Zwanger
alle pijlers
40 weken zwanger, maar wil nog geen moeder worden.
donderdag 28 oktober 2021 om 09:58
Ik ben 40 weken zwanger en de gedachte dat ik ieder moment moeder kan worden beklemd me steeds meer. De angst voor alles wat gaat veranderen is ineens mega groot. Ik kan dan ook helemaal niet uitzien naar het ‘ontmoeten van de baby’, waardoor ik ook geen enkel positief iets kan bedenken bij bevallen - waardoor ik daar ook weer steeds meer tegenop zie. Ik vind mezelf nu al een ontaarde moeder en ben heel bang dat het gevoel voor de baby wegblijft als hij geboren is. Nergens vind ik echt herkenning, vandaar dat ik dit topic start. Zijn er vrouwen die zich in bovenstaande herkennen? En voor degene die inmiddels zijn bevallen, hoe gaat het nu?
donderdag 28 oktober 2021 om 14:39
Voor mij klinkt het ook als cold feet, maar wel dat je alert moet zijn op wat het kan gaan teweeg brengen als het kindje er is. Ik had dit met 39 weken & het benauwde me ook enorm. Toen het kindje er was, zeker niet meteen verliefd en heb echt moeten wennen.
Praat erover met je verloskundige en dadelijk de kraamzorg. Zij kunnen je goed in de gaten houden!
Praat erover met je verloskundige en dadelijk de kraamzorg. Zij kunnen je goed in de gaten houden!
donderdag 28 oktober 2021 om 16:19
Ja hoor, ik herken het wel. Ik had liefst nog 40 weken bijgetekend.
Ik kon me gewoon echt geen voorstelling maken van moeder zijn, een baby hebben.
En dat is logisch.
Tuurlijk weet je wel hoe een bevalling kan lopen, wat het principe is van bevallen. Filmpjes genoeg te zien.
En van luiers en voeden weet je ook wel wat theorie.
Maar moeder zijn? Nee, dat weet je pas als je het meemaakt.
En door dat niet vooraf te weten, voelde ik ook paniek en angst. Ik had er echt nog geen zin in.
Maar het is goed gekomen. Niet meteen. Ja ik was volledig verliefd op de baby. Maar het echte moeder zijn vond ik de eerste 4 weken verschrikkelijk.
Daarna kwam er rust en routine. Het nieuwe en spannende was er vanaf. En had ik het vertrouwen dat we het prima deden. We leerden het allemaal vanzelf.
Succes met de laatste loodjes, je kunt dit
Ik kon me gewoon echt geen voorstelling maken van moeder zijn, een baby hebben.
En dat is logisch.
Tuurlijk weet je wel hoe een bevalling kan lopen, wat het principe is van bevallen. Filmpjes genoeg te zien.
En van luiers en voeden weet je ook wel wat theorie.
Maar moeder zijn? Nee, dat weet je pas als je het meemaakt.
En door dat niet vooraf te weten, voelde ik ook paniek en angst. Ik had er echt nog geen zin in.
Maar het is goed gekomen. Niet meteen. Ja ik was volledig verliefd op de baby. Maar het echte moeder zijn vond ik de eerste 4 weken verschrikkelijk.
Daarna kwam er rust en routine. Het nieuwe en spannende was er vanaf. En had ik het vertrouwen dat we het prima deden. We leerden het allemaal vanzelf.
Succes met de laatste loodjes, je kunt dit
She was brave and strong and broken, all at once.
donderdag 28 oktober 2021 om 16:22
en sommige vrouwen, denken dat ze altijd stoer moeten zijn. Maar er is geen moeder (m/v) die nooit gedacht heeft: What the F ben ik aan begonnen!
voor de moeders die zich herkennen, bedankt voor jullie verhaal en wat fijn te lezen dat het bij jullie is goed gekomen!
donderdag 28 oktober 2021 om 16:35
Heel herkenbaar voor mij. Ik was ook bang geen liefde te zullen voelen na de bevalling. Ook zag ik heel erg op tegen weinig slaap, daar kan ik nou eenmaal slecht tegen. De bevalling was zwaar, voelde me de eerste dagen en soort van verdoofd en afwezig. (Had het idee dat de medicatie me heen goed heeft gedaan)
Voelde me heel bezorgd om de kleine, de enorme verantwoordelijkheid en afhankelijkheid vond ik zwaar. Maar ik was ook trots.
