Werk & Studie
alle pijlers
Zorgverlof
zaterdag 1 september 2007 om 12:26
Ik zou graag jullie mening hebben over het volgende:
Bij een vrouw van een collega is borstkanker gevonden. Allemaal heel naar natuurlijk. Maar waar ik me over verbaas...is het feit dat hij vanaf dat het knobbeltje ontdekt was....bezoek aan de ha....specialist etc. etc. Vanaf die tijd werkt mijn collega dus al halve dagen. Hij neemt hele dagen als er een op gepland is of een scan. Daar kan ik nog wel in komen. En ook als ze thuis komt NA een operatie...., maar gewoon iedere dag halve dagen....
Sorry hoor, ik heb jarenlang in het buitenland gewoond en ik ken dit helemaal niet.
Ik vind het wat anders als een kankerpatient echt doodziek is en verzorgd moet worden. Zover is het dus helemaal niet. Waarschijnlijk is ze er nu gewoon vanaf. Knobbeltje is verwijdert.
Maar goed, ben dus benieuwd naar andemans mening, op het werk krijg ik iedereen tegen me als ik er iets over zeg.
Bij een vrouw van een collega is borstkanker gevonden. Allemaal heel naar natuurlijk. Maar waar ik me over verbaas...is het feit dat hij vanaf dat het knobbeltje ontdekt was....bezoek aan de ha....specialist etc. etc. Vanaf die tijd werkt mijn collega dus al halve dagen. Hij neemt hele dagen als er een op gepland is of een scan. Daar kan ik nog wel in komen. En ook als ze thuis komt NA een operatie...., maar gewoon iedere dag halve dagen....
Sorry hoor, ik heb jarenlang in het buitenland gewoond en ik ken dit helemaal niet.
Ik vind het wat anders als een kankerpatient echt doodziek is en verzorgd moet worden. Zover is het dus helemaal niet. Waarschijnlijk is ze er nu gewoon vanaf. Knobbeltje is verwijdert.
Maar goed, ben dus benieuwd naar andemans mening, op het werk krijg ik iedereen tegen me als ik er iets over zeg.
zaterdag 1 september 2007 om 12:41
Ik vind het bewonderingswaardig dat deze man er voor de volle 100 % voor zijn vrouw is. En op het moment dat er kanker wordt geconstateerd bij je partner staat je hele leven op z'n kop, ze werd niet zomaar even behandeld voor een griepje. Hij wist niet of ze het zou overleven en of ze helemaal beter zou worden, zou jij dan niet elke dag aangrijpen om bij haar te zijn. Dan is niks zo belangrijk als bij elkaar zijn en dan komt het werk echt wel op de 2e plaats. Vraag me af waarom je je hier zo druk over maakt? Het is toch niet jouw werknemer!
zaterdag 1 september 2007 om 13:49
Toetyfroety,
je hebt in het buitenland gewoont en kent dit niet...ik denk eerder dat je nooit in een situatie zoals die van je collega hebt gezeten en de zorg voor die partner niet kent...het is ingrijpender dan je denkt. Kanker is een abstract woord misschien, maar de ziekte zelf niet, óók niet voor de partner...
Je bedoelt het misschien niet zo koel, maar waar maak je je druk om? Moet jij zijn werk overnemen, en is je dat teveel? neem het dan op met je baas. Maar je collega heeft alle recht (en ik vind het inderdaad heel goed dat hij het doet) om dat zorgverlof op te nemen.
Kinke
je hebt in het buitenland gewoont en kent dit niet...ik denk eerder dat je nooit in een situatie zoals die van je collega hebt gezeten en de zorg voor die partner niet kent...het is ingrijpender dan je denkt. Kanker is een abstract woord misschien, maar de ziekte zelf niet, óók niet voor de partner...
Je bedoelt het misschien niet zo koel, maar waar maak je je druk om? Moet jij zijn werk overnemen, en is je dat teveel? neem het dan op met je baas. Maar je collega heeft alle recht (en ik vind het inderdaad heel goed dat hij het doet) om dat zorgverlof op te nemen.
