Zwanger
alle pijlers
Al bijna een jaar aan het proberen
vrijdag 18 januari 2013 om 12:42
Nog meer meiden die al een hele tijd bezig zijn?
Ikzelf loop al bij de gyn. 11 febr weer terug. Cyclus is beetje verstoord en kom er toch achter dat de teleurstelling steeds groter word. Ook omdat ik geen positieve ovulatietesten heb. Snap er niks van. Moet er niet aan denken om al volledig de medische molen in te gaan. Hoop nog steeds dat het binnenkort raak is.
Laatste tijd vragen mensen steeds: willen jullie nog geen kinderen? Dat steekt. Ik laat er niets over los maar mensen hebben niet door dat die ene vraag al pijnlijk kan zijn.
Zucht..
Zou graag met meiden in contact komen erover. Er zijn genoeg topics maar die zitten bomvol waardoor het lastig is om tussen te komen of de meeste beginnen net.
Ikzelf loop al bij de gyn. 11 febr weer terug. Cyclus is beetje verstoord en kom er toch achter dat de teleurstelling steeds groter word. Ook omdat ik geen positieve ovulatietesten heb. Snap er niks van. Moet er niet aan denken om al volledig de medische molen in te gaan. Hoop nog steeds dat het binnenkort raak is.
Laatste tijd vragen mensen steeds: willen jullie nog geen kinderen? Dat steekt. Ik laat er niets over los maar mensen hebben niet door dat die ene vraag al pijnlijk kan zijn.
Zucht..
Zou graag met meiden in contact komen erover. Er zijn genoeg topics maar die zitten bomvol waardoor het lastig is om tussen te komen of de meeste beginnen net.
vrijdag 18 januari 2013 om 12:54
Hoi Dominoo,
wij zijn al bijna 2 jaar bezig, volgende week horen we wanneer we aan ICSI kunnen beginnen. Ik schrijf in dit topic, daar zijn we met een aantal al langer bezig. Daar ben je van harte welkom hoor, het is er erg rustig op het moment!
(als je een kijkje neemt, schrik niet van de tabel, de meeste bevallen moeders schrijven al niet echt meer mee).
Dat van de teleurstelling herken ik zeker. Ovulatietesten schijnen soms niet goed te werken, heb je ook al temperatuurcurves bijgehouden? Dan is weliswaar achteraf pas vast te stellen of je een eisprong hebt gehad, maar als je het nauwkeurig doet een goede methode!
Goed, ik moet weer verder werken. Ik kijk hier later nog wel weer even, maar schroom niet om je bij ons topic te voegen. We bijten niet
wij zijn al bijna 2 jaar bezig, volgende week horen we wanneer we aan ICSI kunnen beginnen. Ik schrijf in dit topic, daar zijn we met een aantal al langer bezig. Daar ben je van harte welkom hoor, het is er erg rustig op het moment!
(als je een kijkje neemt, schrik niet van de tabel, de meeste bevallen moeders schrijven al niet echt meer mee).
Dat van de teleurstelling herken ik zeker. Ovulatietesten schijnen soms niet goed te werken, heb je ook al temperatuurcurves bijgehouden? Dan is weliswaar achteraf pas vast te stellen of je een eisprong hebt gehad, maar als je het nauwkeurig doet een goede methode!
Goed, ik moet weer verder werken. Ik kijk hier later nog wel weer even, maar schroom niet om je bij ons topic te voegen. We bijten niet
vrijdag 18 januari 2013 om 13:03
Hoi, mijn man en ik zijn al sinds november 2011 aan het proberen maar helaas geen succes. Niet zwanger geweest en (gelukkig) geen MK...
De teleurstelling is elke maand groot. Sinds oktober 2012 lopen wij bij een speciale kliniek voor Kinderwens. Daar zijn we beiden onderzocht en toen kwam eruit dat mijn man minder zaadcellen dan normaal heeft. Afgelopen woensdag heb ik mijn 1e IUI gehad.
Veel mensen zien op tegen de MM, maar ik moet zeggen dat ik het helemaal niet zo dramatisch vind. Ik ben blij dat we geholpen worden bij onze kinderwens!
