ik heb 5 maanden in Sri Lanka in een gehandicapten instelling stage gelopen. Qua sterfte cijfers viel het wel mee daar. Het heftisgte vond ik de manier de mensen daar denken over gehandicapten; ze worden of vermoord of voor de krokodillen gegooit of op straat neergelegt. De eerste keer dat er een baby binnenkwam van 1 maand oud die achtergelaten was heb ik wel 3 keer moeten slikken.
Ik zou adviseren, ga met iemand samen, het scheelt veel da je dingen met elkaar kunt delen. Voor de rest weet ik niet of je nog iets anders wilt weten wat ik je kan vertellen.
Succes
Ik zou adviseren, ga met iemand samen, het scheelt veel da je dingen met elkaar kunt delen. Voor de rest weet ik niet of je nog iets anders wilt weten wat ik je kan vertellen.
Succes
Loop met je gezicht in de zon, dan valt de schaduw achter je.
donderdag 6 december 2007 om 18:30
Ethiopië.
Het is inderdaad heel prettig om het met iemand te kunnen delen. Ik was er met mijn vriend en er waren meer buitenlanders, waardoor we tegen elkaar konden klagen over dingen die we vervelend of moeilijk vonden.
Het hangt er ook wel een beetje vanaf of je een realistisch beeld hebt van hoe mensen leven in een arm land. Malawi is geloof ik nog nét iets armer dan Ethiopië, dus armoede is er. Maar in Ethiopië waren bv. in de steden ook veel mensen die wél het een en ander te besteden hadden, ook al waren ze niet rijk.
Als arts kijk je waarschijnlijk met een iets andere blik dan als 'toerist'.
In Ethiopië was het wel heel erg zo dat de artsen (excusez) geen flikker uitvoerden om mensen te helpen. Niet iedereen natuurlijk, maar god, alleen al de dingen die ik daar als bezoeker gezien en gehoord heb... Ik weet niet hoe dat in Malawi zit, maar dat was voor mijn mede-buitenlanders wel erg demotiverend.
Het is inderdaad heel prettig om het met iemand te kunnen delen. Ik was er met mijn vriend en er waren meer buitenlanders, waardoor we tegen elkaar konden klagen over dingen die we vervelend of moeilijk vonden.
Het hangt er ook wel een beetje vanaf of je een realistisch beeld hebt van hoe mensen leven in een arm land. Malawi is geloof ik nog nét iets armer dan Ethiopië, dus armoede is er. Maar in Ethiopië waren bv. in de steden ook veel mensen die wél het een en ander te besteden hadden, ook al waren ze niet rijk.
Als arts kijk je waarschijnlijk met een iets andere blik dan als 'toerist'.
In Ethiopië was het wel heel erg zo dat de artsen (excusez) geen flikker uitvoerden om mensen te helpen. Niet iedereen natuurlijk, maar god, alleen al de dingen die ik daar als bezoeker gezien en gehoord heb... Ik weet niet hoe dat in Malawi zit, maar dat was voor mijn mede-buitenlanders wel erg demotiverend.
donderdag 6 december 2007 om 18:40
ik heb hier ook wel wat ervaring mee, heb in kenia op een aids project gewerkt en heb veel gereisd in afrika. Ben ook in malawi geweest. Armoede went niet en zieke en dode kinderen ook niet. Maar ik kon er wel mee omgaan. Het relativeert je leventje in nederland. Ik kan er wel uren over vertellen, maar vind het lastig waar te beginnen. Heb je ook over de praktische dingen nagedacht? In malawi is veel aids, en een prikaccident is zo gebeurd. Ik zal later nog wel wat meer schrijven.
groetjes
groetjes
donderdag 6 december 2007 om 18:43
Ik denk trouwens dat het heel goed is dat je met iemand anders gaat, dat zal vaak helpen op moeilijke momenten. Armoede in afrika is trouwens wel wat schrijnender en erger dan in azie (over het algemeen) en je moet ook afstappen van het idee dat je daar nuttig gaat zijn. Het is vooral nuttig voor jezelf, en alle beetjes helpen, maar of jij daar echt nuttig bezig kan zijn, betwijfel ik (bedoel ik niet rot hoor, maar dat is mijn eigen ervaring. Ik heb wel geprobeerd zo nuttig mogelijk te zijn en te doen wat ik kon, maar een vreemde eend vraagt ook veel inlevingsvermogen en geduld van de mensen waar je mee werkt)
zaterdag 8 december 2007 om 20:32
Doen!!