Kinke
zaterdag 1 september 2007 om 13:57
Ik snap je wel een beetje hoor Toety...Ik werk bij een heel groot sociaal bedrijf en daar werkt het ook zo. Collega's zijn som's maanden tot een jaar thuis vanwege ziekte. En dan bedoel ik niet eens erge ziektes, maar bijvoorbeeld een handblessure, of een blaasontsteking. serieus! Een collega was een keer 3mnd thuis, ze had blaasontsteking! Ik denk dat er 2 factoren meespelen, 1 hoe je er zelf in staat. Ik ben ook iemand die bijna dood neer moet vallen voordat ik eens een keer ziek thuis blijf. En als ik al een keer iets aan mijn hand of iets dergelijks zou hebben zou ik bijvoorbeeld om aangepast werk vragen. 2. In Nederland is alles qua ziekte verzuim gewoon goed geregeld.
zaterdag 1 september 2007 om 14:55
Hij neemt hele en halve dagen op. Wat? Verlof?Daar is verlof toch voor? en dat achteraf een gedeelte (het gedeelte van verzorging,m niet de bezoeken aan de huisarts e.d) omgezet wordt naar zorgverlof dat lijtk me logisch. Zorgverlof is daar in principe voor bedoeld, als je partner ziek is en dusdanig dat zij of hij niet voor zichzelf kan zorgen gedurende de tijd dat jij op je werk bent. (dus als je vrouw na een operatie thuis op bed ligt en niets zelf kan) Met een maximum van 76 uur.(tenminste bij ons) per kalenderjaar.
De rest zal je gewoon verlof moeten opnemen als je zorgverlofbudget erdoor is. Maar wat maakt jou dat uit?Het is toch zijn zaak waar hij zijn verlof voor opneemt?
zaterdag 1 september 2007 om 15:00
Je schrijft er niet bij hoe dat verlof is geregeld. Officieel zorgverlof is in Nederland een wettelijk recht dat gebonden is aan een maximum aantal uren per jaar en bedoeld is om noodzakelijke zorg te geven. In de situatie die jij beschrijft is er in elk geval deels sprake van noodzakelijke zorg. Maar we weten niet of hij gebruikt maakt van zorgverlof. Mogelijk heeft jouw collega onbetaald verlof opgenomen (halve dagen werken leidt dan tot een half salaris), gebruikt hij zijn gewone vakantieverlof om bij zijn vrouw te zijn of heeft hij zelf (met instemming van de arbo-arts) halve dagen ziekteverlof.
Ik moet je heel eerlijk zeggen dat ik dit zo'n uitzonderlijke situatie vind dat ik me er niet druk over zou maken of hier alle regels correct zijn nageleefd. Wat ik storender vind zijn collega's die met een half hoofdpijntje een week thuis blijven. Helaas komt dat nog altijd regelmatig voor.
Ik moet je heel eerlijk zeggen dat ik dit zo'n uitzonderlijke situatie vind dat ik me er niet druk over zou maken of hier alle regels correct zijn nageleefd. Wat ik storender vind zijn collega's die met een half hoofdpijntje een week thuis blijven. Helaas komt dat nog altijd regelmatig voor.
zaterdag 1 september 2007 om 18:20
In zo'n situatie vind ik het zelf altijd belangrijk wat de instelling van de werknemer is: vind hij (of zij) het oprecht vervelend dat hij er zo weinig is en probeert hij extra veel te doen als hij er wel is, of heeft hij zoiets van: jullie zoeken het maar uit met z'n allen, ik zit lekker thuis... Als dat laatste het geval is, zou ik ook balen (en het probleem bij een leidinggevende aankaarten), maar aan de andere kant: de liefde van je leven heeft kanker, hoe zou jij dan reageren? Hoe niet-sociaal het naar jou toe ook lijkt, voor hem is er op dit moment maar een ding belangrijk: zijn zieke vrouw.
