Werk & Studie
alle pijlers
Ziek thuis ivm depressie en weer gaan werken
maandag 21 september 2020 om 23:05
Graag zou ik jullie om advies vragen, aangezien mijn hoofd zo vol zit en ik het niet meer kan overzien.
3,5 week geleden is er door mijn psycholoog de diagnose depressie gegeven en ben ik gestart met medicatie. Omdat ik de 1e 2 weken geen auto mag rijden met deze medicatie en ik een erg verantwoordelijk beroep heb waarin ik direct moet kunnen handelen in acute situaties, heb ik mijn leidinggevende ingelicht en ben ik ziekgemeld.
Ik heb wekelijks contact met haar en vandaag had ik mijn eerste afspraak met de bedrijfsarts. De 1e 20 min alleen met de bedrijfsarts, daarna sloot mijn leidinggevende aan.
Het gesprek begon al heel vervelend doordat ik een half uur heb zitten wachten. Hij haalde me uit de wachtruimte en zei dat er iets uit was gelopen. Dus ik zei dat ik een half uur heb zitten wachten en dat ik dat vervelend vond, waarop hij zei; maar daar ga ik geen excuses voor maken, een wachtkamer is tenslotte om in te wachten.
Tijdens het gesprek waren er nog wat vervelende uitspraken en voelde ik me al snel overrompeld en heb vooral veel moeten huilen.
Zijn conclusie: ik moet zsm weer deel gaan nemen aan het werkproces, want dat is goed voor mijn herstel.
Mijn leidinggevende heeft dit advies overgenomen en wil dat ik vanaf volgende week weer wat uren naar het werk kom.
En nu ben ik dus vanaf vanmiddag al in paniek: alles in mij schreeuwt: neeeee, ik kan dit nog niet, ik heb tijd en rust nodig.
Ik weet sinds 3 weken dat ik een depressie heb (het ging natuurlijk al langer niet goed) en ik zit nog midden in het proces van ophogen van de medicatie, gesprekken met psycholoog en huisarts.
Als ik aan werken denk, raak ik alleen maar in paniek.
Ik heb gezegd dat ik het even moet laten bezinken allemaal en dat ik woensdag bel en dat we dan gaan praten over een plan van aanpak.
Maar het enige wat ik wil zeggen is: ik kan dit nog niet, geef me aub wat tijd om te herstellen!
Kan iemand me advies geven over hoe dit verder aan te pakken, want ik overzie het even niet meer
3,5 week geleden is er door mijn psycholoog de diagnose depressie gegeven en ben ik gestart met medicatie. Omdat ik de 1e 2 weken geen auto mag rijden met deze medicatie en ik een erg verantwoordelijk beroep heb waarin ik direct moet kunnen handelen in acute situaties, heb ik mijn leidinggevende ingelicht en ben ik ziekgemeld.
Ik heb wekelijks contact met haar en vandaag had ik mijn eerste afspraak met de bedrijfsarts. De 1e 20 min alleen met de bedrijfsarts, daarna sloot mijn leidinggevende aan.
Het gesprek begon al heel vervelend doordat ik een half uur heb zitten wachten. Hij haalde me uit de wachtruimte en zei dat er iets uit was gelopen. Dus ik zei dat ik een half uur heb zitten wachten en dat ik dat vervelend vond, waarop hij zei; maar daar ga ik geen excuses voor maken, een wachtkamer is tenslotte om in te wachten.
Tijdens het gesprek waren er nog wat vervelende uitspraken en voelde ik me al snel overrompeld en heb vooral veel moeten huilen.
Zijn conclusie: ik moet zsm weer deel gaan nemen aan het werkproces, want dat is goed voor mijn herstel.
Mijn leidinggevende heeft dit advies overgenomen en wil dat ik vanaf volgende week weer wat uren naar het werk kom.
En nu ben ik dus vanaf vanmiddag al in paniek: alles in mij schreeuwt: neeeee, ik kan dit nog niet, ik heb tijd en rust nodig.
Ik weet sinds 3 weken dat ik een depressie heb (het ging natuurlijk al langer niet goed) en ik zit nog midden in het proces van ophogen van de medicatie, gesprekken met psycholoog en huisarts.
Als ik aan werken denk, raak ik alleen maar in paniek.
Ik heb gezegd dat ik het even moet laten bezinken allemaal en dat ik woensdag bel en dat we dan gaan praten over een plan van aanpak.
