Accepteren nooit mama worden

Het topic wordt gekaapt.
Goudglitter: ga een eigen topic openen over pleegzorg.
Forumbeheer: kan Goudglitter svp verwijderd worden uit dit topic

Ze is al geband, dus gauw terug naar het onderwerp Dank mods!

Boekentip: Echte vrouwen krijgen een kind, De stille revolutie van de niet-moeder van Liesbeth Smit.

Dit boek gaat in op alle scenario's waarin een vrouw geen moeder wordt, maar met name de scenario's waarin er wel een kinderwens was.

Yinna schreef: ↑

08-01-2025 12:49

Het topic wordt gekaapt.
Goudglitter: ga een eigen topic openen over pleegzorg.
Forumbeheer: kan Goudglitter svp verwijderd worden uit dit topic

Wij lezen niet alle topics mee, dus als je ons wil bereiken, kun je dat door middel van een stafje doen of in een van onze topics. In een topic zelf schrijven, heeft niet zoveel zin.

ModeratorViva schreef: ↑

08-01-2025 13:00

Wij lezen niet alle topics mee, dus als je ons wil bereiken, kun je dat door middel van een stafje doen of in een van onze topics. In een topic zelf schrijven, heeft niet zoveel zin.

Snap ik. Gezien al meerdere reacties gemeld waren dacht ik dat jullie hier inmiddels wel aanbeland zouden zijn. En zo blijkt

@TO: Ik denk dat het een plekje geven voor iedereen anders is.

Door omstandigheden heb ik zelf geen kinderen.
In een notendop: eerste partner wilde wel, toen misschien, toen helemaal niet.
Ik raakte zwanger van een scharrel, de zwangerschap was niet met de juiste man, niet in de juiste situatie, niet op het juiste moment. Gekozen voor een abortus waar ik op dat moment voor de volle 100% achter stond omdat ik dacht dat er nog wel een juiste man, juiste situatie en een juist moment zouden komen (Wat heb ik daar op latere momenten spijt van gehad.... en ook weer niet, want de man in kwestie....).
Tweede partner wilde eerst wel, toen misschien en toen helemaal geen kinderen. Had mij zodanig in de put gepraat dat ik dacht dat niemand meer op mij zat te wachten. Relatie voortgezet tot ik op mijn 40e het licht zag en het uit heb gemaakt.
Huidige partner wilde altijd wel graag kinderen, dus we lieten het op z'n beloop. En helaas was het ons niet gegund.

Met mijn huidige vriend heb ik er veel over gepraat en zo af en toe vroeg ik me wel af wat hij nog met me moest, huilebalk die ik was. Maar het is inmiddels wat gesleten, de scherpe randjes zijn eraf. Maar het gevoel van iets missen, mensen van mijn leeftijd die nu de grootouders kant op gaan langzamerhand, dus die in heel andere fases zitten, dus bij tijd en wijle eenzaam zijn. Dat gevoel dat blijft.
En in mijn geval, vanwege mijn abortus lang geleden, komt er ook wel eens het gevoel bij kijken dat het karma is (omdat ik dus destijds die beslissing heb genomen).
Ik wéét dat dat niet zo is... maar gevoel he??

TO het lijkt me heel moeilijk en ik denk dat je het verdriet vooral moet accepteren en het niet moet wegstoppen.

