Zwanger
alle pijlers
20 weken zwanger, trek de kinderen van mn partner niet meer.
zondag 26 februari 2012 om 17:12
Ladies (en wellicht ook hier en daar een 'gentlmen'),
Ik moet echt even mijn ei kwijt, want zit met een issue die steeds groter wordt en waar verder niemand in mijn omgeving nog van weet. Alhoewel, heb voorzichtig bij 'n objectieve betrouwbare vriend een balletje opgegooid, maar echt 100% eerlijk over wat ik voel, durf ik niet.... Voel me een zeikert en egoist, maar is dat wel zo?!
Het zit zo:
Mijn partner heeft al 3 kinderen uit zijn vorige relatie. 2 pubers en een kind wat over 3 jaartjes de pubertijd in gaat.... In de basis zijn het hele lieve schatten, maar duidelijk kinderen van de rekening. Gescheiden ouders waarvan de moeder een borderliner is en alles en iedereen terroriseert/manipuleert etc. 2 van de kinderen wonen bij de moeder, 1 kind sinds 3 weken bij ons. De weekenden zijn ze alledrie hier. Lang en complex verhaal.
Een hoop vrienden om mij heen hebben kinderen midden in de puberteit. Milde tot zware pubers. De kids van mijn partner zijn echter anders. Ze vreten energie en slaan soort van door.... Ze liegen echt heel erg veel, zijn echt superdruk, luisteren niet, geven iedereen overal de schuld van, zijn behoorlijk grof in taalgebruik, kan geen normaal gesprek met e voeren etc. Ja, ook typisch iets voor pubers, maar geloof me...deze gaan 'n stuk verder. Natuurlijk wist ik van tevoren waar ik in zou stappen en steek echt veel energie in het accepteren en mede-begeleiden van m'n partner en zijn puberende kids. Ben zelf een gezelligheidsmens, hou ook van gek doen, ben Echter wordt dit nu teveel. En niet alleen mij wordt het teveel (mn partner trekt het nog, logisch hij moet wel). Op de scholen van alledrie 'klagen' de leraren/mentoren inmiddels ook over de jongens en maken zich zorgen, de sportvereniging van de jongste heeft al 'n keer een training gestaakt vanwege onbehoorlijk gedrag etc. Het is echt heel erg wat er met ze gebeurd en ik vind het vreselijk om (hardop) te zeggen, maar ik trek het niet meer en ik wil niet meer! Ik ben normaal gesproken heel stabiel, brede schouders, iedereen komt en kan bij mij terecht voor steun, advies etc, maar nu wordt het mij teveel. Ik merk dat ik er aan onderdoor ga en kan dit niet aan mijn partner kwijt. Hij gaat kapot wanneer ik hem vertel dat ik het op deze manier niet meer redt...
Inmiddels ben ik zwanger geraakt (bewuste keuze van ons, nog voor dat het zo uit de hand liep...). Alles gaat prima met de kleine, en met mij inmiddels ook. Alleen de eerste 3 maanden waren verre van een roze wolk.
En nu.... Nu wil graag een keer tijd aan mezelf schenken, vollop genieten van mijn zwangerschap en focussen op mijn toekomst met mijn/ons eigen kind . Ik heb de energie daarvoor nodig. Voel mij heel erg egoïstisch, maar wil ook weleens alleen aan mezelf en mijn toekomstige kind denken. Verder zie ik ook zwaar op tegen mijn kraamtijd. Dat valt precies in het begin van de zomervakantie, kortom ...dan zijn de kinderen de hele dag thuis en kan ik naar 'onze' rust fluiten. What to do? Ik kan toch niet van ze vragen om bij mij uit de buurt te blijven?
Hoe pak ik dit aan? Vrees echter dat ik er zwaar aan onderdoor ga als ik niet iets doe...
Ik moet echt even mijn ei kwijt, want zit met een issue die steeds groter wordt en waar verder niemand in mijn omgeving nog van weet. Alhoewel, heb voorzichtig bij 'n objectieve betrouwbare vriend een balletje opgegooid, maar echt 100% eerlijk over wat ik voel, durf ik niet.... Voel me een zeikert en egoist, maar is dat wel zo?!
Het zit zo:
Mijn partner heeft al 3 kinderen uit zijn vorige relatie. 2 pubers en een kind wat over 3 jaartjes de pubertijd in gaat.... In de basis zijn het hele lieve schatten, maar duidelijk kinderen van de rekening. Gescheiden ouders waarvan de moeder een borderliner is en alles en iedereen terroriseert/manipuleert etc. 2 van de kinderen wonen bij de moeder, 1 kind sinds 3 weken bij ons. De weekenden zijn ze alledrie hier. Lang en complex verhaal.
