Zwanger
alle pijlers
De Prikbitches
vrijdag 2 december 2011 om 08:49
vrijdag 2 december 2011 om 09:15
Hallo allemaal,
Ik heb even een pauze gehad van het forum en alles wat met zwanger/worden en baby te maken had maar ben er weer. Ik zie dat er meiden zwanger zijn!! Girafje en Karan van harte gefeliciteerd!!! Wat heerlijk
Hier gaat alles kut...kan het ook niet anders omschrijven. We hebben nog een IUI gehad die is helaas mislukt en vorige week de derde IUI. Bij deze IUI bleek dat de zaadtelling van manlief nog lager was dan vorige keren. De 1e keer 3,5 miljoen, 2e 9 miljoen en nu ineens 1 miljoen. We hebben de inseminatie wel door laten gaan aangezien we er toch zaten, ik toch al gespoten had en het potje klaarstond, maar de kansen zijn laag. Nu hebben we over 2 weken een afspraak in het ziekenhuis om ICSI te bespreken. IVF valt af aangezien de tellingen te laag zijn hiervoor.
Hierdoor ben ik een wervelwind van emoties aan het doorgaan. Ik heb namelijk altijd gezegd dat ik geen IVF/ICSI wil doen aangezien het hele proces van de IUI me al redelijk zwaar valt en ICSI nog heftiger is. Ik had gehoopt dat we hier nooit over na hoefden te denken en dat IUI de "oplossing" zou zijn. Helaas blijkt dat niet zo. Het hele idee van een nog grotere polonaise aan mijn lijf, nog meer hormonen en nog meer ingrepen staat me zo ontzettend tegen. Ik weet ook niet of ik er geestelijk/lichamelijk wel aan toe ben.
Ik heb altijd gezegd dat ik graag wilde adopteren als de IUI niet lukt, en eigenlijk heb ik van jongs af aan al een adoptiewens gehad. Nu is het net alsof alles gebeurt op deze manier dat wer langzaamaan dat pad gaan volgen. Ik heb informatie opgevraagd over adoptie en ben me eigenlijk rot geschrokken. Manlief en ik willen graag een blank, gezond kindje maar blijkbaar is het heel erg grof als je hierom vraagt. (als je dit aangeeft bij je adoptieaanvraag word je dus direct afgewezen). Blijkbaar zijn er geen gezonde kinderen meer in het adoptieproces beschikbaar door verschillende nieuwe regelgevingen binnen adoptielanden die de afgelopen 5 jaar zijn ingevoerd. Gezonde kinderen krijgen een pleeggezin binnen het land (op zich heel goed hoor) en "special need" kinderen worden beschikbaar gesteld voor adoptie. Ook blijkt het land waaruit wij willen adopteren, Rusland, niet beschikbaar te zijn voor Nederland...
En als ik dan nuchter naar het kostenplaatje kijk (15.000-30.000 euro per kind) en de wachttijden (3-6 jaar voor een gezond kindje) merk ik dat ik een soort weerzin krijg tegen het hele adoptieproces. (en we hebben geen 15000 euro liggen).
En kom ik weer terug bij ICSI. Ik kan er mijn vinger niet opleggen waarom ik dit niet wil...ben ik bang? Vind ik het eng? Of is het een onderbuikgevoel dat ik het niet moet doen, niet af moet dwingen? Ik weet het allemaal even niet meer. Natuurlijk hoef ik á la minute niet te kiezen maar toch pfff....
Ik zou eigenlijk heel graag in contact komen met meiden die ditzelfde hebben gehad/ in het ICSI traject zitten om jullie ervaringen hiermee te horen. Hoe zwaar is ICSI? Wat is jullie ervaring? Stuur me een mailtje naar opzoeknaareenkindje(apenstaartje)hotmail.com
Ik heb even een pauze gehad van het forum en alles wat met zwanger/worden en baby te maken had maar ben er weer. Ik zie dat er meiden zwanger zijn!! Girafje en Karan van harte gefeliciteerd!!! Wat heerlijk
Hier gaat alles kut...kan het ook niet anders omschrijven. We hebben nog een IUI gehad die is helaas mislukt en vorige week de derde IUI. Bij deze IUI bleek dat de zaadtelling van manlief nog lager was dan vorige keren. De 1e keer 3,5 miljoen, 2e 9 miljoen en nu ineens 1 miljoen. We hebben de inseminatie wel door laten gaan aangezien we er toch zaten, ik toch al gespoten had en het potje klaarstond, maar de kansen zijn laag. Nu hebben we over 2 weken een afspraak in het ziekenhuis om ICSI te bespreken. IVF valt af aangezien de tellingen te laag zijn hiervoor.
Hierdoor ben ik een wervelwind van emoties aan het doorgaan. Ik heb namelijk altijd gezegd dat ik geen IVF/ICSI wil doen aangezien het hele proces van de IUI me al redelijk zwaar valt en ICSI nog heftiger is. Ik had gehoopt dat we hier nooit over na hoefden te denken en dat IUI de "oplossing" zou zijn. Helaas blijkt dat niet zo. Het hele idee van een nog grotere polonaise aan mijn lijf, nog meer hormonen en nog meer ingrepen staat me zo ontzettend tegen. Ik weet ook niet of ik er geestelijk/lichamelijk wel aan toe ben.
Ik heb altijd gezegd dat ik graag wilde adopteren als de IUI niet lukt, en eigenlijk heb ik van jongs af aan al een adoptiewens gehad. Nu is het net alsof alles gebeurt op deze manier dat wer langzaamaan dat pad gaan volgen. Ik heb informatie opgevraagd over adoptie en ben me eigenlijk rot geschrokken. Manlief en ik willen graag een blank, gezond kindje maar blijkbaar is het heel erg grof als je hierom vraagt. (als je dit aangeeft bij je adoptieaanvraag word je dus direct afgewezen). Blijkbaar zijn er geen gezonde kinderen meer in het adoptieproces beschikbaar door verschillende nieuwe regelgevingen binnen adoptielanden die de afgelopen 5 jaar zijn ingevoerd. Gezonde kinderen krijgen een pleeggezin binnen het land (op zich heel goed hoor) en "special need" kinderen worden beschikbaar gesteld voor adoptie. Ook blijkt het land waaruit wij willen adopteren, Rusland, niet beschikbaar te zijn voor Nederland...
