Zwanger
alle pijlers
Dochtertje verloren na drie dagen
maandag 24 oktober 2011 om 12:05
Inmiddels is het twee weken geleden dat wij ons kleine mooie meisje na drie dagen alweer moesten laten gaan...
Onverwacht werd ik twee weken geleden in het ziekenhuis opgenomen met hartproblemen - waar ik nog nooit eerder last van heb gehad. Ik was toen nog geen 35 weken zwanger en alles ging prima. Ik was net met verlof, de kleine groeide goed... Enkele dagen later besloten de artsen echter onze dochter te halen, omdat ik niet stabiel genoeg was. Met haar was niets mis, maar ons beider gezondheid kon niet worden gegarandeerd. Een keizersnede onder narcose was het gevolg. Dat was al de tweede keer slikken in één week. Eerst hartpatient, toen ineens vijf weken te vroeg ouders worden...
Gelukkig mocht haar papa - mijn man - bij de bevalling zijn. Ik zag haar later op de dag, erg emotioneel en tegelijk verdoofd, voor het eerst. Ze was prachtig! Kerngezond, al erg groot en sterk voor haar 'leeftijd'. Ondanks de lastige situatie - we konden niet bij elkaar op een kamer liggen - hebben we van haar genoten. Iedereen wilde langskomen, haar zien, de kaartjes kwamen binnen!
Een paar dagen later ging het echter ineens mis. Ze zag grauw, kreeg een bol buikje, bloed in de ontlasting. Ze verhuisde met spoed naar de intensive care. Een operatie stond op de planning, maar helaas is nog diezelfde nacht ons dochtertje in ons bijzijn overleden... Ze kon niet meer.
En nu... Nu is de begrafenis inmiddels voorbij en zijn we intens verdrietig. De vragen stapelen zich op. Waarom? Waarom zij? Waarom wij? We zijn nog zo jong... Hoe kon ons leven in één week ineens zó op zijn kop komen te staan? Het voelt alsof er jaren zijn verstreken...
Maar ook: waar kwamen mijn hartproblemen ineens vandaan? En haar darminfectie? Waarom doet mijn hart het nu ineens weer prima? En: hoe zit het met een eventuele volgende zwangerschap? Kan dat wel? We willen nu al zó graag een broertje of zusje... Onderzoeken op mij lopen nog, uitslagen hebben we nog niet. De obductie op ons dochtertje is ook nog niet binnen. De onzekerheid is gekmakend. Ik speel de gebeurtenissen van de afgelopen weken tot vervelends toe af in mijn hoofd. Ik ben moe, heb pijn, verdriet... We zijn ouders geworden, maar zonder kindje. Ik voel me leeg.
Er zijn gelukkig heel veel mensen om ons heen die dit verdriet met ons kunnen delen en ons steunen. Ook praten mijn man en ik veel over wat er is gebeurd en over ons dochtertje. We bezoeken het graf en kunnen af en toe ook alweer een beetje lachen. We komen er wel. Toch wilde ik dit gek genoeg ook even met anderen delen. Gewoon, even van me afschrijven.
Ik hoop dat ik mijn verhaal niet te lang heb gemaakt. Ook vraag ik me af of er mensen zijn met een vergelijkbare ervaring?
Onverwacht werd ik twee weken geleden in het ziekenhuis opgenomen met hartproblemen - waar ik nog nooit eerder last van heb gehad. Ik was toen nog geen 35 weken zwanger en alles ging prima. Ik was net met verlof, de kleine groeide goed... Enkele dagen later besloten de artsen echter onze dochter te halen, omdat ik niet stabiel genoeg was. Met haar was niets mis, maar ons beider gezondheid kon niet worden gegarandeerd. Een keizersnede onder narcose was het gevolg. Dat was al de tweede keer slikken in één week. Eerst hartpatient, toen ineens vijf weken te vroeg ouders worden...
Gelukkig mocht haar papa - mijn man - bij de bevalling zijn. Ik zag haar later op de dag, erg emotioneel en tegelijk verdoofd, voor het eerst. Ze was prachtig! Kerngezond, al erg groot en sterk voor haar 'leeftijd'. Ondanks de lastige situatie - we konden niet bij elkaar op een kamer liggen - hebben we van haar genoten. Iedereen wilde langskomen, haar zien, de kaartjes kwamen binnen!
Een paar dagen later ging het echter ineens mis. Ze zag grauw, kreeg een bol buikje, bloed in de ontlasting. Ze verhuisde met spoed naar de intensive care. Een operatie stond op de planning, maar helaas is nog diezelfde nacht ons dochtertje in ons bijzijn overleden... Ze kon niet meer.
En nu... Nu is de begrafenis inmiddels voorbij en zijn we intens verdrietig. De vragen stapelen zich op. Waarom? Waarom zij? Waarom wij? We zijn nog zo jong... Hoe kon ons leven in één week ineens zó op zijn kop komen te staan? Het voelt alsof er jaren zijn verstreken...
Maar ook: waar kwamen mijn hartproblemen ineens vandaan? En haar darminfectie? Waarom doet mijn hart het nu ineens weer prima? En: hoe zit het met een eventuele volgende zwangerschap? Kan dat wel? We willen nu al zó graag een broertje of zusje... Onderzoeken op mij lopen nog, uitslagen hebben we nog niet. De obductie op ons dochtertje is ook nog niet binnen. De onzekerheid is gekmakend. Ik speel de gebeurtenissen van de afgelopen weken tot vervelends toe af in mijn hoofd. Ik ben moe, heb pijn, verdriet... We zijn ouders geworden, maar zonder kindje. Ik voel me leeg.
Er zijn gelukkig heel veel mensen om ons heen die dit verdriet met ons kunnen delen en ons steunen. Ook praten mijn man en ik veel over wat er is gebeurd en over ons dochtertje. We bezoeken het graf en kunnen af en toe ook alweer een beetje lachen. We komen er wel. Toch wilde ik dit gek genoeg ook even met anderen delen. Gewoon, even van me afschrijven.
Ik hoop dat ik mijn verhaal niet te lang heb gemaakt. Ook vraag ik me af of er mensen zijn met een vergelijkbare ervaring?