Wat er verder ook toe doet is hoe de situatie thuis is: heeft de zieke vrouw veel hulp van vrienden of kennissen of is ze alleen op haar man aangewezen? Als er geen hulp is, is het voor de man best zwaar: hij heeft niet alleen de zorg voor een zieke vrouw, maar moet ook nog eens een heel huishouden overnemen en misschien wel voor de kinderen zorgen...
Mijn collega heeft op dit moment een moeder met kanker en haar moeder is verder alleen (geen man/vriend, geen familie). Ik vind het meer dan logisch dat mijn collega met haar mee gaat, naar chemo, scans, uitslagen... Op dagen dat er echter niks 'bijzonders' is, werkt ze wel gewoon hele dagen en gaat ze 's avonds even bij haar langs. Ik vind het zo prima opgelost, maar iedere situatie is natuurlijk anders, ieder mens is anders.
Wat er verder ook toe doet is hoe de situatie thuis is: heeft de zieke vrouw veel hulp van vrienden of kennissen of is ze alleen op haar man aangewezen? Als er geen hulp is, is het voor de man best zwaar: hij heeft niet alleen de zorg voor een zieke vrouw, maar moet ook nog eens een heel huishouden overnemen en misschien wel voor de kinderen zorgen...
Mijn collega heeft op dit moment een moeder met kanker en haar moeder is verder alleen (geen man/vriend, geen familie). Ik vind het meer dan logisch dat mijn collega met haar mee gaat, naar chemo, scans, uitslagen... Op dagen dat er echter niks 'bijzonders' is, werkt ze wel gewoon hele dagen en gaat ze 's avonds even bij haar langs. Ik vind het zo prima opgelost, maar iedere situatie is natuurlijk anders, ieder mens is anders.
zaterdag 1 september 2007 om 18:38
Nee, het is toch niet zo dat je meteen al doodziek bent als er een knobbeltje wordt ontdekt?
Hij neemt ook geen verlof op, onze leidinggevende schijnt gezegd te hebben, neem maar de tijd die je nodig hebt.
Waarvan ik dus aannam, neem de tijd om haar van hot naar her te brengen, zorg voor haar na een operatie. Maar dat het zo zou uitpakken, dat de halve kring van werknemers op onze afdeling met vakantie was....en dat hij dan naar huis gaat, terwijl ze dus in juni alleen nog maar op de uitslag van de biopsy zaten te wachten....
Idd het land waar ik jarenlang verbleef had ook een regeling, dat je je eigen verlof op kon nemen als een kind of partner ziek was. Je eigen verlof dagen wel te verstaan, maar daar is hier geen sprake van.
Hij heeft nu idd 4 weken opgenomen om naar het buitenland te gaan.
En dat ik niet zou weten hoe deze ziekte verloopt zoals sommige hier suggereren is ook niet waar. Maar het verloop van deze ziekte is zeer grillig. En er zijn hele lange periodes waarin iemand gewoon kan functioneren.
Het betreft hier ook niet iemand die nog kleine kinderen in huis heeft.
Maar goed, jullie reacties zijn bijna hetzelfde als ik al meemaakte van mijn collega's. Het zal dan toch wel mijn jarenlang verblijf in het buitenland zijn, ik heb gewoon een andere instelling.
Hij neemt ook geen verlof op, onze leidinggevende schijnt gezegd te hebben, neem maar de tijd die je nodig hebt.
Waarvan ik dus aannam, neem de tijd om haar van hot naar her te brengen, zorg voor haar na een operatie. Maar dat het zo zou uitpakken, dat de halve kring van werknemers op onze afdeling met vakantie was....en dat hij dan naar huis gaat, terwijl ze dus in juni alleen nog maar op de uitslag van de biopsy zaten te wachten....
Idd het land waar ik jarenlang verbleef had ook een regeling, dat je je eigen verlof op kon nemen als een kind of partner ziek was. Je eigen verlof dagen wel te verstaan, maar daar is hier geen sprake van.