En als ik dan nuchter naar het kostenplaatje kijk (15.000-30.000 euro per kind) en de wachttijden (3-6 jaar voor een gezond kindje) merk ik dat ik een soort weerzin krijg tegen het hele adoptieproces. (en we hebben geen 15000 euro liggen).
En kom ik weer terug bij ICSI. Ik kan er mijn vinger niet opleggen waarom ik dit niet wil...ben ik bang? Vind ik het eng? Of is het een onderbuikgevoel dat ik het niet moet doen, niet af moet dwingen? Ik weet het allemaal even niet meer. Natuurlijk hoef ik á la minute niet te kiezen maar toch pfff....
Ik zou eigenlijk heel graag in contact komen met meiden die ditzelfde hebben gehad/ in het ICSI traject zitten om jullie ervaringen hiermee te horen. Hoe zwaar is ICSI? Wat is jullie ervaring? Stuur me een mailtje naar opzoeknaareenkindje(apenstaartje)hotmail.com
vrijdag 2 december 2011 om 09:23
vrijdag 2 december 2011 om 09:37
Ginger, hier zijn heel veel meiden met ervaring. Ik ben er ook 1 van. Eerst ook IUI maa omdat de zaadkwaliteit toch wel erg verslechterde overgegaan op IVF. Dat ging alleen wat geleidelijker als bij jullie. Eerst 24 miljoen, toen 7 miljoen, tot 1 miljoen, en steeds verder naar beneden tot we bij de 6e IUI nog maar 200,000 hadden. Maar toen we de 1 miljoen bereikten begon de gyn er al voorzichtig over en kon ik al wat aan het idee wennen.
IVF 1 keer gedaan maar toen hadden we te weinig bevruchtingen en daarna is er ICSI gedaan.
Tja, wat wil je weten? IVF en ICSI zijn hetzelfde voor de man en vrouw, alleen in het lab hebben ze wat meer werk aan ICSI.
Ik vond het niet moeilijk of zwaar. Ik heb weinig last van de hormonen gelukkig. Wat ik wel ontzettend zwaar vind is de onzekerheid. Eerst de spanning hoeveel er groeien; zijn het er genoeg, groeien ze niet te langzaam, niet te hard? Daarna de punctie (viel 3 keer echt mee) en dan het wachten of er uberhaupt bevruchtingen zijn. Is er een terugplaatsing en van welke kwaliteit? En dan is het het lange wachten. Ik vond het wachten na ivf/icsi slopender als na een IUI. Puur omdat je weet dat je een embryo in je buik hebt. Het enige wat het hoeft te doen is nestelen en dat is bij IUI natuurlijk nog niet zo. Dan moet het zaad eerst maar eens het eitje zien te vinden, etc.
Maar Ginger, neem de tijd. Je hoeft niet over 2 weken al te beslissen of je het gaat doen of niet. Schrijf je vragen op. Je onzekerheden. Waar zie je het meest tegenop? Praat met je man en samen maak je de beslissing.
Ik bedenk me net dat je ook weinig aan mijn verhaal zult hebben aangezien iedereen toch weer anders is. De 1 ervaart het zo en de ander weer anders. Sterkte en leg niet teveel druk op jezelf. Eerst deze 2 weken uitbroeden en wie weet heb je het helemaal niet nodig
(het is ICSI en niet ISCI )
IVF 1 keer gedaan maar toen hadden we te weinig bevruchtingen en daarna is er ICSI gedaan.
Tja, wat wil je weten? IVF en ICSI zijn hetzelfde voor de man en vrouw, alleen in het lab hebben ze wat meer werk aan ICSI.
Ik vond het niet moeilijk of zwaar. Ik heb weinig last van de hormonen gelukkig. Wat ik wel ontzettend zwaar vind is de onzekerheid. Eerst de spanning hoeveel er groeien; zijn het er genoeg, groeien ze niet te langzaam, niet te hard? Daarna de punctie (viel 3 keer echt mee) en dan het wachten of er uberhaupt bevruchtingen zijn. Is er een terugplaatsing en van welke kwaliteit? En dan is het het lange wachten. Ik vond het wachten na ivf/icsi slopender als na een IUI. Puur omdat je weet dat je een embryo in je buik hebt. Het enige wat het hoeft te doen is nestelen en dat is bij IUI natuurlijk nog niet zo. Dan moet het zaad eerst maar eens het eitje zien te vinden, etc.
Maar Ginger, neem de tijd. Je hoeft niet over 2 weken al te beslissen of je het gaat doen of niet. Schrijf je vragen op. Je onzekerheden. Waar zie je het meest tegenop? Praat met je man en samen maak je de beslissing.
Ik bedenk me net dat je ook weinig aan mijn verhaal zult hebben aangezien iedereen toch weer anders is. De 1 ervaart het zo en de ander weer anders. Sterkte en leg niet teveel druk op jezelf. Eerst deze 2 weken uitbroeden en wie weet heb je het helemaal niet nodig
(het is ICSI en niet ISCI )
vrijdag 2 december 2011 om 09:44
dolfijntje thanks Waar ik het meest tegenop zie is wat jij zegt idd: het moment waarop je het ziekenhuis uitloopt ben je "zwanger" en als dat dan misgaat..Maar qua hormonen en lichamelijke invasie vond jij het niet erger dan IUI?
ICSI..ik doe het steeds verkeerd..ik dacht eerst dat het IXI was hihi nou ja..wie weet word ik nog weleens een ervaren ICSI-er
ICSI..ik doe het steeds verkeerd..ik dacht eerst dat het IXI was hihi nou ja..wie weet word ik nog weleens een ervaren ICSI-er
vrijdag 2 december 2011 om 09:53
Ik zie het niet als "zwanger" want ik denk dat het dan nog zwaarder wordt. Mijn collega zei het laatst "goh je het dus al 6 miskramen gehad" Nee, zo zie ik het niet. Je bent pas zwanger bij een positieve test, maar je bent nog nooit zo dichtbij een zwangerschap geweest. Zo ervaar ik dat.
