Zwanger
alle pijlers
Bewust je kinderwens niet in vervulling laten gaan?
donderdag 12 juli 2012 om 13:43
Ik ben benieuwd naar de verhalen, ervaringen van vrouwen die hun kinderwens niet in vervulling hebben laten gaan, vanwege het ontbreken van een geschikte partner of juist omdat zij een partner hebben die geen kinderen (meer) wil.
Ik ben bijna 31 en heb al mijn hele leven (zo lang ik me kan herinneren) een kinderwens, vanaf mijn 23e kregen vriendinnen om mij heen kinderen en toen werd dat gevoel steeds sterker.
Momenteel ben ik vrijgezel en ik vind het moeilijk een geschikte partner te vinden. Ik sta op de wachtlijst voor donorsperma, maar weet ineens niet zeker meer of ik nog wel alleenstaande moeder zou willen worden. Eerder was ik heel stellig ‘liever alleenstaande moeder, dan partner van iemand zonder moeder te worden’. Nu weet ik dat niet zo zeker meer…
Ik ontmoette laatst een man waarmee het super goed klikte, deze heeft al 2 kinderen en heeft geen behoefte aan een 2e gezin. Normaliter zou ik hem meteen afgeschreven hebben, ‘waarom verliefd worden op een man die geen kinderen wil?’ Na een maand is deze korte relatie alsnog gestrand om hele andere redenen dan de kinderwens, maar hij heeft me mijzelf doen afvragen waar ik nou eigenlijk ECHT gelukkig van word. Moet ik per se moeder worden? Of kan ik ook erg gelukkig worden met een leuke man, zonder moeder te worden?
Zijn er vrouwen die hun kinderwens hebben opgegeven voor een man? Of zijn er vrouwen die, doordat ze geen geschikte partner konden vinden, ervoor hebben gekozen dan geen kinderen te krijgen (dus geen gebruik maken van donorsperma o.i.d.)?
En zo ja, hoe ga je daar dan mee om? Hoe geef je het een plek en heb je er echt vrede mee?
Alvast heel erg bedankt voor jullie openheid, ik lees/hoor namelijk wel veel over vrouwen die medisch gezien geen kindje hebben kunnen krijgen, maar weinig van dit soort verhalen.
Ik ben bijna 31 en heb al mijn hele leven (zo lang ik me kan herinneren) een kinderwens, vanaf mijn 23e kregen vriendinnen om mij heen kinderen en toen werd dat gevoel steeds sterker.
Momenteel ben ik vrijgezel en ik vind het moeilijk een geschikte partner te vinden. Ik sta op de wachtlijst voor donorsperma, maar weet ineens niet zeker meer of ik nog wel alleenstaande moeder zou willen worden. Eerder was ik heel stellig ‘liever alleenstaande moeder, dan partner van iemand zonder moeder te worden’. Nu weet ik dat niet zo zeker meer…
Ik ontmoette laatst een man waarmee het super goed klikte, deze heeft al 2 kinderen en heeft geen behoefte aan een 2e gezin. Normaliter zou ik hem meteen afgeschreven hebben, ‘waarom verliefd worden op een man die geen kinderen wil?’ Na een maand is deze korte relatie alsnog gestrand om hele andere redenen dan de kinderwens, maar hij heeft me mijzelf doen afvragen waar ik nou eigenlijk ECHT gelukkig van word. Moet ik per se moeder worden? Of kan ik ook erg gelukkig worden met een leuke man, zonder moeder te worden?
Zijn er vrouwen die hun kinderwens hebben opgegeven voor een man? Of zijn er vrouwen die, doordat ze geen geschikte partner konden vinden, ervoor hebben gekozen dan geen kinderen te krijgen (dus geen gebruik maken van donorsperma o.i.d.)?
En zo ja, hoe ga je daar dan mee om? Hoe geef je het een plek en heb je er echt vrede mee?
Alvast heel erg bedankt voor jullie openheid, ik lees/hoor namelijk wel veel over vrouwen die medisch gezien geen kindje hebben kunnen krijgen, maar weinig van dit soort verhalen.
donderdag 12 juli 2012 om 13:47
quote:denkertje1 schreef op 12 juli 2012 @ 13:43:
Moet ik per se moeder worden? Of kan ik ook erg gelukkig worden met een leuke man, zonder moeder te worden?
Als je je dat afvraagt en tot de conclusie komt dat je liever nu voor een geschikte partner dan een kind gaat, zit die kinderwens misschien toch minder diep dan je dacht.
Is niets mis mee natuurlijk.
Moet ik per se moeder worden? Of kan ik ook erg gelukkig worden met een leuke man, zonder moeder te worden?
