Werk & Studie
alle pijlers
Zorgverlof
zaterdag 1 september 2007 om 12:26
Ik zou graag jullie mening hebben over het volgende:
Bij een vrouw van een collega is borstkanker gevonden. Allemaal heel naar natuurlijk. Maar waar ik me over verbaas...is het feit dat hij vanaf dat het knobbeltje ontdekt was....bezoek aan de ha....specialist etc. etc. Vanaf die tijd werkt mijn collega dus al halve dagen. Hij neemt hele dagen als er een op gepland is of een scan. Daar kan ik nog wel in komen. En ook als ze thuis komt NA een operatie...., maar gewoon iedere dag halve dagen....
Sorry hoor, ik heb jarenlang in het buitenland gewoond en ik ken dit helemaal niet.
Ik vind het wat anders als een kankerpatient echt doodziek is en verzorgd moet worden. Zover is het dus helemaal niet. Waarschijnlijk is ze er nu gewoon vanaf. Knobbeltje is verwijdert.
Maar goed, ben dus benieuwd naar andemans mening, op het werk krijg ik iedereen tegen me als ik er iets over zeg.
Bij een vrouw van een collega is borstkanker gevonden. Allemaal heel naar natuurlijk. Maar waar ik me over verbaas...is het feit dat hij vanaf dat het knobbeltje ontdekt was....bezoek aan de ha....specialist etc. etc. Vanaf die tijd werkt mijn collega dus al halve dagen. Hij neemt hele dagen als er een op gepland is of een scan. Daar kan ik nog wel in komen. En ook als ze thuis komt NA een operatie...., maar gewoon iedere dag halve dagen....
Sorry hoor, ik heb jarenlang in het buitenland gewoond en ik ken dit helemaal niet.
Ik vind het wat anders als een kankerpatient echt doodziek is en verzorgd moet worden. Zover is het dus helemaal niet. Waarschijnlijk is ze er nu gewoon vanaf. Knobbeltje is verwijdert.
Maar goed, ben dus benieuwd naar andemans mening, op het werk krijg ik iedereen tegen me als ik er iets over zeg.
zondag 2 september 2007 om 17:44
Deze conclusie gaat nergens over.
Ik vind dat er ook wel erg dramatisch gereageerd wordt.
Tuurlijk stort je wereld aan bij zo'n diagnose, maar inmiddels zijn alle uitslagen goed en is het dus niet meer nodig dat deze man zo vaak thuis blijft.
Wat dat betreft draait de wereld dus door ja.
En ja, ook ik heb helaas van dichtbij mee moeten maken wat borstkanker doet met je leven.
Mijn nicht heeft de strijd helaas verloren, maar was toen ze de diagnose kreeg zeer strijdvaardig en wilde niet dat alles om haar ziekte zou draaien.
Het gewone leven moest door gaan.
calvijn1 wijzigde dit bericht op 02-09-2007 17:45
Reden: aanvulling
Reden: aanvulling
% gewijzigd
Frankly my dear, I don"t give a damn
maandag 3 september 2007 om 09:46
Ik zou mijn medewerkers ook betaald verlof kunnen geven in een dergelijke situatie. Niet automatisch, maar wel als het nodig is. En in het verleden heb ik vaak zat gezegd "neem nu de tijd die je nodig hebt, we kijken achteraf wel hoe we het gaan oplossen met verlof ed" Vaak kom je dan op een deel eigen tijd een een deel betaald verlof uit, soms ook nog een periode ziekte omdat de persoon niet in staat was om te werken door alle stress en emoties die zoiets ingrijpelijks met zich meebrengt.
Goede uitslagen betekenen niet dat alles ook direct helemaal goed is met de patient. De uitslag kan bijv. positief zijn, maar gelijktijdig kan er wel een ontsteking ontstaan ten gevolge van de operatie. Of iemand is erg verzwakt door de narcose ivm een allergische reactie daarop. Of... er kan zoveel aan de hand zijn!
En tenslotte vind ik ook dat de normale instelling van werknemer van invloed kan zijn op hoe je met zo'n situatie omgaat. Iemand die al jaren bij het bedrijf werkt, nauwelijks of nooit ziek is, altijd overwerkt als het nodig is... die mensen hebben hart voor de zaak en dus heeft de zaak ook hart voor hen als dat nodig is. Lijkt mij niet meer dan logisch!
Goede uitslagen betekenen niet dat alles ook direct helemaal goed is met de patient. De uitslag kan bijv. positief zijn, maar gelijktijdig kan er wel een ontsteking ontstaan ten gevolge van de operatie. Of iemand is erg verzwakt door de narcose ivm een allergische reactie daarop. Of... er kan zoveel aan de hand zijn!
