Zwanger
alle pijlers
Ben ik laf?
vrijdag 26 augustus 2011 om 10:19
Ik ben een vrouw van 32 en heb de wens ooit zwanger te zullen zijn maar het is maar de vraag of dat gaat gebeuren. Ik heb namelijk een erfelijke ziekte die ik niet wil doorgeven. Ben in het zkh geweest bij een geneticus en ik kan via een ivf+pgd behandeling zwanger worden, maar dan is de kans bij elke poging maar 18% of het zal leiden tot een zwangerschap.
Gewoon zwanger worden zonder die behandeling betekent tot ik 50% heb om mijn ziekte door te geven. En dat wil ik niet.
Als ik op lotgenotenwebsites lees, lees ik dat heel veel vrouwen ook met een erfelijke ziekte gewoon zwanger worden, zonder pgd dus, en daarmee het risico nemen hun ziekte doorgeven, wat dus ook regelmatig gebeurt. Ik wil dat mijn kind besparen. Ik wil niet dat hij/zij mogelijk met beperkingen moet leven. Mijn ziekte kan zowel gevolgen hebben op dermatologisch, mentaal en motorisch gebied maar in welke mate is niet te voorspellen. Met mij is ogenschijnlijk niets aan de hand, maar mijn kind kan een ernstige vorm krijgen. Mijn ziekte kan verergeren door hormonen van ivf en zwangerschap...
Ik heb een relatie met een vrouw dus we hebben besloten dat zij zwanger zal worden en ik niet, of waarschijnlijk niet. Maar is dit laf van mij, aangezien er zoveel mensen zijn die ondanks dat ze weten dat ze een risico lopen, toch zwanger durven worden? Of zijn er hier ook mensen die het wel begrijpen? Ik ben zo bang dat het opgevat wordt of ik 'niet graag genoeg wil' of mijn vriendin 'het zware werk laat doen', terwijl ik zó graag zwanger zou willen zijn, een kindje in mij voelen bewegen en op de wereld zetten... Het doet me pijn om te bedenken dat het beter is om het niet te doen en tegelijkertijd voel ik me schuldig omdat zoveel vrouwen het wel durven (oke, die hebben dan meestal geen vrouwelijke partner die zwanger kan worden)...
Ik vond mijn geaardheid altijd - voor ik wist dat ik een ziekte had - een belemmering voor kinderen krijgen later. Nu is het misschien mijn geluk. Ondanks dat ik er van overtuigd ben dat ik net zoveel van het kindje dat zij gedragen zal houden als van een kindje dat ik heb gedragen, zal ik het altijd als een gemis ervaren als ik niet zelf zwanger ben geweest. Of bang dat ik toch een soort jaloezie zal ervaren...
Gewoon zwanger worden zonder die behandeling betekent tot ik 50% heb om mijn ziekte door te geven. En dat wil ik niet.
Als ik op lotgenotenwebsites lees, lees ik dat heel veel vrouwen ook met een erfelijke ziekte gewoon zwanger worden, zonder pgd dus, en daarmee het risico nemen hun ziekte doorgeven, wat dus ook regelmatig gebeurt. Ik wil dat mijn kind besparen. Ik wil niet dat hij/zij mogelijk met beperkingen moet leven. Mijn ziekte kan zowel gevolgen hebben op dermatologisch, mentaal en motorisch gebied maar in welke mate is niet te voorspellen. Met mij is ogenschijnlijk niets aan de hand, maar mijn kind kan een ernstige vorm krijgen. Mijn ziekte kan verergeren door hormonen van ivf en zwangerschap...
Ik heb een relatie met een vrouw dus we hebben besloten dat zij zwanger zal worden en ik niet, of waarschijnlijk niet. Maar is dit laf van mij, aangezien er zoveel mensen zijn die ondanks dat ze weten dat ze een risico lopen, toch zwanger durven worden? Of zijn er hier ook mensen die het wel begrijpen? Ik ben zo bang dat het opgevat wordt of ik 'niet graag genoeg wil' of mijn vriendin 'het zware werk laat doen', terwijl ik zó graag zwanger zou willen zijn, een kindje in mij voelen bewegen en op de wereld zetten... Het doet me pijn om te bedenken dat het beter is om het niet te doen en tegelijkertijd voel ik me schuldig omdat zoveel vrouwen het wel durven (oke, die hebben dan meestal geen vrouwelijke partner die zwanger kan worden)...