Als je je dat afvraagt en tot de conclusie komt dat je liever nu voor een geschikte partner dan een kind gaat, zit die kinderwens misschien toch minder diep dan je dacht.
Is niets mis mee natuurlijk.
donderdag 12 juli 2012 om 13:59
Ik denk dat met beide scenario's niks mis is.
Het is ook logisch dat je twijfelt, want het is heel moeilijk om je vooraf voor te stellen hoe je leven wordt met een kind. Zeker als je single moeder bent zul je dan een grote verandering meemaken in je leven, je bent veel meer gebonden in je vrijheid, slapeloze nachten alleen kunnen trekken, als het kind is of jij zelf ziek bent moet je toch door, etc. Van de andere kant, als de kinderwens sterk genoeg is kun je het allemaal; zo veel vrouwen zijn je voor gegaan.
Sommige vrouwen kiezen bewust voor kinderen zonder partner, en sommige vrouwen komen er opeens alleen voor te staan als het kind er al is. Die kunnen het ook. Zeker met een beetje sociaal vangnet om je heen (familie, zussen, broers, ouders, vriendinnen?) en goede opvang regelingen, is echt niet opeens je hele leven voorbij.
Maar het is en blijft een ingrijpende gebeurtenis, die ik al als heftig heb ervaren met mijn man samen (zwangerschap, bevalling, kraamtijd etc) en is iets waar je wel achter moet staan.
Die twijfels lijken me heel normaal hoor, die had ik ook, zelfs nog toen ik al zwanger was. Ben ik wel een moeder-type? Kan ik dit wel? Gaat me die bevalling wel lukken? Hoe ga ik dat doen met slaapgebrek de eerste weken/maanden? Etc. Ik vond het maar eng hoor maar tegelijkertijd ook heel erg leuk en spannend.
Ik denk dat je het volgende zou kunnen doen om je te helpen:
Maak een lijstje, en zet daarop waarom je het WEL zou willen, en dan een lijstje met redenen waarom je het NIET zou willen. Leg die dan eens naast elkaar. Wat weegt op tegen wat? Zie je de balans doorschieten naar één kant?
Stel je jezelf ook eens voor over tien jaar. Hoe zie je jezelf dan? Alleen? Met partner? Met partner en een riedel kinderen? Alles mag natuurlijk.
Daarbij, denk ik wel dat het voor een kind heel mooi is om te weten, dat zijn/haar moeder vroeger héél bewust heeft gekozen voor hem/haar, door zo graag hem/haar te willen dat ze het helemaal alleen voor elkaar heeft gekregen. Power!
Het is ook logisch dat je twijfelt, want het is heel moeilijk om je vooraf voor te stellen hoe je leven wordt met een kind. Zeker als je single moeder bent zul je dan een grote verandering meemaken in je leven, je bent veel meer gebonden in je vrijheid, slapeloze nachten alleen kunnen trekken, als het kind is of jij zelf ziek bent moet je toch door, etc. Van de andere kant, als de kinderwens sterk genoeg is kun je het allemaal; zo veel vrouwen zijn je voor gegaan.
Sommige vrouwen kiezen bewust voor kinderen zonder partner, en sommige vrouwen komen er opeens alleen voor te staan als het kind er al is. Die kunnen het ook. Zeker met een beetje sociaal vangnet om je heen (familie, zussen, broers, ouders, vriendinnen?) en goede opvang regelingen, is echt niet opeens je hele leven voorbij.
Maar het is en blijft een ingrijpende gebeurtenis, die ik al als heftig heb ervaren met mijn man samen (zwangerschap, bevalling, kraamtijd etc) en is iets waar je wel achter moet staan.
Die twijfels lijken me heel normaal hoor, die had ik ook, zelfs nog toen ik al zwanger was. Ben ik wel een moeder-type? Kan ik dit wel? Gaat me die bevalling wel lukken? Hoe ga ik dat doen met slaapgebrek de eerste weken/maanden? Etc. Ik vond het maar eng hoor maar tegelijkertijd ook heel erg leuk en spannend.
Ik denk dat je het volgende zou kunnen doen om je te helpen:
Maak een lijstje, en zet daarop waarom je het WEL zou willen, en dan een lijstje met redenen waarom je het NIET zou willen. Leg die dan eens naast elkaar. Wat weegt op tegen wat? Zie je de balans doorschieten naar één kant?
Stel je jezelf ook eens voor over tien jaar. Hoe zie je jezelf dan? Alleen? Met partner? Met partner en een riedel kinderen? Alles mag natuurlijk.