Een hoop vrienden om mij heen hebben kinderen midden in de puberteit. Milde tot zware pubers. De kids van mijn partner zijn echter anders. Ze vreten energie en slaan soort van door.... Ze liegen echt heel erg veel, zijn echt superdruk, luisteren niet, geven iedereen overal de schuld van, zijn behoorlijk grof in taalgebruik, kan geen normaal gesprek met e voeren etc. Ja, ook typisch iets voor pubers, maar geloof me...deze gaan 'n stuk verder. Natuurlijk wist ik van tevoren waar ik in zou stappen en steek echt veel energie in het accepteren en mede-begeleiden van m'n partner en zijn puberende kids. Ben zelf een gezelligheidsmens, hou ook van gek doen, ben Echter wordt dit nu teveel. En niet alleen mij wordt het teveel (mn partner trekt het nog, logisch hij moet wel). Op de scholen van alledrie 'klagen' de leraren/mentoren inmiddels ook over de jongens en maken zich zorgen, de sportvereniging van de jongste heeft al 'n keer een training gestaakt vanwege onbehoorlijk gedrag etc. Het is echt heel erg wat er met ze gebeurd en ik vind het vreselijk om (hardop) te zeggen, maar ik trek het niet meer en ik wil niet meer! Ik ben normaal gesproken heel stabiel, brede schouders, iedereen komt en kan bij mij terecht voor steun, advies etc, maar nu wordt het mij teveel. Ik merk dat ik er aan onderdoor ga en kan dit niet aan mijn partner kwijt. Hij gaat kapot wanneer ik hem vertel dat ik het op deze manier niet meer redt...
Inmiddels ben ik zwanger geraakt (bewuste keuze van ons, nog voor dat het zo uit de hand liep...). Alles gaat prima met de kleine, en met mij inmiddels ook. Alleen de eerste 3 maanden waren verre van een roze wolk.
En nu.... Nu wil graag een keer tijd aan mezelf schenken, vollop genieten van mijn zwangerschap en focussen op mijn toekomst met mijn/ons eigen kind . Ik heb de energie daarvoor nodig. Voel mij heel erg egoïstisch, maar wil ook weleens alleen aan mezelf en mijn toekomstige kind denken. Verder zie ik ook zwaar op tegen mijn kraamtijd. Dat valt precies in het begin van de zomervakantie, kortom ...dan zijn de kinderen de hele dag thuis en kan ik naar 'onze' rust fluiten. What to do? Ik kan toch niet van ze vragen om bij mij uit de buurt te blijven?
Hoe pak ik dit aan? Vrees echter dat ik er zwaar aan onderdoor ga als ik niet iets doe...
zondag 26 februari 2012 om 17:16
Ik zou haast zeggen: schakel opvoedondersteuning in. Nu is het misschien nog bij te sturen, maar dat wordt een stuk lastiger als ze ouder worden. Misschien dat je met tips van een deskundige grip op de situatie krijgt.
(Reden dat ik dit zeg is omdat het KOPP-kinderen zijn, misschien is dit wel afreageren van ze.)
(Reden dat ik dit zeg is omdat het KOPP-kinderen zijn, misschien is dit wel afreageren van ze.)
zondag 26 februari 2012 om 17:27
Denk dat je verrekte sterk in je schoenen moet staan wil je ze bijsturen in hun gedrag dat bij moeder, waar 2 van de kinderen grotendeels wonen, wel geaccepteerd wordt. Opvoedondersteuning zal moeder dan ook aan moeten meewerken, lijkt mij.
Ik zou het toch met je man bespreken. Als jij er straks aan onderdoor gaat dan zijn jullie nog verder van huis. Dan ontspoort de situatie helemaal. En je moet ook denken aan het kindje dat nog onderweg is.
Ik zou het toch met je man bespreken. Als jij er straks aan onderdoor gaat dan zijn jullie nog verder van huis. Dan ontspoort de situatie helemaal. En je moet ook denken aan het kindje dat nog onderweg is.
zondag 26 februari 2012 om 17:35
Hier een opvoedondersteuner : Ook vader kan, als hij gezag heeft, opvoedingondersteuning voor zijn kinderen in zijn gezin vragen. Moeder hoeft hier niet bij mee te werken.
Praat er met je partner over want dit gaat te veel energie vreten. Hier ook 20 weken zwanger en gelukkig gaat het prima met kind van mijn partner maar kan me voorstellen dat je nu graag jezelf op de eerste plaats wilt zetten. Succes en knuffel.