Ik vond mijn geaardheid altijd - voor ik wist dat ik een ziekte had - een belemmering voor kinderen krijgen later. Nu is het misschien mijn geluk. Ondanks dat ik er van overtuigd ben dat ik net zoveel van het kindje dat zij gedragen zal houden als van een kindje dat ik heb gedragen, zal ik het altijd als een gemis ervaren als ik niet zelf zwanger ben geweest. Of bang dat ik toch een soort jaloezie zal ervaren...
vrijdag 26 augustus 2011 om 10:25
Wat moet het verschrikkelijk zijn om voor zo´n keuze gesteld te worden zeg. Ik kan me voorstellen dat het je bezighoudt. Je beschrijft ook zo sterk dat je graag zelf zwanger zou worden maar je angst hebt voor de gezondheid van je kindje... Ik vind het juist heel verantwoordelijk van je dat je daarmee bezig bent en zou het zeker niet af willen doen als gemakzucht. Ik heb (voor zover bekend) geen erfelijke ziektes maar maak me ook weleens zorgen of mijn kindje gezond op de wereld komt, dat wil iedere ouder toch?
Ik kan je onmogelijk zeggen wat ik zou doen, ik zou het werkelijk niet weten maar ik wil je wel zeggen dat ik veel respect voor je heb.
Daarnaast, mochten jullie besluiten dat je vriendin het kindje gaat dragen. Geniet van die tijd, want ook als partner is het een hele bijzondere ervaring.
Sterkte!
Ik kan je onmogelijk zeggen wat ik zou doen, ik zou het werkelijk niet weten maar ik wil je wel zeggen dat ik veel respect voor je heb.
Daarnaast, mochten jullie besluiten dat je vriendin het kindje gaat dragen. Geniet van die tijd, want ook als partner is het een hele bijzondere ervaring.
Sterkte!
vrijdag 26 augustus 2011 om 10:25
Nee, niet laf, dapper juist.
Je zet je eigen wens opzij voor je ongeboren kind, dat is moeilijk.
Je zult idd altijd het gemis hebben van het zelf zwanger zijn, maar zult je nooit achteraf hoeven verwijten dat je je kind een (ernstige) ziekte, of een moeder die een slechte gezondheid heeft hebt aangedaan.
En ja, misschien had je een helemaal gezond kind gekregen, en was de ziekte bij jou niet verergerd door de zwangerschap.
Dat zul je je ook altijd blijven afvragen, maar ik denk dat de wetenschap dat je je ziekte zeker niet door geeft, en dat jij zelf geen extra gezondheidsrisico loopt hier tegen op weegt.
Je zet je eigen wens opzij voor je ongeboren kind, dat is moeilijk.
Je zult idd altijd het gemis hebben van het zelf zwanger zijn, maar zult je nooit achteraf hoeven verwijten dat je je kind een (ernstige) ziekte, of een moeder die een slechte gezondheid heeft hebt aangedaan.
En ja, misschien had je een helemaal gezond kind gekregen, en was de ziekte bij jou niet verergerd door de zwangerschap.
Dat zul je je ook altijd blijven afvragen, maar ik denk dat de wetenschap dat je je ziekte zeker niet door geeft, en dat jij zelf geen extra gezondheidsrisico loopt hier tegen op weegt.
vrijdag 26 augustus 2011 om 10:29
Nee, je bent zeker niet laf!
Ik vind het juist heel verstandig voor je om niet via de 'normale weg'' zwanger te willen worden omdat je dan 50% kans hebt om jouw ziekte door te geven. (nu weet ik natuurlijk niet om welke ziekte het gaat, maar toch).
Als jouw vriendin jullie kind draagt, is het natuurlijk niet minder jouw kind.