Daarbij, denk ik wel dat het voor een kind heel mooi is om te weten, dat zijn/haar moeder vroeger héél bewust heeft gekozen voor hem/haar, door zo graag hem/haar te willen dat ze het helemaal alleen voor elkaar heeft gekregen. Power!
donderdag 12 juli 2012 om 14:01
Denk dat ik wel zou kunnen zeggen , ik heb mijn kinder wens nog bewust in vervulling gebracht.
Waarom niet? Ja , door de omstandigheden.,
Heb suikerziekte , weet dat het de zwangerschap zwaar maakt. ( maar zou het er wel voor over hebben , maar het is wel een rede om extra voorzichtig te zijn)
We wonen in een flat , zie het niet echt zitten om hier een kind te laten opgroeien.
Mijn vriend heeft schulden.
Waarom niet? Ja , door de omstandigheden.,
Heb suikerziekte , weet dat het de zwangerschap zwaar maakt. ( maar zou het er wel voor over hebben , maar het is wel een rede om extra voorzichtig te zijn)
We wonen in een flat , zie het niet echt zitten om hier een kind te laten opgroeien.
Mijn vriend heeft schulden.
donderdag 12 juli 2012 om 14:03
Op mijn 30e zat ik in een vergelijkbare situatie als jij. Ik wist echter zeker dat ik geen alleenstaande moeder wilde worden en heb toen mijn kinderwens weggezet. Ik werd gewoon de leukste tante van de wereld en ging mijn leven inrichten zonder kinderen.
Dat ik uiteindelijk toch nog een geweldige man tegen kwam die ook nog eens heel graag kinderen wou, was te gek, maar in het begin ook moeilijk, want ik wist op dat moment niet eens zeker of ik nog wel kinderen wou. Uiteindelijk hebben wij nu wel een kind samen.
Ik denk dat ik ook heel gelukkig was geworden zónder kind. Ik denk niet dat je je kinderwens opzij moet zetten voor een man, dat lijkt me iets wat ontwrichtend in je relatie kan zijn, tussen jullie in kan blijven staan. Ik denk wel dat je er zelf voor kunt kiezen je leven zo leuk mogelijk in te richten zónder een (eigen) kind.
Dat ik uiteindelijk toch nog een geweldige man tegen kwam die ook nog eens heel graag kinderen wou, was te gek, maar in het begin ook moeilijk, want ik wist op dat moment niet eens zeker of ik nog wel kinderen wou. Uiteindelijk hebben wij nu wel een kind samen.
Ik denk dat ik ook heel gelukkig was geworden zónder kind. Ik denk niet dat je je kinderwens opzij moet zetten voor een man, dat lijkt me iets wat ontwrichtend in je relatie kan zijn, tussen jullie in kan blijven staan. Ik denk wel dat je er zelf voor kunt kiezen je leven zo leuk mogelijk in te richten zónder een (eigen) kind.
donderdag 12 juli 2012 om 14:05
Niet eens met Helene. Ik denk dat het juist heel gezond is niet je hele levensgeluk afhankelijk te maken van een kind. Het wordt wat anders als je zonder enige moeite je kinderwens zou kunnen opgeven, maar dat met man, zonder kind én met kind, zonder man allebei een optie zou zijn, betekent niet dat je kinderwens onvoldoende is, of, andersom, dat je ongeschikt bent voor een relatie.
donderdag 12 juli 2012 om 14:07
Ik ben 36 en ook vrijgezel...mijn kinderwens was nooit zo heel groot maar zou het wel jammer dat ik dadelijk vanwege mijn leeftijd niet meer zou kunnen kiezen. Een alleenstaande moeder worden doormiddel van een spermadonor is voor mij weer een stapje te ver. Maar misschien denk ik daar over een paar jaar anders over. Maar al met al word ik natuurlijk wel steeds ouder en word de kans steeds kleiner dat ik ooit nog kinderen zal kunnen krijgen. Voor nu leg ik me daar bij neer en ga niet als een idioot op zoek naar een geschikte kerel...als ie komt dan komt ie en anders accepteer ik gewoon de situatie zoals ie nou is, en dat is op zich ook een prima leven Als ik dan zie dat jij pas 31 bent zou ik denken je hebt nog tijd genoeg....maar dat is voor iedereen anders natuurlijk.
Als ik dan zie dat jij pas 31 bent zou ik denken je hebt nog tijd genoeg....maar dat is voor iedereen anders natuurlijk.
donderdag 12 juli 2012 om 14:07
Ik zal me niet met dit topic bemoeien, want ik ga juist de andere kant op (wel met donor in mijn eentje), maar wist je dat er een cursus/workshop is voor vrouwen die twijfelen?