Maar het enige wat ik wil zeggen is: ik kan dit nog niet, geef me aub wat tijd om te herstellen!
Kan iemand me advies geven over hoe dit verder aan te pakken, want ik overzie het even niet meer
maandag 21 september 2020 om 23:32
Het verrotte met depressie is dat je je voelt alsof je niks wilt terwijl je ingelote niks kan. Dat is wezenlijk anders. Heb t gevoel dat TO dit nog niet beseft.Yoehoehoehoe schreef: ↑21-09-2020 23:26Tsja... je hebt een arbeidsovereenkomst en daar horen rechten en plichten bij. Je hebt recht op salaris bij ziekte, maar daar staat tegenover dat je je ook moet inzetten voor re-integratie. Natuurlijk niet leuk om te horen, maar zo is het nou eenmaal. Als je helemaal niets wilt, dan lijkt het mij beter dat je je baan opzegt. Mocht dit niet haalbaar voor je zijn, wat ik overigens heel goed zou begrijpen, dan zou ik mij toch wat anders opstellen tegenover je werkgever.
Maargoed.
Dus wat jij zegt klopt niet. Als het nu de klachten verergert, wat heel goed mogelijk is, is het in niemands belang om te pushen om al te gaan reintegreren. 4 weken is echt niks als je in een serieuze depressie zit. Denk eerder aan 4 maanden. Minimaal.
maandag 21 september 2020 om 23:33
Zeg je toch ook niet met een gebroken been of na een dubbele longontsteking? Geestelijk in de problemen is ook in de problemen. Dit negeren maakt het erger, neem je tijd en reken het jezelf vooral niet aan!
maandag 21 september 2020 om 23:35
Het is een beetje: kom op, niet zo sip nou. Beetje positief hè, je praat jezelf de put in.Hobbelster schreef: ↑21-09-2020 23:32Het verrotte met depressie is dat je je voelt alsof je niks wilt terwijl je ingelote niks kan. Dat is wezenlijk anders. Heb t gevoel dat TO dit nog niet beseft.
Maargoed.
Dus wat jij zegt klopt niet. Als het nu de klachten verergert, wat heel goed mogelijk is, is het in niemands belang om te pushen om al te gaan reintegreren. 4 weken is echt niks als je in een serieuze depressie zit. Denk eerder aan 4 maanden. Minimaal.
Tegen iemand met een depressie
maandag 21 september 2020 om 23:38
Mijn God wat slecht.
Ja dat verslag moeten ze je gewoon toesturen. Het komt in je verzuim dossier.
Heb je kennis, familie of vrienden met een Hr achtergrond? Er gaat een heel traject volgen als je straks 6 weken ziek bent. Het klinkt alsof je ook daar wel wat hulp bij kunt gebruiken.
Ze gaan een plan van aanpak moeten maken (voor stel dat je langer dan 2 jaar ziek blijft en in de wia belandt) en er zullen tussentijds steeds evaluaties moeten worden ingevuld met afspraken over wat je wel en niet doet op je werk. Hoe veel uren, welke omstandigheden, etc. Altijd in samenspraak met jou, geen handtekening of akkoord van jou betekent dat het niet rechtsgeldig is. Dus altijd goed lezen ook al is het moeilijk of duurt het daardoor een paar dagen langer!!! Niet tekenen om er maar vanaf te zijn.
Bel anders eens met WMO loket van je gemeente die hebben mensen die je hiermee kunnen helpen.
maandag 21 september 2020 om 23:38
maandag 21 september 2020 om 23:40
Helaas werkt het heel vaak zo. Weet ik uit ervaring.
Daarom grijpt me dit ook zo aan. Ik weet ook hoe eng en erg het is als je hoofd niet mee doet en je simpelweg niet meer goed kan nadenken en dingen overzien.
Daarom lig ik in bed dit te typen nu terwijl ik echt zou moeten gaan slapen
Depressie is echt zo klote. Ik kon toen alle hulp gebruiken die ik kon krijgen en nog was het mega mega zwaar.
maandag 21 september 2020 om 23:43
TO, heb je een rechtsbijstandsverzekering of ben je lid van een vakbond?
Je bent op dit moment niet echt goed in staat je eigen belangen te verdedigen. Vraag hulp!
maandag 21 september 2020 om 23:43
Waaaaaaaaat????