Hij heeft nu idd 4 weken opgenomen om naar het buitenland te gaan.
En dat ik niet zou weten hoe deze ziekte verloopt zoals sommige hier suggereren is ook niet waar. Maar het verloop van deze ziekte is zeer grillig. En er zijn hele lange periodes waarin iemand gewoon kan functioneren.
Het betreft hier ook niet iemand die nog kleine kinderen in huis heeft.
Maar goed, jullie reacties zijn bijna hetzelfde als ik al meemaakte van mijn collega's. Het zal dan toch wel mijn jarenlang verblijf in het buitenland zijn, ik heb gewoon een andere instelling.
zaterdag 1 september 2007 om 19:43
Pfffff ik denk dat je zelf anders zou piepen als er bij je partner "iets" gevonden zou worden. "alleen maar een knobbeltje gevonden, dit is weg, klaar..."
Wat denk je dat dit voor impact heeft op je leven als dat gebeurt?
Natuurlijk wil je dan samen zijn, bij onderzoeken, vervolg onderzoeken, uitslagen enzovoorts. Ik vind het alleen maar prijzenswaardig dat er zoiets als zorgverlof bestaat om dit te kunnen doen en kan die collega van jou en ook je baas alleen maar een dikke "thumbs up" geven.
Wat, daarbij, is dan het probleem voor jou precies? Vind je dat het niet moet kunnen omdat je dan zelf harder moet werken of zo?
Wat denk je dat dit voor impact heeft op je leven als dat gebeurt?
Natuurlijk wil je dan samen zijn, bij onderzoeken, vervolg onderzoeken, uitslagen enzovoorts. Ik vind het alleen maar prijzenswaardig dat er zoiets als zorgverlof bestaat om dit te kunnen doen en kan die collega van jou en ook je baas alleen maar een dikke "thumbs up" geven.
Wat, daarbij, is dan het probleem voor jou precies? Vind je dat het niet moet kunnen omdat je dan zelf harder moet werken of zo?
zaterdag 1 september 2007 om 23:11
Ik geloof dat ik je punt wel snap to,ik denk idd dat je bedoelt dat het in nederland TE goed is geregeld(en daar ben ik het helemaal mee eens)...
Dat die man voor zijn vrouw wil zorgen daar sta ik achter maar net wat jezelf zegt het is in het begin stadium(wachten op uitslagen e.d) en tja dan vraag ik me ook af of je daadwerkelijk zorgverlog nodig hebt...en ja ik weet wat die ziekte inhoudt...
Kortom ik ben het wel een klein beetje met je eens..
Dat die man voor zijn vrouw wil zorgen daar sta ik achter maar net wat jezelf zegt het is in het begin stadium(wachten op uitslagen e.d) en tja dan vraag ik me ook af of je daadwerkelijk zorgverlog nodig hebt...en ja ik weet wat die ziekte inhoudt...
Kortom ik ben het wel een klein beetje met je eens..
zondag 2 september 2007 om 00:26
Ik kan me levendig voorstellen dat zijn vrouw het niet alleen wil doen maar het liefst haar man aan haar zijde heeft tijdens onderzoeken en zeker ook als er uitslagen komen.Ik begrijp het met heel mijn hart.
Gelukkig geeft de leidinggevende jouw collega die ruimte om zijn vrouw bij te staan, super.
Als jouw leidinggevende zegt tegen jouw collega;" neem de tijd die je nodig hebt" is het begrijpelijk dat jouw collega dat ook doet.
Het werk zal op dit moment, nu zijn priveleven een rollercoaster is geworden, idd niet zijn eerste prioriteit hebben.
Daarbij kun je je afvragen hoe iemand op zijn werk zou functioneren als hij wel aanwezig zou zijn maar in gedachten bij zijn vrouw is die op dat moment een biopsie, scan of uitslag ondergaat.
Het werk zou mij ook gestolen kunnen worden op zo'n moment.