En tenslotte vind ik ook dat de normale instelling van werknemer van invloed kan zijn op hoe je met zo'n situatie omgaat. Iemand die al jaren bij het bedrijf werkt, nauwelijks of nooit ziek is, altijd overwerkt als het nodig is... die mensen hebben hart voor de zaak en dus heeft de zaak ook hart voor hen als dat nodig is. Lijkt mij niet meer dan logisch!
maandag 3 september 2007 om 10:44
Dus omdat jij/zij er zo mee omgaat moet iedereen dat dan maar doen? Niet iedereen gaat er zo mee om en jij kan niet zeggen hoe iemand zoiets moet verwerken.:
[...]
Deze conclusie gaat nergens over.
Ik vind dat er ook wel erg dramatisch gereageerd wordt.
Tuurlijk stort je wereld aan bij zo'n diagnose, maar inmiddels zijn alle uitslagen goed en is het dus niet meer nodig dat deze man zo vaak thuis blijft.
Wat dat betreft draait de wereld dus door ja.
En ja, ook ik heb helaas van dichtbij mee moeten maken wat borstkanker doet met je leven.
Mijn nicht heeft de strijd helaas verloren, maar was toen ze de diagnose kreeg zeer strijdvaardig en wilde niet dat alles om haar ziekte zou draaien.
Het gewone leven moest door gaan.
maandag 3 september 2007 om 14:28
Mh, nou ja, hij is nu 4 weken naar het buitenland, dus ik denk dat het wel oké gaat. Blijft wel dat iemand de tijd moet krijgen om zo'n klap te verwerken. Mijn tante heeft kanker en zit in de medische mallemolen, kan absoluut niet werken, werkgever wil nu van haar af terwijl ze al 20 jaar bij hetzelfde bedrijf werkt. Dat vind ik wel weer een sterk staaltje van schofterigheid.
Maar aan de andere kant begrijp ik de bedenkingen van TO wel. Tuurlijk wil de werknemer bij zijn vrouw zijn en haar steunen en meegaan naar ziekenhuis. Ik begrijp het ook nog als hij een dagje vrij neemt om haar op te vangen als ze uit het ziekenhuis komt. Maar daarna nog halve dagen werken en vervolgens 4 weken vrij nemen voor een vakantie? Ik zou dat toch niet zo snel zo doen. Ontzettend mooi van de werkgever dat hij hier coulant mee is ( mijn werkgever is ook zo), maar er zijn mensen die er misbruik van maken. Wij kunnen hier alleen niet bepalen of dat zo is. Bij sommige dingen moet je toch blind vertrouwen in de oprechtheid van de collega.
Maar aan de andere kant begrijp ik de bedenkingen van TO wel. Tuurlijk wil de werknemer bij zijn vrouw zijn en haar steunen en meegaan naar ziekenhuis. Ik begrijp het ook nog als hij een dagje vrij neemt om haar op te vangen als ze uit het ziekenhuis komt. Maar daarna nog halve dagen werken en vervolgens 4 weken vrij nemen voor een vakantie? Ik zou dat toch niet zo snel zo doen. Ontzettend mooi van de werkgever dat hij hier coulant mee is ( mijn werkgever is ook zo), maar er zijn mensen die er misbruik van maken. Wij kunnen hier alleen niet bepalen of dat zo is. Bij sommige dingen moet je toch blind vertrouwen in de oprechtheid van de collega.
maandag 3 september 2007 om 15:36
@ Nessemeisje
Ik ben het niet helemaal met je eens. Als collega hoef je niet blind te vertrouwen in de collega die thuis blijft, maar zul je er blind op moeten vertrouwen dat de werkgever de juiste beslissingen neemt!
Als collega zul je nooit alles weten. En toch vinden mensen het vaak, niet gehinderd door enige kennis, heel makkelijk om te oordelen. Een werkgever kan in dit soort situaties ook geen tekst en uitleg geven, omdat de privacy van de medewerker dan in het geding komt. Medewerkers zijn nu ook gewoon geen verantwoording verschuldigd aan hun collega's, dat zijn zij alleen aan hun leidinggevende. En als die oordeelt dat iemand terecht afwezig is, dan zul je er als medewerker dus op moeten vertrouwen dat het gerechtvaardigd is.
En geloof mij nu maar, of je het nu over de overheid of over een commercieel bedrijf hebt, er zijn echt maar heel weinig leidinggevenden die medewerkers met plezier betaald thuis laten blijven als daar niet echt een hele goede reden voor zou zijn!
Ik ben het niet helemaal met je eens. Als collega hoef je niet blind te vertrouwen in de collega die thuis blijft, maar zul je er blind op moeten vertrouwen dat de werkgever de juiste beslissingen neemt!