Ik zou toch voor de zekerheid eerst naar de HA gaan, zodat hij je kan adviseren. Het is toch fijn als je eenmaal weet waarom je niet zwanger wordt?
Succes!
De teleurstelling is elke maand groot. Sinds oktober 2012 lopen wij bij een speciale kliniek voor Kinderwens. Daar zijn we beiden onderzocht en toen kwam eruit dat mijn man minder zaadcellen dan normaal heeft. Afgelopen woensdag heb ik mijn 1e IUI gehad.
Veel mensen zien op tegen de MM, maar ik moet zeggen dat ik het helemaal niet zo dramatisch vind. Ik ben blij dat we geholpen worden bij onze kinderwens!
Ik zou toch voor de zekerheid eerst naar de HA gaan, zodat hij je kan adviseren. Het is toch fijn als je eenmaal weet waarom je niet zwanger wordt?
Succes!
vrijdag 18 januari 2013 om 13:03
Hoi dominoo,
Ik weet precies hoe je je voelt! Ook wij zijn nu bijna een jaar bezig om zwanger te worden van een tweede kindje! Van mijn zoontje ( en de miskraam daarvoor) was ik bij de eerste poging meteen zwanger dus is het erg frustrerend dat het tot nu toe nog niet gelukt is. Ook wij hebben over paar weken een eerste afspraak gemaakt bij de gynaecoloog. Gewoon om wat vragen te stellen en hopelijk wil ze wat kleine testjes doen.
Ik zit inderdaad ook (nog) niet te wachten op een heel ziekenhuis traject.
De vraag wanneer er een tweede komt kan ik ook echt niet meer horen! Er komt een keer dat ik ook wat geïrriteerd ga reageren denk ik!
Jullie zijn dus al in het ziekenhuis geweest? Hebben ze bijna jullie al testen ofzo gedaan? Ik dacht altijd dat ze dat pas deden vanaf 1 jaar bezig zijn? En welke onderzoeken hebben jullie bij de eerste afspraak gehad?
Hopelijk is het ook voor jullie snel raak!
Ik weet precies hoe je je voelt! Ook wij zijn nu bijna een jaar bezig om zwanger te worden van een tweede kindje! Van mijn zoontje ( en de miskraam daarvoor) was ik bij de eerste poging meteen zwanger dus is het erg frustrerend dat het tot nu toe nog niet gelukt is. Ook wij hebben over paar weken een eerste afspraak gemaakt bij de gynaecoloog. Gewoon om wat vragen te stellen en hopelijk wil ze wat kleine testjes doen.
Ik zit inderdaad ook (nog) niet te wachten op een heel ziekenhuis traject.
De vraag wanneer er een tweede komt kan ik ook echt niet meer horen! Er komt een keer dat ik ook wat geïrriteerd ga reageren denk ik!
Jullie zijn dus al in het ziekenhuis geweest? Hebben ze bijna jullie al testen ofzo gedaan? Ik dacht altijd dat ze dat pas deden vanaf 1 jaar bezig zijn? En welke onderzoeken hebben jullie bij de eerste afspraak gehad?
Hopelijk is het ook voor jullie snel raak!
vrijdag 18 januari 2013 om 13:47
Hoi Dominoo,
Klinkt heel herkenbaar! Wij zijn vorig jaar januari gestopt met de pil. Ondertussen dus een jaar verder en nog steeds niet zwanger Wel positieve ovulatietesten gehad...!
Wij willen ook nog niet de molen in en hebben onszelf nog een paar maanden gegeven.
Ondertussen wel heel veel vragen wanneer wij met kinderen willen beginnen en of het al kriebelt..!
Aan de ene kant wil ik graag vertellen dat we allang aan het "proberen"zijn maar ik heb geen zin in dat er zo op ons gelet gaat worden...
Om ons heen lijkt iedereen wel ineens zwanger, maar dat zal ook komen omdat ik er nu meer op let!
Ben ook wel benieuwd naar eerste onderzoeken ziekenhuis! wat kan je precies verwachten?