Als mijn vriend zoiets zou treffen zou ik ook bij alles aanwezig zijn, zeker weten.Werk is maar werk uiteindelijk, er is altijd wel iemand die mijn werkzaamheden kan overnemen.Maar er is niemand die mijn partner zo zou kunnen bijstaan als ik zou kunnen en dat zou toch echt mijn prioriteit hebben.
Gelukkig geeft de leidinggevende jouw collega die ruimte om zijn vrouw bij te staan, super.
Als jouw leidinggevende zegt tegen jouw collega;" neem de tijd die je nodig hebt" is het begrijpelijk dat jouw collega dat ook doet.
Het werk zal op dit moment, nu zijn priveleven een rollercoaster is geworden, idd niet zijn eerste prioriteit hebben.
Daarbij kun je je afvragen hoe iemand op zijn werk zou functioneren als hij wel aanwezig zou zijn maar in gedachten bij zijn vrouw is die op dat moment een biopsie, scan of uitslag ondergaat.
Het werk zou mij ook gestolen kunnen worden op zo'n moment.
Als mijn vriend zoiets zou treffen zou ik ook bij alles aanwezig zijn, zeker weten.Werk is maar werk uiteindelijk, er is altijd wel iemand die mijn werkzaamheden kan overnemen.Maar er is niemand die mijn partner zo zou kunnen bijstaan als ik zou kunnen en dat zou toch echt mijn prioriteit hebben.
zondag 2 september 2007 om 10:58
[quote]:
Ik kan me levendig voorstellen dat zijn vrouw het niet alleen wil doen maar het liefst haar man aan haar zijde heeft tijdens onderzoeken en zeker ook als er uitslagen komen.Ik begrijp het met heel mijn hart.
Die uitslagen zijn er al en die zijn allemaal goed. M.a.w. er zijn geen uitzaaingen.
Gelukkig geeft de leidinggevende jouw collega die ruimte om zijn vrouw bij te staan, super.
Als jouw leidinggevende zegt tegen jouw collega;" neem de tijd die je nodig hebt" is het begrijpelijk dat jouw collega dat ook doet.
Het werk zal op dit moment, nu zijn priveleven een rollercoaster is geworden, idd niet zijn eerste prioriteit hebben.
Ik heb al geschreven dat ik het volkomen normaal vind dat hij meegaat naar scans en testen. Je moet wel goed lezen!
Daarbij kun je je afvragen hoe iemand op zijn werk zou functioneren als hij wel aanwezig zou zijn maar in gedachten bij zijn vrouw is die op dat moment een biopsie, scan of uitslag ondergaat.
Ja goed, maar je kunt je ook afvragen hoe iemand functioneert als er een partner plotseling sterft, (zie Roef Ragas) en wat ook met mijn vader gebeurd is. Toch waren we allemaal na de begrafenis weer terug op het werk full time!
Ik kan me levendig voorstellen dat zijn vrouw het niet alleen wil doen maar het liefst haar man aan haar zijde heeft tijdens onderzoeken en zeker ook als er uitslagen komen.Ik begrijp het met heel mijn hart.
Die uitslagen zijn er al en die zijn allemaal goed. M.a.w. er zijn geen uitzaaingen.
Gelukkig geeft de leidinggevende jouw collega die ruimte om zijn vrouw bij te staan, super.
Als jouw leidinggevende zegt tegen jouw collega;" neem de tijd die je nodig hebt" is het begrijpelijk dat jouw collega dat ook doet.
Het werk zal op dit moment, nu zijn priveleven een rollercoaster is geworden, idd niet zijn eerste prioriteit hebben.
Ik heb al geschreven dat ik het volkomen normaal vind dat hij meegaat naar scans en testen. Je moet wel goed lezen!
Daarbij kun je je afvragen hoe iemand op zijn werk zou functioneren als hij wel aanwezig zou zijn maar in gedachten bij zijn vrouw is die op dat moment een biopsie, scan of uitslag ondergaat.