Ik heb hem destijds ook gevolgd (hoewel ik zelf niet echt twijfelde, maar ik vond het gewoon interessant).
http://www.alleenmetkinderwens.nl/wie-is
Ik heb hem destijds ook gevolgd (hoewel ik zelf niet echt twijfelde, maar ik vond het gewoon interessant).
http://www.alleenmetkinderwens.nl/wie-is
donderdag 12 juli 2012 om 14:14
quote:Miffy schreef op 12 juli 2012 @ 14:05:
Niet eens met Helene. Ik denk dat het juist heel gezond is niet je hele levensgeluk afhankelijk te maken van een kind. Het wordt wat anders als je zonder enige moeite je kinderwens zou kunnen opgeven, maar dat met man, zonder kind én met kind, zonder man allebei een optie zou zijn, betekent niet dat je kinderwens onvoldoende is, of, andersom, dat je ongeschikt bent voor een relatie.
Dat laatste beweer ik ook niet.
Wel dat het dan minder allesomvattend aanwezig is.
Niet eens met Helene. Ik denk dat het juist heel gezond is niet je hele levensgeluk afhankelijk te maken van een kind. Het wordt wat anders als je zonder enige moeite je kinderwens zou kunnen opgeven, maar dat met man, zonder kind én met kind, zonder man allebei een optie zou zijn, betekent niet dat je kinderwens onvoldoende is, of, andersom, dat je ongeschikt bent voor een relatie.
Dat laatste beweer ik ook niet.
Wel dat het dan minder allesomvattend aanwezig is.
donderdag 12 juli 2012 om 14:37
quote:vrouwke76 schreef op 12 juli 2012 @ 14:07:
Ik ben 36 en ook vrijgezel...mijn kinderwens was nooit zo heel groot maar zou het wel jammer dat ik dadelijk vanwege mijn leeftijd niet meer zou kunnen kiezen. Een alleenstaande moeder worden doormiddel van een spermadonor is voor mij weer een stapje te ver. Maar misschien denk ik daar over een paar jaar anders over. Maar al met al word ik natuurlijk wel steeds ouder en word de kans steeds kleiner dat ik ooit nog kinderen zal kunnen krijgen. Voor nu leg ik me daar bij neer en ga niet als een idioot op zoek naar een geschikte kerel...als ie komt dan komt ie en anders accepteer ik gewoon de situatie zoals ie nou is, en dat is op zich ook een prima leven Als ik dan zie dat jij pas 31 bent zou ik denken je hebt nog tijd genoeg....maar dat is voor iedereen anders natuurlijk.
Dat klinkt alsof je behoorlijk twijfelt. Zelf wist ik heel zeker dat ik geen alleenstaande moeder wilde wrden met behulp van een donor. Als ik geen kind had gekregen was ik ook gelukkig geweest.
Ik ben toen ik nog iets ouder was dan jou alsnog mijn partner tegen gekomen en heb nu een kind maar ik besef wel dat ik geluk heb gehad.
Als je nu denkt dat je over een paar jaar alsnog van mening veranderd dan kan je beter nu gaan bedenken wat je echt wil.
Is dat een partner en een kind dan zou ik nu actief gaan daten via datingsites. Is dat een kind maar hoef je niet persé een man daar bij dan zou ik mij in ieder geval eens gaan verdiepen in het trjaect. Vervolgens mij zijn er wachtlijsten en je wordt er niet jonger op.
Kom je tot de conclussie dat je leven nu wel prma is dan geeft dat ook rust.
Wacht in ieder geval niet met iets doen tot je echt te laat bent.
Ik ben 36 en ook vrijgezel...mijn kinderwens was nooit zo heel groot maar zou het wel jammer dat ik dadelijk vanwege mijn leeftijd niet meer zou kunnen kiezen. Een alleenstaande moeder worden doormiddel van een spermadonor is voor mij weer een stapje te ver. Maar misschien denk ik daar over een paar jaar anders over. Maar al met al word ik natuurlijk wel steeds ouder en word de kans steeds kleiner dat ik ooit nog kinderen zal kunnen krijgen. Voor nu leg ik me daar bij neer en ga niet als een idioot op zoek naar een geschikte kerel...als ie komt dan komt ie en anders accepteer ik gewoon de situatie zoals ie nou is, en dat is op zich ook een prima leven
Als ik dan zie dat jij pas 31 bent zou ik denken je hebt nog tijd genoeg....maar dat is voor iedereen anders natuurlijk.Dat klinkt alsof je behoorlijk twijfelt. Zelf wist ik heel zeker dat ik geen alleenstaande moeder wilde wrden met behulp van een donor. Als ik geen kind had gekregen was ik ook gelukkig geweest.
Ik ben toen ik nog iets ouder was dan jou alsnog mijn partner tegen gekomen en heb nu een kind maar ik besef wel dat ik geluk heb gehad.
