Zwanger
alle pijlers
Ben ik laf?
vrijdag 26 augustus 2011 om 10:19
Ik ben een vrouw van 32 en heb de wens ooit zwanger te zullen zijn maar het is maar de vraag of dat gaat gebeuren. Ik heb namelijk een erfelijke ziekte die ik niet wil doorgeven. Ben in het zkh geweest bij een geneticus en ik kan via een ivf+pgd behandeling zwanger worden, maar dan is de kans bij elke poging maar 18% of het zal leiden tot een zwangerschap.
Gewoon zwanger worden zonder die behandeling betekent tot ik 50% heb om mijn ziekte door te geven. En dat wil ik niet.
Als ik op lotgenotenwebsites lees, lees ik dat heel veel vrouwen ook met een erfelijke ziekte gewoon zwanger worden, zonder pgd dus, en daarmee het risico nemen hun ziekte doorgeven, wat dus ook regelmatig gebeurt. Ik wil dat mijn kind besparen. Ik wil niet dat hij/zij mogelijk met beperkingen moet leven. Mijn ziekte kan zowel gevolgen hebben op dermatologisch, mentaal en motorisch gebied maar in welke mate is niet te voorspellen. Met mij is ogenschijnlijk niets aan de hand, maar mijn kind kan een ernstige vorm krijgen. Mijn ziekte kan verergeren door hormonen van ivf en zwangerschap...
Ik heb een relatie met een vrouw dus we hebben besloten dat zij zwanger zal worden en ik niet, of waarschijnlijk niet. Maar is dit laf van mij, aangezien er zoveel mensen zijn die ondanks dat ze weten dat ze een risico lopen, toch zwanger durven worden? Of zijn er hier ook mensen die het wel begrijpen? Ik ben zo bang dat het opgevat wordt of ik 'niet graag genoeg wil' of mijn vriendin 'het zware werk laat doen', terwijl ik zó graag zwanger zou willen zijn, een kindje in mij voelen bewegen en op de wereld zetten... Het doet me pijn om te bedenken dat het beter is om het niet te doen en tegelijkertijd voel ik me schuldig omdat zoveel vrouwen het wel durven (oke, die hebben dan meestal geen vrouwelijke partner die zwanger kan worden)...
Ik vond mijn geaardheid altijd - voor ik wist dat ik een ziekte had - een belemmering voor kinderen krijgen later. Nu is het misschien mijn geluk. Ondanks dat ik er van overtuigd ben dat ik net zoveel van het kindje dat zij gedragen zal houden als van een kindje dat ik heb gedragen, zal ik het altijd als een gemis ervaren als ik niet zelf zwanger ben geweest. Of bang dat ik toch een soort jaloezie zal ervaren...
Gewoon zwanger worden zonder die behandeling betekent tot ik 50% heb om mijn ziekte door te geven. En dat wil ik niet.
Als ik op lotgenotenwebsites lees, lees ik dat heel veel vrouwen ook met een erfelijke ziekte gewoon zwanger worden, zonder pgd dus, en daarmee het risico nemen hun ziekte doorgeven, wat dus ook regelmatig gebeurt. Ik wil dat mijn kind besparen. Ik wil niet dat hij/zij mogelijk met beperkingen moet leven. Mijn ziekte kan zowel gevolgen hebben op dermatologisch, mentaal en motorisch gebied maar in welke mate is niet te voorspellen. Met mij is ogenschijnlijk niets aan de hand, maar mijn kind kan een ernstige vorm krijgen. Mijn ziekte kan verergeren door hormonen van ivf en zwangerschap...
Ik heb een relatie met een vrouw dus we hebben besloten dat zij zwanger zal worden en ik niet, of waarschijnlijk niet. Maar is dit laf van mij, aangezien er zoveel mensen zijn die ondanks dat ze weten dat ze een risico lopen, toch zwanger durven worden? Of zijn er hier ook mensen die het wel begrijpen? Ik ben zo bang dat het opgevat wordt of ik 'niet graag genoeg wil' of mijn vriendin 'het zware werk laat doen', terwijl ik zó graag zwanger zou willen zijn, een kindje in mij voelen bewegen en op de wereld zetten... Het doet me pijn om te bedenken dat het beter is om het niet te doen en tegelijkertijd voel ik me schuldig omdat zoveel vrouwen het wel durven (oke, die hebben dan meestal geen vrouwelijke partner die zwanger kan worden)...