Ik ken 2 vrouwen die kinderloos zijn gebleven.
- de één is inmiddels halverwege de 50 en heeft het er heel moeilijk mee gehad, maar heeft een onwijs leuk leven. In het weekend onderneemt ze vaak dingen met haar jongere neefjes en nichtjes, ze geniet enorm van haar rol als tante. En financieel hebben ze het goed. Ze kunnen vaak uit eten, ondernemen leuke dingen. Ze is na jarenlang 'gewoon' samen te zijn geweest met haar vriend uiteindelijk spontaan naar een verre droombestemming gegaan en is daar met hem getrouwd! Iets wat ze nooit had kunnen doen als ze kinderen hadden gehad, financieel en praktisch kan zoiets niet. Dus ja het heeft bij haar echt even tijd gekost maar inmiddels is ze gewoon enorm blij met hoe haar leven is gelopen en zegt ze dat ze er ook echt de voordelen van ziet, al zal er ongetwijfeld ergens nog wel een leegte of gemis bestaan.
- de ander is nog wat jonger, relatie is stukgelopen op het moment dat ze eigenlijk voor kinderen zouden gaan. Ze is weer in een studio gaan wonen, wat een enorme stap terug was na jarenlang in een eengezinswoning te hebben gewoond, en heeft het een paar jaar heel erg moeilijk gehad. Inmiddels heeft ze haar leven weer op de rit en heeft ze een enorm leuke baan waarbij ze veel thuis mag werken en ze reist in de winter regelmatig naar een warme bestemming om vanuit daar een weekje te werken en er nog een weekje vakantie aan vast te plakken. De vrijheid bevalt haar enorm. Zij zou in theorie nog moeder kunnen worden als ze heel snel tegen iemand aanloopt en er werk van maakt, maar ik weet dat zij geen bewust alleenstaande moeder zou willen zijn en dat ze ook niet met de eerste de beste iets zou beginnen om maar zwanger te worden, dus ik denk dat dat niet meer gaat gebeuren.
(Heb bij beide verhalen details veranderd/weggelaten ivm privacy maar de kern is hetzelfde. )

Verder vooral sterkte TO, het lijkt me erg lastig, je leven gaat er toch anders uitzien als je een kinderwens los moet laten..

Ik spreek vrij veel ongewenst kinderloze vrouwen, vanuit mijn vrijwilligerswerk voor Fertility Network UK. Ik heb zelf ook een tijd in de medische molen gezeten.
Het is een enorm rouwproces wanneer je de toekomst die je voor ogen had, niet zal hebben. De ene persoon kan daar beter mee omgaan dan de andere. En zoals Duufje het zo ontzettend mooi verwoordt: het is verdriet dat ook later terugkomt: zwemmen, studeren, eerste partner, trouwen, kleinkinderen, etc. En geen kinderen kunnen krijgen door omstandigheden is gewoon een zwaar verlies als je het heel graag anders had gezien. Dat wil niet zeggen dat je geen mooi leven kunt hebben zonder, maar het is niet zoals je het voor ogen had. Een voor een ieder die hiermee worstelt.

ModeratorViva schreef: ↑

08-01-2025 13:00

Wij lezen niet alle topics mee, dus als je ons wil bereiken, kun je dat door middel van een stafje doen of in een van onze topics. In een topic zelf schrijven, heeft niet zoveel zin.

Dank voor het adequate ingrijpen en de getroffen maatregelen.

Interessant topic, ik heb een vriendin die net op het punt is gekomen dat ze weet dat ze (ongewenst) kinderloos zal blijven. Het is inderdaad een rouwproces en ze staat nog maar aan het begin. Interessant (en verdrietig) om te lezen dat dit toch heel je leven een gemis blijft, en tegelijkertijd ook logisch.

Hoi TO,

Wij hebben onze wens een jaar of 5 geleden opgegeven, maar ik ben nog niet in de overgang dus theoretisch zou het nog kunnen. Al is met 42 die kans natuurlijk van zichzelf al heel klein en met onze problematiek nog veel kleiner. Eigenlijk dus nihil, maar in mijn beleving is dat toch anders. Alsof die deur continu op een heel klein kiertje blijft staan. In die zin kijk ik wel uit naar de overgang, dan is dat voorbij.

Ik zie mensen schrijven dat het een leven lang een gemis blijft, en dat is misschien ook wel zo. Maar het klinkt voor mij ook zwaar, alsof je altijd met dat gemis blijft rondlopen. Dat is voor mij totaal niet het geval. Het is meer bij vlagen.