En nee, ik vond het lichamelijke dus niet zwaarder dan bij IUI. Ja, je moet iets vaker met de benen wijd, maar dat is ook prima te doen. En de hormonen zijn iets anders, maar ik heb er dus nooit last van gehad. Ik vond echt het psychische zwaarder.
Daarom neem ik nu ook even pauze tot maart, lichamelijk had ik het prima aangekund maar psychisch even niet. Het brengt gewoon veel spanning met zich mee.
Ik zit vandaag een dagje thuis en moet vanmiddag pas naar de acupunctuur, dus stel al je vragen maar hoor!
En nee, ik vond het lichamelijke dus niet zwaarder dan bij IUI. Ja, je moet iets vaker met de benen wijd, maar dat is ook prima te doen. En de hormonen zijn iets anders, maar ik heb er dus nooit last van gehad. Ik vond echt het psychische zwaarder.
Daarom neem ik nu ook even pauze tot maart, lichamelijk had ik het prima aangekund maar psychisch even niet. Het brengt gewoon veel spanning met zich mee.
Ik zit vandaag een dagje thuis en moet vanmiddag pas naar de acupunctuur, dus stel al je vragen maar hoor!
vrijdag 2 december 2011 om 10:00
Ginger, wij hebben de hele MMM stap voor stap gedaan. Ten eerste zou ik zeggen dat je misschien best nog een aantal keren IUI zou kunnen doen als je dat echt graag wilt. Standaard is meestal 6 keer en wij hebben bijvoorbeeld 8 pogingen gedaan. Onze arts stond er open voor en wij wilden nog eventjes niet verder met IVF of ICSI. We merkten ook dat de levensstijl van mijn man een behoorlijke invloed had op zijn zaad. Hij was al gestopt met roken maar vooral alcohol leek een echt grote invloed te hebben. Juist 1 avondje doorzakken had veel effect. Af en toe een enkel biertje niet zo (1 of 2 glazen dus). Misschien is daar nog winst te behalen? En ook al zijn de kansen klein, ze zijn niet afwezig. Misschien staat jullie arts er open voor om nog een paar keer IUI te doen ook al is het zaad slechter?
Verder bedoel ik met stap voor stap ook dat je niet direct een beslissing neemt voor alles. Eerst hebben we de onderzoeken gedaan. Daarna wat langer gewacht dan we moesten tot we toe waren aan IUI (we moesten 6 maanden pauze nemen maar hebben er 9 of 10 genomen). Daarna dus 8 keer IUI in plaats van 6. Ik bleek een cyste te hebben die vanzelf weg moest gaan dus kwam er een verplichte pauze die we daarna zelf nog wat meer verlengd hebben. Pas toen we er aan toe waren zijn we voor IVF/ICSI gegaan, nadat we alles doorgesproken hadden. We hebben toen gezegd dat we 1 poging zouden doen en dan zouden beslissen of we verder wilden hier mee. Als je "ja" zegt tegen ICSI wil dat niet zeggen dat je 3 pogingen "moet" doen. Je kan het proberen en als je het vreselijk vindt kan je altijd nog stoppen. Ik was heel bang voor stemmingswisselingen maar daar heb ik totaal geen last van gehad. Ook de punctie vond ik doodeng maar ik heb er vrij weinig van gemerkt omdat ik goed verdoofd was. Ik had heel veel geluk en was de eerste keer zwanger. Ik heb de teleurstelling van een menstruatie na IVF/ICSI dus niet meegemaakt en kan niet een 100% eerlijk antwoord geven maar ik denk wel dat we door waren gegaan als het niet gelukt was. Al met al vond ik het meevallen.
Als je ICSI te ver vindt gaan kan je ook overleggen dat je echt alleen IVF wilt. Dan zoeken de zaadjes in elk geval hun eigen weg en wordt er minder ingegrepen. Misschien raden ze het niet aan maar is het wel mogelijk als je het heel graag zo wilt.
Bekijk het stap voor stap en weeg al je opties af. Misschien kan je wel adopteren uit Polen? Ik heb me jaren geleden ingelezen en nadeel is dat de kindjes uit Polen lichamelijk vaak gezond zijn maar geestelijk niet. Het zijn vaak kindjes van moeders die een alcoholverslaving hebben en tijdens de zwangerschap gewoon gedronken hebben. Daardoor ontstaan veel gedragsproblemen en leerproblemen. Maar je kan je misschien eens inlezen?
Of misschien pleegzorg? Er is veel vraag naar langdurige zorg en er zijn ook vaak kinderen bij die helemaal nooit meer terug kunnen naar hun eigen ouders en die dus bij je blijven wonen. Misschien iets om je in te verdiepen? Je zou er over kunnen lezen en eventueel de cursus kunnen doen. Dan heb je alle informatie en kan je een weloverwogen besluit maken.
Of is donorzaad een optie voor jullie? Ik noem maar vanalles hoor, misschien vind je het niets. Maar ik zou pas knopen gaan doorhakken als ik alle informatie op een rijtje heb. Als je serieus wilt adopteren zou ik bijvoorbeeld eerst de cursus gaan doen. Ik begreep van kennissen dat zij in hun groep de enigen waren die zeker wisten dat ze wilden adopteren. De rest wist het nog niet en wilde eerst de cursus afronden om dan een goede beslissing te nemen. Het is dus zeker niet ongewoon om dat te doen.