Klinkt heel herkenbaar! Wij zijn vorig jaar januari gestopt met de pil. Ondertussen dus een jaar verder en nog steeds niet zwanger Wel positieve ovulatietesten gehad...!
Wij willen ook nog niet de molen in en hebben onszelf nog een paar maanden gegeven.
Ondertussen wel heel veel vragen wanneer wij met kinderen willen beginnen en of het al kriebelt..!
Aan de ene kant wil ik graag vertellen dat we allang aan het "proberen"zijn maar ik heb geen zin in dat er zo op ons gelet gaat worden...
Om ons heen lijkt iedereen wel ineens zwanger, maar dat zal ook komen omdat ik er nu meer op let!
Ben ook wel benieuwd naar eerste onderzoeken ziekenhuis! wat kan je precies verwachten?
vrijdag 18 januari 2013 om 14:11
Hoi dominoo,
Hier een positief verhaal, hopelijk geeft het je steun. Mijn man en ik hebben ook ruim een jaar geprobeerd zonder resultaat. Omdat ik ook een zeer onregelmatige cyclus had (soms bleef mijn menstruatie wel 60 dagen uit), hadden we ons er al wel op ingesteld dat het moeilijk zou worden.
Na ruim een jaar toch aan de bel getrokken en een gesprek en onderzoeken gehad bij het MCK in Leiderdorp. Daar bleek dat ik helemaal gezond was, maar dat mijn man sterk verminderd vruchtbaar was. Ondanks het gedoe rond mijn menstruatie betekende dit dus helemaal niks. We zijn begonnen met ISCI en dit was in één keer raak.
Ik vond de hele MM heel goed te doen. Ik ben blij dat we meteen na een jaar in de MM zijn gestapt en niet langer hebben aangerommeld. Ik kon wel huilen van geluk toen de arts zei dat we wel konden stoppen met ovulatietesten, billen omhoog na de seks en alle andere dingen die we hadden geprobeerd, omdat de kans dat ik natuurlijk zwanger zou worden van mijn man lager dan 1% is. Ongemerkt bracht dat ook veel stress met zich mee.
Natuurlijk heb ik geluk gehad met maar één ronde ICSI, daar ben ik me zeker van bewust.
Sterkte en succes!
Hier een positief verhaal, hopelijk geeft het je steun. Mijn man en ik hebben ook ruim een jaar geprobeerd zonder resultaat. Omdat ik ook een zeer onregelmatige cyclus had (soms bleef mijn menstruatie wel 60 dagen uit), hadden we ons er al wel op ingesteld dat het moeilijk zou worden.
Na ruim een jaar toch aan de bel getrokken en een gesprek en onderzoeken gehad bij het MCK in Leiderdorp. Daar bleek dat ik helemaal gezond was, maar dat mijn man sterk verminderd vruchtbaar was. Ondanks het gedoe rond mijn menstruatie betekende dit dus helemaal niks. We zijn begonnen met ISCI en dit was in één keer raak.
Ik vond de hele MM heel goed te doen. Ik ben blij dat we meteen na een jaar in de MM zijn gestapt en niet langer hebben aangerommeld. Ik kon wel huilen van geluk toen de arts zei dat we wel konden stoppen met ovulatietesten, billen omhoog na de seks en alle andere dingen die we hadden geprobeerd, omdat de kans dat ik natuurlijk zwanger zou worden van mijn man lager dan 1% is. Ongemerkt bracht dat ook veel stress met zich mee.
Natuurlijk heb ik geluk gehad met maar één ronde ICSI, daar ben ik me zeker van bewust.
Sterkte en succes!
vrijdag 18 januari 2013 om 15:11
vrijdag 18 januari 2013 om 18:06
Temperaturen heb ik geprobeerd maar hij schommelde iedere dag. Werd er gestressed van.
Ovulatietesten maak ik op en dan stop ik er ook mee.
Loop nu sinds september bij de gyn. Met m'n vriend is het allemaal goed. Bij mij is het nog vrij onduidelijk. Met de echo leek het op pco maar uit bloedonderzoek is niks gekomen. Maar dat moest op cyclusdag 3 en nu denken we dat ik een tussenbloeding had ipv menstruatie en moet het dus waarsch opnieuw.