Als je nu denkt dat je over een paar jaar alsnog van mening veranderd dan kan je beter nu gaan bedenken wat je echt wil.
Is dat een partner en een kind dan zou ik nu actief gaan daten via datingsites. Is dat een kind maar hoef je niet persé een man daar bij dan zou ik mij in ieder geval eens gaan verdiepen in het trjaect. Vervolgens mij zijn er wachtlijsten en je wordt er niet jonger op.
Kom je tot de conclussie dat je leven nu wel prma is dan geeft dat ook rust.
Wacht in ieder geval niet met iets doen tot je echt te laat bent.
donderdag 12 juli 2012 om 14:58
Tjee, ja, lastig hé...
Maar het leven loopt meestal niet zoals je het gepland hebt. En dat maakt knopen doorhakken zo lastig! Als je alles van te voren wist, ging je liggen vóór je viel.
Ik denk dat je inderdaad moet kijken wat voor jou goed voelt.
En vooruitdenken is prima. Maar voor elk scenario dat je verzint, zijn er tig problemen te voorzien. Maar ook tig oplossingen.
Het ideale is als een kind iets toevoegt, en een partner iets toevoegt. Maar uiteindelijk moet je van jezelf aan kunnen.
Je moet achter je keuze staan. 100%.
Probeer je niet te laten leiden door teveel "wat als-sen"
Ik zeg dan altijd, als mijn tante kloten had gehad, was het mijn oom geweest...
Om maar aan te geven, dat het geen zin heeft om te veel beren op de weg te zien.
Ik wens je veel wijsheid en kracht toe!
Maar het leven loopt meestal niet zoals je het gepland hebt. En dat maakt knopen doorhakken zo lastig! Als je alles van te voren wist, ging je liggen vóór je viel.
Ik denk dat je inderdaad moet kijken wat voor jou goed voelt.
En vooruitdenken is prima. Maar voor elk scenario dat je verzint, zijn er tig problemen te voorzien. Maar ook tig oplossingen.
Het ideale is als een kind iets toevoegt, en een partner iets toevoegt. Maar uiteindelijk moet je van jezelf aan kunnen.
Je moet achter je keuze staan. 100%.
Probeer je niet te laten leiden door teveel "wat als-sen"
Ik zeg dan altijd, als mijn tante kloten had gehad, was het mijn oom geweest...
Om maar aan te geven, dat het geen zin heeft om te veel beren op de weg te zien.
Ik wens je veel wijsheid en kracht toe!
donderdag 12 juli 2012 om 22:23
quote:helene31 schreef op 12 juli 2012 @ 13:47:
[...]
Als je je dat afvraagt en tot de conclusie komt dat je liever nu voor een geschikte partner dan een kind gaat, zit die kinderwens misschien toch minder diep dan je dacht.
Is niets mis mee natuurlijk.
Dat is dus precies waar ik mee worstel, hoe diep zit die kinderwens van mij nou eigenlijk? Ik kon me een leven zonder moeder te worden niet voorstellen, totdat ik deze man tegenkwam, de 1e die simpelweg aangaf geen kinderen meer te willen.. Daarna ben ik goed gaan nadenken over mijn plaats op die wachtlijst voor donorsperma en nu begin ik me af te vragen of die kinderwens zo diep zit dat ik het in mn eentje wil doen.
Voor mij blijft dat een second best en dat voelt ook niet goed. Maar ja, welke second best zal uiteindelijk meer rust bieden, in mn eentje een kindje krijgen (alsof dat rust brengt
) of uberhaubt niet wanneer ik geen leuke man kan vinden of 1 tegen het lijf loop die geen kinderen (meer) wil... ?
Jullie kunnen mijn vragen niet beantwoorden, het is zo persoonlijk... daarom ben ik benieuwd naar ervaringen van anderen.
[...]
Als je je dat afvraagt en tot de conclusie komt dat je liever nu voor een geschikte partner dan een kind gaat, zit die kinderwens misschien toch minder diep dan je dacht.
Is niets mis mee natuurlijk.
Dat is dus precies waar ik mee worstel, hoe diep zit die kinderwens van mij nou eigenlijk? Ik kon me een leven zonder moeder te worden niet voorstellen, totdat ik deze man tegenkwam, de 1e die simpelweg aangaf geen kinderen meer te willen.. Daarna ben ik goed gaan nadenken over mijn plaats op die wachtlijst voor donorsperma en nu begin ik me af te vragen of die kinderwens zo diep zit dat ik het in mn eentje wil doen.