Verder bedoel ik met stap voor stap ook dat je niet direct een beslissing neemt voor alles. Eerst hebben we de onderzoeken gedaan. Daarna wat langer gewacht dan we moesten tot we toe waren aan IUI (we moesten 6 maanden pauze nemen maar hebben er 9 of 10 genomen). Daarna dus 8 keer IUI in plaats van 6. Ik bleek een cyste te hebben die vanzelf weg moest gaan dus kwam er een verplichte pauze die we daarna zelf nog wat meer verlengd hebben. Pas toen we er aan toe waren zijn we voor IVF/ICSI gegaan, nadat we alles doorgesproken hadden. We hebben toen gezegd dat we 1 poging zouden doen en dan zouden beslissen of we verder wilden hier mee. Als je "ja" zegt tegen ICSI wil dat niet zeggen dat je 3 pogingen "moet" doen. Je kan het proberen en als je het vreselijk vindt kan je altijd nog stoppen. Ik was heel bang voor stemmingswisselingen maar daar heb ik totaal geen last van gehad. Ook de punctie vond ik doodeng maar ik heb er vrij weinig van gemerkt omdat ik goed verdoofd was. Ik had heel veel geluk en was de eerste keer zwanger. Ik heb de teleurstelling van een menstruatie na IVF/ICSI dus niet meegemaakt en kan niet een 100% eerlijk antwoord geven maar ik denk wel dat we door waren gegaan als het niet gelukt was. Al met al vond ik het meevallen.
Als je ICSI te ver vindt gaan kan je ook overleggen dat je echt alleen IVF wilt. Dan zoeken de zaadjes in elk geval hun eigen weg en wordt er minder ingegrepen. Misschien raden ze het niet aan maar is het wel mogelijk als je het heel graag zo wilt.
Bekijk het stap voor stap en weeg al je opties af. Misschien kan je wel adopteren uit Polen? Ik heb me jaren geleden ingelezen en nadeel is dat de kindjes uit Polen lichamelijk vaak gezond zijn maar geestelijk niet. Het zijn vaak kindjes van moeders die een alcoholverslaving hebben en tijdens de zwangerschap gewoon gedronken hebben. Daardoor ontstaan veel gedragsproblemen en leerproblemen. Maar je kan je misschien eens inlezen?
Of misschien pleegzorg? Er is veel vraag naar langdurige zorg en er zijn ook vaak kinderen bij die helemaal nooit meer terug kunnen naar hun eigen ouders en die dus bij je blijven wonen. Misschien iets om je in te verdiepen? Je zou er over kunnen lezen en eventueel de cursus kunnen doen. Dan heb je alle informatie en kan je een weloverwogen besluit maken.
Of is donorzaad een optie voor jullie? Ik noem maar vanalles hoor, misschien vind je het niets. Maar ik zou pas knopen gaan doorhakken als ik alle informatie op een rijtje heb. Als je serieus wilt adopteren zou ik bijvoorbeeld eerst de cursus gaan doen. Ik begreep van kennissen dat zij in hun groep de enigen waren die zeker wisten dat ze wilden adopteren. De rest wist het nog niet en wilde eerst de cursus afronden om dan een goede beslissing te nemen. Het is dus zeker niet ongewoon om dat te doen.
vrijdag 2 december 2011 om 10:02
edc ik leef met je mee! Wij zitten een beetje in dezelfde fase. Ik spuit nu ook meer hormonen dan de eerste keer, en ik had vorige week uiteindelijk wel 2 follikels. Dat was de eerste keer dus niet zo en dat is echt teleurstellend he? NU bij de 2e (of eigenlijk 5e) iui poging waren het er uiteindelijk wel twee, maar bleek de zaadkwaliteit ineens bagger te zijn. Als jullie het hier hebben over zoveel miljoen cellen, heb je het dan puur over het volume? Want dat zegt niet alles he? De vcm-waarde, daar gaat het om. Dat is volume x beweeglijkheid. En bij ons was de vcm-waarde de laatste keer 0.7 en dat is helaas slecht, terwijl het volume wel goed was. Maar de beweeglijkheid was deze keer dus slecht (geen A, wel wat B, en meer C en D kwaliteit)
Ginger wij hebben ook al adoptiepapieren in huis maar ik heb de envelop nog niet opengemaakt. Ben nog een beetje struisvogel aan het spelen denk ik... Heb al wel e.e.a. op internet gelezen en inderdaad, het kost heel veel geld en het duurt megalang. Het wordt er allemaal niet aantrekkelijker van. Ik vraag me dan zo af hoe dat bij als die Amerikaanse sterren gaat he, die het ene na het andere kindje lijken te adopteren. Ik zag laatst een aflevering van 16 and pregnant op MTV, enou weet ik de anatallen niet precies meer, maar ik geloof dat er jaarlijks een paar miljoen 16 jarigen (uit de US) ongewenst zwanger worden waarvan dan weer 10% ter adoptie aangeboden wordt. Maar zal dat dan alleen binnen de US zijn?
Ik heb niet de aversie tegen ICSI of IVF. Het enige waar ik tegenop zie is de punctie maar ik geloof dat iedereen dat heeft. Ben me nu al aan het verdiepen in verdovingsmiddelen. Een dormicum via het infuus en vantevoren atropine in je bil, dat is mogelijk dacht ik. Dat is maar waar ik op in ga zetten mocht het zover komen.
Maar wat dolfijntje schrijft over de onzekerheid, pfff ja die lijkt me ook killing, hoeveel eicellen zijn er na de punctie, vindt er een bevruchting plaats, blijft het zitten.
Ginger in jouw ' introductie-stukje' staat dat er bij jullie beide niets is gevonden. Maar het zaad van je vriend is dus helaas toch niet optimaal? Overigens kan dat ook enorm verschillen per keer he, daar zijn wij ook wel achter gekomen, m'n vriend heeft de meest gore chinese kruidenthee gedronken en toen was de kwaliteit echt heel erg slecht daarna, terwijl op andere momenten, dat we zelf dachten dat het vast erg slecht zou zijn, was het ineens heel erg goed. Onverklaarbaar.
Ginger wij hebben ook al adoptiepapieren in huis maar ik heb de envelop nog niet opengemaakt. Ben nog een beetje struisvogel aan het spelen denk ik... Heb al wel e.e.a. op internet gelezen en inderdaad, het kost heel veel geld en het duurt megalang. Het wordt er allemaal niet aantrekkelijker van. Ik vraag me dan zo af hoe dat bij als die Amerikaanse sterren gaat he, die het ene na het andere kindje lijken te adopteren. Ik zag laatst een aflevering van 16 and pregnant op MTV, enou weet ik de anatallen niet precies meer, maar ik geloof dat er jaarlijks een paar miljoen 16 jarigen (uit de US) ongewenst zwanger worden waarvan dan weer 10% ter adoptie aangeboden wordt. Maar zal dat dan alleen binnen de US zijn?