Praat er met je partner over want dit gaat te veel energie vreten. Hier ook 20 weken zwanger en gelukkig gaat het prima met kind van mijn partner maar kan me voorstellen dat je nu graag jezelf op de eerste plaats wilt zetten. Succes en knuffel.
zondag 26 februari 2012 om 17:48
Ladies, dank voor de reacties & knuffel
Ben al bezig met mijn partner overtuigen van deskundig advies. Hij (eigenlijk wij, ik ben namelijk meegeweest) heeft al een grote stap geet door naar Maatsch werk te gaan. Deze heeft sowieso geadviseerd om een pedagoog in te schakelen. Moeders wil geen opvoedondersteuning. Het is al een paar keer door o.a. de zorgcoodinator van de scholen geadviseerd, maar moeders kan alleen maar schelden en de scholen verwijten dat het aan hun ligt. Het zijn namelijk kutscholen met kutleraren die niks kunnen etc. En mijn partner is natuurlijk een nietsnut die niks goed doet. Oftwel, moeder is erg moeilijk te bereiken. Jammer, want het zou haar ook verder kunnen helpen incl. rust in haar kop.
Mij partner vind de stap naar deskundige hulpverlening heel moeilijk. Voelt alsof hij zijn kinderen verloochend. Wat natuurlijk niet zo is, maar ik snap zijn reactie wel. In mijn ogen helpt hij hun niet door maar een handje boven hun hoofden te houden. Omwikkelen met de mantel der liefde zoals hij (en ik ook) doet, is echt heel prachtig en mooi, maar brengt ze uiteindelijk niet verder... De kinderen zijn inderdaad zoals 'achnein' aangeeft, zich heel erg aan het afreageren en op hun manier aandacht aan het vragen. Logisch. En al helemaal als puber zijnde... Al die gierende hormonen
Een luisterend oor hebben ze nodig. Zal mij meer verdiepen in de KOPP-kinderen en 'what to do'. Dat kan weleens erg nuttig zijn en brengt hopelijk duidelijkheid en ook rust.
Anyway, ik ga wat mezelf betreft mijn 'energie/onderdoorgaan issue' opengooien bij mijn man. Hier moeten we uit zien te komen. Het kan inderdaad niet de bedoeling zijn dat ons kleintje straks ook de dupe is omdat zijn/haar moeder tijdens de zwangerschap teveel stresshormonen heeft overgebracht en niet meer stabiel is...
Nogmaals dank voor jullie luisterende oren, advies en knuffel
Dikke kus!
Ben al bezig met mijn partner overtuigen van deskundig advies. Hij (eigenlijk wij, ik ben namelijk meegeweest) heeft al een grote stap geet door naar Maatsch werk te gaan. Deze heeft sowieso geadviseerd om een pedagoog in te schakelen. Moeders wil geen opvoedondersteuning. Het is al een paar keer door o.a. de zorgcoodinator van de scholen geadviseerd, maar moeders kan alleen maar schelden en de scholen verwijten dat het aan hun ligt. Het zijn namelijk kutscholen met kutleraren die niks kunnen etc. En mijn partner is natuurlijk een nietsnut die niks goed doet. Oftwel, moeder is erg moeilijk te bereiken. Jammer, want het zou haar ook verder kunnen helpen incl. rust in haar kop.
Mij partner vind de stap naar deskundige hulpverlening heel moeilijk. Voelt alsof hij zijn kinderen verloochend. Wat natuurlijk niet zo is, maar ik snap zijn reactie wel. In mijn ogen helpt hij hun niet door maar een handje boven hun hoofden te houden. Omwikkelen met de mantel der liefde zoals hij (en ik ook) doet, is echt heel prachtig en mooi, maar brengt ze uiteindelijk niet verder... De kinderen zijn inderdaad zoals 'achnein' aangeeft, zich heel erg aan het afreageren en op hun manier aandacht aan het vragen. Logisch. En al helemaal als puber zijnde... Al die gierende hormonen
Een luisterend oor hebben ze nodig. Zal mij meer verdiepen in de KOPP-kinderen en 'what to do'. Dat kan weleens erg nuttig zijn en brengt hopelijk duidelijkheid en ook rust.
Anyway, ik ga wat mezelf betreft mijn 'energie/onderdoorgaan issue' opengooien bij mijn man. Hier moeten we uit zien te komen. Het kan inderdaad niet de bedoeling zijn dat ons kleintje straks ook de dupe is omdat zijn/haar moeder tijdens de zwangerschap teveel stresshormonen heeft overgebracht en niet meer stabiel is...
