Zwanger
alle pijlers
40 weken zwanger, maar wil nog geen moeder worden.
donderdag 28 oktober 2021 om 09:58
Ik ben 40 weken zwanger en de gedachte dat ik ieder moment moeder kan worden beklemd me steeds meer. De angst voor alles wat gaat veranderen is ineens mega groot. Ik kan dan ook helemaal niet uitzien naar het ‘ontmoeten van de baby’, waardoor ik ook geen enkel positief iets kan bedenken bij bevallen - waardoor ik daar ook weer steeds meer tegenop zie. Ik vind mezelf nu al een ontaarde moeder en ben heel bang dat het gevoel voor de baby wegblijft als hij geboren is. Nergens vind ik echt herkenning, vandaar dat ik dit topic start. Zijn er vrouwen die zich in bovenstaande herkennen? En voor degene die inmiddels zijn bevallen, hoe gaat het nu?
donderdag 28 oktober 2021 om 10:06
Geen ervaring, maar wel vanuit mijn omgeving. Mijn advies: nú hulp zoeken. Professionele hulp. Zorg dat je probleem gehoord wordt. Als je met bevallen bezig bent, plus de tijd daarna, kun je 'en passant' niet ook even aan jezelf werken. Probeer er dus vandaag nog met je huisarts, verloskundige, of wie dan ook over te praten. Anders lijkt het me hét recept voor een postnatale depressie. Veel sterkte gewenst. En toch ook een fijne bevalling en kraamtijd. 
Weet je partner ervan?
Weet je partner ervan?
donderdag 28 oktober 2021 om 10:11
Niet zo streng zijn voor jezelf! Je gevoelens zijn echt heel normaal. Ja, er gaat veel veranderen, en ja dat is beangstigend. Je kan nu echt niet overzien hoe je leven er als moeder eruit gaat zien. Het is veel meer dan baby's knuffelen, aankleden, tutten etc. Iets wat niet iedere ouder ook leuk vindt.
Gelukkig komt het in de praktijk goed. Maak je er geen voorstelling van, neem zoals het is, geniet nog even van een goede nachtrust en met je partner samen. Maak je nu niet druk, wanneer de baby er is dan ben je echt wel een goede moeder en "weet" je vaak ook echt wel wat je moet doen. En verder gewoon vragen wanneer je vragen hebt.
En nu, adem in en adem uit. Pak een kop thee of kop koffie, ga op de bank zitten of ga lekker buiten even wandelen. En verder heel veel geduld.
Gelukkig komt het in de praktijk goed. Maak je er geen voorstelling van, neem zoals het is, geniet nog even van een goede nachtrust en met je partner samen. Maak je nu niet druk, wanneer de baby er is dan ben je echt wel een goede moeder en "weet" je vaak ook echt wel wat je moet doen. En verder gewoon vragen wanneer je vragen hebt.
En nu, adem in en adem uit. Pak een kop thee of kop koffie, ga op de bank zitten of ga lekker buiten even wandelen. En verder heel veel geduld.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
donderdag 28 oktober 2021 om 10:12
Zo lijkt het te lezen idd. Maar even ervan uitgaande dat to bewust zwanger geworden is in een goede relatie lijkt het eerder koud water vrees, en dat kan iedereen overkomen.
Praat met de verloskundige, partner, vriendin of moeder, iemand. Ik denk dat to heus niet de enige is.
donderdag 28 oktober 2021 om 10:12
Sherlock schreef: ↑28-10-2021 10:06Geen ervaring, maar wel vanuit mijn omgeving. Mijn advies: nú hulp zoeken. Professionele hulp. Zorg dat je probleem gehoord wordt. Als je met bevallen bezig bent, plus de tijd daarna, kun je 'en passant' niet ook even aan jezelf werken. Probeer er dus vandaag nog met je huisarts, verloskundige, of wie dan ook over te praten. Anders lijkt het me hét recept voor een postnatale depressie. Veel sterkte gewenst. En toch ook een fijne bevalling en kraamtijd.
Weet je partner ervan?