Voor mij blijft dat een second best en dat voelt ook niet goed. Maar ja, welke second best zal uiteindelijk meer rust bieden, in mn eentje een kindje krijgen (alsof dat rust brengt
) of uberhaubt niet wanneer ik geen leuke man kan vinden of 1 tegen het lijf loop die geen kinderen (meer) wil... ? Jullie kunnen mijn vragen niet beantwoorden, het is zo persoonlijk... daarom ben ik benieuwd naar ervaringen van anderen.
donderdag 12 juli 2012 om 22:31
quote:forumchick schreef op 12 juli 2012 @ 13:59:
...Die twijfels lijken me heel normaal hoor, die had ik ook, zelfs nog toen ik al zwanger was. Ben ik wel een moeder-type? Kan ik dit wel? Gaat me die bevalling wel lukken? Hoe ga ik dat doen met slaapgebrek de eerste weken/maanden? Etc. Ik vond het maar eng hoor maar tegelijkertijd ook heel erg leuk en spannend.
Ik denk dat je het volgende zou kunnen doen om je te helpen:
Maak een lijstje, en zet daarop waarom je het WEL zou willen, en dan een lijstje met redenen waarom je het NIET zou willen. Leg die dan eens naast elkaar. Wat weegt op tegen wat? Zie je de balans doorschieten naar één kant?
Stel je jezelf ook eens voor over tien jaar. Hoe zie je jezelf dan? Alleen? Met partner? Met partner en een riedel kinderen? Alles mag natuurlijk.
Daarbij, denk ik wel dat het voor een kind heel mooi is om te weten, dat zijn/haar moeder vroeger héél bewust heeft gekozen voor hem/haar, door zo graag hem/haar te willen dat ze het helemaal alleen voor elkaar heeft gekregen. Power!
Ik heb totaal geen twijfels of ik een goede moeder zou zijn, ik weet dat ik dat zal zijn en onwijs van mn kindje zou houden, maar.. ik vind een kind krijgen sowieso een egoistisch iets en daarom vind ik dat ik bij me zelf goed moet nagaan of liefde genoeg is, kan ik zo'n kleintje een goede omgeving en voldoende financiele stabiliteit etc bieden? Nu in ieder geval nog niet, misschien over een aantal jaren, wanneer ik meer verdien en iets gemakkelijker 3 dagen kan gaan werken.
Maar dan komt ook nog de vraag, wil ik die zorgen wel in mn eentje dragen? En dat is nu precies de vraag waar ik nu een ander antwoord bij voel, dan eerst.
Zoals ik al zei, ik zoek geen antwoorden, maar ben super blij met de reacties tot nu toe!
...Die twijfels lijken me heel normaal hoor, die had ik ook, zelfs nog toen ik al zwanger was. Ben ik wel een moeder-type? Kan ik dit wel? Gaat me die bevalling wel lukken? Hoe ga ik dat doen met slaapgebrek de eerste weken/maanden? Etc. Ik vond het maar eng hoor maar tegelijkertijd ook heel erg leuk en spannend.
Ik denk dat je het volgende zou kunnen doen om je te helpen:
Maak een lijstje, en zet daarop waarom je het WEL zou willen, en dan een lijstje met redenen waarom je het NIET zou willen. Leg die dan eens naast elkaar. Wat weegt op tegen wat? Zie je de balans doorschieten naar één kant?
Stel je jezelf ook eens voor over tien jaar. Hoe zie je jezelf dan? Alleen? Met partner? Met partner en een riedel kinderen? Alles mag natuurlijk.
Daarbij, denk ik wel dat het voor een kind heel mooi is om te weten, dat zijn/haar moeder vroeger héél bewust heeft gekozen voor hem/haar, door zo graag hem/haar te willen dat ze het helemaal alleen voor elkaar heeft gekregen. Power!
Ik heb totaal geen twijfels of ik een goede moeder zou zijn, ik weet dat ik dat zal zijn en onwijs van mn kindje zou houden, maar.. ik vind een kind krijgen sowieso een egoistisch iets en daarom vind ik dat ik bij me zelf goed moet nagaan of liefde genoeg is, kan ik zo'n kleintje een goede omgeving en voldoende financiele stabiliteit etc bieden? Nu in ieder geval nog niet, misschien over een aantal jaren, wanneer ik meer verdien en iets gemakkelijker 3 dagen kan gaan werken.
Maar dan komt ook nog de vraag, wil ik die zorgen wel in mn eentje dragen? En dat is nu precies de vraag waar ik nu een ander antwoord bij voel, dan eerst.
Zoals ik al zei, ik zoek geen antwoorden, maar ben super blij met de reacties tot nu toe!
donderdag 12 juli 2012 om 22:40
quote:emma77 schreef op 12 juli 2012 @ 14:07:
Ik zal me niet met dit topic bemoeien, want ik ga juist de andere kant op (wel met donor in mijn eentje), maar wist je dat er een cursus/workshop is voor vrouwen die twijfelen?