Ik begrijp dat je zelf zwanger zou willen zijn, en het misschien als een gemis ervaart door dat nooit mee te maken.
maar mocht jouw vriendin zwanger zijn, dan maak je het ook van dichtbij mee, weliswaar niet in jouw lichaam, maar wel de echo's, het groeien van haar buik, het (van buitenaf) voelen als het kindje beweegt, je bent bij de bevalling, en daarna hebben jullie een kind.
Ik vind het juist heel verstandig voor je om niet via de 'normale weg'' zwanger te willen worden omdat je dan 50% kans hebt om jouw ziekte door te geven. (nu weet ik natuurlijk niet om welke ziekte het gaat, maar toch).
Als jouw vriendin jullie kind draagt, is het natuurlijk niet minder jouw kind.
Ik begrijp dat je zelf zwanger zou willen zijn, en het misschien als een gemis ervaart door dat nooit mee te maken.
maar mocht jouw vriendin zwanger zijn, dan maak je het ook van dichtbij mee, weliswaar niet in jouw lichaam, maar wel de echo's, het groeien van haar buik, het (van buitenaf) voelen als het kindje beweegt, je bent bij de bevalling, en daarna hebben jullie een kind.
vrijdag 26 augustus 2011 om 10:29
Ik vind je niet laf, ik vind het een goeie beslissing om je vriendin het kind te laten dragen. Ik ken een homokoppel dat kinderen heeft. Een van de twee is geadopteerd en weet weinig over zijn achtergrond dus ook niets over eventuele erfelijke ziektes. Zij hebben besloten dat de ander dus de zaadcellen "leverde" om elke kans op een erfelijke ziekte uit te sluiten. Dat is gewoon verstandig. Je wilt je kind toch het liefst gewoon een goede start geven.
Ik snap je gevoelens wel over een zwangerschap zelf willen doormaken en daar kan ik weinig nuttigs over zeggen. Maar ik denk dat het echt het verstandigst is om de baby door je vriendin te laten dragen, het is toch doodzonde om je eigen gezondheid en dat van je kind op het spel te zetten omdat je koste wat kost zelf zwanger wilt zijn? Maar goed, dat is vanuit de ratio en jij zit met je gevoel. Ik wens je veel wijsheid en sterkte.
Ik snap je gevoelens wel over een zwangerschap zelf willen doormaken en daar kan ik weinig nuttigs over zeggen. Maar ik denk dat het echt het verstandigst is om de baby door je vriendin te laten dragen, het is toch doodzonde om je eigen gezondheid en dat van je kind op het spel te zetten omdat je koste wat kost zelf zwanger wilt zijn? Maar goed, dat is vanuit de ratio en jij zit met je gevoel. Ik wens je veel wijsheid en sterkte.
vrijdag 26 augustus 2011 om 10:36
dapper hoor!!
en als papa's (die ook 'het zware werk' niet doen) evenveel van hun kinderen houden als (biologische) mamma's zul jij uiteraard ook zielsveel van dit kindje houden. Helaas is het in jullie situatie niet mogelijk om 'op de natuurlijke weg' zwanger te worden, maar ik denk dat het wel fijn zou zijn het zo natuurlijk mogelijk te laten gebeuren.
Is het anders niet mogelijk bijv. haar eicel bij jou in te brengen? Of komen jullie daarvoor niet in aanmerking? (en wordt het niet vergoed)
en als papa's (die ook 'het zware werk' niet doen) evenveel van hun kinderen houden als (biologische) mamma's zul jij uiteraard ook zielsveel van dit kindje houden. Helaas is het in jullie situatie niet mogelijk om 'op de natuurlijke weg' zwanger te worden, maar ik denk dat het wel fijn zou zijn het zo natuurlijk mogelijk te laten gebeuren.