Ja goed, maar je kunt je ook afvragen hoe iemand functioneert als er een partner plotseling sterft, (zie Roef Ragas) en wat ook met mijn vader gebeurd is. Toch waren we allemaal na de begrafenis weer terug op het werk full time!
zondag 2 september 2007 om 11:14
Toety, het feit dat de vrouw van je collega geen uitzaaiingen heeft wil niet zeggen dat de uitslagen allemaal goed zijn. Hoe je het ook wendt of keert, de beste vrouw heeft KANKER, geen griepje! Natuurlijk staat hun leven op de kop. Natuurlijk heeft jouw collega geen aandacht voor z'n werk, hoe wil je in vreselijke vredesnaam verwachten dat die man op het werk gaat zitten? Kanker is niet: eruitsnijden, klaar. Het is je eigen lichaam dat zich tegen je keert, de dood die even om het hoekje kijkt, de ziekte die alles wat vanzelfsprekend was in een ander daglicht stelt, en zelfs na een operatie ben je nog 5 jaar verder voordat je 'genezen' wordt verklaard. Misschien is het nu niet eens zo zeer dat die vrouw zorg nodig heeft, maar wel steun... en jouw collega heeft ook wel wat anders aan z'n hoofd, die kán niet eens werken lijkt me zo...
En wat het overlijden van je vader betreft: ik doe daar zeer zeker niet laconiek over (ben zelf één van mijn ouders verloren, en ja aan kanker ja) maar: met een overlijden, hoe triest ook, wordt er iets afgesloten. Je weet waar je aan toe bent, je weet dat je verder moet. Natuurlijk is er rouw, verdriet, pijn en gemis. Maar zolang iemand nog leeft en ernstig ziek is, is er veel meer dan dat: vragen, angsten, onderzoeken, intense gesprekken, heen en weer geslingerd worden tussen hoop en vrees.... Sorry, maar ik begrijp je punt niet helemaal. Je collega's leven staat op z'n kop en jij hebt er problemen mee dat de beste man vrij krijgt??? Had je met 'm willen ruilen dan???
En wat je werkgever betreft: fijn dat die het wél begrijpt. Sorry, maar ik had jou niet als m'n cheffin willen hebben!
En wat het overlijden van je vader betreft: ik doe daar zeer zeker niet laconiek over (ben zelf één van mijn ouders verloren, en ja aan kanker ja) maar: met een overlijden, hoe triest ook, wordt er iets afgesloten. Je weet waar je aan toe bent, je weet dat je verder moet. Natuurlijk is er rouw, verdriet, pijn en gemis. Maar zolang iemand nog leeft en ernstig ziek is, is er veel meer dan dat: vragen, angsten, onderzoeken, intense gesprekken, heen en weer geslingerd worden tussen hoop en vrees.... Sorry, maar ik begrijp je punt niet helemaal. Je collega's leven staat op z'n kop en jij hebt er problemen mee dat de beste man vrij krijgt??? Had je met 'm willen ruilen dan???
En wat je werkgever betreft:
fijn dat die het wél begrijpt. Sorry, maar ik had jou niet als m'n cheffin willen hebben!
zondag 2 september 2007 om 12:01
Je schrijft dat je de dag na de begrafenis van je vader direct weer fulltime aan het werk bent gegaan. Dat is heel leuk en geweldig van je maar ieder mens is anders. En op zo'n moment zou me het werk gestolen kunnen worden, daar draait het leven niet om. Het leven draait om wat je hebt met de mensen van wie je houdt en niet om het gelukkig maken van je baas. Zoals iemand al eerder schreef, ik zou je voor geen goud als chef willen hebben!! Er komt zoveel meer bij kijken bij zo'n ziekte, je wordt er opeens mee geconfronteerd dat het leven niet zeker is en dat je niet vanzelfsprekend samen oud wordt. Dat je degene waar je je leven mee deelt wel eens veel sneller kwijt kan raken dan je had gedacht. Voor mij komt werk op de 2e plaats, familie en vriend gaan 100 % voor op alles. Ik studeer en ik wil graag een goede baan maar als er zoiets met mijn vriend zou gebeuren zou het me allemaal helemaal niks kunnen schelen. Want zo'n leuke baan is geweldig maar een stuk minder als je niemand hebt om dat mee te delen! En ookal zijn er geen uitzaaiingen, dat wil niet zeggen dat de rest ook allemaal goed is. En ik vind het echt super van die man dat hij zo voor zijn vrouw zorgt.