Ik heb hem destijds ook gevolgd (hoewel ik zelf niet echt twijfelde, maar ik vond het gewoon interessant).
http://www.alleenmetkinderwens.nl/wie-isIk heb, na het inschrijven bij de spermabank, overwogen naar zo'n bijeenkomst te gaan, maar het toen niet gedaan omdat ik toen een man leerde kennen en het even niet actueel voor me was. Ik heb meer het idee dat dit een bijeenkomst is voor als je idd besloten hebt alleen moeder te willen worden, 1 waarbij je info krijgt over zulke zaken en niet zozeer gericht op de vraag 'wil ik alleen moeder worden of niet?' Of zie ik dat verkeerd?
Ik zal me niet met dit topic bemoeien, want ik ga juist de andere kant op (wel met donor in mijn eentje), maar wist je dat er een cursus/workshop is voor vrouwen die twijfelen?
Ik heb hem destijds ook gevolgd (hoewel ik zelf niet echt twijfelde, maar ik vond het gewoon interessant).
http://www.alleenmetkinderwens.nl/wie-isIk heb, na het inschrijven bij de spermabank, overwogen naar zo'n bijeenkomst te gaan, maar het toen niet gedaan omdat ik toen een man leerde kennen en het even niet actueel voor me was. Ik heb meer het idee dat dit een bijeenkomst is voor als je idd besloten hebt alleen moeder te willen worden, 1 waarbij je info krijgt over zulke zaken en niet zozeer gericht op de vraag 'wil ik alleen moeder worden of niet?' Of zie ik dat verkeerd?
donderdag 12 juli 2012 om 22:46
quote:Kastanjez schreef op 12 juli 2012 @ 14:03:
...Ik denk dat ik ook heel gelukkig was geworden zónder kind. Ik denk niet dat je je kinderwens opzij moet zetten voor een man, dat lijkt me iets wat ontwrichtend in je relatie kan zijn, tussen jullie in kan blijven staan. Ik denk wel dat je er zelf voor kunt kiezen je leven zo leuk mogelijk in te richten zónder een (eigen) kind.
Ik ben het helemaal met je eens, wanneer je kinderwens zo sterk is, dan krijg je daar altijd gezeik mee, ik denk dat je het de ander altijd zult verwijten dat je geen moeder bent geworden.
Daarom probeer ik er voor mezelf ook achter te komen of ik ook gelukkig kan worden zonder mama te worden. Het is een compleet andere insteek dan ik eerder had.
Mijn moeder is er van overtuigd dat ik doodongelukkig word, wanneer ik geen moeder word en dat terwijl het bij haar om het even was of ze moeder zou worden. Maar wat als het medisch niet lukt, moet ik dan maar doodongelukkig worden? Natuurijk kies je er dan niet zelf voor, zoals je wel zou doen wanneer je een relatie aangaat met een man die geen kinderen wil. Maar door die korte periode met die ene man, ben ik erachter gekomen dat de band met je partner ook heel fijn kan zijn en ik vraag me af of dat in mijn geval ook genoeg zou kunnen zijn, of dat ik me dan altijd blijf afvragen 'wat nou als'....
...Ik denk dat ik ook heel gelukkig was geworden zónder kind. Ik denk niet dat je je kinderwens opzij moet zetten voor een man, dat lijkt me iets wat ontwrichtend in je relatie kan zijn, tussen jullie in kan blijven staan. Ik denk wel dat je er zelf voor kunt kiezen je leven zo leuk mogelijk in te richten zónder een (eigen) kind.
Ik ben het helemaal met je eens, wanneer je kinderwens zo sterk is, dan krijg je daar altijd gezeik mee, ik denk dat je het de ander altijd zult verwijten dat je geen moeder bent geworden.
Daarom probeer ik er voor mezelf ook achter te komen of ik ook gelukkig kan worden zonder mama te worden. Het is een compleet andere insteek dan ik eerder had.
Mijn moeder is er van overtuigd dat ik doodongelukkig word, wanneer ik geen moeder word en dat terwijl het bij haar om het even was of ze moeder zou worden. Maar wat als het medisch niet lukt, moet ik dan maar doodongelukkig worden? Natuurijk kies je er dan niet zelf voor, zoals je wel zou doen wanneer je een relatie aangaat met een man die geen kinderen wil. Maar door die korte periode met die ene man, ben ik erachter gekomen dat de band met je partner ook heel fijn kan zijn en ik vraag me af of dat in mijn geval ook genoeg zou kunnen zijn, of dat ik me dan altijd blijf afvragen 'wat nou als'....
donderdag 12 juli 2012 om 22:54
quote:denkertje1 schreef op 12 juli 2012 @ 22:23:
[...]