Ik vond mijn geaardheid altijd - voor ik wist dat ik een ziekte had - een belemmering voor kinderen krijgen later. Nu is het misschien mijn geluk. Ondanks dat ik er van overtuigd ben dat ik net zoveel van het kindje dat zij gedragen zal houden als van een kindje dat ik heb gedragen, zal ik het altijd als een gemis ervaren als ik niet zelf zwanger ben geweest. Of bang dat ik toch een soort jaloezie zal ervaren...
vrijdag 26 augustus 2011 om 12:46
Niet laf. Ik heb in mijn omgeving drie vrouwen die erfelijk belast zijn met zeer ernstige/levensbedreigende ziektes en die moeder zijn geworden. Met alle risico's van dien. Ik "durf" er ook niet met ze over te praten. Omdat het een te pijnlijk onderwerp is en ik ervan uit ga dat het een weloverwogen beslissing geweest is. Ik weet eerlijk gezegd ook niet wat ik zou doen in zo'n geval. Ben in ieder geval dankbaar dat ik (zover ik weet) niet zo'n beslissing hoef te maken.
maandag 29 augustus 2011 om 17:40
Nike, ik vraag me echt af hoe het dan komt dat zoveel vrouwen het risico wel durven nemen. Misschien is hun kinderwens op een bepaald moment groter dan de angst voor de gevolgen. Ik ken geen voorbeelden in mijn persoonlijke omgeving, alleen van verhalen op internet en ga dan dus aan mezelf twijfelen: heb ik wel voldoende liefde in mijn hart dat ik geen 'ziek' kind wil?
Veel vrouwen schrijven ook: "Juist doordat ik zelf weet hoe het is om zelf te moeten leven met een ziekte/beperking ben ik er van overtuigd dat ik mijn kind hierin kan begeleiden."
Die redenatie heb ik niet, ik zou me alleen maar heel erg schuldig voelen. Zelfs als het kind geen ernstige vorm zou krijgen staat hij/zij misschien 25 of 30 jaar later ook weer voor de vraag wel of geen kinderen.
Bovendien ervaar ik mijzelf niet als ziek of beperkt. Er zit een foutje in mijn dna, waar ik mij tot op heden niet (zeer) ernstig door gehinderd voel. Dat maakt het tevens zo verdomde moeilijk, ik voel me niet ziek, ik weet alleen maar dat ik een ziekte heb.
Als ik de reacties zo lees vindt niemand mij hier laf, gelukkig. Toch knaagt het ergens aan mij, want waarom durven anderen het risico wél te nemen en zitten ze angsten of misschien levenslange zorgen, ziekenhuisbezoeken etc. overboord? Daar is in mijn ogen ook lef voor nodig!
Veel vrouwen schrijven ook: "Juist doordat ik zelf weet hoe het is om zelf te moeten leven met een ziekte/beperking ben ik er van overtuigd dat ik mijn kind hierin kan begeleiden."
Die redenatie heb ik niet, ik zou me alleen maar heel erg schuldig voelen. Zelfs als het kind geen ernstige vorm zou krijgen staat hij/zij misschien 25 of 30 jaar later ook weer voor de vraag wel of geen kinderen.
Bovendien ervaar ik mijzelf niet als ziek of beperkt. Er zit een foutje in mijn dna, waar ik mij tot op heden niet (zeer) ernstig door gehinderd voel. Dat maakt het tevens zo verdomde moeilijk, ik voel me niet ziek, ik weet alleen maar dat ik een ziekte heb.
Als ik de reacties zo lees vindt niemand mij hier laf, gelukkig. Toch knaagt het ergens aan mij, want waarom durven anderen het risico wél te nemen en zitten ze angsten of misschien levenslange zorgen, ziekenhuisbezoeken etc. overboord? Daar is in mijn ogen ook lef voor nodig!