zondag 2 september 2007 om 13:02
Ben jij door meteen aan t werk te zijn gegaan na de dood van je vader een betere werknemer dan iemand die even tijd nodig heeft om te rouwen? maakt dat jou een beter mens? is jouw handelen dan de norm voor de rest van de werknemers? het antwoord op al die vragen in m.i nee. Een dikke vette nee. ik snap de vergelijking niet zo goed die je trekt en vind m ook erg kort door de bocht. Ieder mens is anders, en jouw manier is geen algemene norm.
Ik ben voor jouw collega oprecht blij dat jouw chef blijkbaar zo menselijk is om hem alle tijd te gunnen. Je leven staat al genoeg op zijn kop, zoals iemand al zei.
Ik ben voor jouw collega oprecht blij dat jouw chef blijkbaar zo menselijk is om hem alle tijd te gunnen. Je leven staat al genoeg op zijn kop, zoals iemand al zei.
zondag 2 september 2007 om 13:10
Ik vind dat er nu erg hard over TO geoordeeld wordt.
Nergens zegt ze nml dat ze het haar collega niet 'gunt', maar ze verbaast zich er over dat het allemaal zo makkelijk kan.
Ik vind dat ze daar gelijk in heeft.
Natuurlijk is het logisch dat die collega zijn vrouw steunt, maar aan de andere kant draait de wereld wel gewoon door.
Er is nu nog geen sprake (gelukkig) dat zijn vrouw volledige zorg nodig heeft, dus waarom er dan nu wel gebruik van maken?
Frankly my dear, I don"t give a damn
zondag 2 september 2007 om 13:50
Ik denk dat niet alle schaapjes over één kam geschoren moeten worden.
Iets kan ogenschijnlijk makkelijk gaan (zoals het hier geschetste verlof) maar is dat werkelijk zo? Weet jij alle ins en outs van je collega?
Kanker heeft ook eeb belastende werking op de psyche, niet alleen van patient, maar ook van partner.
Ik heb zelf ook gebruik gemaakt van zorgverlof, dit jaar zelfs. Mijn collega's kunnen denken dat het hier alleen om mijn zwangerschap (en problemen daarbij) gaat, maar er speelt meer. En dat zijn zaken waar mijn leidinggevende wel vanaf weet, en mijn collega's niet. Wat ik afspreek met mijn leidinggevende, is mijn zaak.
Wat ik wel vind, is dat als er scheve ogen zijn onder collega's, of onbegrip, omdat de zaken anders lijken dan ze zijn, dat dit verhelderd moet worden door de leidinggevende. Aan verkeerde beelden en aanverwante acties heeft men niks. Maar dan moet het wel op het werk aangegeven worden! Weet jouw werkgever van jouw onvrede af?
Toetyfroety, ik ken jouw werkgever natuurlijk niet, maar ik denk dat in principe het zorgverlof en aanverwante verlofregelingen allemaal aan goede regels en wetten is gebonden, en dat als daar aangehouden wordt, er niks aan de hand is. (bij ons krijg je het niet zomaar in je schoot geworpen, en ik heb net zo goed vakantie-uren moeten inleveren naast het zorgverlof. -wat ik overigens niet erg vind!) Het kan ook zo zijn dat je werkgever laconieker omspringt met deze ene collega, en dat zou dan scheve verhoudingen veroorzaken, en in dat opzicht zou het te makkelijk zijn ja. maar dan zou ik het die werkgever kwalijk nemen en niet zozeer de collega. Die zit met zijn hoofd bij zijn vrouw, en is waarschijnlijk allang blij dat de uitslagen verder goed lijken te zijn.