Toen er meer ritme kan voldoe ik me ook steeds beter. De emotionele worsteling bleef wel aanhouden tot ik weer aan het werk ging. Daarna voelde de dingen weer mormaler aan ofzo.
Het had mij heel erg geholpen als ik geweten had dat deze gevoelens vaak voorkomen. Ik durfde dit niet goed te delen met anderen uit schaamte. Uiteindelijk is het helemaal goed gekomen.
Heel veel succes, niet focussen op de negatieve gedachten en er over praten heeft mij geholpen.
Voelde me heel bezorgd om de kleine, de enorme verantwoordelijkheid en afhankelijkheid vond ik zwaar. Maar ik was ook trots.
Toen er meer ritme kan voldoe ik me ook steeds beter. De emotionele worsteling bleef wel aanhouden tot ik weer aan het werk ging. Daarna voelde de dingen weer mormaler aan ofzo.
Het had mij heel erg geholpen als ik geweten had dat deze gevoelens vaak voorkomen. Ik durfde dit niet goed te delen met anderen uit schaamte. Uiteindelijk is het helemaal goed gekomen.
Heel veel succes, niet focussen op de negatieve gedachten en er over praten heeft mij geholpen.
donderdag 28 oktober 2021 om 16:40
Als je er echt last van hebt, zeker bespreken. Maar op zich is het (zoals je gemerkt hebt) niet gek. Ik had het niet heel erg voor de bevalling, maar meer tijdens. Zodra ze geboren was, dacht ik eerst: gelukkig, het is voorbij. En meteen daarna: ‘nu ben ik dus voor altijd haar moeder. Het wordt nooit meer hetzelfde.’
Dat vloog me ook wel even aan, al ebde het vrij snel weg in de euforie van een goede bevalling.
Ze is inmiddels bijna drie, en hoewel ik echt ontzettend van mijn dochter houd, en het echt de beste beslissing ooit was, heb je alsnog gewoon momenten waarop je denkt: waarom wilde ik dit ook alweer?? Of: nu al weer ophalen van de opvang, kan het niet nog heel even wachten?
Dat vloog me ook wel even aan, al ebde het vrij snel weg in de euforie van een goede bevalling.
Ze is inmiddels bijna drie, en hoewel ik echt ontzettend van mijn dochter houd, en het echt de beste beslissing ooit was, heb je alsnog gewoon momenten waarop je denkt: waarom wilde ik dit ook alweer?? Of: nu al weer ophalen van de opvang, kan het niet nog heel even wachten?
donderdag 28 oktober 2021 om 17:24
Ik had zoiets na de bevalling. Ineens dacht ik: stop maar weer terug, ze hebben de verkeerde hiervoor.
Inclusief nachtmerries in deze orde: opgelucht dat de baby kon lopen, baby liep weg. Opgelucht dat de baby naar school ging, school was verdwenen met kind en al. Opgelucht dat kind uit huis ging, kind was helemaal blij mij nooit meer te hoeven zien en ging uit de doeken doen wat een naar mens ik ben.
Later kreeg ik dromen dat ik opgewekt de meest domme dingen deed met kind en anderen me daarop wezen, en ik wakker werd met zoveel schaamte.
Ik zag ineens een leven vol risico en kansen om gekwetst te worden voor me, en kansen om vreselijke fouten te maken.
Inclusief nachtmerries in deze orde: opgelucht dat de baby kon lopen, baby liep weg. Opgelucht dat de baby naar school ging, school was verdwenen met kind en al. Opgelucht dat kind uit huis ging, kind was helemaal blij mij nooit meer te hoeven zien en ging uit de doeken doen wat een naar mens ik ben.
Later kreeg ik dromen dat ik opgewekt de meest domme dingen deed met kind en anderen me daarop wezen, en ik wakker werd met zoveel schaamte.
Ik zag ineens een leven vol risico en kansen om gekwetst te worden voor me, en kansen om vreselijke fouten te maken.
donderdag 28 oktober 2021 om 19:57
Goed dat je er over praat!
Ik keek er ook niet naar uit. De eerste dagen functioneerde ik gewoon op automatische piloot. En na een dag of vijf was er plots een moment dat de baby geeuwde en ik dacht ‘oh best wel schattig zo ne baby’. En sinds toen is de liefde gegroeid.