De laatste maanden lijkt het erop alsof ik alleen maar doorbraakbloedingen heb ipv menstruaties. Hoewel ze de laatste 3 maanden wel regelmatiger worden maar het zijn geen menstruaties zoals ik gewend ben.
11 febr moet ik dus weer naar de gyn. Een volgende stap was dus om m'n cyclus te volgen en om de dag een echo. Maar ik zie daar tegenop. Want dat betekent dat ik het op m'n werk moet vertellen. Kan niet een mnd lang om de dag later komen met een ander excuus.
Ik wil het alleen niet nu al vertellen. Het word dan zo definitief. En m'n bazin is ook nog eens zelf zwanger.
Inmiddels weet m'n moeder het al wel en een aantal vriendinnen. Wil er soms toch over praten met een ander ipv m'n vriend.
Ik blijf hopen dat het ineens raak is maar baal steeds toch.
En idd.. Iedereen lijkt zwanger.
Net nog iemand die zei: waar blijft jouw dikke buik. Je loopt al tegen de 30! Je moet niet denken dat je de eeuwige vruchtbaarheid hebt.
(Ben 28) Nou zo iemand zou ik wel een klap willen geven
Dames, ik leef allemaal met jullie mee. En voor degene met de positieve verhalen ben heel blij voor jullie. Maar bij al die termen van de medische molen krijg ik het zo benauwd. Weet niet of ik er al aan toe ben.
Het lijkt me zo n druk te geven..
Ovulatietesten maak ik op en dan stop ik er ook mee.
Loop nu sinds september bij de gyn. Met m'n vriend is het allemaal goed. Bij mij is het nog vrij onduidelijk. Met de echo leek het op pco maar uit bloedonderzoek is niks gekomen. Maar dat moest op cyclusdag 3 en nu denken we dat ik een tussenbloeding had ipv menstruatie en moet het dus waarsch opnieuw.
De laatste maanden lijkt het erop alsof ik alleen maar doorbraakbloedingen heb ipv menstruaties. Hoewel ze de laatste 3 maanden wel regelmatiger worden maar het zijn geen menstruaties zoals ik gewend ben.
11 febr moet ik dus weer naar de gyn. Een volgende stap was dus om m'n cyclus te volgen en om de dag een echo. Maar ik zie daar tegenop. Want dat betekent dat ik het op m'n werk moet vertellen. Kan niet een mnd lang om de dag later komen met een ander excuus.
Ik wil het alleen niet nu al vertellen. Het word dan zo definitief. En m'n bazin is ook nog eens zelf zwanger.
Inmiddels weet m'n moeder het al wel en een aantal vriendinnen. Wil er soms toch over praten met een ander ipv m'n vriend.
Ik blijf hopen dat het ineens raak is maar baal steeds toch.
En idd.. Iedereen lijkt zwanger.
Net nog iemand die zei: waar blijft jouw dikke buik. Je loopt al tegen de 30! Je moet niet denken dat je de eeuwige vruchtbaarheid hebt.
(Ben 28) Nou zo iemand zou ik wel een klap willen geven
Dames, ik leef allemaal met jullie mee. En voor degene met de positieve verhalen ben heel blij voor jullie. Maar bij al die termen van de medische molen krijg ik het zo benauwd. Weet niet of ik er al aan toe ben.
Het lijkt me zo n druk te geven..
vrijdag 18 januari 2013 om 18:52
Wat vervelend dat je cyclus zo raar doet en dat er nog geen duidelijkheid is over de oorzaak.
Op je werk vertellen is een hele stap, is er de mogelijkheid om het alleen aan je leidinggevende te vertellen en daar wat mee te regelen? Of kun je niet om je collega's heen? Ik kan me voorstellen dat je er tegenop ziet. Ik vond het zelf fijn dat mijn directe collega's het weten, hoef mn gevoelens niet te verstoppen en als ik straks regelmatig weg moet tussendoor weten ze ook waarom.