Hier sluit ik me bij aan. Je moet hier over gaan praten met professionals. En met je eventuele partner, voor zover je dat nog niet gedaan hebt
donderdag 28 oktober 2021 om 10:13
Kaart dit aan bij je verloskundige en zoek hulp. Wat al eerder gezegd werd, een postnatale depressie kan misschien op de loer liggen.
Verder kan ik je niet helpen, vind het erg dat je je zo voelt. Hoop dat je toch voor de bevalling wat rust kunt vinden en kan genieten van de kraamtijd en de baby straks. Sterkte
Verder kan ik je niet helpen, vind het erg dat je je zo voelt. Hoop dat je toch voor de bevalling wat rust kunt vinden en kan genieten van de kraamtijd en de baby straks. Sterkte
Ben goed in andere dingen, maar spelling en grammatica horen daar niet bij.
donderdag 28 oktober 2021 om 10:15
Een beetje herkenning. Het was niet dat ik er tegenop zag maar ik was totaal niet bezig geweest met wat er zou gebeuren als baby er was. Ik was oprecht geschokt dat ze om de paar uur een fles moest! En die zorgen om dat frummeltje! Daar liep ik behoorlijk in vast.
Het is uiteindelijk goed gekomen maar het was niet mijn beste tijd vlak na de bevalling maar dat had ook nog andere redenen.
Hulp vragen is misschien wel een goed idee, achteraf had ik dat ook moeten doen denk ik.
Was het een bewuste keus om een kind te krijgen?
Het is uiteindelijk goed gekomen maar het was niet mijn beste tijd vlak na de bevalling maar dat had ook nog andere redenen.
Hulp vragen is misschien wel een goed idee, achteraf had ik dat ook moeten doen denk ik.
Was het een bewuste keus om een kind te krijgen?
I wanna live my life with the volume full!
donderdag 28 oktober 2021 om 10:17
Ik zat niet direct op een roze wolk en dacht 2u na mn bevalling: leuk nu weet ik hoe het is, haal hem nu maar weer weg en breng hem ergens.
Ook de eerste dagen zorgde ik voor hem maar pas na een paar dagen met de welbekende kraamtranen kon ik zeggen dat ik van hem hield.
Eerste dagen keek ik in de wieg en wist ik niet wat ik moest voelen. Door mn zus en psycholoog wist ik van te voren dat dit kon gebeuren en liet ik me niet direct gek maken. Als het langer zou aanhouden had ik mijn psycholoog gebeld. Was zelf erg bang voor postnatale depressie en psycholoog checkte via app af en toe bij mij in. Het gevoel dat mensen mijn gevoelens serieus namen en was voorbereid maakte dat ik er weinig stress van heb gehad.
Dus licht mensen in! Ik was bang dat na de bevalling mensen mijn gevoelens zouden wegwuiven onder mom van ‘vermoeid, net moeder’. Ik had van te voren bij mijn huisarts ook mijn zorgen kenbaar gemaakt.
Ook de eerste dagen zorgde ik voor hem maar pas na een paar dagen met de welbekende kraamtranen kon ik zeggen dat ik van hem hield.
Eerste dagen keek ik in de wieg en wist ik niet wat ik moest voelen. Door mn zus en psycholoog wist ik van te voren dat dit kon gebeuren en liet ik me niet direct gek maken. Als het langer zou aanhouden had ik mijn psycholoog gebeld. Was zelf erg bang voor postnatale depressie en psycholoog checkte via app af en toe bij mij in. Het gevoel dat mensen mijn gevoelens serieus namen en was voorbereid maakte dat ik er weinig stress van heb gehad.
Dus licht mensen in! Ik was bang dat na de bevalling mensen mijn gevoelens zouden wegwuiven onder mom van ‘vermoeid, net moeder’. Ik had van te voren bij mijn huisarts ook mijn zorgen kenbaar gemaakt.
donderdag 28 oktober 2021 om 10:21
Ach wat rot.
Ik herken het wel een beetje.