Ik heb niet de aversie tegen ICSI of IVF. Het enige waar ik tegenop zie is de punctie maar ik geloof dat iedereen dat heeft. Ben me nu al aan het verdiepen in verdovingsmiddelen. Een dormicum via het infuus en vantevoren atropine in je bil, dat is mogelijk dacht ik. Dat is maar waar ik op in ga zetten mocht het zover komen.
Maar wat dolfijntje schrijft over de onzekerheid, pfff ja die lijkt me ook killing, hoeveel eicellen zijn er na de punctie, vindt er een bevruchting plaats, blijft het zitten.
Ginger in jouw ' introductie-stukje' staat dat er bij jullie beide niets is gevonden. Maar het zaad van je vriend is dus helaas toch niet optimaal? Overigens kan dat ook enorm verschillen per keer he, daar zijn wij ook wel achter gekomen, m'n vriend heeft de meest gore chinese kruidenthee gedronken en toen was de kwaliteit echt heel erg slecht daarna, terwijl op andere momenten, dat we zelf dachten dat het vast erg slecht zou zijn, was het ineens heel erg goed. Onverklaarbaar.
vrijdag 2 december 2011 om 10:03
Ik heb het inderdaad ook niet als "zwanger" gezien maar precies zoals Dolfijntje zegt: dichterbij een zwangerschap dan ooit tevoren. Je bént ook nog niet zwanger. Er is een bevruchting en er is deling en dat weet je omdat dat in het lab gebeurt is. Maar als het in je lijf gebeurt was had je het niet geweten en was je dus ook niet al zwanger.
vrijdag 2 december 2011 om 10:03
haha ik heb me ziekgemeld van werk, ff dagje niet werken, heb koppijn van alle gedachten pfff...
Raar he?! Hoe voor sommige mensen een kindje maken zo'n denkproces kan worden gevuld met emoties. Voor een ander is het een onnadenkend ongelukje na een avond stappen...
Ik heb inderdaad wel besloten dat als we aan ICSI beginnen we het over 3 maanden doen. Ik wil eerst de 15 kilo ellende die erbij is gekomen van de stress en hormonen het afgelopen jaar er weer af krijgen zodat ik gezond kan beginnen.
Waar is de prikbitches hyves eigenlijk? Kan hem niet vinden..
Raar he?! Hoe voor sommige mensen een kindje maken zo'n denkproces kan worden gevuld met emoties. Voor een ander is het een onnadenkend ongelukje na een avond stappen...
Ik heb inderdaad wel besloten dat als we aan ICSI beginnen we het over 3 maanden doen. Ik wil eerst de 15 kilo ellende die erbij is gekomen van de stress en hormonen het afgelopen jaar er weer af krijgen zodat ik gezond kan beginnen.
Waar is de prikbitches hyves eigenlijk? Kan hem niet vinden..
vrijdag 2 december 2011 om 10:10
Ginger, groot gelijk: even me-time voor jou! Ik kan het ook zooooo oneerlijk vinden dat het bij mij niet lukt en bij anderen zomaar!
Heb laatst tijdens een soort spiritueel denkmoment het volgende bedacht: dat mijn vriend en ik op deze wereld gezet zijn, niet om ons voort te planten, maar om te laten zien, aan wie dan ook, dat dat niet het enige is waar het leven om gaat. Maar dat door te laten zien hoe je in je leven met tegenslagen om gaat, te laten zien hoe we met onze medemensen omgaan, hoe we in het leven staan, een goed voorbeeld voor anderen kunnen zijn. Dat DAT ons doel is in dit leven.
Tsja. Soms bedenk ik dat en hoop ik dat ik in die gedachten kan blijven geloven en dat ook echt kan blijven voelen, maar meestal is dat van korte duur en verval ik al vrij snel in het voelen van de pijn en de verdriet omdat het nog niet gelukt is.
Heb laatst tijdens een soort spiritueel denkmoment het volgende bedacht: dat mijn vriend en ik op deze wereld gezet zijn, niet om ons voort te planten, maar om te laten zien, aan wie dan ook, dat dat niet het enige is waar het leven om gaat. Maar dat door te laten zien hoe je in je leven met tegenslagen om gaat, te laten zien hoe we met onze medemensen omgaan, hoe we in het leven staan, een goed voorbeeld voor anderen kunnen zijn. Dat DAT ons doel is in dit leven.
Tsja. Soms bedenk ik dat en hoop ik dat ik in die gedachten kan blijven geloven en dat ook echt kan blijven voelen, maar meestal is dat van korte duur en verval ik al vrij snel in het voelen van de pijn en de verdriet omdat het nog niet gelukt is.
vrijdag 2 december 2011 om 10:32
Ks, het is helemaal niet zeker of je wel verdoving nodig hebt voor de punctie hoor. Ik zou me daar nu nog niet teveel zorgen over maken. Bij mij is het alle vier de keren ontzettend meegevallen. Het is niet prettig, maar ook niet meer dan dat (vond ik). Ik kon de punctie prima verdragen met alleen 2 zetpillen (1 paracetamol en 1 diclofenac). Ik mocht na de punctie nog een zetpil nemen, maar heb die maar 1x ook echt gebruikt, de rest van de keren was het niet nodig. Vooral een warme kruik op je buik na afloop van de punctie helpt goed.
Ik mag komende zondag weer! Ik heb net een echo gehad en de score viel me mee: in elk geval 2 grote follikels en dan nog een stuk of 5-6 middelmatige, die misschien nog wel groot genoeg worden. Ben echt opgelucht dat deze eerste hobbel genomen is.