Als collega zul je nooit alles weten. En toch vinden mensen het vaak, niet gehinderd door enige kennis, heel makkelijk om te oordelen. Een werkgever kan in dit soort situaties ook geen tekst en uitleg geven, omdat de privacy van de medewerker dan in het geding komt. Medewerkers zijn nu ook gewoon geen verantwoording verschuldigd aan hun collega's, dat zijn zij alleen aan hun leidinggevende. En als die oordeelt dat iemand terecht afwezig is, dan zul je er als medewerker dus op moeten vertrouwen dat het gerechtvaardigd is.
En geloof mij nu maar, of je het nu over de overheid of over een commercieel bedrijf hebt, er zijn echt maar heel weinig leidinggevenden die medewerkers met plezier betaald thuis laten blijven als daar niet echt een hele goede reden voor zou zijn!
maandag 3 september 2007 om 15:51
Hoi,
mijn moeder heeft drie weken geleden een beroerte gehad. Ik heb 10 dagen zorgverlof gehad, hier heeft iedere werknemer per jaar recht op, nu heb ik 2dagen opgenomen van mijn vakantiedagen en de rest van de week werk ik halve dagen. Ik ben héél blij dat het zo geregeld heeft kunnen worden met mn werk, want er komt heel wat op je af. Er moet zoveel geregeld worden en aangezien mijn moeder alleenstaand is en blindelings op mij vertrouwt, wil ik haar zoveel mogelijk helpen en steunen want ze is erg geschrokken door dit alles. Ze is nu wel weer thuis, maar ze kan nog niet helemaal zelfstandig functioneren en dat zal nog een lange weg zijn. Ik vind het schandalig dat we overal zelf achteraan moeten, je zou zeggen doordat we een hoge maandelijkse premie betalen ons zorgstelsel wel beter in mekaar zou zitten, maar niet dus!
ik kan me goed voorstellen dat er mensen zullen zijn, die niet begrijpen dat ik mijn moeder nu ff op de eerste plaats stel ipv mijn werk, denk dat als ze het zelf zouden ondervinden ze een hele andere mening zouden hebben.
groetjes.
mijn moeder heeft drie weken geleden een beroerte gehad. Ik heb 10 dagen zorgverlof gehad, hier heeft iedere werknemer per jaar recht op, nu heb ik 2dagen opgenomen van mijn vakantiedagen en de rest van de week werk ik halve dagen. Ik ben héél blij dat het zo geregeld heeft kunnen worden met mn werk, want er komt heel wat op je af. Er moet zoveel geregeld worden en aangezien mijn moeder alleenstaand is en blindelings op mij vertrouwt, wil ik haar zoveel mogelijk helpen en steunen want ze is erg geschrokken door dit alles. Ze is nu wel weer thuis, maar ze kan nog niet helemaal zelfstandig functioneren en dat zal nog een lange weg zijn. Ik vind het schandalig dat we overal zelf achteraan moeten, je zou zeggen doordat we een hoge maandelijkse premie betalen ons zorgstelsel wel beter in mekaar zou zitten, maar niet dus!
ik kan me goed voorstellen dat er mensen zullen zijn, die niet begrijpen dat ik mijn moeder nu ff op de eerste plaats stel ipv mijn werk, denk dat als ze het zelf zouden ondervinden ze een hele andere mening zouden hebben.
groetjes.
maandag 3 september 2007 om 18:12
[quote]:
Toetyfroety,
je hebt in het buitenland gewoont en kent dit niet...ik denk eerder dat je nooit in een situatie zoals die van je collega hebt gezeten en de zorg voor die partner niet kent...
Ach, in alle buitenlanden waar ik gewoond heb is er iets geregeld zodat een partner voor zijn zieke partner kan zorgen.
Maar het gaat er dan dus om dat degene die ziek is, echt ziek is, d.w.z. ZORG nodig heeft!
Toetyfroety,
je hebt in het buitenland gewoont en kent dit niet...ik denk eerder dat je nooit in een situatie zoals die van je collega hebt gezeten en de zorg voor die partner niet kent...
Ach, in alle buitenlanden waar ik gewoond heb is er iets geregeld zodat een partner voor zijn zieke partner kan zorgen.
Maar het gaat er dan dus om dat degene die ziek is, echt ziek is, d.w.z. ZORG nodig heeft!
maandag 3 september 2007 om 18:18
[quote]:
Toety, het feit dat de vrouw van je collega geen uitzaaiingen heeft wil niet zeggen dat de uitslagen allemaal goed zijn. Hoe je het ook wendt of keert, de beste vrouw heeft KANKER, geen griepje! Natuurlijk staat hun leven op de kop. Natuurlijk heeft jouw collega geen aandacht voor z'n werk, hoe wil je in vreselijke vredesnaam verwachten dat die man op het werk gaat zitten? Kanker is niet: eruitsnijden, klaar.