Ik heb zelf nooit zo’n grote kinderwens gehad als mijn partner en zag ook vreselijk tegen de zwangerschap op. Was ook net zo zwaar als ik me het had voorgesteld. Ik wist ook echt niet wat ik moest denken over het feit dat ik ons kindje zou ontmoeten. Ook niet toen dat moment dichterbij was. En zelfs niet toen ze er was. Ik wist gewoon niet wat ik voelde. Ik moest echt aan haar wennen. In elk opzicht. Ik kon haar niet goed vasthouden (bang om haar pijn te doen of haar te laten vallen) en het voelde heel vreemd.
Het houden van en het vertrouwd raken met haar moest echt groeien. Dat is gelukkig wel gebeurd.
En met kleine baby’s heb ik sowieso niets. Vind ze niks aan.
Ik herken het wel een beetje.
Ik heb zelf nooit zo’n grote kinderwens gehad als mijn partner en zag ook vreselijk tegen de zwangerschap op. Was ook net zo zwaar als ik me het had voorgesteld. Ik wist ook echt niet wat ik moest denken over het feit dat ik ons kindje zou ontmoeten. Ook niet toen dat moment dichterbij was. En zelfs niet toen ze er was. Ik wist gewoon niet wat ik voelde. Ik moest echt aan haar wennen. In elk opzicht. Ik kon haar niet goed vasthouden (bang om haar pijn te doen of haar te laten vallen) en het voelde heel vreemd.
Het houden van en het vertrouwd raken met haar moest echt groeien. Dat is gelukkig wel gebeurd.
En met kleine baby’s heb ik sowieso niets. Vind ze niks aan.
donderdag 28 oktober 2021 om 10:26
Wat naar dat je je zo voelt. Ik heb twee kinderen en tijdens beide zwangerschappen heb ik me duister gevoeld. Wat je schrijft is volledig herkenbaar voor mij. Bij mij kwam daarbij dat ik, bij de eerste zwangerschap, door het spiraaltje heen was zwanger geraakt. Het was dus ergens “logisch” dat ik me zo voelde. Vanaf het moment dat mijn oudste was geboren, was het goed. Wat was (en ben) ik gek op dat kind.
Zwangerschap twee was gepland. Niet de ideale situatie qua woonomstandigheden, maar wat leek het me leuk om een tweede te krijgen! Tot ik zwanger was…. Toen werd het leven weer duister. Ineens ging onze woonproblemen van “niet ideaal” naar “volkomen dramatisch, dit komt nooit meer goed, wat hebben we gedaan”. In mijn hoofd dan, de woonomstandigheden waren nog hetzelfde. Kind werd geboren; weer was alles goed.
Ik heb bij beide zwangerschappen getwijfeld over de POP-poli. Uiteindelijk weet niemand hoe duister ik me heb gevoeld, met name tijdens de eerste zwangerschap.
Ik heb overigens twee geplande keizersnedes gehad.
Bij mij kwam het direct goed nadat ze waren geboren.
Wat mij erg geholpen heeft: laat het zijn zoals het is, laat het komen zoals het komt. Dit klinkt heel zweverig en dat ben ik totaal niet haha. Maar ik bedoel echt: je voelt je nu zo. Ga jezelf niet kapot maken met gedachtes over dat het niet normaal is en dat je geen goede moeder gaat zijn. Nu voel je je zo, dat is dan zo. Hoe je je voelt na de bevalling weet je niet.
Wel inderdaad in de gaten houden wat er met je gebeurt als de baby er is. Praat over hoe je je voelt met de kraamhulp, verloskundige en natuurlijk partner. En trek op tijd aan de bel.
Sterkte, het is niet leuk om je zo te voelen
Zwangerschap twee was gepland. Niet de ideale situatie qua woonomstandigheden, maar wat leek het me leuk om een tweede te krijgen! Tot ik zwanger was…. Toen werd het leven weer duister. Ineens ging onze woonproblemen van “niet ideaal” naar “volkomen dramatisch, dit komt nooit meer goed, wat hebben we gedaan”. In mijn hoofd dan, de woonomstandigheden waren nog hetzelfde. Kind werd geboren; weer was alles goed.
Ik heb bij beide zwangerschappen getwijfeld over de POP-poli. Uiteindelijk weet niemand hoe duister ik me heb gevoeld, met name tijdens de eerste zwangerschap.