Nogmaals dank voor jullie luisterende oren, advies en knuffel
Dikke kus!
zondag 26 februari 2012 om 18:18
quote:helene31 schreef op 26 februari 2012 @ 17:56:
Je zegt dus dat het pas uit de hand begon te lopen toen jij al zwanger was? Dat is dus pakweg 4/5 maanden.
Is dat niet het probleem dan?Dit vroeg ik me ook af. TO, hoe reageren de kinderen op jouw zwangerschap? Ik kan me voorstellen dat dit voor hen ook gehoorlijk ingrijpend is.
Je zegt dus dat het pas uit de hand begon te lopen toen jij al zwanger was? Dat is dus pakweg 4/5 maanden.
Is dat niet het probleem dan?Dit vroeg ik me ook af. TO, hoe reageren de kinderen op jouw zwangerschap? Ik kan me voorstellen dat dit voor hen ook gehoorlijk ingrijpend is.
The time is now
zondag 26 februari 2012 om 18:24
Inderdaad Banba.
Ik zou dit trouwens willen omdraaien:
quote:Het kan inderdaad niet de bedoeling zijn dat ons kleintje straks ook de dupe is omdat zijn/haar moeder tijdens de zwangerschap teveel stresshormonen heeft overgebracht en niet meer stabiel is...
Het kan toch niet de bedoeling zijn dat je mans kinderen de dupe worden omdat jullie zo nodig samen een kind moesten krijgen?
(En ja, ik chargeer.)
Ik zou dit trouwens willen omdraaien:
quote:Het kan inderdaad niet de bedoeling zijn dat ons kleintje straks ook de dupe is omdat zijn/haar moeder tijdens de zwangerschap teveel stresshormonen heeft overgebracht en niet meer stabiel is...
Het kan toch niet de bedoeling zijn dat je mans kinderen de dupe worden omdat jullie zo nodig samen een kind moesten krijgen?
(En ja, ik chargeer.)
zondag 26 februari 2012 om 18:28
Kun je niet met je partner, en de kinderen hun moeder regelen, dat de kinderen, om het andere weekend, naar moeder gaan.
In ieder geval, tijdens je zwangerschap.
Zo krijg je wat quality time met je partner.
Ik vind dat je daar als a.s. mama wel recht op hebt.
Gaat het ene kind, wat bij jullie woont sowieso, wel eens naar zijn/haar moeder.?
In ieder geval, tijdens je zwangerschap.
Zo krijg je wat quality time met je partner.
Ik vind dat je daar als a.s. mama wel recht op hebt.
Gaat het ene kind, wat bij jullie woont sowieso, wel eens naar zijn/haar moeder.?
Ontbijt: Een Smoothie banaan Lunch: Een cracker/avocado en guinoa salade Diner:57 pizza broodjes,13 donuts,2 bakken gefrituurde kipkluif, 9 Rosé
zondag 26 februari 2012 om 18:33
Praat over hoe je je voelt en ga (deskundige) hulp vragen waar het kan.
Sinds wanneer weten de kinderen dat jij zwanger bent? Heb je toen een verandering gemerkt?
Sowieso is er weinig stabiliteit voor de kinderen met een moeder die zelf het niet recht kan houden.
Heel veel sterkte en ik hoop dat er binnenkort extra hulp komt voor de kinderen...
Sinds wanneer weten de kinderen dat jij zwanger bent? Heb je toen een verandering gemerkt?
Sowieso is er weinig stabiliteit voor de kinderen met een moeder die zelf het niet recht kan houden.
Heel veel sterkte en ik hoop dat er binnenkort extra hulp komt voor de kinderen...
zondag 26 februari 2012 om 18:47
quote:helene31 schreef op 26 februari 2012 @ 18:24:
Inderdaad Banba.
Ik zou dit trouwens willen omdraaien:
[...]
Het kan toch niet de bedoeling zijn dat je mans kinderen de dupe worden omdat jullie zo nodig samen een kind moesten krijgen?
(En ja, ik chargeer.)Juist. En anders, ja het is een rotoplossing, gaan latten. De kinderen die er eerst waren mogen niet de dupe worden van deze situatie. Zoals je zelf al zei, het zijn kinderen van de rekening.
Inderdaad Banba.
Ik zou dit trouwens willen omdraaien:
[...]
Het kan toch niet de bedoeling zijn dat je mans kinderen de dupe worden omdat jullie zo nodig samen een kind moesten krijgen?
(En ja, ik chargeer.)Juist. En anders, ja het is een rotoplossing, gaan latten. De kinderen die er eerst waren mogen niet de dupe worden van deze situatie. Zoals je zelf al zei, het zijn kinderen van de rekening.
zondag 26 februari 2012 om 19:12
Tja.... feit is dat de kinderen die er al zijn er niks aan kunnen doen..