Misschien niet altijd, maar het zou in dit geval best kunnen
Het is je eigen lichaam dat zich tegen je keert, de dood die even om het hoekje kijkt, de ziekte die alles wat vanzelfsprekend was in een ander daglicht stelt, en zelfs na een operatie ben je nog 5 jaar verder voordat je 'genezen' wordt verklaard. Misschien is het nu niet eens zo zeer dat die vrouw zorg nodig heeft, maar wel steun... en jouw collega heeft ook wel wat anders aan z'n hoofd, die kán niet eens werken lijkt me zo...
En wat het overlijden van je vader betreft: ik doe daar zeer zeker niet laconiek over (ben zelf één van mijn ouders verloren, en ja aan kanker ja) maar: met een overlijden, hoe triest ook, wordt er iets afgesloten. Je weet waar je aan toe bent, je weet dat je verder moet. Natuurlijk is er rouw, verdriet, pijn en gemis. Maar zolang iemand nog leeft en ernstig ziek is, is er veel meer dan dat: vragen, angsten, onderzoeken, intense gesprekken, heen en weer geslingerd worden tussen hoop en vrees....]
Sorry hoor maar dit begrijp ik nou weer niet helemaal, ziekte waar de DOOD OM EEN HOEKJE komt kijken is erger, dan helemaal pats boem dood?
Toety, het feit dat de vrouw van je collega geen uitzaaiingen heeft wil niet zeggen dat de uitslagen allemaal goed zijn. Hoe je het ook wendt of keert, de beste vrouw heeft KANKER, geen griepje! Natuurlijk staat hun leven op de kop. Natuurlijk heeft jouw collega geen aandacht voor z'n werk, hoe wil je in vreselijke vredesnaam verwachten dat die man op het werk gaat zitten? Kanker is niet: eruitsnijden, klaar.
Misschien niet altijd, maar het zou in dit geval best kunnen
Het is je eigen lichaam dat zich tegen je keert, de dood die even om het hoekje kijkt, de ziekte die alles wat vanzelfsprekend was in een ander daglicht stelt, en zelfs na een operatie ben je nog 5 jaar verder voordat je 'genezen' wordt verklaard. Misschien is het nu niet eens zo zeer dat die vrouw zorg nodig heeft, maar wel steun... en jouw collega heeft ook wel wat anders aan z'n hoofd, die kán niet eens werken lijkt me zo...
En wat het overlijden van je vader betreft: ik doe daar zeer zeker niet laconiek over (ben zelf één van mijn ouders verloren, en ja aan kanker ja) maar: met een overlijden, hoe triest ook, wordt er iets afgesloten. Je weet waar je aan toe bent, je weet dat je verder moet. Natuurlijk is er rouw, verdriet, pijn en gemis. Maar zolang iemand nog leeft en ernstig ziek is, is er veel meer dan dat: vragen, angsten, onderzoeken, intense gesprekken, heen en weer geslingerd worden tussen hoop en vrees....]
Sorry hoor maar dit begrijp ik nou weer niet helemaal, ziekte waar de DOOD OM EEN HOEKJE komt kijken is erger, dan helemaal pats boem dood?
dinsdag 4 september 2007 om 02:43
"Misschien niet altijd, maar dat zou in dit geval best kunnen"
Ik hoop van harte dat je daarin gelijk hebt. En nee, níet omdat je dan tenminste een reden hebt om je collega scheef aan te kijken.
Maar AL ZOU het in dit geval zo zijn dat het een kwestie is van tumor verwijderen - klaar, probeer even stil te staan bij wat de diagnose 'kanker' met je doet. De lichamelijke tumor zal dan wel weg zijn, maar geestelijk nog behoorlijke tijd aanwezig bij de betrokkenen.
"Ziekte waarbij de dood om het hoekje komt kijken is erger dan pats boem dood? " Wat ik bedoelde, en eigenlijk ook best duidelijk schreef al zeg ik het zelf: als iemand doodgaat, is er iets afgesloten. Pijn, verdriet, rouw, wellicht woede en de 'waarom'-vraag zullen zeker aanwezig zijn, net zoals misschien ook de 'had ik maar's etc. Nogmaals, ik doe hier zeer zeker niet laconiek over. Tegelijkertijd geeft de dood wel zekerheid, hoe pijnlijk die zekerheid ook is: no way back, geen geslinger tussen hoop en vrees, geen angst of je geliefde het wel of niet zal overleven. Geen aftakeling meer, geen pijnlijke onderzoeken waarbij iedere uitslag je doodvonnis kan zijn. Met het sterven sluit je iets af, en kan je beginnen met verwerken.