Ik heb overigens twee geplande keizersnedes gehad.
Bij mij kwam het direct goed nadat ze waren geboren.
Wat mij erg geholpen heeft: laat het zijn zoals het is, laat het komen zoals het komt. Dit klinkt heel zweverig en dat ben ik totaal niet haha. Maar ik bedoel echt: je voelt je nu zo. Ga jezelf niet kapot maken met gedachtes over dat het niet normaal is en dat je geen goede moeder gaat zijn. Nu voel je je zo, dat is dan zo. Hoe je je voelt na de bevalling weet je niet.
Wel inderdaad in de gaten houden wat er met je gebeurt als de baby er is. Praat over hoe je je voelt met de kraamhulp, verloskundige en natuurlijk partner. En trek op tijd aan de bel.
Sterkte, het is niet leuk om je zo te voelen
donderdag 28 oktober 2021 om 10:28
Ik herken dit, het raakt me enorm. Ik was ook bang voor de eerste zwangerschap, het krijgen van een kind, het zorgen voor een kind. Ik wist niet wat ik er in godsnaam mee moest en wilde met 40 weken eigelnijk gewoon in bed gaan liggen en doodgaan.
Dit heb ik ter sprake gebracht bij mijn verloskundige, en bij de POP-poli is een prenatale depressie vastgesteld, die is overgegaan in een postnatale depressie helaas, waar ik hulp voor heb gekregen (psychische hulp en verlengde kraamzorg).
Maar... ik heb nu drie kinderen, moet je nagaan. Het is overgegaan, al ben ik niet va nature een echte moederkloek. Bij mijn tweede kind voelde ik wel die gevoelens van overweldigende liefde bij het voelen van zijn pasgeboren snoet tegen de mijne, maar de rest helaas niet, ook niet bij de laatste. Maar ik wil ze niet meer missen, houd meer van ze dan van mezelf.
Zoek hulp, al is het maar eventjes nodig, neem mensen om je heen in vertrouwen en maak een plan voor na de bevalling, rust en regelmaat is ook voor jou goed. Veel naar buiten, veel slapen, goed eten en veel praten. Sterkte
Dit heb ik ter sprake gebracht bij mijn verloskundige, en bij de POP-poli is een prenatale depressie vastgesteld, die is overgegaan in een postnatale depressie helaas, waar ik hulp voor heb gekregen (psychische hulp en verlengde kraamzorg).
Maar... ik heb nu drie kinderen, moet je nagaan. Het is overgegaan, al ben ik niet va nature een echte moederkloek. Bij mijn tweede kind voelde ik wel die gevoelens van overweldigende liefde bij het voelen van zijn pasgeboren snoet tegen de mijne, maar de rest helaas niet, ook niet bij de laatste. Maar ik wil ze niet meer missen, houd meer van ze dan van mezelf.
Zoek hulp, al is het maar eventjes nodig, neem mensen om je heen in vertrouwen en maak een plan voor na de bevalling, rust en regelmaat is ook voor jou goed. Veel naar buiten, veel slapen, goed eten en veel praten. Sterkte
donderdag 28 oktober 2021 om 10:30
ah, wat rot. Bespreek het! met je man, met je vk.
Echt hoor.Praten kan al opluchten. Kan me voorstellen, dat je hier erg mee rondloopt
En het is ook een enorme verandering, niemand kan je er echt op voorbereiden. Toch worden dagelijks vele mensen ouders-van-hun-eerste, en dan lijken de dingen ineens te kloppen. Ineens wordt het logisch. Vermoeiend en zwaar, maar ook logisch
Blijf ook na de bevalling in gesprek, met je vk, met je kraamzorg, en eventueel met je huisarts
het komt echt goed
Echt hoor.Praten kan al opluchten. Kan me voorstellen, dat je hier erg mee rondloopt
En het is ook een enorme verandering, niemand kan je er echt op voorbereiden. Toch worden dagelijks vele mensen ouders-van-hun-eerste, en dan lijken de dingen ineens te kloppen. Ineens wordt het logisch. Vermoeiend en zwaar, maar ook logisch
Blijf ook na de bevalling in gesprek, met je vk, met je kraamzorg, en eventueel met je huisarts
het komt echt goed
donderdag 28 oktober 2021 om 10:42
Beetje herkenbaar, ik zag er niet tegenop maar was er heel weinig mee bezig. Wilde vooral dat de zwangerschap 'klaar' was en daardoor overviel het zorgen voor baby me volledig en voelde ik me opgesloten en benauwd met kind in m'n armen.