Over het algemeen heb ik een heel fijn, rijk, druk en vol leven. Met lieve mensen, leuke activiteiten, mooi werk en heel veel gezellige kinderen in de vorm van neefjes en nichtjes. Ik heb ook veel rust, quality time met mijn man nachten van 8 uur (of meer ) en vrijheid.

Ik pak even jouw lijstje erbij:
- lichamelijk: ik vind het aan de ene kant heel verdrietig dat ik nooit helemaal heb mogen ervaren hoe het is om zwanger te zijn. Het had me fantastisch geleken om een kind te dragen. Tegelijkertijd ben ik ook blij dat mijn lichaam nooit een zwangerschap heeft hoeven doorstaan, wat een aanslag is dat. En je komt er praktisch nooit ongeschonden uit. Zelf heb ik best wat heup- en bekkenklachten en ik ben in die zin wel blij dat mijn lijf nooit die prestatie van een zwangerschap heeft hoeven leveren. Ik ben bang dat ik dan best veel had moeten inleveren lichamelijk. Maar dat mijn baarmoeder altijd leeg is gebleven en blijft, ja, dat doet wel pijn. Het is dus heel dubbel.

- financieel: tja, je schijnt meer geld over te houden. Maar ook dat geld kan ook gewoon op hoor. Alleen nu aan andere dingen die je belangrijk vindt. Of dat nu reizen, droomhuizen of leuke cursussen is. Bovendien hangt het er ook maar net af hoeveel er binnenkomt: ik heb vrienden met 3 kinderen die aanzienlijk rijker zijn dan ik, en vrienden zonder kinderen die armer zijn. Het zegt ook weer niet zo veel. Wat ik wel fijn vind is dat ik qua financiën me nooit druk hoef te maken over de behoeftes van nog meer gezinsleden behalve mijn man en ik.

- relationeel: heel eerlijk.....ik denk dat voor de kwaliteit van je relatie het heel erg prima is als er geen kinderen zijn. Je hebt namelijk veel meer tijd, geduld en ruimte voor elkaar. Natuurlijk is het ook prachtig als je elkaar als ouders ziet van jullie gezamenlijke kind, en dat je beiden zoveel van dat andere mens mag houden. Geweldig lijkt me dat. Maar vaak zie je ook dat de uitdagingen van een gezin ook fikse uitdagingen voor de relatie brengen.

Hierbij geldt wel dat het proces naar en van ongewenste kinderloosheid zijn eigen relationele uitdagingen kent. Je loopt met je gevoel nooit helemaal synchroon en je beleeft het allebei heel anders. Veel gebeurt in jouw lijf, dat kan voor je partner ongrijpbaar zijn. Tegelijkertijd is er ook bij hem vaak veel ongezien verdriet. Continu blijven communiceren, hoe pijnlijk het soms ook is, is cruciaal. En heel lief en mild voor elkaar zijn.

Wij zijn er nog hechter van geworden, maar waren al wel heel hecht voordat deze rollercoaster begon.

- sociaal: soms vind ik het best eenzaam. 80% van de vrouwen heeft kinderen, dat maakt je van nature een minderheid. En daar heb je dan nog niet eens zelf voor gekozen. Ondertussen worden vriendinnen zwanger en moeder. Dat zet hun hele leven op de kop. Zeker na bij vriendinnen de tweede was geboren, raakte ik ze voor mijn gevoel 'kwijt'. Er was nauwelijks tijd meer om terug te appen, laat staan af te spreken. Ondertussen maakten we allebei hele andere grote dingen mee en was het soms moeilijk elkaar te vinden. Nu de kinderen wat ouder zijn (10+) trekt dat weer wat bij, maar ik ben wel vrienden verloren.