Ik heb zelf voor mijn laatste co-schap in El Salvador gezeten en ik vond het echt een super tijd (alhoewel ik daarna wel besloot om geen tropenarts te worden....). Ik werkte daar op een soort van huisartsenpost en omdat de lokale arts vaak in de hoofdstad moest zijn was ik er wel relatief vaak de enige "dokter". Dus ook lekker in het diepe gegooid.. maar zoveel geleerd!!
Als je nog vragen hebt, stel ze gerust.
Wat betreft het risico op aids moet je van tevoren met je universiteit (?) zien te regelen dat er ergens (nederlandse ambasade was het geloof ik in ons geval) anti-virale middelen voor je ter beschikking zijn in geval van een prikaccident!
Ik heb zelf voor mijn laatste co-schap in El Salvador gezeten en ik vond het echt een super tijd (alhoewel ik daarna wel besloot om geen tropenarts te worden....). Ik werkte daar op een soort van huisartsenpost en omdat de lokale arts vaak in de hoofdstad moest zijn was ik er wel relatief vaak de enige "dokter". Dus ook lekker in het diepe gegooid.. maar zoveel geleerd!!
Als je nog vragen hebt, stel ze gerust.
Wat betreft het risico op aids moet je van tevoren met je universiteit (?) zien te regelen dat er ergens (nederlandse ambasade was het geloof ik in ons geval) anti-virale middelen voor je ter beschikking zijn in geval van een prikaccident!
zondag 9 december 2007 om 17:15
De zelfstandigheid vond ik wel een eng idee (al hoorde ik dit wel pas toen ik er was enheb ik er van te voren eigenlijk niet zoveel over kunnen piekeren), maar mijn voorgangster die mij inwerkte zei altijd: "je moet maar zo denken, zonder jouw zijn ze slechter af, want dan is er helemaal geen dokter" en dat vond ik eigenlijk wel een rustgevende gedachte!
Als ik echt iets niet wist ging ik bijvoorbeeld tijdens mijn consult nog wat opzoeken, vonden de patienten echt niet gek ofzo.
En in het uiterste geval stuurde ik ze naar het ziekenhuis, maar dat was op ongeveer een uur rijden, wat voor de meeste patienten wel ver weg en duur was natuurlijk dus praktisch gezien ook niet altijd een even makkelijke optie!
Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik er tijdens mijn sollicitaties eigenlijk nooit een opmerking over heb gehad, maar ik kan me voorstellen dat het wel een pre is als je de tropenopleiding wil gaan doen, maar bij veel andere opleiding telt toch alleen maar relevante (in Nl opgedane) werkervaring en onderzoek is mijn ervaring...
Als ik echt iets niet wist ging ik bijvoorbeeld tijdens mijn consult nog wat opzoeken, vonden de patienten echt niet gek ofzo.
En in het uiterste geval stuurde ik ze naar het ziekenhuis, maar dat was op ongeveer een uur rijden, wat voor de meeste patienten wel ver weg en duur was natuurlijk dus praktisch gezien ook niet altijd een even makkelijke optie!
Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik er tijdens mijn sollicitaties eigenlijk nooit een opmerking over heb gehad, maar ik kan me voorstellen dat het wel een pre is als je de tropenopleiding wil gaan doen, maar bij veel andere opleiding telt toch alleen maar relevante (in Nl opgedane) werkervaring en onderzoek is mijn ervaring...
maandag 10 december 2007 om 11:50
Heb 2 maanden vrijwilligerswerk gedaan in Zuid-Afrika met hiv/aids-patiënten (weeshuizen, een hospice waar mensen komen om te sterven, een ziekenhuis en een aantal crèches). Het ziekenhuis en de hospice waren specifiek gericht op de aids-patiënten. Wat de werkzaamheden daar waren voornamelijk voet- en handmassages geven, bedden verschonen, met mensen spreken of een beetje stervensbegeleiding voor zover die mensen daar behoefte aan hadden en voor zover ze nog konden praten. In de crèches hadden niet alle kinderen aids, maar we moesten ze allemaal behandelen alsof ze het hadden, voorzichtig met wondjes als ze gevallen waren enzo. Ook werd iedere maand een Tree Clinic gegeven, speciaal voor vrouwen en kinderen, voor mannen verboden. Er werden dan tweedehandse kleren uitgedeeld en zeep en brood en de kinderen kregen banaan enzo. Verder werd er voorlichting gegeven over condoomgebruik en aids enzo en werden kinderen opgevangen door speciale hulpverleners van de stichting Bobbi Bear, die slachtoffer waren (geweest) van seksueel misbruik. Vreselijk als je ziet wat sommige kindertjes al moeten meemaken, baby's die verkracht zijn, kleine kindertjes van een jaar of drie die apathisch in een hoekje zitten enzo. Vreselijk! Ik had het ook wel moeilijk ermee om ook voor de mannen te zorgen in de ziekenhuizen. Je kunt ze niet allemaal over 1 kam scheren, maar het leed voor vrouwen en kinderen in dat soort ontwikkelingslanden, wordt toch vaak veroorzaakt door de mannen. Allemaal deel van hun cultuur natuurlijk en domme bijgeloven (seks met een maagd, helpt aids genezen, dus dan maar een klein kind, die is zeker nog maagd...), maar toch erg moeilijk om dit te negeren...