Ik mag komende zondag weer! Ik heb net een echo gehad en de score viel me mee: in elk geval 2 grote follikels en dan nog een stuk of 5-6 middelmatige, die misschien nog wel groot genoeg worden. Ben echt opgelucht dat deze eerste hobbel genomen is.
vrijdag 2 december 2011 om 10:36
Ks, ik hoop toch echt dat we daarvoor niet op de wereld zijn gezet! (vind het wel een mooie gedachte hoor!)
Ik kreeg een tabletje diazepam een half uur voor de punctie en ik kreeg Pethidine in mijn bil. Ik vond dat dat voldoende verdoving was, ik voelde het wel maar de scherpe kanten waren er vanaf. Maar ga nu nog niet zoeken naar de pijnstilling joh, elk ziekenhuis doet het weer op zijn eigen manier en ze zullen je heus niet expres pijn laten lijden.
Wij kregen nooit de VCm waardes te horen. Enkel hoeveel goede zaadcellen er waren gevonden na bewerking.
Ginger, de hyve is er nog hoor! Misschien even de naam opzoeken?
Ik kreeg een tabletje diazepam een half uur voor de punctie en ik kreeg Pethidine in mijn bil. Ik vond dat dat voldoende verdoving was, ik voelde het wel maar de scherpe kanten waren er vanaf. Maar ga nu nog niet zoeken naar de pijnstilling joh, elk ziekenhuis doet het weer op zijn eigen manier en ze zullen je heus niet expres pijn laten lijden.
Wij kregen nooit de VCm waardes te horen. Enkel hoeveel goede zaadcellen er waren gevonden na bewerking.
Ginger, de hyve is er nog hoor! Misschien even de naam opzoeken?
vrijdag 2 december 2011 om 11:00
Edc, kan me voorstellen dat je teleurgesteld bent, maar de race is nog niet gelopen hoor, kop op!
Muisz, spannend hoor, zet 'm op! En dat je je zo flink door de puncties slaat, vind ik stoer!
Floortje, hopelijk heb je nog lekker even geslapen en kun je vanmiddag gezellig iets leuks doen met je man.
ABC, fijn dat alles in orde is!
Karan, ook jij weer goed nieuws. Geniet ervan!
Ginger, welcome back. Voor ons was ICSI meteen de eerste en enige optie om kinderen van onszelf te krijgen. Natuurlijk was het een hele klap, maar voor mij was meteen duidelijk dat ik ervoor zou gaan. De hormonen invasie (leuk zoals je het omschrijft) vond ik erg meevallen. Wat betreft de punctie heb ik meteen extra pijnstilling "besteld". Mijn arts deed daar niet moeilijk over. Volgens mij iets van morfine via infuusje en dat scheelde echt een slok op een borrel. Het voelde trouwens ook als een flinke borrel, hihi. Het werkt maar kort, dus ik kon bij het aanprikken van de tweede eierstok echt al een verschil merken. Ook had ik een zetpil paracetamol en een diclofenac genomen. Mocht de laatste nog herhalen, maar had het niet nodig. Al met al viel het me dus mee en zal ik het zeker nog eens doen als dat nodig is. Verder sluit ik me aan bij Dolfijntje en Kaetje. Elke fase in het proces is onzeker en brengt dus spanning met zich mee. Dat vind ik ook het lastigste om mee om te gaan.
Muisz, spannend hoor, zet 'm op! En dat je je zo flink door de puncties slaat, vind ik stoer!
Floortje, hopelijk heb je nog lekker even geslapen en kun je vanmiddag gezellig iets leuks doen met je man.
ABC, fijn dat alles in orde is!
Karan, ook jij weer goed nieuws. Geniet ervan!
Ginger, welcome back. Voor ons was ICSI meteen de eerste en enige optie om kinderen van onszelf te krijgen. Natuurlijk was het een hele klap, maar voor mij was meteen duidelijk dat ik ervoor zou gaan. De hormonen invasie (leuk zoals je het omschrijft) vond ik erg meevallen. Wat betreft de punctie heb ik meteen extra pijnstilling "besteld". Mijn arts deed daar niet moeilijk over. Volgens mij iets van morfine via infuusje en dat scheelde echt een slok op een borrel. Het voelde trouwens ook als een flinke borrel, hihi. Het werkt maar kort, dus ik kon bij het aanprikken van de tweede eierstok echt al een verschil merken. Ook had ik een zetpil paracetamol en een diclofenac genomen. Mocht de laatste nog herhalen, maar had het niet nodig. Al met al viel het me dus mee en zal ik het zeker nog eens doen als dat nodig is. Verder sluit ik me aan bij Dolfijntje en Kaetje. Elke fase in het proces is onzeker en brengt dus spanning met zich mee. Dat vind ik ook het lastigste om mee om te gaan.
vrijdag 2 december 2011 om 11:06
Hier even een dip. Gisteravond gehoord dat een vriendin die ik ken via mijn wekelijkse hobby zwanger is. Ze overviel me er zo mee. Heb nog wel gefeliciteerd en drie zoenen gegeven, maar voelde zo nep. Hoop niet dat ze het gemerkt heeft. Had niet verwacht dat het me zo zou confronteren. En dan thuis mijn man die meteen met allerlei rationele punten kwam. Liep dus een beetje uit in ruzie zodat we boos gingen slapen. Voelde me zo onbegrepen. Vannacht om 04.30 beiden wakker en toen uitgeruziet, uitgepraat en goed gemaakt. Heb ff een flinke huilbui gehad en tranen zitten nog steeds hoog. Terwijl ik zo lekker positief wil zijn en ook veel ben. Werd ff ingehaald door mijn verdriet en boosheid dat het bij ons zo'n circus is.
Nou, nu de schouders weer naar achteren en zo maar ff mijn lieve kleine nichtjes knuffelen. Wonen gelukkig om de hoek en mijn ouders zijn er ook dus dat is knus. En verder nog even de Sintgedichten uit mijn mouw schudden en cadeaus inpakken, want ben lekker vrij vandaag.