@Nummerzoveel: met jou ben ik het van harte eens. Vooral je opm over dat 'hart voor de zaak' ook tot gevolg zou moeten hebben dat de zaak hart voor de medewerkers heeft, vind ik heel mooi verwoord!
Ik hoop van harte dat je daarin gelijk hebt. En nee, níet omdat je dan tenminste een reden hebt om je collega scheef aan te kijken.
Maar AL ZOU het in dit geval zo zijn dat het een kwestie is van tumor verwijderen - klaar, probeer even stil te staan bij wat de diagnose 'kanker' met je doet. De lichamelijke tumor zal dan wel weg zijn, maar geestelijk nog behoorlijke tijd aanwezig bij de betrokkenen.
"Ziekte waarbij de dood om het hoekje komt kijken is erger dan pats boem dood? " Wat ik bedoelde, en eigenlijk ook best duidelijk schreef al zeg ik het zelf: als iemand doodgaat, is er iets afgesloten. Pijn, verdriet, rouw, wellicht woede en de 'waarom'-vraag zullen zeker aanwezig zijn, net zoals misschien ook de 'had ik maar's etc. Nogmaals, ik doe hier zeer zeker niet laconiek over. Tegelijkertijd geeft de dood wel zekerheid, hoe pijnlijk die zekerheid ook is: no way back, geen geslinger tussen hoop en vrees, geen angst of je geliefde het wel of niet zal overleven. Geen aftakeling meer, geen pijnlijke onderzoeken waarbij iedere uitslag je doodvonnis kan zijn. Met het sterven sluit je iets af, en kan je beginnen met verwerken.
@Nummerzoveel: met jou ben ik het van harte eens. Vooral je opm over dat 'hart voor de zaak' ook tot gevolg zou moeten hebben dat de zaak hart voor de medewerkers heeft, vind ik heel mooi verwoord!
dinsdag 4 september 2007 om 09:32
Stel dat het om een instelling gaat waar mensen/ kinderen van jouw zorg afhankelijk zijn en er geen of nauwelijks vervanging mogelijk is en alles op een collega terecht komt? Wat als het ziekteproces tien jaar gaat duren?
Natuurlijk wil die collega er honderd procent voor zijn vrouw zijn, maar het kan in bepaalde instellingen consequenties hebben voor anderen.
Natuurlijk wil die collega er honderd procent voor zijn vrouw zijn, maar het kan in bepaalde instellingen consequenties hebben voor anderen.
dinsdag 4 september 2007 om 12:35
woensdag 5 september 2007 om 18:09
Ik begrijp dat de collega zijn vrouw zoveel mogelijk wilt steunen. Maar wat als het zieketeproces nog maanden'/ jaren gaat duren?
Wat als er op het werk mensen van jouw aandacht en zorg afhankelijk zijn en als er geen vervanging mogelijk is als de collega weer afwezig is? Stel als het om jouw ouder of kind gaat die zorg ontbeert,
Dit is gewoon een realiteit.
Wat als er op het werk mensen van jouw aandacht en zorg afhankelijk zijn en als er geen vervanging mogelijk is als de collega weer afwezig is? Stel als het om jouw ouder of kind gaat die zorg ontbeert,
Dit is gewoon een realiteit.
woensdag 5 september 2007 om 23:39
[quote]:
Ik begrijp dat de collega zijn vrouw zoveel mogelijk wilt steunen. Maar wat als het zieketeproces nog maanden'/ jaren gaat duren?
Ja, wat dan? Moet hij haar dan maar zelf laten aanmodderen. Na een jaar zeggen "dit is al de 10e keer naar de oncoloog, nu kun je het zelf?". En van tevoren weet je toch niet hoe lang het gaat duren. En als je erin zit, ben je blij met elke uitstel die je krijgt.
Ik ben echt verbaasd over sommige reacties hier, het gebrek aan inlevingsvermogen. Omdat ze 4 weken weg zijn, zal het allemaal wel meevallen. Zou het niet zo kunnen zijn, dat ze die 4 weken gebruiken om mentaal weer een beetje op orde te komen, om samen te huilen en lachen en te hopen dat ze nog een tijd samen hebben. Om nog een paar mooie herinneringen te maken samen, want je weet niet of dat de volgende zomer ook nog lukt.
Ik denk dat sommigen hier echt geen idee hebben, wat het mentaal met je doet. Of de uiteindelijke diagnose nou meevalt of niet, je krijgt een enorme tik, wordt met je neus erop gedrukt dat het leven eindig is. En niet pas als je 90 bent, nee het kan wel eens veel eerder zijn. En je maakt je zorgen over de manier waarop, komt er een lijdensweg. Wat betekend dit voor je kinderen, is het erfelijk, kun je ze hiermee belasten, kunnen ze het wel aan als een van de ouders zo ziek wordt.