Maar wat je zegt, je krijgt het benauwd bij alle termen en weet niet of je er wel aan toe bent. Meid, je moet pas verder gaan vind ik als jij (en je vriend natuurlijk ook) er wel klaar voor bent. De molen is niet niks, als het voor jouw gevoel nu nog te snel is om ermee te beginnen, stel het nog even uit.
Als je er wel mee begint, onthoud dan dat júllie het tempo bepalen en niet en arts of wie dan ook.
Wat die opmerkingen betreft, er zijn zoveel botte mensen op de wereld, zulke onsubtiele en stomme opmerkingen... Bij vreemden probeer ik het te negeren, bij bekenden zeg ik 'dat weet ik ook niet, moeder natuur wil niet altijd meewerken he'. Maar het blijft moeilijk, zwangeren en bepaalde opmerkingen.
Ehm, volgens mij heb ik nu een beetje lang en wazig stukje geschreven, sorry als het wat warrig is!
voor je en schrijf het hier of in een ander topic lekker van je af. Gedeelde smart is halve smart toch?
Op je werk vertellen is een hele stap, is er de mogelijkheid om het alleen aan je leidinggevende te vertellen en daar wat mee te regelen? Of kun je niet om je collega's heen? Ik kan me voorstellen dat je er tegenop ziet. Ik vond het zelf fijn dat mijn directe collega's het weten, hoef mn gevoelens niet te verstoppen en als ik straks regelmatig weg moet tussendoor weten ze ook waarom.
Maar wat je zegt, je krijgt het benauwd bij alle termen en weet niet of je er wel aan toe bent. Meid, je moet pas verder gaan vind ik als jij (en je vriend natuurlijk ook) er wel klaar voor bent. De molen is niet niks, als het voor jouw gevoel nu nog te snel is om ermee te beginnen, stel het nog even uit.
Als je er wel mee begint, onthoud dan dat júllie het tempo bepalen en niet en arts of wie dan ook.
Wat die opmerkingen betreft, er zijn zoveel botte mensen op de wereld, zulke onsubtiele en stomme opmerkingen... Bij vreemden probeer ik het te negeren, bij bekenden zeg ik 'dat weet ik ook niet, moeder natuur wil niet altijd meewerken he'. Maar het blijft moeilijk, zwangeren en bepaalde opmerkingen.
Ehm, volgens mij heb ik nu een beetje lang en wazig stukje geschreven, sorry als het wat warrig is!
voor je en schrijf het hier of in een ander topic lekker van je af. Gedeelde smart is halve smart toch?
zondag 20 januari 2013 om 11:50
Hoi Dominoo,
Ik ben zelf ook al een hele tijd bezig, eind mei 2011 gestopt met de pil. Tot nu toe zonder resultaat, ondanks heel regelmatige cyclus die ook gelijk op gang kwam.
Na een jaar wel via de HA naar de gyn gegaan. Het zaad van mijn vriend was al onderzocht vanwege wat klachten die hij had en onze kinderwens; dat was inmiddels weer helemaal goed.
Ik moet zeggen dat ik ook erg opzag tegen de hele MM, maar dat ik het erg vind meevallen. Voornamelijk omdat je weet wat er wel of niet aan de hand is en of je niet 'zomaar' probeert terwijl er misschien wel iets aan de hand is. De onderzoeken en het wachten zijn natuurlijk vervelend, maar dat hoort erbij helaas.
Tot nu toe is het bij mij allemaal in orde, paar weken geleden een HSG gehad en ook dat was goed. Omdat de kans na een HSG groter is om zwanger te worden hebben we besloten nog drie maanden af te wachten, anders gaan we door voor IUI.
Zoals gezegd vind ik de MM meevallen, vooral ook omdat het aardige artsen/verpleegsters zijn en omdat ze ook meeleven.
Het moeilijkste vind ik inderdaad wat de rest ook schrijft: alle opmerkingen van vrienden/familie. Mijn ouders, zus, beste vriendin weten het, en op mijn werk heb ik het noodgedwongen moeten vertellen (mag niet met bepaalde stoffen werken als ik zwanger ben dus ook niet als je mogelijk zwanger bent...). Maar in een bepaalde vriendengroep hebben we het nog niet verteld, en daar wordt echt de één na de ander ogenschijnlijk probleemloos zwanger. Eén had ook wat problemen en vertelde over hoe verschrikkelijk het was om naar het ziekenhuis te moeten. Zij bleek geen eisprong te hebben, na één behandeling hadden zij het geluk dat het gelijk raak was. En dat is de tweede. Nou, dan voelt het wel heel erg frustrerend!!