Ik begrijp ook deels je punt wel, maar wat ik schrijf; ik denk dat er vaak meer aan de hand is dan zo op het eerste gezicht zichtbaar. Het lijkt dan makkelijker dan het is.
Kinke
Iets kan ogenschijnlijk makkelijk gaan (zoals het hier geschetste verlof) maar is dat werkelijk zo? Weet jij alle ins en outs van je collega?
Kanker heeft ook eeb belastende werking op de psyche, niet alleen van patient, maar ook van partner.
Ik heb zelf ook gebruik gemaakt van zorgverlof, dit jaar zelfs. Mijn collega's kunnen denken dat het hier alleen om mijn zwangerschap (en problemen daarbij) gaat, maar er speelt meer. En dat zijn zaken waar mijn leidinggevende wel vanaf weet, en mijn collega's niet. Wat ik afspreek met mijn leidinggevende, is mijn zaak.
Wat ik wel vind, is dat als er scheve ogen zijn onder collega's, of onbegrip, omdat de zaken anders lijken dan ze zijn, dat dit verhelderd moet worden door de leidinggevende. Aan verkeerde beelden en aanverwante acties heeft men niks. Maar dan moet het wel op het werk aangegeven worden! Weet jouw werkgever van jouw onvrede af?
Toetyfroety, ik ken jouw werkgever natuurlijk niet, maar ik denk dat in principe het zorgverlof en aanverwante verlofregelingen allemaal aan goede regels en wetten is gebonden, en dat als daar aangehouden wordt, er niks aan de hand is. (bij ons krijg je het niet zomaar in je schoot geworpen, en ik heb net zo goed vakantie-uren moeten inleveren naast het zorgverlof. -wat ik overigens niet erg vind!) Het kan ook zo zijn dat je werkgever laconieker omspringt met deze ene collega, en dat zou dan scheve verhoudingen veroorzaken, en in dat opzicht zou het te makkelijk zijn ja. maar dan zou ik het die werkgever kwalijk nemen en niet zozeer de collega. Die zit met zijn hoofd bij zijn vrouw, en is waarschijnlijk allang blij dat de uitslagen verder goed lijken te zijn.
Ik begrijp ook deels je punt wel, maar wat ik schrijf; ik denk dat er vaak meer aan de hand is dan zo op het eerste gezicht zichtbaar. Het lijkt dan makkelijker dan het is.
Kinke
zondag 2 september 2007 om 14:05
toetyfroety; als de werkgever er mee akkoord gaat en je collega krijgt zijn salaris honderd procent doorbetaald, kan je er verder niet veel van vinden.
Je werkt waarschijnlijk niet in een commerciele setting waar targets gehaald moeten worden en het berdrijf afhankelijk is van wat er binnen komt.
Ik heb een heel andere ervaring met zorgverlof. Ik moets bewijzen dat degene van mijn zorg afhankelijk was en ik moest een deel zelf betalen.
Je werkt waarschijnlijk niet in een commerciele setting waar targets gehaald moeten worden en het berdrijf afhankelijk is van wat er binnen komt.
Ik heb een heel andere ervaring met zorgverlof. Ik moets bewijzen dat degene van mijn zorg afhankelijk was en ik moest een deel zelf betalen.
zondag 2 september 2007 om 15:00
De algemene wereld draait inderdaad door, maar de wereld van die man en z'n vrouw is compleet ineengestort! Terecht dat hij zo 'gemakkelijk' vrij krijgt, zou d'r bij moeten komen dat 'ie over z'n werk moet gaan steggelen terwijl hij heel andere (veel belangrijker) zaken aan z'n hoofd heeft. Niet alles draait om geld hoor, en het is alleen maar goed dat de werkgever in dezen dat gelukkig heel goed beseft.