Voor mij blijft dat een second best en dat voelt ook niet goed. Maar ja, welke second best zal uiteindelijk meer rust bieden, in mn eentje een kindje krijgen (alsof dat rust brengt) of uberhaubt niet wanneer ik geen leuke man kan vinden of 1 tegen het lijf loop die geen kinderen (meer) wil... ?
Je bent bijna 31, schrijf je. Kun je de beslissing dan niet beter nog even uitstellen, en afwachten of je eerste keus (kind samen met leuke man) niet toch haalbaar is?
[...]
Voor mij blijft dat een second best en dat voelt ook niet goed. Maar ja, welke second best zal uiteindelijk meer rust bieden, in mn eentje een kindje krijgen (alsof dat rust brengt
) of uberhaubt niet wanneer ik geen leuke man kan vinden of 1 tegen het lijf loop die geen kinderen (meer) wil... ? Je bent bijna 31, schrijf je. Kun je de beslissing dan niet beter nog even uitstellen, en afwachten of je eerste keus (kind samen met leuke man) niet toch haalbaar is?
vrijdag 13 juli 2012 om 12:06
quote:denkertje1 schreef op 12 juli 2012 @ 22:46:
[...]
Ik ben het helemaal met je eens, wanneer je kinderwens zo sterk is, dan krijg je daar altijd gezeik mee, ik denk dat je het de ander altijd zult verwijten dat je geen moeder bent geworden.
mee eens.
Ik heb altijd gedacht dat ik geen kinderen wilde, dit denk ik nu nog steeds maar niet zo sterk dat ik mezelf durf te laten steriliseren ofzo.
Ik ben "pas" 31 en wie weet denkt mijn lijf over 2 jaar iets anders, zeg nooit nooit.
Mijn ex wilde wel kinderen en heb hem in de eerste maand van onze relatie al verteld dat ik dacht dat ik geen kinderen zou willen. Voordat we gingen samenwonen hebben we hier nog veel gesprekken over gehad: als hij echt heel graag kinderen wil, dan kunnen we beter de relatie nu stoppen dan over 5 jaar.
Nee, hij ging toch voor de relatie met mij, met of zonder kinderen. Ik begreep dat het voor hem moeilijk was, en dat hij zijn gemis wel zou moeten verwerken.
Maar... ik kreeg wel eens in de maand op knullige opmerking toegegooid dat hij later geen papa zou worden door mijn schuld als mensen om hem heen over kinderen praatten. En nu is het uit en is dit verwijt nog groter. Ik vind dat als hij gekozen heeft voor onze relatie, dat hij dus ook zelf indirect gekozen heeft om geen vader te worden.
Wat je ook gaat beslissen, ik kan je hier niet mee helpen. Maar als je ervoor kiest om bij een partner te blijven die geen kinderen wil, zorg er dan voor dat je dat goed verwerkt, en ga niet verwijten dat het inderdaad zijn schuld is dat jij dan geen moeder bent geworden.
[...]
Ik ben het helemaal met je eens, wanneer je kinderwens zo sterk is, dan krijg je daar altijd gezeik mee, ik denk dat je het de ander altijd zult verwijten dat je geen moeder bent geworden.
mee eens.
Ik heb altijd gedacht dat ik geen kinderen wilde, dit denk ik nu nog steeds maar niet zo sterk dat ik mezelf durf te laten steriliseren ofzo.
Ik ben "pas" 31 en wie weet denkt mijn lijf over 2 jaar iets anders, zeg nooit nooit.
Mijn ex wilde wel kinderen en heb hem in de eerste maand van onze relatie al verteld dat ik dacht dat ik geen kinderen zou willen. Voordat we gingen samenwonen hebben we hier nog veel gesprekken over gehad: als hij echt heel graag kinderen wil, dan kunnen we beter de relatie nu stoppen dan over 5 jaar.
Nee, hij ging toch voor de relatie met mij, met of zonder kinderen. Ik begreep dat het voor hem moeilijk was, en dat hij zijn gemis wel zou moeten verwerken.
Maar... ik kreeg wel eens in de maand op knullige opmerking toegegooid dat hij later geen papa zou worden door mijn schuld als mensen om hem heen over kinderen praatten. En nu is het uit en is dit verwijt nog groter. Ik vind dat als hij gekozen heeft voor onze relatie, dat hij dus ook zelf indirect gekozen heeft om geen vader te worden.
Wat je ook gaat beslissen, ik kan je hier niet mee helpen. Maar als je ervoor kiest om bij een partner te blijven die geen kinderen wil, zorg er dan voor dat je dat goed verwerkt, en ga niet verwijten dat het inderdaad zijn schuld is dat jij dan geen moeder bent geworden.