Sorry, dat waren even mijn frustraties
Je moet natuurlijk pas stappen zetten als je er zelf klaar voor bent, maar ik vond het een heel fijn idee om te weten dat we niet voor niks proberen. En je moet een goed gevoel hebben bij je arts(en), anders een andere aanvragen als dat mogelijk is, dat recht heb je en soms klikt het gewoon niet zo.
Sterkte allemaal!
Ik ben zelf ook al een hele tijd bezig, eind mei 2011 gestopt met de pil. Tot nu toe zonder resultaat, ondanks heel regelmatige cyclus die ook gelijk op gang kwam.
Na een jaar wel via de HA naar de gyn gegaan. Het zaad van mijn vriend was al onderzocht vanwege wat klachten die hij had en onze kinderwens; dat was inmiddels weer helemaal goed.
Ik moet zeggen dat ik ook erg opzag tegen de hele MM, maar dat ik het erg vind meevallen. Voornamelijk omdat je weet wat er wel of niet aan de hand is en of je niet 'zomaar' probeert terwijl er misschien wel iets aan de hand is. De onderzoeken en het wachten zijn natuurlijk vervelend, maar dat hoort erbij helaas.
Tot nu toe is het bij mij allemaal in orde, paar weken geleden een HSG gehad en ook dat was goed. Omdat de kans na een HSG groter is om zwanger te worden hebben we besloten nog drie maanden af te wachten, anders gaan we door voor IUI.
Zoals gezegd vind ik de MM meevallen, vooral ook omdat het aardige artsen/verpleegsters zijn en omdat ze ook meeleven.
Het moeilijkste vind ik inderdaad wat de rest ook schrijft: alle opmerkingen van vrienden/familie. Mijn ouders, zus, beste vriendin weten het, en op mijn werk heb ik het noodgedwongen moeten vertellen (mag niet met bepaalde stoffen werken als ik zwanger ben dus ook niet als je mogelijk zwanger bent...). Maar in een bepaalde vriendengroep hebben we het nog niet verteld, en daar wordt echt de één na de ander ogenschijnlijk probleemloos zwanger. Eén had ook wat problemen en vertelde over hoe verschrikkelijk het was om naar het ziekenhuis te moeten. Zij bleek geen eisprong te hebben, na één behandeling hadden zij het geluk dat het gelijk raak was. En dat is de tweede. Nou, dan voelt het wel heel erg frustrerend!!
Sorry, dat waren even mijn frustraties
Je moet natuurlijk pas stappen zetten als je er zelf klaar voor bent, maar ik vond het een heel fijn idee om te weten dat we niet voor niks proberen. En je moet een goed gevoel hebben bij je arts(en), anders een andere aanvragen als dat mogelijk is, dat recht heb je en soms klikt het gewoon niet zo.
Sterkte allemaal!
maandag 21 januari 2013 om 15:25
Oneerlijk is het soms he.. Je wilt iets zo graag. Ik wacht 11 februari af. Kijken hoe dat gesprek verloopt en dan eens een goed gesprek met vriendlief.
We zijn allebei gewoon erg angstig voor de medische molen. Ook omdat we bij goeie vrienden hebben gezien watvoor druk dat op hun relatie gaf en zij zijn nu ook uit elkaar doordat zwanger worden voor haar een obsessie werd.
Lastig lastig.
We zijn allebei gewoon erg angstig voor de medische molen. Ook omdat we bij goeie vrienden hebben gezien watvoor druk dat op hun relatie gaf en zij zijn nu ook uit elkaar doordat zwanger worden voor haar een obsessie werd.
Lastig lastig.
maandag 21 januari 2013 om 15:44
Dominoo, die angst kan ik me wel voorstellen, heeft bij ons ook even geduurd voor we de stap namen. Nu begint onze behandeling pas echt over een paar weken, dus wat voor druk het precies gaat geven weet ik nog niet.