Je kan erover zeiken totdat je erbij neervalt.. maar zij zijn al (zoals jezelf ook al aangeeft) kinderen van de rekening... laat de rekening niet oplopen..
Geef ze de ruimte om te wennen aan al het nieuwe.. met vallen en opstaan... benader ze positief mogelijk en betrek ze waar het kan (en wil). En neem de ruimte waar nodig voor jezelf, ook in je kraamtijd. Dat kan je (neem ik aan) uitleggen aan je partner, de kinderen en de moeder.
Succes.
Je kan erover zeiken totdat je erbij neervalt.. maar zij zijn al (zoals jezelf ook al aangeeft) kinderen van de rekening... laat de rekening niet oplopen..
Geef ze de ruimte om te wennen aan al het nieuwe.. met vallen en opstaan... benader ze positief mogelijk en betrek ze waar het kan (en wil). En neem de ruimte waar nodig voor jezelf, ook in je kraamtijd. Dat kan je (neem ik aan) uitleggen aan je partner, de kinderen en de moeder.
Succes.
zondag 26 februari 2012 om 20:39
Helene31: Wat gemeen om de boel om te draaien en de situatie zo uit te leggen dat de kinderen de dupe zijn van "omdat partner en zijn nieuwe relatie zo-nodig 'n kind willen". Die nieuwe relatie verdient toch ook geluk?
Mischien is het juist goed voor de andere kinderen om te zien dat een gezin ook iets moois kan zijn en sterkt het juist weer de banden en het vertrouwen. Als ik het goed lees en interpreteer, waren de problemen er al voordat TO zwanger was. Haar partner is niet voor niets gescheiden en borderline ontstaat niet ineens zomaar.
TO schrijft ook "ik wist waar ik in zou stappen", daaruit lees ik ook dat de situatie destijds al niet goed was. Het kan natuurlijk ook zo zijn dat de kinderen in de war raken omdat ze nu met een gezinssituatie te maken hebben waar het wel goed gaat en met liefde wordt gestrooid?! Toevallig bevindt een goede collega van mij zich in een soortgelijke situatie. Haar ex is Manisch-depresief, 3 jaar geleden gescheiden, kinderen in de war en zijn/waren daar de dupe van maar kwamen weer in een stabiel gezin terecht door komst van een nieuw broertje.
En ik lees ook dat zowel TO als partner klaarstaan voor de kinderen, juist om een rustige stabiele omgeving te creëren en lees ook nergens terug dat TO hardop zeikt tegen de kinderen.
Mieperdemiep, Wees er voor de kinderen en zorg voor goede deskundige begeleiding van buitenaf, maar vergeet jezelf niet in jouw situatie. Volgens mij doe je het prima zolang je de andere kinderen in hun waarde laat. Zij hebben nergens om gevraagd. Blijf die mantel der liefde volhouden! Sterkte!
Mischien is het juist goed voor de andere kinderen om te zien dat een gezin ook iets moois kan zijn en sterkt het juist weer de banden en het vertrouwen. Als ik het goed lees en interpreteer, waren de problemen er al voordat TO zwanger was. Haar partner is niet voor niets gescheiden en borderline ontstaat niet ineens zomaar.
TO schrijft ook "ik wist waar ik in zou stappen", daaruit lees ik ook dat de situatie destijds al niet goed was. Het kan natuurlijk ook zo zijn dat de kinderen in de war raken omdat ze nu met een gezinssituatie te maken hebben waar het wel goed gaat en met liefde wordt gestrooid?! Toevallig bevindt een goede collega van mij zich in een soortgelijke situatie. Haar ex is Manisch-depresief, 3 jaar geleden gescheiden, kinderen in de war en zijn/waren daar de dupe van maar kwamen weer in een stabiel gezin terecht door komst van een nieuw broertje.
En ik lees ook dat zowel TO als partner klaarstaan voor de kinderen, juist om een rustige stabiele omgeving te creëren en lees ook nergens terug dat TO hardop zeikt tegen de kinderen.
Mieperdemiep, Wees er voor de kinderen en zorg voor goede deskundige begeleiding van buitenaf, maar vergeet jezelf niet in jouw situatie. Volgens mij doe je het prima zolang je de andere kinderen in hun waarde laat. Zij hebben nergens om gevraagd. Blijf die mantel der liefde volhouden! Sterkte!
zondag 26 februari 2012 om 20:45
Is niks gemeens aan hoor.
Zij schrijft echter dat de zaak pas uit de hand begon te lopen toen de zwangerschap een feit was. Tja, dan vraag ik me af of dat ermee te maken had.
Ze zouden niet de eerste pubers zijn die extra opstandig worden van het vooruitzicht een babybroertje- of zusje te krijgen.