Het lijkt me heel moeilijk wat jij gaat doen, echt heel zwaar! Maar wel ontzettend goed dat je het wilt!
Succes!
Het lijkt me heel moeilijk wat jij gaat doen, echt heel zwaar! Maar wel ontzettend goed dat je het wilt!
Succes!
maandag 10 december 2007 om 11:54
Van mij nog een tip (nav Germanwings opmerking over nog even iets opzoeken): neem zoveel mogelijk boeken mee die je nodig zou kunnen hebben. Nasturen kost een hoop tijd!
Als je nog geen vliegmaatschappij hebt: als je met Ethiopian Airlines vliegt (vanaf Schiphol en Frankfurt), mag je 45 kilo bagage meenemen. Ongekend veel als je het vergelijkt met anderen, en het is een prima maatschappij voor dit soort vluchten.
Als je nog geen vliegmaatschappij hebt: als je met Ethiopian Airlines vliegt (vanaf Schiphol en Frankfurt), mag je 45 kilo bagage meenemen. Ongekend veel als je het vergelijkt met anderen, en het is een prima maatschappij voor dit soort vluchten.
want in juni begint het vakantieseizoen natuurlijk al! (al heb ik het vermoeden dat Malawi geen top-10 vakantiebestemming is...)
dinsdag 11 december 2007 om 20:38
Ik studeerde toendertijd in Groningen maar aangezien ik een stageplek via Nijmegen geregeld had (was de enige uni die kontakt had in Midden-Amerika) heb ik daar een soort van voorbereidingscursus gevolgd. Dit was geloof ik een keer of 10, wel vermoeiend want voor mij hield dit in dat ik na mijn co-schappen nog 2,5 uur in de trein op en neer naar Nijmegen moest, maar wel een echte aanrader, misschien zou je dit eventueel ook kunnen volgen??
Ik ben nu in opleiding tot Uroloog, (in Duitsland omdat de opleidingsplekken in Nl hiervoor erg dun gezaaid zijn...), heb hiervoor een jaar op de SEH gewerkt en in 2 verschillende ziekenhuizen als agnio urologie (allemaal in NL). Bij al deze sollicitaties is het nooit ter sprake gekomen. Toen ik tussendoor (voor de emigratie) nog een tijdje als agnio revalidatie gewerkt heb kwam het juist wel weer ter sprake. En bij mijn duitse sollicitaties kon ik er toch een beetje mee aangeven dat ik makkelijk in een andere cultuur kon aarden, maar ik denk dat dat niet doorslaggevend geweest is om me hier aan te nemen.
Ik ben nu in opleiding tot Uroloog, (in Duitsland omdat de opleidingsplekken in Nl hiervoor erg dun gezaaid zijn...), heb hiervoor een jaar op de SEH gewerkt en in 2 verschillende ziekenhuizen als agnio urologie (allemaal in NL). Bij al deze sollicitaties is het nooit ter sprake gekomen. Toen ik tussendoor (voor de emigratie) nog een tijdje als agnio revalidatie gewerkt heb kwam het juist wel weer ter sprake. En bij mijn duitse sollicitaties kon ik er toch een beetje mee aangeven dat ik makkelijk in een andere cultuur kon aarden, maar ik denk dat dat niet doorslaggevend geweest is om me hier aan te nemen.
dinsdag 11 december 2007 om 22:21
geweldig dat je het gaat doen. Mijn stage was heel anders maar ik weet van mijn zusje dat co-schappen lopen in Afrika geweldig is. Ze heeft er heelveel geleerd.
en inderdaad begin op tijd met het zoeken van tickets. Ik heb hem een half jaar van tevoren geboekt en dat scheelde toch weer een aantal euros
en inderdaad begin op tijd met het zoeken van tickets. Ik heb hem een half jaar van tevoren geboekt en dat scheelde toch weer een aantal euros
Je moet soms vallen om weer leren op te staan