Nou, nu de schouders weer naar achteren en zo maar ff mijn lieve kleine nichtjes knuffelen. Wonen gelukkig om de hoek en mijn ouders zijn er ook dus dat is knus. En verder nog even de Sintgedichten uit mijn mouw schudden en cadeaus inpakken, want ben lekker vrij vandaag.
vrijdag 2 december 2011 om 11:29
Ginger, ook voor ons was ICSI de eerste en enige optie. Eigenlijk was ik niet eens verbaasd dat ik niet spontaan zwanger werd. Op de een of andere manier gaat er in mijn lichaam altijd wel iets anders dan het zou moeten. Ondanks dat ik met overstimulatie in het ziekenhuis heb gelegen heb ik niet veel last van de hormonen gehad. Dat klinkt misschien raar, maar ik had veel meer emotionele schommelingen verwacht. Lichamelijk reageerde ik wel sterk op de hormonen. De hormonen die ik het gebruikt bij de cryo terugplaatsingen vond ik vele malen erger dan de spuiten. Daar heb ik me echt beroerd van gevoeld (vooral heel duizelig de hele dag door en dat is een rotgevoel).
Qua pijn vond ik de punctie een drama, maar dat had ook met mijn overstimulatie te maken (en met herinneringen aan een mislukte nierbioptie die terug kwamen omdat ik daar dezelfde soort pijn bij heb gehad). Ik had via een infuusnaaldje een soort morfine gekregen maar na een stuk of zes prikken was dat helaas al weer uitgewerkt qua pijnstilling (de duizeligheid als bijwerking bleef helaas veel langer aanwezig) en toen moest ik er nog 13. Als ik ooit weer een punctie moet (wil is het eigenlijk meer, ik moet niks natuurlijk) dan ga ik zeker om meer pijnstilling vragen.
Dit klinkt niet heel positief, daar ben ik me van bewust, maar als we ooit besluiten dat we een tweede kindje willen, dan zal ik zonder twijfel weer aan ICSI beginnen. Het feit dat het via de medische molen zal moeten zal mijn keuze voor wel of niet willen van een tweede kindje niet beinvloeden.
Vanaf dag 1 was voor ons wel duidelijk dat adoptie of donorzaad of -eicel geen optie is. Het was of een kindje van ons samen of geen kinderen.
KK, ik kon niet slapen omdat ik me meer dan tot nu toe besefte dat het echt is, dat we een dochter krijgen, dat we papa en mama worden. Tot nu toe was het 'het kind' of 'de baby'. Nu is het ineens 'ze' en 'onze dochter'. Ik had heel erg behoefte om daar over te praten, maar mijn vriend was weg. Normaal hoor ik niet eens als hij thuiskomt en naast me in bed kruipt, nu was ik ook meteen wakker toen hij de slaapkamer in kwam en hield ik een uitgebreid verhaal tegen hem. Hij keek me heel verbaasd aan, normaal ben ik 's nacht niet aanspreekbaar .
Qua pijn vond ik de punctie een drama, maar dat had ook met mijn overstimulatie te maken (en met herinneringen aan een mislukte nierbioptie die terug kwamen omdat ik daar dezelfde soort pijn bij heb gehad). Ik had via een infuusnaaldje een soort morfine gekregen maar na een stuk of zes prikken was dat helaas al weer uitgewerkt qua pijnstilling (de duizeligheid als bijwerking bleef helaas veel langer aanwezig) en toen moest ik er nog 13. Als ik ooit weer een punctie moet (wil is het eigenlijk meer, ik moet niks natuurlijk) dan ga ik zeker om meer pijnstilling vragen.
Dit klinkt niet heel positief, daar ben ik me van bewust, maar als we ooit besluiten dat we een tweede kindje willen, dan zal ik zonder twijfel weer aan ICSI beginnen. Het feit dat het via de medische molen zal moeten zal mijn keuze voor wel of niet willen van een tweede kindje niet beinvloeden.
Vanaf dag 1 was voor ons wel duidelijk dat adoptie of donorzaad of -eicel geen optie is. Het was of een kindje van ons samen of geen kinderen.
KK, ik kon niet slapen omdat ik me meer dan tot nu toe besefte dat het echt is, dat we een dochter krijgen, dat we papa en mama worden. Tot nu toe was het 'het kind' of 'de baby'. Nu is het ineens 'ze' en 'onze dochter'. Ik had heel erg behoefte om daar over te praten, maar mijn vriend was weg. Normaal hoor ik niet eens als hij thuiskomt en naast me in bed kruipt, nu was ik ook meteen wakker toen hij de slaapkamer in kwam en hield ik een uitgebreid verhaal tegen hem. Hij keek me heel verbaasd aan, normaal ben ik 's nacht niet aanspreekbaar .
vrijdag 2 december 2011 om 11:44
cc
Ginger, bij mij was het hetzelfde als bij abc. Wij zijn na de onderzoeken meteen doorgegaan naar ICSI. Als ik soms de verhalen over IUI hoor, dan ben ik soms een beetje blij dat ik dat niet mee heb hoeven maken. IUI klinkt mij namelijk heel zwaar in de oren, juist omdat het iedere maand achter elkaar doorgaat. Dat lijkt me loodzwaar.
Ik kan me wel voorstellen dat je ICSI niet zo ziet zitten. Het is allemaal echt heel erg medisch, om het zo maar te zeggen.
Maar toch... Ik vond het meevallen. Het spuiten ging prima, maar ik spoot al jaren B12 en dat met een veel grotere naald. De ICSI prikjes (op de pregnyl na) waren kleine beetjes en toen ik er eenmaal in zat was het ook echt zo klaar. (In vergelijking met die B12 dan he!)
Wat de punctie betreft: Zodra ik klaar was heb ik direct gezegd: dat doe ik zo weer.
Ik had ook flinke overstimulatie, en ik had pijnstilling. Van het eerste deel heb ik dus niets gevoeld. Ik was alleen vreselijk draaierig van de verdoving. Het laatste stukje was de verdoving uitgewerkt, en dat deed vreselijk veel zeer. Maar toch... Ik moet echt diep nadenken over hoe het ook alweer voelde.
De wachtweken zijn zwaar, en de teleurstelling als het misgaat is enorm. Maar toch overwint de hoop het van de pijn. De teleurstelling toelaten is denk ik heel belangrijk. En daarna zakt de pijn weer een beetje weg en langzaamaan durf je weer wat vooruit te kijken. En als er dan een volgende terugplaatsing is, dan is die hoop er ook weer.