Een stiefgezin is zo ingewikkeld. Niet voor niets wordt er gezegd dat alle partijen pas na zeven jaar een beetje op elkaar zijn ingespeeld. Een stiefgezin waar een kind op komst is, is niet per definitie stabiel. Er zijn veranderingen gaande en dat kan ook veel onrust geven.
Ik onthoud me echter van waardeoordelen, want ik ken de feitelijke situatie natuurlijk niet. Het zal al moeilijk genoeg zijn. Mijn bedoeling was om de andere kant te belichten, die van de kinderen dus.
Zij schrijft echter dat de zaak pas uit de hand begon te lopen toen de zwangerschap een feit was. Tja, dan vraag ik me af of dat ermee te maken had.
Ze zouden niet de eerste pubers zijn die extra opstandig worden van het vooruitzicht een babybroertje- of zusje te krijgen.
Een stiefgezin is zo ingewikkeld. Niet voor niets wordt er gezegd dat alle partijen pas na zeven jaar een beetje op elkaar zijn ingespeeld. Een stiefgezin waar een kind op komst is, is niet per definitie stabiel. Er zijn veranderingen gaande en dat kan ook veel onrust geven.
Ik onthoud me echter van waardeoordelen, want ik ken de feitelijke situatie natuurlijk niet. Het zal al moeilijk genoeg zijn. Mijn bedoeling was om de andere kant te belichten, die van de kinderen dus.
zondag 26 februari 2012 om 21:28
@Helene31: ik sta altijd open voor de andere kant. Daarom opende ik ook dit topic
@Skeete: bedankt dat je het voor mij opnam. Het kwam inderdaad een beetje hard over van Helene31, maar ik kan wel tegen een stootje
De situatie is inderdaad verergerd de laatste maanden, maar was al niet te houden voordat ik überhaupt in beeld kwam. De verhalen zijn schreinend... Het is een opeenstapeling van gebeurtenissen en situaties en dat dan gemixt met niet te temmen puberhormonen van de laatste maanden... En mijn zwangerschapshormonen maken wellicht ook een verschil in het beleven van emoties en ontbreken van energie...
Mijn partner en ik hebben letterlijk zojuist het tweede kind 'binnengehaald'... Deze stond vanmiddag op de stoep en gaf te kennen ook graag bij ons te willen wonen omdat het bij de moeder niet lekker gaat. Wederom lang verhaal met o.a. een lang telefonisch gesprek met de ex, voor zover mogelijk. Prima dat een van de kinderen op de stoep staat, maar we willen wel zeker weten wat er aan de hand is. We hebben net serieus gepraat met het kind en afspraken gemaakt. Met de ex valt moeilijk te communiceren, ze gaat akkoord maar dat kan zo weer omslaan en dus mogelijk straks ook wel weer op de stoep staan...
Daarnaast heb ik nadat ik dit topic startte, vanmiddag een lange brief vanuit school gelezen na aanleiding van een recentelijk gesprek met leerkrachten, directeur, zorgcoördinator, mijn partner en zijn ex over de gang van zaken betreft hun kind. In de brief uitte de school hun zorgen over het kind (en de zorg vanuit de moeder!!) en er staat dat ze een meldingsplicht hebben. Ze geven 3 opties waaronder het akkoord gaan van beide ouders ivm psychologische hulp en ondersteuning zoeken voor het kind. Mocht er niets gebeuren, dan meldt de school dit bij de instanties met alle gevolgen van dien. Alles in het belang van het kind natuurlijk. Mijn partner gaat natuurlijk akkoord. Zijn ex hoogstwaarschijnlijk niet, dus dit wordt nog wat. Hopelijk niet over de rug van het kind...
Betreft de kinderen en de zwangerschap: We hebben het vrij snel verteld nadat we het zelf wisten. De kinderen staan heel erg positief tegenover de zwangerschap. Ze zijn erg nieuwsgierig en zijn zelfs al bezig met plannen maken en rare namen verzinnen en bedenken welk woordje zijn/haar eerste woordje al zijn. Dat is dus erg leuk en positief. Dat geeft gelukkig energie...
Begrijp mij niet verkeerd, we hebben er goed nagedacht over het 'nemen' van een kind terwijl mijn partner al 3 kinderen heeft in een moeilijke situatie. Het was geen ondoordachte egoïstische opwelling. De komst van een nieuw broertje/zusje geeft ze juist meer hoop en iets leuks om naar uit te kijken. We hebben het er voor de zwangerschap met hun over gehad, en kregen alleen maar positieve reacties.
