Derde kindje ja of nee?

Onlangs schreef ik dit op een ander topic, waarvan de link.



Voor derde kindje gaan of niet



Wij hebben er drie. De derde was echt de gemakkelijkste, of ik was makkelijker! Ging min of meer vanzelf. Ik vind het heel gezellig. Ik vond de stap naar 2 kinderen het grootst.



Eén kind neem je makkelijker overal mee naar toe, dat vond ik met twee toch lastiger. (campingbedje(s), hapjes, flesjes) Ineens was het heel veel. Bij nummer drie waren we dus al gewend aan het gezinleven en die ging gewoon mee in dat ritme.



Wat ik lastig vond was om te gaan zwemmen met drie kinderen. Je bent dan niet meer één op één. Ook het kopen van een auto waar meer dan twee op de achterbank moeten al dan niet met stoeltjes is wat moeilijker.



Het derde kind is ook het kind dat van jongs afaan altijd en overal mee naar toe gaat. Met twee ging ik niet in een plensbui naar buiten alles was nog wel uit te stellen. Maar toen nummer drie er was ging nummer één al naar school. Toen hij bijna vier werd riep hij eens kwaad: 'Ik kan ook nooit spelen, altijd moet ik met jou mee! Naar school, naar zwemles, naar ballet, naar voetbal, naar alles. Ik wil thuisblijven!'



En laatst kwam ik er achter dat je niet zo gemakkelijk een vakantie accomodatie kan huren voor vijf. Wij gaan graag naar Frankrijk en caravans of huisjes zijn daar veelal vier persoons, eventueel een vijfde en/of zesde op een sofabed in de huiskamer. Pas bij een acht persoons accomodatie had je vaak een extra slaapkamer. Maar die zijn dan wel vaak weer veel duurder.

Klopt. Vakantie-accomodaties zijn een ramp. Maar om dat nou te laten meewegen in je beslissing...

van mijn man hoeft 't eigenlijk niet meer

lijkt me dat het dan ophoudt, want hoop dat jij niet zo'n type bent dat slordig gaat zijn met de anticonceptie om toch 'n extra kind af te dwingen?



en bovendien, lijkt het je wel verstandig in deze economisch slechte tijd om nog 'n extra kostenpost in huis te halen? waarom niet meer tijd/geld/aandacht aan de kinderen die je al hebt? die kunnen zich nu misschien wel ontplooien in hun favoriete sport, terwijl met 'n 3e je daar wellicht geen geld voor hebt

Lijkt me eigenlijk ook best wel lullig als je als kind doorkrijgt dat jij niet genoeg was voor moeders...



Hoe minder kinderen, hoe meer je ermee kunt doen (zowel financieel als qua aandacht) Telt dat niet mee voor je? Wat is die drang naar altijd maar meer willen?

Mirremara schreef op 26 mei 2012 @ 07:47:

[...]





Nee, dat doe ik niet en ik ken je argumentatie . hij laat de beslissing aan mij, als ik het heeel graag wil dan vindt hij het ok. Hij zit inderdaad meer met de praktisch bezwaren zoals een tijdelijk contract dan dat hij daadwerkelijk geen derde meer wil.



Maarja hoe weet ik nu of ik het heeeeel graag wil? Zo langzamerhand word ik er gek van. Ik heb geprobeerd afstand te nemen, genoegen te nemen met wat ik heb en dat lukt aardig maar er is nog geen beslissing genomen en de tijd gaat verder, de jongste is al drie.

. . . . . . en gaat dus naar school als nr. 3 er is (als alles goed gaat). Dat betekend dat je meer tijd hebt voor nr. 3, maar ook, dat je alles nog een keer gaat krijgen. Weer evt. kinderopvang, weer naar school brengen, nog een keer zwemles . . . .

Is je huis er groot genoeg voor, wil je blijven werken, kan je na afloop van je contract makkelijk ander werk vinden?

Ik zou het wel weten, zou het bij 2 houden, maar ik heb nooit voor de keuze gestaan van 2 of 3 . . . . . . heb er slechts één uit twee zwangerschappen en meer mocht niet (is nu volwassen)

Mirremara



Heel hehrkenbaar. Lees eens mee op ons topic nummer drie. Ik heb ook zolang getwijfeld. Mijn man liet De keus meer bij mij. Als ik het wilde wilde hij het wel overwegen. Hij had praktische bezwaren, auto, huis. Ik had meer gezondheidsbezwaren. Twee gezonde kinderen, wat als de derde niet gezond is. Wat als deze zwangerschap zwaarder is.

Mijn tweede was ook drie. Uiteindelijk toch de knoop doorgehakt. En ze is er. En wat zijn we blij met haar. Ze is nu zes weken en ik vind het heel goed te doen. Alleen heen en weer naar school vind ik minder. De derde is wel echt het kind dat altijd mee moet. Oudste is 7 jongste 4. Ik heb dus de hele dag de tijd voor haar en daarom vind ik het makkelijker dan met de tweede. Toen had ik een baby en peuter thuis.

Wij hebben er drie. De eerste twee zitten qua leeftijd dicht op elkaar, nummer drie liet langer op zich wachten. We wilden geen toeters en bellen om nr. 3 toch voor elkaar te krijgen, was het ons gegeven een derde te krijgen dan zou dat heel welkom zijn. Zo niet, ook helemaal ok, dan zouden we met z'n 4-en een fijn gezin vormen. Nu vormen we met z'n 5-en een fijn gezin. Met Twintip2 erbij vonden we al niet echt moeilijk, twintip3 is gewoon 'gezellig aangeschoven'. Twintipman had het liefst een heel elftal gehad, maar tsja dat zag ik niet zo zitten! Een nr. 4 zouden we nu beiden niet meer willen, want te oud . Het is helemaal goed zoals het is. Ga op je gevoel af, ik vind nr. 3 nog steeds een toegift in ons leven. Twintip1 en 2 doen daar trouwens niet voor onder.

FullHouse schreef op 26 mei 2012 @ 07:37:

Klopt. Vakantie-accomodaties zijn een ramp. Maar om dat nou te laten meewegen in je beslissing...

Nee daar heb ik nooit over nagedacht van te voren. Kwam er pas dit jaar achter. Wij kamperen altijd met eigen middelen of we huren iets maar dan altijd met meerdere gezinnen. Dit jaar wilden we voor het eerst iets huren voor ons vijven en het lukt wel! Alleen de prijs voor die ene persoon meer is dan gelijk het dubbele van de prijs voor vier.

elninjoo schreef op 26 mei 2012 @ 07:52:

Lijkt me eigenlijk ook best wel lullig als je als kind doorkrijgt dat jij niet genoeg was voor moeders...

Geldt dat dan ook voor alle tweede kinderen in een gezin? Wat een ontzettende onzin. Dat jij nu zo'n vreemde kijk hebt op familiebanden en -relaties, wil niet zeggen dat anderen dat ook hebben.



Er zijn ook mensen die enorm blij zijn met hun broers en zussen. Ik bijvoorbeeld. Ik heb er van allebei een en had ze voor geen goud willen missen.