Persoonlijk snap ik dus heel goed dat die man tijdelijk halve dagen werkt en die tijd nodig heeft. Ik ga er vanuit, dat een werkgever kan beoordelen of het nodig is of niet. Een collega die niet alle ins en outs kent, kan daar onmogelijk over oordelen. Als ze dat wel doen, krijg je reacties zoals hier te lezen zijn...
Ik begrijp dat de collega zijn vrouw zoveel mogelijk wilt steunen. Maar wat als het zieketeproces nog maanden'/ jaren gaat duren?
Ja, wat dan? Moet hij haar dan maar zelf laten aanmodderen. Na een jaar zeggen "dit is al de 10e keer naar de oncoloog, nu kun je het zelf?". En van tevoren weet je toch niet hoe lang het gaat duren. En als je erin zit, ben je blij met elke uitstel die je krijgt.
Ik ben echt verbaasd over sommige reacties hier, het gebrek aan inlevingsvermogen. Omdat ze 4 weken weg zijn, zal het allemaal wel meevallen. Zou het niet zo kunnen zijn, dat ze die 4 weken gebruiken om mentaal weer een beetje op orde te komen, om samen te huilen en lachen en te hopen dat ze nog een tijd samen hebben. Om nog een paar mooie herinneringen te maken samen, want je weet niet of dat de volgende zomer ook nog lukt.
Ik denk dat sommigen hier echt geen idee hebben, wat het mentaal met je doet. Of de uiteindelijke diagnose nou meevalt of niet, je krijgt een enorme tik, wordt met je neus erop gedrukt dat het leven eindig is. En niet pas als je 90 bent, nee het kan wel eens veel eerder zijn. En je maakt je zorgen over de manier waarop, komt er een lijdensweg. Wat betekend dit voor je kinderen, is het erfelijk, kun je ze hiermee belasten, kunnen ze het wel aan als een van de ouders zo ziek wordt.
Persoonlijk snap ik dus heel goed dat die man tijdelijk halve dagen werkt en die tijd nodig heeft. Ik ga er vanuit, dat een werkgever kan beoordelen of het nodig is of niet. Een collega die niet alle ins en outs kent, kan daar onmogelijk over oordelen. Als ze dat wel doen, krijg je reacties zoals hier te lezen zijn...
donderdag 6 september 2007 om 11:10
[quote]:
Ben jij door meteen aan t werk te zijn gegaan na de dood van je vader een betere werknemer dan iemand die even tijd nodig heeft om te rouwen? maakt dat jou een beter mens? is jouw handelen dan de norm voor de rest van de werknemers? het antwoord op al die vragen in m.i nee. Een dikke vette nee. ik snap de vergelijking niet zo goed die je trekt en vind m ook erg kort door de bocht. Ieder mens is anders, en jouw manier is geen algemene norm.
Sorry hoor....maar dit is dus WEL de algemene norm!
Ik ging meteen weer aan het werk, zoals IEDEREEN doet die een sterfgeval van een naaste meemaakt!
De CAO'S in Nederland geven nl. maar 4 dagen verlof voor de dood van een familielid in de eerste graad!
En 1e graad dat is dan dus, partner, zus of broer of Kind!
Kennelijk vind de regering en de vakbonden dat het rouwen dan maar in je vrije tijd moet gebeuren.....dat verzin IK dus niet!
Misschien vind jij dat ik dan zelf maar verlof op had moeten nemen, maar aangezien mijn vader zo plotseling stierf had ik dat jaar al verlof opgenomen en de dagen die ik nog over had, had ik misschien nog nodig want een kind van mij was zwanger.....
Waarschijnlijk zou jij je dan in zo'n geval ziek melden?!.....
Dat is idd niet bij mij opgekomen, ik was kapot van verdriet.....maar ik was niet ZIEK.
Ben jij door meteen aan t werk te zijn gegaan na de dood van je vader een betere werknemer dan iemand die even tijd nodig heeft om te rouwen? maakt dat jou een beter mens? is jouw handelen dan de norm voor de rest van de werknemers? het antwoord op al die vragen in m.i nee. Een dikke vette nee. ik snap de vergelijking niet zo goed die je trekt en vind m ook erg kort door de bocht. Ieder mens is anders, en jouw manier is geen algemene norm.
Sorry hoor....maar dit is dus WEL de algemene norm!
Ik ging meteen weer aan het werk, zoals IEDEREEN doet die een sterfgeval van een naaste meemaakt!