En toen je je kaak van de grond had opgeraapt —- ja ik snap dat je in paniek was. Mijn God hoe krijg deze hork het zijn strot uit.
Wat zei je leidinggevende toen, reageerde die erop?
Ach lieverd je hebt het niet getroffen met deze arts. Vraag idd een second opinion en áls je tzt de kracht en wil hebt kun je overwegen een klacht in te dienen over dit gesprek.
Dit is echt niet oké en het ligt NIET aan jou.
maandag 21 september 2020 om 23:43
Wat een pisvlek van een arts.
maandag 21 september 2020 om 23:43
Ik ga ook even facepalmen nu
, helaas ben ik erg ervaren met dit soort situaties, zowel op werk als privé vlak en ik kan oprecht zeggen dat ik nog niemand heb zien opkrabbelen met de instelling van ik kan en wil het niet. Voor TO: nogmaals veel sterkte en ik hoop dat je eruit komt, nogmaals mijn advies: ga in gesprek (over wat je wél kan) en pas op met acties die je nu uit emotie (wat gezien nu je toestand begrijpelijk is) gaat uitzetten.
maandag 21 september 2020 om 23:44
Super lief!Hobbelster schreef: ↑21-09-2020 23:40Helaas werkt het heel vaak zo. Weet ik uit ervaring.
Daarom grijpt me dit ook zo aan. Ik weet ook hoe eng en erg het is als je hoofd niet mee doet en je simpelweg niet meer goed kan nadenken en dingen overzien.
Daarom lig ik in bed dit te typen nu terwijl ik echt zou moeten gaan slapen
Ik vind het ook echt heel erg eng deze depressie.
Het gevoel dat ik mijn gevoel niet meer onder controle heb, de angst om een 'psychiatrische patiënt' te worden als ik voel dat het allemaal zo doelloos voelt, de angst dat het niet meer goed komt. Voor mijn gevoel begint het pas net zeg maar.
Ik ben bijna geneigd om maar ergens anders te gaan solliciteren, om van dit werk af te zijn, maar ja dat is voor nu natuurlijk geen oplossing.
maandag 21 september 2020 om 23:45
Ik heb hier echt geen woorden voor en een arts die dat zegt zou bij mij gelijk af zijn, wat een misselijke opmerking.
Heel simpel, als jij nu doorgaat verergeren je klachten en je werk gaat misschien ook nog de druk opvoeren en dat is het laatste wat je nu kan gebruiken. Wat je achteruit gaat nu moet je ook weer een keer terug om op je normale niveau te komen.
Denk aan jezelf!
maandag 21 september 2020 om 23:46
Niet doen. Zoek juridische hulp.eenhoornn schreef: ↑21-09-2020 23:44Super lief!
Ik vind het ook echt heel erg eng deze depressie.
Het gevoel dat ik mijn gevoel niet meer onder controle heb, de angst om een 'psychiatrische patiënt' te worden als ik voel dat het allemaal zo doelloos voelt, de angst dat het niet meer goed komt. Voor mijn gevoel begint het pas net zeg maar.
Ik ben bijna geneigd om maar ergens anders te gaan solliciteren, om van dit werk af te zijn, maar ja dat is voor nu natuurlijk geen oplossing.
maandag 21 september 2020 om 23:49
Nog een paar tips:
Vraag het rapport van de bedrijfsarts op, dan kun je zien wat daarin is geadviseerd.
Het is overigens niet ok dat er medische informatie wordt gedeeld met jouw leidinggevende. Zij mogen bijvoorbeeld niet doorgeven dat je bij een psycholoog onder behandeling bent. Dit wordt dan in de rapportage omschreven als: ... is wordt adequaat behandeld bij een behandelaar.
Vraag het rapport van de bedrijfsarts op, dan kun je zien wat daarin is geadviseerd.
Het is overigens niet ok dat er medische informatie wordt gedeeld met jouw leidinggevende. Zij mogen bijvoorbeeld niet doorgeven dat je bij een psycholoog onder behandeling bent. Dit wordt dan in de rapportage omschreven als: ... is wordt adequaat behandeld bij een behandelaar.
maandag 21 september 2020 om 23:55
Yoehoehoehoe schreef: ↑21-09-2020 23:43Ik ga ook even facepalmen nu
Voor TO: nogmaals veel sterkte en ik hoop dat je eruit komt, nogmaals mijn advies: ga in gesprek (over wat je wél kan) en pas op met acties die je nu uit emotie (wat gezien nu je toestand begrijpelijk is) gaat uitzetten.