Ik vond dat heel stom van mezelf, want ik wilde toch zo graag een kind? Daardoor te laat hulp gezocht, pas toen ik m'n vk een keer tegenkwam op straat en ze vroeg hoe het ging barstte ik los.
Zij heeft me toen naar een gespecialiseerde psycholoog gestuurd en dat heeft wel geholpen. Bij tweede kind was het gelukkig stukken minder erg.
Mijn tip: praat erover, zorg dat je je verhaal kwijt kunt.
Ik vond dat heel stom van mezelf, want ik wilde toch zo graag een kind? Daardoor te laat hulp gezocht, pas toen ik m'n vk een keer tegenkwam op straat en ze vroeg hoe het ging barstte ik los.
Zij heeft me toen naar een gespecialiseerde psycholoog gestuurd en dat heeft wel geholpen. Bij tweede kind was het gelukkig stukken minder erg.
Mijn tip: praat erover, zorg dat je je verhaal kwijt kunt.
donderdag 28 oktober 2021 om 10:45
donderdag 28 oktober 2021 om 10:47
Wauw, wat een hoop reacties al. Bedankt allemaal!
Waar ik precies bang voor ben weet ik niet zeker. Ik vind het zelf een beetje gek klinken, maar ik denk dat ik juist bang ben voor de liefde en de kwetsbaarheid die bij het krijgen van een kind hoort. Misschien durf ik m’n hart gewoon niet open te stellen? Door de reactie van Absor realiseer ik me dat het misschien ook allemaal niet zo zwaar is als ik mezelf voor veroordeelde. Want ik dacht meteen: NEE ik wil dit kleintje noooooit kwijt.
Mijn man is op de hoogte van mijn gevoel en ik ben van plan hem en m’n moeder te vragen mij goed in de gaten te houden na de bevalling. Ik heb verder hulp van een coach. Uiteraard zal ik zelf ook open blijven praten over het gevoel. Het was een bewuste keus om zwanger te worden, maar niet vanuit een mega grote kinderwens. Ik heb het de hele tijd wel spannend gevonden. Ik ben een piekeraar en zie vaak leeuwen en beren op de weg.
En een voor de moeders die zich herkennen, bedankt voor jullie verhaal en wat fijn te lezen dat het bij jullie is goed gekomen!
Waar ik precies bang voor ben weet ik niet zeker. Ik vind het zelf een beetje gek klinken, maar ik denk dat ik juist bang ben voor de liefde en de kwetsbaarheid die bij het krijgen van een kind hoort. Misschien durf ik m’n hart gewoon niet open te stellen? Door de reactie van Absor realiseer ik me dat het misschien ook allemaal niet zo zwaar is als ik mezelf voor veroordeelde. Want ik dacht meteen: NEE ik wil dit kleintje noooooit kwijt.
Mijn man is op de hoogte van mijn gevoel en ik ben van plan hem en m’n moeder te vragen mij goed in de gaten te houden na de bevalling. Ik heb verder hulp van een coach. Uiteraard zal ik zelf ook open blijven praten over het gevoel. Het was een bewuste keus om zwanger te worden, maar niet vanuit een mega grote kinderwens. Ik heb het de hele tijd wel spannend gevonden. Ik ben een piekeraar en zie vaak leeuwen en beren op de weg.
En een
voor de moeders die zich herkennen, bedankt voor jullie verhaal en wat fijn te lezen dat het bij jullie is goed gekomen!
donderdag 28 oktober 2021 om 12:47
Goed dat je erover praat, Teresita! Het is een levensveranderende gebeurtenis en ik kan me goed voorstellen dat je er tegenop ziet. Ik ben zelf ook een behoorlijke piekeraar en ik dacht in de laatste weken van mijn zwangerschap: ga ik dit wel kunnen? Straks kom ik erachter dat ik helemaal niet zo goed ben in moeder zijn. Ik heb dit toen niet echt gedeeld.