De CAO'S in Nederland geven nl. maar 4 dagen verlof voor de dood van een familielid in de eerste graad!
En 1e graad dat is dan dus, partner, zus of broer of Kind!
Kennelijk vind de regering en de vakbonden dat het rouwen dan maar in je vrije tijd moet gebeuren.....dat verzin IK dus niet!
Misschien vind jij dat ik dan zelf maar verlof op had moeten nemen, maar aangezien mijn vader zo plotseling stierf had ik dat jaar al verlof opgenomen en de dagen die ik nog over had, had ik misschien nog nodig want een kind van mij was zwanger.....
Waarschijnlijk zou jij je dan in zo'n geval ziek melden?!.....
Dat is idd niet bij mij opgekomen, ik was kapot van verdriet.....maar ik was niet ZIEK.
donderdag 6 september 2007 om 13:16
Mijn personeel MAG zich dan ziek melden. Je kunt wel degelijk ziek zijn van verdriet. Wie ben ik dan om te eisen dat ze meteen weer aan het werk gaan. Ik hoop dat mijn personeel mij ook ontlast als ik ooit in die situatie kom.
Doe trouwens eens even normaal met je vette letters en zo. We zijn hier niet dom hoor.
Doe trouwens eens even normaal met je vette letters en zo. We zijn hier niet dom hoor.
donderdag 6 september 2007 om 13:59
die dikke letters waren bedoeld om te laten zien wat mijn posting was en niet gequote mening, soms zie ik stukjes die gequoot worden en die hebben een andere kleur zodat het dus duidelijk is.
Maar ik weet niet hoe dat moet, heb het nieuwe forum nog niet zo uitgedokterd.
Heb dit dus in kleur om te proberen, maar ik weet niet of ht lukt.
Maar ik weet niet hoe dat moet, heb het nieuwe forum nog niet zo uitgedokterd.
Heb dit dus in kleur om te proberen, maar ik weet niet of ht lukt.
donderdag 6 september 2007 om 21:11
[b]Ik ging meteen weer aan het werk, zoals IEDEREEN doet die een sterfgeval van een naaste meemaakt![/b]
Ik weet niet waar jij die "iedereen" vandaan haalt, maar ik maak het in mijn omgeving heel anders mee. Je kunt niet verwachten dat iemand die zijn partner of kind heeft verloren weer direct aan het werk gaat en goed functioneert. Zeker als je een baan hebt waar je geconcentreerd moet zijn, zul je niet goed kunnen functioneren en dan is het niet meer dan normaal dat je of verlof opneemt, of je ziek meldt. Zoals iemand anders ook al zei, je kunt echt ziek zijn van verdriet. Dat jij dat niet had, is fijn voor je, maar dat betekend niet, dat niemand anders het wel kan hebben.
Ik vind het nogal kortzichtig, dat je jouw manier van ermee omgaan en jouw normen en waarden oplegt aan iedereen. Mensen zijn verschillend, gaan verschillend om met situaties en dan kun je niet zeggen dat ze het fout of raar doen, omdat jij het anders zou doen.
Ik weet niet waar jij die "iedereen" vandaan haalt, maar ik maak het in mijn omgeving heel anders mee. Je kunt niet verwachten dat iemand die zijn partner of kind heeft verloren weer direct aan het werk gaat en goed functioneert. Zeker als je een baan hebt waar je geconcentreerd moet zijn, zul je niet goed kunnen functioneren en dan is het niet meer dan normaal dat je of verlof opneemt, of je ziek meldt. Zoals iemand anders ook al zei, je kunt echt ziek zijn van verdriet. Dat jij dat niet had, is fijn voor je, maar dat betekend niet, dat niemand anders het wel kan hebben.
Ik vind het nogal kortzichtig, dat je jouw manier van ermee omgaan en jouw normen en waarden oplegt aan iedereen. Mensen zijn verschillend, gaan verschillend om met situaties en dan kun je niet zeggen dat ze het fout of raar doen, omdat jij het anders zou doen.
vrijdag 7 september 2007 om 13:56
[quote]:
De CAO'S in Nederland geven nl. maar 4 dagen verlof voor de dood van een familielid in de eerste graad!
En 1e graad dat is dan dus, partner, zus of broer of Kind!
Ik weet niet waar je deze wijsheid vandaan haalt, maar dat is dus echt niet waar. CAO's in Nederland zeggen heel veel verschillende dingen over het aantal verlofdagen bij een overlijden van familie in de 1e graad...
De CAO'S in Nederland geven nl. maar 4 dagen verlof voor de dood van een familielid in de eerste graad!
En 1e graad dat is dan dus, partner, zus of broer of Kind!