Dat refereren van jou aan je ervaringen neem ik maar met een busje zout. Je hebt geen enkel benul wat een depressie inhoudt. Gelukkig voor jou, maar het komt op mensen die het kennen nogal belachelijk over.
Daarnaast heb je dus ook geen oog voor het feit dat deze arts een hork is en dat er regels zijn genegeerd, zoals een leidinggevende bij een medisch gesprek.
Als je dit punt al mist zal het je ook wel ontgaan zijn dat arbodiensten commerciële bedrijven zijn met belangen. Dat zijn niet de belangen van TO.
Makkelijk praten jij! Weinig inhoud vind ik. TO geeft aan in paniek te zijn na het gesprek. Ideale situatie om te kijken wat ze wel kan.
maandag 21 september 2020 om 23:56
dinsdag 22 september 2020 om 00:14
Er spelen een beetje twee dingen door elkaar.
Dat gesprek klinkt vrij bizar, dat je werkgever erbij zat is heel raar, dat er dan ook nog medische informatie over jou gedeeld wordt mag simpelweg niet. De opmerkingen van de arts zijn nogal bot, en klinken inderdaad behoorlijk horkerig. Dat is allemaal echt niet ok.
Tweede punt is de re-integratie. Ik zal niet beweren dat je nu meteen weer aan het werk moet, want daarvoor moet je de situatie gewoon echt kennen. Maar het is wel zo dat bij veel mentale klachten het advies echt is om zo snel mogelijk weer in elk geval af en toe aanwezig te zijn. En voor de meeste mensen betekent dat dat ze het gevoel hebben dat ze dat nog niet willen, ze hebben rust nodig enz. En toch blijkt dat het beter is om het zo snel mogelijk zo aan te pakken, omdat de drempel om terug te gaan anders alleen maar groter wordt. Bovendien geeft het een beetje richting in je dagelijks leven.
En voordat iemand het vraagt: ja, ik heb het ook meegemaakt en ja, ik wilde ook alleen maar mijn hoofd onder de dekens stoppen. Dat betekent nog niet dat dat ook het beste beleid is.
Dus het rottige gesprek en de bizarre arts is 1 ding, je re-integratie iets anders. Vervelende is alleen dat je die mensen wel nodig hebt voor je re-integratie. Het is belangrijk om zo snel mogelijk weer af en toe op de werkvloer te zijn (desnoods om koffie te drinken), maar dan moet de ondersteuning daar natuurlijk wel op orde zijn. Je moet niet onder druk gezet worden om toch nog wat extra uurtjes te gaan maken, of om dingen te doen die niet bij je (tijdelijke) taken horen.
Heb je het idee dat het vooral de arts was die die rare opmerkingen maakte, of ook je leidinggevende. Want als het alleen de arts is, kun je een second opinion vragen bij een ander (dat vinden ze meestal niet leuk, maar jammer dan). De kans is in elk geval groot dat je niet weer zo’n enorme eikel treft, want dit is wel heel bizar. Bovendien mag je ook iemand meenemen naar zo’n gesprek. Je partner of zo. Het is niet de bedoeling dat jij in je eentje klemgezet wordt door twee mensen. Iemand meenemen die voor jou op kan komen als jij niet meer goed uit je woorden komt, en die ook mee luistert (zorgt er vaak al voor dat ze echt rare opmerkingen niet maken, want dan is er ineens een getuige bij).
Dat gesprek klinkt vrij bizar, dat je werkgever erbij zat is heel raar, dat er dan ook nog medische informatie over jou gedeeld wordt mag simpelweg niet. De opmerkingen van de arts zijn nogal bot, en klinken inderdaad behoorlijk horkerig. Dat is allemaal echt niet ok.
Tweede punt is de re-integratie. Ik zal niet beweren dat je nu meteen weer aan het werk moet, want daarvoor moet je de situatie gewoon echt kennen. Maar het is wel zo dat bij veel mentale klachten het advies echt is om zo snel mogelijk weer in elk geval af en toe aanwezig te zijn. En voor de meeste mensen betekent dat dat ze het gevoel hebben dat ze dat nog niet willen, ze hebben rust nodig enz. En toch blijkt dat het beter is om het zo snel mogelijk zo aan te pakken, omdat de drempel om terug te gaan anders alleen maar groter wordt. Bovendien geeft het een beetje richting in je dagelijks leven.