Misschien is het goed om jouw verloskundige ervan op de hoogte te brengen. Ik zie dat je je man en moeder op de hoogte hebt gebracht, wat ik erg goed van je vind.
Misschien is het goed om jouw verloskundige ervan op de hoogte te brengen. Ik zie dat je je man en moeder op de hoogte hebt gebracht, wat ik erg goed van je vind.
donderdag 28 oktober 2021 om 12:51
Cold feet. Toch helemaal niet zo gek? Je leven zoals jij het kent gaat enorm veranderen. Ik had het ook wel een beetje bij mijn eerste hoor.
Denk dat het ook hormonen zijn, had ik ook last van. Ook na de bevalling dus praat inderdaad met je verloskundige, kijk goed hoe je je voelt na de bevalling en praat met mensen. Deed ik niet bij de eerste en ik liep behoorlijk vast.
Denk dat het ook hormonen zijn, had ik ook last van. Ook na de bevalling dus praat inderdaad met je verloskundige, kijk goed hoe je je voelt na de bevalling en praat met mensen. Deed ik niet bij de eerste en ik liep behoorlijk vast.
donderdag 28 oktober 2021 om 12:53
Het meeste is hier al gezegd dus alleen nog even over dit aspect van je OP
Niet meer zwanger willen zijn is voor de meeste vrouwen rond de 40 weken ook wel genoeg om te willen bevallen, ik was er in ieder geval heeeelemaal klaar mee haha.
En hoewel ik wel uitkeek naar mijn baby ontmoeten heb ik dacht echt niet als motivatie kunnen gebruiken tijdens de bevalling hoor. Dat is zo'n urgent proces dat je echt helemaal in het nu zit, en weinig kunt nadenken. Ik was na de laatste pers alsnog soort van verbaasd dat er een baby was, terwijl ik min of meer had kunnen weten dat te verwachten
Ik kan dan ook helemaal niet uitzien naar het ‘ontmoeten van de baby’, waardoor ik ook geen enkel positief iets kan bedenken bij bevallen - waardoor ik daar ook weer steeds meer tegenop zie.
Niet meer zwanger willen zijn is voor de meeste vrouwen rond de 40 weken ook wel genoeg om te willen bevallen, ik was er in ieder geval heeeelemaal klaar mee haha.
En hoewel ik wel uitkeek naar mijn baby ontmoeten heb ik dacht echt niet als motivatie kunnen gebruiken tijdens de bevalling hoor. Dat is zo'n urgent proces dat je echt helemaal in het nu zit, en weinig kunt nadenken. Ik was na de laatste pers alsnog soort van verbaasd dat er een baby was, terwijl ik min of meer had kunnen weten dat te verwachten
donderdag 28 oktober 2021 om 13:00
Ik heb last van prenatale depressie en ik herken dit gevoel. Ik ben onder behandeling bij de POP poli. Na de bevalling heb ik een verhoogd risico op prenatale depressie. Ik word in de gaten gehouden door professionals (psychiater van de POP poli) omdat deze veel beter onderlegd is dan mijn partner of mijn moeder.
Ik zou je daarom van harte aanraden dit gevoel vandaag nog bespreekbaar te maken bij je verloskundige, zodat ook jij goede, professionele, zorg kan ontvangen. Mocht je echt in een depressie wegzakken, dan wil je daar zo snel mogelijk help bij.
Ik krijg bijv ook extra uren kraamhulp en extra controle van de verloskundige, trouwens.
Ik zou je daarom van harte aanraden dit gevoel vandaag nog bespreekbaar te maken bij je verloskundige, zodat ook jij goede, professionele, zorg kan ontvangen. Mocht je echt in een depressie wegzakken, dan wil je daar zo snel mogelijk help bij.
Ik krijg bijv ook extra uren kraamhulp en extra controle van de verloskundige, trouwens.