Ik weet niet waar je deze wijsheid vandaan haalt, maar dat is dus echt niet waar. CAO's in Nederland zeggen heel veel verschillende dingen over het aantal verlofdagen bij een overlijden van familie in de 1e graad...
zondag 9 september 2007 om 21:36
Ik heb zelf kanker gehad, ik moet er niet aan denken dat mijn lief de hele tijd mijn handje had vastgehouden! Kom op zeg, aan het werk...
Heb een collega, een vrijgezel van in de 50, die helemaal stuk is van het feit dat z'n pa van ergens in de 80 is overleden. Dat is nou al een maand of wat geleden, en hij blijft erover beginnen. Zo moeilijk... (zucht).
Dus, ik ben het wel met TO eens dat hier in Nederland allerlei uitvluchten worden bedacht om vooral maar niet te hoeven werken.
Heb een collega, een vrijgezel van in de 50, die helemaal stuk is van het feit dat z'n pa van ergens in de 80 is overleden. Dat is nou al een maand of wat geleden, en hij blijft erover beginnen. Zo moeilijk... (zucht).
Dus, ik ben het wel met TO eens dat hier in Nederland allerlei uitvluchten worden bedacht om vooral maar niet te hoeven werken.
maandag 10 september 2007 om 17:12
Het is me nog steeds niet duidelijk wat de gevolgen voor TO zijn nu haar (?) collega er dus vaak niet is. Of het extra werk voor jou betekent oid.
Ik heb van dichtbij meegemaakt dat een collega werkelijk alle registers opentrok om maar niet te hoeven werken. Ging 1 keer per jaar voor 2,5 maand met vakantie (alle atv en verlofuren nam ze tegelijk op). Vervolgens zat ze ver weg in Israel en ja hoor, mevrouw werd "ziek" waardoor ze al haar vakantiedagen weer terug kreeg en niemand kon controleren hoe ziek ze wel niet was. Deze dame was trouwens gemiddels een dikke week per maand "ziek" dus dat zet kwaad bloed. Als iemand zo met zijn werk/collega's omgaat, dan begrijp ik dat er wat wantrouwend gekeken wordt naar (zorg)verlof aanvragen.
Toch is het de werkgever die dat samen met de werknemer bepaald. Gelukkig zijn er wel mogelijkheden in NL om dat te doen. Het zal best voorkomen dat er misbruik gemaakt wordt van regelingen, maar dat is ook zo met declaraties, interne sollicitaties en wachtlijsten.
Mijn partner heeft vorig jaar zorgverlof opgenomen om mij (hoogzwanger en aan bed gebonden) te verzorgen. We waren enorm blij dat zijn werkgever ook nog bereid was heb 70% door te betalen want daar was hij niet toe verplicht. Lief werkt altijd hard en veel over, ik heb dan ook niet het gevoel dat hij misbruik heeft gemaakt van de situatie.
Ik vind het prima dat TO na het overlijden van haar vader direct weer aan de slag is gegaan. Veel mensen zouden dan doen, maar veel ook niet. Dat maakt niet dat de ene per defitie en betere werknemer/mens is dan de ander.
Ik heb van dichtbij meegemaakt dat een collega werkelijk alle registers opentrok om maar niet te hoeven werken. Ging 1 keer per jaar voor 2,5 maand met vakantie (alle atv en verlofuren nam ze tegelijk op). Vervolgens zat ze ver weg in Israel en ja hoor, mevrouw werd "ziek" waardoor ze al haar vakantiedagen weer terug kreeg en niemand kon controleren hoe ziek ze wel niet was. Deze dame was trouwens gemiddels een dikke week per maand "ziek" dus dat zet kwaad bloed. Als iemand zo met zijn werk/collega's omgaat, dan begrijp ik dat er wat wantrouwend gekeken wordt naar (zorg)verlof aanvragen.
Toch is het de werkgever die dat samen met de werknemer bepaald. Gelukkig zijn er wel mogelijkheden in NL om dat te doen. Het zal best voorkomen dat er misbruik gemaakt wordt van regelingen, maar dat is ook zo met declaraties, interne sollicitaties en wachtlijsten.
Mijn partner heeft vorig jaar zorgverlof opgenomen om mij (hoogzwanger en aan bed gebonden) te verzorgen. We waren enorm blij dat zijn werkgever ook nog bereid was heb 70% door te betalen want daar was hij niet toe verplicht. Lief werkt altijd hard en veel over, ik heb dan ook niet het gevoel dat hij misbruik heeft gemaakt van de situatie.
Ik vind het prima dat TO na het overlijden van haar vader direct weer aan de slag is gegaan. Veel mensen zouden dan doen, maar veel ook niet. Dat maakt niet dat de ene per defitie en betere werknemer/mens is dan de ander.