Is het anders niet mogelijk bijv. haar eicel bij jou in te brengen? Of komen jullie daarvoor niet in aanmerking? (en wordt het niet vergoed)
vrijdag 26 augustus 2011 om 10:39
Ik vind jou niet laf. Je hebt goed overwogen wat de gevolgen zouden kunnen zijn en op basis daarvan heb je een keuze gemaakt om jouw partner het kind te laten dragen. Daardoor zal jij zelf nooit de ervaring hebben hoe het is om zwanger te zijn, dat je dat als een gemis ervaart kan ik me voorstellen. Maar je stelt de gezondheid van het kind boven jouw eigen gemis en daarom vind ik jou een kanjer!
vrijdag 26 augustus 2011 om 10:50
Ik vind je ook niet laf. Mijn vriendin heeft ook een erfelijke aandoening met dezelfde mogelijkheden en kansen als jij, dus wie weet zelfs hetzelfde als jij, zij heeft samen met haar man besloten om daarom kinderloos te blijven.
Nog niet zo lang geleden is het door een ander probleem nu ook lichamelijk onmogelijk geworden voor haar om kinderen te krijgen. Daar had ze het ondanks haar besluit om toch niet voor kinderen te gaan, heel moeilijk mee. Ze had het gevoel dat ze nu niet meer zelf de regie had in haar leven, voor zover ze dat al had.
En tot overmaat van ramp, voor haar dan, ben ik zwanger. Zelf zal ze het niet zo snel zeggen maar ik weet van haar man dat dat wel voor de nodige tranen heeft gezorgd.
Ze is juist verschrikkelijk sterk, net als jij. Het is zo makkelijk om je te laten meeslepen met je dromen en wensen om je gevoel van verantwoordelijkheid en verstand "even" te vergeten.
Nog niet zo lang geleden is het door een ander probleem nu ook lichamelijk onmogelijk geworden voor haar om kinderen te krijgen. Daar had ze het ondanks haar besluit om toch niet voor kinderen te gaan, heel moeilijk mee. Ze had het gevoel dat ze nu niet meer zelf de regie had in haar leven, voor zover ze dat al had.
En tot overmaat van ramp, voor haar dan, ben ik zwanger. Zelf zal ze het niet zo snel zeggen maar ik weet van haar man dat dat wel voor de nodige tranen heeft gezorgd.
Ze is juist verschrikkelijk sterk, net als jij. Het is zo makkelijk om je te laten meeslepen met je dromen en wensen om je gevoel van verantwoordelijkheid en verstand "even" te vergeten.
vrijdag 26 augustus 2011 om 10:51
Niet laf, eerder moedig. Het is nogal wat om af te zien van je natuurlijke behoefte om zwanger te worden en een deel van jezelf door te geven, als die behoefte er is.
In dit geval inderdaad een geluk dat jij/jullie lesbisch zijn zodat je partner een kind kan dragen en jij er toch zo veel mogelijk bij kan zijn, bij het proces van moeder worden.
Wees maar lief voor jezelf. Je zit in een heel kwetsbare positie, probeer samen wel duidelijk te krijgen hoe jullie de opvoeding voor je zien en hoe jouw juridische relatie met het kind zal zijn. Iedereen loopt het risico op een scheiding, jij dus ook.
In dit geval inderdaad een geluk dat jij/jullie lesbisch zijn zodat je partner een kind kan dragen en jij er toch zo veel mogelijk bij kan zijn, bij het proces van moeder worden.
Wees maar lief voor jezelf. Je zit in een heel kwetsbare positie, probeer samen wel duidelijk te krijgen hoe jullie de opvoeding voor je zien en hoe jouw juridische relatie met het kind zal zijn. Iedereen loopt het risico op een scheiding, jij dus ook.
vrijdag 26 augustus 2011 om 10:54
Wat een superlieve reacties allemaal, dank je wel! Dat had ik echt even nodig want ik voel me heel dubbel. Heb nog steeds geen definitieve beslissing genomen overigens, maar 'gewoon' zwanger worden, (in mijn geval dan via kid of z.i.) dat ga ik in elk geval niet doen. De pgd procedure... nog geen eindbeslissing over genomen, misschien wel, misschien niet. In eerste instantie kijken of een zwangerschap bij mijn vriendin slaagt, dan zou ik al zielsgelukkig zijn.