En voordat iemand het vraagt: ja, ik heb het ook meegemaakt en ja, ik wilde ook alleen maar mijn hoofd onder de dekens stoppen. Dat betekent nog niet dat dat ook het beste beleid is.
Dus het rottige gesprek en de bizarre arts is 1 ding, je re-integratie iets anders. Vervelende is alleen dat je die mensen wel nodig hebt voor je re-integratie. Het is belangrijk om zo snel mogelijk weer af en toe op de werkvloer te zijn (desnoods om koffie te drinken), maar dan moet de ondersteuning daar natuurlijk wel op orde zijn. Je moet niet onder druk gezet worden om toch nog wat extra uurtjes te gaan maken, of om dingen te doen die niet bij je (tijdelijke) taken horen.
Heb je het idee dat het vooral de arts was die die rare opmerkingen maakte, of ook je leidinggevende. Want als het alleen de arts is, kun je een second opinion vragen bij een ander (dat vinden ze meestal niet leuk, maar jammer dan). De kans is in elk geval groot dat je niet weer zo’n enorme eikel treft, want dit is wel heel bizar. Bovendien mag je ook iemand meenemen naar zo’n gesprek. Je partner of zo. Het is niet de bedoeling dat jij in je eentje klemgezet wordt door twee mensen. Iemand meenemen die voor jou op kan komen als jij niet meer goed uit je woorden komt, en die ook mee luistert (zorgt er vaak al voor dat ze echt rare opmerkingen niet maken, want dan is er ineens een getuige bij).
dinsdag 22 september 2020 om 00:14
Nee hoor, een bedrijfsarts mag alleen beperkingen weergeven zoals die vermeld staan in de functie mogelijkheden lijst.Hobbelster schreef: ↑21-09-2020 23:28Officieel mag de bedrijfsarts geen medische info delen.
Mag dus niet zeggen; Eenhoorn heeft een depressie. Maar wel; eenhoorn heeft een aandoening die is vastgesteld door een medisch specialist.
Deze beperkt haar in fysieke en mentale belasting.
Etc.
dinsdag 22 september 2020 om 00:18
Nee zelfs dat mag niet doorgegeven worden.Yoehoehoehoe schreef: ↑21-09-2020 23:49Nog een paar tips:
Vraag het rapport van de bedrijfsarts op, dan kun je zien wat daarin is geadviseerd.
Het is overigens niet ok dat er medische informatie wordt gedeeld met jouw leidinggevende. Zij mogen bijvoorbeeld niet doorgeven dat je bij een psycholoog onder behandeling bent. Dit wordt dan in de rapportage omschreven als: ... is wordt adequaat behandeld bij een behandelaar.
dinsdag 22 september 2020 om 02:17
Allereerst heel veel sterkte TO! Bovenstaande post is inhoudelijk in lijn met de richtlijnen van bedrijfsartsen zoals ik deze ken. Re-integratie is echt heel erg belangrijk en moet zo snel mogelijk starten (dat geldt overigens ook voor fysieke klachten, niet enkel voor psychische klachten). Dit is niet hetzelfde dat je al kunt werken. Het is volkomen legitiem om voor te stellen de komende twee weken 2x een uur aanwezig te zijn om koffie te drinken met een collega. Daarna 2 weken 2x2 uur aanwezig waarbij je ook iets ondersteunends oppakt aan werkzaamheden (al is het maar een bureaulade uitmesten). Beter worden heeft nu prioriteit en uit alle onderzoeken blijkt dat dat het beste en snelste gaat wanneer je ook direct weer opbouwt in werk. Ook wanneer dat totaal anders voelt. Een depressie is ongelofelijk heftig en het herstel gaat nog maanden duren, geef jezelf die tijd ook, maar neem je werk mee in je herstel. Dus net zoals je langzaamaan weer sociale contacten, buiten komen en het huishouden op gaat pakken, pak je ook meteen iets van werk mee. Dit betekent waarschijnlijk dat die andere dingen iets langzamer gaan dan wanneer je werk eerst helemaal los had gelaten, maar uiteindelijk is dit echt de snelste manier.nausicaa schreef: ↑22-09-2020 00:14Er spelen een beetje twee dingen door elkaar.
Dat gesprek klinkt vrij bizar, dat je werkgever erbij zat is heel raar, dat er dan ook nog medische informatie over jou gedeeld wordt mag simpelweg niet. De opmerkingen van de arts zijn nogal bot, en klinken inderdaad behoorlijk horkerig. Dat is allemaal echt niet ok.