Betreft de situatie van de kinderen zelf: De stappen worden steeds concreter, mede dankij school. Ik hoop echt dat de kids snel hulp krijgen zodat ze rust krijgen en we allemaal van elkaar kunnen genieten zonder dat het negatieve energie kost...
Betreft mijn energie-issue, kraamtijd-angst etc en openbreken naar mijn partner: Dit ga ik vanavond doen als alle kinderen op bed liggen (als dat zo uitkomt)
En schrijven op dit forum helpt een heule boel!
Iedereen wederom dank voor de reacties.
@Skeete: bedankt dat je het voor mij opnam. Het kwam inderdaad een beetje hard over van Helene31, maar ik kan wel tegen een stootje
De situatie is inderdaad verergerd de laatste maanden, maar was al niet te houden voordat ik überhaupt in beeld kwam. De verhalen zijn schreinend... Het is een opeenstapeling van gebeurtenissen en situaties en dat dan gemixt met niet te temmen puberhormonen van de laatste maanden... En mijn zwangerschapshormonen maken wellicht ook een verschil in het beleven van emoties en ontbreken van energie...
Mijn partner en ik hebben letterlijk zojuist het tweede kind 'binnengehaald'... Deze stond vanmiddag op de stoep en gaf te kennen ook graag bij ons te willen wonen omdat het bij de moeder niet lekker gaat. Wederom lang verhaal met o.a. een lang telefonisch gesprek met de ex, voor zover mogelijk. Prima dat een van de kinderen op de stoep staat, maar we willen wel zeker weten wat er aan de hand is. We hebben net serieus gepraat met het kind en afspraken gemaakt. Met de ex valt moeilijk te communiceren, ze gaat akkoord maar dat kan zo weer omslaan en dus mogelijk straks ook wel weer op de stoep staan...
Daarnaast heb ik nadat ik dit topic startte, vanmiddag een lange brief vanuit school gelezen na aanleiding van een recentelijk gesprek met leerkrachten, directeur, zorgcoördinator, mijn partner en zijn ex over de gang van zaken betreft hun kind. In de brief uitte de school hun zorgen over het kind (en de zorg vanuit de moeder!!) en er staat dat ze een meldingsplicht hebben. Ze geven 3 opties waaronder het akkoord gaan van beide ouders ivm psychologische hulp en ondersteuning zoeken voor het kind. Mocht er niets gebeuren, dan meldt de school dit bij de instanties met alle gevolgen van dien. Alles in het belang van het kind natuurlijk. Mijn partner gaat natuurlijk akkoord. Zijn ex hoogstwaarschijnlijk niet, dus dit wordt nog wat. Hopelijk niet over de rug van het kind...
Betreft de kinderen en de zwangerschap: We hebben het vrij snel verteld nadat we het zelf wisten. De kinderen staan heel erg positief tegenover de zwangerschap. Ze zijn erg nieuwsgierig en zijn zelfs al bezig met plannen maken en rare namen verzinnen en bedenken welk woordje zijn/haar eerste woordje al zijn. Dat is dus erg leuk en positief. Dat geeft gelukkig energie...
Begrijp mij niet verkeerd, we hebben er goed nagedacht over het 'nemen' van een kind terwijl mijn partner al 3 kinderen heeft in een moeilijke situatie. Het was geen ondoordachte egoïstische opwelling. De komst van een nieuw broertje/zusje geeft ze juist meer hoop en iets leuks om naar uit te kijken. We hebben het er voor de zwangerschap met hun over gehad, en kregen alleen maar positieve reacties.
Betreft de situatie van de kinderen zelf: De stappen worden steeds concreter, mede dankij school. Ik hoop echt dat de kids snel hulp krijgen zodat ze rust krijgen en we allemaal van elkaar kunnen genieten zonder dat het negatieve energie kost...
Betreft mijn energie-issue, kraamtijd-angst etc en openbreken naar mijn partner: Dit ga ik vanavond doen als alle kinderen op bed liggen (als dat zo uitkomt)
En schrijven op dit forum helpt een heule boel!
Iedereen wederom dank voor de reacties.
zondag 26 februari 2012 om 22:05
zondag 26 februari 2012 om 22:12
Als ik dit lees....ben ergens blij dat mijn vader en mijn moeder na hun scheiding ikmwas twaalf allebij besloten het niet ingewikkelder te maaken voor de vier kinderen in totaal en geen nieuwe kinderen op de wereld te zetten...daar heb je niets aan deze opmerking. Hoop dat jullie het tegendeel waarheid maken, samen voor jullie allemaal
zondag 26 februari 2012 om 22:12
Is moeder gediagnosticeerd borderliner of heeft jouw man dat ervan gemaakt?