Kan zijn dat je bij de bevalling halsoverkop verliefd wordt, kan ook zijn van niet. Alles is ok. Maar als het moeilijk is, praat er dan wel over. Niet uitstellen. Succes!!
Ik keek er ook niet naar uit. De eerste dagen functioneerde ik gewoon op automatische piloot. En na een dag of vijf was er plots een moment dat de baby geeuwde en ik dacht ‘oh best wel schattig zo ne baby’. En sinds toen is de liefde gegroeid.
Kan zijn dat je bij de bevalling halsoverkop verliefd wordt, kan ook zijn van niet. Alles is ok. Maar als het moeilijk is, praat er dan wel over. Niet uitstellen. Succes!!
vrijdag 29 oktober 2021 om 14:43
Onwijs bedankt voor alle lieve, open en ondersteunende reacties, ik voel me al een stuk beter door het lezen dat het voor anderen herkenbaar is.
Jullie reacties helpen mij ook met minder hard zijn voor mezelf, waardoor ik merk dat er weer ruimte is voor vertrouwen en berusting. Het zal me vast nog een aantal keer aanvliegen en dan pak ik gewoon jullie reacties er nog eens bij!
Jullie reacties helpen mij ook met minder hard zijn voor mezelf, waardoor ik merk dat er weer ruimte is voor vertrouwen en berusting. Het zal me vast nog een aantal keer aanvliegen en dan pak ik gewoon jullie reacties er nog eens bij!
vrijdag 29 oktober 2021 om 21:34
Daarom zette ik het zo scherpMadameJean schreef: ↑28-10-2021 10:42Beetje herkenbaar, ik zag er niet tegenop maar was er heel weinig mee bezig. Wilde vooral dat de zwangerschap 'klaar' was en daardoor overviel het zorgen voor baby me volledig en voelde ik me opgesloten en benauwd met kind in m'n armen.
Ik vond dat heel stom van mezelf, want ik wilde toch zo graag een kind? Daardoor te laat hulp gezocht, pas toen ik m'n vk een keer tegenkwam op straat en ze vroeg hoe het ging barstte ik los.
Zij heeft me toen naar een gespecialiseerde psycholoog gestuurd en dat heeft wel geholpen. Bij tweede kind was het gelukkig stukken minder erg.
Mijn tip: praat erover, zorg dat je je verhaal kwijt kunt.
Dan kom je bij je gevoel en weet je dat diep van binnen je dat kindje helemaal niet kwijt wil
woensdag 19 januari 2022 om 16:33
Lief dat je het vraagt Phloxx! Heel kort na m’n laatste berichtje in dit topic begonnen de weeen, zo grappig om dat berichtje nu dan terug te lezen!
Het gaat heel goed met mij. Degenen die hier zeiden dat het wrs koudwatervrees was hebben helemaal gelijk gehad. Ik kon me van te voren gewoon totaal geen voorstelling maken van wat me te wachten stond en ging uit van al het negatieve dat ik erover gelezen had. Ik prijs me erg gelukkig dat ik het moederschap ervaar als het mooiste wat er is, ik vind het zo’n verrijking! Betekent dat dat ik constant op een roze wolk zit? Nee, helemaal niet. Ik heb me echt wel wat keertjes behoorlijk rot gevoeld, maar na één glimlachje van die kleine is alles weer goed. Zo bijzonder hoe dat werkt!
Dus zo zie je maar hoe het kan gaan, ik had dit van te voren echt niet zo kunnen bedenken.
Het gaat heel goed met mij. Degenen die hier zeiden dat het wrs koudwatervrees was hebben helemaal gelijk gehad. Ik kon me van te voren gewoon totaal geen voorstelling maken van wat me te wachten stond en ging uit van al het negatieve dat ik erover gelezen had. Ik prijs me erg gelukkig dat ik het moederschap ervaar als het mooiste wat er is, ik vind het zo’n verrijking! Betekent dat dat ik constant op een roze wolk zit? Nee, helemaal niet. Ik heb me echt wel wat keertjes behoorlijk rot gevoeld, maar na één glimlachje van die kleine is alles weer goed. Zo bijzonder hoe dat werkt!
Dus zo zie je maar hoe het kan gaan, ik had dit van te voren echt niet zo kunnen bedenken.