Maar het is een lastige beslissing en die hoef je ook niet van de ene op de andere dag te nemen! Dus take your time...
Muisz, wat een goede score! You go girl!
KK, begrijp me niet verkeerd hoor. Ik zit hier absoluut op een knalroze wolk te zweven. Ik moet er alleen nog een beetje aan wennen dat het nu allemaal 'normaal' gaat... Dus zonder alle hobbels en problemen.
Hoe is het met jou? Januari is al bijna!
En je krijgt een heel mooi kerstkadootje van me dat al een heleboel meiden hier geluk heeft gebracht!
Ginger, bij mij was het hetzelfde als bij abc. Wij zijn na de onderzoeken meteen doorgegaan naar ICSI. Als ik soms de verhalen over IUI hoor, dan ben ik soms een beetje blij dat ik dat niet mee heb hoeven maken. IUI klinkt mij namelijk heel zwaar in de oren, juist omdat het iedere maand achter elkaar doorgaat. Dat lijkt me loodzwaar.
Ik kan me wel voorstellen dat je ICSI niet zo ziet zitten. Het is allemaal echt heel erg medisch, om het zo maar te zeggen.
Maar toch... Ik vond het meevallen. Het spuiten ging prima, maar ik spoot al jaren B12 en dat met een veel grotere naald. De ICSI prikjes (op de pregnyl na) waren kleine beetjes en toen ik er eenmaal in zat was het ook echt zo klaar. (In vergelijking met die B12 dan he!)
Wat de punctie betreft: Zodra ik klaar was heb ik direct gezegd: dat doe ik zo weer.
Ik had ook flinke overstimulatie, en ik had pijnstilling. Van het eerste deel heb ik dus niets gevoeld. Ik was alleen vreselijk draaierig van de verdoving. Het laatste stukje was de verdoving uitgewerkt, en dat deed vreselijk veel zeer. Maar toch... Ik moet echt diep nadenken over hoe het ook alweer voelde.
De wachtweken zijn zwaar, en de teleurstelling als het misgaat is enorm. Maar toch overwint de hoop het van de pijn. De teleurstelling toelaten is denk ik heel belangrijk. En daarna zakt de pijn weer een beetje weg en langzaamaan durf je weer wat vooruit te kijken. En als er dan een volgende terugplaatsing is, dan is die hoop er ook weer.
Maar het is een lastige beslissing en die hoef je ook niet van de ene op de andere dag te nemen! Dus take your time...
Muisz, wat een goede score! You go girl!
KK, begrijp me niet verkeerd hoor. Ik zit hier absoluut op een knalroze wolk te zweven. Ik moet er alleen nog een beetje aan wennen dat het nu allemaal 'normaal' gaat... Dus zonder alle hobbels en problemen.
Hoe is het met jou? Januari is al bijna!
En je krijgt een heel mooi kerstkadootje van me dat al een heleboel meiden hier geluk heeft gebracht!
vrijdag 2 december 2011 om 12:10
Ik weet niet meer zeker wat voor pijnstilling ik had. Ik kreeg het via een infuus en ik werd er wat lacherig van. Ik heb wel pijn gevoeld maar het was niet vreselijk. Ik had zo'n 20 follikels. Ik heb wel de hele tijd gehuild, de tranen bleven maar stromen. Maar dat kwam denk ik ook door de emoties die er bij horen, volgens mij niet van de pijn.
Maar elk ziekenhuis heeft een eigen protocol wat betreft pijnstilling. Er zijn heel veel middelen en combinaties van middelen die goed werken.
Maar elk ziekenhuis heeft een eigen protocol wat betreft pijnstilling. Er zijn heel veel middelen en combinaties van middelen die goed werken.
vrijdag 2 december 2011 om 17:08
Abc, logisch wel dat je slecht slaapt als doordringt dat je een dochtertje krijgt.
Dolfijntje, je vroeg hoe het gaat. Goed! Smurf is nu al tijden erg relaxt en ontwikkeld zich goed. Wel veel gedoe met school omdat zij hem te druk vinden, maar wij zien hem zo goed gaan dat we alle vertrouwen in hem hebben.
Voor de adoptietwijfelaars: wij hebben een adoptiezoon die is voorgesteld met een behoorlijk zware lichamelijke special need. Maar daar is prima mee te leven, ondanks veel operaties en ziekenhuisbezoeken. Zijn grootste special need is zijn adoptieachtergrond: zijn verdriet en gebrek aan basisvertrouwen, en dat is echt heel heftig. Wij zijn erg blij dat hij bij ons is, en een liever en leuker kindje bestaat nooit. Maar we moeten er veel voor laten. Als je adopteert moet je wel denken Dat je dat aankunt, ook als je een voorstel krijgt van een gezond kindje. Veel dingen zijn gewoon niet zichtbaar. Overigens kan er met een biologisch kindje natuurlijk ook van alles op je pad komen.
Dolfijntje, je vroeg hoe het gaat. Goed! Smurf is nu al tijden erg relaxt en ontwikkeld zich goed. Wel veel gedoe met school omdat zij hem te druk vinden, maar wij zien hem zo goed gaan dat we alle vertrouwen in hem hebben.
Voor de adoptietwijfelaars: wij hebben een adoptiezoon die is voorgesteld met een behoorlijk zware lichamelijke special need. Maar daar is prima mee te leven, ondanks veel operaties en ziekenhuisbezoeken. Zijn grootste special need is zijn adoptieachtergrond: zijn verdriet en gebrek aan basisvertrouwen, en dat is echt heel heftig. Wij zijn erg blij dat hij bij ons is, en een liever en leuker kindje bestaat nooit. Maar we moeten er veel voor laten. Als je adopteert moet je wel denken Dat je dat aankunt, ook als je een voorstel krijgt van een gezond kindje. Veel dingen zijn gewoon niet zichtbaar. Overigens kan er met een biologisch kindje natuurlijk ook van alles op je pad komen.