Tweede punt is de re-integratie. Ik zal niet beweren dat je nu meteen weer aan het werk moet, want daarvoor moet je de situatie gewoon echt kennen. Maar het is wel zo dat bij veel mentale klachten het advies echt is om zo snel mogelijk weer in elk geval af en toe aanwezig te zijn. En voor de meeste mensen betekent dat dat ze het gevoel hebben dat ze dat nog niet willen, ze hebben rust nodig enz. En toch blijkt dat het beter is om het zo snel mogelijk zo aan te pakken, omdat de drempel om terug te gaan anders alleen maar groter wordt. Bovendien geeft het een beetje richting in je dagelijks leven.
En voordat iemand het vraagt: ja, ik heb het ook meegemaakt en ja, ik wilde ook alleen maar mijn hoofd onder de dekens stoppen. Dat betekent nog niet dat dat ook het beste beleid is.
Dus het rottige gesprek en de bizarre arts is 1 ding, je re-integratie iets anders. Vervelende is alleen dat je die mensen wel nodig hebt voor je re-integratie. Het is belangrijk om zo snel mogelijk weer af en toe op de werkvloer te zijn (desnoods om koffie te drinken), maar dan moet de ondersteuning daar natuurlijk wel op orde zijn. Je moet niet onder druk gezet worden om toch nog wat extra uurtjes te gaan maken, of om dingen te doen die niet bij je (tijdelijke) taken horen.
Heb je het idee dat het vooral de arts was die die rare opmerkingen maakte, of ook je leidinggevende. Want als het alleen de arts is, kun je een second opinion vragen bij een ander (dat vinden ze meestal niet leuk, maar jammer dan). De kans is in elk geval groot dat je niet weer zo’n enorme eikel treft, want dit is wel heel bizar. Bovendien mag je ook iemand meenemen naar zo’n gesprek. Je partner of zo. Het is niet de bedoeling dat jij in je eentje klemgezet wordt door twee mensen. Iemand meenemen die voor jou op kan komen als jij niet meer goed uit je woorden komt, en die ook mee luistert (zorgt er vaak al voor dat ze echt rare opmerkingen niet maken, want dan is er ineens een getuige bij).
dinsdag 22 september 2020 om 06:30
En zo ben ik thuis komen te zitten zonder werk. Burn out met depressieve klachten en een pushende werkgever. Als ik de naam van het bedrijf hoorde raakte ik in paniek.eenhoornn schreef: ↑21-09-2020 23:44Super lief!
Ik vind het ook echt heel erg eng deze depressie.
Het gevoel dat ik mijn gevoel niet meer onder controle heb, de angst om een 'psychiatrische patiënt' te worden als ik voel dat het allemaal zo doelloos voelt, de angst dat het niet meer goed komt. Voor mijn gevoel begint het pas net zeg maar.
Ik ben bijna geneigd om maar ergens anders te gaan solliciteren, om van dit werk af te zijn, maar ja dat is voor nu natuurlijk geen oplossing.
Mijn leidinggevende wilde per se ip huisbezoek komen. Het zweet liep me letterlijk van mijn rug toen ze er was.
Ik ben uiteindelijk weggegaan want ik kon die druk niet meer aan.
Ik raad je aan om juridisch advies in te winnen hoe je dit moet aanpakken. Beterschap.
dinsdag 22 september 2020 om 07:22
Ik denk ook dat je werk moet meenemen in je herstel. Vroeger lieten ze je maanden thuis zitten met een depressie maar uit onderzoek is gebleken dat dat helemaal niet goed is. Ik heb beide trajecten gedaan en kan uit ervaring zeggen dat snel terug naar werk inderdaad beter werkt. In de eerste week alleen 2 keer erheen om koffie te drinken en zo steeds een stapje erbij. Ik wou ook echt niet. Maar verstandelijk wist ik wel dat dat beter ging werken dan maanden uitzichtloos op de bank. Ik moest van mijzelf ook elke dag een uur lopen, ik weet zeker dat dat echt heeft bijgedragen aan een sneller herstel.
Door veel te praten kwam ik er wel achter waardoor ik depressief werd. Heb jij enig idee?
Door veel te praten kwam ik er wel achter waardoor ik depressief werd. Heb jij enig idee?