Daardoor heb ik bewust ook nieuwe vrienden gezocht en daarbij 'selecteer' ik nu op kindvrijheid. Het is goed om, naast de vrienden met kinderen, anderen om je heen te hebben die een beetje zelfde leven hebben. Daar vind je weer een andere herkenning en gemeenschapsgevoel.

Daarnaast heb ik tijd om er te zijn voor anderen. Ik pas vaak op op kinderen, ik doe veel in de buurt voor mensen. Ook zit ik in verschillende sportieve en creatieve clubjes. Dat maakt dat mijn sociale leven nu helemaal prima is. Daar heb ik wel zelf echt actief voor moeten werken, het gaat niet zo vanzelf als via de kinderen.

- emotioneel: ook deze is weer heel dubbel. Ik ben in rouwtherapie ervoor geweest en dat heeft wel geholpen met het verdriet toelaten. Van te voren was ik vastbesloten niet continu ongelukkig te worden en dat is gelukt. Maar ik heb moeten leren dat ik óók heel verdrietig erover mag zijn. Er zijn dus echt nog wel fikse huilbuien. Met de kerst ook weer, dan vind ik het weer zó onwerkelijk dat het écht niet gaat gebeuren. Alsof die realisatie ineens weer opnieuw keihard binnenkomt, met alle tranen en zelfs paniek van dien. Een paar dagen later gaat het weer.

Deze momenten zijn veel minder dan vroeger, maar ik vermoed dat ze nooit helemaal weg zullen gaan. Is dat rot? Jazeker, maar elk mens heeft zijn kruis te dragen zei mijn opa altijd. Ook ouders hebben paniek en tranen om hun kinderen. Lees nu maar in dat topic 'zou je het weer doen'. Dus een leven zonder pijn is onmogelijk. Dit is mijn pijn. Die komt af en toe hard binnen, maar veel vaker is hij slechts sluimerend aanwezig of zelfs totaal onvindbaar.


Een heel verhaal! Maar ik vind het ook best prettig om erover te praten, of in dit geval: schrijven. Voor mij is het niet krijgen van kinderen een wezenlijk onderdeel van mijn leven. Misschien wel net zo wezenlijk als het wel krijgen van kinderen voor ouders. Alleen over dat laatste wordt heel veel gepraat, mij wordt (uit voorzichtigheid of desinteresse) niet vaak iets gevraagd. Terwijl het toch ook zo speelde, en af en toe nog steeds.

Ik hoop dat dit verhaal je wat hoop geeft: het is echt mogelijk om een heel fijn, zinnig, en betekenisvol leven te leiden zonder kinderen. Waarin je ook heel gelukkig bent. Het gaat vaak niet zonder slag of stoot, en een therapeut kan er goed bij helpen.

Ik heb toch het idee dat ik me moet verantwoorden.
Bij mijn eerste berichtje had ik weinig tijd om te reageren, dus bij deze wat uitgebreider.

Toen wij definitief met lege handen achterbleven, stortte echt de complete wereld in. Ik dacht niet dat ik ooit nog gelukkig zou kunnen zijn. Alles voelde zo nep en het leven had geen zin meer.
Dit heeft best lang geduurd.
Inmiddels zijn we 5 jaar verder en is het bij tijd en wijle nog steeds moeilijk. Ik denk ook niet dat het helemaal over gaat.
Wat al eerder gezegd is, we hebben ook nauwelijks sociale contacten hier in het dorp. We zijn hier een paar jaar geleden heen verhuisd, en kennen alleen onze naaste buren. Omdat je geen kind hebt, doe je heel lastig nieuwe contacten op.
We hebben geen tastbaar verlies, dus mensen vragen er ook niet meer naar. Niet zoals wanneer je een geliefd persoon verloren bent.
Sterker nog, ik kreeg al vrij snel (en toen zaten we nog in het medisch traject) te horen: nu ben je er wel overheen toch?
Het is soms heel eenzaam.
Ik heb een paar gesprekken gehad met een ervaringsdeskundige (coach). Dat was heel nuttig.
Inmiddels kan ik weer genieten van het leven. En voel ik niet continu een schaduw over mijn leven. Maar het grote verdriet kan van het één op andere manier toch weer bovenkomen.