En verder lees ik eerlijk gezegd alleen maar dingen die ik puberende kinderen van vrienden die gescheiden zijn ook zie doen: ouders tegen elkaar uitspelen en opportunistisch zijn. Een disciplinaire ingreep van de sportvereniging hoeft niet per se heel slecht te zijn. Misschien was de jongen aan het kwallen en wilde niet stoppen, grenzen aan het opzoeken?
Dat je dit niet trekt en er geen zin in hebt, snap ik. Jouw focus ligt nu ergens anders en dan ga je ook anders kijken naar de al aanwezige kinderen. Probeer dan in ieder geval met je man te regelen dat jij rust kunt krijgen die je nodig hebt.
En verder lees ik eerlijk gezegd alleen maar dingen die ik puberende kinderen van vrienden die gescheiden zijn ook zie doen: ouders tegen elkaar uitspelen en opportunistisch zijn. Een disciplinaire ingreep van de sportvereniging hoeft niet per se heel slecht te zijn. Misschien was de jongen aan het kwallen en wilde niet stoppen, grenzen aan het opzoeken?
Dat je dit niet trekt en er geen zin in hebt, snap ik. Jouw focus ligt nu ergens anders en dan ga je ook anders kijken naar de al aanwezige kinderen. Probeer dan in ieder geval met je man te regelen dat jij rust kunt krijgen die je nodig hebt.
zondag 26 februari 2012 om 22:13
quote:reisa1978 schreef op 26 februari 2012 @ 22:05:
Mieperdemiep, blijkbaar doen jullie toch wel veel goed met die pubers, als nummer 2 op de stoep staat. Dat is toch wel een compliment. Maakt het niet minder makkelijk, maar toch. Ik zou toch wel opvoedondersteuning gaan zoeken, hier kom je niet zomaar meer uit er speelt zoveel.Pubers zijn opportunisten die daar gaan wonen waar ze het op dat moment het beste uitkomt, of waar een ligbad/pc/geld etc aanwezig is...
Mieperdemiep, blijkbaar doen jullie toch wel veel goed met die pubers, als nummer 2 op de stoep staat. Dat is toch wel een compliment. Maakt het niet minder makkelijk, maar toch. Ik zou toch wel opvoedondersteuning gaan zoeken, hier kom je niet zomaar meer uit er speelt zoveel.Pubers zijn opportunisten die daar gaan wonen waar ze het op dat moment het beste uitkomt, of waar een ligbad/pc/geld etc aanwezig is...
maandag 27 februari 2012 om 12:05
@Marahbloem: De ex is niet officieel gediagnostiseerd met borderline. Dit komt omdat ze niet mee wil werken aan onderzoeken (voor o.a. het hele gezin, laat staan voor haar alleen). Officieus hebben diverse instanties (w.o. de scholen, huisarts, bevriende psychologen etc) onafhankelijk van elkaar dit wel gediagnostiseerd. In het begin nam ik de (verhalen van mijn vriend zeker met een korrel zout, (voor zover hij iets losliet) het waren tè bizarre verhalen en het is notabene zijn ex. Hij zal niet de eerste zijn met 'n ex 'zwartmaken'. Imiddels ken ik haar nu ook (en ken ik mn partner goed genoeg om te weten dat hij niets uit n duim zuigt of erger maakt dan het is), en geloof me... Deze mevr. is Borderliner & Manisch Depresief. Erg voor de kids, haar directe omgeving maar ook met name heel erg voor haarzelf...
Hulp voor de kids is in ieder geval onderweg.
En ja, pubers zijn zeker opertunisten die handig gebruik kunnen maken van gescheiden ouders. En natuurlijk proberen die van mijn partner dat ook, we zien het gebeuren en zijn daar behoorlijk allert op
Gisteren eerste balletje opgegooid bij m'n partner betreft mijn zorgen ivm mijn eigen energie zonder de kinderen de schuld te geven. Het is mijn probleem, niemand kan hier iets mee doen, behalve ikzelf. Hij snapt het. We komen er samen wel uit. We zijn er voor elkaar.
Hulp voor de kids is in ieder geval onderweg.
En ja, pubers zijn zeker opertunisten die handig gebruik kunnen maken van gescheiden ouders. En natuurlijk proberen die van mijn partner dat ook, we zien het gebeuren en zijn daar behoorlijk allert op
Gisteren eerste balletje opgegooid bij m'n partner betreft mijn zorgen ivm mijn eigen energie zonder de kinderen de schuld te geven. Het is mijn probleem, niemand kan hier iets mee doen, behalve ikzelf. Hij snapt het. We komen er samen wel uit. We zijn er voor elkaar.