Ik probeer het ook echt geen obsessie te laten zijn/worden, dat lukt volgens mij aardig. Maar je moet samen wel sterk in je schoenen staan inderdaad!
Ik vind het wel goed dat jullie je nu al realiseren wat voor druk het kan geven, daardoor zullen jullie hier denk ik ook meer voor waken. Heb je weer een klein stapje voor op anderen die zich dat niet zo goed gerealiseerd hebben van tevoren
En oneerlijk en lastig, zeker...
Succes alvast 11 februari en
Ik probeer het ook echt geen obsessie te laten zijn/worden, dat lukt volgens mij aardig. Maar je moet samen wel sterk in je schoenen staan inderdaad!
Ik vind het wel goed dat jullie je nu al realiseren wat voor druk het kan geven, daardoor zullen jullie hier denk ik ook meer voor waken. Heb je weer een klein stapje voor op anderen die zich dat niet zo goed gerealiseerd hebben van tevoren
En oneerlijk en lastig, zeker...
Succes alvast 11 februari en
maandag 21 januari 2013 om 15:56
Hey dominoo, we hebben nog eventjes op hetzelfde topic geschreven afgelopen zomer. Vind het echt heel vervelend om te horen dat het nog niet gelukt is!
Overigens denken die mensen die opmerkingen maken als 'waar blijft jouw dikke buik' niet echt na! Hebben zeker zelf nooit zoiets van dichtbij meegemaakt
voor jou en je vriend! Hopelijk kan de gyn jullie helpen.
Overigens denken die mensen die opmerkingen maken als 'waar blijft jouw dikke buik' niet echt na! Hebben zeker zelf nooit zoiets van dichtbij meegemaakt
voor jou en je vriend! Hopelijk kan de gyn jullie helpen.
woensdag 23 januari 2013 om 13:40
Hey Dominoo,
Het is zeker niet prettig, die hele MM, en het kan ook zeker druk geven op je relatie. Maar wat springbok ook al zegt, als je het je realiseert en je kunt er samen over blijven praten (en dan misschien ook elkaar weer even 'corrigeren' als het je teveel in beslag neemt, afleiden en erbij stilstaan dat er gelukkig ook nog heel veel anders moois is ook al wil je dat dan niet horen) dan ben je die druk al wel een stapje voor.
Ik merk soms ook dat het me wel veel bezighoudt maar dat gaat ook met ups en downs.
En hoe pijnlijk ook, soms heb ik liever een stomme onnadenkende opmerking dan mensen die om de paar dagen vragen 'En? Hoe is het nu? Al nieuws?' als ze weten dat je bezig bent... tenminste, dat hou ik mezelf maar voor
Ik ben nu aan het afwachten. Moet zaterdag ongesteld worden, vandaag iets lichtrood bloedverlies gehad, en dan word ik gelijk weer zenuwachtig! Dat vind ik nog het meest irritante, als je lijf ineens anders dan anders doet
Het is zeker niet prettig, die hele MM, en het kan ook zeker druk geven op je relatie. Maar wat springbok ook al zegt, als je het je realiseert en je kunt er samen over blijven praten (en dan misschien ook elkaar weer even 'corrigeren' als het je teveel in beslag neemt, afleiden en erbij stilstaan dat er gelukkig ook nog heel veel anders moois is ook al wil je dat dan niet horen) dan ben je die druk al wel een stapje voor.
Ik merk soms ook dat het me wel veel bezighoudt maar dat gaat ook met ups en downs.
En hoe pijnlijk ook, soms heb ik liever een stomme onnadenkende opmerking dan mensen die om de paar dagen vragen 'En? Hoe is het nu? Al nieuws?' als ze weten dat je bezig bent... tenminste, dat hou ik mezelf maar voor
Ik ben nu aan het afwachten. Moet zaterdag ongesteld worden, vandaag iets lichtrood bloedverlies gehad, en dan word ik gelijk weer zenuwachtig! Dat vind ik nog het meest irritante, als je lijf ineens anders dan anders doet
