38 weken zwanger en advies nodig

Een nieuwe discussie omdat ik graag advies zou willen. Ik ben op dit moment ruim 38 weken zwanger. Ik voel me goed en met mijn kleine mannetje gaat ook alles goed. Ik woon samen met mijn, bij gebrek aan een beter woord, ex-vriend die ook de vader is van het kindje.



Deze zwangerschap was niet gepland. Ik kwam er ook pas bij ruim 9 weken achter dat ik zwanger was. Iets waar ik totaal niet op gerekend had aangezien ik bij de dokter liep voor onderzoeken, omdat mijn lichaam niet werkte zoals het hoorde. Ik was net ingetrokken bij mijn ex, omdat ik mijn studentenwoning uit moest. Hij en ik waren al zo'n 2 jaar met elkaar bezig, maar in deze periode was hij ook bezig met het regelen van zijn scheiding. Heel veel drama. Beiden waren wij niet op zoek naar een serieuze relatie, maar hadden het heel leuk samen. Toen kwam er dus opeens een test waaruit bleek dat ik zwanger was.



Na lang praten en voor mij een week Ibiza, omdat ik na moest denken, stonden we recht tegenover elkaar. Hij wilde het niet en ik wilde geen abortus. Zijn redenen waren begrijpelijk, net gescheiden van zijn jeugdliefde, zijn leven lag overhoop, hij had geen vertrouwen meer in de wereld. Hij was er niet klaar voor. Mijn redenen waren meer van emotionele aard. Ik moet hem echter wel alle credits geven. Ik woon nog steeds bij hem, hij zal me nooit het huis uit zetten en gaat eigenlijk naar alle verloskundige en ziekenhuisafspraken mee. We hebben geen relatie, we slapen in aparte kamers in aparte bedden, maar hij is er wel als ik hem nodig heb. Hier tegenover staat echter dat hij het nog steeds niet wil. Hij wil geen vader worden en neemt het me kwalijk dat ik hem dit aandoe.



Daar gaat mijn vraag dan ook over. Hoewel ik weet dat ik dankbaar moet zijn dat hij er is en zoveel voor me overheeft zit er ook zeker een keerzijde aan. Ik kan niet tegen zijn buien waarin hij mij beschuldigd van zijn leven verpesten, dat hij nu geen toekomst heeft, dat hij uren door kan gaan over waarom ik niet gewoon voor abortus heb gekozen. De verwijten dat ik dit misschien expres zo gepland heb (niet waar). Ik heb hem altijd gezegd dat, omdat dit uiteindelijk mijn keuze was, ik hem nooit zal dwingen vader te zijn en op het moment dat hij aangeeft ik kan dit niet meer, dat ik hem dat nooit kwalijk zal nemen en ook naar zijn zoon nooit een kwaad woord zal spreken. Levert natuurlijk alleen nog maar meer ruzie op, want zo makkelijk is het nou eenmaal niet. Klopt.



Soms wordt ik depressief en huil ik nachten door, aan de ene kant omdat ik echt niet van plan was om zijn leven zo op zijn kop te zetten en aan de andere kant, omdat ik het kleine mannetje in buik het allerbeste wil kunnen geven en continue verwijten naar je hoofd gaan volgens mij ook door naar hem. Vrienden zeggen, misschien moet je het huis uit daar. Neem je ruimte, maar dat wil mijn ex niet en ik kan niet nu wegrennen en mijn kindje zijn vader ontnemen, ookal voel ik me dan af toe nog zo rot. Vraag is, heeft iemand tips, trucs of iets waardoor ik kan zorgen dat voornamelijk voor mijn kindje het straks goed voelt en dat hij (nu al) weet dat hij gewenst en welkom is?