Wat de buitenwereld denkt en vindt daar moet ik niet te veel van vinden. Tot nog toe weten ze niet zoveel. Omdat je aan mij niks ziet of merkt kom ik over als een gezonde vrouw. Over welke keuzes-des-levens ik mij met mijn partner buig weet verder niemand, behalve mijn partner en mijn ouders. Er zijn mensen die wel weten van mijn ziekte, maar ze vergeten het ook snel weer, wat ik zélf natuurlijk niet erg vind (wil niet steeds als ziek, anders of zielig worden gezien) en daarmee dus ook hoe moeilijk het voor mij is om rekening te moeten houden met iets waar zij zelf (gelukkig!) niet aan hoeven hebben denken...
Zo stom, door 1 miniscuul klein foutje in je dna op één chromosoom, meteen gevolgen voor de belangrijkste en meest ingrijpende keuze van je leven.
Wat de buitenwereld denkt en vindt daar moet ik niet te veel van vinden. Tot nog toe weten ze niet zoveel. Omdat je aan mij niks ziet of merkt kom ik over als een gezonde vrouw. Over welke keuzes-des-levens ik mij met mijn partner buig weet verder niemand, behalve mijn partner en mijn ouders. Er zijn mensen die wel weten van mijn ziekte, maar ze vergeten het ook snel weer, wat ik zélf natuurlijk niet erg vind (wil niet steeds als ziek, anders of zielig worden gezien) en daarmee dus ook hoe moeilijk het voor mij is om rekening te moeten houden met iets waar zij zelf (gelukkig!) niet aan hoeven hebben denken...
Zo stom, door 1 miniscuul klein foutje in je dna op één chromosoom, meteen gevolgen voor de belangrijkste en meest ingrijpende keuze van je leven.
vrijdag 26 augustus 2011 om 10:59
Ik vind je ook niet laf, integendeel zelfs. Je kiest er heel bewust voor om een kind zonder jouw erfelijke ziekte op de wereld te laten komen, dat vind ik alleen maar heel volwassen.
Even vanuit de positie van het kind geredeneerd: als je weet dat je moeder zwanger is geworden van jou terwijl ze wist dat er 50% kans was om haar ziekte door te geven aan jou, in hoeverre zou je dat je moeder kwalijk nemen? Ik ben zo'n kind van zo'n (inmiddels overleden) moeder, en ik kan het nog steeds niet begrijpen dat ze niet heeft ingegrepen destijds. Ik zit nl. met die gebakken peren. Zij wìst dat ze ziek was tijdens haar zwangerschap van mij. En toch deed ze niks.
Ik weet dat de kans groot is dat ik mijn ziekte doorgeef aan een kind, en dus heb ik me 10 jaar geleden laten steriliseren. Dat was niet moeilijk voor mij omdat ik al heel lang wist dat ik geen kinderen wilde. Voor jou ligt het echter anders, en ik vind het dan ook zéér moedig van je dat je deze keuze maakt. Ik heb er alleen maar mateloze bewondering voor!
Even vanuit de positie van het kind geredeneerd: als je weet dat je moeder zwanger is geworden van jou terwijl ze wist dat er 50% kans was om haar ziekte door te geven aan jou, in hoeverre zou je dat je moeder kwalijk nemen? Ik ben zo'n kind van zo'n (inmiddels overleden) moeder, en ik kan het nog steeds niet begrijpen dat ze niet heeft ingegrepen destijds. Ik zit nl. met die gebakken peren. Zij wìst dat ze ziek was tijdens haar zwangerschap van mij. En toch deed ze niks.
Ik weet dat de kans groot is dat ik mijn ziekte doorgeef aan een kind, en dus heb ik me 10 jaar geleden laten steriliseren. Dat was niet moeilijk voor mij omdat ik al heel lang wist dat ik geen kinderen wilde. Voor jou ligt het echter anders, en ik vind het dan ook zéér moedig van je dat je deze keuze maakt. Ik heb er alleen maar mateloze bewondering voor!
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
vrijdag 26 augustus 2011 om 11:29