TO het is bij jou een andere situatie. Maar ik wil je veel sterkte en kracht wensen.

Gelukkig gaan de meeste vrienden hier goed en begripvol mee om, maar niet altijd. Gister was er een bekende, vader van twee kinderen, die zei tegen mij 'kinderen zijn echt niet zaligmakend hoor, ik ben wel eens jaloers op mijn broer die heel vaak op vakantie gaat en echt doet waar hij zin in heeft.'


Pffff ik heb nooit zin om met dit soort mensen te praten dus die negeer ik altijd.

Frost schreef: ↑

08-01-2025 22:20

Gelukkig gaan de meeste vrienden hier goed en begripvol mee om, maar niet altijd. Gister was er een bekende, vader van twee kinderen, die zei tegen mij 'kinderen zijn echt niet zaligmakend hoor, ik ben wel eens jaloers op mijn broer die heel vaak op vakantie gaat en echt doet waar hij zin in heeft.'


Pffff ik heb nooit zin om met dit soort mensen te praten dus die negeer ik altijd.

Het heeft bij mij wat verdrietige jaren geduurd tot er kinderen kwamen. In die tijd was ik ook niet echt blij geweest met zo’n dooddoener.
Sinds ik uiteindelijk wél kinderen heb gekregen snap ik het wel wat beter. Het blijft een stomme opmerking hoor maar het ouderschap is met regelmaat wel enorm intens en overweldigend, zeker als ze nog heel klein zijn. Elke minuut van de dag ben je bezig met wat ze doen en waar ze zijn. Zelfs als je even alleen van huis bent zit het in je hoofd dat je op tijd weer terug moet zijn voor de kinderen. Je hebt ze 0% of 100%. Een middenweg zou eigenlijk wel fijn zijn.

Wombat schreef: ↑

08-01-2025 22:34

Het heeft bij mij wat verdrietige jaren geduurd tot er kinderen kwamen. In die tijd was ik ook niet echt blij geweest met zo’n dooddoener.
Sinds ik uiteindelijk wél kinderen heb gekregen snap ik het wel wat beter. Het blijft een stomme opmerking hoor maar het ouderschap is met regelmaat wel enorm intens en overweldigend, zeker als ze nog heel klein zijn. Elke minuut van de dag ben je bezig met wat ze doen en waar ze zijn. Zelfs als je even alleen van huis bent zit het in je hoofd dat je op tijd weer terug moet zijn voor de kinderen. Je hebt ze 0% of 100%. Een middenweg zou eigenlijk wel fijn zijn.

Dat geloof ik allemaal best, maar dat zeg je toch niet tegen iemand die ongewenst kinderloos is? Die heeft daar toch geen boodschap aan. Het gaat er niet om of het waar is of niet.

Ik ben nog een voordeel vergeten:

Kinderverjaardagen gaan we niet heen wegens de confrontatie met het feit dat we zelf geen kinderen hebben. Dit wordt ons niet in dank afgenomen vreemd genoeg. Je krijgt dan opmerkingen als: stel je niet aan. Met dat soort mensen/familie hebben we ook geen contact meer.
Onze verjaardagskalender is dus relatief leeg. Scheelt een hoop verplichtingen en geld.

Frost schreef: ↑

08-01-2025 22:39

Dat geloof ik allemaal best, maar dat zeg je toch niet tegen iemand die ongewenst kinderloos is? Die heeft daar toch geen boodschap aan. Het gaat er niet om of het waar is of niet.

Ik zou iets dergelijks alleen zeggen bij iemand die ik echt heel goed ken en in een goed gesprek. Anders is het een dooddoener zoals ik al zei.
Maar het gevaar bij een onvervulde kinderwens of eigenlijk elke onvervulde wens (ook een baan die je niet kreeg, een opleiding die je niet in mocht, etc) is dat je het in je hoofd steeds mooier gaat maken. Kan je niks aan doen, gaat vanzelf. Je wordt immers nooit met de negatieve kantjes geconfronteerd want ja de wens is niet vervuld. Je kunt je bijv slaapgebrek wel indenken maar dat is anders dan dagelijks doorleven.

En dit zeg ik echt niet zomaar.
Ik heb het steeds niet in vervulling gaan van die kinderwens ook jaren doorleefd.

Ik zie zo’n opmerking meer als een relativering daarvan. Maar het is inderdaad een lompe botte opmerking buiten de juiste context.

Heel eerlijk: ik denk dat je het goed bedoelt en ik snap ook wel waarom je het zegt. Maar toch denk ik dat het geen helpende of ondersteunde opmerking is.

Als iemand heel verdrietig is of wat dan ook, dan is het eigenlijk nooit aardig dat iemand die dat wel heeft zegt ‘het is ook niet zaligmakend hoor’. Om drie redenen:
- misschien niet zaligmakend, maar je zou niet willen ruilen toch? Dus nog altijd zaligmakend genoeg.
- de meeste mensen weten heus wel dat het niet zaligmakend is. En maken het ook niet per se mooier. Ze hadden het gewoon heel heel graag gewild en daar is niks mis mee. Niet zaligmakend suggereert dat de wens overtrokken is, en dat is ie natuurlijk niet.
- je verplaatst het gesprek van het verdriet naar de ander, naar jouw struggles met hetgeen de ander wil. Als het moederschap je toch wat tegenvalt, kun je daar met vrienden natuurlijk prima over praten. Zelfs een reactie als “weet je, heel eerlijk, ik wilde het ook zo graag, maar het valt me nu eigenlijk best tegen” is dan beter. Alleen blijf ook voldoende bij het verdriet van de ander. Dat is er, dat is legitiem, en die heeft haar eigen zwoegen ermee. Jij hoeft dat zwoegen niet voor haar te relativeren. Dat zal ze zelf uit haar beweging, op haar eigen moment wel doen.

Als iemand zoiets tegen mij zegt, is mijn eerste reactie ook altijd “ok, in dat geval, ruilen?” Dan snappen mensen meestal wel dat het niet zo’n handig opmerking is.

Tavistock schreef: ↑

09-01-2025 08:15

Heel eerlijk: ik denk dat je het goed bedoelt en ik snap ook wel waarom je het zegt. Maar toch denk ik dat het geen helpende of ondersteunde opmerking is.

Hier ben ik het zo ontzettend mee eens. Als je graag moeder (of vader) had willen worden is zo’n opmerking echt niet fijn.

Marnat schreef: ↑

08-01-2025 06:23

- Niet naar pretparken gaan omdat dat niet leuk is zonder kinderen.

Hoezo is naar pretparken niet leuk zonder kinderen? Ik heb ook geen kinderen en ik doe niks liever dan naar pretparken gaan Ik vind het juist mét (kleine) kinderen minder leuk, want ik ga juist naar pretparken om in de grote rollercoasters te gaan waar zij dan niet in mogen. Dus dan kan je amper in de attracties die je eigenlijk wil en zit je de hele dag op saaie babybootjes enz.

Marnat schreef: ↑

08-01-2025 06:23

- Vaak op (verre) vakanties gaan doordat je geld overhoudt. Dit steekt bij heel veel mensen merken wij. We krijgen dan reacties als: Gaan jullie nu alweer op vakantie? Geld teveel ofzo? Waar doen jullie dat van?

Ik denk niet dat mensen dat echt verkeerd bedoelen. Waarschijnlijk gunnen ze het je volledig maar vragen ze zich gewoon oprecht af waar jullie de tijd en het geld vinden ervoor.